ตอนที่แล้วตอนต่อไป[1st attempt, Day 28. 4:05]
ผมโชคดีที่ไม่หลับวันนี้
ผมมองไปรอบๆ หลังจากล้างหน้าด้วยน้ำในขวดที่หยิบมาจากช่องเก็บของผมอยู่ในห้องรอ
ในที่สุดก็ถึงวันที่ 28
วันที่28 ผมตัดสินใจให้มันเป็นวันที่จะเคลียชั้นนี้
ใน 28 วันที่ผ่านมาผมสนใจแต่การทำให้ตัวเองเติบโตและแข็งแกร่งขึ้น
ผมจำไม่ได้แล้วว่าเกือบตายมากี่ครั้งต่อกี่ครั้งมีแค่การผ่านชั้นแรกในวันนี้เท่านั้น
ความตื่นเต้นและความกังวลได้ปรากฏอยู่บนขอบฟ้า อาจจะเพราะมันเป็นวันแห่งการทดสอบก่อนจะออกเดินทางผมเปิดช่องเก็บของเพื่อเติมท้องให้อิ่มสักหน่อย
ผมหยิบเนื้อแห้งสำหรับวันนี้ออกมา
ปกติมันจะเป็นเนื้อเค็ม แต่วันนี้เป็นหมูหวานพิเศษ
ในของแห้งที่มีในช่องเก็บของ มันเป็นอันสุดท้าย
รสชาติจัดจ้านของมันช่วยลดความเลี่ยนของไขมัน ไม่แข็งและเหนียว ทำให้มันกินง่ายหลังจากกินเสร็จ ผมเช็ดนิ้วมันๆบนชุดตัวเอง ผมเหลือน้ำแค่พออึกสุดท้ายและเก็บขวดน้ำไว้ในช่องเก็บของ
“คอมมูนิตี้”
ผมดูคอมมูนิตี้บอร์ดที่สามารถคุยกับผู้เหลือรอดอื่นๆได้ในบทฝึก
แม้ผมจะเหลือรอดคนเดียวในระดับนรก แต่ก็ไม่มีผู้เล่นมากนักในระดับอื่นตามความยากที่ต่างออกไป การฝึกก็จะต่างกัน แต่มันก็มีสิ่งที่คล้ายกันในแต่ละระดับความยาก
มันทำให้รู้ว่ามีคน 2-3 คนเคลียร์ชั้นแรกได้แล้ว
แต่ละคนแบ่งปันข้อมูลว่าเคลียร์ชั้นแรกมาได้ยังไง
หลังจากตรวจสอบข้อมูลใหม่ๆ ผมก็ปิดคอมมูนิตี้บอร์ดมันเป็นเวลาที่ต้องไปแล้ว
[เข้าด่าน?]
“ตกลง”
[ด่านฝึก, ยินดีต้อนรับสู่ระดับนรก]
หลังจากแสงสว่างขึ้นมา ผมก็อยู่ในชั้นแรกของบทฝึกภายในชั่วพริบตา
เฉกเช่นทุกครั้ง ทางเดินเส้นตรงมืดๆ
หลังจากวันนี้ ผมจะไม่เห็นทางเดินนี้อีกผมวิ่งเหยาะๆไปในทางเดิน
ถ้าเป็นแบบที่ผ่านมา ผมต้องเดินไปด้วยความระวังอย่างมาก แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว
ตาผมมองได้ในที่มืด[Night Vision Lv.2]
[Eye Lights Lv.1]
สกิลไนท์วิชันให้ผลเหมือนกับชื่อของสกิล มันทำให้ผมมองในที่มืดๆได้ดีขึ้น
แสงและเงาอาจจะไม่ชัดเจน แต่ข้อดีคือทำให้เคลื่อนที่ง่ายขึ้นในที่มืดได้ง่ายยิ่งไปกว่านั้น หลังจากเรียนสกิลอายไลทส์ ผมมีการมองเห็นที่ชัดเจนขึ้น
อายไลทส์มันเป็นสกิลใช้งานสกิลเดียวที่ผมมี
พอใช้มัน จะมีแสงที่จอตาสะท้อนออกไป เหมือนกับตาของแมวในเวลากลางคืนดูเหมือนว่าสกิลอายไลทส์จะใช้พลังเวทมนต์เล็กน้อย
แต่ผมไม่สนใจกับ MP ผมเลยไม่รู้ว่าใช้เท่าไหร่
แต่ที่แน่ๆก็คือ ผมใช้อายไลทส์ได้ทั้งวันโดยไม่มีปัญหา
มันก็แค่สกิลที่ไม่ต้องใช้ MP มากมายนักผมวิ่งต่อไปโดยไม่มีการหยุดพัก
ระยะที่ผมต้องไปมันไกล แต่ผมไม่ต้องออมแรง
ต้องขอบคุณค่าความอดทนที่เพิ่มขึ้นมายิ่งกว่านั้น
[Sprint Lv.1](การวิ่งเร็วๆ)
ผมได้เรียนสกิลที่ช่วยในการวิ่ง
ร่างกายผมเบาขึ้นและใช้แรงน้อยลงในการวิ่ง
สกิลนี้มันทำให้การวิ่งนั้นตื่นเต้น ทำให้เร็วขึ้นอีกด้วย
ไม่รู้มาก่อนว่าการวิ่งจะเป็นอะไรที่ทำให้ผมรู้สึกดีก่อนจะรู้ตัว ผมอยู่ที่กับดักธนูแรก
มันไม่มีสัญญาณอะไรบอก แต่หลังจากที่ผ่านมา ผมคุ้นกับมันมากพอที่จะบอกที่อยู่ของกับดักได้ด้วยสัญชาตญาณ
มันมีความรู้สึกเล็กๆ หรือความขนลุกที่คอยบอกว่าตรงนี้มีกับดักใกล้ๆปิ้ว-ปิ้ว
ผมได้ยินเสียงธนู 2 ดอกถูกยิงออกมาจากระยะไกล
[Heightened Senses Lv.3](เพิ่มประสาทสัมผัส)
ไม่ใช่แค่สกิลนี้เพิ่มความสามารถในการได้ยินอย่างเดียว แต่มันเพิ่มประสาทสัมผัสทั้ง 5 คือ การมองเห็น การสัมผัส การรับรส และการดมกลิ่นด้วย
ก่อนหน้านี้ ผมบอกไม่ได้เลยว่าธนูมันมาทางผม ผมแค่รู้ว่าธนูมันโดนโล่เท่านั้นปุ๊ก-
ปุ๊ก-
ธนูดอกแรกและสองถูกโล่ของผม
ดอกที่สามพุ่งตรงเข้ามา
ผมเอียงหัวเล็กน้อยเพื่อหลบต่อไป
กระโดด!
ธนูบินผ่านใต้ขาไป
ด้วยค่า dex ที่เพิ่มขึ้น การหลบลูกธนูเป็นอะไรที่ง่ายเหมือนปอกกล้วย
ไม่ต้องพูดถึงเรื่องประสบการณ์ ความแข็งแรง และสมาธิมันเพิ่มขึ้นอย่างมากเช่นกัน
ผ่านด่านกับดักธนูแรกมันเหมือนกับการเดินในสวนสาธารณะ
ผมไปต่ออย่างไม่หยุด
มันยังเหลืออีกเยอะตึก ตึก ตึก
ผมวิ่งให้เร็วขึ้นอีก
ธนูยิงมาจากเพดานมาทางซ้ายของใบหน้าผม
ในขณะที่มองลูกธนู ผมก็เอาโล่ขึ้นมากันอย่างใจเย็น
ธนูยิงทะลุและติดกับโล่ มันยิ่งด้วยความแรงมากกว่าที่ผ่านมา
ก่อนที่จะกันธนูดอกนี้ ผมเคยโดนยิงทะลุโล่กับแขนซ้ายมาแล้วต่อไปทางขวา
ติ๊ก-
ผมกันธนูด้วยดาบที่หันด้านข้าง
มันตกลงบนพื้นด้วยเสียงดัง ‘ติ๊ก’ในตอนที่พยายามจะกันธนูด้วยดาบ
ผมเคยพลาดมาแล้วและโดนมันยิงเช่นกัน[Beginner Swordsmanship Lv.1](ความเป็นนักดาบ)
[Cut Lv.1](ตัด)
แต่ผมก็ได้เรียนรู้สกิลจากความผิดพลาด
ต่อไปมันจะมาจากข้างหน้า
แม้ประสาทสัมผัสจะเพิ่มขึ้นมา แต่ก็บอกวิถีของธนูไม่ได้และไม่ได้ยินเสียงอีกด้วยผมอาจจะใช้ความจำในการเดาทิศทางและลองหลบมันดู
หลังจากหลบธนูที่พุ่งเข้ามาแล้ว ผมกระโดดไกลไปข้างหน้า
ธนูอีกหลายดอกพุ่งไปผ่านไปใต้ตัวในตอนที่กระโดดผมลงด้วยการกลิ้งม้วนหน้า
หลังจากเช็คว่าธนูลูกสุดท้ายยิงออกมาแล้ว ผมยืนขึ้นและเริ่มวิ่งอีกครั้งบางครั้งธนูที่ตรวจจับไม่ได้แบบนี้จะถูกยิงออกมา
ถ้าผมคิดดีๆ มันทำนึกถึงครั้งแรกที่ผ่านด่านกับดัก
ไม่ต้องพูดถึง 2 ดอกแรก ผมไม่เห็นมันด้วยซ้ำ
ดอกที่สาม ผมเกือบหลบไม่ได้
ดอกสุดท้าย ผมได้ยินมัน
แต่ก็หลบไม่พ้นธนูแต่ละดอกยิงด้วยความเร็วต่างกัน เสียงก็ต่างกันด้วย
เท่าที่จำได้ทุกดอกนั้นจะยิงมาที่ผม
มันเป็นการฝึกจริงๆ บทฝึกนี้
บอกได้เลยว่ามันออกแบบมาเพื่อท้าทายผู้เล่น
ถ้ามันเป็นธนูที่หลบยาก มันจะตรวจจับได้ง่าย และถ้าเป็นธนูที่หลบง่าย เสียงจะเงียบมากตอนนี้ล่ะ! หลบ
ดอกนี้ต้องใช้สายตา แต่ฉันจะทำให้ง่ายด้วยการยิงไปตรงๆ
ดอกสุดท้ายมันหลบยากใช่ไหม? ฉันจะทำให้มันดัง ได้ยินง่ายสำหรับนาย
ผมคิดว่านี่คือการออกแบบบทฝึกนี้ถ้าพวกกับดักมันถูกวางเพื่อฆ่าผม ผมมั่นใจว่าผมคงตายไปแล้ว
ถ้าเป็นคนธรรมดา ความยากที่เลือกก็จะเป็นตามที่เลือก
ที่ๆความตายเป็นเรื่องแน่นอนข้างหน้าผมเป็นกับดักที่อันตรายที่สุดในชั้นแรก
หลุมไร้จุดจบ
ความกว้างมันประมาณ 20 เมตร วิธีเดียวทีจะข้ามมันไปก็คือใช้เชือกขว้างไปฝั่งตรงข้ามแล้วดึงตัวเองไปตอนผมลองครั้งแรก ผมยังไม่ได้เรียนสกิลไนท์วิชชันเลยเกือบตกหลุมนั่น
ผมเกือบตายแต่โชคดีที่ผมจับเชือกไว้แน่นมากๆ เชือกที่ยึดชีวิตผมไว้ผมค่อยๆลากตัวเองข้ามหลุมด้วยเชือก
ด้วยกล้ามเนื้อและค่าสถานะที่เพิ่มขึ้น มันก็ไม่ยากที่จะข้าม
แต่ปัญหาอย่างเดียวก็คือธนูที่มันจะยิงเข้ามานี่แหละผมหลบมันไม่ได้และต้องยอมโดนมันยิง
ความอันตรายของธนูบวกกับการตกนี้ทำให้ผมเกือบตายนับครั้งไม่ถ้วน
แต่คราวนี้…
แต่ก แต่ก แต่ก
มันหยุดไม่ได้แล้ว ผมพุ่งไปข้างหน้า
ตอนที่ถึงเชือก แทนที่จะข้ามด้วยการโหน ครั้งนี้ผมวิ่งไปข้างหน้าผมได้ยินเสียงธนูมาทางผมแต่ไม่มีอันไหนโดน
ผมสามารถวิ่งบนเชือกเหมือนนักกายกรรมได้โดยสกิลบาลานซ์(สมดุล)
บวกกับสกิลประสาทสัมผัสที่เพิ่มขึ้น
ในตอนนี้ ผมรู้ว่าสกิลพวกนี้สามารถใช้ร่วมกันได้ดีล่ะ ต่อไปกับดักตรงหน้าผา
เป็นเวลาของกับดักที่น่าเบื่อที่สุดตอนนี้จากตอนที่ต้องวิ่ง ต้องวิ่งโดยไม่หยุดไป 30 นาที
หลังจาก 30 นาทีก็เป็นกับดัก
หลังจากนั้น ต้องวิ่งอีก 30 นาที และเจอกับดัก
มันเป็นอย่างนี้เสมอถ้าไประยะไกลๆได้โดยไม่มีอุปสรรค ธนูมันก็จะมาอย่างไม่คาดคิด
มันเป็นกับดักที่ถึงตายมันทำให้จิตใจอ่อนล้ามากในการผ่านเรื่องพวกนี้ ลองคิดดู เดินทางด้วยความวิตกกังวล ตื่นตัว แต่ทันทีที่รู้สึกปลอดภัย ธนูมันก็จะถูกยิงออกมาใส่คุณ
ผมบอกไม่ได้ว่าระยะมันประมาณไหน แม้หลังจากวิ่งมา 30 นาที
มันเหมือนกับว่าระยะมันขยายออกไปไม่เหมือนกัน
ต้องวิ่งและหลบธนูตอนที่รู้ว่ามันยิงออกมาในขณะที่ไม่ลดการป้องกันลง
มันไม่ใช้การต่อสู้กับการฝึกแต่มันเป็นการต่อสู้เพื่อที่จะรักษาความเฉียบคมของจิตใจในระยะเวลาอันยาวนาน
…มันคือการต่อสู้กับตัวเอง[Battle Concentration Lv.5](จดจ่อในการต่อสู้)
ถ้าไม่มีสกิลพวกนี้ในตอนต้น ทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันคงเต็มไปด้วยความอันตราย
ด้วยสกิลนี่ ผมสามารถทำตัวเองให้มีจดจ่อมากพอกับอันตรายด้วยการไม่เสียสมาธิกับการวิ่งเป็นระยะทางไกลๆ
สกิลนี้ทำมาเพื่อให้การตรวจจับและหลบธนูที่มาจากทางไหนไม่รู้ง่ายขึ้น
ผมค่อนข้างภูมิใจกับตัวเองในการพัฒนาและเติบโตแบบนี้มา 28 วัน
ผมวิ่งต่อไปข้างหน้ากับอากาศสดชื่นที่มากระทบใบหน้า