[1st attempt, Day 28. 4:05]
 
 
 
ผมโชคดีที่ไม่หลับวันนี้
 ผมมองไปรอบๆ หลังจากล้างหน้าด้วยน้ำในขวดที่หยิบมาจากช่องเก็บของ
 
ผมอยู่ในห้องรอ
 
ในที่สุดก็ถึงวันที่ 28
 
วันที่28 ผมตัดสินใจให้มันเป็นวันที่จะเคลียชั้นนี้
 
ใน 28 วันที่ผ่านมาผมสนใจแต่การทำให้ตัวเองเติบโตและแข็งแกร่งขึ้น
 ผมจำไม่ได้แล้วว่าเกือบตายมากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
 
มีแค่การผ่านชั้นแรกในวันนี้เท่านั้น
 ความตื่นเต้นและความกังวลได้ปรากฏอยู่บนขอบฟ้า อาจจะเพราะมันเป็นวันแห่งการทดสอบ
 
ก่อนจะออกเดินทางผมเปิดช่องเก็บของเพื่อเติมท้องให้อิ่มสักหน่อย
 
ผมหยิบเนื้อแห้งสำหรับวันนี้ออกมา
 ปกติมันจะเป็นเนื้อเค็ม แต่วันนี้เป็นหมูหวานพิเศษ
 ในของแห้งที่มีในช่องเก็บของ มันเป็นอันสุดท้าย
 รสชาติจัดจ้านของมันช่วยลดความเลี่ยนของไขมัน ไม่แข็งและเหนียว ทำให้มันกินง่าย
 
หลังจากกินเสร็จ ผมเช็ดนิ้วมันๆบนชุดตัวเอง ผมเหลือน้ำแค่พออึกสุดท้ายและเก็บขวดน้ำไว้ในช่องเก็บของ
 
“คอมมูนิตี้”
 
ผมดูคอมมูนิตี้บอร์ดที่สามารถคุยกับผู้เหลือรอดอื่นๆได้ในบทฝึก
 แม้ผมจะเหลือรอดคนเดียวในระดับนรก แต่ก็ไม่มีผู้เล่นมากนักในระดับอื่น
 
ตามความยากที่ต่างออกไป การฝึกก็จะต่างกัน แต่มันก็มีสิ่งที่คล้ายกันในแต่ละระดับความยาก
 
มันทำให้รู้ว่ามีคน 2-3 คนเคลียร์ชั้นแรกได้แล้ว
 แต่ละคนแบ่งปันข้อมูลว่าเคลียร์ชั้นแรกมาได้ยังไง
 หลังจากตรวจสอบข้อมูลใหม่ๆ ผมก็ปิดคอมมูนิตี้บอร์ด
 
มันเป็นเวลาที่ต้องไปแล้ว
 
[เข้าด่าน?]
 
“ตกลง”
 
[ด่านฝึก, ยินดีต้อนรับสู่ระดับนรก]
 
หลังจากแสงสว่างขึ้นมา ผมก็อยู่ในชั้นแรกของบทฝึกภายในชั่วพริบตา
 เฉกเช่นทุกครั้ง ทางเดินเส้นตรงมืดๆ
 หลังจากวันนี้ ผมจะไม่เห็นทางเดินนี้อีก
 
ผมวิ่งเหยาะๆไปในทางเดิน
 ถ้าเป็นแบบที่ผ่านมา ผมต้องเดินไปด้วยความระวังอย่างมาก แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว
 ตาผมมองได้ในที่มืด
 
[Night Vision Lv.2]
 
[Eye Lights Lv.1]
 
สกิลไนท์วิชันให้ผลเหมือนกับชื่อของสกิล มันทำให้ผมมองในที่มืดๆได้ดีขึ้น
 แสงและเงาอาจจะไม่ชัดเจน แต่ข้อดีคือทำให้เคลื่อนที่ง่ายขึ้นในที่มืดได้ง่าย
 
ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากเรียนสกิลอายไลทส์ ผมมีการมองเห็นที่ชัดเจนขึ้น
 อายไลทส์มันเป็นสกิลใช้งานสกิลเดียวที่ผมมี
 พอใช้มัน จะมีแสงที่จอตาสะท้อนออกไป เหมือนกับตาของแมวในเวลากลางคืน
 
ดูเหมือนว่าสกิลอายไลทส์จะใช้พลังเวทมนต์เล็กน้อย
 แต่ผมไม่สนใจกับ MP ผมเลยไม่รู้ว่าใช้เท่าไหร่
 แต่ที่แน่ๆก็คือ ผมใช้อายไลทส์ได้ทั้งวันโดยไม่มีปัญหา
 มันก็แค่สกิลที่ไม่ต้องใช้ MP มากมายนัก
 
ผมวิ่งต่อไปโดยไม่มีการหยุดพัก
 ระยะที่ผมต้องไปมันไกล แต่ผมไม่ต้องออมแรง
 ต้องขอบคุณค่าความอดทนที่เพิ่มขึ้นมา
 
ยิ่งกว่านั้น
 
[Sprint Lv.1](การวิ่งเร็วๆ)
 
ผมได้เรียนสกิลที่ช่วยในการวิ่ง
 ร่างกายผมเบาขึ้นและใช้แรงน้อยลงในการวิ่ง
 สกิลนี้มันทำให้การวิ่งนั้นตื่นเต้น ทำให้เร็วขึ้นอีกด้วย
 ไม่รู้มาก่อนว่าการวิ่งจะเป็นอะไรที่ทำให้ผมรู้สึกดี
 
ก่อนจะรู้ตัว ผมอยู่ที่กับดักธนูแรก
 มันไม่มีสัญญาณอะไรบอก แต่หลังจากที่ผ่านมา ผมคุ้นกับมันมากพอที่จะบอกที่อยู่ของกับดักได้ด้วยสัญชาตญาณ
 มันมีความรู้สึกเล็กๆ หรือความขนลุกที่คอยบอกว่าตรงนี้มีกับดักใกล้ๆ
 
ปิ้ว-ปิ้ว
 
ผมได้ยินเสียงธนู 2 ดอกถูกยิงออกมาจากระยะไกล
 
[Heightened Senses Lv.3](เพิ่มประสาทสัมผัส)
 
ไม่ใช่แค่สกิลนี้เพิ่มความสามารถในการได้ยินอย่างเดียว แต่มันเพิ่มประสาทสัมผัสทั้ง 5 คือ การมองเห็น การสัมผัส การรับรส และการดมกลิ่นด้วย
 ก่อนหน้านี้ ผมบอกไม่ได้เลยว่าธนูมันมาทางผม ผมแค่รู้ว่าธนูมันโดนโล่เท่านั้น
 
ปุ๊ก-
 
ปุ๊ก-
 
ธนูดอกแรกและสองถูกโล่ของผม
 ดอกที่สามพุ่งตรงเข้ามา
 ผมเอียงหัวเล็กน้อยเพื่อหลบ
 
ต่อไป
 
กระโดด!
 
ธนูบินผ่านใต้ขาไป
 
ด้วยค่า dex ที่เพิ่มขึ้น การหลบลูกธนูเป็นอะไรที่ง่ายเหมือนปอกกล้วย
 ไม่ต้องพูดถึงเรื่องประสบการณ์ ความแข็งแรง และสมาธิมันเพิ่มขึ้นอย่างมากเช่นกัน
 
 
 
ผ่านด่านกับดักธนูแรกมันเหมือนกับการเดินในสวนสาธารณะ
 ผมไปต่ออย่างไม่หยุด
 มันยังเหลืออีกเยอะ
 
ตึก ตึก ตึก
 
ผมวิ่งให้เร็วขึ้นอีก
 
ธนูยิงมาจากเพดานมาทางซ้ายของใบหน้าผม
 ในขณะที่มองลูกธนู ผมก็เอาโล่ขึ้นมากันอย่างใจเย็น
 ธนูยิงทะลุและติดกับโล่ มันยิ่งด้วยความแรงมากกว่าที่ผ่านมา
 ก่อนที่จะกันธนูดอกนี้ ผมเคยโดนยิงทะลุโล่กับแขนซ้ายมาแล้ว
 
ต่อไปทางขวา
 
ติ๊ก-
 
ผมกันธนูด้วยดาบที่หันด้านข้าง
 มันตกลงบนพื้นด้วยเสียงดัง ‘ติ๊ก’
 
ในตอนที่พยายามจะกันธนูด้วยดาบ
 ผมเคยพลาดมาแล้วและโดนมันยิงเช่นกัน
 
[Beginner Swordsmanship Lv.1](ความเป็นนักดาบ)
 
[Cut Lv.1](ตัด)
 
แต่ผมก็ได้เรียนรู้สกิลจากความผิดพลาด
 
ต่อไปมันจะมาจากข้างหน้า
 แม้ประสาทสัมผัสจะเพิ่มขึ้นมา แต่ก็บอกวิถีของธนูไม่ได้และไม่ได้ยินเสียงอีกด้วย
 
ผมอาจจะใช้ความจำในการเดาทิศทางและลองหลบมันดู
 
หลังจากหลบธนูที่พุ่งเข้ามาแล้ว ผมกระโดดไกลไปข้างหน้า
 ธนูอีกหลายดอกพุ่งไปผ่านไปใต้ตัวในตอนที่กระโดด
 
ผมลงด้วยการกลิ้งม้วนหน้า
 หลังจากเช็คว่าธนูลูกสุดท้ายยิงออกมาแล้ว ผมยืนขึ้นและเริ่มวิ่งอีกครั้ง
 
บางครั้งธนูที่ตรวจจับไม่ได้แบบนี้จะถูกยิงออกมา
 
ถ้าผมคิดดีๆ มันทำนึกถึงครั้งแรกที่ผ่านด่านกับดัก
 
ไม่ต้องพูดถึง 2 ดอกแรก ผมไม่เห็นมันด้วยซ้ำ
 ดอกที่สาม ผมเกือบหลบไม่ได้
 ดอกสุดท้าย ผมได้ยินมัน
 แต่ก็หลบไม่พ้น
 
ธนูแต่ละดอกยิงด้วยความเร็วต่างกัน เสียงก็ต่างกันด้วย
 เท่าที่จำได้ทุกดอกนั้นจะยิงมาที่ผม
 มันเป็นการฝึกจริงๆ บทฝึกนี้
 บอกได้เลยว่ามันออกแบบมาเพื่อท้าทายผู้เล่น
 ถ้ามันเป็นธนูที่หลบยาก มันจะตรวจจับได้ง่าย และถ้าเป็นธนูที่หลบง่าย เสียงจะเงียบมาก
 
ตอนนี้ล่ะ! หลบ
 ดอกนี้ต้องใช้สายตา แต่ฉันจะทำให้ง่ายด้วยการยิงไปตรงๆ
 ดอกสุดท้ายมันหลบยากใช่ไหม?  ฉันจะทำให้มันดัง ได้ยินง่ายสำหรับนาย
 ผมคิดว่านี่คือการออกแบบบทฝึกนี้
 
ถ้าพวกกับดักมันถูกวางเพื่อฆ่าผม ผมมั่นใจว่าผมคงตายไปแล้ว
 ถ้าเป็นคนธรรมดา ความยากที่เลือกก็จะเป็นตามที่เลือก
 ที่ๆความตายเป็นเรื่องแน่นอน
 
ข้างหน้าผมเป็นกับดักที่อันตรายที่สุดในชั้นแรก
 
หลุมไร้จุดจบ
 ความกว้างมันประมาณ 20 เมตร วิธีเดียวทีจะข้ามมันไปก็คือใช้เชือกขว้างไปฝั่งตรงข้ามแล้วดึงตัวเองไป
 
ตอนผมลองครั้งแรก ผมยังไม่ได้เรียนสกิลไนท์วิชชันเลยเกือบตกหลุมนั่น
 ผมเกือบตายแต่โชคดีที่ผมจับเชือกไว้แน่นมากๆ เชือกที่ยึดชีวิตผมไว้
 
ผมค่อยๆลากตัวเองข้ามหลุมด้วยเชือก
 ด้วยกล้ามเนื้อและค่าสถานะที่เพิ่มขึ้น มันก็ไม่ยากที่จะข้าม
 แต่ปัญหาอย่างเดียวก็คือธนูที่มันจะยิงเข้ามานี่แหละ
 
ผมหลบมันไม่ได้และต้องยอมโดนมันยิง
 
ความอันตรายของธนูบวกกับการตกนี้ทำให้ผมเกือบตายนับครั้งไม่ถ้วน
 
แต่คราวนี้…
 
แต่ก แต่ก แต่ก
 
มันหยุดไม่ได้แล้ว ผมพุ่งไปข้างหน้า
 ตอนที่ถึงเชือก แทนที่จะข้ามด้วยการโหน ครั้งนี้ผมวิ่งไปข้างหน้า
 
ผมได้ยินเสียงธนูมาทางผมแต่ไม่มีอันไหนโดน
 ผมสามารถวิ่งบนเชือกเหมือนนักกายกรรมได้โดยสกิลบาลานซ์(สมดุล)
 บวกกับสกิลประสาทสัมผัสที่เพิ่มขึ้น
 ในตอนนี้ ผมรู้ว่าสกิลพวกนี้สามารถใช้ร่วมกันได้
 
ดีล่ะ ต่อไปกับดักตรงหน้าผา
 เป็นเวลาของกับดักที่น่าเบื่อที่สุด
 
ตอนนี้จากตอนที่ต้องวิ่ง ต้องวิ่งโดยไม่หยุดไป 30 นาที
 หลังจาก 30 นาทีก็เป็นกับดัก
 หลังจากนั้น ต้องวิ่งอีก 30 นาที และเจอกับดัก
 มันเป็นอย่างนี้เสมอ
 
ถ้าไประยะไกลๆได้โดยไม่มีอุปสรรค ธนูมันก็จะมาอย่างไม่คาดคิด
 มันเป็นกับดักที่ถึงตาย
 
มันทำให้จิตใจอ่อนล้ามากในการผ่านเรื่องพวกนี้ ลองคิดดู เดินทางด้วยความวิตกกังวล ตื่นตัว แต่ทันทีที่รู้สึกปลอดภัย ธนูมันก็จะถูกยิงออกมาใส่คุณ
 
ผมบอกไม่ได้ว่าระยะมันประมาณไหน แม้หลังจากวิ่งมา 30 นาที
 
มันเหมือนกับว่าระยะมันขยายออกไปไม่เหมือนกัน
 ต้องวิ่งและหลบธนูตอนที่รู้ว่ามันยิงออกมาในขณะที่ไม่ลดการป้องกันลง
 มันไม่ใช้การต่อสู้กับการฝึกแต่มันเป็นการต่อสู้เพื่อที่จะรักษาความเฉียบคมของจิตใจในระยะเวลาอันยาวนาน
 …มันคือการต่อสู้กับตัวเอง
 
[Battle Concentration Lv.5](จดจ่อในการต่อสู้)
 
ถ้าไม่มีสกิลพวกนี้ในตอนต้น ทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันคงเต็มไปด้วยความอันตราย
 
ด้วยสกิลนี่ ผมสามารถทำตัวเองให้มีจดจ่อมากพอกับอันตรายด้วยการไม่เสียสมาธิกับการวิ่งเป็นระยะทางไกลๆ
 
สกิลนี้ทำมาเพื่อให้การตรวจจับและหลบธนูที่มาจากทางไหนไม่รู้ง่ายขึ้น
 
ผมค่อนข้างภูมิใจกับตัวเองในการพัฒนาและเติบโตแบบนี้มา 28 วัน
 
ผมวิ่งต่อไปข้างหน้ากับอากาศสดชื่นที่มากระทบใบหน้า