I-Here.info [ไอ้-เหี้ย ดอท อินโฟ]

The Tutorial Is Too Hard ตอนที่ 12 – การฝึกชั้นแรก(5)

| The Tutorial Is Too Hard | 814 | 2337 วันที่แล้ว
ตอนที่แล้วตอนต่อไป

 

“อา…อา…”

ผมพักชั่วขณะเพื่อปรับลมหายใจให้เป็นปกติ แม้ว่าสเตตัสกับความสามารถจะเพิ่มขึ้นมาแล้ว แต่การเดินทางนี้มันบอกว่าเราต้องแข็งแกร่งและใช้เวลา

ผมออกจากห้องรอตอน 4 โมง และอยู่ในชั้นแรก 15 ชั่วโมงโดยไม่หยุด
ผมผ่านกับดักธนูที่ติดตั้งตลอดทางอย่างไร้สาระได้อย่างง่ายๆ

ผมแค่ต้องการเวลาสักหน่อย ไม่มากไม่น้อยไปกว่านี้ แค่3 ชั่วโมงมันจะทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนและอะไรๆก็จะง่ายขึ้น ถือว่าการฝึกนี้มันไม่ได้ต้องการอะไรมากมายในการผ่าน

ไม่กี่วันที่ผ่านมา มีข้อมูลใหม่เผยแพร่ในคอมมูนิตี้แชท

…ว่าการฝึกทุกครั้งจะต้องผ่านภายใน 30 วัน

บทลงโทษของการไม่ผ่านชั้นแรกใน 30 วันนั้นยังไม่ทราบแน่ชัด
อาจจะถูกตัดขาดจากโลกนี้ถ้าตก หรืออาจจะได้รับการตัดสินโทษในการตก ใครจะไปรู้ล่ะ?

แต่สิ่งเดียวที่รู้ก็คือผมต้องผ่านชั้นแรกไม่วันนี้ พรุ่งนี้ ก็วันมะรืน

ผมหยิบขวดน้ำออกมาจากช่องเก็บของและพรมน้ำลงบนหน้า
พอน้ำสัมผัสโดนหน้ามันก็ทำให้รู้สึกสดชื่น

ขณะที่กระโดดขึ้นลง ผมก็เปิดสเตตัสดู
มันไม่มีปัญหาอะไรมาก เลือดก็ไม่ไหลเยอะเกินไป ประสาทสัมผัสก็ยังทำงานได้ดีด้วย

มันมีธนู 2 ดอก ยิงโดนแขนขวาผม

ตลอดเวลาที่นี่ผมได้เติบโตขึ้นอย่างมากและได้เจอกับดักหลายแบบ ถึงอย่างนั้นผมก็ผ่านชั้นนี้โดยไม่เจ็บตัวเลยไม่ได้
ผมไม่ได้คิดกลยุทธ์ใดๆ ผมแค่รับธนูบางดอกแทนที่จะหลบและแม้ว่าผมจะรู้ว่ามันถูกยิงมา มันก็หาทางที่จะโดนผมเจออยู่ดี

นี่เป็นเวลาที่ผมบอกได้ว่าธนูแต่ละชนิดมันแตกต่างกันยังไง

ดอกแรกถูกยิงมาจากธนูยาว ต่อมาเหมือนจะถูกยิงมาจากธนูรีเคิฟ บางอันก็ยิงแรงมากจนคิดว่ามันถูกยิงมาจากบาลิสต้า

ความจริงคือผมไม่เคยเห็นธนูยาวหรือธนูรีเคิฟแต่ผมสมมติว่าแรงที่ถูกยิงออกมามันเป็นแรงของธนูประเภทนั้น

โชคดีที่ผมเลเวลอัพเมื่อไม่นานนี้ ทำให้มีแค่ธนู 2 ดอกที่ปักอยู่บนแขน
แบบนี้ยังดีอยู่
ผมถูกยิงมาหลายครั้ง การที่โดนแค่ 2 นั้นนับว่าสบายๆ

“ฟิ้ว-”

ผมเห็นเส้นสีแดงเมื่อมองไปที่พื้น
มันกำลังบอกผมว่า ‘ที่นี่มีกับดัก!’ ที่มันเป็นกับดักเดียวในการฝึกที่เตือนก่อน

ทันที่ที่ข้ามเส้นสีแดงก็มีธนูพุ่งมาจากทั้งบนล่างซ้ายขวา
ความน่ากลัวคือมันไม่มีรูปแบบการโจมตีของธนูที่ถูกยิงออกมา

กับดักนี้มันอันตรายพอๆกับหน้าผาทีเดียว

ในครั้งแรกนี้ ผมถูกยิงจนตัวเหมือนกับเม่นและใส่ชุดว่ายน้ำข้ามแม่น้ำสติกซ์
ขอบคุณพระเจ้าที่ผมเลเวลอัพและรอดจากเหตุการณ์นั่น

ครั้งที่สอง ผมจำรูปแบบที่เคยได้รับประสบการณ์จากครั้งแรก
แต่ถ้ามันมีธนูยิงมาจากรอบทิศทาง ผมคงจำมันไม่ได้แน่ๆ แต่เมื่อรู้ว่ามันจะเล็งมาที่จุดตายของผม ผมก็รอด

ผมลัพธ์คือ ผมเกือบตาย

ตลอดเวลาที่ผ่านมามันคือรูปแบบตายตัว
ทำไมตอนนี้มันไม่มีรูปแบบล่ะ?
นี่มันไม่มากไปหน่อยเหรอ?

ถ้าผมไม่เห็นกับดักข้างหน้า ผมคงตายไปแล้ว

 

ครั้งที่สามกับกับดักนี่

ทีแรกผมหักธนูบนแขนขวาผมทิ้งไป
ผมไม่สามารถเอามันออกมาและรักษาตัวได้ในเวลานี้ ผมเลยหักธนูทิ้งมันจะได้ไม่เกะกะตอนที่เคลื่อนที่

เป็นไปไม่ได้เลยที่จะขยับแขนขวาแกว่งดาบขณะที่บาดเจ็บจากธนู ได้แค่ถือดาบก็เต็มที่แล้ว ผมจะใช้แขนขวากับดาบให้เหมือนมันเป็นโล่

โล่กลมที่แขนซ้ายกับโล่ห่วยๆที่แขนขวา
ดีล่ะ
ผมเตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว

ผมทุบและนวดตามจุดที่เจ็บ

อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา……!

นายทำได้น่าลีโฮแจ
ใครสนกันล่ะว่ามันจะไม่เป็นรูปแบบ นายทำได้ ต้องผ่านมันไปให้ได้

แม้จะทำเรื่องไร้สาระอย่างการให้กำลังใจตัวเองก่อนไปเจอกับดัก
แม้ว่าจะเหลือเวลาอีกไม่นานในครั้งนี้ แต่ก็ไม่แน่ใจว่ามันจะนานแค่ไหนถึงจะเคลียได้หมด
ผมต้องใช้เวลาที่เหลือให้คุ้มค่าและรีบ

โอเค ไป!

ผมตระหนักว่ามันมีอะไรบางอย่างใน 2 ครั้งแรก
ธนูยิง 3 วินาทีหลังจากผมข้ามเส้นแดงเท่านั้น

พูดอีกอย่างคือผมต้องใช้ช่องโผว่ใน 3 วินาทีนี้

ผมถอยหลังสองสามก้าวจากเส้นแดง
หลังจากควบคุมลมหายใจได้แล้ว ผมอยู่ในท่าเตรียมวิ่งที่เรียนมาจากม.ปลาย

ตอนนี้มือมันอยู่ตามความกว้างของไหล่รึเปล่านะ?
อ๊ะ ดาบกับโล่มันทำให้ตั้งท่ายากจริงๆ
ย่อเข่าหนึ่งข้าง
ยกขาและก้นขึ้น

……………..ไป!
ผมวิ่งไปข้างหน้าด้วยแรงทั้งหมดที่มี
มันข้ามเส้นแดงทันที

บ้าจริง นี่มันเหมือนกระโดดไกลข้ามด่านหน้าผาชะมัด
มันเป็นความสูงที่สุดที่เคยรู้สึกมา

แต๊ก!

ผมข้ามเส้นแดง
โดยไม่ช้าลง
ตอนนี้หยุดไม่ได้แล้ว!

สาม!

สอง!

หนึ่ง!

เยี่ยม  ผ่านมาครึ่งทางแล้ว

หลังจากที่ผมนับถอยหลังผมเห็นแสงของหัวลูกดอกมาข้างหน้า
ผมกระโดดเพื่อสไลด์ข้ามพื้น

ตอนนั้น ลูกธนูมากมายยิงที่ระดับต่ำ

ไม่จำเป็นต้องสนใจกับธนูที่มาจากข้างหลังและด้านข้าง
ผมไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงสุด

การช้าลงไม่ใช่ทางเลือกแน่นอน ผมกลิ้งหลบโดยไม่สนใจการควบคุมเพื่อหลบธนู

ผมได้ยินธนูปักพื้น
ผมปัดธนูทางซ้ายด้วยโล่ขณะกลิ้ง
ที่ข้อมือมันเจ็บมาก

ข้อมือผมต้องบิดในตอนที่โล่มันรัดแขนตอนที่กลิ้งบนพื้น
แต่ผมไม่สนใจความเจ็บปวดที่ได้รับและยังคงวิ่งไปข้างหน้า

ผมไม่ได้พักสักนิดเดียวในกับดักนี้
ตั้งแต่ที่ธนูยิ่งมาจากทิศทางต่างๆ ผมก็ต้องรักษาความเร็วสูงสุดไว้ จะได้โดนยิงน้อยลงจากด้านข้างและด้านหลัง

ถ้าโดนยิงตรงเอวหรือขาซักครั้งล่ะก็ ผมจะขยับไม่ได้และความตายก็จะมาเยือน

มันมีราคาที่ต้องจ่ายเพื่อที่จะเล็งเห็นทุกอย่างในเส้นทางด้วยประสาทสัมผัสทั้งหมด

ตุ๊ม!

ทันทีที่กันธนูทางซ้ายของใบหน้า อีกลูกก็ก็พุ่งตรงมาที่ท้อง
ผมตกใจและกันด้วยแขนขวา

มันมีเสียงกล้ามเนื้อฉีกขาด ธนูทะลุแขนขวาผมไป

บ้าจริง!

ธนูที่ทะลุตรงจุดใกล้ๆกับที่เดิมที่โดนยิงมา และมันเพิ่มความเจ็บปวดอย่างมหาศาล
ผมยังต้องรักษาความเร็วให้คงที่โดยไม่หยุด แต่ด้วยความเจ็บและอาการช๊อก ผมหยุดไปเสี้ยววิ

ปุก ! ปุก ! ปุก !

ธนู 3 ลูก ยิงมาจากข้างหลัง
ผมย่อเพื่อหลบ แต่ด้วยความเร็วที่ช้า ผมโดนยิง 1 ลูกที่ด้านหลัง

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!

บัดซบ ไม่มีทางเลือกแล้ว!
ผมต้องวิ่งไปข้างหน้าโดยกันลูกธนูที่เห็นและรับทุกอย่างเหมือนกับฮัคที่กำลังคลั่ง

ไปข้างหน้า!

แทนที่จะหลบธนูที่เล็งมาบนใบหน้า ผมยกแขนขึ้นเพื่อป้องกันแทน
ถ้ามีธนูมาทางด้านข้างโดยที่ผมมองไม่เห็นล่ะก็ นั่นคงเป็นจุดจบของผม

ปั่ก ปั่ก

ธนูอีก 2 ลูกปักลงบนร่างผม

ช่างหัวความเจ็บปวด ผมวิ่งต่อไป
ทุกก้าวที่ผมไปข้างหน้าผมรู้สึกว่ากล้ามเนื้อหลังมันฉีกด้วยธนูที่ปักตรงนั้น

ปั่ก

ธนูอีกหนึ่งยิงโดนน่องซ้าย
ทันที่ทีฝังลงบนกล้ามเนื้อ ขาซ้ายก็หยุดไปชั่วขณะ

ตอนนั้น จังหวะความเร็วของผมก็พังทลายและล้มลง
ผมยืนขึ้นทันทีเพราะเห็นแสงแห่งความตายข้างหน้าและเริ่มวิ่ง
มันดูเหมือนกับการกระโดดสั้นๆด้วยความเร็ว

ธนูมันไม่ได้แค่ยิงมาจากข้างหลัง
หน้า!

ตอนนั้นการรับรู้ของผมถูกขวางเล็กน้อย ผมพยายามหลบธนูข้างหน้าด้วยการเอียงหัว
แต่ก็โดนหูแทน

อ๊ากกก!

ผมสูญเสียการมองเห็นและสมดุลของร่างกาย และ…

ปั่ก!

โดนยิงที่ส้นเท้าขวา
อ๊า เยี่ยม ผมใช้ขาทั้งสองข้างไม่ได้แล้ว
ผมคิดกับตัวเองว่า นี่คือตอนที่ผมจะตายจริงๆใช่ไหม?
ผมเอาร่างไปข้างหน้าด้วยพลังทั้งหมดที่มี

ปุ๊ก!

เอี๊ยยยยยยยย!

ไม่มีที่ว่างให้คิดเรื่องยอมแพ้ต่อไปแล้ว กลิ้งไปข้างหน้าอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะทำในสถานการณ์นี้

และ…

ซ่า………..

ได้ยินเสียงน้ำ
ผมต้องผ่านกับดักแล้ว
ผมรอดอีกครั้ง
[บ่อน้ำรักษา]

คำอธิบาย: รักษาเมื่อดื่มหรือล้าง ถ้าคุณหัวล้านมันก็ช่วยได้…

ผมบาดเจ็บมามากกว่าสองครั้งแรกที่ผ่านมาถ้าเทียบกัน
แต่ก็รอดมาได้เพราะบ่อน้ำ

ผมค่อยๆคลานไปที่นั่น
ด้วยแรงที่หลงเหลืออยู่น้อยนิด ผมพาร่างไปหาบ่อน้ำรักษา

 

อย่างที่รู้กัน…ผมสลบอยู่ที่นั่น

ตอนที่แล้วตอนต่อไป
comments