[การพยายามครั้งแรก,วันที่ 29 2 นาฬิกา]
 
เฮือก!
 
ว้าว รอดแล้ว…ผมเกือบตายเพราะจมน้ำ
 
ทุกอย่างปกติหลังจากที่ผมตัดสินใจมาที่บ่อน้ำรักษา ผมเกือบจะเป็นเฝ้าบ่อน้ำซะแล้ว
 
ว้าว…
 
ผมมองไปรอบๆและเห็นบ่อน้ำรักษาเปลี่ยนไปเป็นสีแดง
 ถ้ามองด้วยตาอย่างเดียว มันก็เหมือนกันบ่อลาวาจากนรกมากกว่าบ่อรักษา
 
ผมฟื้นฟูเต็มที่จากบ่อน้ำนี่
 
ฮึบ!
 
ผมส่งเสียงออกมาและเอาธนูออกจากร่างกายทีละลูก
 
เลือดไหลออกมาจากแผลทันทีที่ดึงลูกธนูออก
 โชคดีที่บ่อน้ำนั้นรักษาให้ผมทันที
 
ฮ่า โฮแจ นายดึงธนูเก่งนี่
 ใครจะมาชมผมล่ะ?
 
ผมภูมิใจเล็กๆกับตัวเองเหมือนตอนเด็กๆที่จับตะเกียบได้
 ว้าว ผมแข็งแกร่งขึ้น ถ้าผมยังเติบโตแบบนี้ไปเรื่อยๆ ผมคงได้เป็นโทรลล์
 บางทีคุณอาจจะเอาเลือดผมไปทำยาได้นะ
 
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ขำตายล่ะ
 
ผมไปที่น้ำพุของบ่อน้ำรักษาเพื่อดื่มน้ำที่ไม่ได้มีเลือดผมผสมอยู่
 รสชาติมันเหมือนกับน้ำมะพร้าว
 
หลังจากดูแน่ใจแล้วว่าร่างกายฟื้นฟูเต็มที่ ผมก็ออกจากบ่อน้ำรักษา
 ขณะที่รอให้ตัวแห้งจากน้ำและเลือด ผมก็เริ่มจัดแจงความคิด
 
ขั้นแรก ความผิดพลาดที่ผมทำในกับดักก่อนหน้านี้
 มันเป็นครั้งที่สาม
 แม้จะเป็นครั้งที่สามแต่ผมก็บาดเจ็บมาก
 อย่างมากกกกกกก เลยล่ะ
 มันว่ามันแย่กว่าครั้งแรกซะอีก
 ผมไม่ควรจะบาดเจ็บขนาดนี้
 
เหตุผลเดียวที่อธิบายได้ก็คือ ตอนที่ผมกันธนูด้วยแขนเปล่าๆ
 หัวธนูมันต้องถูกเส้นประสาทและร่างกายของผมหยุดไปชั่วขณะ
 ทำให้ร่างกายผมเสียความเร็วในขณะวิ่ง
 เหนือกว่านั้นผมยิ่งคิดที่จะโดนยิงแทนที่จะหลบได้อย่างใจเย็น
 ส่วนหัว คิดว่ามันจะไม่เป็นไรเพราะไม่มีระยะที่ต้องป้องกันมากมาย
 แต่ผลลัพธ์….ผมเกือบตาย
 
คิดเรื่องนี้อีกครั้ง ธนูที่ยิงมามันไม่ได้เป็นรูปแบบเหมือนกับก่อนหน้า
 แต่ความถี่นั้นเท่ากัน
 อาจจะเพราะการฝึกนี่มันไม่ได้ทดสอบความเร็วที่ผมจะผ่านด่าน
 แต่ทดสอบการรอดจากธนูด้วยความใจเย็นงั้นหรือ?
 ผมไม่ได้พูดเพราะไม่มีข้อพิสูจน์ แต่มันควรจะเป็นอย่างนั้น
 
งั้นกับดักในการฝึกนี่ก็ไม่ได้ออกแบบมาเพื่อสร้างความเจ็บปวดในขณะที่ผ่านด่าน
 แต่มันสร้างมาด้วยแนวคิดที่จะทำให้เราเติบโตและพัฒนา
 
บางทีถ้าผมยืนนิ่งๆ  หรือเคลื่อนที่ช้าๆ เพื่อหลบธนูอย่างใจเย็น…
 ผมอาจจะได้เรียนสกิลใหม่ที่ได้การจากการหลบหลีก
 หรือถ้าไม่ มันก็คงจะเป็นประสบการณ์ที่ดี
 การได้เรียนรู้อย่างต่อเนื่องมันก็ปัจจัยสำคัญที่ทำให้แข็งแกร่งขึ้น
 
ถ้าผมมีเวลามากกว่านี้ ทุกสิ่งจะเปลี่ยนไปยังไงนะ ถ้าผมได้ลองกับดักสัก 4 หรือ 5 ครั้ง หรือมากกว่านั้น
 เสียดายเล็กๆที่เหลือเวลาไม่มาก
 
จริงๆแล้วมันไม่มีทางเลือก มันไม่มีเวลาพอที่จะกลับไปยังห้องรอและกลับมายังที่นี่
 ผมพยายามมาที่นี่สามครั้งแล้ว
 มันมีโอกาสอีกเยอะที่จะได้ทำอะไรๆ
 เป็นความผิดของผมเองที่ไม่ใช้ความได้เปรียบนี้ให้เป็นประโยชน์
 
“สเตตัส”
 
[ลีโฮแจ]
 
เลเวล 6
 
Strength: 12
 Dexterity: 21
 Endurance/Stamina: 16
 Intelligence: 22
 
สกิล: สมาธิขณะสู้ เลเวล5 ตั้งใจ เลเวล 3 ตื่นรู้ เลเวล1 มองกลางคืน เลเวล2 แสงตา เลเวล1 วิ่งเร็ว เลเวล1
 เพิ่มประสาทสัมผัส เลเวล3 นักดาบฝึกหัด เลเวล1 ตัด เลเวล1 ทนเจ็บ เลเวล8 ทนเลือดไหล เลเวล4 ทนการสลบ เลเวล1
 ทนการยิงทะลุ เลเวล1
 
เบ็ดเตล็ด : เทพแห่งการพจญภัยสนใจคุณ
 
ตอนนั้น สกิลทนเจ็บมันเพิ่มเลเวลขึ้น
 ผมหวังว่าที่เลเวล10 มันจะกลายเป็นสกิลอย่าง ต้านทานความเจ็บปวด ขอให้เป็นแบบนี้เถอะ
 
สกิลทนเจ็บมันทำให้ทนความเจ็บปวดได้ แต่ความเจ็บปวดไม่ได้ลดลง
 ต้องขอบคุณสกิลเพิ่มประสาทสัมผัส ที่ทำให้ความเจ็บปวดของผมเพิ่มขึ้น …บัดซบจริงๆ
 
ผมปิดแถบสเตตัสหลังจากเห็นว่ามันไม่มีอะไรเปลี่ยนไปมากกว่านั้น
 
ผมเอาเนื้อแห้งจากช่องเก็บของและเดินไปกินไป ดีจริงๆ
 รสชาติเค็มสุดๆปะทะเข้ากับลิ้น
 
ข้อมูลใหม่ในคอมมูนิตี้แชทถูกพิมพ์ออกมา
 มีทฤษฎีแปลกๆว่าห้องบอสมันจะอยู่ส่วนสุดท้ายในแต่ละชั้น
 หลายคนไม่เชื่อแต่ก็มีคนที่ผ่านด่านมายืนยันว่ามันมีอยู่จริง ทฤษฎีก็กลายเป็นเรื่องจริง
 
ถ้าอย่างนั้น ถ้ามันเป็นไปตามข้อมูลในคอมมูนิตี้ มันก็ยืนยันว่าบ่อน้ำรักษาเป็นส่วนสุดท้ายของการฝึก
 หรือก็คือ….ห้องบอสคือส่วนถัดไปจากนี้
 
ในที่สุดผมก็อยู่จุดที่จะผ่านด่านแรกของการฝึก ที่นี่ผมเจอบ่อน้ำรักษาและมีอีกกับดักที่เหลือ
 …ห้องบอส
 
“ในที่สุดก็เห็นจุดจบแล้ว”
 
ถ้าผมอยากจะผ่านมันเร็วขึ้นอีกหน่อย ผมคงต้องไปห้องบอสก่อนวันนี้
 ยังไงก็ตาม ฉันได้ตัดสินใจแล้วว่ามันเป็นสิ่งที่ดีสำหับการขัดเกลาตัวเองอย่างดีและเพราะอย่างนั้นด้วยความมานะที่ใช้ผ่านกับดักไปไม่รู้กี่ครั้ง
 
วันนี้ตอนนี้ ในสองวันสุดท้ายที่ผมเจียดเวลามา ผมต้องไปเข้าไปสู้กับบอส
 
ผมเขย่าน้ำออกจากชุดขณะที่เดินตอนที่ทางเดินเต็มไปด้วยหมอกหนา
 ผมเดินไปอีกสองสามก้าว ผมก็เห็นประตูใหญ่ที่ทำจากหิน
 ผมวางมือลงบนประตูและคิดว่า จะเปิดมันยังไง? แล้วข้อความก็ปรากฏขึ้นมา
 
[คุณจะเข้าไปไหม?]
 
อืม…ผมต้องการคำอธิบาย
 มันจัดการยังไง?
 
ถ้ามีข้อความเตือนว่ามันเป็นห้องบอสคงจะดี
 
“ตกลง”
 
ยังไงก็ดี ผมผ่านอะไรๆมาอย่างหนักผมควรจะเข้าไปอย่างมั่นใจใช่ไหม?
 ผมผ่านมาหนักแทบจะกระอักเลือดขนาดนี้
 ผมเชื่อว่าคงได้อะไรบ้างแหละ
 
ครืนนนนนน เสียงประตูเปิดดังขึ้น
 
มีแอ่งน้ำอยู่ข้างหน้าประตู
 
โคร่กกกกึกกึกกึกกึก ตู้มมมมมมมมมมมมม!
 
เสียงประตูปิดเงียบลงด้วยเสียงชนกัน ผมคิดว่าคงเปิดมันไม่ได้แล้วล่ะ บัดซบ
 
ผมหันหน้ากลับไปหาแอ่งน้ำอย่างไม่มีทางเลือก
 
[กรุณาเข้า]
 
บ้าจริง
 ไม่น่า ทำไมทำอย่างนี้กันได้เนี่ย จริงเหรอ
 
ผมจำทุกอย่างในคอมมูนิตี้เกียวกับห้องบอสได้
 แต่มันก็ไม่มีอะไรที่พูดเกี่ยวกับความไม่แฟร์ของห้องบอสเลย
 
ธีมของระดับนรกชั้นแรกคือกับดักธนู
 ผมเดาจากข้อมูลในคอมมูนิตี้ว่าบอสมันจะเกี่ยวข้องกับชนิดกับดักในชั้น
 
ผมตายแน่
 กำแพงและเพดานนั้นเต็มไปด้วยกับดักธนู
 
ยกเว้นความผิดปกติข้างหน้านี่
 แอ่งน้ำข้างหน้าผม
 
มันเป็นแอ่งลาวา!
 ด้วยความร้อนที่สูงพอที่จะเผาผิวหนังได้ทันที หัวใจรู้สึกเหมือนโดนบีบเค้นขณะมองมัน
 
นี่มันบ้ามาก
 มันมีสะพานหิน 9 แห่ง
 แต่ละอันแยกด้วยความห่างเท่ากัน 2 เมตร
 
สะพานมันไม่ได้บาง
 หินทำให้พื้นขรุขระแต่รายละเอียดเรียบเนียน
 
ใครมันเรียกนี่ว่าสะพานกันล่ะเนี่ย?
 
[ด่านแรก , ยินดีต้อนรับสู่ทางสุดท้าย จะเริ่ม
 เมื่อก้าวไปยังสะพานที่เชื่อมต่อกับแอ่งเข้าด้วยกัน จะมีเวลา 5 นาที ]
 
[กรุณาเข้า]
 
ผมสบถในลำคอ บัดซบบัดซบบัดซบ  แต่ข้อความก็ไม่ปรากฏอีกครั้ง
 
สิ่งที่ดีคือผมเข้าอะไรๆได้อย่างง่ายดาย
 เหมือนที่กับดักข้างหน้าเปิด …มันน่ากลัวพอดู
 
ขั้นแรก แอ่งลาวาที่ผมจะตายทันทีที่ตกลงไป
 
อย่างที่สอง  สะพาน 9 แยก ที่ทรงตัวลำบากเพราะเป็นพื้นผิวทรงกลม
 สุดท้าย ธนูมหาศาลที่อยู่ในกับดัก
 
ด่านนี้มันคือการหลบธนู 5 นาที บนหินโดยไม่ตกลงมา
 
ผมคงไม่เสียเวลาไปมากกว่านี้ ผมกระโดดเบาๆ ไปยังหินที่ใกล้ที่สุด
 ผมหลบธนูที่มาตามความคาดหมายทันทีที่ผมเหยียบบนสะพาน
 
โชคดีที่แม้หินมันสว่างเหมือนกับแว๊กซ์มาเคลือบ แต่ก็ไม่ลื่น
 ด้วยรูปทรงกลมของหิน มันไม่มีพื้นที่เพียงพอสำหรับผมที่จะยืนด้วยขาทั้งสองข้าง
 แต่มันก็พอที่จะยืนด้วยขาข้างเดียวแบบสบายๆ
 [กำลังจะเริ่มในอีก 30 วินาที]
 
โอ้ โอเค ขอบคุณที่บอก