ตอนที่แล้วตอนต่อไป“หัวหน้ามาร์คข้ามาที่นี่เพื่อเอาน้ำ” แองเจเล่ยิ้มขณะที่เขย่ากระติกน้ำ
“พวกเราเหลือไม่มากนัก อัศวินมาเอาน้ำไปหนึ่งถัง เขาบอกว่าเขาจะเอาไปซักเสื้อผ้า” มาร์คพูดด้วยเสียงสิ้นหวัง
“ซักเสื้อผ้า? ในวันที่ฝนตก? เขาสามารถประหยัดด้วยการใช้น้ำฝนได้ง่ายๆ อย่างไรก็ตามข้าต้องการแยมและขนมปังขาว ข้าหิวนิดหน่อย” แองเจเล่ขมวดคิ้วและพูด
“พวกเราเหลือเพียงขนมปังดำเท่านั้น ขนมปังสองก้อนถูกยึดไปโดยอัศวินทั้งสอง” มาร์คพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น
“พวกเขาเอาไปหมด?” แองเจเล่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
“ครับ” มาร์คพยักหน้า พอรู้เรื่องนี้ทำให้แองเจเล่โกรธเล็กน้อย
“ข้าจะไปดูด้วยตัวเอง” แองเจเล่เปิดประตูและเข้าไปในรถม้า
รถม้าที่เต็มไปด้วยเสบียงตอนนี้ดูว่างเปล่า ถังไม้สีน้ำตาลมีเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น แองเจเล่เดินตรงไปถังน้ำ มันว่างเปล่า เขาเปิดอีกถัง ว่างเปล่าอีกครั้ง แองเจเล่ตรวจสอบไปเรื่อยๆ สาม สี่และห้าทั้งหมดมันว่างเปล่าและเหลือเพียงสองถังที่เหลือเพียงครึ่งเดียว ถังเหล่านี้ควรจะให้คาราวานใช้ตลอดทั้งสัปดาห์ แต่ตอนนี้มันเกือบหมดแล้ว แองเจเล่โกรธมาก
แองเจเล่ตักน้ำเข้าไปในกระติกน้ำของเขาและปิดฝาถังน้ำ จากนั้นเขาก็เปิดถังที่มีอาหารเช่นขนมปัง แยมและเนื้อตากแห้ง ขนมปังดำมีเต็มถังในขณะที่เนื้อตากแห้งแทบไม่มีเหลือ แองเจเล่หยิบขนมปังดำและเนื้อตากแห้งบางส่วน เขาปิดฝาถังหลังจากที่ขมวดคิ้วและมุ่งหน้ากลับไปรถม้าคันแรกทันที
บารอนยังไม่กลับมา แองเจเล่นั่งอยู่ที่โต๊ะคนเดียวและมองไปที่ขนมปังดำในมือ ขนาดประมาณครึ่งแขนและมีความแข็งพอๆกับเศษไม้ มันมีรอยสีเหลืองสองข้างตรงข้ามสิ่งที่ขัดกับภายนอกก็คือด้านในที่เป็นสีขาว แองเจเล่จับขนมปังและกัดเล็กน้อย มันเป็นเรื่องยากมากที่จะกัดเหมือนตัดกระดาษ เศษขนมปังสีขาวตกลงบนพื้นดิน ในขณะที่แองเจเล่กำลังกินเขาก็รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก มันเป็นเรื่องยากมากและเนื้อมันไม่อร่อย อารมณ์ของแองเจเล่แย่ลงทุกนาที
ซู่!
แองเจเล่ได้ยินเสียงคนเทน้ำทางด้านหลังดังนั้นเขาจึงเปิดหน้าต่างไปดู หนึ่งในอัศวินชุดเกราะสีเงินกำลังกลับไปที่รถม้าของเคานต์พร้อมกับจานสีเงินในมือ บนพื้นดินแองเจเล่มองเห็นเศษซุปและชิ้นส่วนขนมปังขาวที่กัดไปเพียงครึ่งเดียว มันดูเหมือนว่าพวกเขาจะกินเฉพาะส่วนที่นุ่มที่สุดและโยนส่วนที่เหลือทิ้ง มันเสียของจริงๆ
แองเจเล่มองไปที่ขนมปังดำในมือและขนมปังขาวบนพื้น จิตใจของเขาอยู่ในความสับสนวุ่นวายเกี่ยวกับสิ่งที่ควรทำ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ แต่จากนั้นเขาก็หายใจเข้าลึกๆและปิดหน้าต่าง แองเจเล่รีบกินขนมปังดำและกินเนื้อตากแห้งที่เขาเอามาให้หมด จากนั้นเขาก็ดื่มน้ำอย่างรวดเร็วและเขาก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย
แองเจเล่สงบจิตใจลงและเอนหลังพิงกำแพง เขาตัดสินใจที่จะไม่คิดถึงเคานต์มากเกินไปและเริ่มตรวจสอบสภาพของตัวเองแทน
‘ซีโร่ตรวจสอบสภาพร่างกายของข้า’ แองเจเล่คิด
[กำลังตรวจสอบ….แองเจเล่ ริโอ:ความแข็งแกร่ง 2.9,ความว่องไว 4.1,ความอึด 2.5 คุณได้ถึงขีดจำกัดตามยีนของคุณแล้ว สุขภาพ:ดี] ซีโร่เสร็จสิ้นการวิเคราะห์และรายงานอย่างรวดเร็ว
‘ข้าได้มาถึงขีดจำกัดแล้ว…..’ แองเจเล่คิดขณะที่รู้สึกผิดหวัง ค่าสถานะของเขาไม่มีอะไรเทียบได้กับนักรบที่แข็งแกร่งในโลกนี้ แต่อย่างน้อยเขาก็สามารถป้องกันตัวเองจากการถูกจู่โจมได้ อย่างไรก็ตามเขามีความรู้สึกที่หลากหลายเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของเขา เขาจับแหวนมรกตที่คอของเขา สีสันของอัญมณีได้หายไปเกือบหมดและมีรอยแตกเต็มไปหมด คำที่แกะสลักบนแหวนก็แตกออกด้วยรอยร้าว แองเจเล่ถูบนพื้นผิวของแหวนอย่างช้าๆ
“ถ้าข้าไม่สามารถเพิ่มค่าสถานะได้อีกต่อไปพลังลึกลับนี้ก็จะเป็นเพียงโอกาสเดียวที่ข้าจะได้รับพลัง” แองเจเล่พูดขณะที่มองไปที่มรกต
เขาตรวจสอบแหวนหลายร้อยครั้งแต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ค้นพบมันก็คือประโยคที่หมายความว่า’โรงเรียนแรมโซด้า – เวนิส’
“โรงเรียนแรมโซด้า…..ที่นี่มันอยู่ที่ไหน” แองเจเล่ถามเสียงเบา
“เวนิสนี่อาจจะเป็นเจ้าของเดิมของแหวนและเขาสามารถเป็นพ่อมดที่แท้จริงได้”
แองเจเล่เล่นกับแหวนอยู่ครู่หนึ่งแต่เขาก็ไม่ได้ค้นพบอะไรอีก เขาเอามันกลับเข้าไปในสร้อยคอและซ่อนไว้ในอกภายใต้เสื้อผ้าของเขา แม้ว่าพลังงานได้ถูกเผาผลาญไปหมดแล้วแต่นี่ก็ยังเป็นวัสดุชิ้นเดียวที่เชื่อมต่อเขากับโลกพ่อมด แองเจเล่รู้สึกว่าเขาต้องการเบาะแสเพิ่มเติมจากแหวนนี้ดังนั้นเขาจึงเก็บไว้ในที่ปลอดภัย
รถม้ายังคงเคลื่อนไหวไปยังจุดหมายปลายทางของพวกเขาและจากนั้นเวลาก็ผ่านไปสองวัน สมาชิกคาราวานต้องการน้ำสะอาดดังนั้นคนจึงกรองน้ำบนพื้นดินด้วยผ้าบางๆ
คาราวานหยุดที่แอ่งน้ำ ปัจจุบันมีเมฆหนาปกคลุมท้องฟ้า
“พวกเราหยุดทำไม เคลื่อนที่ต่อ พวกเราอยู่ใกล้ชายแดนมากแล้ว นอกจากนี้พวกโจรก็ยังค้นหาพวกเราอยู่!” อัศวินชุดเกราะเงินพูดด้วยสีหน้าผิดหวัง เขายังยืนกอดอก
แองเจเล่และบารอนยืนอยู่ด้านหลังโดยไม่มีเสียงรบกวนแต่พวกเขาได้โกรธมาก ทั้งสามคนใช้ถังน้ำสะอาดไปสามถังซึ่งเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้ขาดน้ำ พวกเขาไม่ต้องการดื่มน้ำในแอ่งน้ำเพราะคิดว่าเขาอาจจะได้รับพิษหากทำเช่นนั้น
“รอสักครู่มันจะใช้เวลาไม่นาน” บารอนพูดเสียงเบาสีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ ทหารยามและสาวใช้กำลังตักน้ำจากแอ่งน้ำเข้าไปในถังไม้ น้ำสกปรกและเต็มไปด้วยหญ้าและโคลน อย่างไรก็ตามนั่นคือสิ่งที่พวกเขาสามารถหาได้ น้ำจะกลายเป็นน้ำสะอาดถ้ากรองอย่างถูกต้อง
เคานต์ฟิลิปออกมาจากรถม้าในขณะที่ถูดวงตาและมองไปที่ผู้คนรอบๆแอ่งน้ำ
“ทำไมพวกเราไม่ไปต่อ” เขาเดินไปหาพวกของเขาและพูดเสียงเข้ม หนึ่งในอัศวินอธิบายเหตุผลซึ่งทำให้เคานต์ขมวดคิ้ว
“จริงเหรอ!” เคานต์พูด จากนั้นเขาก็เหลือบไปที่กลุ่มคนและเห็นคนที่ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น
“คาร์ล!” เขาตะโกน
“มีอะไรที่ข้าทำให้ท่านได้บ้างเคานต์ฟิลิป” บารอนหัวมาและโค้งให้
“ข้าต้องการสาวใช้เพื่อจัดรถม้าของข้า เอาสองคนนั้น นี่คงจะไม่มีปัญหาใช่ไหม” ฟิลิปถามขณะที่ชี้ไปยังแม็กกี้และซีเลีย บารอนสีหน้าไม่มีความสุขเมื่อเขามองไป
“มันเป็นปัญหาจริงๆ” แองเจเล่พูดขวางพ่อของเขาจากการพยายามพูด
“ทั้งสองคนมีงานทำ ข้าเกรงว่าพวกเธอจะไม่สามารถบริการท่านได้ดีเคานต์ฟิลิป” แองเจเล่ยิ้มและตอบ เขารู้ว่าที่จริงแล้วฟิลิปต้องการอะไร เห็นได้ชัดว่าเขาแค่อยากจะสนุกกับผู้หญิงทั้งสองคน อย่างไรก็ตามแองเจเล่ได้เห็นว่าทั้งสองคนเป็นคนรักของตัวเองมานานแล้ว ด้วยข้อเท็จจริงเหล่านี้ทำให้เขาโกรธแต่เขาก็ควบคุมความโกรธได้ดี
“ข้าจำเจ้าได้ เจ้าได้ฆ่าโจรขี่ม้าไปประมาณสิบคนด้วยธนูในวันนั้น เจ้าเยี่ยมมากข้าชอบนักรบอย่างเจ้า” ฟิลิปพูดเสียงเบาหลังจากมองไปที่แองเจเล่
“ขอบคุณสำหรับการยกยองเคานต์ฟิลิป” แองเจเล่โค้งและตอบ
“มันค่อนข้างช้าดังนั้นนำพวกเธอทั้งสองคนมาหาข้าทีหลัง ข้าเหนื่อยแล้วข้าจะกลับไปที่รถม้าของข้า” ฟิลิปเริ่มเดินกลับไปที่รถม้าพร้อมกับอัศวินทั้งสองคนที่เดินตามหลัง
แองเจเล่และบารอนมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ แองเจเล่จับมือของเขาไว้ที่ปลายดาบเพื่อดึงออกมา แต่บารอนได้หยุดเขาและส่ายหัว
“อย่า” บารอนพูด
“ข้ารู้ท่านพ่อ” แองเจเล่ปล่อยมือและพยายามสงบจิตใจ เขาพยายามยิ้มเพื่อให้มันดูตลกเล็กน้อย
“ให้ข้าจัดการเรื่องนี้เองข้าจะไปพูดกับพวกเขา คิดให้ดีเจ้ารู้ว่ามันไม่คุ้มค่า” บารอนพูดเสียงเบา แองเจเล่พยักหน้าและสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อทำให้ใจเย็นลง
บารอนคุยกับแองเจเล่พักหนึ่งหลังจากนั้นก็เดินไปที่รถม้าของเคานต์ บารอนรู้ความสัมพันธ์ของเขาระหว่างแม็กกี้และซีเลียดังนั้นเขาจึงสามารถจัดการเรื่องนี้ได้ดี แองเจเล่หายใจเข้าลึกๆและเลียริมฝีปาก จากนั้นเขาก็หันไปมองแอ่งน้ำ แม็กกี้และซีเลียกำลังตักน้ำเข้าไปในถังไม้อย่างระมัดระวัง สายลมได้พัดไปทั่วทำให้ผมของพวกเธอได้สยายไปตามสายลม เสื้อผ้าของพวกเธอดูรัดเพราะสายลมมันจึงเน้นความเซ็กซี่ของพวกเธอ แองเจเล่สงบใจลงและรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยหลังจากมองไปที่พวกเธอ
“เรียบร้อยแล้ว” บารอนเดินมาทางแองเจเล่และพยักหน้า
“ขอบคุณท่านพ่อ” แองเจเล่รู้สึกโล่งใจ
“อย่าทำให้ฟิลิปโมโห มีเพียงสิ่งเดียวที่พวกเราต้องการจากเขานั่นคือความสัมพันธ์ที่เขามีกับขุนนางชั้นสูงในท่าเรือมารัว” บารอนพูด
“เข้าใจแล้ว” แองเจเล่พยักหน้าและเหลือบมองที่รถม้าของเคานต์