I-Here.info [ไอ้-เหี้ย ดอท อินโฟ]

tsuki-ga-michibiku-isekai-douchuu ตอนที่ 13 ดูเหมือนว่าสวนแห่งนี้ จะยกระดับขึ้นไปอีกขั้นหนึ่ง

| Tsuki ga Michibiku Isekai Douchuu | 877 | 2338 วันที่แล้ว
ตอนที่แล้วตอนต่อไป

สู้ๆนะตัวผมตอนนี้ผมกำลังเจอกับสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างกระทันหัน ซึ่งผมไม่เข้าใจมากนักว่าเกิดจากอะไร.. แล้วตอนนี้ ผมเลยพยายามที่จะให้กำลังใจตัวผมเองอะโซระมีขนาดใหญ่ขึ้นอย่างเห็นได้ชัด มันกลายเป็นสถานที่ที่ยากจะเข้าใจได้มากขึ้นเรื่อยๆว้าว…ตรงสุดขอบฟ้าของอะโซระ.. ผมมองเห็นป่าไม้ที่มีสีดำสนิท

ก่อนหน้านี้ตรงนั้นเคยเป็นทุ่งหญ้าสีเขียวมาก่อน.. ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีป่าไม้อื่นๆโผล่ขึ้นมายังบริเวณใกล้เคียงกับเต้นท์ของพวกเราอีกด้วยแล้วก็.. แม่น้ำที่ดูเหมือนว่าจะมีอยู่ที่นี่มาแต่แรกแล้ว ตอนนี้กำลังไหลลงมาอย่างชัดเจน.. แม่น้ำมันไหลผ่านหมู่บ้านของพวกออร์ค และยังคงไหลต่อไปยังที่ไหนสักแห่งหนึ่ง..

บางที อาจจะมีทะเลตรงส่วนปลายสุดของสายน้ำหล่ะมั้ง?นี่มันไม่ใช่ภาพลวงตา..ผมเริ่นต้นสำรวจอีกครั้ง.. แต่ดูเหมือนว่าภูมิประเทศจะขยายใหญ่ขึ้นและเปลี่ยนแปลงด้วยเช่นเดียวกัน กำแพงหมอกซึ่งอยู่ห่างไกลออกไปในอะโซระ ตอนนี้ผมกลับจำเป็นจะต้องใช้ [ซากาอิ] เพื่อที่จะมองเห็นได้ว่า มันอยู่ห่างออกไปไกลถึงเพียงไหน..

สายน้ำไหลผ่านกำแพงนั้นแล้วก็หายไป บางทีในอนาคตมันก็คงจะขยายใหญ่มากกว่านี้ขึ้นไปอีก..ขนาดของมันอาจเทียบเท่าได้กับฮอกไกโด.. ผมก็พูดไปตามสิ่งที่ผมคิดออกนั้นแหละ แต่ผมคิดว่า ที่แห่งนี้ก็ยังใหญ่เกินกว่าจะเรียกมันว่าอำเภอด้วยซ้ำจากทั้งอะโซระ.. ผมรู้สึกได้ว่าพืชพันธุ์กับแหล่งน้ำเองก็เพิ่มขึ้น

ผมเริ่มสงสัยแล้วว่ามันจะกลายเป็นแผ่นดินญี่ปุ่นทีละนิดๆ รึเปล่า? จริงอยู่ว่ามันไม่มีบ้านหรือทุ่งนาให้เห็นเลย.. แต่บรรยากาศแบบนี้ มันบ่งบอกได้ว่าที่นี่คือญี่ปุ่นทะ..ที่นี่มันจะไม่เสถียรไปถึงไหนกัน.. สถานที่แบบนี้.. มันจะยังเรียกได้ว่าปลอดภัยสำหรับการอยู่อาศัยจริงเหรอ?แต่สุดท้ายแล้ว.. ผมก็ยกแขนทั้งสองข้างขึ้น แล้วสูดอากาศเข้าไป

เพราะว่าที่แห่งนี้ มันมีบรรยากาศเหมือนกับญี่ปุ่น

ผมตื่นขึ้นมาที่เต้นท์ ที่ซึ่งพวกออร์คเตรียมไว้ให้กับผมตอนที่ผมตื่นขึ้นมา มีผู้หญิงผมสีดำอยู่ข้างๆกับผม แล้วก้มหัวลงพร้อมๆกับวางนิ้วมือสามนิ้วไว้กับพื้น*

[เป็นการแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ โดยเฉพาะกับคู่หมั้นของตัวเอง]

หลังจากความเงียบสงัดเข้าปกคลุมได้สักพักหนึ่ง.. หญิงสาวก็เงยหน้าขึ้น

” ขอบคุณสำหรับอาหารค่ะ ท่านเจ้านาย.. ต้องขอบคุณท่านจริงๆ ที่ทำให้ฉันได้ลิ้มรสประสบการณ์ที่เรียกว่า อิ่มท้อง.. เป็นครั้งแรกในชีวิตตั้งแต่ที่ฉันเกิดมาเลยค่ะ♫ “

เธอพูดประโยคเหล่านั้นด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข และมีน้ำตาไหลออกมาเล็กน้อยผมไม่เข้าใจถึงสถานการณ์ตอนนี้เลย

” รอเดี๋ยวก่อน รออยู่ตรงนั้นก่อนนะ “

(มาโกโตะ)

ผมหลบเลี่ยงหญิงสาวผู้ซึ่งเมื่อกี้นี้พูดอะไรบางอย่าง และเดินออกมาจากเต้นท์ผมอยากที่จะทำให้ใจของผมสงบลง.. แต่เมื่อผมเดินออกมา จิตใจผมก็ยิ่งแตกกระเจิงบ้าจริงอะโซระ.. สนุกมากเหรอไงที่เอาแต่ไล่ต้อนให้ผมจนมุม.. ตอนนี้ผมตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าสบสนพออยู่แล้ว แต่ถ้าหากอยู่ดีๆ อยากจะเปลี่ยนภูมิทัศน์ตามอำเภอใจหล่ะก็.. อย่างน้อยบอกผมก่อนก็ยังดี

แต่ดูเหมือนว่าผมจะหาหนทางหนีจากสถานการณ์นี้ไม่ได้แน่.. ตอนนี้เริ่มที่จะดึกแล้วรึ?ดูเหมือนว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ เลยด้วยซ้ำ.. ผมไม่มีทางเลือก นอกจากเดินกลับไปหาหญิงสาวกลับก่อนละกัน

” ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ “

คนคนเดียวที่ผมสามารถพูดคุยด้วยได้คือหญิงสาวผู้งดงามคนนี้.. มันไม่มีทางเลือกอื่นผมเลยตัดสินใจถามคำถามเธอหลายคำถามเลย ??ผู้หญิงคนนี้คือแมงมุมเธอคือเจ้าตัวสีดำสุดโรคจิตนั้น.. เจ้าตัวที่มันกินพลังเวทย์มนต์ และไม่ว่าผมจะตัดมันเท่าไหร่ มันก็งอกออกมาใหม่ได้เรื่อยๆ

สุดท้ายผมก็เลยจมปรักอยู่กับความทุกข์ทรมานยิ่งไปกว่านั้น เธอยังพูดเรื่องเข้าใจยากอย่างเช่น ‘ฉันได้ทำสนธิสัญญาแล้วค่ะ’ แล้วก็ก้มหัวของเธอลงสนธิสัญญา..

จากที่ผมได้ยินมา มันจำเป็นจะต้องได้รับการยินยอมจากทั้งสองฝ่าย แต่ว่า..ในความเป็นจริง ดูเหมือนมันไม่จำเป็นต้องได้รับการยินยอมจากทั้งสองฝ่ายก็ได้.. จริงๆ อาจจะทำสัญญาสำเร็จด้วยวิธีการอื่นอีกก็ได้.. แต่ยังไงผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดีบางที.. เธออาจจะเอารอยนิ้วมือของผมไปในระหว่างที่ผมหลับ แล้วมันก็ดันสำเร็จขึ้นมาจริงๆก็ได้นะ?..

ผมหล่ะสงสัยกฏเกณฑ์ในโลกแห่งนี้จริงๆ..  อ่า จริงด้วยสิ.. ไอ่เทพธิดาบ้านั้นเป็นคนกำหนดกฎพวกนี้ขึ้นมานี่นา ฉะนั้นมันก็คงหมดหนทางเยียวยาอยู่ดีด้วยวิจารณญาณของผม ผมเริ่มที่จะเชื่อในสิ่งที่หญิงสาวคนนี้พูดผมรู้สึกได้ว่า เรื่องทุกเรื่องเริ่มที่จะปะติดปะต่อกันมากขึ้นเข้าใจหล่ะมาถึงขั้นนี้.. ผมก็คงไม่สามารถยกเลิกสนธิสัญญาณได้อีกแล้ว มันเป็นระบบที่ไม่น่ายินดีสำหรับตัวผมเลยจริงๆ

” ดังนั้น.. ถ้าหากให้พูดสรุปก็คือ ตัวฉันในตอนนี้ ในร่างกายของมนุษย์ และกำลังนั่งอยู่ข้างหน้าของท่าน.. เป็นเพราะว่าฉันได้รับการปฏิบัติที่ยากจะอธิบายได้จากท่านค่ะ กล่าวคือ ครั้งแรกในชีวิตที่ฉันได้สัมผัสสิ่งอื่น ซึ่งไม่ใช่ความหิวโหยค่ะ.. ฉะนั้นแล้ว ฉันขอถวายทั้งกายและใจเพื่อที่จะรับใช้ท่านตลอดทั้งชีวิตค่ะ “

(แมงมุม)

มันจะต้องเป็นความรู้สึกจากใจจริงของเธออย่างแน่นอน.. ผมนึกไม่ออกเลยว่าตอนที่เธอเป็นแมงมุมแล้วถูกครอบงำด้วยสัญชาตญาณของเธอ เธอจะรู้สึกอย่างไรบ้าง.. แต่สิ่งที่เธอพูดในตอนนี้ต้องไม่ใช่คำโกหกอย่างแน่นอนยิ่งไปกว่านั้น.. ถ้าหากบทสนทนามันเลวร้ายลง ใครจะรู้หล่ะว่าผมจะต้องเจอเหตุการณ์น่ากลัวอะไรอีกบ้าง กับหญิงสาวแสนหิวโหยคนนี้

ผมไม่อยากจะเจออะไรแบบนั้นอีกแล้ว ไม่อยากเจอเลยจริงๆ.. นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของผมเลย ที่ผมได้เจอกับสิ่งที่เรียกว่ารถแทรกเตอร์ผมก็เลยได้แต่พยักหน้า.. มันเป็นกฎเหล็กในการเอาชีวิตรอดในโลกความเป็นจริงอยู่แล้วอ๊ากกกก!! โลกนี้มันมีเหตุการณ์ภาคบังคับเยอะเกินไปแล้ว

แถมการดำเนินเรื่องมันยังเร็วเกินไปอีก!นี่มันแปลกมาก.. ผมมีความมั่นใจในเรื่องของทักษะการเอาชีวิตรอดนะแต่จริงๆแล้วมันก็แค่ความมั่นใจในสมัยมัธยมเท่านั้นแหละ ผมมันก็ไม่ต่างจาก ‘กบในกะลา’ หล่ะมั้ง?

” ว่าแต่ เช็นอยู่ไหนเหรอ? “

(มาโกโตะ)

ผมรู้ว่าเต้นท์นี้ก็คือเต้นท์ของผมเอง ที่ซึ่งอยู่ในอะโซระและตอนนี้น่าจะดึกมากแล้วด้วยเช่นกันผมได้ยินมาว่า ช่วงเวลาในอะโซระนั้น ดำเนินไปพร้อมกันกับโลกข้างนอก.. ฉะนั้นตอนนี้ โลกด้านนอกเองก็คงจะมืดแล้วเช่นกัน

” ถ้าเป็นเช็นหล่ะก็ เธอกำลังรออยู่ข้างนอกค่ะ “

เอ๋..? ผมมั่นใจแล้วนะว่าไม่มีจิตสังหารอยู่รอบๆ ตอนผมออกไปข้างนอกเมื่อกี้ แต่ว่า..ผมตรวจสอบรอบๆตัวอีกครั้งอยู่ดีๆก็รู้สึกได้ถึงจิตสังหาร.. คนที่ปล่อยรังสีนี้ออกมาจากหน้าทางเข้าเต้นท์ จะต้องเป็นเช็นอย่างแน่นอนมันดึกขนาดนี้แล้ว.. แต่เธอกลับรออยู่ข้างนอกงั้นเหรอ? เธออาจะมีธุระกับผม แต่ผมมีรางสังหรณ์ไม่ดียังไงไม่รู้เพราะถ้านับช่วงเวลาที่เช็นทำให้ผมรู้สึกมีความสุขได้แล้วนั้น.. ทั้งหมดคือ 0 แต่ว่า การที่เธอยืนอยู่ที่นี่ และรอให้ผมตื่นนั้น.. ยังไงผมก็ทิ้งเธอไว้ข้างนอกไม่ได้อยู่ดี

” ไปเรียกเธอให้ผมหน่อยได้ไหม? “

(มาโกโตะ)

” ได้ค่ะ ท่านเจ้าบ่าว “

(แมงมุม)

” แค่ก!! “

(มาโกโตะ)

ท่านเจ้าบ่าว?! ท่านเจ้าอะไรบ่าวนะ?!เมื่อกี้นี้เธอยังเรียกผมว่า ท่านเจ้านายอยู่เลยไม่ใช่เรอะ?!

ถึงผมจะไม่ชอบที่เธอเรียกผมแบบนั้นด้วยก็เถอะหญิงสาวลุกขึ้นโดยไม่ส่งเสียงใดๆ… เนื่องด้วยสาเหตุบางอย่าง เธอกำลังสวมเสื้อแปลกๆซึ่งเป็นสีดำโปร่งใส่ และกำลังเปิดเผยเลือนร่างของเธอให้ผมเห็น อืม~ กริยาท่าทางของเธอดูเป็นกุลสตรีดีนะ ว่าไหม?เดี๋ยวนะ.. จริงด้วยสิ!

ไม่ดีแน่.. ถ้าหากผมพาผู้ติดตามทั้งสองคนเข้าไปในเมืองสะดุดตามันจะต้องสะดุดตาเป็นอย่างมากแน่ๆผมปรับความรู้สึกอีกครั้ง..

แล้วมองไปยังพี่สาวผมดำซึ่งกำลังอยู่ที่หน้าทางเข้าเต้นท์ทรงผมบ๊อบสีดำเข้ม หางตายาวที่ถูกยกให้สูงขึ้นเล็กน้อยผิวสีขาวเนียน ที่อาจจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นเครื่องเซลามิกลายครามได้ง่ายๆ  แล้วก็มีริมฝีปากที่สง่างาม..เป็นหญิงสาวที่งดงาม และเรียกได้ว่าเหมือนกับคนญี่ปุ่นมาก และเธอก็สูงกว่าผมอีกแล้ว..

ถึงจะไม่สูงเท่ากับเช็นก็เถอะผมเริ่มคิดมาตั้งแต่ตอนที่เจอกับ’เช็น’ รวมไปถึงเอม่าด้วย ว่าทำไมคนที่เข้ามาใกล้ผมกลับไม่ใช่มนุษย์เลยสักคน?

จริงด้วยสิ.. เธอทักทายผมด้วยการก้มหัว แต่ผมกลับยังไม่รู้แม้แต่ชื่อของเธอเลย..แบบนี้ผมเรียกเธอว่าผู้ไร้นามดีไหม? หรือเรียกเธอว่าหมายเลขสองดี?..

ส่วน’เช็น’ก็หมายเลขหนึ่งชื่อที่เหมาะกับหญิงสาวผู้สง่างามทั้งสองคน..

ไม่ใช่ชื่อที่จะมอบให้กับคนที่ทำให้ผมปวดหัวชื่อ.. ผมต้องคิดชื่อให้พวกเขาให้ได้ ถ้าหากผมยังเรียกพวกเขาแบบเดิมอยู่หล่ะก็ ตำแหน่งในอะโซระของพวกเขา จะต้องต่ำลงกว่าเดิมแน่ๆถ้าพูดถึงเรื่องของตำแหน่ง..

ถ้าหากเช็นพาศัตรูมาที่อะโซระแล้วบังคับให้ผมต้องสู้กับมันอีกหล่ะก็.. ผมจะต้องคิดถึงเรื่องสถานที่ที่เหมาะสมในการต่อสู้ จะได้ไม่ไปกระทบกับผู้อยู่อาศัยอื่นๆในอะโซระถ้าเช็นจะทำแบบนั้นอีก..

ผมคงจำเป็นจะต้องคุยกับเช็น ในเรื่องของอะโซระเป็นการส่วนตัวซะแล้วอีกประเด็นหนึ่งคือ.. เรื่องของการสร้างเมือง ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ริเริ่มไปมากนัก แต่พวกเราก็วางแผนเตรียมไว้ในอนาคตแล้ว รวมไปถึงกำหนดขอบเขตของเมืองไว้แล้วด้วยเช่นกันมีหลายอย่างที่ต้องทำกองเป็นภูเขาเลยสินะแล้วก็อีกอย่างหนึ่ง..

กระเป๋าที่ผมพกติดตัวมาด้วย ตอนถูกย้ายมายังโลกแห่งนี้ผมพูดได้เต็มปากเลยว่า มันช่วยอะไรไม่ได้เลยทำไมผมถึงขนหนังสือพวกนี้มา? ในเมื่อมีความสามารถของเช็นที่สามารถส่องความทรงจำของผม เพื่ออ่านหนังสือที่ผมเก็บไว้ในห้องได้ตลอดเวลาอยู่แล้ว! ผมนึกว่าผมตัดสินใจถูกต้องแล้วซะอีก ที่นำหนังสือพวกนี้มา แต่ดูเหมือนว่าผมควรจะต้องร้องไห้สินะ

ฮือ..แต่ว่าพวกไดอารี่กับปากกา..

กำลังทำหน้าได้เป็นอย่างดีเลยหล่ะ แต่ว่าความจำเป็นของพวกมันก็อย่างที่คิด.. ค่อนข้างต่ำมากชื่อ – สำรวจโลก – อะโซระ – ชื่อ – สำรวจโลก – อะโซระ….ผมควรจะเลือกทำอันไหนก่อนดีนะ?สิ่งที่ควรทำในทันทีก็น่าจะเป็นชื่อสินะ..

เอาหล่ะ งั้นผมก็เริ่มจากคิดชื่อให้พวกเขาก่อนละกันและขณะที่ผมคิดชื่อให้พวกเขา.. ผมก็จะเดินไปสำรวจรอบๆอะโซระ และมองดูโครงสร้างของโลกแห่งนี้ เสร็จแล้วก็วางแผนสำหรับการสร้างเมืองเอาหล่ะ.. เริ่มต้นที่เขตของเหล่าออร์ค  ผมคิดว่าถ้าเว้นช่องว่างไว้ระหว่างหมู่บ้านก็น่าจะโอเคแล้ว

ยังไม่จำเป็นต้องรีบอะไร ก่อนที่แผนก่อสร้างเมืองจะเป็นรูปเป็นร่างพวกออร์คเองก็กำลังยุ่งอยู่กับการปรับเสถียรภาพให้แก่หมู่บ้านของพวกเขา ใช่ไหม? เช็นไม่ได้สั่งอะไรเกินเลยใช่ไหม?

ยังไงก็เถอะ.. ผมคิดว่าถ้าหากผมมอบให้เช็นจัดการทุกอย่าง ผมรู้สึกได้ว่าเธอจะต้องการสร้างเมืองเอโดะ หรือไม่ก็โตเกียวเป็นแน่.. ซึ่งมันฟังดูน่ากลัวมากเหมือนกับในสมัยโบราณ หรือในช่วงยุคกลางในโลกของผม..

ที่เธอจะใช้งานพวกเขาอย่างกับม้า โดยไม่พิจารณาหรือไตร่ตรองอะไรเลยถ้าหากเกิดกบฎขึ้นในอะโซระหล่ะก็.. มันคงไม่ใช่เรื่องที่น่าขำแน่ๆ

” โอ้~ นายท่าน ท่านฟื้นแล้วหรือ “

(เช็น)

” อ่าใช่ แต่ฟื้นมาได้ยังไงก็ไม่รู้เหมือนกันนะ..  ดูเหมือนว่าผมจะทำสนธิสัญญาอันใหม่แล้วด้วย.. แต่ว่า.. ในตอนนั้นเธอทำอะไรอยู่? “

(มาโกโตะ)

” แน่อยู่แล้ว ข้าก็ช่วยทำสนธิสัญญาด้วยเช่นกัน มันก็ยังดีกว่าถูกกินเยอะใช่ไหมหล่ะ? แล้วก็.. ถ้าหากพวกเราไม่ทำสนธิสัญญากับมัน หรือฆ่ามันทิ้ง.. แต่กลับปล่อยมันไว้เฉยๆ ใครจะไปรู้หล่ะว่าในอนาคต มันอาจจะกระโดดเข้าใส่พวกเราอีกก็ได้ “

(เช็น)

เมื่อพูดเสร็จ ‘เช็น’ก็ชี้นิ้วไปยังเจ้าแมงมุม ที่ซึ่งตอนนี้กลายเป็นหญิงสาวมันก็จริงที่ผมไม่อยากโดนมันกระโดดใส่อีกรอบ นั้นคือหนึ่งในเหตุผลที่ผมยอมรับสนธิสัญญาในครั้งนี้ดูเหมือนว่าเช็นจะเป็นคนจำพวก… อะไรจะเกิดมันก็เกิดสินะ

” ฉันถูกตั้งแต่ให้เป็นบริวารผู้ซื่อสัตย์ และฉันเองก็พอใจกับมันด้วยค่ะ “

(แมงมุม)

‘เช็น’ยิ้มเหมือนกับจะบอกว่า ‘แค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก’ ขณะที่แมงมุมสาวพูดว่า ‘ฉันมีความสุขมากเลยค่ะ’พวกเขาไม่รู้สึกถึงจิตใจที่แถบจะป่วยของผมเลยสินะ..

” แล้ว เธอต้องการจะคุยเรื่องอะไรเหรอ? การที่เธอมายืนรอผมในช่วงกลางดึกแบบนี้.. เพราะว่าเธอมีธุระอะไรบางอย่างกับผม ใช่ไหม? “

(มาโกโตะ)

” โอ้.. จริงด้วยสิ.. เฮ้ ออกมาได้แล้ว “

(เช็น)

เธอมองไปยังหน้าทางเข้าเต้นท์และกวักมือเรียกใครสักคนคนที่เดินเข้ามาก็คือคนที่มีหนวดเครายาวไปทั่วทั้งตัว

โอ้~ ความสูงนี้ แล้วก็ร่างกายที่ดูกำยำ..เขาคือคนที่ตัวเตี้ยกว่าผม! และใบหน้าของเขาก็ปกติอีกด้วย! คิดว่านะ..!

โอ้ออ~ ในโลกนี้ยังมีคนที่ร่างกายดูปกติเหมือนผมอีกเหรอเนี่ยผมจำได้แล้ว.. เขาคือคนที่’เช็น’กำลังอุ้มอยู่ ในตอนที่แมงมุมนั่นปรากฎตัว

” เขาคือดวอร์ฟ? “

(มาโกโตะ)

‘เช็น’ แมงมุมสาว และดวอร์ฟ(?) เปลี่ยนสีหน้าอย่างกระทันหัน

” ใช่แล้วหล่ะ.. นายท่านนี่รอบรู้จริงๆเลยน้า “

(เช็น)

‘เช็น’ทำหน้าที่เป็นตัวแทนและยกย่องผม.. ส่วนคุณ’ดวอร์ฟ'(?)เองก็มีสีหน้าตกใจเช่นกัน ที่ผมรู้จักเผ่าพันธุ์ของเขา ส่วนคุณแมงมุมก็แค่พยักหน้าหรือว่าเผ่าดวอร์ฟจะเป็นเผ่าพันธุ์ที่หาได้ยาก?

” และยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาไม่ใช่ดวอร์ฟธรรมดาทั่วไป! พวกเขาเป็นเผ่าพันธุ์โบราณที่สร้างสิ่งของศักดิ์สิทธิ์ และอุปกรณ์ในตำนานต่างๆอีกด้วย พวกเขาคือเหล่าดวอร์ฟที่ถูกยกย่องและได้รับชื่อว่าผู้อาวุโสเลยน้า.. “

(เช็น)

หือ?นั่นหมายความว่าพวกเขาเป็นดวอร์ฟที่พิเศษมากงั้นเหรอ?แต่ดูเหมือนว่าจะหายากนั้นแหละในตอนที่ผมกำลังใช้ความคิด.. คุณดวอร์ฟก็ก้าวมาข้างหน้า และดึงสติของผมกลับมาสู่ความเป็นจริง

” เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบกับท่าน.. และอย่างที่ท่านพูดมา ผมคือเผ่าดวอร์ฟครับ ผมรู้สึกขอบคุณอย่างมากที่ท่านได้ช่วยชีวิตผมไว้ “

(ดวอร์ฟ)

” อ่า ไม่เป็นไรครับ.. ผมชื่อมิซุมิ มาโกโตะ.. ได้โปรดเรียกผมว่ามาโกโตะด้วยครับ.. อืม… “

(มาโกโตะ)

” ขะ..ขอโทษที่ผมหยาบคายครับ!!!! ผมชื่อว่า เบเรน ครับผม!! “

(เบเรน)

” ขอบคุณสำหรับมารยาทนะครับ.. อืม คุณเบเรนครับ ในส่วนที่ผมช่วยคุณ ถ้าหากความจำผมถูกต้อง คนที่ช่วยคุณคือเช็นไม่ใช่ผมนะครับ “

(มาโกโตะ)

” เอ๋? ไม่ใช่แบบนั้น.. ข้าแค่เห็นว่าเขากำลังจะถูกกิน ข้าเลยพาเขามายังอะโซระก็แค่นั้นเอง “

(เช็น)

‘เช็น’ผู้ซึ่งเงียบและฟังบทสนทนามาตลอด.. อยู่ดีๆก็พูดแทรกเข้ามาแบบนั้นก็ถูกแล้วนิ มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ที่จะคิดว่าคนที่ช่วยเหลือเขาก็คือเช็นนะ

” ใช่ครับ ท่านเช็นพาผมมาที่นี่เพื่อซ่อนตัวจากแมงมุมยักษ์นั้น แล้ว… “

(เบเรน)

เขาหยุดพูดไปชั่วขณะแล้วมองไปยังหญิงสาว และทำสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่นัก..

เขาถูกเธอโจมตีและเกือบจะถูกกิน ฉะนั้นมันไม่ใช่เรื่องน่าตกใจอะไรในสีหน้านั้น ผมรู้สึกได้ว่าดวงตาของเขามองเธอเหมือนกับว่าเธอไม่ใช่คนที่ผิด.. ภายใต้ใบหน้าของเขา เขาแสดงสีหน้าแบบนั้นออกมาเพียงแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น ถึงแม้ว่าเขากำลังจ้องไปที่ คนที่พยายามจะกินตัวเขาเองเมื่อไม่นานมานี้ก็เถอะ

” และแมงมุมยักษ์นั้น ท่านก็ได้จัดการกับมันแล้ว.. ผมได้ยินมาว่าคำสาบในตัวมันได้ถูกคลายออก และเจ้าแมงมุมก็ได้กลายร่างเป็นหญิงสาวซึ่งกำลังนั่งอยู่ตรงนั้น “

(เบเรน)

ฮัลโหล..ฮัลโหล??มันก็แค่แมงมุมที่กำลังหิวโหยอยู่ใช่ไหม? ทำไมมันถึงกลายเป็นนิทานปรัมปราแบบนั้นหล่ะเช็น?ผมพูดกับเช็นผ่านทางสายตาก็น้านายท่าน.. ถ้าหากพวกเราเล่าไปแบบนี้ เรื่องในคราวนี้ก็น่าจะจบลงได้ง่ายๆ จริงไหมหล่ะ? และยิ่งไปกว่านั้น.. พวกเราอาจจะได้เผ่าดวอร์ฟเหล่านี้เข้าเป็นพวกอีกด้วยน้าเฮ้อ..

เธอก็แค่อยากจะสร้างดาบคาตานะ จริงไหม?พวกเขาเกือบจะถูกกินอยู่แล้ว ฉะนั้นข้าไม่มีทางเลือกอื่นหรอก.. จบลงแบบนี้ก็ดีแล้วนี่นาการพูดด้วยสายตาจบลงอึก…

ช่างเป็นผู้หญิงที่ชั่วร้ายจริงๆ ผมรู้สึกสงสารดวอร์ฟคนนี้นิดหน่อยพอผมมองกลับไปหาคุณเบเรน.. ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกตัวถึงสายตาของผม และเริ่มพูดต่อไป..

” แมงมุมตัวนั้น.. ตั้งแต่สมัยโบราณแล้ว.. กลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วก็หายไปอย่างเงียบๆ.. มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกได้ว่าภัยพิบัตเลยหล่ะครับ.. ในอดีต มันกินแม้กระทั้งเครื่องจักรของพวกเรา แล้วก็ของพวกออร์คด้วยเช่นกัน “

(เบเรน)

เธอกินแม้กระทั่งเหล็กอย่างงั้นเหรอ! กินได้หมดทุกอย่างเลยใช่ไหม หืม!พอผมมองไปที่หญิงสาวผู้ซึ่งเคยเป็นแมงมุมมาก่อน.. หญิงสาวญี่ปุ่นแสนสวยก็ทำหน้าเขินอายในทันที..

แสดงว่าเป็นความจริงทั้งหมดสินะแต่ว่าเรื่องราวก็ควรจะให้มันจบลงแบบนิทานนั้นแหละ.. เพราะถ้าหากเหล่าดวอร์ฟจะมาอาศัยอยู่ที่นี่ มันก็คงจะดีที่สุดแล้ว ที่จะทำให้พวกเขาคิดว่าเจ้าแมงมุมกลายเป็นดอกไม้ดอกใหม่ที่พึ่งผลิบานถ้าอย่างนั้นก็โอเคหล่ะนะ..ดูเหมือนว่าเขายังอยากจะพูดต่อไป มาฟังเขาต่อกัน

” ฉะนั้น ผมก็เลยมีเรื่องจะขอร้องท่านมาโกโตะ ผู้ซึ่งครอบครองดินแดนแห่งนี้.. “

(เบเรน)

อะไรอีกเนี่ย? แฟล็กอีกแล้วเหรอ? ผมอยากจะเดินทางไปที่เมืองจะตายอยู่แล้วนะ

” เรื่องอะไรเหรอครับ? “

(มาโกโตะ)

” พวกเราอาศัยอยู่ในดินแดนรกแล้ง และสร้างอุปกรณ์ให้กับผู้อาศัยอื่นๆ.. ซึ่งการที่พวกเราอาศัยอยู่ในดินแดนที่สุดแสนอันตรายแห่งนี้.. เป็นเพราะพวกเราต้องการจะปกป้องชิ้นงานที่พวกเราได้สร้างขึ้น จากผู้ช่วงชิงต่างๆ เช่นแมงมุมดำตัวนั้น แต่ว่าสถานที่แห่งนั้นมันแห้งแล้งเกินไป… “

(เบเรน)

จะว่าที่แห่งนั้นปลอดภัย มันก็ปลอดภัยจริงๆนั้นแหละ.. เพราะที่แห่งนั้นมันยากที่จะหาเจอ และโอกาสที่จะมีใครสักคนมาบุกรุก ก็ต่ำมากด้วยเช่นกันฉะนั้นก็เลยมีแค่ส่วนน้อยเท่านั้น ที่ต้องการขโมยของของพวกเขา.. และดูเหมือนว่าแม้แต่เช็นเอง ก็ไม่รู้ว่าพวกเขามีฐานที่มั่นอยู่ที่แห่งนั้นเช่นเดียวกันถ้าไม่นับว่าสถานที่แห่งนั้นแห้งแล้งหล่ะก็ มันค่อนข้างปลอดภัยเลยหล่ะ

” ใช่ครับ.. ทรัพย์สมบัติอาจจะปลอดภัย แต่ว่าเรื่องอาหารและวัตถุดิบน่าจะขาดแคลนพอสมควร “

(มาโกโตะ)

” ครับผม และสิ่งที่ผมต้องการจะขอร้องก็คือ.. “

(เบเรน)

ผมเงียบไว้.. แต่ถ้าดูจากทิศทางที่บทสนทนานี่จะไปแล้วหล่ะก็ ผมก็รู้แล้วหล่ะว่าเขาต้องการจะขออะไร..

” ได้โปรดให้พวกเราได้มาอาศัยที่นี่ด้วย ได้ไหมครับ? “

(เบเรน)

ใช่แล้ว ถ้าเทียบกับดินแดนรกแล้งนั้น.. สถานที่แห่งนี้ หรือก็อะโซระ ทั้งปลอดภัยและมีวัตถุดิบมากมาย ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อคิดถึงอนาคตแล้ว.. ถ้าหากมีการโยกย้ายจากเผ่าพันธุ์อื่นมาเพิ่มด้วยหล่ะก็ ความรู้และผลผลิตต่างๆเองก็น่าจะเพิ่มขึ้นด้วยเช่นกันและ.. ผู้ที่ดูแล รวมไปถึงควบคุมโลกแห่งนี้ คือเช็นและอดีตภัยคุกคามอย่างเจ้าแมงมุม..

รวมไปถึงตัวผมด้วยดังนั้นคำตอบก็น่าจะแน่นอนอยู่แล้ว’เช็น’ดูเหมือนจะดีใจเป็นอย่างมาก.. เพราะว่าเผ่าดวอร์ฟ จะไม่ได้อพยพมาแค่คนเดียว แต่จะอพยพกันทั้งเผ่าพันธุ์..ยังดีที่คุณเบเรนไม่รู้สึกถึงความคิดของ’เช็น’..

แต่ผมไม่เคยเห็นใบหน้าของเช็นที่ดูมีความสุขถึงขนาดนี้มาก่อนเลยส่วนหญิงสาวซึ่งมีรูปร่างเป็นคนญี่ปุ่น และมีท่าทางที่สงบเสงี่ยม.. กำลังใช้ลิ้นของเธอเลียริมฝีปากเล็กน้อย.. ดูเหมือนว่าเธอจะเห็นว่ามันน่ากิน.. ผมหมายถึง เธอดูมีความสุขด้วยเช่นกัน..

แต่ดูเหมือนผมจะต้องไปบอกเธอล่วงหน้าว่าห้ามกินผลงานของพวกเขาเด็ดขาดนะ

” ตกลงครับ “

(มาโกโตะ)

” ตัดสินใจทันทีเลยเหรอครับ?! “

(เบเรน)

” อืม.. ยังไงพวกเราก็ยังมีที่ดินที่ว่างอยู่ แล้วก็ถ้าหากพวกคุณสามารถอยู่อาศัยร่วมกันกับพวกออร์คได้หล่ะก็ พวกคุณอยากจะทำอะไรก็ทำได้ทั้งนั้นแหละ “

(มาโกโตะ)

” นะ..นั่นมัน.. แน่นอนอยู่แล้วครับ “

(เบเรน)สีหน้าของเขาเหมือนกับจะสื่อว่า ‘ข้อตกลงมีแค่นั้นเนี่ยนะ?’ แต่ก็ช่างเถอะ ถ้าหากเป็นแค่การขออาศัยอยู่ที่นี่ มันก็ไม่ได้กระทบอะไรผมอยู่แล้ว

” แล้วก็ ช่วยเหลือพวกเราในการก่อสร้างเมืองด้วย.. จัดหาอุปกรณ์ต่างๆให้กับพวกเรา..และในอนาคตข้างหน้านี้ พวกเราจะต้องขอค่าเช่าที่ดินด้วยเช่นกัน..และขณะเดียวกัน ข้าก็ต้องการให้พวกเจ้าทราบว่า เจ้าของดินแดนแห่งนี้ก็คือเจ้านายของข้าด้วย “

(เช็น)

‘เช็น’เริ่มที่จะยื่นข้อเสนอเพิ่มเติมอันแล้วอันเล่า..ดูเหมือนว่าเธอจะเตรียมเงื่อนไขพวกนี้มาก่อนจะเริ่มบทสนทนาอีกสินะ

” เมืองงั้นเหรอครับ? อุปกรณ์กับค่าเช่าที่ดินเป็นสิ่งที่ผมคาดการณ์ไว้อยู่แล้ว.. ไม่มีปัญหาครับ “

(เบเรน)

ดูเหมือนว่าดินแดนอะโซระแห่งนี้.. จะดูสุขสบายกับการอยู่อาศัยสำหรับเขามาก ในหัวของผมมีภาพของเหล่าดวอร์ฟซึ่งมีนิสัยหัวดื้อเอามากๆ แต่ดูเหมือว่าเบเรนที่อยู่ตรงหน้าผมในตอนนี้ จะไม่ได้เป็นคนแบบนั้น.. แต่เป็นบุคคลที่เข้าใจและยินยอมในเรื่องพวกนี้ได้ เขายอมรับเงื่อนไขทั้งหมดที่เช็นพูดออกมา

” ใช่แล้วหล่ะ พวกเราวางแผนที่จะก่อสร้างเมืองในอนาคต.. และก็แน่นอน ข้าไม่ถือสาอะไรหรอกนะ ถ้าหากพวกเจ้าอยากจะย้ายทั้งหมู่บ้านมาด้วย “

(เช็น)

” มันฟังดู… น่าสนใจมากเลยครับ.. อีกด้านหนึ่งของหมอก คือดินแดนอันอุดมสมบูรณ์และเมืองงั้นรึ ฟังดูน่าสนใจจริงๆ! “

(เบเรน)

ดูเหมือนว่าคุณ’เบเรน’จะสนใจแผนก่อสร้างเมืองมากเลยนะ.. ‘เช็น’โชคดีจริงๆ

” สำหรับท่านทั้งสามคน แน่นอนว่าพวกเราจะสร้างอาวุธให้ และผมก็คิดจะสร้างชุดเกราะให้กับพวกท่านด้วย “

(เบเรน)

ให้เจ้าแมงมุมด้วยเรอะ? เธอจะไม่ยิ่งเป็นตัวอันตรายสำหรับพวกเขาเข้าไปอีกงั้นเหรอ?ไม่สิ.. ยังไงเธอดูน่ากลัวอยู่ดีนั้นแหละสำหรับเธอที่พูดว่า ‘อร่อยจัง’ ใส่หน้าผม ขณะที่ตัวผมพยายามจะฆ่าเธอ..

นี่เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยในอีกความหมายหนึ่ง มันจะต้องน่ากลัวสำหรับพวกดวอร์ฟด้วยเช่นกัน.. ที่พวกเขาอาจจะถูกเจ้าแมงมุมกลืนกินงานสร้างต่างๆ โดยที่ไม่ทันรู้ตัว..ยิ่งไปกว่านั้น สาเหตุทั้งหมดนั้นก็เกิดจากการที่เธอหิวอีกด้วย.. นี่มันน่ากลัวกว่าวายร้ายทั่วๆไปอีกนะเนี่ย

” หึๆ ถ้าอย่างนั้น.. เป็นอันตกลงที่เจ้าจะพาพี่น้องดวอร์ฟของเจ้ามายังที่แห่งนี้.. ข้าจะเตรียมทางไว้ให้ “

(เช็น)

” ครับผม.. ถ้าอย่างนั้น ผมจะกลับมาในอีกวันถึงสองวัน ได้โปรดรอผมด้วยได้ไหมครับ? “

(เบเรน)

” ได้เลย ถ้าหากพวกเจ้าขนของที่จำเป็นทั้งหมดเสร็จให้มาบอกข้า.. ถ้าข้าได้รับสัญญาณเมื่อไหร่ ข้าจะเคลื่อนย้ายทั้งหมู่บ้านของเจ้าในทันที “

(เช็น)

อีกแล้วรึ.. เป็นวิธีการเคลื่อนย้ายหมู่บ้านที่ยิ่งใหญ่จริงๆ ถึงมันจะเป็นวิธีที่ง่ายด้วยก็เถอะ.. การขนย้ายของเองก็ลดเวลาลงได้เยอะเช่นกันก็แค่ทิ้งของไว้ในบ้าน เสร็จแล้วก็เคลื่อนย้ายบ้านทั้งหลังงั้นเหรอ?ถ้าหากใช้อะโซระเป็นสื่อกลาง เธอสามารถทำอะไรสักอย่างที่คล้ายๆกับการเคลื่อนที่ชั่วพริบตาได้งั้นสินะ?

หึๆ.. เมื่อไปถึงสถานที่ที่พวกเราจะต้องไปเยือนบ่อยๆ อย่างเช่นเมืองของมหนุษย์ ต้องลองถามเช็นดูว่าจะสามารถสร้างประตูเชื่อมจากที่แห่งนั้นได้ไหม

” ถ้าอย่างนั้น!! “

(เบเรน)

คุณ’เบเรน’วิ่งออกไปด้วยความเร็วราวกับลูกกระสุน.. เหมือนอย่างที่คิดเลย

” ผมสามารถพูดคุยกับเขาได้อย่างปกติ “

(มาโกโตะ)

ผมไม่รู้สึกอึดอัดเลยเวลาพูดคุยกับคุณ’เบเรน’.. บางทีผมอาจจะต้องการแค่แรงกระตุ้นนิดหน่อยมาตั้งแต่แรกแล้วหล่ะมั้ง?ไม่สิ.. ดวอร์ฟเองก็เป็นเผ่าพันธุ์ที่ใกล้เคียงกับมนุษย์ อาจจะหมายความว่าตัวเขาเข้าใจในภาษาของมนุษย์?

” สมกับเป็นนายท่านจริงๆเลยน้า “

(เช็น)

” ใช่แล้ว เยี่ยมยอดมากค่ะ “

(แมงมุม)

ดูเหมือนจะไม่ใช่แบบนั้น ไม่ใช่แน่ๆ.. เพราะการที่ผมสามารถพูดคุยกับแมงมุมได้ ก็เป็นเรื่องที่ดูยอดเยี่ยมมากอยู่แล้ว ถึงจริงๆจะเรียกว่า ‘การพูดคุย’ ได้รึเปล่าก็เถอะ

” ดูเหมือนว่าท่านจะเข้าใจในภาษาของเจ้าแมงมุมตัวนี้ด้วยเช่นกัน ช่างไม่น่าเชื่อจริงๆ “

(เช็น)

” และพลังเวทย์ของท่านก็หวานมากด้วย ช่างสมกับเป็นสุภาพบุรุษจริงๆเลยค่ะ “

(แมงมุม)

เฮือก! ผมไม่รู้สึกยินดีด้วยหรอกนะ!เพื่อนชายที่สามารถนำไปกินได้ ประโยคแบบนั้นมันจะต้องไม่ใช่เรื่องที่คนชอบกันแน่ๆ..

เนื้อมนุษย์? ผมไม่อยากจะกลายเป็นอาหารเลยจริงๆ

” เอาหล่ะ.. มีบางอย่างที่ข้าอยากจะขอร้องนายท่าน “

(เช็น)

ที่มา:

ตอนที่แล้วตอนต่อไป
comments