ตอนที่แล้วตอนต่อไปตอนที่ฉันกลับมาถึง.. ฉันเห็นใบหน้าที่เหมือนจะเหนื่อยกับอะไรสักอย่างของท่านนายน้อย แล้วก็ใบหน้าที่ดูเชื่องแปลกๆของคุณ ‘โทโมเอะ’
ส่วนในสุดของห้อง ฉันเห็นใครบางคนกำลังนอนหลับอยู่.. เขาน่าจะเป็นเด็กผุ้หญิงที่พวกเราพากลับมาด้วยเมื่อไม่นานมานี้แล้วก็มีผู้หญิงอีกคนหนึ่งกำลังนั่งลงอยู่ พร้อมๆกับจ้องไปที่นายน้อยและคุณ ‘โทโมเอะ’ ด้วยกิริยาท่าทางที่แสดงให้เห็นถึงความเป็นศัตรูอย่างชัดเจน
คุณ ‘โทโมเอะ’ ค่ะ.. ถ้าหากต้องการจะสอบปากคำ ผู้ชายน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีกว่าสำหรับนายน้อยไม่ใช่เหรอค่ะ?ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า ผู้หญิงชุดดำคนนี้ เป็นกลุ่มคนเดียวกันกับพวกรสชาติแย่ทั้งสองคนนั้นสินะ?พวกเขารสชาติแย่จริงๆนะ.. ตอนที่ฉันปล่อยให้ความมืดกลืนกินพวกเขา ฉันไม่รู้สึกพอใจเลยแม้แต่น้อยพวกมันช่วยฉันฝึกการใช้มีดและซ้อมของฉันไม่ได้ด้วย-…
เอ่อ.. ฉันคิดว่าฉันควรจะยับยั้งอารมณ์ตัวเองซักหน่อยสินะ… ไม่อย่างนั้นแล้ว ฉันคิดว่านายน้อยจะต้องโกรธแน่ๆเลยค่ะแม้ว่าฉันจะเข้าไปร่วมการสอบปากคำตอนนี้ก็เถอะ ฉันรู้สึกว่า ตัวเองจะเข้าไปเกะกะพวกเขาซะเปล่าๆ..
ฉันยังมีเรื่องให้ต้องเรียนรู้อีกมาก เกี่ยวกับด้านของสังคม.. เพราะว่าฉันยังไม่ค่อยเข้าใจถึงสิ่งที่เรียกว่าอารมณ์ความรู้สึกเลยค่ะ.. ฉะนั้นแล้ว มันคงจะยากสำหรับฉัน ที่จะต้องเข้าไปจัดการปัญหาเหล่านี้ถ้าหากมันจบลงด้วยการที่ฉันเผลอกินเขาเข้าไปแล้วหล่ะก็.. ท่านนายน้อยกับคุณโทโมเอะ จะต้องรู้สึกไม่พอใจมากแน่ๆ
[*คำว่าท่านนายน้อยมันอาจฟังดูแปลกๆนะครับ แต่เหมือนบางครั้งมิโอะจะเรียกมาโกโตะว่าแบบนั้นจริงๆ ]
ที่ตอนนี้ฉันรู้สึกสนใจ ก็เพราะว่าฉันไม่เคยเห็นท่านนายน้อยทำสีหน้าไร้อารมณ์แบบนี้มาก่อนเลย.. เผื่อในอนาคต ฉันจะได้หลีกเลี่ยงเหตุการณ์ที่อาจทำให้นายน้อยกลับมาเป็นแบบนี้อีกพวกเขาคุยอะไรกันแน่นะ?
” เริ่มเลยโทโมเอะ เธอทำได้ใช่ไหม? ” (มาโกโตะ)
” แน่นอน ” (โทโมเอะ)
หลังจากสื่อสารสั้นๆเสร็จ โทโมเอะก็เริ่มที่จะใช้หมอกของเธอ เข้าปกคลุมร่างของคนที่จับตัวมาได้.. ฉันมองเห็นผู้หญิงคนนั้นขยับตัวเล็กน้อย แต่มันไม่เหมือนการขัดขืดใดๆเลยค่ะ.. ร่างของเธอเริ่มที่จะโงนเงนไปมา แล้วสุดท้ายก็ล้มลงและนอนไปบนเตียงมันเป็นเวทมนตร์*ที่ทำให้หลับเหรอ? แต่ว่าหมอกพวกนั้นยังไม่ยอมหายไปเลยนี่สิ
[*ผมเข้าใจผิดมาตลอดเลย นึกว่ามันต้องเขียนว่าเวทย์มนต์ แต่จริงๆแล้วต้องเขียนว่าเวทมนตร์ ฮ่าๆ ขอบคุณคุณ Belphegor ที่มาเตือนนะครับ ไม่อย่างงั้นคงยาวไปอีกหลายตอนแน่ๆ ]
” นายน้อย.. ถ้าทำแบบนี้แล้วจะมองเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายเหรอ? ” (โทโมเอะ)
คุณ ‘โทโมเอะ’ กำลังแสดงท่าทางที่เหมือนกับต้องการยืนยันอะไรสักอย่าง
” ดูเหมือนจะไม่มีปัญหานะ.. แล้วเธอทำให้ผมสามารถพูดคุยกับอีกฝ่ายในสภาพนี้ได้ไหม? ” (มาโกโตะ)
ใบหน้านั้น.. เป็นใบหน้าที่ไร้อารมณ์มากเลยค่ะ.. นี้เป็นครั้งแรกเลย ที่ฉันเห็นใบหน้าแบบนั้น.. ฉันรู้สึกอยากจะฆ่าผู้หญิงคนนั้นเล็กน้อย ที่ทำให้นายน้อยต้องแสดงสีหน้าแบบนี้
” แต่ข้าต้องแปลภาษานะ ” (โทโมเอะ)
” ไม่เป็นไร.. เริ่มกันเถอะ ” (มาโกโตะ)
ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งสองจะยังไม่รู้สึกตัวว่าฉันกลับมาแล้ว.. เหตุผลน่าจะเป็นเพราะ ตอนนี้ท่านนายน้อยกำลังแพร่ความกัดดันอันรุนแรงออกมารอบๆตัวของเขาอยู่ จริงอยู่ว่ามันไม่ใช่ความกดดันที่เกิดจากการอยากฆ่าหรือว่าความโกรธ แต่มันคือความกดดันที่ฉันไม่สามารถอธิบายได้..
” แต่นี่มันไม่ต่างจากคำสารภาพอันชาญฉลาดเลยน้า.. ไร้รสนิยมจริงๆเลย ” (โทโมเอะ)
[*ไม่มั่นใจว่า intelligence confession หมายถึงอะไรนะครับ > But this is no different from intelligence confession. How tasteless ]
การที่สามารถแทรกบทสนทนาล้อเลียนในสถานการณ์แบบนี้ได้.. คุณ ‘โทโมเอะ’ ไม่ธรรมดาจริงๆเลยค่ะ
” ผมไม่สน.. มันอาจจะไม่ตรงรสนิยมของเธอนะ แต่การจะทำให้เรื่องมันจบลงเร็วๆ ก็ต้องทำแบบนี้แหละ.. ไม่ว่าจะเป็นการขู่หรือการวางยาก็เถอะ ถ้าหากการใช้วิธีเหล่านี้ สามารถทำให้เธอยอมปริปากพูดได้ จะใช้วิธีไหนผมก็ไม่สนหรอก .. ” (มาโกโตะ)
” …. เข้าใจแล้ว.. ” (โทโมเอะ)
” การที่เธออยู่ที่นี่มันช่วยผมได้มากทีเดียว ‘โทโมเอะ’ .. อย่างน้อยผมก็ไม่จำเป็นต้องวางยาเธอจนเธอยอมสารภาพ แถมผมยังไม่รู้วิธีการทรมานเพื่อเข้นความลับอีกด้วย ” (มาโกโตะ)
เขาไม่ได้เย็นชา.. แล้วก็ไม่ได้อบอุ่น..มันเป็นนำเสียงที่ไร้ความไยดี.. ฉันได้ยินมาว่าในโลกของนายน้อยนั้น การฆ่ากันเป็นสิ่งต้องห้ามฉันเลยคิดว่าท่านนายน้อยจะต้องลำบากแน่ๆ เมื่อต้องมาเจอเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับความเป็นและความตาย..
แต่ว่า….. บางที..ไม่สิ.. ไม่ว่าอนาคตของเขาจะเป็นยังไง ฉันก็ไม่ใส่ใจหรอกต่อให้ฉันทำสนธิสัญญาแบบอื่นร่วมกับนายน้อยก็เถอะ.. นายน้อยได้ยึดส่วนหนึ่งของจิตใจฉันไปแล้ว…
ฉันเลยขอสาบานว่า จะถวายร่างกายของฉันเพื่อรับใช้เขาตลอดไปค่ะ..ความอิ่มและความสุขนี้.. ทั้งหมดคือสิ่งที่ท่านนายน้อยได้มอบให้กับฉัน..เรื่องอื่น มันก็แค่เรื่องเล็กๆ..
ใช่แล้วหล่ะ.. ตอนนี้ฉันได้ทำการยืนยันความรู้สึกของฉันอีกครั้งพวกเขาทั้งสองคนยังคงทำการไต่สวนกันอยู่จากบทสนทนาของพวกเขา ฉันเข้าใจได้ว่าพวกเขาต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เธอยอมสารภาพ.. และดูเหมือนว่ามันจะดำเนินไปได้อย่างราบรื่นมากเลยค่ะ
ดูเหมือนว่าตอนนี้ พวกเขาจะถามทุกๆอย่างที่พวกเขาต้องการจนหมดแล้ว.. พวกเขาทั้งสองต่างถอนหายใจออกมายาวๆ และหมอกก็เริ่มที่จะจางหายไป.. สักพักพวกเขาก็หันมาจ้องหน้ากันนี่อาจจะเป็นโอกาสที่ดี..
” ขอบคุณที่ทำงานกันอย่างหนักนะค่ะ.. การไต่สวนเสร็จสิ้นแล้วสินะคะ? ” (มิโอะ)
” หือ? โอ้ ‘มิโอะ’ .. อ่า เสร็จแล้วหล่ะ.. แล้วทางด้านของเธอหล่ะ? ” (มาโกโตะ)
ดูเหมือนท่านนายน้อยจะตกใจเล็กน้อย แต่ไม่นานนักเขาก็กลับมาร่าเริงเหมือนเดิมและหันมาตอบคำถามของฉัน.. ตอนนี้เขากลับมาเป็นคนเดิมแล้วค่ะ
” เสร็จแล้วค่ะ.. แต่รสชาติมันทำให้ฉันรู้สึกแย่เป็นอย่างมาก.. ” (มิโอะ)
ฉันเหล่ตาไปมองคุณโทโมเอะเล็กน้อย.. เธอยิ้มเจื่อนๆกลับมา และกล่าวคำขอโทษแก่ฉัน
” เธอช่วยผมได้มากเลยหล่ะ.. เพราะมันดันเข้าสู่เส้นทางที่ ‘โทโมเอะรักซะ’ อย่างนั้น ” (มาโกโตะ)
เส้นทางที่คุณ ‘โทโมเอะ’ รัก?ถ้าหากความจำของฉันถูกต้อง คนประเภทนั้นคือความชั่วร้ายที่สมบูรณ์แบบ สินะ.. แต่ฉันไม่ได้ถามรายละเอียดอะไรมาเลยนี่สิ
” ไม่หรอกน้า.. จากสิ่งที่เกิดขึ้น มันก็ทำให้ไม่มีใครกล้าสะกดรอยตามมาอีกแล้วหล่ะ.. แต่ถ้าเป็นแบบนี้ มันก็จะไม่เหลือความตื่นเต้นแล้วนี่สิ ” (โทโมเอะ)
ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่คุณ ‘โทโมเอะ’ พูดกว่าครึ่งเลยค่ะ…แต่สิ่งที่ฉันเข้าใจได้ก็คือ เพียงเวลาอีกไม่กี่วัน สถานการณ์ก็น่าจะคลี่คลายลงได้
” ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า.. พวกเราจะเริ่มเดินทางกันต่อพรุ่งนี้สินะคะ? ” (มิโอะ)
ตอนที่เธอพูดถึงพวกที่สะกดรอยตาม เธอน่าจะหมายถึงผู้หญิงชุดดำคนนี้สินะ.. ก็หมายความว่า เหตุการณ์ทุกอย่างในคืนนี้จบลงแล้ว?เหตุการณ์ต่อไปก็คือ กะ..การปรนนิบัติงั้นเหรอ?!อ่า~ หัวใจของฉันมันเต้นแรงมากเลยค่ะ!!
” อะ-เอ๋?! อืม.. ท่านนายน้อย กระดาษนี่คือ? ” (มิโอะ)
ขณะที่ฉันกำลังฝันกลางวันอยู่นั้น.. นายน้อยก็ได้นำแผ่นกระดาษแผ่นนึงมาให้ฉันดูมันน่าจะเป็นรูปวาดที่วาดด้วยถ่านสินะ? มันเป็นรูปของหญิงสาวที่ดูอายุยังน้อย และกำลังยิ้มอย่างร่าเริงมันเป็นรูปที่ถูกวาดตั้งแต่ส่วนหัวจนถึงบริเวณกลางอก เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของหญิงสาวได้อย่างชัดเจน มันถูกวาดมาอย่างพิถีพิถันมากเลยค่ะ
” คนในภาพคือพี่สาวของเด็กผู้หญิงคนนี้ ” (มาโกโตะ)
ท่านนายน้อยบอกฉันเกี่ยวกับเจตนาของภาพวาดภาพนี้.. อ่า~ ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ว่าคนในภาพนี้คือใครในตอนแรกสุด สาเหตุที่พวกเราพาเด็กผู้หญิงคนนี้มาที่นี่ด้วย ก็เพราะว่าเธอถามพวกเราเกี่ยวกับพี่สาวของเธอซึ่งได้หายตัวไปในตอนนั้น ฉันรู้สึกได้ถึงตัวตนของใครบางคนที่คอยจับตามองพวกเราอยู่ แม้จะเป็นเวลาเพียงวินาทีเท่านั้นก็ตาม..
ท่านนายน้อยเลยตัดสินใจพาเด็กผู้หญิงคนนี้กลับมาพร้อมกับพวกเราฉันไม่ได้มีเจตนาจะห้ามท่านนายน้อยหรอกค่ะ เพราะถ้าหากว่ามันเป็นสิ่งที่ท่านนายน้อยต้องการ ฉันก็จะไม่มีทางปฏิเสธความปราถนาของเขาเด็ดขาดค่ะ
” ผมพอจะรู้ว่าพี่สาวของเธออยู่ที่ไหนนะ.. แล้วก็.. ต้องขอโทษด้วย แต่ดูเหมือนผมจำเป็นจะต้องส่งพวกเธอทั้งสองคนไปที่นั่นทันที ” (มาโกโตะ)
…. เอ๋?อะ-อืม.. ก็หมายความว่า? พวกเราจะไม่ได้นอนด้วยกัน?
” นะ-นายน้อย?! กำลังจะบอกข้าว่า จะให้ข้าไปโดยที่ไม่ได้กินไม่ได้นอนเลยเนี่ยนะ?! ” (โทโมเอะ)
คำคัดค้านของคุณ ‘โทโมเอะ’ เที่ยงตรงมากๆเลยค่ะ!
” ก็ใช่น่ะสิ.. ต่อให้ไม่ได้หลับสักวันนึง พวกเธอก็ไม่เป็นอะไรหรอก จริงไหม?”
อือ.. เรื่องนั้นเป็นความจริงค่ะ พวกเราสามารถอดนอนได้เป็นเวลาหลายเดือน หรือไม่ก็อีกหลายปี โดยที่ไม่เกิดปัญหาใดๆขึ้นกับร่างกายของพวกเราเลยค่ะ แต่ว่า..ในฐานะคนสนิทของท่านนายน้อย.. ฉันเองก็อยากจะใช้ชีวิต ให้เหมือนกับชีวิตของเจ้านายของฉันค่ะดังนั้นแล้ว…
” นั้นมันก็..อืม.. เรื่องนั้นมันก็จริงค่ะ แต่ว่า.. ” (มิโอะ)
” นายน้อย ข้าอยากจะหลับ! หลังจากที่ร่างกายของข้ากลายมาเป็นมนุษย์ ข้าก็พึ่งจะเข้าใจได้ว่า การนอนหลับนั้น มันสบายมากแค่ไหนเลยนะ! ” (โทโมเอะ)
คุณ ‘โทโมเอะ’ นี่พูดตรงไปตรงมาจริงๆเลยค่ะ.. แต่ฉันเองก็เหมือนกัน ตั้งแต่ตอนที่ฉันกลายร่างเป็นมนุษย์ มันอาจจะผ่านมาไม่นานมากนัก แต่ฉันเองก็พึ่งตระหนักได้ว่า การนอนหลับนั้นมันทำให้รู้สึกสบายมากแค่ไหน
” ‘โทโมเอะ’ .. ผมมั่นใจว่าเธอเองก็รู้ดี จากการไต่สวนเมื่อครู่นี้ มันทำให้ไม่มีอะไรยืนยันได้เลยว่า พี่สาวของเธอจะยังปลอดภัยดี.. เธอน่าจะรู้สถานที่แล้ว ดังนั้น ถ้าหากเป็นพวกเธอทั้งสองคน ปัญหาทั้งหมดก็น่าจะถูกจัดการได้ง่ายๆ ” (มาโกโตะ)
” ถึงแม้ว่ามันจะเป็นสถานการณ์ที่ไม่สามารถยืนยันได้ก็เถอะ แต่พวกเราก็ยังต้องเร่งไปจัดการปัญหานี้งั้นเหรอค่ะ? ” (มิโอะ)
ฉันถามคำถามที่อยู่ในหัวของฉัน แต่ดูเหมือนว่าคำถามนี้ จะทำให้ดวงตาทั้งสองของท่านนายน้อย กลับไปใกล้เคียงกับดวงตาที่ไร้ความรู้สึกอีกครั้ง
” ‘มิโอะ’ ถ้าหากเป็นไปได้ ผมก็อยากจะช่วยพี่สาวของเด็กผู้หญิงคนนี้.. ผมขอร้องหล่ะ ถ้าหากเธอปลอดภัย ได้โปรดปกป้องเธอ แล้วพาเธอกลับมาที่นี่อย่างปลอดภัยด้วยเถอะ.. ถึงแม้ว่าการช่วยเหลืออาจจะเป็นไปไม่ได้ก็ตาม อย่างน้อยก็ขอให้พวกเธอพยายามอย่างถึงที่สุด เพื่อที่จะมาแจ้งข่าวให้ผมฟังโดยเร็วที่สุด ได้ไหม? ” (มาโกโตะ)
*พยักหน้าฉันยินยอมอย่างเงียบๆ.. ฉันรู้สึกไม่ดีเลย.. ฉันไม่อยากจะให้ท่านนายน้อยมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นสายตาอันไร้แก่นสาร ที่เหมือนกับว่าเขาได้สูญเสียทุกอย่างๆที่เขาสนใจบนโลกใบนี้ไปหมดแล้ว.. หากว่าฉันต้องกลายมาเป็นตัวตนที่ไร้ค่าสำหรับเขา.. ฉันไม่ต้องการให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นหรอก!ตอนที่ฉันหันไปมองคุณ ‘โทโมเอะ’ ฉันเห็นว่าเธอกำลังพยักหน้าขึ้นลงอย่างกังวลใจอยู่
” ผมต้องขอโทษด้วย… ส่วนวันพรุ่งนี้ ผมจะไปยังพื้นที่การค้าพร้อมๆกับเด็กผู้หญิงคนนี้ ฉะนั้นไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก.. ตอนนี้ ขอให้พวกเธอยืนยันความปลอดภัยของพี่สาวของเธอให้ได้ พวกเรามีจำนวนคนไม่มาก ดังนั้นพวกเราต้องใช้ทุกๆอย่างที่พวกเรามีเพื่อช่วยเหลือเธอ ” (มาโกโตะ)
” ถ้าหากเรื่องจะเป็นแบบนั้นมันก็ช่วยไม่ได้แหละน้า.. หน้าที่ของท่านโกมอนก็คือ การปกป้องคนที่กำลังตกที่นั่งลำบาก และรอคอยการรายงานผลลัพธ์นี่นา.. ‘มิโอะ’ ไปกันเถอะ! ” (โทโมเอะ)
คุณ ‘โทโมเอะ’ เหมือนจะเข้าใจเรื่องราวแล้ว.. แต่ฉันไม่ค่อยเข้าใจบทสนทนาของพวกเขาเลยค่ะแต่ฉันรู้สึกปลื้มปิติมากเลยค่ะ ที่ตอนนี้ทุกๆอย่างเริ่มที่จะสงบลงแล้วการที่ท่านนายน้อยร่าเริงนั้น ย่อมเป็นเรื่องที่ดีกว่าอยู่แล้ว.. ฉันรู้สึกขอบคุณคุณโทโมเอะมากจริงๆ
” อ่า.. แล้วก็นะ… ” (โทโมเอะ)
ในตอนที่พวกเรากำลังจะเดินผ่านประตูออกไปนั้น คุณ ‘โทโมเอะ’ ได้หันกลับมา
” มีอะไรเหรอ? ” (มาโกโตะ)
..ฉันดีใจมากเลยค่ะ ที่ตอนนี้ท่านนายน้อย กลับมาใช้วิธีการพูดในรูปแบบที่เป็นตัวของตัวเองแล้ว
” หลังจากที่เรื่องนี้จบลง ข้า.. เอ่อ… ข้าอยากจะขอเรียกตัวเองว่า ‘วาชิ*’ อะน้า ” (โทโมเอะ)
[*เป็นสรรพนามแทนตัวเองในรูปแบบดั้งเดิม/เก่าแก่ (แต่ผมก็ไม่รู้ว่ามันแปลว่าอะไรนะครับ) ]
ฉันรู้สึกได้เลยว่า ท่านนายน้อยแถบจะสูญเสียความตึงเครียดไปในทันทีฉันเองก็เช่นกันค่ะ.. เรื่องแบบนั้น ถ้าอยากทำก็คงไม่มีใครห้ามได้หรอกค่ะ
” ผะ..ผมคิดว่ามันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะ.. แต่ที่ผมสงสัยก็คือ ทำไมเธอถึงถามหล่ะ? ” (มาโกโตะ)
เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ
” ก็~ เรียกแบบนั้นมันเหมาะกับข้ามากกว่าน้า.. แต่ก็อย่างว่านั้นแหละ ข้าเคยคิดว่า จากจุดยืนของข้า มันคงไม่เหมาะที่จะเรียกตัวเองว่า ‘วาชิ*’ หรอก .. แต่ตอนนี้ ข้ารู้สึกว่ามันเป็นเหมือนเครื่องหมายการค้าของท่านโกมอนนี่นา ” (โทโมเอะ)
[*วาชิด้านบนคือ ‘wahshi’ ครับ ส่วนในประโยคนี้คือ ‘wachi’ ผมไม่รู้ว่ามันต่างกันยังไงนะครับ ]
” …. แล้วแต่เธอเลยละกัน ” (มาโกโตะ)” โอ้! ข้าขอขอบคุณจากใจจริงเลยน้า! ถ้าอย่างนั้น!! ” (โทโมเอะ)
หลังจากที่ผ่อนคลายสีหน้าของเธอลงแล้ว คุณ ‘โทโมเอะ’ ก็ได้แสดงความยินดีออกมา เสร็จแล้วก็เดินไปเปิดประตู.. ฉันเดินตามเธอออกจากห้องไป ดูเหมือนว่าเธอจะรู้สถานที่เป้าหมายแล้ว ดังนั้นฉันก็แค่ต้องตามเธอไปค่ะ
หลังจากที่พวกเราออกมาข้างนอกแล้ว ฉันก็อดที่จะคิดถึงเรื่องนั้นไม่ได้นี่เป็นเรื่องที่ดี ที่พวกเรามากันแค่ฉัน แล้วก็คุณ ‘โทโมเอะ’ .. แล้วก็ตอนนี้มันดึกมากแล้วค่ะ เลยไม่ค่อยเห็นคนเดินผ่านไปมามากเท่าไหร่
” อืม… คุณ ‘โทโมเอะ’ ค่ะ ท่านนายน้อยยังดูดุเดือดเหมือนเดิม แต่ว่า… เกิดอะไรขึ้นตอนที่ฉันไม่อยู่เหรอคะ? ” (มิโอะ)
” ข้าเองก็ไม่รู้.. ต้องขอบคุณเธอมากนะที่กลับมา บทสนทนาเลยดำเนินต่อไปได้ เธอคือผู้ช่วยชีวิตจริงๆเลย.. แล้วก็ภาพวาดนี้.. เธอก็เห็นมันแล้วสินะ? ” (โทโมเอะ)
” ค่ะ.. มันคือภาพของคุณพี่สาวของเด็กผู้หญิงที่พวกเราพากลับมาด้วยค่ะ ” (มิโอะ)
” ใช่แล้ว.. ดูเหมือนเด็กผู้หญิงคนนั้นจะวาดรูปเก่งมากทีเดียว นายน้อยก็เลยบอกให้เธอวาดรูปใบหน้าของพี่สาวของเธอให้พวกเราดู ” (โทโมเอะ)
” นั่นมันสุดยอดมากๆเลยค่ะ.. เธอเก่งมากสำหรับคนในช่วงอายุของเธอ ” (มิโอะ)
ฉันได้ยินมาว่า เธออายุเพียงแค่ 10 ขวบเท่านั้นเองค่ะ
” อ่าฮะ… แต่เรื่องมันเริ่มขึ้นหลังจากนั้นแหละน้า.. สายตาของนายน้อย ดูเหมือนจะเริ่มกีดกั้นอารมณ์ความรู้สึกทุกๆอย่าง ออกจากจิตใจของเขา.. แถมมันยังทำให้รู้สึกกดดันแปลกๆอีกด้วย ” (โทโมเอะ)
ฉันก็จำได้เล็กน้อยค่ะ.. ใช่แล้ว ฉันไม่เคยรู้สึกถึงความกดดันที่สงบนิ่งแบบนั้นมาก่อน
” บางที คนในภาพอาจจะเป็นคนรู้จักของนายน้อยก็ได้นะคะ? ” (มิโอะ)
” ไม่มีทางหรอก นายน้อยแค่เพื่อนยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ ดังนั้นคนรู้จักยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่เลยน้า ” (โทโมเอะ)
ด้วยวิธีการพูดที่เหมือนจะปกปิดอะไรสักอย่าง.. คุณ ‘โทโมเอะ’ ปฏิเสธความเห็นของฉันอย่างชัดเจนเลยค่ะ
” ….คุณ ‘โทโมเอะ’ นี่ รู้เรื่องของท่านนายน้อยเยอะจริงๆเลยนะคะ? ถึงแม้ว่า พวกคุณทั้งสองพึ่งจะเจอกันเมื่อไม่นานที่ผ่านมานี้เอง ” (มิโอะ)
” จะพูดแบบนั้นก็ได้.. กรณีของฉันมันพิเศษนิดหน่อยน่ะ ” (โทโมเอะ)
” จะว่าอะไรไหมคะ ถ้าฉันจะขอถามหน่อยว่ามันพิเศษยังไง? ” (มิโอะ)
” ข้าไม่ว่าอะไรหรอก.. ข้าสามารถควบคุมภาพมายาได้ แต่ว่ามันอาจจะมีผลลัพธ์มาจากการ สร้างภาพมายาของข้าก็ได้ ข้าก็เลยได้ความสามารถใหม่มา ” (โทโมเอะ)
” … แล้วความสามารถนั่นก็คือ? ” (มิโอะ)
” ข้าสามารถเข้าไปส่องความทรงจำของเป้าหมายได้.. และข้าก็เห็นความทรงจำของนายน้อยแล้วด้วยน้า นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น ” (โทโมเอะ)
” เธอเห็น?! ความทรงจำของท่านนายน้อย?! เธอที่ควรจะเป็นแค่บริวารเนี่ยนะ?! ” (มิโอะ)
” ในตอนนั้น พวกเรายังคงเป็นศัตรูกันอยู่.. คล้ายๆกับกรณีของเธอนั้นแหละ ” (โทโมเอะ)
อึก.. การที่เธอพูดแบบนั้นมันก็มีเหตุผลจริงๆนั้นแหละ.. ตอนที่ฉันกับนายน้อยเจอกัน มันก็ไม่ต่างจากการบุกทำลายเลยด้วยซ้ำ แต่ว่า.. ช่างเป็นเรื่องที่น่าอิจฉา… ฉันหมายถึง… ช่างเป็นเรื่องที่หยาบคายสำหรับฉันจริงๆค่ะ
” ถ้าอย่างนั้น.. ท่านนายน้อยเป็นใครกันแน่คะ? ” (มิโอะ)
” เรื่องนั้น เธอควรจะได้ยินมันจากปากของนายน้อยเองนะ.. เรียนรู้ซึ่งกันและกัน แล้วก็สร้างความน่าเชื่อถือให้แก่กัน ” (โทโมเอะ)
” อือ… นั่นมันก็จริงค่ะ แต่ว่ามันดูไม่ยุติธรรมยังไงก็ไม่รู้ ” (มิโอะ)
” ตอนนี้ข้าเองก็ไม่สามารถส่องมันได้เหมือนกัน แต่นายน้อยอนุญาตให้ข้าส่องความทรงจำของเขาได้เพียงส่วนนึงเท่านั้น.. แล้วก็นะ ข้าไม่สามารถส่องความทรงจำของเธอได้ด้วยเช่นกัน ” (โทโมเอะ)
ความทรงจำของฉัน? ฉันมีความทรงจำในตอนที่ถูกครอบงำด้วยสัญชาตญานของตัวเองอยู่ด้วยเหรอ?
” ถ้าอย่างนั้น.. มีข้อมูลอะไรบ้างคะ เกี่ยวกับหญิงสาวที่คุณเห็นในความทรงจำ? ” (มิโอะ)
ใช่แล้ว.. มันจะต้องมีอะไรสักอย่างอยู่ข้างในความทรงจำของเขาอย่างแน่นอนเลยค่ะแต่คุณ ‘โทโมเอะ’ กลับส่ายหัวไปมา
” อย่างที่คิดเลย ข้าไม่สามารถบอกอะไรไปมากกว่านี้ได้น่ะ.. เป็นเพราะสนธิสัญญานั้นแหละ มันมีอีกหลายส่วนเลย ที่ถูกผนึกเอาไว้.. มันมีความทรงจำบางส่วนที่ข้าไม่สามารถเข้าไปส่องดูได้ และอาจจะมีข้อมูลอะไรสักอย่างอยู่ข้างในส่วนที่ถูกผนึกเอาไว้.. ยังไงมันก็ไม่สำคัญหรอก เพราะสิ่งที่ยืนยันได้ตอนนี้ก็คือ… ” (โทโมเอะ)
คุณ ‘โทโมเอะ’ ที่กำลังเดินอยู่ข้างหน้าฉัน หันหลังกลับมา
” ถ้าหากพวกเราไม่นำข่าวเกี่ยวกับการปกป้องหญิงสาวคนนั้นไปแจ้งให้นายน้อยทราบหล่ะก็… นายน้อยก็จะตกอยู่ในสภาพอันโหดร้ายนั้นไปอีกนานเลยทีเดียว ” (โทโมเอะ)
นั้นคือเรื่องที่สำคัญที่สุดตอนนี้จริงๆด้วยค่ะถ้าให้พูดจากใจจริง ฉันไม่อยากเดินทางต่อด้วยบรรยากาศแบบนั้นเลย.. ฉันต้องการหลีกเลี่ยงมันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้.. พอคิดดูให้ดีแล้ว นั่นคือสิ่งที่มันควรจะเป็น…
” ฉันเข้าใจแล้วค่ะ.. ก่อนที่จะคิดถึงเรื่องที่ไม่จำเป็น อย่างแรกสุดเลยก็คือ พวกเราควรที่จะมีสมาธิอยู่กับภารกิจที่อยู่ตรงหน้าค่ะ ” (มิโอะ)
เพื่ออนาคตด้วยเช่นกันฉันได้ใช้ทักษะที่สามารถทำให้ฉันกลมกลืนไปกับเงามืดได้ เพื่อดำเนินภารกิจที่ได้รับมอบหมายให้สำเร็จ.. เพื่อเป้าหมายในการเดินทางอันแสนสนุกของพวกเราต่อไปค่ะ
—————————————————-
บทพูดของ ‘มิโอะ’ แปลค่อนข้างยากเลย ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะครับ ยิ่งดึกแล้วอาจยิ่งเบลอเข้าไปอีก เพราะอยากจะแปลตอนนี้ให้เสร็จภายในวันนี้ครับ ไม่อย่างนั้นกว่าจะได้ลงอีก ก็อาจต้องรอกันไปอีกวันนึงเลย เพราะพรุ่งนี้ผมอาจไม่ว่างมาแปลให้ครับedit : จริงๆเลยเที่ยงคืนมาแล้ว ต้องนับเป็นวันนี้สินะ = =”ขอบคุณกำลังใจจากทุกๆคอนเมนท์ และจากทุกๆคนที่ติดตามครับผม ^^
ที่มา: