ตอนที่แล้วตอนต่อไป“ผลึกม่วงสามารถดูดแก่นพลังสมุนไพรได้? ใช่แล้ว ต้องมีแก่นพลังสมุนไพร มันเป็นพลังงานบางอย่าง?”
“ผู้ฝึกยุทธแข็งแกร่งขึ้นหลังจากกินสมุนไพร เป็นเพราะร่างกายดูดซับแก่นพลังสมุนไพรเปลี่ยนเป็นพลังงาน” อี้หวินเริ่มรู้มากขึ้น
ไม่กี่วันที่ผ่านมาอี้หวินทำการทดลองหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการใช้ไฟ น้ำร้อน ไฟฟ้าสถิตย์จากการถูบนผ้า ที่เขารู้ว่ามัน “ให้พลังงาน” แต่ผลึกม่วงไม่สามารถดูดซับ “พลังงาน” เหล่านั้นได้
เท่าที่รู้ตอนนี้ ผลึกม่วงสามารถดูดซับพลังงานจากแสงดาว กระดูกสัตว์อสูร แก่นพลังสมุนไพร และปราณจากการจู่โจมของเหลียนเชิงอวี๋
เมื่อคิดดูดีๆแล้ว นอกจากพลังงานที่ได้จากแสงดาวที่อ่อนแอ ทุกอย่าง ล้วนเกี่ยวข้อง กับโลกของการใช้วิชายุทธ หรือแม้กระทั่งแสงดาวก็เกี่ยวข้องกับการบ่มเพาะ โลกนี้ อาจมีเคล็ดวิชาบ่มเพาะที่ดูดซับแสงดาว ไม่ว่าจะเป็นกระดูกสัตว์อสูร และ สมุนไพร ไม่มีความจำเป็นต้องบอกเลยว่า พวกมันเป็นของชั้นดี สำหรับร่างกายของผู้ฝึกยุทธ และก็ดูเหมือนว่า ผลึกม่วงเท่านั้นที่สามารถดูดซับพลังงาน เพิ่มพลังยุทธ
อย่างไรก็ตามหลังจากผลึกม่วงดูดซับแก่นพลังสมุนไพรจากตังกวอ ตังกวอจะยังคงมีคุณประโยชน์เหลืออยู่? มันไม่อาจมีเหลือแล้ว!
ตังกวอยังคงดูสมบูรณ์แบบ แต่ในความเป็นจริงมันเลวร้ายยิ่งกว่ากากสมุนไพร
อี้หวินรู้ว่าสมุนไพรเช่น ตังกวอ ไม่สามารถกินได้โดยตรงมันมีขั้นตอนพิเศษในการต้ม และขั้นตอนการต้มรู้กันเฉพาะผู้อาวุโสระดับสูงในเผ่า
นอกจากตังกวอแล้ว สมุนไพรอื่นๆบนภูเขาสมุนไพรเผ่าเหลียนล้วนมีพิษ หากกินเข้าไป ไม่เพียงไม่มีประโยชน์ใดๆ แต่มันย่อยยากและยังเป็นเหตุให้เลือดออกจนตาย!
หากไม่เป็นเช่นนั้นเผ่าเหลียนจะยอมให้เหล่าผู้ยากไร้ ไปเก็บสมุนไพรบนภูเขาโดยง่ายดาย?
ถ้าพวกเขากินสมุนไพรพวกนั้นลงไปแล้ว ใครจะรู้?
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ผลึกม่วงดูดซับแก่นพลังสมุนไพรของตังกวอก็หล่อเลี้ยงร่างกายของอี้หวิน โดยปราศจากผลกระทบของพิษใดๆ
นี่เป็นพลังวิเศษของผลึกม่วง มันแปรเปลี่ยนพลังงานอันแปรปรวน ให้พลังงานของคนปกติ สามารถดูดซับได้
มันทำให้อี้หวินสามารถดูดซับสมุนไพรทั้งหมดบนภูเขาได้ โดยไม่มีใครล่วงรู้! ตรวจสอบไม่ได้โดยสิ้นเชิง! เมื่อตระหนักดังนั้น อี้หวินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
“หวินเอ๋อร์เจ้าหัวเราะอะไร” เจียงเซียวโยรว ตะโกนถามด้วย ความกังวลว่าเขาจะพลัดตกลงมาบนหินจากที่สูงๆ
“พี่เซียวโยรวดูอะไรนี่?”
อี้หวินดึงและโยน ตังกวอ ที่ไร้ซึ่งแก่นพลังสมุนไพรลงมา
“ตังกวอ? ใหญ่มาก!”
เจียงเซียวโยรว รู้สึกทั้งยินดี ทั้งโศกเศร้าตังกวอ อายุ 20 ปี อาจจะดี แต่น้องชายของนางไม่อาจได้ใช้มัน มันจะได้รับการต้ม โดยผู้อาวุโสในเผ่า ก่อนที่จะให้เหลียนเชิงอวี๋ลงไปแช่ตัวในนั้น
เจียงเซียวโยรว เก็บตังกวอลงในตะกร้าสมุนไพรด้วยอารมณ์ที่ผสมปนเป
ภารกิจของพวกนางคือ เก็บสมุนไพร 8 ออนซ์ ต่อคน น้ำหนักอยู่บนเกณฑ์ของ สมุนไพรคุณภาพต่ำสุด ตังกวอ อายุ 20 ปี จะได้รับการพิจารณามากขึ้น
วันนี้พวกนางโชคดีที่สามารถรักษาของปันส่วนเอาไว้ได้ มันช่างเป็นสถานะการณ์น่าสมเพช ต้องเสี่ยงชีวิตนางและน้องชายเพื่อเก็บสมุนไพร แม้ว่าพวกนางจะท้าทายโชคชะตาด้วยการเก็บสมุนไพรที่หายากได้ แต่ก็ต้องส่งมอบมันให้กับผู้อื่น โดยไม่ได้อะไรตอบแทน
“หวินเอ๋อร์แค่นี้ก็พอแล้ว อย่าปีนต่ออีกเลย”
เจียงเซียวโยรวตะโกนด้วยความกังวลเมื่อเห็นอี้หวินปีนสูงขึ้นไปกว่า 10 เมตร สมุนไพรเหล่านี้ไม่ได้มีไว้เพื่อตัวเอง ดังนั้นจึงไม่ควรเสี่ยงอันตรายต่อชีวิตโดยไร้ซึ่งจุดหมาย
อี้หวินแกล้งทำไม่ได้ยินนางเพราะเขาเห็นแสงลอยอยู่เหนือต้นสนสูงบริเวณใกล้เคียง มีสมุนไพร!
อี้หวินปีนไปที่นั่นอย่างง่ายดาย ด้วยมือเพียงข้างเดียว เขาดึงสมุนไพรรูปร่างทรงร่มจากรากต้นสน
“เห็ดดำ มีคุณค่ามากกว่า ตังกวอ”
ความรู้สึกที่รุนแรงอันคุ้นเคยเกิดขึ้นอีกครั้งอี้หวินรู้ว่า พลังงานจากเห็ดดำผ่านเข้าสู่หัวใจและเดินทางไปทั่วร่างกายบำรุงกล้ามเนื้อ ความรู้สึกนี้ให้ความรู้สึกสบายกับเขา
หลังจากที่อี้หวินอยู่ในสภาพความหิวโหยเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา และหิวมากขึ้นเมื่อผ่านการชำระล้างเส้นเอ็นผลัดเปลี่ยนไขกระดูก ร่างกายเจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว และหมดหวังกับพลังงานอื่น แต่เขาก็ไม่สามารถจะออกไปล่าได้เพียงคนเดียว
การกินอาหารจำนวนมากสามารถให้พลังแต่อาหารปกติ หรือจะเทียบได้กับสมุนไพร? ตังกวอ และ เห็ดดำเข้ามาช่วยเหลืออี้หวินได้ทันเวลา!
อี้หวินสังเกตเห็นว่า หลังจากดูดซับเห็ดดำไม่กี่รอบการไหลเวียนเลือด คุณสมบัติของเห็ดดำให้ความแข็งแรงแก่เขามาก และพัฒนาการมองเห็น เขาสามารถมองเห็นหัวและขาทั้งหกของมดในระยะห่างกว่า 10 เมตร
เห็ดดำสามารถปรับปรุงสายตาของอี้หวิน ถึงแม้เขาไม่รอบรู้ในเรื่องเภสัชวิทยา แต่เขาก็เข้าใจในสมุนไพรคุณภาพต่ำที่ไม่ให้ผลอันน่าตื่นตาตื่นใจเช่นนี้
เผ่าต้องใช้เห็ดอายุมากในปริมาณมากจึงจะให้ผลทางยา แต่การใช้ผลึกม่วงให้ผลโดดเด่นได้ทันที ผลึกม่วงอาจเพิ่มพูนประสิทธิภาพของสมุนไพร!
อี้หวินโยน “กากสมุนไพรคุณภาพสูง” เห็ดดำไปให้เจียงเซียวโยรว
“เห็ดดำ! หวินเอ๋อร์เจ้าช่างโชคดีนัก!”
เจียงเซียวโยรวรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ พวกมันเป็นสมุนไพรคุณภาพสูง ที่อาจต้องเสาะหาเป็นวันๆ แต่อี้หวิน เก็บได้ถึงสอง เขามีโชคอย่างมาก!
อี้หวิน หัวเราะโดยไม่ตอบโต้ใดๆ ด้วยผลึกม่วง ตราบเท่าที่เขาอยู่ใกล้สมุนไพรเขาจะเห็นจุดแสงลอยขึ้นเหมือนไฟประภาคารนำทางเขาไปหาพวกมัน ด้วยวิธีการนี้เขาไม่สามารถเก็บสมุนไพรมีค่าได้?
ณ จุดนี้ อี้หวินปีนขึ้นมาสูงกว่า 10 เมตรแล้ว แต่หลังจากที่ได้ดูดซับสมุนไพรทั้งสองอย่างนั้นอย่างสมบูรณ์ เขารู้สึกถึงพลังงานที่มากกว่าปกติ และการปีนสูงกว่า10 เมตรเป็นงานง่ายๆ
อย่างไรก็ตามอี้หวินไม่ต้องการทำให้น่ากลัวเกินไปจึงปีนลงมา เขาย้ายสถานที่และทำการเก็บสมุนไพร!
อี้หวินดูดซับและเก็บสมุนไพร ราวกับพายุไต้ฝุ่นกวาดผ่าน เขาค้นพบว่าภูเขาสมุนไพรเผ่าเหลียนเป็นพื้นที่ขุมทรัพย์ส่วนตัวของเขาไปแล้ว
เขาเคยได้รับการอดอาหารเป็นวันๆ ต้องกังวลว่าจะไม่แข็งแรงพอที่จะบ่มเพาะตัวเอง แต่ตอนนี้ภูเขาสมุนไพรเผ่าเหลียน ได้แก้ปัญหาใหญ่ของเขาแล้ว
อี้หวินปีนหน้าผาขึ้นไป หน้าผานี้สูงมาก มีที่พักเท้าไม่กี่แห่ง จากมุมของเจียงเซียวโยรว นางไม่สามารถมองเห็นว่าเขากำลังทำอะไร
“หวินเอ๋อร์ระวังตัวด้วย!” เสียงของเจียงเซียวโยรวจากด้านล่างของหน้าผา ถูกพัดพาโดยลมภูเขา
“พี่เซียวโยรวไม่ต้องเป็นห่วง ข้ารู้ดีว่ากำลังทำอะไร”
อี้หวินกระโดดขึ้นไปบนหินอย่างง่ายดาย ตอนนี้แม้แต่กำแพงสูง 4 เมตร ก็ต้องถูกพิชิตด้วยการกระโดดเพียงครั้งเดียว
ตอนนี้เขาสังเกตเห็นแสงขนาดเท่ากำปั้นของเด็กทารก ลอยออกมาจากรอยแตกของก้อนหิน แสงนี้สว่างขึ้นเป็นสิบเท่าสว่างกว่าจุดแสงใดที่เขาเคยเห็น!
“โอ้! นี่มัน?” อี้หวินตกใจนิ่งงัน
สามารถปล่อยแสงสว่างได้ขนาดนี้ สมุนไพรภายในต้องมีคุณค่าอย่างมาก อี้หวินผลักก้อนหินที่ขวางออกไปและได้พบกับโสมหยกม่วง รูปร่างคดโค้ง มันถูกซ่อนไว้อย่างดี บนหน้าผาที่ไม่กี่คนเท่านั้นจะสามารถปีนไปถึง
ดังนั้น การเจริญเติบโตตลอดหลายปีที่ผ่านมา จึงไม่ถูกค้นพบ
สำหรับอี้หวินแล้ว นี่เป็นสิ่งที่ดีมากเหลือเกิน เขาจัดการให้ผลึกม่วงดูดพลังงานของโสมหยกม่วง อย่างไม่จำกัด ผลึกม่วงเต็มไปด้วยแสงสีม่วง ซึ่งตอนนี้ รวมตัวกันอยู่ภายในร่างกายของอี้หวิน
อี้หวินรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แพร่กระจายผ่านเส้นลมปราณ และ ร้อนขึ้น ที่แขนขาก่อนขึ้นไปที่ศีรษะ ทำให้ประสาทสัมผัสทั้งห้าของเขาตื่นตัวมากขึ้น และแขนขารู้สึกเหมือนกำลังล่องลอย ความรู้สึกนี้เป็นเช่นเดียวกับคนเมา
ตอนนี้ ร่างกายเขาอบอุ่นมาก อี้หวินรู้สึกราวกับว่า เขามีพลังอันไม่มีที่สิ้นสุด และจำเป็นที่ต้องระบายออก!
ร่างกายของอี้หวินทั้งคันและอึดอัด เขาเงยหน้าขึ้นเห็นก้อนหิน ดูเหมือนว่าจะมีน้ำหนัก 300 ปอนด์ เขารู้สึกราวกับว่ามีมดนับล้านคลานอยู่ตามตัว เขาต้องระบายออก
เขามาที่ก้อนหินแล้วยกมันขึ้น ครั้งที่หนึ่ง! สอง! สาม!
หลังจากการยกก้อนหินมากกว่า 10 ครั้ง ร่างกายของเขาหลั่งเหงื่ออันอบอุ่น แต่ความรู้สึกภายในมีมากกว่า เขารู้สึกไม่ตื่นเต้นมากพอ และเริ่มแบกก้อนหินกระโดดกบ หลังจากกระโดดไปยี่สิบครั้ง เท้าก็เริ่มชา เหงื่อระเหยไปหมด
รู้สึกดีจริงๆ! อี้หวินเคลื่อนไหวร่างกาย และ ข้อต่อของเขาทั้งหมดลั่นกราว!
เพื่อฝึกวิชายุทธ เขาต้องกินกระดูกสัตว์อสูร แช่ร่างในสมุนไพรเพื่อเสริมสร้างร่างกายและจิตใจ!
หลังจากนั้นต้องสร้างความแข็งแกร่งโดยการฝึกทุกวัน ไร้ซึ่งทรัพยากรและสิ่งช่วยเหลือใดๆ เป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้โดยปราศจากสิ่งเหล่านั้น
อี้หวินรูสึกว่า โสมหยกม่วงเป็นสมุนไพรคุณภาพสูง มันจะก่อให้เกิดความวุ่นวายหลังจากที่เขาได้ดูดซับสรรพคุณทางยาของมันทั้งหมดไว้แล้ว จึงไม่เป็นปัญหากับเขาในการที่จะเก็บมัน
คนปกติอาจจะไม่สามารถเก็บสมุนไพร 8 ออนซ์ได้ แต่เมื่อมีผลึกม่วงนำทาง และความรู้สึกตื่นตัวของเขา เขาสามารถมองเห็นสมุนไพรเหล่านี้แต่ไกล
ดังนั้นภายในสองชั่วโมงเขาเก็บสมุนไพรที่ต้องการจำนวน 16 ออนซ์ สำหรับเขาและเจียงเซียวโยรว
แน่นอนว่า สมุนไพรเหล่านั้น ถูกดูดซับจนเหือดแห้งโดยผลึกม่วง แม้ว่าภายนอกพวกมันจะดูดี แต่พวกมันเปลี่ยนไปเป็นแค่กากสมุนไพรเรียบร้อยแล้ว
อี้หวินส่งตะกร้าสมุนไพรให้เจียงเซียวโยรว แล้วสั่งว่าอย่าส่งมอบเร็วเกินไป ป้องกันไม่ให้เกิดความสงสัยขึ้น
“หวินเอ๋อร์เจ้าเก็บได้รวดเร็วเช่นนี้ได้อย่างไร…..”
เจียงเซียวโยรวไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้น้องชายของนางเสร็จสิ้น การเก็บสมุนไพร ด้วยความเร็วที่น่าอัศจรรย์
“ข้าแค่โชคดีพี่เซียวโยรว ตอนนี้ข้าจะลงไปทำบางสิ่งท่านพี่แค่ต้องอยู่ที่นี่ทำเป็นยุ่งต่อไป ตอนที่ข้าออกไป!”
พูดจบ อี้หวินก็ไต่ลงจากภูเขา