ตอนที่แล้วตอนต่อไปFox = หลิวย่ง Old K = รันมิน Little Wolf = ซงฮาน
**********************************************
“ซงฮาน หลิวย่ง พวกนายสองคน ใครจะเป็นคนเอาสนับแขนนี่ไปใช้?”
อุปกรณ์ระดับเงินเลเวล 45 ค่าสถานะของมันดีเยี่ยมเลยหละ พอๆ กับอุปกรณ์ระดับทองเลเวล 40 เลยแหะ ‘หลิวยาง’กล่าวว่า
“ระดับของชั้นต่ำกว่าซงฮาน เอาให้เขาละกัน เขาเป็นสายระยะประชิด ดังนั้นเขาคงต้องการอุปกรณ์ที่บวกค่าอดทน และค่าความคล่องตัว ชั้นเป็นคนโจมตีไกล ดังนั้นชั้นต้องการค่าความคล่องตัวและค่าความแข็งแกร่งมากกว่า มันจะทำให้พลังโจมตีของชั้นเทียบเคียงกับเบอเซิกเกอร์ได้แม้จะระดับต่ำกว่า”
ผมพยักหน้า ‘หลิวย่ง’วิเคราะห์ได้ชัดเจน และเขาก็เข้าใจว่า คลาสที่โจมตีระยะไกล ไม่ต้องการค่าความอดทน ยกตัวอย่างเช่น มือปืนคือคลาสที่ใช้ความคล่องตัว ถ้าคุณเพิ่มพ้อยไปที่ค่าความคล่องตัว มันจะเพิ่มดาเมจ แต่ถ้าคุณเพิ่มค่าความแข็งแกร่ง มันจะเพิ่มดาเมจได้มากกว่า ดังนั้นการที่ใช้อุปกรณ์ที่บวกค่าความคล่องตัวและค่าความแข็งแกร่งมันจะดีมากกว่า
ผมส่งปลอกแขนไปให้กับซงฮาน แต่เขายังใส่ไม่ได้ ระดับของเขารวมทั้งทุกคนยังต่ำเกินไป ……
ผมยังคงฆ่ามอนสเตอร์ด้านหน้าต่อไป ผมฆ่ามันไปเยอะมากจนกระทั้งได้ยินเสียงของ’รันมิน’
“บ้าเอ้ย นั่น……นั่นมันแร่เปลวเพลิง”
“แร่เปลวเพลิง?”
ผมเซอร์ไพรนิดหน่อย ‘รันมิน’เก็บงำความตื่นเต้นของเขาไว้ไม่มิด เขารีบหยิบพลั่วออกมาทันที และเริ่มทำการขุดแร่ ไม่นานเขาก็ได้ก้อนแร่ออกมา แร่เปลวเพลิง ระดับ 5 มันเป็นสิ่งจำเป็นในการสร้างชุดเกราะและอัพเกรด ในขณะที่ผมหยิบเงินที่ตกจากม่อน
ผมก็ถาม
“หลิวย่ง ทักษะตีเหล็กนายอยู่ระดับเท่าไหร่?”
“ระดับ 4 และเหลืออีก 15% จะถึงระดับ 5 วัตถุดิบมันหายากเกินไป”
‘หลิวย่ง’ยิ้มพลางขอโทษ
“ชั้นไม่ปฏิเสธหรอก ว่าชั้นใช้เงินสตูดิโอไป 300 ทอง เพื่อซื้อวัตถุดิบมาใช้ในการพัฒนาทักษะ แต่ว่า ถ้าหากชั้นมีระดับทักษะถึงระดับ 5 ชั้นจะสามารถสร้างอาวุธระดับเงิน เลเวล 40 ได้”
ผมประหลาดใจ
“มันเยี่ยมไปเลย!!”
“หืมมม ถ้าคุณภาพของวัตถุดิบสูงพอละก็ และหากหาอัญมณีบางอย่างมาใส่มันได้ละก็ บางทีอาจจะสร้างอาวุธคลาสทองระดับ 40+ ได้….”
‘หลิวย่ง’หลับตาและเริ่มที่จะฝันหวาน
“ตามข่าวลือ อาวุธที่ผู้เล่นสามารถสร้างได้ระดับสูงที่สุดคือระดับนักบุญ ในอนาคตถ้าชั้นมีวัตถุดิบที่ระดับสูงพอและมีอัญมณีล้ำค่ามากพอ บางทีชั้นอาจจะสามารถสร้างได้แม้แต่ระดับศักดิ์สิทธิ์หรือแม้แต่ระดับพระเจ้าก็ยังได้”
‘ซงฮาน’เม้มริมฝีปาก
“อย่าพึ่งฝันหวานเลย ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ อุปกรณ์ที่นายสามารถสร้างได้ดีที่สุดคือ มีดระดับเขียวและที่เหลือก็เป็นระดับดำและระดับขาว ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าเสียเงินไปกับมันเท่าไหร่”
‘เป็ดที่รัก’หัวเราะ
“งั้น ถ้าในอนาคตคุณหลิวย่งระดับทักษะสูงพอ คุณจะช่วยสร้างไม้เท้าระดับนักบุญให้ฉันได้มั้ย?”
“แน่นอน”
“แน่นอนบ้าบออะไร มาช่วยชั้นฆ่าม่อนเลย!!”
ผมตะโกนพลางกวัดแกวงดาบไปทั่ว …..
สามชั่วโมงต่อมา
ที่ทางแยกสุดทางแยกของหนึ่งในทางแยกของถ้ำ ผมยืนอยู่ด้านข้างแม่น้ำ ผมคุกเข่าลงไปยังศพของหมาป่า ผมหยิบรองเท้าที่ดรอปขึ้นมาดู ค่าสถานะมันไม่เลวเลย
【รองเท้าเหมันต์】 (อุปกรณ์ระดับเงิน)
ชนิด : อุปกรณ์ผ้า
Defense: 50
Ability Power: +29
Endurance: +24
Extra: เพิ่มผลของการฮิล 55 หน่วย
Lv Requirement: 45
…. ผมโยนรองเท้าไปให้’เป็ดที่รัก’ทันที
“มันเป็นรองเท้าที่เพิ่มผลของการฮิล มันเหมาะกับเธอเลย โชคของพวกเรานี่มันดีมากเลยนะ”
‘เป็ดที่รัก’รับรองเท้าไปและยิ้มอย่างมีความสุข
“ขอบคุณบอส คุณดีจริงๆ เลย”
‘ซงฮาน’พูด
“พี่เซียวเหยา นี่ก็ผ่านมาสามชั่วโมงแล้ว พวกเราระดับ 39 กันแล้ว ม่อนพวกนี้ให้ค่าประสบการณ์เยอะจริงๆ ถ้าเป็นแบบนี้ จบเควสนี้พวกเราคงระดับ 43 กันแน่ หากพวกเราฆ่าม่อนทั้งหมดในถ้ำนี้”
ผมพยักหน้าและยิ้ม
“หืมม พวกเราจะฆ่ามันให้หมด นี่มันเป็นโอกาสดีมากที่จะเพิ่มระดับ อีกซัก 7 ชั่วโมงชั้นน่าจะระดับ 51”
“บอส ในสามชั่วโมงนี้ พวกเราได้อุแกรณ์ระดับเงิน 7 ชิ้น ระดับทองแดง 19 ชิ้น และระดับเขียวและระดับดำอีกนับไม่ถ้วน นี่มันจะไม่โกงไปหน่อยเหรอ?”
‘หลิวย่ง’กล่าว
“นั่นเพราะ บอสมีค่าเสน่ห์ที่สูงมากไงละ”
‘เป็ดที่รัก’ยิ้มเบาๆ
“ม่อนกว่า 70% ที่พวกเราฆ่าไป บอสเป็นคนฆ่า เขามีค่าเสน่ห์ 34 ดังนั้นดรอปเรทก็เพิ่มขึ้น 34%”
“ไปกันต่อเถอะ พวกได้อุปกรณ์ไม่มากเท่าไหร่ในทางแยกนี้ ไปอีกทางแยกกัน พวกเราจะใช้เวลาแต่ละทางแยกประมาณ 3 ชั่วโมง และตอนหนึ่งทุ่ม พวกเราจะออฟไลน์ ไปทำภารกิจประจำวัน และกลับมาใหม่สองทุ่ม และต่อจนถึงกลางคืน ดังนั้นพรุ่งนี้เราก็จะเสร็จเควสระดับ S นี้ได้”
“โอเค ไปต่อที่ทางแยกอื่นเถอะ”
‘รันมิน’กล่าว พวกเรายังคงฆ่าไปต่อเนื่อง และดาบของผมเริ่มที่จะทื่อลง ความทนทานของมันกำลังลดลง ใช้เวลาไปอีกประมาณสามชั่วโมง พวกเราก็เคลียร์ทางแยกที่สองสำเร็จ หลังจากที่หมาป่าตัวสุดท้ายล้มลง ก็เป็นการสิ้นสุดทางแยกนี้ ทางแยกนี้ไม่มีอะไรดรอปเท่าไหร่ ทำให้ผมรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
แต่อย่างน้อย ‘ซงฮาน’ก็ระดับ 40 ละนะ เขาสามารถที่จะไปรับคลาสสองได้แล้ว แต่ว่าจะดีที่สุดก็ควรจะเสร็จเควสนี้ก่อน แต่ที่แย่คือดาบของผมเหลือค่าทนทาน แค่ 10% มองไปที่ดาบที่ดูเก่าๆ ของผม
“ดูเหมือนชั้นต้องกลับเมืองเพื่อ ไปซ่อมอุปกรณ์ก่อน มันใกล้ถึงเวลาแล้วใช่มั้ย?”
‘ซงฮาน’ดูเวลา
“หืมม ตอนนี้ก็ หกโมงครึ่ง พวกเราควรออฟไลน์ก่อนมั้ย?”
“โอเค งั้นชั้นจะกลับเมืองก่อน”
ผมหยิบใบกลับเมืองมาและกำลังจะใช้ แต่ว่า’เป็ดที่รัก’จับแขนของผมไว้ก่อน
“บอส รอก่อน”
“มีอะไรงั้นเหรอ?”
ผมหยุดใช้ใบกลับเมือง
“นั่น..”
‘เป็ดที่รัก’ชี้ไปที่ปลายอุโมงค์และกล่าวว่า
“ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ตรงนั้น”
“อะไร?”
ผมขมวดคิ้วพลางกุมดาบที่เหลือความทนทานเพียง 10% เดินไปข้างหน้า มันเหมือนกับโคลนกำลังเคลื่อนที่อยู่ ดูเหมือนจะมีอะไรอยู่จริงๆ ขณะที่ผมเดินเข้าไปใกล้มัน
‘ซงฮาน’ก็ตะโกนขึ้น
“พี่เซียวเหยาระวัง!! เหมือนมันจะเป็นมอนสเตอร์!!”
ก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค ก็พลันมีหนวดยื่นออกมาจากโคลน มันพันที่แขนข้างที่จับดาบของผม และจะดึงผมเข้าไป
“บ้าจริง มันอยากจะกินบอสของพวกเรา”
‘หลิวย่ง’ตกใจ ตอนนี้รันมินระดับ 39 แล้ว เขาจับขวานและวิ่งไปก้าวใหญ่ๆ เขาจับหนวดของมันพลางตะโกน
“บอส กระชากหนวดของมันออกมาเลย ดูเหมือนมันจะคอยจู่โจมผู้คนอย่างรวดเร็วทำให้คนตกใจ”
“โอเค”
ผมอดที่จะยิ้มไม่ได้ ผมรีบคว้าเอาหนวดที่เหลือพร้อมกับดึงมันอย่างแรง ในขณะที่’รันมิน’ก็จับอีกหนวดนึ่ง ทันใดนั้นก็พลันมีบางอย่างไหลออกมาจากโคลน มันคือปลาหมึกที่มีหนวดแปดหนวด มันมีความสูงพอๆ กับคนและใบหน้าของมันเหมือนกับรวงผึ่ง การปรากฏตัวของมันน่าประหลาดใจมาก มันคือมอนสเตอร์ระดับบอส
ผมรีบอ่านค่าสถานะของมัน และแชร์มันในช่องกลุ่ม
【มอนสเตอร์โคลน】（บอสระดับทอง）Lv: 51
Attack: 1000-1420
Defense: 600
HP: 80000
Skills:【มัด】【ระเบิดรุนแรง】【กับดักโคลน】
คำอธิบาย : มอนสเตอร์โคลนเป็นปีศาจที่หลบซ่อนอยู่ในถ้ำแห่งความสิ้นหวัง ตามตำนานกล่าวไว้ว่า มันสามารถบีบรัดและฆ่าช้างโบราณได้ มันน่ากลัวอย่างมาก
“เฮ้ๆ บอสคลาสทองระดับ 51 ระดับของมันน้อยกว่ามอนสเตอร์ธรรมดาอีก”
‘หลิวย่ง’หัวเราะ และยิงไปที่มันทำให้มันกรีดร้อง และเลือดของมันลดไป 400 กว่า มอนสเตอร์โคลนตัวนี้มันมีพลังป้องกันที่ไม่สูงมากเท่าไหร่ ผมกำดาบไว้แน่น และวิ่งเข้าหามันพร้อมตะโกน
“ชั้นจะเป็นคนควบคุมความสนใจของมันเอง ซงฮาน รันมิน ถอยออกไป หลิวย่งช่วยชั้นโจมตีจากระยะไกล เป็ดที่รักคอยฮิลผม พวกเราสามารถฆ่ามันได้ใน 5 นาที”
ดาบของผมเรืองแสดงด้วย คอมโบระดับ 5 ปรากฏดาเมจสี่ครั้งลอยออกมา
587!
601!
599!
627! ….
อันที่จริงค่าสถานะของบอสตัวนี้ไม่สูงเท่าไหร่ ไม่อาจเทียบกับบอสระดับม่วงได้ และระดับของมันยังพอๆ กับผม ดังนั้นผมสามารถเดี่ยวกับมันได้แน่ อากาศพลันพุ่งออกมาจากใต้เท้าของผม ค่าความชำนาญของ [เพลงดาบร้อยสังหาร] เพิ่มขึ้นอีก 0.9% จนตอนนี้กลายเป็น 67.9% แล้ว เห็นเขาว่าถ้าถึง 100% ระดับมันจะเพิ่ม
แต่ก็ไม่มั่นใจเพราะยังไม่มีใครเคยมาก่อน มอนสเตอร์โคลน พยามที่จะป้องกัน มันพุ่งหนวดของมันออกมารอบๆผม และพยายามที่จะบีบรัดผม ดาบประกายวสันต์ฟาดกระแทกมันออกไป หนวดของมันโจมตีผมไปประมาณ 300-500 ไม่ได้ก่อให้เกิดความเสียหายถึงตายใดๆ เพราะด้วยการรักษาของผมและของ’เป็ดที่รัก’ ทำให้ผมสามารถฆ่าบอสคลาสทองระดับ 51 ได้โดยไม่มีปัญหาใดๆ ในที่สุดเราก็จบมันได้ภายใน 5 นาที
หรืออาจจะเป็นสามนาทีกว่าๆ บอสก็กรีดร้องและตายไป มันดรอปของออกมาเยอะพอดู!!!
อุปกรณ์ที่ส่องสว่างอยู่ในกองเงินทำให้ทั้งห้าคน ตื่นเต้นมาก และ’หลิวย่ง’ก็ระดับ 40 ในที่สุดเขาก็เริ่มที่จะดูเหมือนมือปืนแล้ว
“บอสไปดูเร็ว มีอะไรตกบ้าง”
‘รันมิน’กล่าว ผมพยักหน้า ในศพของมันมีของอยู่สองอย่าง คือแหวนและปืนที่กำลังส่องแสง ถ้าทุกอย่างไปได้ดี ปืนชิ้นนี้ควรจะเป็นของ’หลิวย่ง’ ก่อนอื่นผมมองไปที่ค่าสถานะของแหวนก่อน
【แหวนแห่งผู้มีเกียรติ】 (อุปกรณ์ระดับทอง)
Ability Power: +28
Endurance: +25
Extra: เมื่อหมอใช้ฮิล มีโอกาส 10% ที่จะเพิ่มเลือดอีก 100 หน่วย
Lv Requirement: 41 …
ผมโยนมันไปให้’เป็ดที่รัก’พลางยิ้ม
“เธอนี่โชคดีจริงๆ เธอได้อุปกรณ์ไปถึงสองชิ้น อีกอย่างมันมีค่าสถานะบวกกว่า 50 หน่วย และนอกจากนี้ยังเพิ่มโอกาสเพิ่มเลือดอีก 100”
‘เป็ดที่รัก’ยิ้มหวาน
“ขอบคุณมากค่ะบอส อิอิ ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันจะเก่งขึ้นอีก ตอนนี้ฉันระดับ 44 แล้ว”
ผมหัวเราะและมองไปยังปืน ลำตัวของมันมีสีเหมือนแก้ว และยังมีลวดลายสลักของพวกคนแคระ
【จูบของเปลวเพลิงทมิฬ】（อุปกรณ์ระดับทอง）
Attack: 360-575
Strength: +28
Agility: +26
Extra: Increases 4%
attack damage Extra: Increases 35 attack damage
Lv Requirement: 40
ปล.ทุกตอนยาวเท่ากันหมดนะครับ 2000 ตัวอักษร บวกลบนิดหน่อย
ที่มา: