ตอนที่แล้วตอนต่อไป“นี่มัน…..นี่มันอาวุธสำหรับชั้น”
‘หลิวย่ง’จ้องเขม็งไปที่ปืน หลังจากที่เขากลืนน้ำลายไปคำหนึ่งเขาก็กล่าวว่า
“ค่าความแข็งแกร่ง 28 ความคล่องตัว 26 และพลังโจมตีเพิ่มอีก 35 เฮ้พวก นี่มันสุดยอดอาวุธสำหรับมือปืนเลยนะเนี้ย”
ผมสะบัดมือ ปืนในมือผมก็ลอยไปหา’หลิวย่ง’ เขารับไปและสวมใส่มันแทนของเก่าทันที เพราะระดับของเขาถึงตามต้องการพอดี
“มันเยี่ยมไปเลย”
‘ซงฮาน’ถามพร้อมรอยยิ้ม
“พี่หลิวย่ง ตอนนี้พี่มีพลังโจมตีเท่าไหร่แล้ว?”
‘หลิวย่ง’ตอบ
“1287 ฮ่าๆ มันสูงมากเลยนะ สำหรับพวกโจมตีระยะไกล”
ผมกล่าวต่อ
“[Aimed Shot] ระดับ 5 ของนายบวกพลังโจมตี 10% และ [Encourage] ของเป็ดที่รักอีก 5% รวมทั้งหมดก็ 15% พลังโจมตีของนายน่าจะอยู่ราวๆ 1480 ถ้าพลังป้องกันของเป้าหมายไม่เกิน 1200 นายก็จะสามารถเจาะเกราะของพวกนั้นได้ ตอนนี้นายเป็นหนึ่งในตัวดาเมจหลักได้แล้ว”
‘หลิวย่ง’พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
“ด้วยสุดยอดอาวุธชิ้นนี้ ชั้นจะไม่ทำให้ทีมผิดหวัง”
‘เป็ดที่รัก’หัวเราะพลางกล่าวหยอกล้อ
“จูบแห่งเปลวเพลิงชิ้นนี้อยู่อันดับ 47 ในตารางอาวุธ มันต้องมีประสิทธิภาพอยู่แล้วหละ”
‘หลิวย่ง’หันหน้าไปทางสาวสวย จมูกของเขาย่นเล็กน้อย
“เข้าเกมด้วยหมวกชุดที่สอง และระดับ 40 ใน 7 วัน แล้วยังได้สุดยอดอาวุธมาอีก แค่นี้ผมก็พอใจมากแล้ว”
ผมดูเวลาพร้อมกับพูด
“เดี๋ยวชั้นต้องออฟไลน์ก่อน ต้องไปทานข้าวกับว่านเอ๋อ พวกนายก็ไปพักผ่อนแล้วก็หาอะไรทานกันก่อนละกัน ชั้นจะกลับเมืองไปซ่อมดาบซะหน่อย มันเหลือค่าความทนทานแค่ 7% แล้ว หลังจากเสร็จแล้ว ค่อยมาเจอกันที่นี่อีกครั้ง”
“โอเค”
ผมหยิบใบกลับเมืองออกมาใช้ และผมก็ว๊าปกลับเมืองทันที
ผมรีบไปร้านซ่อมอาวุธ ใช้เงินไปถึง 8 ทอง ราคาของมันเยอะจริงๆ บางทีในอนาคตผมอาจจะไม่มีเงินจ่ายค่าซ่อมก็ได้ ผมเปิดรายชื่อเพื่อน พร้อมกับส่งข้อความหา’ว่านเอ๋อ’
“ว่านเอ๋อ ผมเสร็จแล้ว เดี๋ยวผมไปรอล่างหอนะ”
“โอเค ตงเฉิงกับฉันจะออฟไลน์เดี๋ยวนี้แหละ”
“โอเค”
ผมรีบออกจากเมืองและมุ่งหน้าไปยังทิศตะวันตกเฉียงใต้ เพื่อไปยังทะเล หลังจากที่ผมเข้าไปยังเขตป่าป้าฮวงผมก็ล๊อกออฟออกทันที ผมถอดหมวกออกและใส่เสื้อผ้ายับๆ ของผมแล้วรีบออกไป ตอนทุ่มหนึ่ง ผู้ชายหลายๆ คนต่างมายืนรอแฟนสาวที่ล่างหอหญิง ผมปล่อยออร่าออกมาขณะที่ยืนอยู่ล่างหอ ผมแผ่พลังปราณออกไปรอบบริเวณเพื่อระวังภัย
ไม่นานหลังจากนั้น’ว่านเอ๋อ’กับ’ตงเฉิงเย่ว’ก็ลงมา ผมรีบเข้าไปทักทายทันที
“วันนี้เราจะไปกินอะไรกันดี ว่าแต่ว่า คุณหนูของเราไม่ได้เลี้ยงเรามานานแล้วนะ เธอควรจะเป็นเจ้าภาพนะวันนี้”
‘ว่านเอ๋อ’เหล่มองมาที่ผม
“หืมมม ชอบกินฟรีจังนะ วางใจได้ วันนี้เราจะมีงานเลี้ยงกัน นายไม่ต้องจ่ายแน่นอน วันนี้เราจะไปร้าน First Heaven อีกครั้ง”
ผมสะดุ้ง
“First Heaven อีกงั้นเหรอ คุณหนูมีเงินเหรอครับ หรือว่า….”
‘ว่านเอ๋อ’หัวเราะ
“วันนี้ตงเฉิงจะเป็นคนเลี้ยง”
“ตงเฉิง?”
ผมหันหน้าไปถาม’ตงเฉิง’
“ตงเฉิงไม่ใช่ว่าเธอชอบกินฟรีประจำเหรอ ทำไมวันนี้จะเลี้ยงละ? แถมยังจะพาพวกเราไปร้าน First Heaven อีกด้วย”
‘ตงเฉิง’มองมาที่ผมแล้วยิ้ม
“จริงๆ ก็ไม่ใช่ฉันหรอกนะ แต่เป็นพ่อของฉันที่ไม่ได้เจอกันมานานมากแล้ว ฉันเลยขอพ่อให้พาพวกนายไปด้วย อีกอย่างฉันชอบพูดถึงนายและว่านเอ๋อบ่อยๆ ไม่ต้องห่วงหรอกนะ พ่อของฉันเป็นคนอบอุ่นและน่ารักมากๆ”
“โอ้….”
ที่ลานจอดรถ ผมขึ้นไปนั่งที่ที่นั่งคนขับ ‘ว่านเอ๋อ’ก็นั่งด้านข้างผม และ’เฉิงเย่ว’นั่งที่นั่งด้านหลัง ในขณะที่ขับรถออกจากมหาลัย ผมก็ถาม’เฉิงเย่ว’
“อย่างไรก็ตาม ผมยังไม่รู้จักคุณเท่าไหร่เลยเฉิงเย่ว ผมรู้ว่าคุณไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ แต่คุณไม่พูดเลยว่าครอบครัวคุณทำอะไร หรือไม่แม้แต่จะพูดถึงมัน”
‘เฉิงเย่ว’ยิ้ม
“มันเป็นความลับ ฉันบอกนายไม่ได้”
‘ว่านเอ๋อ’สไลโทรศัพของเธอไปมา พลางเลื่อนไปดูข้อมูล เธอยิ้มแล้วก็อ่านออกมา
“ตงเฉิงกรุ๊ป หนึ่งในกลุ่มอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของภาคใต้และภาคตะวันออก The Southern Water กับ Sky Imperial Seal และ Blue Lake Rhyme และก็ที่ดินอื่นๆ ที่ดังๆ ต่างก็เป็นโครงการของกลุ่มตงเฉิง ผู้บริหารปัจจุบันคือ ตงเฉิงเฟิง อายุ 52 ปี เขามีลูกสาวชื่อ ตงเฉิงเย่วและบุตรบุญธรรมชื่อ ตงเฉิงเล่ย เป็นไง ข้อมูลพอมั้ย?”
ผมหายใจลึกทันที
“ผู้ร่ำรวยรุ่นที่สองสินะ เหอะๆ”
TL : ลูกหลานของคนรวยในจีน ไม่เหมือนที่อื่น พวกเขาชอบอวดว่าตัวเองรวย และซื้อของแพงๆ เช่นซื้อเฟอรารี่ตอนอายุ 10 ปี
‘ตงเฉิงเย่ว’หัวเราะและยิ้ม
“อย่าเกลียดคนรวยเลย ฉันไม่ได้ใช้ชีวิตหรูหราฟุ่มเฟือยหรอกนะ”
“ผมเข้าใจ ถ้าเธอใช้ชีวิตหรูหราจริงๆ เธอคงไม่ตามผมกับว่านเอ๋อไปกินข้าวทุกครั้งหรอกนะ ว่าแต่เฉิงเย่ว พ่อของเธอเข้มงวดเหมือนพ่อของว่านเอ๋อรึเปล่า?”
‘ว่านเอ๋อ’หัวเราะอย่างน่ารัก
“พ่อของฉันไม่ได้….”
ผมพูดโดยทำหน้าเฉยเมย
“ทุกครั้งที่ผมเจอพ่อของเธอ ออร่าของเขาทำให้ผมหายใจลำบากมาก ผมแทบไม่กล้ามองเธอเลยนะ เธอยังบอกว่าพ่อของเธอไม่โหดอีกนะ”
‘เฉิงเย่ว’หัวเราะคิกคัก
“นั่นเพราะลุงหลินกังวนว่านายจะขโมยแก้วตาดวงใจของเขาไปไง เขาแค่อยากจะปกป้องครอบครัวของเขาเท่านั้นเอง”
“ปกป้องครอบครัว?”
ผมตอบอย่างประหลาดใจ
“ปกป้องครอบครัวหรือว่าใสหัวไปดีละ”
TL : มันคือการเล่นคำ ปกป้องครอบครัว ใช้คำเดียวกับคำว่าใสหัวไป
ใบหน้าของ’ว่านเอ๋อ’คล้ำลงทันที
“ไปตายซะ…เจ้าคนใจร้าย”
“เทพธิดาไม่ควรสาปแช่งแบบนั้นนะ”
‘ว่านเอ๋อ’
“…..”
ผ่านไป 20 นาที พวกเราก็มาถึงยังร้านอาหาร First Heaven พวกเราตรงไปยังห้องส่วนตัวที่ชั้นสองทันที ที่ใกล้ประตู คือชายวัยกลางคนอยู่ในชุดสูททันสมัย ด้านข้างของเขา คือชายหนุ่มรูปร่างสูงเต็มไปด้วยมัดกล้าม ดูหัวทึบหน่อยๆ เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดธรรมดา เดาได้ไม่ยากเลยว่าสองคนนี้คือพ่อกับลูก ‘ตงเฉิงเฟิง’และ’ตงเฉิงเลย์’
“พ่อ…”
‘ตงเฉิงเย่ว’รีบวิ่งเข้าไปหา’ตงเฉิงเฟิง’และกอดแขนเขาทันที เธอยิ้มแล้วพูด
“ถ้าพ่อไม่พาหนูมาทานอาหารเย็นละก็ หนูคงอดตายในมหาลัยหลินหัวแน่ๆ เลย”
‘ตงเฉิงเฟิง’มองไปที่ลูกสาวของเขาด้วยความรัก
“ไม่เวอร์เกินไปหน่อยเหรอลูก อีกอย่างลูกก็หุนหันพลันแล่นเหมือนเดิมนะ ทำไมไม่แนะนำเพื่อนของลูกก่อนละ?”
‘ตงเฉิงเย่ว’พยักหน้า และเดินกลับมากุมมือของ’ว่านเอ๋อ’
“นี่คือหลินว่านเอ๋อ ลูกของลุงหลิน คุณพ่อน่าจะเคยเห็นเธอแล้วนะ”
“โอ้ ลูกสาวของหลินเที่ยนหนานงั้นเหรอ”
ดูเหมือน’ตงเฉิงเฟิง’แปลกใจ
“ไม่น่าเชื่อเลยว่า คนที่ดูธรรมดาแบบหลินเที่ยนหนาน จะมีลูกสาวสวยขนาดนี้ มันน่าแปลกใจจริงๆ”
‘ตงเฉิงเย่ว’ เดินมาจับไหล่ของผม และโน้มตัวลงไปที่มัน เธอหัวเราะแล้วกล่าว
“พ่อ นี่คือเพื่อนที่ดีมากๆ ของหนู – หลี่เซียวเหยา เขาเป็นบอดี้การ์ดของว่านเอ๋อ และเขาเป็นคนที่น่าสนใจมากๆ”
“โอ้ นี่คือหลี่เซียวเหยางั้นเหรอ?”
‘ตงเฉิงเฟิง’หรี่ตาจ้องมองผม
“หลี่เที่ยนหนานไว้ใจนาย ให้นายดูแลแก้วตาดวงใจของเขา แสดงว่านายคงจะมีความสามารถพอตัวนะ”
ผมยิ้มอย่างนอบน้อม
“ไม่หรอกครับ ผมแค่มีทักษะต่อสู้นิดหน่อยเท่านั้นเอง”
“ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่ถ่อมตัวจริงๆ นั่งเถอะๆ”
“ขอบคุณครับ”
ในขณะเดียวกัน เจ้าหนุ่มที่ดูหัวทึบนามตงเฉิงเลย์ก็เดินเข้ามาพลางหัวเราะ แล้วถาม’เฉิงเย่ว’
“พี่ตงเฉิงเย่ว ไม่คิดจะแนะนำผมหน่อยเหรอ?”
‘ตงเฉิงเย่’ชะงักไป
“โอ้ พี่ลืมไป เดี๋ยวพี่จะแนะนำนายอย่างยิ่งใหญ่เอง”
“ห๊า!!”
‘ตงเฉิง’เลย์ชะงักไป ‘ตงเฉิงเย่ว’ลากแขนของเขามาตรงหน้าผม
“นี่คือหลี่เซียวเหยา นายจะเรียกเขาว่าพี่ใหญ่ก็ได้นะ โอเคมั้ย?”
‘ตงเฉิงเลย์’เดินเข้ามาจับแขนของผมอย่างดีใจ
“พี่เซียวเหยา ฮ่าๆ ผมมีพี่ชายแล้ว พี่คือพี่ชายของผมใช่มั้ย พ่อโกหกตลอดเลยว่าผมไม่มีพี่ชาย”
‘ตงเฉิงเฟิง’ตกตะลึง
“เจ้าเด็กบ้า ออกมาจากหลี่เซียวเหยาเดี๋ยวนี้”
ผมอดที่จะหัวเราะไม่ได้
“ไม่เป็นไรครับคุณลุง ให้เขานั่งข้างผมก็ได้”
“หืมมมโอเคๆ”
‘ตงเฉิงเฟิง’พูดอย่างทำอะไรไม่ได้
“ชั้นไม่อยากจะปิดบังพวกเธอหรอกนะ ครอบครัวของเขาตายตังแต่เขาอายุได้ 7 ขวบ เขาสูญเสียทั้งพ่อและแม่ หลังจากนั้น ชั้นก็รับเขามาเลี้ยง แต่โชคไม่ดี ความฉลาดของเขาไม่โตตามอายุ ดังนั้นอย่าแปลกใจถ้าเขาทำอะไรแปลกๆ ชั้นไม่อยากให้พวกเธอตำหนิเขา”
ผมพยักหน้า
“ไม่เป็นไรครับ”
“โอเค….เย่ว ลูกอยากกินอะไรรึยัง?”
‘ตงเฉิงเย่ว’ดูเมนูและเลือกอาหารอย่างเร็ว โดยไม่สนใจว่ามันจะราคาเท่าไหร่ ยังไงพ่อของเธอก็มีเงินอยู่แล้ว …. เวลาสองทุ่มครึ่ง โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น มันเป็นเบอร์ของ’ซงฮาน’ ผมรับแล้วก็พูดด้วยเสียงเบาๆ
“ซงฮาน ตอนนี้ชั้นติดธุระอยู่ ยังคุยกับนายตอนนี้ไม่ได้ พวกนายก็ลองฆ่ามอนสเตอร์ระดับสูงไปก่อน เดี๋ยวชั้นจะกลับไปประมาณชั่วโมงหนึ่ง”
‘ซงฮาน’บอก
“ผมเข้าใจแล้ว เดี๋ยวผมจะบอก รันมินกับเป็ดที่รัก ค่อยๆ ฆ่ามอนสเตอร์ไปแล้วกัน พวกเราจะรอพี่แล้วกันนะ”
“ดีแล้ว”
ด้านข้างผม ‘ตงเฉิงเลย์’วางไก่ของเขาลง แล้วพูด
“พี่เซียวเหยา พี่ก็เล่น Destiny เหรอ? พี่พูดว่า มอนสเตอร์ระดับสูงเหรอ ผมก็ฆ่ามอนสเตอร์ระดับสูงเหมือนกัน”
ผมพยักหน้า
“นายก็เล่นเหรอ?”
“ใช่ ผมเป็นเบอเซิกเกอร์ระดับ 44 ชื่อชางเลย์”
“โอ้ ชื่อเหมือนกับ ว่านเอ๋อและเย่วเอ๋อเลย”
‘ตงเฉิงเลย์’ถาม
“พี่เซียวเหยา พี่มีกลุ่มรึยัง ผมอยากเข้ากลุ่มของพี่”
ผมสะดุ้งและมองไปยัง’ตงเฉิงเย่ว’ช้าๆ ‘ตงเฉิงเย่ว’พูดช้าๆ
“ก็ดี น้องชายฉันเขายังไม่มีกลุ่มหรือกิลด์ไดๆ ถ้าเขาเข้าร่วมกับ Zhan Long อาจจะได้ประโยชน์อะไรก็ได้ อีกอย่างเบอรเซิกเกอร์ของเขาก็มีพลังโจมตีสูงมาก เขาได้ทักษะระดับ SS มาตอนระดับ 17”
“โอ้..ทักษะอะไรงั้นเหรอ?”
“[Super Strength] เขาจะได้รับความแข็งแกร่ง*2 ต่อระดับ”
“โอ้”
ผมจ้องมองไปยัง’ตงเฉิงเลย์’
“เลย์นายได้ทักษะนั้นมายังไงนี่”
‘ตงเฉิงเล่ย์’ยิ้มอย่างโง่ๆให้ผม
“พี่เซียวเหยา ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมได้มายังไง ผมเรียนมันโดยบังเอิญ”
‘ตงเฉิงเฟิง’เหล่มองมาที่ผม
“หลี่เซียวเหยา อาเล่ย์เกิดมาพร้อมกับพลังที่ไม่ธรรมดา ทำไมไม่ลองรับหมัดของเขาดูละ หมัดของเขาหนักกว่านักมวยระดับแชมป์อีกนะ ชั้นคิดว่ามันคงทำร้ายนายไม่ได้หรอกมั้ง”
ผมยิ้มอย่างตื่นเต้น
“เล่ย์ใช้พลัง 100% ชกมาที่ชั้นเลยอย่ารั้งไว้ละ”
“พี่ชาย ผมกลัวจะทำให้คุณเจ็บนะ”
“ไม่ต้องห่วง มาเลย”
“โอเค”
ผมหยุดพูดคุยกันทันที
เขาลุกออกจากเก้าอี้และเหวียงหมัดที่เต็มไปด้วยพลังมาที่หน้าอกของผม ไอ้เด็กบ้านี่ ผมยังไม่ได้บอกให้เริ่มเลย หมอนี่ก็ต่อยมาที่ผมโดยไม่ให้ผมตั้งการ์ดด้วยซ้ำ หมอนี่ไม่เคยทักทายใครด้วยหมัดรึไง ผมรีบยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมากันที่หน้าอกทันที
เปรี้ยงงงงงง
หมัดของเลย์ทำให้แขนของผมทั้งสองข้างชาไปเลย ผมถูกทำให้ถอยหลังไปพร้อมกับเก้าอี้ หลังของผมชนเข้ากับพนังด้านหลังทำให้ฝุ่นฟุ้งกระจายออกมา
“หลี่เซียวเหยา นายโอเคนะ”
‘ว่านเอ๋อ’รีบวิ่งมาหาผมทันที ผมมองไปที่แขนของตัวเอง และมองไปยัง’ตงเฉิงเล่ย์’พร้อมกับหัวเราะดังลั่น
“เยี่ยมจริงๆ เป็นพลังที่สุดยอดมาก ทีมของชั้นต้องดีใจแน่ๆ ที่มีนายมาอยู่ด้วย”
ที่มา: