ตอนที่แล้วตอนต่อไป(แปลโดยคุณ Kritchapong Tae)
**************************************
“ติ๊ง!”
เสียงสะท้อนของมัทฉะ ดังก้องขณะที่ ส่งข้อความให้ผม
“หัวหน้า, หนูเห็นคุณแล้ว โปรดอย่าประมาทนะคะ. ถอยไปหลังแนวพุ่มไม้ค่ะ เร็วสิคะ! เดี๋ยวพวกนั้นจะเจอซะก่อน!”
ผมรีบกลับไปที่พุ่มไม้อย่างรวดเร็ว. หลังจากชวน ‘มัทฉะ’เข้าทีม ผมเห็นร่างเธอนอนอยู่ไกล ๆ ผมเลยพูดผ่านช่องสนทนาทีม
“มัทฉะ! อธิบายสถานการณ์ทีเกิดอะไรขึ้น!”
‘มัทฉะ’ตอบ
“หลังจากที่หนูออฟไลน์ไป ซงฮานก็ซื้ออาหารเย็นมาและพอทำกินกันเสร็จประมาณ 40 นาที หนูเบื่อที่จะรอ ก็เลยกลับไปดู แต่ปรากฏว่ากลับถูกซุ่มโจมตีโดยสมาชิกของ แก๊งค์[Wrath of The Heroes]”
ผมเรียกโบโบ้น้อย ออกมาและตั้งสมาธิ
“ดูสิ…มีคนเพียงนิดเดียวเอง เต็มที่ก็ 12 คนรวมฮีลเลอร์ด้วย ไม่เห็นมี นักเวทย์หรือนักธนูเลย แถมยังมีระดับประมาณ 42 ถึง 48 อยู่เลย น่าจะจัดการได้ไม่ยาก!”
“หัวหน้าคะ!”
‘มัทฉะ’ตอบโต้เสียงดังขึ้น
“อย่าประเมินพวกนั้นต่ำไปนะคะ! ลองดูที่เชิงเขาทางขวานะคะ มีนักธนูและมีนักเวทย์ซุ่มอยู่อย่างน้อย 20 คน มันเป็นแผนล่อพี่เพื่อซุ่มโจมตีอย่างแน่นอน ไม่แปลกใจเลยถ้าเค้าจะส่งกำลังเสริมมาอีก น่าจะเป็นการแก้แค้นจากความอับอายที่หุบเขากิเลนพฤกษา”
หางคิ้วผมกระตุก
“นี่…ถ้าอย่างนั้น เราจะตีเปิดทางด้านเหนือ ทะลุออกไป”
“นั่นก็เป็นตัวเลือกทางหนึ่ง”
‘มัทฉะ’พูดในน้ำเสียงที่อ่อนลง
“แต่ว่าที่นั่นน่าจะมีนักฆ่าซุ่มอยู่ 3 หรือ 4 คน มันไม่ปลอดภัยแน่ๆ อย่าพึ่งบุ่มบ่ามไปค่ะให้หนูลองฟื้นชีพ อีกทีดูก่อน!”
“อะไรนะ?”
ผมรีบย้อน
“อย่านะ… ถ้าฟื้นขึ้นมาโดนเบอร์เซิร์กเกอร์ตีตายอีกแน่ ๆ ผมไม่อยากเห็นเธอตายอีก ถ้ามันจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะขอตายไปพร้อมกับเธอ!”
มัทฉะตอบกลับมาด้วยเสียงอันไพเราะ
“บอสขา, มันใจได้เลยนะคะ ว่าหนูจะฟื้นเมื่อไกลจากพวกนั้นเกิน 10 เมตร หลังจากนั้น หนูก็บินเข้าไปทางป่าด้านเหนือเพื่อล่อให้พวกมันตามไป ในป่าทรรศนะวิสัย ไม่ค่อยดี จังหวะนั้น หัวหน้าก็เข้ามาจัดการพวกที่มันตามหนูมา 1 ต่อ 1 ได้ หนูจะพยายามบินเบนความสนใจ ขณะที่จะรายงานพิกัดที่พวกนั้นให้ทราบ, คิดว่ายังไงคะ?”
ผมยังลังเล
“มั่นใจกลยุทธนี้แค่ไหนล่ะ? มัทฉะ?”
‘มัทฉะ’หัวเราะขึ้น
“หัวหน้าคะ! คุณไม่ต้องเชื่อหนูหรอกค่ะ คุณคิดว่าหนูควบคุมแย่มาก ๆ และเทคนิคการต่อสู้ก็ห่วยบรมเลยใช่มั๊ยล่ะ? ฮื่มๆ ถึงแม้ศักยภาพทางร่างกายหนูจะยังไม่ได้พัฒนาดีพอ แต่สมองหนูนี่มันอัจฉริยะนะคะ…เข้าใจ๋?”
“ผมยังคิดเสมอเลยว่าคุณจะเป็นเด็กน้อยน่ารักของพวกเราซะอีก”
“หัวหน้าคะ…เดี๋ยวจะโดนกัด ไม่ใช่น้อย!”
“ฟื้นก่อนแล้วทำตามแผนได้เลย. พวกเราต้องห้ามช้าจนพวกมันมาสมทบได้ ไอ้เจ้าทรราชอะไรนั่น, เจ้าลูกหมู, กับยัยสวยพันปี พวกนี้จะสร้างปัญหาให้เรามากเลยทีเดียว!”
“ได้ค่ะ, หนูจะนับ 3 ก่อนที่จะฟื้นชีพนะคะ!”
ผมกำดาบประกายวสันต์แน่นพร้อมหัวใจที่เต้นระรัว 1 ต่อ 12 + 20 คน ซึ่งมันเป็นอะไรที่ยากมาก เมื่อมองอย่างใกล้ ๆ ทั้ง 12 คน ประกอบไปด้วย เอลฟ์แห่งสายลม 2 คน เป็นนักดาบ 1 ระดับ 44 และฮีลเลอร์ระดับ 47 ถ้ากำจัดฮีลเลอร์ก่อนคงยาก ผมควรจะจัดการนักดาบก่อน
ไม่เช่นนั้น’มัทฉะ’จะถูกฆ่าได้ง่ายๆ พลังการเคลื่อนไหวจะเร็วขึ้นตามระดับ ผู้เล่นที่ระดับสูงกว่าย่อมเร็วกว่า และแน่นอน ‘มัทฉะ’ที่ระดับ 32 คงบินหนีไม่พ้นนักดาบแน่นอน
“ตริ๊ง!” ทันใดนั้น ร่างมัทฉะก็หายไป ทางเหนือ 10 เมตรห่างออกไป ร่างผู้หญิงของเธอโผล่จากพื้นช้าๆ พร้อมกับปีกที่กางออกและบินเข้าไปสูงประมาณ 17 เมตร ขาคู่ขาวราวกับหิมะช่างกลืนกับแสงจันทร์. เธอช่างน่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ
“บ้าเอ๊ย! เธอฟื้นแล้ว รีบตามไปจับเธอเดี๋ยวนี้!”
ไม่รอช้า, ผมรีบใช้บัตรอภัยโทษ และทำตามแผน ผมใช้ [Haste] เพิ่มความเร็วในการเคลื่อนที่ 6% บวกกับความสามารถของรองเท้ารุ่งอรุณสีม่วงอีก 3% เท่ากับว่าความเร็วผมเพิ่มขึ้นอีก 9%! ผมรีบพุ่งเข้าไปแอบในพุ่มไม้ เล็งเป้าไปที่ นักดาบเอลฟ์แห่งสายลม ระดับ 44 แล้วชักดาบเตรียมพร้อม เมื่อเหลือระยะแค่ 7 หลา ผมก็กระโดดเข้าใส่ ปลายดาบเปล่งประกายสีทอง!
“แย่ละ!หลี่เซียวเหยามาแล้ว!”
นักดาบหันกลับมาพร้อมกับหน้าถอดสีที่สะท้อนจากดาบผม ก่อนที่จะทำอะไรทัน เขาก็เอร็ดอร่อยกับการโจมตี 4 ครั้งติดๆ ของสกิล[คอมโบ] ทำให้รับดาเมจกระจาย
578!
547!
601!
522! ….
หลังจากการโจมตีครั้งที่ 4 ที่ตัดผ่าร่างของนักดาบเอลฟ์แห่งสายลม ผมมองกลับไปร่างนั้นร่วงตกลงไปอย่างเร็ว แต่ก็ยังเหลือเลือดอยู่นิดหน่อย เขารีบกินยาทันทีเพื่อรับการโจมตีครั้งต่อไป
“หึ่งๆ…”
โบโบ้น้อยของผมแผลงฤทธิ์อีกครั้ง ออกจากไหล่ผม บินไปใช้ [เข็มพิษ] เสียหาย 700 หน่วย นักดาบก็ถูกฟื้นฟูทันทีด้วยฮีลเลอร์เอลฟ์แห่งสายลม เขาก็บินลงไปที่พื้น!
“ผั๊วะ!”
รองเท้ารุ่งอรุณสีม่วงทะลุยอดหญ้า ผมชิงความได้เปรียบหลบหนีการโจมตีของเบอร์เซิร์กเกอร์, นักดาบและอัศวินที่ยังตามมาไม่ถึง ผมมองขึ้นไปเห็นขาขาวๆ ของ’มัทฉะ’อยู่บนหัว ในเวลาวิกฤตอย่างนี้ เธอจะยังเล่นลิ้นอีกแถมหัวเราะ
“หัวหน้าคะ! คุณยิ่งดูหล่อตอนต่อสู้อีกต่างหาก ไม่แปลกใจเลยว่าผู้เล่นหญิงหลายคนจากเมืองป้าหวงอยากที่จะมีลูกกับคุณ”
ผมพูดด้วยหน้าแบบ Poker Face
“สนใจแค่การ PK เถอะ!”
“ค่า…ก็ด่ะ!”
……….
“แกรก แกรก แกรก”
เสียงเดินเหยียบใบไม้น่าจะมีประมาณ 10 คนในป่านี้. ต้องขอบคุณที่ ‘มัทฉะ’ที่ยังอยู่บนฟ้า ทำให้รู้พิกัดของศัตรูได้เป็นอย่างดี ในมือถือดาบมันวาว พร้อมจะจู่โจมทันทีที่บอก.
ถึงแม้จะไม่มีอารมณ์ร่วมต่อสู้ แต่จริง ๆ แล้วเธอเริ่มกังวลและกลัวอยู่นิดหน่อย ดาบในมือของเธอก็เริ่มสั่นและหน้าเธอดูเล็กลงไปอีก เห็นแล้วแทบหลุดขำออกมา
“หัวหน้า!”
เสียงเบาๆในช่องสื่อสารของทีม
“มีนักฆ่าใช้สกิล[ล่องหน] มาใกล้แล้ว 25 องศาทาง ตะวันตกเฉียงเหนือ ประมาณ 7 หลา!”
ผมเตรียมตัวดึงดาบขึ้นมาพร้อมกับพุ่งไปยังทิศที่แจ้ง แล้วฟันไปที่ที่ว่างตรงนั้น!
“เคร้ง! แก๊ง!”
ดาบตัดผ่านต้นไม้พร้อมกับเกิดประกายไฟจากอาวุธประทะกัน นักฆ่าระดับ 46 ก็โผล่ออกมาจากการล่องหน ดูสีหน้าตกใจอย่างมาก ผมใช้ [ดาบน้ำแข็งพิโรธ] ใส่เขาทันที!
“ผลั๊วะ!” 1423!
นักฆ่าถึงกับสะอื้นเมื่อเห็นดาบปักอยู่อก ใบหน้าตื่นตระหนกปรากฏขึ้นมา จากนั้นก็ล้มลงไป ดรอปสายรัดข้อมือหนังมา 1 อัน!
“เป๊ง!”
ผมรีบเก็บขึ้นมาแล้วใส่ไว้ในกล่องเก็บของทันทีโดยยังไม่จำเป็นตรวจสอบ จากนั้นผมรีบไปตามทางที่’มัทฉะ’บินไป ‘มัทฉะ’บินต่อไป สายตาคู่งามคอยมองการเคลื่อนไหวด้านล่าง
ทันใดนั้น เธอก็กระซิบว่า
“บอสคะ, 30 องศาจากข้างหน้าของคุณด้านขวา ประมาณ 7 หลา ตรงนั้นมีต้นไม้ใบกว้างหนาแน่น วิ่งผ่านตรงนั้นมาแล้วใช้สกิล[คอมโบ]เลยค่ะ!”
“ได้เลย!”
ปราศจากความสงสัย, ผมทำตามที่เธอแนะนำ. เมื่อทะลุต้นไม้หนาออกมา
“วิ๊ง!”
วงเวทย์หกแฉกจำนวน 4 อันปรากฏ ที่ปลายดาบ นักธนูระดับ 46 จำนวน 2 คน ขณะที่คนนึงกำลังใช้คันธนูยาวเล็งไปที่ ‘มัทฉะ’ กำลังเตรียมจะปล่อย [Shatter Shot].
ถ้าหากโดน แน่นอน’มัทฉะ’ต้องได้รับบาดเจ็บหรือตายได้เลย! จากที่ผมปล่อยสกิล[คอมโบ] ไป 2 ครั้งแรกก็จัดการนักธนูไป 1 คน ส่วน 2 ครั้งที่เหลือปล่อยใส่คนที่ 2 ลงไปกองกับพื้น การโจมตีครั้งละ 700 หน่วย 4 ครั้งติด เด้งบนร่างอันไร้วิญญาณของนักธนูโชคร้าย ที่ตายโดยที่ยังไม่รู้ตัว
ยังไม่หยุด ผมก้มเก็บ แหวนเงินและวิ่งต่อ ตอนนี้ผมเชื่อเธอหมดใจเลย นี่มันสุดยอดนักวางกลยุทธ์ของเกมเลยทีเดียว! ผมอดไม่ได้ที่จะถาม
“มัทฉะ, เธอเป็นใครกันแน่? ทำไมถึงคาดการณ์ได้แม่นยำขนาดนี้เนี่ย?”
‘มัทฉะ’หรี่ตาคู่สวยมองมา ขณะที่เธอบินพร้อมกับหัวเราะ
“หนูชอบเล่น ระบบวางแผนการรบของ Destiny ในช่วงหยุดพักและคะแนนของหนูสูงมากนะ หนูอยู่ 1 ใน 10 อันดับของประเทศเลยนะ หนูเข้าใจระบบเกมอย่างถ่องแท้เลยนะ ตั้งแต่เริ่มเล่นเกมแล้วล่ะ แต่ร่างกายของหนูมันตอบสนองไม่เร็วเท่าความคิดหนูไง ”
ผมตะลึง
“บอสคะ, หนูพยายามฝึกการตอบสนองของร่างกายหนูอยู่นะคะ อย่าพึ่งไล่หนูไปเลยนะคะ”
ผมขำ
“ไม่ต้องกังวลไปหรอก. ตั้งแต่เธอเข้ามาในสตูดิโอ เธอก็เป็นสมาชิกคนหนึ่งของ Zhang Long และมันจะไม่เปลี่ยนแปลงตลอดไป เธอเป็นเพื่อนของเรา เพื่อนครั้งเดียวก็คือเพื่อนตลอดไป”
เธอจ้องมองที่ผม รู้สึกว่าคำพูดมันโดนใจเธออย่างมาก
“หัวหน้าคะ, คุณกำลังจำทำให้หนูร้องไห้นะคะ”
“เอาไว้ร้องหลังจากที่เราหนีพ้นเหอะ!”
“เอ่อ…”
แม้ว่าป่าทึบจะบดบัง ทรรศนะวิสัยของผม แต่’มัทฉะ’ เธอก็เปรียบเสมือนตาผมในขณะที่ผมเป็นดาบของเธอ เพียงแค่ 10 นาที เราก็จัดการผู้เล่นได้ 20 คน แถมเก็บของได้อีก 8 อัน เป็นของระดับทองแดงขึ้นไป ด้านเหนือข้างหน้า
หลังจากพ้นชายป่าไปก็พบที่ราบกว้างใหญ่ปกคลุมไปด้วยหิมะ พวกเราเข้าใกล้เขตกระดูกสันหลังน้ำแข็งแห่งเมืองมังกร เป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยอันตราย ถ้าเป็นไปได้ผมจะพยายามเลี่ยงไปทางอื่น
“ซู่วววว”
ลมหนาวทิ่มแทงไปถึงกระดูก เกล็ดหิมะหมุนวนล่องลอยในอากาศ ผมมองกลับไปทางป่า แลเห็น นักดาบของแก๊งค์[การแก้แค้นของผู้กล้า] มองมาจากที่ไกล ไม่ตามเข้ามา ท่าทางพวกเขาจะกลัวว่าผมจะจัดการพวกเขาทั้งหมด
“พวกมันรอกำลังเสริม!”
‘มัทฉะ’กล่าวในขณะที่หรี่ตามอง ผมเก็บดาบเข้าฝักแล้วพยักหน้า
“นี่เป็นสไตล์เล่นเกมของเจ้าทรราชแห่งเวสเทิร์นชู พวกมันจะไม่โจมตีหากคนน้อยกว่า 20 คน”
“บอสคะ แล้วเราจะเอายังไงดี?”
“กลับไปที่เมืองเหรอ?”
“ที่ไหนก็ได้, บอกซักทีเถิดค่ะ”
ผมมองไปทางเหนือต่อและยิ้ม
“งั๊นเราเข้าไปในเขตหิมะกันแล้วหาทางซุ่มโจมตีพวกมันที่นี่ ไปฆ่าพวก [การแก้แค้นของผู้กล้า]อีกครั้งกัน!”
“ตกลงค่ะ!”
ที่มา: