ตอนที่แล้วตอนต่อไปในที่สุดก็มาถึงของชิ้นที่สาม มันเป็นของที่มีค่ามากสำหรับผม มันคือสนับแขนที่ลุกโชนไปด้วยเปลวเพลิง สนับแขนปัจจุบันของผมเป็นเพียงของระดับเงินเลเวล 30 ถ้าสนับแขนอันใหม่นี่มันเหมาะกับผม ผมก็จะเปลี่ยนมันทันที
ฟุบบบ
ข้อมูลของสนับแขน ปรากฏขึ้นมา ทำให้ ‘สตรอเบอร์รี่มัทฉะ’อ้าปากค้างทันที
“บอส…..นี่มันไม่น่าเชื่อจริงๆ บอสตัวนี้มันดรอปของระดับม่วงถึงสองชิ้น!!!”
【สนับแขนยอดสวรรค์】(ระดับม่วง)
ประเภท : ชุดเกราะ
Defense: 220
Strength: +40
Ability Power: +38
Extra: เพิ่มความแม่นยำในการโจมตี 17%
Extra: เพิ่มความต้านทานเวทขึ้น 15%
Required level: 49 …..
ผมถือมันไว้อย่างมีความสุขพร้อมกับเปลี่ยนมันแทนของเดิมทันที และเปิดดูข้อมูลค่าสถานะที่เพิ่มขึ้นทันที
【เซียวเหยาจื่อไจ๋】(ผู้พิทักษ์สุสานแห่งเมืองมังกร) Level: 52
Attack: 1448-1888
Defense: 1309
Health: 2721
Mana: 910
Charm: 34
พลังป้องกันและมานาของผมเปลี่ยนไปมาก พลังป้องกันของผมไม่มีใครเหมือนแน่นอน นักดาบไม่มีใครพลังป้องกันเกินกว่า 1000 อีกอย่างมานา 910 ก็ยังทำให้ผมสามารถต่อสู้ในไฟต์ได้นานขึ้น
อย่างน้อยมานาของผมก็ไม่หมดในการใช้ทักษะระดับ 6 แค่สองถึงสามทักษะละนะ การบอกว่ามานาหมดนี่มันเป็นเรื่องที่นาอายมาก เพราะไม่มีนักดาบคนไหนอย่างเป็นแบบนั้นหรอก เพราะมันเป็นการตัดสินระหว่างความเป็นความตายเลยหละ ด้วยค่าสถานะของสนับแขนยอดสวรรค์ มันเพิ่มความแม่นยำให้ผมถึง 17% และยังเพิ่มพลังป้องกันเวท 15% ผลพิเศษทั้งสองมันมีประโยชน์มากในการ PK
แม้เป้าหมายจะหลบได้เก่ง แต่ด้วยความแม่นยำที่เพิ่มขึ้นก็ทำให้โจมตีโดนได้ง่ายขึ้นด้วย สำหรับค่าป้องกันเวทมันเยี่ยมมากเมื่อสู้กับนักเวทเลยหละ ผมมองไปยังของทั้งหมดที่บอสดรอป แต่ผลช่างน่าผิดหวังเพราะว่าตราสร้างกิลด์ไม่ดรอปออกมา และยังไม่มีการ์ดอภัยโทษหรือแม้แต่หินจิตวิญญาณ
ที่เหลือมีเพียงกองไข่เมือกสกปรกๆ เท่านั้น มันมีด้วยกันถึง 7 ฟอง
[ไข่แมลง] : ส่วนผสม, สามารถใช้ในการทำอาหารได้ มันดูไร้ประโยชน์มาก ผมโยนมันเข้าช่องเก็บของทันที ผมหันไปหาสตรอเบอร์รี่มัทฉะพร้อมกับถามเธอ
“เธออยากจะเก็บเวลต่อ หรือว่าจะออฟไลน์ไปพักผ่อน? ใกล้จะถึงเวลาอาหารเย็นแล้วนะ”
‘สตรอเบอร์รี่มัทฉะ’พยักหน้า
“ไปพักผ่อนเถอะ ฉันจะไปทำอาหาร”
“โอเค ถ้างั้น”
เธอช่างเป็นคนที่ขยันขันแข็งจริงๆ แม้แต่ตอนที่ออฟไลน์ ผมส่ายหัวและส่งข้อความไปหา’ว่านเอ๋อ’
“คุณหนูพวกเราจะไปกินข้าวกันรึยัง?”
‘ว่านเอ๋อ’ตอบอย่างรวดเร็ว
“โอเค มารอล่างหอหญิงเลย”
“ผมกำลังไป”
ผมรีบใส่เสื้อผ้าอย่างลวกๆ ไม่นานผมก็ไปถึงยังหอหญิง ไม่นาน’ว่านเอ๋อ’และ’ตงเฉิงเย่ว’ก็มาถึง ถึงแม้ว่าผมจะเห็นพวกเธอบ่อยมาก แต่ทุกครั้งที่ผมเห็นพวกเธอหัวใจของผมก็เต้นแรงอย่างไม่เป็นจังหวะ
“อะแฮ้ม”
ผมกำหมัดป้องปากตัวเอง พลางมองไปยัง’ว่านเอ๋อ’
“คุณหนู วันนี้พวกเราจะไปทานข้าวกันที่ไหนดี?”
“วันนี้จะมีคนเลี้ยงเรา”
เธอตอบ
“ใครเหรอ?”
“สาวสวยหวางเหรินจากชมรมเคนโด้ไง”
“โอเค งั้นเธอได้ชวนผมรึเปล่า?”
“เธอชวนอยู่ ไปที่ Korean Cuisine กันเถอะ”
“โอเค”
เวลาหนึ่งทุ่มที่ร้านอาหารเกาหลี กลิ่นของบาบีคิวลอยไปทั่วเต็มห้องโถง ‘หวางเหริน’นั่งอยู่กับที่ แก้มของเธอวางพาดไปกับมือของเธอ เธอมองมี่ผม
“หลี่เซียวเหยา นายไม่คิดที่จะเข้าชมรมเคนโด้ของเราจริงๆ เหรอ? คนมีความสามารถระดับนายหาไม่ได้ง่ายๆ นะ ฉันไม่อยากพลาดคนที่มีความสามารถแบบนายนะ บอกความต้องการของนายได้มั้ย? ไม่ว่าจะเป็นอะไรฉันจะทำให้หมดเลย”
‘ตงเฉิง’เงยหน้าขึ้นพลางยิ้มน้อยๆ
“หวางเหรินถ้าหลี่เซียวเหยาอยากให้เธอเป็นแฟนให้ละ? เธอจะยอมมั้ย?”
หน้าของ’หวังเหริน’แดงระเรื่อ
“ไม่ใช่แบบนั้น ฉันมีคนที่ชอบแล้ว”
‘ว่านเอ๋อ’ยิ้ม
“เอ้าๆ หยุดแย่งเขาไปจากฉันได้แล้ว เขาเป็นของฉัน ถ้าเธออยากจะได้เขาไปจากฉัน ต้องมาขอฉันก่อน เข้าใจมั้ย?”
‘หวางเหริน’มองอย่างประหลาดใจ
“ว่านเอ๋อ ทำไมเธอพูดว่าหลี่เซียวเหยาเป็นของเธอละ?”
“เอ่อ..”
‘ว่านเอ๋อ’เธอรู้สึกตกใจกับคำพูดของตัวเองไปสักพัก เธอพูดอย่างตะกุกตะกักเหมือนกับไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ผมรู้ว่าเธอกลัวว่าจะเปิดเผยว่าผมเป็นบอดี้การ์ดของเธอ ผมหยิบตะเกียบและกล่าวว่า
“ลืมมันเถอะ เรามากินอะไรกันก่อนดีกว่า มันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อจริงๆ”
“โอเค โอเค มากินกันเถอะ”
หลังจากที่เราทานอาหารกันไปได้ครึ่งทาง ก็มีกลุ่มคนเดินเข้ามาในร้านอาหาร มีใครบางคนประหลาดใจเมื่อเห็นเรา
“โอ้ บังเอิญจริงๆ นะเนี้ย นั่นใช่ ว่านเอ๋อ หวางเหรินและหลี่เซียวเหยาใช่มั้ยนั้น?”
กลุ่มของเรามองไปยังกลุ่มชนที่กำลังวุ่นวานอยู่ เหมือนว่าคนที่พึ่งเข้ามาจะเป็น ‘หลิวยิ่ง’ ‘พิกกี้’ และพรรคพวกที่เหลือของพวกเขา ในมหาลัย นักศึกษาธรรมดาไม่มีใครกล้าหาเรื่องกับพวกเขา ‘หลิวยิ่ง’เดินตรงมาหาพวกเราพร้อมกับรอยยิ้ม
“หวางเหริน วันก่อนผมส่ง Platinum collectible star card ไปให้เธอ เธอได้รับรึยัง?”
‘หวางเหริน’มองต่ำลงไปที่จานบาบีคิวของเธอ
“ยังเลย”
‘หลิวยิ่ง’กัดริมฝีปากพลางล้วงเข้าไปในกระเป๋า เขาล้วงตั๋วออกมาสองใบ
“ก็ดี งั้นนี่คือบัตรคอนเสริทแถวหน้า ของเจโชว์ที่จะจัดแสดงในเมืองหางโจมในอีกสองวัน มันหาซื้อยากมาเลยนะตั๋วสองใบนี้นะ ผมรู้ว่าคุณชอบเจโชว์ ผมเลนหามาให้ งั้นทำไมเราไม่ไปดูคอนเสริทด้วยกันละ?”
‘หวางเหริน’เงินหน้าขึ้นพร้อมกับมองไปที่เขาโดที่ไม่แสดงออกอะไร อยู่ๆ เธอก็หัวเราะพลางถาม
“คุณก็ชอบเจโชว์เหรอ?”
‘หลิวยิ่ง’พยักหน้า
“ใช่ ผมชอบ”
‘หวางเหริน’ยิ้ม
“งั้นฉันไม่ชอบเจโชว์ดีกว่า”
‘หลิวยิ่ง’เงียบไปเลย หลังจากที่เกือบสำลักน้ำไป เด็กหนุ่มข้างๆ ‘หลิวยิ่ง’กำหมัดแน่น พลางบ่นพืมพำ
“เธอคิดว่าตัวเองเป็นนางฟ้ารึไง? เธอมันก็แค่ยัยเอ๋อที่มีหน้าอกใหญ่แค่นั้นแหละ”
ปั้งงง ‘หวางเหริน’ตบโต๊ะอย่างรุนแรง
เธอยืนขึ้นพร้อมกับจ้องมองพวกเขา
“นายพูดว่าไงนะ?”
‘หลิวยิ่ง’รีบบอกให้เจ้าหนุ่มคนนั้นรีบขอโทษ’หวางเหริน’ทันที
“หวางเหริน เจ้านี่ก็แค่เจ้าเด็กโง่ เพราะงั้นอย่าโกรธคนแบบเขาเลยนะ”
‘หวางเหริน’หลับตา
“หลิวยิ่ง ฉันแนะนำให้นายหายใจเข้าลึกๆ ฉันจะไม่ไว้หน้านายอีกต่อไป อีกอย่างนายไม่ได้อยู่กับซู่วเย่วรึไง? นายพยายามที่จะจีบสาวไปทั่ว นายทำงานอดิเรกนี้มานาเท่าไหร่แล้ว?”
‘หลิวยิ่ง’อับอายอย่างมาก
“อันที่จริง ซู่วเย่วกับชั้นเราไม่มีอะไรกันแล้ว”
“ไม่มีอะไรกันแล้ว หมายความว่าไง?”
‘หวางเหริน’หัวเราะ
“ความสัมพันธ์แบบนั้น อย่ามาพูดเลยว่าพวกนายไม่มีอะไรกันแล้วหนะ”
หน้าของ’หลิวยิ่ง’เขียวคล้ำ เขาตระหนักแล้วว่า หวางเหรินไม่ได้ง่ายเหมือนคนอื่นๆ …..
แม้ว่าผมจะยังแค้นหมอนี่อยู่ และผมก็ยังไม่สามารถไปแทรกระหว่างพวกเขาได้ ผมจึงกินต่อไป ผมจะกินทั้งบาบีคิวแสนอร่อย เห็ดเข็มทอง ปลาหมึก กระต่ายทะเล ปลาซัลมะ ผมจะกินมันให้หมดทุกอย่างเลยย
อยู่ๆ ‘หลิวยิ่ง’ก็ตะโกนขึ้น
“หลี่เซียวเหยา!!”
หัวใจของผมหล่นไปที่ตาตุ่ม หมอนี่มันอยากจะสู้รึไงเนี้ย ตามคาด มันพูดต่อทันที
“เป็นไงบ้างเซียวเหยา นายนี่มีสาวสวยเลี้ยงข้าวทุกวันเลยนะ วันนี้ว่านเอ๋อ พรุ่งนี้ตงเฉิงเย่ว วันต่อมาก็เป็นหวางเหริน มหาลัยหลิวหัวเต็มไปด้วยสาวสวย เซียวเหยา นายเปลี่ยนผู้หญิง ทุกวันๆ มันรู้สึกยังไงบ้าง?”
งับๆๆ ผมยัดบาบีคิวเข้าปากอย่างช้าๆ และยืนขึ้น ผมดึงแขนเสื้อขึ้นและมองไปยัง’หลิวยิ่ง’
“ผมไม่ได้อยากเป็นพระเอกเพื่อปกป้องสาวงามหรอกนะ เพราะงั้นหยุดกวนชั้นได้แล้ว แล้วก็อีกอย่างนะ พวกคนที่นายพามาด้วยตั้งเยอะ คิดว่าจะสู้ชั้นได้?”
‘หลิวยิ่ง’ขบฟันแน่น
“มันก็จริง พวกเราไม่สามารถสู้กับนายได้ แต่ว่าในเกมมันไม่ใช่ นายยังไม่รู้อะไร เมื่อห้านาทีก่อนเพื่อนของชั้นฆ่าลูกน้องสาวสวยของนายชื่อว่าสตรอเบอร์รี่มัทฉะ ที่หุบเขาฟริ้น ฮ่าๆ หลาโซวชุยหัว เป็นคนฆ่าเธอเอง ชั้นได้ยินมาว่าเธอเป็นสมาชิกของ Zhan Long และนายยังเป็นคนก่อตั้ง Zhan Long ใช่มั้ย?”
“บัดซบ”
หัวใจของผมหล่นไปที่ตาตุ่ม ทำไม’สตรอเบอร์รี่มัทฉะ’ ออนไลน์เร็วแบบนี้? ผมมอง’หลิวยิ่ง’อย่างเยีบเย็น และเริ่มเดินออกไป ‘ว่านเอ๋อ’รีบพุ่งมาคว้าผมไว้ทันที
“เซียวเหยา…มีอะไรงั้นเหรอ”
ผมกัดฟันพร้อมกับอธิบาย
“สตรอเบอร์รี่มัทฉะ เธอเป็นสมาชิกใหม่ของเรา ดังนั้นเธอเลยตกเป็นเป้าหมายด้วย ผมพาเธอไปเก็บระดับที่ Fire Stone Valley และพวกเราก็ออฟไลน์เมื่อประมาณชั่วโมงก่อน ดังนั้นผมจึงได้รู้ว่าเธอออนไลน์เร็วมาก ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นผมจึงต้องรีบออนไลน์ไม่งั้นเธอก็ต้องสู้กับพวก [Wrath of the Heroes] คนเดียว”
‘ว่านเอ๋อ’จับมือของผมและยืนขึ้น ใบหน้าของเธอเยีบเย็นพร้อมกับมองไปยัง’หลิวยิ่ง’ เธอพูดอย่างรวบรัด
“หลิวยิ่ง นายจะไม่โหดร้ายไปหน่อยเหรอ? นี่นายโกรธเซียวเหยาจนไปลงกับคนอื่นเลยงั้นเหรอ? สมแล้วที่กิลด์ [Wrath of the Heroes] เป็นกิลด์ชั้นสอง ช่างเป็นวิธีที่น่ารังเกียจจริงๆ”
‘หลิวิ่ง’ดูหมองไปทันที
“อะไร ผู้นำของ [Hero Mound] ไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเรางั้นเหรอ? คุณจะกลับไปพาคนของ [Hero Mound] มายังเมืองป้าฮวง เพื่อที่จะกันไม่ให้พวกเขาทำตามที่พวกเขาต้องการงั้นเหรอ?”
‘ตงเฉิง’ยืนขึ้น
“ไม่มีเหตุผลที่คนทั้งหมดของกิลด์ [Hero Mound] จะไปกำจัดกิลด์สวะอย่าง [Wrath of the Heroes] แค่คน 20% ของกิลด์[Hero Mound] ก็พอแล้ว”
‘หลิวยิ่ง’เลิกคิ้วและตอบว่า
“ถ้าเธอพูดแล้วนั้นหละก็ ผมไม่เชื่อหรอกนะ พี่น้องทั้งหลาย เรากลับกันเถอะ กลับไปเข้าเกม แล้วรอให้ [Hero Mound] พาคนมาสังหารหมู่เราที่เมืองป้าฮวง”
ผ่านไปไม่นาน’หลิวยิ่ง’ก็พาคนของเขาจากไป ‘ว่านเอ๋อ’และ’ตงเฉงเย่ว’ต่างโกรธจนควันออกหู พวกเธอก็อยากกลับแล้วเช่นกัน แต่ผมก็คว้ามือของพวกเธอไว้
“นายต้องการอะไร?”
‘ว่านเอ๋อ’ถาม ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
“ผมขอร้องให้พวกคุณอย่าหุนหันพลันแล่น เรื่องนี้ [Hero Mound] ไม่จำเป็นต้องเข้ามาเกี่ยวด้วย ผมไม่อยากถูกกล่าวหาว่าเป็นแกะที่หลบซ่อนอยู่ใต้ปีกของ [Hero Mound]วันนี้มันเป็นเรื่องของ Zhan Long ผมจะจัดการมันด้วยตัวเอง พวกเราไม่อยากยืมมือของคนอื่น”
“อ่า…โอเค..ถ้างั้น..”
‘ว่านเอ๋อ’บุ้ยปาก ผมนั่งลงและพูดอีกครั้ง
“งั้นมากินกันต่อให้เสร็จใน 10 นาทีเถอะ เราจะได้รีบกลับ”
‘ว่านเอ๋อ’ยกมือขึ้น
“บริกรขอกล่องหน่อย ฉันไม่อยากให้เซียวเหยาอดทนรอไปถึงสิบนาทีแบบนี้ มันเหมือนเขาจะตายทั้งเป็นเลย”
‘ตงเฉิงเย่ว’
“…….”
ผมรีบกลับไปยังหอพักและออนไลน์ทันที
ฟุบบบบบบ ผมปรากฏขึ้นที่หุบเขาฟริ้น ที่ห่างออกไป ผู้เล่นของกิลด์ [Wrath of the Heroes] กำลังยืนเฝ้าศพของ’สตรอเบอร์รี่มัทฉะ’อยู่ เกราะขาของเธอดรอปออกมา และระดับของเธอตกไปอยู่ที่ 32 เหมือนว่าเธอจะถูกฆ่าตายมากกว่าหนึ่งครั้ง เบอเซิกเกอร์ระดับ 47 หัวเราะดังลั่น
“ฮ่าๆ ดูหน้าของเธอซิ ดูดีมากเลยนะ ผิวของเธอก็ยังเนียนนุ่ม น่าอายจริงๆ ที่เธอเข้าร่วมกับ Zhan Long ทำไมเธอไปอยู่กับพวกบ้านั้นได้กัน ฮ่าๆๆ ชั้นจะตายเพราะหัวเราะนี่แหละ ฮ่าๆๆ”
นักฆ่าระดับ 46 ด้านข้างเขากล่าวออกมา
“เธอสเปกชั้นเลย ถ้าเธอฟื้นขึ้นมาอีก อย่าไปกวนเธอนะ ชั้นอยากจะขอเบอร์เธอหน่อย”
ที่มา: