I-Here.info [ไอ้-เหี้ย ดอท อินโฟ]

Zhan Long ตอนที่ 156 ร้องเพลงในป่ารอเรล

| Zhan Long | 1703 | 2336 วันที่แล้ว
ตอนที่แล้วตอนต่อไป

(แปลโดยคุณ Kritchapong Tae)

*****************************************

“โคร๊ม!”

ร่างของ’เยว่ซิงเซียน’ก็กระแทกโล่ของผู้คุม NPC ผลักเขาถอยกลับไป ‘เยว่เว่ย’เหลียงก็รีบหายตัวไปโดยไม่พูดอะไรไปปรากฏกายอีกทีข้างหลังผู้คุมอีกคนเงื้อมีดแล้วก็จ้วงแทงไปที่หลังของผู้คุมดวงซวยคนนั้นสลบเหมือด เป็นเพราะพลังของ 2 นักฆ่าสาวนี้ที่เปิดทางมาจนถึงประตูเมือง มอบ 3 วินาทีที่ล้ำค่ายิ่งให้ข้ามมาได้

“ฟุ่บ!”

ผมก้าวเท้าขึ้นไปอยู่บนกองอิฐ

“ซิงเซียน, เว่ยเหลียง, ขอบคุณเธอทั้งสอง!”

‘เยว่ซิงเซียน’ถอนหายใจและเริ่มถามกลับ เธอถามขึ้นขณะวิ่งหนี

“พี่เซียวเหยา ทำไมต้องแบกชายแก่นี้มาด้วยล่ะ? แล้วทำไมพวก NPC ถึงมาไล่ฆ่าพี่กันล่ะ?”

ผมพุ่งไปข้างหน้าขณะตอบ

“ก็ไม่มีอะไร! ชายคนนี้โดนข้อหาอาญา. แต่…..แต่ว่าผมจำเป็นต้องให้เค้าช่วย จึงพาเค้าแหกคุกออกมาน่ะ!”

“ห๊ะ! แหกคุก?”

‘ซิงเซียน’เริ่มพูดตะกุกตะกัก

“แหะๆ พี่เซียวเหยาพี่นี่อยากทำอะไรก็ทำตามความรู้สึกเลยนะ ทำมันต่อไปล่ะ ชั๊นจะเอาพี่เป็นตัวอย่างมั่งนะ!”

“อืม…ขอบคุณนะ”

ผมพยักหน้าขอบคุณ ผมเริ่มจะชอบ’เยว่ซิงเซียน’มากขึ้นเรื่อยๆแล้วล่ะ เธอช่างเป็นคนที่มีน้ำใจเหลือล้น!

โอ… …… เวลาผ่านไปอีก 10 นาที

เราก็วิ่งเข้าสู่ป่าป้าฮวง ทหารก็เลิกตามมาแล้ว ผมเดาว่าชายชราคนนี้ ไม่ได้มีความสำคัญมากเท่าไหร่ ไม่งั๊นเหล่าทหารก็คงตามมาแน่ๆ ในป่านั้นดูโล่ง ดอกไม้สีขาวเบ่งบานสะพรั่งราวกับอยู่ในดินแดนให้ทุ่งหญ้า

ผมพยุง’เฟิงเย่’มานั่งพร้อมๆกับนั่งหอบซักพัก มีทั้งศิลายักษ์อยู่ที่หลังบวกนน. ‘เฟิงเย่’อีกคนหลังแทบหัก นี่ถ้าไม่ได้ค่าความแข็งแรงจากสายนักรบมาล่ะก็ผมคงเป็นลมตายตั้งแต่อยู่บนถนนแล้ว

นักฆ่าฝาแฝด ‘เยว่ซิงเซียน’และ’เยว่เว่ยเหลียง’ ยืนขึ้นขณะที่’เยว่ซิงเซียน’ถาม

“พี่เซียวเหยาคะ พี่จะเอายังไงต่อคะ?”

“คอยก่อนนะ, เด๋วขอถามก่อน….”

ผมหมุนกลับมามองที่ ‘เฟิงเย่’

“ผู้อาวุโส, ท่านสัญญากับข้าว่าถ้าข้าช่วยท่านท่านจะสร้างกุญแจยักษ์ให้กับข้า ทีนี้เราจะไปที่ร้านตีอาวุธเพื่อให้ท่านสร้างได้รึยังครับ?”

“ข้าขอปฏิเสธ!”

‘เฟิงเย่’ส่ายหัว

“ข้ากลายเป็นนักโทษหนีคดีไปแล้วดังนั้นข้าไม่สามารถเข้าไปในที่ผู้คนพลุกพล่านได้หรอกนะ พาข้าไปยังทางใต้ของเมืองป้าฮวงไปที่หุบเขาชิงเหอแล้วกัน ข้าจะได้มีสมาธิในการสร้างกุญแจอย่างสงบๆ ที่นั่นมีกระท่อมเล็กๆ อยู่มีเตาหลอมและอุปกรณ์พร้อมถ้าเจ้าพาข้าไปที่นั่น!”

“ข้าเข้าใจแล้ว!”

ผมแบกชายชราอีกครั้งและบอก’เยว่ซิงเซียน’

“ซิงเซียน, พี่จะพาเฟิงเย่ไปทำกุญแจให้ผม เธอกลับไปเมืองแล้วก็ตั้งใจเก็บเลเวลได้เลยนะ อย่ามาเสียเวลากับพี่เลย”

‘เยว่ซิงเซียน’ส่ายหัว

“ไม่อาวววว…ข้าได้ยินข่าวลือว่าแถวนั้นมันอันตรายมากนะ ถ้าพี่ไปคนเดียว ชั้นเป็นห่วงน่ะ ข้าอยากไปกับพี่ด้วยจนกว่าพี่จะเสร็จภารกิจน่ะ!”

‘เยว่เว่ยเหลียง’ที่อยู่ข้างๆก็ขมวดคิ้ว

“พี่จ๋า…ไหนพี่บอกว่าพี่จะไปประมูลไม่ใช่เหรอจ๊ะและจะเอามีดสั้นระดับทองให้ชั๊นอ่า…”

‘เยว่ซิงเซียน’สั่นหัวพร้อมหัวเราะเสียงหว๊านหวาน.

“พี่จะไปกับพี่เซียวเหยาแล้ว. ส่วนเธอก็ไปประมูลเองแล้วกันนะ.. อ่ะนี่ พี่ให้เงินเธอเอาไปประมูลซะล่ะ…น้องจ๋า..อย่าโกรธพี่สุดสวยคนนี้น๊า…เดี๋ยวกลับมาแล้วพี่จะเอาตุ๊กตาหมีที่ดีที่สุดให้เธอ…”

“พี่หมายถึงมันเหรอ? ตัวที่ใหญ่ 1.8 เมตรอ่ะนะ ตัวโปรดของพี่อ่ะเหรอ?”

“ช่ายยย!”

“ได้เลย…เย่!!!”

สองสาวก็เจรจาแลกเปลี่ยนกันเสร็จในขณะที่ผมกำลังมองแบบเบลอๆ ‘เยว่เว่ยเหลียง’ก็โบกมือลาแล้วก็ใช้ใบกลับเมืองไปอย่างเร็ว ‘เยว่ซิงเซียน’เกาหลังเธออย่างสนุก

“พี่เซียวเหยาขา, เราจะไปกันรึยังคะ?”

“อ..โอ..เค..”

……. เราสองคนเดินทางผ่านผืนป่า ที่ราบเขียวขจีอยู่ไม่ไกลนักและตลอดทางก็มีแต่มอนสเตอร์ระดับต่ำๆ เท่านั้นจะมีสิ่งดีๆสิ่งเดียวก็คือ ‘เยว่ซิงเซียน’ที่อยู่ข้างๆผมนี่ล่ะ. ผมแทบไม่ต้องลงมือเลยซักครั้ง เธอเล่นจัดการเรียบไม่เหลือซักตัว

อาชีพนักฆ่ามีพลังในการฆ่าสูงกว่า 9 อาชีพที่เหลือ และที่สำคัญความเร็วในการโจมตีด้วยมีด2เล่มนั้นน่าอัศจรรย์จริงๆ ด้วยสกิล[Gouge] และ [Backstab]และนอกจากการโจมตีมากมายแล้ว เธอและหนูน้ำแข็งนั้นสามารถจัดการมอนสเตอร์ระดับ 40+ ได้สบายๆ

เกือบครึ่งชั่วโมง, พวกเราก็เจอลำธารกว้างประมาณ 20 เมตรอยู่ขวางหน้าทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ซึ่งตอนนี้เป็นอุปสรรคขวางทางเราอยู่

“พี่เซียวเหยาคะ เราจะทำยังไงกันดี?”

“เธอว่ายน้ำไม่เป็นหรอ?”

ที่ข้างหลังผม ‘เฟิงเย่’ ไออย่างหนักทันที อย่างว่าร่างกายคนแก่ไม่สามารถทานความหนาวเย็นของน้ำในลำธารได้แน่ ‘เยว่ซิงเซียน’มองไปรอบๆ เจอป่าไผ่อยู่ไกลพอสมควร

“ถ้าเราสร้างแพ ล่ะพี่, มันน่าจะช่วยประหยัดเวลาให้เรากว่าเดินอ้อมนะคะ”

“ใช่!”

พร้อมกับวาง’เฟิงเย่’ลง ผมหยิบดาบประกายวสันต์ออกมา

“น้องซิงเซียน, พี่จะไปตัดไม้ไผ่มาก่อนนะเธอไปหาเถาวัลย์มาผูกแล้วกัน เราจะต้องมัดมันให้แน่นๆ ไม่งั๊นแพจะแตกแน่จากน้ำหนักของพวกเรา”

“ได้เลย!”

ผมรีบไปตัดไม้ มันตัดได้ง่ายมากผมตัดไปหลายโหล จนป่าเกือบเตียน ผมก็นำไม้ไผ่กลับมา ผมกะขนาดของไม้ไผ่แต่ละท่อนให้ยาวเท่าๆกันขณะที่น้อง’ซิงเซียน’ก็ตั้งใจมัดมันให้แน่นๆ ขณะที่พวกเราแค่พวกฝึกหัดในการสร้างแพ ผลงานของเราก็ค่อนข้างสวยเลยทีเดียว แพก็ดูดีอย่างไม่น่าเชื่อเช่นกัน

“น้องซิงเซียน, เธอจะลองขึ้นก่อนไหมล่ะ?”

ผมเชื้อเชิญ. รอดูแพ ลงน้ำ เธอพยักหน้าอย่างเร็ว แล้วโดดลงแพไปด้วยความดีใจ ผมยาวสลวยของเธอสลายในอากาศพร้อมๆกับผ้าคลุมของเธอ เธอช่างน่ารักในชุดเดรสน่ารักๆ ที่อวดขาขาวๆ ผสมกับดวงตาที่ราวกับแสงระยิบระยับในตอนกลางวัน ผมให้เธอ 9 เลยหละ

ผมแบก’เฟิงเย่’ลงบนแพ พวกเราก็ขึ้นแพแล้วดันเบาๆ แพก็ลอยออกจากฝั่ง น้ำกระเพื่อมออกเป็นวงช่างเป็นภาพที่สวยงามในตอนที่เราใช้ไม้ใผ่ค้ำถ่อเพื่อข้ามลำน้ำ ‘เยว่ซิงเซียน’ยิ้มน่ารัก จ้องมาที่ผม

“พี่เซียวเหยาขา, บรรยากาศของที่นี่ช่างสวยงามเสียจริง พี่อยากฟังข้าร้องบทเพลงกุ้ยหลินรึเปล่าล่ะ”

(TL: กุ้ยหลินคือสถานที่ท่องเที่ยวใน มณฑลกวางซี ประเทศจีน)

ผมตื่นเต้นที่จะได้ฟัง ปรบมือรัวๆ ผมตอบ

“เอาสิ..พี่อยากฟัง…ร้องเลย…”

“เหะๆ ข้าร้องไม่เป็นเลยซักเพลง…”

“……เพื่อ?…”

เวลาผ่านไปหลายนาที แพก็ใกล้ถึงฝั่ง ที่ราบเขียวขจี มันเป็นดอกไม้ป่าสีเขียวและสีน้ำเงิน กลิ่นหอมของมันล่องลอยมาตามลม ‘ซิงเซียน’สูดหายใจเข้าลึก ใบหน้าบ่งบอกถึงความสุขสดชื่น

“ถ้าสถานที่นี้มีจริง ข้าขอแลกอายุ 10 ปีเพื่ออยู่ที่นี่ตลอดไปเลย แน่นอนพี่เซียวเหยาก็ต้องอยู่ที่นี่ด้วยนะคะ…”

ผมตกใจกับคำพูดของเธอ

“พี่คงจะยุ่งเกินไปถ้ามาอยู่ที่สถานที่แบบนี้ เธอคงต้องจองคิวก่อนนะถึงจะพาพี่มาที่นี่”

“ฮิฮิ. ข้าเชื่อว่าพี่จะต้องหาเวลามาหาข้าที่นี่ได้แน่. ไปกันเถอะ…”

หลังจากที่ผ่านที่ราบเขียวขจีมาได้ซักพัก พวกเราก็เจอกระท่อมเล็กๆ หลังหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นที่ๆ ‘เฟิงเย่’ได้กล่าวเอาไว้ ตาของเขาหลับลงระลึกถึงความหลัง

“มันก็…ห้าปีมาแล้วสินะ..มันยังอยู่ที่นี่….”

ทันใดนั้นเขาก็กระโดลงจากหลังของผมและวิ่งเข้าไปในบ้าน ผมได้แต่อ้าปากค้างมอง. ตาแก่นั่นแข็งแรงกว่าผมอีก! แล้วทำไมผมต้องแบกเค้ามาตลอดทางด้วยกันเล่า!

“เจ้าหนุ่ม, เอาพิมพ์เขียวมาให้ข้าซิ!”

“มาแล้วๆ!”

ผมเข้าไปในกระท่อมและยื่นพิมพ์เขียวที่ใช้ในการสร้างกุญแจไปให้ขณะที่เค้ากำลังจุดเตาหลอมเหล็ก

“ถ้าเจ้าไม่มีอะไรทำ ไปตัดฟืนมาให้ข้าแล้วก็ต่อเชื้อไฟในเตาหลอมด้วยล่ะ!”

เค้าสั่ง

“โอเค!”

ผมกับ’เยว่ซิงเซียน’ถูกใช้งานเยี่ยงทาสเลยทีเดียว ต้องไปปีนเขาเพื่อหาไม้มาทำฟืน เก็บไม้มาต่อไฟ เราจ้องมองควันที่ลอยออกจากปล่องกระท่อมอย่างเงียบๆ เกือบชั่วโมงที่ผมนั่งคุยกับ’เยว่ซิงเซียน’เกี่ยวกับครอบครัวของเธอและอื่นๆ สัพเพเหระ ‘เฟิงเย่’ก็ตะโกนออกมาจากกระท่อม

“ไอ้หนุ่มเอ๊ย! กุญแจเสร็จเรียบร้อยแล้ว!”

ผมรีบหันกลับไปมองเค้า ผมชะงักไปซักพักใหญ่ๆจากที่เห็นขนาดของมัน กุญแจง่ายๆ ที่ขนาดมันใหญ่ประมาณ 3 เมตรและมันยังร้อน! ผมมองจากพิมพ์เขียวแล้ว ผมขอตั้งชื่อมันว่า โครตอภิมหาลูกกุญแจยักษ์

ผมก้าวไปรับกุญแจ มือผมเกือบจะถูกย่างเมื่อไปแตะมัน รีบตะโกนเรียกระบบให้เก็บกุญแจ ผมเก็บกุญแจไว้ในช่องเก็บของผม

“ซู่ววว์”

โครตอภิมหาลูกกุญแจยักษ์ หายไปพร้อมกับแสงสีขาว มันอยู่ในช่องเก็บของผม ถึงแม้ว่าช่องเก็บของมันจะใส่ได้ แต่ถ้าผมลากออกมาใช้จากขนาดที่ใหญ่มาก ผมคงโดนมันทับตายแน่ๆ! ……….

“พี่เซียวเหยาคะ ภารกิจเสร็จแล้วหรือคะ?”

‘เยว่ซิงเซียน’ถาม ตาคู่สวยกระพริบตาให้ผม

“ใช่แล้วจ้ะ”

ผมพยักหน้า

“เอาล่ะ กลับเมืองได้แล้ว พี่ไม่รู้จะขอบคุณเธอยังไงดี ซิงเซียน ถ้าไม่มีเธอร่วมทาง พี่คงเบื่อจนตายแหงๆ”

“อิอิ ข้าดีใจและเต็มใจมากๆเลยจ๊ะ ข้าแค่อยากจะใช้เวลาร่วมกับพี่ให้มากกว่านี้”

‘เยว่ซิ่งเซียน’ยืนอยู่ตรงนั้น ค่อยๆกางใบวาร์ปกลับเมืองอย่างช้าๆ เหมือนพยายามยืดเวลาที่เธอจะอยู่กับผม ผมอดหัวเราะท่าทีของเธอไม่ได้ ผมเดินเข้าไปใกล้ๆเธอแล้วกางมือออก

“เธอต้องการกอดอุ่นๆก่อนจากไปไหม๊?”

หน้าเธอกลายเป็นสีแดงพร้อมพยักหน้า อยู่นิ่งๆเงียบๆซักพักหนึ่ง ผมกอดเธอเป็นเวลาพักนึง

“เอาล่ะ! กลับเมืองเถอะ รอจนกว่าพี่จะได้หินสร้างกิลด์ก่อนนะแล้วหลังจากที่พี่สร้างกิลด์แล้วล่ะก็ เธอก็สามารถร่วมกิลด์เราได้ เธอจะเป็นทีมของเรา!”

‘เยว่ซิงเซียน’พยักหน้าอย่างตื่นเต้น

“ข้ารู้ พี่ ต้องลำบากอีกมาก!”

หลังจากนั้นเธอก็ใช้ใบกลับเมืองแล้วหายไป …..

ผมเปิดรายชื่อเพื่อนขึ้นมา ผมเขียนข้อความส่งให้’หว่านเอ๋อ’

“คุณหนู, ผมได้กุญแจยักษ์มาแล้วนะแล้วทางคุณเตรียมเสร็จแล้วรึยัง?”

เธอตอบทันที

“พวกเราเสร็จตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว รอแต่นายคนเดียวนั่นล่ะ!”

“เยี่ยม พวกเราจะเริ่มภารกิจทันทีที่ผมไปถึงใช่ไหม?”

“เดี๋ยวก่อนนะ….”

‘หว่านเอ๋อ’คิดก่อนแล้วพูด

“ภารกิจนี้กินเวลานาน นายกับทีมไปพักแล้วหาอะไรกินก่อน หลังจากนั้นค่อยกลับมาออนไลน์และค่อยเริ่มกัน พวกเราอาจต้องเล่นจนถึง 12 ชั่วโมง ชั๊นกลัวว่าจะมีใครป่วยก่อนเพราะว่าอดข้าวหรืออดนอน”

“อา…เข้าใจล่ะ!”

มีอีกหนึ่งข้อความเข้ามา จาก’ซงฮาน’

“พี่เซียวเหยา พี่ยุ่งอยู่รึเปล่า พวกเราช่วยมัทฉะเก็บเลเวลได้หลายเลเวลแล้วนะ!”

“เยี่ยม มีบางอย่างเข้ามา คุณหนูได้รับภารกิจระดับ SS ชั๊นว่าจะชวนพวกนายเข้าร่วมภารกิจหน่อย แน่นอนมันยากแน่ๆ แต่รางวัลมันก็เยอะด้วยแน่นอน มันยากกว่าภารกิจธรรมดา บอกมัทฉะด้วยรีบเก็บเลเวลให้ถึง 45 โดยด่วน ส่วนคนอื่นพวกนายออฟไลน์ กินข้าวกินปลา ดื่มน้ำปัสสาวะให้เรียบร้อย แล้วกลับมาออนไลน์อีก 1 ชั่วโมง แล้วเราจะเริ่มภารกิจกัน!”

“เยี่ยมไปเลย! ภารกิจระดับ SS นี่มันสุดยอดไปเลย ฮ่าๆๆ!”

ผมนึกภาพ’ซงฮาน’น้ำลายพุ่งกระฉูดได้ทันทีเลย ‘หรั่นหมิ่น’เด้งมาอีกหน้าต่าง

“บอส มันเป็นภารกิจอะไรหรอ?”

“ปกป้องนักรบโบราณ: โอรสสวรรค์หรั่นหมิ่น”

‘หรั่นหมิ่น’อึ้งไปซักพัก แล้วส่งมาอีกข้อความนึง

“โอ คุณพระ!ชั๊นใช้ชื่อเดียวกับผู้กล้าในตำนานหรือนี่!”

“ช่ายช่ายแล้ว ทีนี้ก็รีบไปกินข้าวได้แล้ว ไป๊!!!”

“ค้าบบบ!!”

ที่มา:

ตอนที่แล้วตอนต่อไป
comments