ตอนที่แล้วตอนต่อไป“ชายชรา?”
ผมคุกเข่าลงและพยายามช่วยเขาขึ้นมา ชายชราสะท้านพร้อมกับเงยหัวขึ้นมาช้าๆ ใบหน้าของเขาเริ่มมีสีขึ้นมานิดหน่อย เขาจ้องมองผมอย่างประหลาดใจ
“เจ้าหนุ่ม…..เจ้า…ทำไมเจ้ามายังที่ที่เต็มไปด้วยปีศาจร้ายนี้ได้”
ผมชี้ไปยังสัญลักษณ์ตรงไหล่ของผม
“ผมมาจากเมืองป้าฮวง มาเพื่อทำภารกิจแล้วท่านผู้เฒ่าหละ ทำไมมาอยู่ในที่แห่งนี้”
ชายชราเริ่มที่จะร้องให้และพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทิ่ม
“ข้าคือช่างตีเหล็กจากเมืองจิวหลี่ ข้ามาที่นี่เพื่อหาแร่หายากบางอย่าง ใครจะคาดคิดว่าเมื่อข้าหลุดออกจากหุบเขาจะเข้ามาสู่สถานที่บ้าๆ แห่งนี้ ข้าจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าข้าอยู่ในที่แห่งนี้มากี่ปี ข้าคิดว่าข้าจะตายซะแล้ว แต่ก็มีพืชพวกนี้เติบโตขึ้นบนตัวข้า มันช่วยส่งสารอาหารมาให้ข้าไม่ให้ข้าตาย ข้าอยากจะตายมากกว่าที่จะอยู่เหมือนปีศาจแบบนี้ เจ้าหนุ่ม เจ้ามีดาบใช่มั้ย? งั้นช่วยสงเคราะห์ข้าหน่อยเถอะนะ”
ผมกำหมัดแน่นและส่ายหัว
“ไม่ ท่านรอพวกข้าสักพักเถอะ หลังจากที่พวกข้า ฆ่ามอนสเตอร์พวกนี้หมดแล้ว ข้าจะพาท่านไปพบกับแสงสว่างอีกครั้ง ท่านผู้เฒ่า รอข้าที่นี่ซักพักเถอะ”
ตาของชายชราเบิกกว้าง
“ไม่!! เจ้าหนุ่ม เจ้าไปลึกกว่านี้ไม่ได้ ข้ารู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่น่ากลัวมากอยู่ข้างในนั้น ข้าสามารถรับรู้ได้…..เจ้าอย่าเข้าไป ไม่งั้นเจ้าจะไม่ได้กลับมา”
ผมสั่นหัว
“ไม่ต้องกังวล พวกข้ามาหลายคน พวกเราจะชำระล้างที่นี้เอง รอที่นี่เถอะท่านผู้เฒ่า”
ช่างตีเหล็กชราพยักหน้าและมองมาที่ผม
“ข้าคงช่วยอะไรพวกเจ้าไม่ได้มาก แต่ว่าข้าสามารถซ่อมแซมอาวุธและชุดเกราะของเจ้าได้ แม้จะผ่านมาหลายปี ทักษะของข้าก็ยังคงดีอยู่แน่นอน”
“โอเค”
หัวใจของผมแทบจะหยุดเต้น ตั้งแต่ เราเข้ามายัง [สุสานห้าคนโฉดแห่งความโดดเดี่ยว] เราก็ไม่สามารถออกไปข้างนอกได้ นั่นหมายความว่าเราไม่สามารถซ่อมแซมอุปกรณ์ที่เสียหายได้ แล้วเมื่อมาเจอตาเฒ่าช่างตีเหล็กนี่ทำไมผมจะไม่ดีใจได้เล่า
ฟุบบบ
ขาขาวคู่งามของ’ว่านเอ๋อ’เหยียบลงบนพืช เธอเดินถือร่มเข้ามาเหมือนกับนางแบบเลยทีเดียว เธอมองไปยังพืชสีม่วงที่เกาะกุมขาของตาเฒ่าอยู่ ก่อนที่จะเงยหน้าถาม
“ท่านผู้เฒ่า มันเจ็บมั้ย?”
ชายชราพยักหน้า
“มันเจ็บมาก แต่ว่าข้าจำเป็นต้องใช้มัน”
“แล้วมีอะไรช่วยให้ท่านลดความเจ็บปวดมั้ย”
‘ว่านเอ๋อ’เธอมองไปยังชายชรา พลางรู้สึกเจ็บปวดภายในใจของเธอชายชรากล่าวอย่างเงียบๆ
“ในชั้นต่อไป เป็นดินแดนของชนเผ่าตี่ ทหารทุกคนของเผ่าตี่ ต่างเก็บ [Antidote] ไว้กับตัว แต่เดิมมันใช้เพื่อรักษาพิษจากงูในทุ่งหญ้า พวกเจ้าจะช่วยข้าหามันมาสัก 100 อัน ได้รึไม่? ข้าจะใช้ยาแก้พิษเหล่านั้นมารักษาพืชที่เกาะอยู่ตามตัวข้า ด้วยวิธีนี้ ข้าอาจจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้อีกครั้ง”
‘ว่านเอ๋อ’พยักหน้า
“ได้เลย พวกเราจะนำยาเหล่านั้นมาให้ท่านแน่นอน”
ตริงงง
พวกเราได้รับเควสใหม่ มันเป็นเควสระดับ A ฆ่าทหารตี่ เพื่อรวบรวม [Antidote] 100 อัน ไปมอบให้กับช่างตีเหล็กชรา และจะได้รับรางวัลที่ดีเยี่ยม….
พวกเราเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง เวลานี้’ว่านเอ๋อ’เธอเป็นคนนำไป เธอไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็มีทหารตี่พุ่งเข้ามาหาพวกเรา
“เจ้าพวกผู้บุกรุกสมควรตาย!!!”
‘ว่านเอ๋อ’หรี่ตามอง
“บุกรุกแผ่นดินจีนของฉัน แล้วยังกล้าว่าฉันสมควรตายอีกงั้นเหรอ!!”
เธอใช้ทักษะ [Gouge] ทันที ทำให้มันติดสตั้นไป เธอพุ่งไปหามันที่ติดสตั้นอยุ่พลางเข้าไปข้างหลังและใช้ทักษะ [Bleed] + [Backstab] พร้อมกัน
1478！
1741！
มีดทั้งสองด้ามโจมตีอย่างต่อเนื่อง มากกว่า 4 ครั้ง แต่ละครั้งทำดาเมจไปมากกว่า 600 ทหารตี่ร้องคำรามพลางหันกลับมาหา’ว่านเอ๋อ’ แล้วใช้มีดของมันฟันกวาด แต่ว่าเธอก็ฟันเข้าไปยังข้อมือของมันอย่างรวดเร็ว
พร้อมกันนั้น เธอก็เตะเข้าไปที่ขอของมันอย่างแรง ทำให้มันล้มลงไป เธอไม่หยุดอยู่แค่นั้น ยังพุ่งเข้าจู่โจมอย่างต่อเนื่อง จนมันตายไปหลังจากที่ทหารตี่ตายมันดรอปขวดสีฟ้าเล็กๆ ออกมา
มันคือไอเท็มเควส [Antidote] นั่นเอง ผมยื่นมือไปหยิบมันขึ้นมา พลางพูดชม’ว่านเอ๋อ’
“ว่านเอ๋อ เป็นการต่อสู้ที่สวยงามมากเลย”
‘ว่านเอ๋อ’หัวเราะ
“ขอบคุณ มันเป็นรูปแบบการต่อสู้ที่ฉันคิดขึ้นเองแหละ”
ผมตอบกลับทันที
“โอ้ มันสนุกมากเลยหละที่ได้ดูนะ ไปต่อกันเถอะ”
“อิอิ”
‘ตงเฉิงเย่ว’ที่อยู่ด้านหลังหัวเราะ แต่สีหน้าของเธอเหมือนจะทำอะไรไม่ถูก
“พวกเธอสองคนสนใจสถานการณ์หน่อย ฉันกับมัทฉะดูอยู่นะ รีบฆ่าม่อนเลย พวกเธอสองคนไม่ได้มาที่นี่เพื่อมาเดทกันนะ”
‘ว่านเอ๋อ’ก้มหน้าที่ออกสีแดงจางๆ ของเธอลง เธอจับมีดของเธอแน่นพลางว่างไปฆ่าม่อนทันที เธอพุ่งไปอย่างต่อเนื่อง เมื่อตัวนั้นตายเธอก็ไปตัวต่อไปทันที ม่อนพวกนี้ทำอะไรเราไม่ได้เลย กลุ่มของเราแข็งแกร่งมาก แม้จะฆ่าที่ละ 3-5 ตัวก็ยังไม่มีปัญหาอะไร
“กรรรรร”
‘ว่านเอ๋อ’และ’เฉิงเย่ว’เรียกมนุษย์เสือของพวกเธอออกมา พลังป้องกันของมันสุงมาก ดาเมจก็ไม่ได้แย่มากนัก มันเป็นสัตว์เลี้ยงที่เหมาะแก่การเก็บระดับและเป็นตัวชนเลยหละแก้งงงงผมฟันกวาดออกไป ทำให้ม่อนมันถอยออกไป และผมก็ถอยกลับมา ทหารตี่สองตัวมันรุมโจมตีผมพร้อมกัน!!
ผมหันกลับมาและพูดเบาๆ
“มัทฉะ ราชินีผีเสื้อแห่งภาพลวงตาของเธอหละอยู่ไหน? ใช้ [เถาวัลแห่งการเต้นรำของผีเสื้อ] ตรึงมันไว้ตัวหนึ่ง”
“โอเค”
ที่ไหล่ของ’มัทฉะ’คือราชินีผีเสื้อแห่งภาพลวงตา ตอนนี้มันระดับ 36 แล้ว มันกระพือปีก ทำให้แสงสีเขียวปรากฏออกมาเหมือนกับกำลังเต้นรำ ไม่นานเถาวัลจำนวนมากก็โผล่ขึ้นมา จับหนึ่งในทหารตี่ไว้ เปอร์เซ็นสำเร็จมันสูงมาก ม่อนระดับ 36 จับม่อนระดับ 57 ได้ โอ้ สัตว์เลี้ยงระดับม่วงนี่มันสุดยอดจริงๆ
“โอ้โฮ้…”
‘ว่านเอ๋อ’อ้าปากค้างพลางเหล่มองราชินีผีเสื้อแห่งภาพลวงตา เธอกล่าวพลางหัวเราะ
“พี่สาวมัทฉะ มันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงธรรมดานะเนี้ย มันดูเจ๋งไปเลย”
‘มัทฉะ’หัวเราะเบาๆ
“บอสกับฉัน ได้มันจากไข่นะ มันดรอปมาจากบอส มันเป็นสัตว์เลี้ยงระดับม่วง”
‘ว่านเอ๋อ’กัดริมฝีปาก พลางบ่นเบาๆ
“ฉันอิจฉาจริงๆ”
ผมรีบพูดต่อ
“เฮ้ เหมือนกับว่าเธอไม่มีสัตว์เลี้ยงงั้นแหละ มาช่วยกันเร็ว”
“โอเค”
‘ว่านเอ๋อ’เธอกระแทกไหล่ของผมในขณะที่เธอเดินผ่านไป หาทหารตี่และสตั้นมัน มันเป็นความรู้สึกที่ดีจริงๆ ที่ได้ต่อสู้ข้างๆ สาวสวยที่มีทักษะและการควบคุมที่ดีแบบนี้….
ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมง เราก็ฆ่าทหารตี่ไกล้ๆ จนหมด ตอนนี้ในกระเป๋าผมมียาแก้พิษอยู่ 99 ขวดแล้ว’ว่านเอ๋อ’กระโดดเข้าจู่โจมด้วยคอมโบ มีดในมือขวาของเธอตัดเข้าที่หน้าออกของมัน ในขณะที่มีดในมือซ้ายโจมตีอย่างรวดเร็วไปอีกสองครั้ง ทหารตี่โกรธแค้นและพุ่งมาหาเธอ แต่ในขณะเดียวกัน เธอใช้เท้าซ้ายเตะเข้าไปที่น่องของมัน ทำให้มันสูญเสียการทรงตัวไป เธอโจมตีไปอีกสามครั้ง และปิดท้ายด้วยท่า [Bleed]
ฉั้ววววว
1937！
ความสามารถในการจู่โจมของนักฆ่า มันน่ากลัวจริงๆ เธอจู่โจมโดยไม่สนพลังป้องกันของมอนสเตอร์ เธอโจมตีอย่างต่อเนื่องและรุนแรง เธอสามารถฆ่าม่อนระดับ 57 ได้ด้วยการโจมตีชุดเดียว!!!
ในที่สุดยาขวดที่ 100 ก็ดรอปออกมา ผมยื่นมือไปหยิบ และหันไปถาม’ว่านเอ๋อ’อย่างแปลกใจ
“ว่านเอ๋อ คุณไปเรียนทักษะต่อเนื่องแบบนั้นมาจากไหนเหรอ”
‘ว่านเอ๋อ’กล่าวด้วยน้ำเสียเศร้าใจ
“มันแย่จริงๆ ถึงแม้จะใช้เวลาไปถึงครึ่งเดือน ก็ดูเหมือนจะยังใช้ไม่ได้ ทั้งความเร็ว พลัง และการฝึก ทั้งหมดนี่คงยังไม่พอ”
ผมยิ้ม
“อ่าหะ มันพลิ้วไหวจริงๆ แต่ว่า การดจมตีครั้งที่ 4 คุณควรจะเร็วมากกว่านี้ และให้ความสนใจกับการบังคับร่างกาย และผมยังรู้สึกว่ามันยังไม่เข้ากันเท่าไหร่ ไม่งั้นเธอก็คงสร้างมันได้ไปแล้ว”
‘ว่านเอ๋อ’พยักหน้า
“อิอิ ฉันจะพยายามอย่างหนัก ฉันจะสร้างคอมโบของตัวเองให้ได้ ผู้เล่นที่ไม่มีทักษะประจำตัว ยังไม่ใช่ผู้เล่นที่แท้จริง!!”
‘เฉิงเย่ว’กล่าวอย่างเศร้า
“ฉันเสียดายจัง…..คอมโบ ทำไมฉันถึงทำคอมโบเวทไม่ได้กันเล่า”
ผมกล่าว
“เธอสามารถสร้างได้แน่ๆ ดูอย่าง ฟางเกอเชฺวสิ เขามีอยู่หนึ่งท่านะ”“อย่าเอาฉันไปเทียบกับผู้เล่นระดับแกรนมาสเตอร์ซิ”
“…..”
พวกเรารีบกลับไปหาเฒ่าชราเพื่อส่งเควสทันทีชายชราตื่นเต้นมากที่ได้ยาไป เขาเทยาลงไปที่ขาของเขาโดยตรงๆ ไม่นานพืชก็เริ่มเหี่ยวเฉาลง ขาของเขาเป็นเส้นสีแดงเต็มไปหมด และขาของเขาก็ไม่ได้ฝังลงไปในดินอีกด้วยผมดึงดาบออกมา และเริ่มช่วยเขาออกจากพืชพวกนั้น พลางแบกเขามายังหินก้อนหนึ่ง
“รู้สึกดีขึ้นมั้ยครับ?”
“อ่า ข้ารู้สึกหิว”
ชายชรามีจิตวิญญาณแต่ไม่มีพลังงานว่านเอ๋อหยิบขาแกะออกมาทันที
“อันนี้ฉันกับเฉิงเย่วเป็นคนทำเองที่เมืองฟ่านชู นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว”
ผมเหล่มองเธอ
“ว่านเอ๋อ นั่นมันยังไม่สุกนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก เขาคงไม่คิดมาก”
ชายชราไม่คิดมากจริงๆ เขาหยิบขาแกะด้วยมือข้างหนึ่งพลางลงมือทาน ไม่นานเขาก็ทานมันเสร็จ มันช่วยเพิ่มพลังให้เขา
“พวกเจ้า ถ้าข้าไม่ได้พวกเจ้า ข้าก็ตงจะจบลงที่นี่ และนี่คือค่าตอบแทนของทุกคน”
ตริงงงงข้อความจากระบบ : ยินดีด้วยคุณสำเร็จภารกิจระดับ A [Antidote]
ได้รับค่าประสบการณ 35000 หน่วย เงิน 15 ทอง และค่าชื่อเสียงในเมืองฝ่านชูเพิ่มขึ้น….
วูบบบบ
ด้วยแสงสีทองรอบร่างของผม ในที่สุดผมก็ระดับ 54 กลายเป็นผู้เล่นระดับสูงอีกครั้งหลังจากที่ช่วยชายชราเสร็จ พวกเราก็เข้าไปลึกขึ้นไปอีกแผนที่แสดงให้เห็นว่ามีทหารตี่จำนวนมากให้เราฆ่า มันง่ายมากที่จะฆ่าพวกมัน พวกเราทั้งสองทีม ใช้เวลาไปอีกกว่าสี่ชั่วโมงในการฆ่าพวกมัน ในที่สุดเราก็มาถึงยังสุดทางของแผนที่
มันเป็นห้องบัลลังก์รูปสามเหลี่ยม ในห้องมีมอนสเตอร์อยู่ห่างจากเราพอสมควร แก้งงรองเท้าระดับม่วงของผมเหยียบลงไปบนพื้นหินภายในห้อง ผมเงยหน้าและมองเข้าไป เหมือนจะมีคนหนึ่งที่เป็นจักรพรรดินั่งอยู่บนบัลลังก์ ที่เหลือรอบๆ คือข้ารับใช้ของเขา ร่างที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ กำยำมาก บนหัวของมันคือ
【จักรพรรดิแห่งตี่ หลี่ซฺยง】(บอสระดับม่วง)Level: 57
Attack: 1550-1900
Defense: 1100
Health: 250000
Abilities:【Combo】【ดาบเพลิง】【พายุสายลม】
คำอธิบาย : จักรพรรดิแห่งตี่ หลี่ซฺยง ยามเมื่อห้าชนเผ่าเข้ามารุกรานแผ่นดินจีน ชนเผ่าตี่เป็นที่แรกที่มารุกราน เขาเป็นกษัตริย์ที่โหดร้ายและชอบกดขี่ข่มเหง เขาให้ทหารใต้บังคับบัญชาทั้งปล้นทั้งฆ่า เขาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของชาวฮั่น ด้วยเกือกม้าเหล็กของเขา กษัตริย์ที่โหดร้ายและทารุน หลังจากเขาตาย เขาก็มาเฝ้าจิตวิญญาณแห่งวีรบุรุษหรันมิน
ที่มา: