ตอนที่แล้วตอนต่อไปผมแบกกุญแจเดินเข้าไปด้านล่างหัวหมาป่า และสอดกุญแจเข้าไปที่รูมัน ผมได้ยินเสียงของอะไรบางอย่างแตกออกมา และเหมือนเครื่องกลกำลังหมุนอยู่ภายใน การการแบกกุญแจเหล็กยักษ์ให้มันหมุนไปเรื่อยๆ มันกินแรงเกินไปจริงๆ มือผมชาไปเลยทีเดียว ในที่สุดกุญแจก็หยุดหมุน แต่มันกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยซักนิด
“เกิดอะไรขึ้น?”
‘ตงเฉิง’เอียงศีรษะพลางถาม
“เซียวเหยาพวกเราพลาดอะไรบางอย่างไปรึเปล่า? หรือเราต้องตะโกนอะไรบางอย่าง? เช่น “จงเปิดออก หรือ ผมมาแล้วเจ้าหญิง” ไรงี้ปะ?”
ผมส่ายหัว
“ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นงั้นนะ”
‘ว่านเอ๋อ’เป่าปากพลางพูด
“หรือเราจะลองให้คนอื่นหมุนมันใหม่ดู? มีใครจะลองมั้ย?”
“โอ้ คุณหนูผู้ปราดเปรื่อง ทำไมไม่ลองดูละครับ?”
“ทำไมนายไม่ลองดูอีกครั้งละ?”
‘ว่านเอ๋อ’กล่าวพลางจ้องมาที่ผม แม้ว่าจะทุ่มน้ำหนักไปทั้งตัว แต่แรงที่ลงไปทั้งหมดก็สูญเปล่า มันไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว
“บ้าจริง ผมขยับมันไม่ได้ ชางเหล่ย รันมิน มัทฉะ มาช่วยชั้นหน่อยซิ”
‘ชางเหล่ย’รีบวิ่งมาช่วยผมทันที ‘มัทฉะ’และรันมินก็ตามมา แม้แต่ว่านเอ๋อก็ยังเข้ามาช่วย
“ทุกคนมาดึงพร้อมกันเถอะ”
ผมตะโกน
“โอเค”
“1 2 3 Go 1 2 3 Go”
ผมตะโกนช้าๆ ด้วยการรวมพลังของเรา กุญแจก็เริ่มมีเสียงแล้ว แต่มันก็ยังไม่ขยับแม้แต่น้อย หน้าของว่านเอ๋อแดงก่ำจากการออกแรง
“ทำไมยังไม่เกิดอะไรขึ้นเนี้ย เราต้องการคนมากกว่านี้งั้นเหรอ? งั้นมันต้องใช้คนระดับ 40+ เท่าไหร่หละ?”
‘ตงเฉิง’กล่าว
“งั้นเราจะทำไงกันดีละ”
ผมมองไปยังคนอื่นรอบๆ มันทำให้ผมฉุดคิดได้ทันที
“มัทฉะ เธอหมุนกุญแจไปทิศไหน?”
“เธอหมุนมือแสดงให้ผมดู “ทิศนี้…”
หน้าผมเขียวคล้ำทันที ผมรู้แล้วหละว่าปัญหามาจากไหน
”เราต้องหมุนไปตามเข็มนาฬิกาเข้าใจมั้ย? ชางเหล่ยนายก็หมุนผิดทิศเหมือนมัทฉะ”
‘ชางเหล่ยเกา’หัวพลางตอบอย่างไร้เดียงสา
“พี่เซียวเหยา ผมไม่รู้ว่าทิศไหนเป็นทิศไหน….”
‘เฉิงเย่ว’ถอนหายใจ พลางอธิบายให้น้องชายฟัง
“เจ้าเด็กโง่ นายนี่มัน… ตามเข็มนาฬิกาก็เหมือนกับนายหันไปทางขวานั่นแหละ”
“โอ้ ผมเข้าใจแล้ว”
‘ตงเฉิงเหล่ย’พยักหน้าเข้าใจ …..
“มาลองอีกครั้งเถอะ”
ผมตะโกน ในที่สุดกุณแจก็ส่งเสียงออกมา พร้อมๆ กับพื้นดินสั่นไหว ไม่นานปากของหมาป่าก็เปิดออก มันดูเหมือนจะปิดลงมาตอนไหนก็ได้เลยแหะ พวกเราถอยออกมา และรอมันจนกว่าจะหยุดสั่นสะเทือน แต่กุญแจในมือของเรา ต่างสลายกลายเป็นเศษเหล็ก ลงไปกองที่พื้น ไม่สามารถใช้ได้อีกแล้ว กุญแจขนาดไหญ่สลายอย่างรวดเร็ว เป็นภาพที่แปลกตามาก
ปากของหมาป่ามีหน้าจอ แสดงจำนวน 30 และมันเริ่มนับถอยหลัง!!! ผมกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว พลางตะโกนให้คนอื่นได้ยิน
“เข้าไปเร็ว มันจะปิดในอีก 30 วินาที เร็ว!! มีเวลาไม่มากแล้ว”
หลังจากที่พูดเสร็จ ผมก็ดึงดาบออกมาพลางพุ่งนำหน้าเข้าไป ข้างหน้าของผมมันคือทางลาดชันลงไปด้านล่าง สมาชิกคนอื่นๆ ก็พุ่งตามหลังผมมา มีเพียง ‘เฉิงเย่ว’ ‘ว่านเอ๋อ’ และ’ซงฮาน’เท่านั้นที่รักษาสมดุลได้ ชุดเกราะของทุกคนเปล่งประกายแสงสีแตกต่างกัน พลางพุ่งเข้าชนกันมั่วไปหมด แต่อย่างน้อย พวกเราก็เข้ามายัง [สุสานห้าคนโฉดแห่งความโดดเดี่ยว] จนได้
….. ฟุบบบ
ในที่สุดพวกเราก็มาถึงยังส่วนล่างของทางลาด คาดว่าพวกเราคงลงมาลึกกว่า 100 เมตรแน่ๆ ชื่อของแผนที่ไม่ได้เป็น [เนินเขาห้าคนโฉดแล้ว] แต่ว่าตอนนี้มันเป็น [สุสานห้าคนโฉดแห่งความโดดเดี่ยว – ระดับ 1] ผมลุกขึ้นพลางปัดฟุ่นออกจากตัว
สุสานแห่งนี้ เป็นแผนที่ ที่ใหญ่พอสมควร ด้านบนของถ้ำเต็มไปด้วยหินจิตวิญญาณลึกลับ และมันปล่อยแสงออกมาทำให้พวกเรามองเห็น สภาพของแผนที่ดูพอใช้ได้พอสมควร มีพืชขึ้นอยู่เต็มไปหมด และกลิ่นของมันทำให้ผมอยากอาเจียนออกมาเลย
‘ว่านเอ๋อ’ปรากฎมาด้านหลังของผม พร้อมกับถือร่มไว้ เธอย่นคิ้วพลางกล่าว
“อึกกก ที่นี่เหม็นมากเลย เหมือนกับมีร้านเต้าหู้อยู่ใกล้ๆ เลยแหะ”
ผมหันหลังกลับ พลางหยอกล้อเธอ
“คุณหนูหิวข้าวเหรอครับ?”
‘ว่านเอ๋อ’เธอมองมาที่ผมด้วยแววตา ไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะพูดแบบนั้น และเธอก็ไม่ได้ตอบอะไรผมกลับมา …….
‘รันมิน’อวกเอาบางอย่างออกจากปากของเขาอย่างหนัก
“อ้วกก โคลนมันเข้าปากชั้นตอนร่วงลงมา แผนที่นี้มันบ้าจริงๆ”
‘ซงฮาน’กระโดดลงบนพื้นดินพลางหัวเราะ
“รันมิน นายควรจะไปฝึกมาใหม่นะ ฮ่าๆ”
‘มัทฉะ’และ’เฉิงเย่ว’ร่อนลงมาจากอากาศอย่างนุ่มนวน ‘เฉิงเย่ว’เธอยิ้มพลางมองมาที่พวกเรา
“มันตื่นเต้นจริงๆ นี่คือครั้งแรกที่พวกเราได้ทำเควสระดับ SS เลยนะ”
ผมพยักหน้า
“ใช่ นี่น่าจะเป็นเควสระดับ SS เควสแรกของเซิฟเวอร์เลยหละ ดังนั้นพวกเราควรจะระวังตัวให้มากกว่าปกติ พวกเราไม่มีทางถอยแล้ว”
‘ว่านเอ๋อ’เธอพยักหน้าหลังจากได้ยินที่ผมพูด
“ไม่มีใครจะกลับไปได้แล้ว มีเพียงสองทางคือไปต่อ และแพ้ไป แค่นั้น”
‘หยู่จื่อเฉิงโซ่ว’ มองไกลออกไป
“อะแฮ้ม คุณสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทุกท่านเราไม่ควรมาพูดหยอกล้อกันในบรรยากาศแบบนี้หรอกนะ ถ้าพวกคุณมองไปรอบๆ จะเห็นว่ามอนสเตอร์กำลังเกิดแล้ว พวกเราต้องรีบฆ่าพวกมันให้เร็วที่สุด และหาประตูถัดไปให้ได้ ชั้นแรกมันใหญ่มาก ไม่รู้ว่าเราต้องใช้เวลาเท่าไหร่กว่าจะหาประตูชั้นต่อไปเจอ แถวเรายังต้องฆ่าบอสอีกด้วย”
‘ว่านเอ๋อ’กำหมัดแน่น
“บางทีมันอาจจะมีบอสทุกชั้นก็ได้ เพราะงั้นเราควรจะรีบกันนะ”
“โอเค”
ผมเดินน้ำหน้าออกไปพร้อมกับกำดาบแน่น ไม่นานผมก็เห็นจุดสีแดงปรากฏขึ้นมาบนแผนที่ แสดงให้เห็นว่ามันอยู่ใกล้ๆ เรา ทันใดนั้นก็มีนักรบโครงกระดูกวิ่งกวัดแกว่งดาบเข้ามาหาเรา มันสวมชุดที่ทำจากหนังสัตว์ ทั้งหมวกทั้งชุดก็ยังทำมาจากขนสัตว์ มันทำให้ผมนึกถึงทหารตุรกี แต่มอนสเตอร์พวกนี้มันเป็นโครตกระดูก ไม่ใช่ทหาร
ผมมองไปที่ค่าสถานะของมันทันที
【ทหารตี่ มีด】(มอนสเตอร์ระดับสูง)
TL: ตี่ คือชนเผ่าหนึ่งในห้าชนเผ่า
Level: 57
Attack: 1000-1320
Defense: 850
Health: 7000
Skills: 【ตัดพระจันทร์】【ดาบทลายภูผา】
คำอธิบาย : ทหารจากชนเผ่าตี่ พวกเขามาจากนอกกำแพง และมีความสามารถพิเศษในการฆ่า แม้พวกเขาจะถูกฆ่าไปมาก ลักษะนิสัยของพวกมันก็ยังเหมือนเดิม ยังชอบการเฆ่นฆ่าเป็นชีวิตจิตใจ ภายหลังหรันมินเสียชีวิต พวกมันก็กลายมาเป็นผู้พิทักษ์สุสาน เพื่อไม่ให้ใครมาปลดปล่อยดวงวิญญาณได้ ….
“มอนสเตอร์ระดับสูง เลเวล 57!!! พลังโจมตีสูงถึง 1300!! ถ้ารวมกับพลังโจมตีลับด้วย พลังโจมตีของมันต้องอย่างต่ำก็ 1800 แน่นอน ทุกคนระวังตัว”
ผมเตรียมดาบประกายวสันต์ พร้อมกับพุ่งเข้าหามันอย่างรวดเร็ว แสงสีทองพุ่งออกมาจากร่างของผม [เพลงดาบร้อยสังหาร]!!!
672！
599！
701！
821！
1727！
การโจมตีต่อเนื่องมันรุนแรงจริงๆ เพียงแค่ครั้งเดียว เลือดของมันก็ลดเหลือต่ำกว่า 50% แล้ว มันร้องออกมาด้วยความเจ้บปวดหลังจากที่ผมใช้ท่าคอมโบตัดแขนของมัน แขนของมันอีกข้างหนึ่งกวัดแกว่งไปมา มันใช้ทักษะ [ดาบทลายภูผา] ลงบนที่ไหล่ของผมอย่างแรง
“481”
พลังโจมตีที่โจมตีผมไม่แรงมากนัก ผมถอยกลับมาแล้วใช้ทักษะคอมโบระดับ 6 ฆ่ามันอย่างรวดเร็ว ผมไม่ปล่อยโอกาสให้มันได้โชว์ทักษะอีกหนึ่งอย่างของมัน [ตัดพระจันทร์]
‘หยู่จื่อเฉิงโซ่ว’กล่าวออกมาหลังจากที่ผมฆ่าทหารตี่เสร็จ
“ความแข็งเกร่งของหลี่เซียวเหยาไม่ธรรมดาจริงๆ โดนมอนสเตอร์ระดับสูงเลเวล 57 ใช้ทักษะใส่เพียงแค่ 481 ดาเมจเอง ด้วยพลังโจมตีและพลังป้องกันของเขา ฉันมั่นใจว่าเขาต้องเป็นนักรบแนวหน้าได้แน่นอน ฉันกลัวว่าแม้แต่เจี้ยนเฟิงฮาน กับ Q-Sword ก็ยังเทียบเขาไม่ติด”
‘ว่านเอ๋อ’โบกมีดในมือของเธอด้วยความภาคภูมิใจ
“อิอิ เฉิงโซ่ว ไม่ใช่ว่าฉันบอกไปแล้วเหรอว่าคนของฉันนะสุดยอดมาก”
‘หยู่จื่อเฉิงโซ่ว’สายหัวอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“อ่า ชีวิตวัยหนุ่มสาว เธออยู่แค่มหาลัยปีหนึ่ง มันยังเร็วไปที่เธอจะออกเดท แต่เธอกลับคุยโอ้อวดเกี่ยวกับเขาแล้ว”
‘ว่านเอ๋อ’หน้าแดงทันทีหลังจากได้ยิน’เฉิงโซ่ว’พูด
“ฉันไม่ได้…..ฉันไม่ได้เดทกับเขาซักหน่อย”
“การเก็บความลับไว้ มันไม่ได้ช่วยอะไรหรอกนะ”
“…..”
……. ทหารตี่เกิดอย่างรวดเร็วหลังจากที่เราฆ่ามันไป ตงเฉิงกำคธาแน่นพลางแนพนำ
“นี่มันไม่ดีแล้ว พวกเรามาแบ่งออกเป็นสองกลุ่มเถอะ เราจะได้มีประสิทธิภาพในการฆ่ามากขึ้น และจะทำให้เดินหน้าได้ไวขึ้น ไม่งั้นเราไม่มีทางฆ่ามันได้หมดแน่”
“เราจะแยกกันยังไง?”
‘ซงฮาน’ถาม ‘ตงเฉิงเย่ว’ยิ้ม
“แล้วแต่นายเลย แต่ว่า ฉัน ว่านเอ๋อ และเซียวเหยา เราเป็นเพื่อนรักกันในชีวิตจริง ดังนั้นเราจะไม่แยกจากกันเด็ดขาด”
‘ว่านเอ๋อ’กับผมยังคงเงียบ ‘หยู่จื่อเฉิงโซ่ว’พูดทันที
“โอเค งั้นเอาแบบนี้ ชางเหล่ย รันมิน หลิวย่ง ซงฮานและฉันจะเป็นกลุ่มแรก ส่วนที่เหลือเป็นกลุ่มที่สอง จะมี ว่านเอ๋อ เฉิงเย่ว เซียวเหยา เป็ดที่รัก และมัทฉะ”
ผมคิดเล็กน้อยก่อนจะกล่าว
“โอเค มีเหตุผลดี”
‘เฉิงเย่ว’หัวเราะพลางกล่าว
“ฉันอาจจะคิดมากเกินไป แต่การแบ่งกลุ่มแบบนี้มันชั่วร้ายมาก…กลุ่มหนึ่งมีผู้หญิงหนึ่งคนชายสี่คน อีกกลุ่มหนึ่งมีชายหนึ่งคนหญิงสี่คน มันจะไม่โหดร้ายไปหน่อยเหรอ?”
‘หยู่จื่อเฉิงโซ่ว’พูดอย่างขี้เล่น
“งั้นเอางี้ เธอมากลุ่มของฉัน แล้วฉันจะให้หลิวย่งไป โอเคมั้ย?”
“ไม่ ไม่เอาหรอก การจัดกลุ่มแบบนี้มันดีแล้วหละ งั้นเราไปฆ่ามันเถอะ ก่อนที่เราจะถูกฆ่า”
… ผมเดินไปยังด้านขวาของแผนที่ ระหว่างทางก็ฆ่าทหารตี่ไปหลายร้อยตัว ค่าประสบการที่ได้ยังเยอะมากอีกด้วย ในขณะที่ผมเป็นตัวโจมตีหลัก ‘ว่านเอ๋อ’ซุ่มโจมตีจากด้านหลัง ‘เฉิงเย่ว’ใช้เวทมนต์ของเธอจากระยะไกล แค่นี้ทหารตี่ก็ตายในชั่วพริบตาแล้ว ‘เป็ดที่รัก’แทบจะไม่มีโอกาสฮิลใครเลยด้วยซ้ำ
เธอเลยได้ยืนคุณไร้สาระอยู่กับมัทฉะ ในขณะที่ได้ค่าประสบการณ์ไปด้วย
“ดูนั่นสิ เห็นบางอย่างผิดปกติมั้ย?”
‘มัทฉะ’กล่าวพลางชี้ไปด้านบนของพวกเรา โอใช่แล้ว มันเป็นจุดสีฟ้าในแผนที่ มันไม่ใช่มอนสเตอร์แต่มันคือ ตาแก่คนหนึ่งเท่านั้น กลุ่มของทหารตี่พุ่งเข้าจู่โจมเขาในขณะที่เขานอนอยู่บนพื้น
“ไปช่วยเขาทางนั้นเร็ว”
ผมตะโกนพลางกำดาบแน่น
‘ว่านเอ๋อ’พยักหน้า และเริ่มฆ่ามอนสเตอร์อย่างรวดเร็ว …. หลังจากนั้นไม่กี่นาที ทหารตี่รอบๆ ชายชราก็ตายหมดเกลี้ยง ขาของเขาถูกพันไปด้วยเถาวัลของต้นองุ่น ขาของเขาอยู่ในพื้นดิน เหมือนกับว่าต้นองุ่นจะออกมาจากชายคนนี้ และร่างของชายคนนี้เป็นหนึ่งเดียวกับพื้นไปแล้ว
เขานอนนิ่ง ในขณะที่มีตัวอักษรบนหัวของเขา
[ช่างตีเหล็กชรา] Level: 70
คำอธิบาย : ชายชราที่ฝึกฝนศิลปะของการตีเหล็ก เขาคือสุดยอดปรมาจารย์ในรุ่นของเขา ด้านการทำอาวุธเลยทีเดียว
ที่มา: