ตอนที่แล้วตอนต่อไปฟุบบบบบ
เปลวเพลิงสีแดงรูปลักษณ์มังกรโพล่ออกมาจากพื้นดิน ก่อตัวปกป้องร่างกายของผม เพิ่มพลังป้องกันให้ผมอย่างมหาศาล ในจังหวะเดียวกัน ผมก็พุ่งเข้าไปด้านหน้า สไลผ่านช่องว่างของศัตรูทั้งสามคนไป ทำให้ผมหลบ [Ice Blade] ทั้งสองไปได้
แต่อย่างไรก็ตาม ผมก็หลบ [Flame Axe] อีก 7 อันไม่ได้ 372！ 411！ 385！ 407！ …..
ตัวเลขค่าความเสียหายเด้งออกมาอย่างต่อเนื่อง [Flame Axe] ทั้ง 7 ครั้งแทบจะทำให้เลือดผมหมดหลอดทีเดียว ผมรีบดื่มยาฟื้นเลือด และร่ายฮิลใส่ตัวเองอย่างรวดเร็ว ทำให้ฟื้นเลือดขึ้นมาได้ 2000 กว่าทีเดียว
ในขณะเดียวกันผมก็สะบัดข้อมือฟาดดาบออกไป ราวมังกรน้ำแข็งพุ่งออกมาจากท้องทะเล พุ่งเข้าฟาดฟันใส่เบอเซิกเกอร์คนหนึ่ง
เปรี้ยงงงงงงงง
ประกายไฟสาดออกมาจากเกราะของผมไม่หยุดหย่อน แต่ด้วยพลังป้องกันจาก [Shield of the Crimson Dragon] ทำให้การโจมตีแต่ละครั้งทำความเสียหายได้เพียง 100 จุดเท่านั้น จากนั้นก็มีแสงสักสิทธ์สว่างขึ้นบนหัวของผม เป็นฮิลของ’เป็ดที่รัก’นั่นเอง ช่วยฟื้นเลือดของผมได้ 1000 กว่า
“บ้าจริง…”
หนึ่งในนักดาบของ 13 อินทรีย์กำดาบของเขาแน่น ตาของเขาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า
“พลังป้องกันนี่มันอะไรกัน มันจะหนาไปไหน พวกเราทำลายมันไม่ได้แน่ ขนาด [Flame Blade] ยังทะลวงพลังป้องกันของมันไม่ได้เลย อะไรมันจะหนาขนาดนั้น!!”
‘Fallen Wolf’ มองจากที่ไกลๆ พลางกำหมัดแน่น
“เป็ดที่รักอยู่ตรงไหน? พวกนายสองคนไปฆ่าเธอซะ คนอื่นๆ ล้อมเซียวเหยาจื่อไจ๋ไว้ เดี๋ยวโล่ของมันก็หมดเวลาเอง”
ผมยังคงกวัดเกว่งดาบอย่างต่อเนื่อง ในขณะเดียวกันผมก็ตะโกนในช่องกลุ่ม
“เป็ดที่รักถอยไปก่อน ไม่ต้องสนใจพวกเรา เธอถอยได้แล้วไม่เป็นไร รันมินลงมือได้แล้ว ใช้ [Whirlwind Blade] ปูทาง และจบด้วย [Savage Jump Slash]ฆ่าคนเลือดน้อยซะ ซงฮาน สตั้นต่อไป อย่าเสี่ยงละ”
‘รันมิน’กำขวานของเขาพลางพุ่งตรงเข้ามา หญ้าบนพื้นถูกแยกออกเป็นเสี่ยงๆ ร่างของเขากำลังหมุนคว้าง กลุ่มคนหมุนคว้างเข้าสู่วังวนของพายุ มันตัดทุกอย่างที่ขวางหน้าทั้งหมด [Whirlwind Blade] พุ่งเข้าใส่ฝูงชนที่กลุ้มรุมผมอยู่ การโจมตีของมันโหดร้ายมากจริงๆ
ผู้เล่นสามคนที่ถูกผมโจมตีไปบ้างแล้วล้มลงที่พื้นอย่างรวดเร็ว
“นี่มันไม่ดีแล้ว!!”
เดิมที ‘Fallen Wolf’ ต้องการที่จะไล่ล่าผม แต่ด้วยแรงกดดันจากทักษะ [Shield of the Crimson Dragon] ทำให้ผมเหมือนดั่งแผ่นเหล็กที่ไม่มีวันถูกทำลาย
นอกจากนี้การที่’รันมิน’ใช้ทักษะ [Whirlwind Blade] ทำให้ ‘Fallen Wolf’ โจมตีเขาไม่ได้ ตอนนี้’รันมิน’เป็นดั่ง เครื่องจักรสังหาร ไม่มีใครสักคนที่กล้าเข้าใกล้เขา คนที่กล้าท้าทายก็เหมือนกับเดินเข้าหาความตายดีๆ นี่เอง
‘Fallen Wolf’ มองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างโกรธแค้น เขาคำรามออกมาเสียงดังลั่น
“ถอย!!!! รอโอกาสที่จะสวนกลับ”
“พวกแกจะหนีไปไหน?”
‘รันมิน’คำรามลั่น พร้อมกับกระโดดพุ่งไปอย่างรวดเร็ว ขวานของเขาพุ่งเข้าใส่หน้าผากของนักดาบที่เหลือเลือดเพียงแค่ 31% ทำให้เขาตายไปทันที
เพียงชั่วพริบตา เขาก็ใช้ [Flame Axe] เข้าใส่เบอเซิกเกอร์อีกคนทันที
ฟุบบบ ‘ซงฮาน’ปรากฎออกมาได้ถูกจังหวะทีเดียว เขาสตั้นเบอเซิกเกอร์ที่กำลังจะหนีไป และด้วยผลของพิษทำให้เขาเคลื่อนที่ช้าลง และตกสู่เงื้อมมือของ’ซงฮาน’ สิ่งเดียวที่รอเขาอยู่คือความตาย ….
เพียงพริบตา 13 อีเกิลก็เหลือเพียง 3 เท่านั้น
“มัทฉะ กันเขาไว้!!”
หลังจากที่ได้ยินผมตะโกน ‘มัทฉะ’ก็บินลงสู่พื้นและใช้ [Phantom Ray Slash] เข้าใส่นักดาบที่อยู่แถวหน้าทันที นักดาบที่กำลังโกรธแค้นพุ่งเข้าหา’มัทฉะ’อย่างรวดเร็ว
“ต่อให้ชั้นต้องตาย ชั้นก็จะลากพวกแกไปให้ได้ซักคน!!!!”
ตริงงง
แสงจากทักษะคอมโบส่องประกายออกมา ‘มัทฉะ’ใช้ทักษะ [สะท้อน] โดยไม่ลังเล แต่โชคไม่ดี มันสะท้อนเพียงแค่การโจมตีเดียวเท่านั้น ด้วยทักษะคอมโบของนักดาบนั้น เธอรับการโจมตีไปถึงสามครั้ง
ในจังหวะนั้นเอง ‘ Fallen Wolf’ พุ่งเข้าหา’มัทฉะ’จากทางด้านหลัง เปลวเพลิงลุกไหม้บนขวานของเขา มันคือ [Flame Axe]!!!!
“ระวัง!!!!!”
ผมตะโกนขึ้น
“มัทฉะ!! หลบไปด้านขวา มีศัตรูอยู่ด้านหลังเธอ!!”
“ห๊า!!”
มัทฉะอ้าปากค้าง ด้วยริมฝีปากสีดอกกุหลาบของเธอ แต่แล้วเธอก็ต้องพลาด เพราะเธอสะดุดเข้ากับต้นของสตอเบอรี่ ทำให้ขวานของ Fallen Wolf พุ่งเข้าใส่หัวไหล่เธอ สร้างดาเมจมหาศาลทีเดียว 1647！ …..
“บอส….”
‘มัทฉะ’มองมาที่ผม ในขณะที่ร่างของเธอค่อยๆ สลายกลายเป็นแสงไป Zhan Long สูญเสียสมาชิกไปอีกหนึ่งคนแล้ว มันทำให้ผมหดหู่ทีเดียว ผมกำดาบแน่นพร้อมพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว ผมพุ่งเข้าฟาดดาบใส่นักดาบคนนั้นจนตายไป
หลังจากนั้นผมก็ยกดาบขึ้นเหนือหัวพร้อมกับกุมมันด้วยสองมือ พุ่งเข้าหานักดาบอีกคน
“บัดซบ เซียวเหยาจื๋อไจ๋!!!”
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ นักดาบระดับ 53 ยกดาบของเขาขึ้นมา นี่เขาต้องการจะวัดกำลังกับผม?
ฟุบบบบ แสงสีขาวส่องสว่างขึ้นรอบตัวของเขา มันคือทักษะ [สะท้อน]!!!
ผมรีบเปลี่ยนจากการใช้ดาบ เป็นการใช้มือเปล่าๆ โจมตีเขาทันที เป็นการทำลายทักษะ [สะท้อน] อย่างง่ายๆ จากนั้นผมก็พุ่งเข้าไปหาเขาพร้อมกับใช้ เข่ากระแทกเขาไป
เปรี้ยงง เขาต้องถอยร่นกลับหลัง ในขณะเดียวกัน ดาบประกายวสันต์ก็พุ่งเข้าสู่กลางอกของเขา พร้อมกับที่มีแสงสีเขียวพุ่งลงมาจากฟากฟ้า มันคือการโจมตีติดเฟทอล!!! 2655！
ในที่สุดศัตรูก็ถูกกำจัดไปอีกหนึ่งคน ……
“แฮก….แฮก..”
‘Fallen Wolf’ เขากำลังโกรธแค้นอย่างหนัก เขายืนอยู่กลางทุ่ง รายล้อมไปด้วยศพทั้ง 12 เขามองมาที่ผมอย่างเหนื่อยอ่อน ผู้เล่นทั้ง 13 คนของ [Vanguard] แต่ก่อนพวกเขาเป็นกำลังรบที่แข็งแกร่งไม่เคยพ่ายแพ้ แต่ทว่าตอนนี้พวกเขาเหลือสมาชิกเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น
เหลือเพียงเจ้าหนูที่แสนหยิ่งยโสคนนี้เท่านั้นที่เหลืออยู่
ฉัวววว
ผมแทงดาบประกายวสันต์ลงที่พื้น พร้อมกับขึ้นไปยืนบนนั้น ผมกล่าวอย่างไม่แยแสใดๆ
“ความโอหังเมื่อกี้ไปไหนซะละ Fallen Wolf? ไม่ใช่ว่า 13 อินทรีย์แห่ง [Vanguard] แข็งแกร่งไร้เทียมทานรึไง? นายมองพวกเรา Zhan Long ต่ำต้อย? แล้วตอนนี้หละ? นอกจากจำนวนแล้ว [Vanguard] มีอะไรงั้นเหรอ?”
“อึก…..”
‘Fallen Wolf ‘ กลืนน้ำลายและมองมายังผม สายตาของเขาทั้งมืดมืนและเยียบเย็น
“เซียวเหยาจื่อไจ๋ ชั้นยอมรับว่านายเป็นผู้ที่แข็งแกร่งจริงๆ แต่จำไว้ พวกเรา [Vanguard] จะไม่ยอมแบกรับความอัปยศอดสูครั้งนี้ไว้นานหรอก สักวันเราจะมาทวงหนี้ครั้งนี้แน่!!!!”
ผมดึงดาบออกมาจากพื้นอย่างรวดเร็ว พลางชี้ไปยังหน้าอกของเขา พลางกล่าวอย่างเดือดดาด
“ใครกันที่น่าละอายใจ? ไม่ใช่ [Vanguard] หรอกหรือ? ใครกันที่หักหลังชั้นเรื่องดาบสวรรค์สั่งที่หุบเขาสายลมนิรันดร์? ใครกันที่พยายามแย่งผลประโยชน์ไปจากชั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า? ท้ายที่สุดแล้วใครกันที่ทำให้ [Vanguard] น่าอัปยศอดสู ไม่ใช่ [Vanguard] เองหรอกหรือ? ไม่ใช่เจี้ยนเฟิงฮานหรือไง? แล้วก็ไม่ใช่นายหรือไง Fallen Wolf มันเป็นเพราะความหยิ่งผยองของนายเองที่นำความอัปยศอดสูมาบดบังความรุ่งโรจในอดีตของพวกนาย”
‘Fallen Wolf’ กัดฟันแน่นพลางกล่าว
“พวกเราไม่มีอะไรจะพูดกันแล้ว เตรียมตัวตายได้เลย!!!”
เขาจ้องมองประเมินผมอย่างเงียบๆ ในขณะที่ขวานรบของเขาส่องประกายขึ้นมา
ฟับบบบบ ผมสะบัดมือเรียก [Binding Chain] ออกมารั้งเขาไว้ พร้อมกับเรียกโบโบ้ออกมาโจมตีพลางกล่าว
“ซงฮาน รันมิน ฆ่าเขาซะ!!”
ผมหันหลังกลับพร้อมกับมีเสียงคมอาวุธเฉือนเข้าไปในเกราะดังออกมา ‘Fallen Wolf’ คำรามออกมาก่อนที่จะร่วงลงไปที่พื้น ในที่สุด กำลังเสริมของ [Flying Dragon] 13 อินทรีย์จากกิลด์ [Vanguard] ก็ตายไปจนหมด เหมือนกับที่ผมพูดไปก่อนหน้านี้ พวกเราแพ้สงครามครั้งนี้ได้ แต่พวกมันทั้งสิบสามตัวต้องตาย!!! …..
ที่ด้านหลังของผม ผมได้ยินเสียงร้องของผู้หญิงกังออกมา ทำให้หัวใจของผมหล่นไปที่ตาตุ่มทีเดียว มีปัญหาอีกแล้วงั้นเหรอ? ในขณะเดียวกันชื่อของ’เป็ดที่รัก’ในช่องปาร์ตี้ก็กลายเป็นสีเทาไป ‘ซงฮาน’เข้าสู่โหมดซ่อนตัว ในขณะที่ตะโกนอย่างโกรธแค้น
“พี่เซียวเหยา เป็ดที่รักถูก นักฆ่าลอบโจมตี”
“ฆ่ามันซะ!!”
ผมฮิลตัวเองพร้อมกับพุ่งเข้าไปยังศพของเป็ดที่รัก เธอทอดร่างอยู่บนหญ้า ในขณะที่ นักฆ่าก็ซ่อนตัวอยู่ ต้องขอบคุณทักษะซ่อนตัวของเขาซะแล้วที่ทำให้เขารอดไป แต่ปัญหาคือเขาไม่มีเวลาหนี คงยังไปได้ไม่ไกล เขายังอยู่แถวนี้แน่นอน
‘รันมิน’กวาดตาไปรอบๆ อย่างละเอียดเพื่อตรวจดูความเครื่องไหวแม้เพียงเล็กน้อย ซงฮานกล่าวขึ้นมาเบาๆ
“ไม่มีใครเคลื่อนไหวเลย แต่ถ้าเราสังเกตทุกอย่าง เราจะสามารถหาเขาเจอได้แน่นอน”
“โอเค”
….. พวกเราทั้งสามคนยืนนิ่งเหมือนตอไม้ในถิ่นทุรกันดาร แต่ก็ไม่มีการเคลื่อนไหว ใดๆ เกิดขึ้นเลยสามนาทีเต็ม พวกเรามองไปยังหญ้าทุกต้น ต้นไม้ทุกต้น รอบๆ พื้นที่แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันทำได้ยังไง? มันทำแบบนี้ได้ยังไง? ในจังหวะนั้นเอง ก็มีสายลมอ่อนๆ พัดมา
มันพัดพากลุ่มของดอกแดนดิไลอันมาตามลม ผมรีบกำดาบแน่นพร้อมกับพูดอย่างแผ่วเบา
“ซงฮาน เตรียมตัว โอกาศของเรากำลังจะมา”
ซงฮานพยักหน้ารับรู้
“โอเค ผมกำลังมองดูอย่างระวัง”
ฟุบบบบ ในขณะนั้นเองดอกแดนดิไลอัลก็ลอยไปทั่ว ที่ ณ จุดๆ หนึ่งปรากฏดอกแดนดิไลอันเป็นเส้นโค้ง เหมือนกับมีบางอย่างขวางอยู่ แต่ ณ ที่แห่งนั้นกลับไม่มีอะไร ผมรีบกระซิบทันที
“รันมินใช้ [Whirlwind Slash] เร็ว!! เป้าหมายอยู่ที่ตำแหน่ง (7471, 2973) เร็ว!!!”
“โอเค”
‘รันมิน’รีบหมุนตัวกลับไปพร้อมกับพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียง
แก้งง มีดของนักฆ่าบล็อกการโจมตีของ’รันมิน’ไว้ แต่นักฆ่าคนนั้นก็ต้องถอยกลับไปจากแรงส่งของพลัง
“ไอ้เวรนี่ มันอยู่ตรงนี้จริงๆ”
‘รันมิน’หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับยกขวานของเขาขึ้นมาเพื่อไล่ล่า ในจังหวะนั้นเอง ร่างของเขาก็สั่นไหว พร้อมกับเข้าสู่สถานะสตั้น ทำให้ตัวเลขความเสียหายมหาศาลลอยออกมาจากหน้าผาก 1109!
บ้าจริง หัวใจของผมหล่นไปที่ตาตุ่ม ผมไม่คิดว่าจะมีนักฆ่าอีกคนอยู่ตรงนี้ด้วย นักฆ่าที่กำลังวิ่งหนีหันกลับมาโจมตี ด้วยมีดของเขาทันที เขาโจมตีต่อเนื่องกันสามครั้ง
ทำให้ ‘รันมิน’ล้มลงไปที่พื้นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับดรอปขวานของเขาออกมา
“บัดซบ…”
ผมกำดาบแน่นพร้อมกับพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว โจมตีนักฆ่าคนที่สองด้วย [คอมโบ] ทันที ก่อนที่ผมจะฆ่าเขาด้วยการทะลวงอกของเขาไป ในขณะเดียวกัน ‘ซงฮาน’ก็ปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของนักฆ่าคนแรก และฆ่าเขาทันที เป็นการฆ่าด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว!!!! …..
ตุบ ตุบ ร่างทั้งสองร่วงลงที่พื้นในที่สุด ผมและ’ซงฮาน’มองไปยังคนอื่นด้วยแววตาอ้างว้าง ‘รันมิน’ ‘มัทฉะ’ ‘หลิวย่ง’ ‘เป็ดที่รัก’ และ’ตงเฉิงเหล่ย’ ทุกคนตายหมด มีเพียงแค่พวกเราสองคน ในขณะที่ฝ่ายตรงข้ามมีผู้เล่นระดับสูงถึง 10 คน รวมถึงหัวหน้ากิลด์ [Flying Dragon] มังกรทะยาน
สงครามครั้งนี้ ไม่ใช่จะสู้กันง่ายๆ แล้ว พวกเราช่วยกันเก็บของที่ตกออกมา ของระดับทอง 7 ชิ้น ระดับม่วง 1 ชิ้น การต่อสู้ครั้งนี้ มันเป็นเรื่องที่ยากมากเพราะ อุปกรณ์มันจะดรอปออกมาเยอะเป็นพิเศษ …….
ผมยืนอยู่ในสนามรบพร้อมกับเก็บดาบเข้าฝัก ‘ซงฮาน’ที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้น
“พี่เซียวเหยา หลังจากนี้พวกเราจะสู้ยังไงดี? มัทฉะกับคนอื่นๆ ต้องกังวลอยู่แน่ๆ น่าเสียดายที่พวกเขาส่งข่าวให้พวกเราได้สงครามระหว่างกิลด์ได้กันสัญญาณสื่อสารจากภายนอกทั้งหมด”
ผมมองไปยังที่รอบสูงพร้อมกับกล่าว
“ไปกันเถอะ ค่อยหาโอกาสทีหลัง แม้เราจะแพ้ครั้งนี้ แต่อย่างน้อยเราต้องฆ่าไอเวรมังกรทะยานให้ได้”
“โอเค”
….. ไม่กี่นาทีต่อมา ที่ที่ราบสูง ผมซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ พร้อมกับมองดูที่ราบสูง ผมมองเห็นมังกรทะยานยืนถือไม้เท้ารวมอยู่ในกลุ่ม กลุ่มของเขาประกอบไปด้วย นักรบเกราะหนัก 4 คน หมอ 2 คน นักเวท 2 คน และนักธนูอีกหนึ่งคน
เป็นกลุ่มที่น่ากลัวจริงๆ ทักษะ [Scattered Shot] ของนักธนูก็สตั้นได้ หลังจาดนั้นนักวเทก็จะระดมยิง ต่อให้เป็นพระเจ้าก็ไม่รอดจากคอมโบนี้แน่นอน
“เราจะสู้ยังไงดี?”
‘ซงฮาน’ถาม ผมพึมพำ
“ชั้นเหลือค่า Rage เพียงแค่ 44 เพราะงั้นคงใช้ [Shield of the Crimson Dragon] ได้อีกแค่ครั้งเดียว จะเริ่มตึ้นด้วย ชั้นจะเข้าไปก่อน ดึงดูดการโจมตีของพวกนั้น ชั้นจะพยายามฆ่านักรบเกราะหนักให้ได้ 1-2 คน นายเตรียมตัวรอพวกนั้นหนี เล็งไปที่หมอทั้งสอง แล้วอย่าอยู่นานหละ หลังจากใช้ทักษะไป 6 วินาทีให้ถอยกลับทันที และรอคูลดาวเพื่อปิดบัญชี นายน่าจะฆ่าผู้เล่นได้ 2-3 ต่อครั้ง ดังนั้นถ้าพวกเราทำมันซัก 2-3 รอบพวกเราก็จะชนะแน่นอน”
“โอเค”
ที่มา: