” อาวุโส แล้วท่านพา จื่อหลิง ออกเดินทางเมื่อไหร่ “
 
หลังจากทราบทุกอย่าง ‘ชูเฟิง’ เงียบไปพักหนึ่ง แล้วพูดถามขึ้นอีกครั้ง
 

 
” ข้าจะพาจื่อหลิงไปวันนี้ “
 
‘จื่อ ซวนหยวน’ ตอบ
 

 
” แล้วท่านจะบอกทุกอย่างกับจื่อหลิงหรือเปล่า “
 
‘ชูเฟิง’ถาม
 

 
” เมื่อทุกอย่างมาถึงขั้นนี้ ข้าก็คงต้องบอกความจริงกับนาง แต่ข้ากลัวอยู่อย่างเดียว ข้ากลัวว่าจื่อหลิงจะอาละวาท และไม่ยอมตามกลับไป นางคงเลือกที่จะอยู่กับเจ้า ไม่ว่าเป็นหรือตาย เวลานั้นการกระทำของนางจะส่งผลไปยังเจ้าและทุกคนใน 9 อาณาจักรตกอยู่ในอันตราย “
 
 
” ดังนั้น ชูเฟิง มันจะดีที่สุดหากเจ้ารีบไปซ่อนตัว และจะดีมากหากเจ้าไปซะเดี๋ยวนี้ ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะไกลได้ “
 
‘จื่อ ซวนหยวน’กล่าว
 

 
” โอ้ว . . . . . . “
 
แต่หลังจากได้ยินคำพูดของ’จื่อ ซวนหยวน’ ‘ชูเฟิง’ ได้แค่ยิ้ม จากนั้นกล่าวขึ้นว่า
 

 
” อาวุโสข้าจะไม่ห้ามจื่อหลิง หากนางต้องการไป แต่ข้าไม่ใช่คนขี้ขลาดที่จะหนีเอาตัวรอด เรากลับกันเถอะ “
 
 
” อ่าา เจ้าเองก็ดื้อรั้นเหมือนจื่อหลิงไม่มีผิด “
 
ตอบสนองของ’ชูเฟิง’ ‘จื่อ ซวนหยวน’ นั้นไม่ค่อยแปลกใจนัก เป็นเพราะเค้าคิดคำตอบเอาไว้แล้ว ดังนั้น เขาจึงไม่บังคับให้ ‘ชูเฟิง’ เลือก ตอนนั้นเขาสลายรูปแบบฯสีม่วงและมุ่งหน้ากลับหุบเขาไร้ตัวตน
 
อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขากลับมาที่ซากนรกวิหคสวรรค์ ‘จื่อหลิง’ก็ไม่อยู่แล้ว นอกจากนั้นทุกคนที่อยู่ที่นั้นยังมองซ้ายมองขวาด้วยสีหน้าตกใจและดูท่าทางร้อนรน
 

 
” ชูเฟิง แย่แล้ว!!! จื่อหลิง ถูกใครไม่รู้จับตัวไป “
 
‘จาง เทียนยี่’ เห็น’ชูเฟิง’ เขาก็รีบทะยานขึ้นสู่อากาศพร้อมกับพูดด้วยความประหม่า
 

 
” พวกเขาเป็นใคร ? “
 
‘ชู เฟิง’ถาม
 

 
” ในกลุ่มนั้นมีชายชรา1คน ผู้ชายหนึ่งและผู้หญิงหนึ่ง พวกเขาบอกว่าเป็นพ่อแม่ของจื่อหลิง แต่จื่อหลิงไม่เคยรู้จักกับพวกเขา “
 
 
” แต่คนพวกนั้นแข็งแกร่งมากเกินไป พวกเราสู้ไม่ได้เลย จึงได้แต่ดูพวกนั้นเอาตัวจื่อหลิงไป “
 
‘จาง เทียนยี่’ อธิบาย
 

 
” แล้วท่านรู้มั้ยว่าเขาไปไหน “
 
‘ชูเฟิง’ขมวดคิ้วแน่น เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าใครเป็นคนเอาตัว’จื่อหลิง’ไป
 

 
” ไม่รู้เลย พวกนั้นเอาตัวไปโดยไม่บอกอะไร “
 
‘จาง เทียนยี่’ส่ายหน้า
 

 
” จื่อ หยวนซาน พา ชูเฟิง มาที่สำนักไร้ตัวตน เราจะรอเจ้าทั้งสองที่หอคอยไร้ตัวตน “
 
ในตอนนั้นก็มีเสียงของชายชราดังขึ้นมาจากทิศทางของสำนักไร้ตัวตน
 

 
” มัน . . . . . .พวกมันนี้แหละ ยังไม่ไปอีกงั้นเหรอ ? “
 
ได้ยินเสียงนั้น ‘จาง เทียนยี่’ และคนอื่นๆตกใจกันอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าความกลัวปรากฏอยู่บนใบหน้าพวกเขาไม่มากก็น้อย
 

 
” อาวุโส “
 
ตอนนั้น ‘ชูเฟิง’ เหวี่ยงสายตาไปที่ ‘จื่อ ซวนหยวน’ ที่ยืนอยู่ข้างๆเขา
 

 
” ใช่แล้ว จื่อ หยวนซาน คือชื่อแท้จริงของข้า ชูเฟิงตามข้ามา ดูเหมือนว่ามันจะเริ่มขึ้นแล้ว พวกเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะพาจื่อหลิงไปเพียงอย่างเดียว เขาต้องการตัวข้าด้วย “
 
‘จื่อ ซวนหยวน’ กล่าว
 

 
” ชูเฟิง มันเกิดอะไรขึ้น ? “
 
‘จาง เทียนยี่’ รีบถาม
 

 
” เรื่องนี้มันยาว ข้าจะบอกท่านทีหลัง ตอนนี้มันจะดีที่สุดหากพวกท่านรีบกลับไปยังสำนักมังกรฟ้า รอจนกว่าข้าจะจัดการเรื่องนี้เสร็จ แล้วข้าจะกลับไปหาท่าน “
 
‘ชูเฟิง’เกรงว่าคนอื่นๆจะได้รับผลกระทบ ดังนั้นจึงบอกให้พวกเขากลับไปก่อน
 
คนอื่นๆนั้นฉลาดไม่น้อย พวกเขาต่างก็เข้าใจความหมายของ ‘ชูเฟิง’ อีกอย่างพวกเขารู้สึกว่าสามคนที่มามีเจตนาไม่ดี จึงไม่มีใครถามอะไรต่อ แต่ยังไงก็ตาม พวกเขาต่างก็มีสีหน้าที่ไม่ค่อยสบายใจเนื่องจากรู้ความแข็งแกร่งของคนพวกนั้น
 

 
” เจ้าหนู, พวกเขาทั้งสามล้วนแต่เป็นผู้เชี่ยวชาญจ้าวแห่งทักษะ พวกเขาคงไม่ใช่คนของ 9 อาณาจักร ดังนั้น อย่าได้วู่วาม “
 
ในเวลานั้น ราชันย์วานรพูด เมื่อก่อนจะเห็นว่าราชันย์วานรไม่เคยเกรงกลัวพิภพหรือสวรรค์ แต่บัดนี้เห็นได้ชัดว่าเค้านั้นแสนจะกังวลออกมา
 
มองกลับมาที่ ‘เจียง เฮิงหยวน’ และคนอื่นๆก็เช่นเดียวกัน มันบอกได้เลยว่าพวกเขานั้นรู้สึกกลัว เพราะผู้เชี่ยวชาญจ้าวแห่งทักษะนั้น ไม่ใช่คนที่พวกเขาจะต่อกรได้
 

 
” ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง มันเป็นโชคชะตา หากอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เราไม่สามารถหลีกหนีชะตากรรมไปได้ “
 
‘ชูเฟิง’ ยิ้มพร้อมกับมองไปที่ ‘จื่อ ซวนหยวน’และกล่าว
 

 
” อาวุโส เราไปกันเถอะ “
 
 
” อ่า . . “
 
‘จื่อ ซวนหยวน’ พยักหน้าพร้อมกับคว้าไหล่ ‘ชูเฟิง’ ลอยขึ้นท้องฟ้า ขณะนั้นลมกระโชกพัดผ่านอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวพวกเขาก็มายืนอยู่เหนือสำนักไร้ตัวตน
 
ตอนนั้น ‘ชูเฟิง’ หยุดยืนอยู่ท้องฟ้าที่สูงลิ้ว เขาสามารถมองเห็นหอคอยไร้ตัวตนอย่างชัดเจน บนนั้น’จื่อหลิง’นั่งอยู่บนโต๊ะน้ำชา ข้างๆนางมีผู้ชาย ผู้หญิง รวมถึงคนแก่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย
 
ผู้ชายและผู้หญิงนั้นทั้งหล่อเหลาและงดงาม หากดูอย่างละเอียดแล้วพวกเขาก็มีส่วนคล้ายกับ’จื่อหลิง’อยู่บ้าง ในตอนนั้นพวกเขามอง’จื่อหลิง’ และเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างกับนาง
 
สำหรับชายชรา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเขานั้นไม่พูดอะไรใดๆ เอาแต่ยิ้มมองหน้า’จื่อหลิง’ ขณะที่สำรวจพร้อมกับพยักหน้า
 
แต่เมื่อเทียบกับ ใบหน้าในปัจจุบันของ’จื่อหลิง’นางนั้นดูตรงกันข้าม นางพยายามกวาดสายตาไปยังท้องฟ้ารอบๆ เหมือนกำลังค้นหาอะไรสักอย่าง
 
เมื่อนางพบ ‘ชูเฟิง’ กับ ‘จื่อ ซวนหยวน’ นางรีบลุกขึ้นและพุ่งขึ้นมาหา ชูเฟิงกับจื่อ ซวนหยวน แล้วถาม ” ท่านปู่ ที่พวกเขาพูดมาทั้งหมด เป็นเรื่องจริงงั้นหรอ ? พวกเขาคือพ่อแม่ของข้าใช่ไม๊ ตระกูลจื่อ ยังมีชีวิตอยู่ แล้วทำไมท่านถึงหลอกข้า “
 

 
” เอ่อ . . . . . . “
 
‘จื่อ ซวนหยวน’ ไม่รู้จะตอบนางยังไง ในตอนนั้นหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด แต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธปิดบังคำถามของ’จื่อหลิง’แต่อย่างใด จึงได้แต่พยักหน้าเบาๆ
 

 
” ท่านปู่ ทำไมท่านถึงต้องหลอกข้า ทำไมท่านต้องพรากข้าไปจากพ่อแม่ของข้า ทำไมท่านต้องพรากข้าออกจากครอบครัว ท่านยังโกหกข้าอีกว่าพวกเขาทั้งหมดถูกฆ่าตายแล้ว และอยากให้ข้าล้างแค้นให้กับพวกเขา “
 
‘จื่อหลิง’ยังคงรัวคำถามใส่ด้วยใบหน้าที่สับสน สายตาของนางเต็มไปด้วยความโกรธ
 

 
” จื่อหลิง เจ้าเชื่ออาวุโสจื่อเถอะ เขามีปัญหาที่อยากจะอธิบาย แต่ทุกอย่างที่ทำก็เพื่อเจ้าทั้งนั้น “
 
‘ชูเฟิง’กล่าว
 
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของ ‘ชูเฟิง’ เพียงสั้นๆ ‘จื่อหลิง’ ก็สงบลงทันที
 

 
” จื่อ หยวนซาน นำ ยู๋เอ๋อ กับ ชูเฟิง ลงมานั่งคุยที่นี่ “
 
ในตอนนั้น ครอบครัวของจื่อหลิง ก็พูดขึ้นมา
 

 
” ยู๋เอ๋อ ? “
 
ได้ยินคำเรียกของพวกเขา ‘ชูเฟิง’ถึงกับอึ้งทันที แต่พริบตาเขาก็เข้าใจได้ในทันทีว่าคงเป็นชื่อเดิมของ’จื่อหลิง’
 

 
” ชูเฟิง จื่อหลิง ทำตามที่เขาบอก “
 
‘จื่อ ซวนหยวน’ ลงไปยืนหยุดที่หอคอย
 
หลังจากนั้น ‘ชูเฟิง’ และ ‘จื่อหลิง’ ก็ลงมาด้วยกัน ด้วยการเชิญจากพ่อแม่ของ’จื่อหลิง’ พวกเขานั่งอยู่หน้าโต๊ะน้ำชา บนเก้าอี้ที่ว่าง
 
ในวินานีแรกที่พบกันพ่อแม่ของ’จื่อหลิง’ ก็เริ่มตรวจสอบ ‘ชูเฟิง’ในทันที แม่ของนางมองเขาด้วยความอ่อนโยน และบางทีก็เห็นถึงความชื่นชม แต่สายของพ่อ’จื่อหลิง’นั้นเต็มไปด้วยความอาฆาต เห็นได้ชัดเลยว่าเขานั้นไม่ชอบขี้หน้า ‘ชูเฟิง’
 
ให้มึงไม่ชอบตลอดก็แล้วกัน อย่าเสือกอยากได้เป็นลูกเขยที่หลังเหมือน ‘ซูเฮิน’ ล่ะ
 
สำหรับชายชราคนที่มีพลังวิญญาณลึกลับ แม้ว่าเขาอมยิ้มขณะที่มอง ‘ชูเฟิง’ แต่มันดูไม่เหมือนเป็นเช่นนั้นเลย สายตาของเขานั้นไม่อาจบอกความรู้สึกที่แท้จริงของเขาได้ อาจกล่าวได้ว่า ความคิดของเขาไม่อาจคาดเดาได้
 
หลังจากที่ทั้ง 5 นั่งล้อมโต๊ะน้ำชา พวกเขาก็พูดคุยกันเป็นเวลานาน พวกเขาบอก’จื่อหลิง’ถึงสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นอย่างละเอียด และยังกล่าวถึงการแต่งงานระหว่าง’หลิงจื่อ’และหมู่เกาะประหารไร้พรหมแดน ตลอดจนถึงเป้าหมายที่พวกเขามาเพื่อนำตัว’จื่อหลิง’กลับไป
 
หลังจากที่ทราบเรื่องทุกอย่าง ‘จื่อหลิง’หลับตาลงอยู่ในความคิดอยู่นาน จากนั้นนางค่อยๆลุกขึ้น วินาทีแรกนางมองหน้าของ’ชูเฟิง’พร้อมกับยิ้มเบาๆ จากนั้นก็มองไปที่ ‘จื่อ ซวนหยวน’ ในที่สุดนางก็ทิ้งสายตามาที่พ่อแม่ของนางและผู้นำตระกูล พร้อมกับกล่าว
 

 
” ขอบคุณสำหรับความพยายามของพวกท่าน แต่ข้านั้นพอใจกับชีวิตในปัจจุบัน นอกจากนี้ข้าก็ยังมีคนที่ข้ารักอยู่แล้ว ดังนั้นข้าจะไม่ตามพวกท่านกลับไป “
 
..
 
: รักตายเลย!!! แม่นางจื่อหลิง
 
ที่มา: