* ตุ๊บ *
 * ตุ๊บ *
 * ตุ๊บ *
 
หลังจาก ที่’จื่อหลิง’กลับมาที่พักของนาง ก็มีร่างของสามคนลอยลงจากท้องฟ้าลงบนพื้น ภายในกลุ่มคน
 

 
” ไป๋ หยวนเฟย, ซ้ง ฉิงเฟิง และ หลิว เสียวเหยา พวกเขากับมาแล้ว!!! “
 
หลังจากเห็นคนทั้งสาม ผู้คนก็เต็มไปด้วยความปิติยินดี ขณะที่พวกเขาทั้งหมดเข้าห้อมล้อมทั้งสาม แต่หลังจากที่ไม่เห็น ‘ชูเฟิง’ กลับมากับสามคนนั้น ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุขก็หยุดชะงัก
 

 
” เกิดอะไรขึ้น ? แล้วชูเฟิงมันอยู่ไหน ? “
 
‘หลิว จือซุน’ เดินไปถามทั้งสามคน
 

 
” เจ้าบ้านั้น มันใช้วิชาแปลกๆที่ร้ายกาจอย่างมาก  รูปร่างมันยาว งู ไม่ใช่สิ น่าจะเป็นมังกร ปรากฏขึ้นใต้ฝ่าเท้าของมัน ข้าไม่รู้ว่ามันเป็นปีศาจหรือตัวประหลาดอะไร แต่ยังไงความเร็วของมันก็เร็วอย่างมาก พริบตามันก็หายตัวไป จนพวกเราไล่ตามไม่ทัน “
 
‘ซ้ง ฉิงเฟิง’ กล่าวขึ้น
 

 
” อะไรนะ ? แม่แต่ 3 ยอดอัจฉริยะอาณาจักรสวรรค์ก็ไล่ตามชูเฟิงไม่ทัน ? “
 
 
” ชูเฟิง เร็วมากขนาดนั้นเลย ? งั้นเราควรทำยังไงดีล่ะ เจ้าเด็กประหลาดนั้นมีวิชาร้ายกาจต่างๆอยู่ภายในมือ หากมันกลับมาแก้แค้นเราวันหน้า พวกเราจะทำยังไง ? “
 
ตอนนั้น ทุกคนก็ตกใจอย่างมาก และยังคงจำคำพูดของ’ชูเฟิง’ ที่ทิ้งท้ายไว้ได้อย่างดี
 
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ‘ชูเฟิง’ คนที่พวกเขารู้ว่า มีพลังเหนือจินตนาการ พลังของเขาขณะที่สู้กับ ‘เจี่ย ฉิงหมิง’ รวมทั้งวิธีพิเศษต่างๆ ที่เขาใช้ ยิ่งใช้เขาก็ยิ่ง แกร่งขึ้น และแกร่งขึ้น จนพวกเขารู้สึกว่า ‘ชูเฟิง’ นั้นอันตรายเกินไป หากเขาพัฒนาขึ้น อาจจะไม่มีใครสามารถทำอะไรเขาได้
 

 
” สวะเอ้ย!!! “
 
เมื่อเขารู้ว่า ‘ชูเฟิง’ หนีรอดไปได้ ‘หลิว จือซุน’ ก็ถูกความโกรธก็พุ่งพลัน
 
แต่เดิมเขาอยากจะใช้ ‘ชูเฟิง’เป็นเครื่องมือ ด้วยปัญหาที่เกิดขึ้นมันสามารถหลีกเลี่ยงได้ เพราะ ‘ชูเฟิง’ เป็นส่วนหนึ่งของนิกายโลกวิญญาณ ดังนั้นหากเขาคิดจะฆ่า’ชูเฟิง’ เขาต้องลังเลเป็นธรรมดา
 
แต่ภายในนี้ไม่เหมือนกัน ซึ่งเขาไม่นึกว่า ‘ซ้ง ฉิงเฟิง’ และ อีกสองคนนี้จะไร้ประโยชน์ ไม่ต้องพูดถึงการที่จะได้สั่งสอน ‘ชูเฟิง’ แม้แต่เงาเขาก็ยังไม่เห็น เขาจึงได้แต่พาลไปโกรธใส่คนที่ปล่อยให้’ชูเฟิง’หนีรอดไป เพราะนั้นเท่ากับเสียโอกาสที่จะได้ สังหาร ‘ชูเฟิง’
 

 
” มันยังเร็วเกินไปที่จะวิตก ศิษย์พี่ศิษย์น้องที่เดินทางจากนครอันทรงเกียรติคงเหนื่อยมาก ดังนั้น ทุกท่านเชิญไปพักผ่อน “
 
หลังจากที่ ‘หลิว จือซุน’ เห็นผู่คนกำลังหวาดกลัว เขาก็ตะโกนบอกทุกคน ให้กลับไปยังที่พัก
 
สำหรับ ‘ซ้ง ฉิงเฟิง’ และอีกสองคนที่ถูกเหยียดหยามว่าเป็นสวะ โดย’หลิว จือซุน’ ต่อหน้าผู้คน ทำให้พวกเขารู้สึกไม่พอใจอย่างมาก แต่ใครจะรู้ว่า ‘หลิว จื่อซุน’ จะแข็งแกร่งขนาดไหน พวกเขาจึงเงียบโดยทำได้เพียงแค่บน ‘บ้าจริง!! มันคิดว่าเป็นลูกน้องของมันจริงๆหรอ รอก่อนเถอะ ไม่นานหรอกเจ้านั้นจะได้รับผลจากการกระทำของมัน’
 
ในขณะเดียวกัน หลังจากที่ ‘ซ้ง ฉิงเฟิง’ และ คนอื่นๆ เห็นความมหัศจรรย์ของทักษะติดตัว มังกรทะยานผ่านเก้าสวรรค์ ในกรณีที ‘ชูเฟิง’ บินหายไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่รู้สึกว่าระยะห่างมันต่างกันดังนั้นพวกเขาก็หยุดที่จะตามเขาเข้ายังไปยังเทือกเขา
 

 
” มังกรทะยานผ่านเก้าสวรรค์ มันคือทักษะติดตัวที่ร้ายกาจจริงๆ!!! “
 
 
” ท่านบรรพบุรุษกล่าวว่า ความสามารถนี้เป็นส่วนหนึ่งที่เขาถอดมาจากทักษะเร้นลับ นั้นก็หมายความว่า ทักษะเร้นลับมันจะต้องลึกซึ้งมากกว่านี้ ซึ่งก็หมายความว่า บรรพบุรุษมีทักษะเร้นลับติดตัวที่ทรงอานุภาพอยู่ ข้าล่ะอยากได้จะได้มันมาไว้ในกำมือเลยจริงๆ “
 
 
” ตอนนี้ข้าได้ครอบครอง วิชาโจมตีที่ร้ายกาจอย่างพยัคฆ์ฯสังหารและวิชาป้องกัน อย่างเกราะเต่าดำ และหากข้าได้รับทักษะเร้นลับที่รวดเร็วมาอีก เมื่อเผชิญหน้าต่อสู้ ข้าจำเป็นต้องกลัวอะไร ? “
 
เป็นครั้งแรกในการต่อสู้ ที่’ชูเฟิง’ รู้สึกได้ถึงความสุดยอดของวิชา มังกรทะยานผ่านเก้าสวรรค์ หากเขาช่วยผู้ก่อตั้งสำนักมังกรฟ้าในวันหน้าแล้วได้รับทักษะเร่นลับมา แน่นอนว่ามันต้องเหนือกว่าวิชา มังกรทะยานผ่านเก้าสวรรค์แน่ๆ
 

 
” โฮ่กกกก “
 
ในเวลานั้นมีเสียงคำรามดังด้วยความพิโรธจากที่ห่างไกล เสียงนั้นดังอึกกระทึกและน่าหวาดหวั่นยิ่งกว่าเสียงคำรามของเสือร้าย
 หลังจากเสียงนั้นดังขึ้น ‘ชูเฟิง’รู้สึกได้ว่าผินดินใต้ฝ่าเท้าเขากำลังสั่นสะเทือนเหมือนแผ่นดินไหว ที่รุนแรง หินบนภูเขาค่อยๆถล่ม จนต้นไม้รอบๆ’ชูเฟิง’ถูกเป่ากระจุย
 

 
” มันต้องเป็นสัตว์มหึมาที่อยู่อาณาจักรสวรรค์แน่!!! “
 
หลังจากที่ได้ยินเสียงนั้น บวกกับสภาพรอบๆโดยรวม ‘ชูเฟิง’ก็บอกได้ถึงความร้ายกาจของฝ่ายตรงข้าม ว่าคือ สัตว์มหึมา ที่อยู่อาณาจักรสวรรค์
 

 
” โฮ่กกก ~ “
 
ทันใดนั้น สัตว์มหึมาร้องหอนออกมาอีกครั้ง หลังจากนั้น’ชูเฟิง’ก็มองเห็นอย่างชัดเจน เนื่องจากต้นไม้รอบๆ ราบเป็นหน้ากองลงอย่างรวดเร็ว เมื่อต้นไม้พังคลืน ฝุ่นควันก็ลอยโขมงขึ้นไปบนท้องฟ้า
 

 
” แย่แล้ว!!! “
 
ด้วยความเฉียบคมของอำนาจพลังฯ ‘ชูเฟิง’ รู้สึกได้ที่สิ่งที่กำลังมุ่งหน้ามา มันคือสิ่งที่หวาดกลัวอย่างมาก ในตอนนั้นฝุ่นควันและต้นไม้ค่อยไล่ๆเข้ามาเขา โดยที่กลืนกินทุกสิ่งอย่างเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ท่าทางไม่ดี ‘ชูเฟิง’ก็คิดที่จะหลบหนี แต่เขาก็ช้าไปกว่ามันหนึ่งก้าว
 
**** ตูมมม ****
 
เมื่อ’ชูเฟิง’หันไปเขยิบเพื่อจะหนี ก็มีบางอย่างพุงตรงมาต่อหน้าเขาซึ่งๆหนึ่ง ในขณะนั้นเขาถูกบังคับให้ไร้ซึ่งทางขัดขืน โดยที่เขาได้แต่ปล่อยให้มันไปตามเวรตามกรรมและโดยถูกกระแทกด้วยพลังมหาศาลตอนนั้น ‘ชูเฟิง’ รู้สึกว่า ก้อนหิน ดินทราย ต้นไม้ ใบหญ้า แม้แต่สัตว์มหึมาก็ยังลอยมาถูกเป่ากระเด็นโดยพลังนั้น
 
**** อว้าาา ****
 
แรงระแทกนั้นทำให้ ‘ชูเฟิง’ ลอยไปล้มลงกับพื้น เมื่อเขายกหัวขึ้นมารอบสิ่งต่างๆที่อยู่รอบตัว เขาก็พบว่า ทุกอย่างรอบๆตัวเขาเละเทะไปหมด โดยเฉพาะอย่างยิ่งบนทางที่ถูกทำลาย ราบเป็นน่ากอง นั้นน่ากลัวเกินพรรณนาด้วยพลังนั้น สัตว์มหึมาที่ถูกพัดพามาใส่’ชูเฟิง’มันน่าจะบดเขาจนตาย
 
แต่’ชูเฟิง’กับได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย และบางส่วนของเสื้อผ้าเขาก็ขาดรุ่งริ่ง เป็นช่องโหว่ๆ แหว่งๆ ห้อยระโยงระยาง
 

 
” ร้ายกาจมาก พลังระดับไหนถึงมีพลังทำลายล้างถึงเพียงนี้ ? “
 
เห็นพื้นที่ป่าขนาดใหญ่ถูกทำลาย ‘ชูเฟิง’ ก็ตกใจอย่างมาก เพราะเขารู้สึกว่า สื่งที่ใช้พลังได้ระดับนี้ต้องน่ากลัวอย่างสุดๆแต่ตอนนั้นก็มีการกระแทกเสียง ซากที่พังทลายอยู่ด้านหน้า’ชูเฟิง’ จู่ๆทุกอย่างก็พลันกระจายถลาพลันขึ้นบนอากาศ หินและดินกระจายไปทั่วทุกที่ และร่างสัตว์มหึมาก็ค่อยๆลุกขึ่น ในเวลาเดียวกัน ก็มีออร่าที่แสนน่ากลัวกลืนกินทั่วทุกที่
 
มันคือสัตว์มหึมาที่ไม่ได้แปลงกลายเป็นมนุษย์ จึงเห็นร่างจริงของมันได้อย่างชัดเจนตัวมันหนา 3 เมตร สูง 10 เมตร รูปร่างของมันเหมือนหมาป่า แต่ขนบนร่างกายของมันเป็นของแหลมคมแทงออกมาจากภายในร่าง มันต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ ออร่าของมันอยู่ในอาณาจักรสวรรค์
 
มันคือสัตว์มหึมาที่อยู่แดนสวรรค์ยังไงก็ตาม มันได้รับได้รับบาดเจ็บ เพราะเห็นขนหลายส่วนของมันหลุดออก อีกทั้งยังมีเลือดไหลออกมาจากบาดแผลจำนวนมาก แม้ว่ามันจะเปิดปากอยู่เล็กน้อยอยู่แต่ก็บอกได้ว่าฟันของมันใหญ่มากหลังจากที่เห็นชูเฟิง ดวงตาสีเขียวของมันก็สว่างจ้า เหมือนกับว่ากำลังโกรธแค้นและเกลียดชัง จนถึงกับอ้าปากเพื่อจะงับ ‘ชูเฟิง’
 

 
” บัดซบ!!! “
 
ตอนนั้น ‘ชูเฟิง’แต่ได้สาปแช่ง ด้วยระยะทางแค่นี้ เขาไม่มีทางหนีไปได้เลย และพลังออร่าของสัตว์มหึมา ยังดึง’ชูเฟิง’ไว้ตรงนั้นเขาเห็นเลือดสดๆอยู่ภายในปากใหญ่ๆของมัน ซึ่ง’ชูเฟิง’รู้สึกว่าเขาคงจะกลายเป็นอาหารของมันและถูกฉีกเป็นชื้นเล็กชิ้นน้อย
 
จนสุดท้ายก็เข้าไปอยู่ในท้องของมันและกลายเป็นอึในที่สุด
 
: ชูเฟิง จะตายจริงๆหรอมันเป็นพระเอกนะ
 
: ก็นั้นสิ เราว่าจะต้องมีใครมาช่วย ไม่ชูเฟิงก็สู้เพื่อแรกชีวิต
 
: หากมีใครมาช่วยเขาได้ คนๆนั้นต้องไม่ธรรมดาแน่!!!
 
: ช่ายๆ หรือจะเป็น . . . . . .
 
: ไม่หรอกๆ ขอทานแผลเป็นนั้น คงยังไม่ออกมาตอนนี้
 
: เออว่าแต่ ขอทานนั้นหายไปไหนล่ะ อยากรู้จริงๆว่าเขาเป็นใครกันแน่ รู้อย่างเดียวว่าแกร่งมากๆ
 
: นั้นสิ ไม่รู้ว่า ราชวงศ์เจียง จะสู้กับเขาไหวไม๊
 
: ก็ไม่แน่ว่าเขาอาจเหนือกว่าก็ได้นะ แต่หากชูเฟิงสู้แรกชีวิต คงจะได้ของดีๆติดไม้ติดมือมาบ้าง
 
: ใช่ๆ หากได้อาวุธเทพๆก็คงจะดี เห็นแต่ ธนูร้อยแปลง รู้สึกว่ามันเกรียนๆไงไม่รู้ อยากได้อะไรที่โหดและน่ากลัวกว่านี้หน่อย เป็นเคียวมัจุราชก็ดี!!!
 
ส่วน ชูเฟิง จะได้ของเทพติดตัวหรือไม่ ต้องติดตามกันต่อๆไป. . . . .
 
ที่มา: