“ข้าขอร้องได้โปรดอย่าฆ่าข้าอย่าฆ่าข้า!”
 
 
“หนุ่มน้อย! อ้า ~~~~~~~~~”
 
เมื่อหันหน้าไปทางสถานการณ์เช่นนี้พวกเขาไม่มีทางที่จะหนีได้ หลาย ๆ คนเริ่มที่จะร้องไห้ขี้มูกโปร่งพวกเขาได้คุกเข่าลงไปที่พื้นและโครกหัวของตัวเองอย่างไม่หยุดยั้งต่อหน้า’ชูเฟิง’และ’จือหลิง’
 
แต่สิ่งที่พวกเขาได้กลับมานั้นคือการฆ่าล้างอย่างโหดเหี้ยมเมื่อกลับไปมองการอ้อนวอนของพวกเขานั้น’ชูเฟิง’และ’จือหลิง’กับไม่ได้มีความสงสารเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะ’ชูเฟิง’และ’จือหลิง’นั้นรู้ว่าสันดารของพวกเขา แม้ว่าพวกมันจะขอร้องอ้อนวอนมากแค่ไหนหากพวกเขาสามารถที่รอดออกไปได้
 
ในตอนนี้แน่นอนว่าในภายภาคหน้าพวกเขาก็ต้องทำเรื่องแบบนี้ขึ้นมาอีก ผู้คนบริสุทธิ์จะต้องถูกฆ่าตายเพราะพวกเขา’ชูเฟิง’และ’จือหลิง’ได้แสดงวิธีการฆ่าที่รวดเร็วราวกับฟ้าผ่า
 
เพียงแค่พริบตาเดียวคนชั่วช้าทั้งหมดในพระราชวังถูกฆ่าตายมีเพียงแต่ ‘หยาน หยางเทียน’ เท่านั้นที่’ชูเฟิง’ได้ละเว้นเอาไว้ หลังจากที่เขาได้ฆ่าผู้ใต้บังคับบัญชาของ ‘หยาน หยางเทียน’ ที่อยู่ในพระราชวังทั้งหมด’ชูเฟิง’ได้ก้าวเข้าไปหา ‘หยาน หยางเทียน’แล้วถาม
 

 
“ในวันแรกที่เจ้าได้คิดที่จะฆ่าข้าเคยมีวันไหนไหมที่เจ้าได้คิดว่าเรื่องแบบนี้ในวันนี้มันจะเกิดขึ้น?”
 
 
“โอ้วฮ่าฮ่าฮ่า…”
 
เพียงแต่ในเวลานั้น ‘หยาน หยางเทียน’ไม่ได้ตอบคำถามของ’ชูเฟิง’แต่กลับหัวเราะออกมาเสียงดังเสียงหัวเราะของเขานั้นได้บอกกับ’ชูเฟิง’ว่าเขาไม่กลัวที่จะตาย
 
นอกจากนี้เขายังไม่กลัวว่า’ชูเฟิง’จะทำร้ายเขาเพราะในตอนนี้มันบ่งบอกว่า’ชูเฟิง’สามารถทำได้ทุกอย่างที่เขาอยากทำดังนั้นเขาจึงได้ปล่อยวางทั้งหมดแม้แต่ความหวาดกลัวในดวงตาของเขานั้นก็ได้ลดลงไม่น้อย เขาพยายามที่จะทำให้ตัวเองดูเหมือนเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่และกล่าวกับ’ชูเฟิง’
 

 
“ข้าคือ หยาน หยางเทียน ผู้ที่อยู่บนจุดสูงสุดของอาณาจักรมังกรฟ้ามานานหลายสิบปี ตั้งแต่เริ่มแรกแน่นอนว่าข้าไม่ได้คิดว่ามันจะมีวันนี้”
 
 
“และยิ่งไปกว่านั้นข้าไม่เคยคิดเลยว่าข้าจะพ่ายแพ้ด้วยมือของชายหนุ่มเช่นเจ้า”
 
 
“แต่ไม่ว่ายังใงก็ตามผู้ชนะคือกษัตริย์และผู้แพ้คือกบฏ ข้าไม่มีข้อแก้ตัว”
 
 
“ชูเฟิงเจ้ามีความแข็งแรงกว่าข้าและโหดเหี้ยมกว่าข้า ข้า หยาน หยางเทียน ขอยอมรับความพ่ายแพ้”
 
 
“แต่ขอบอกเลยว่าข้านั้นไม่ได้รู้สึกละอายใจเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะแม้แต่บุคคลที่มีชื่อเสียงมากมายและขุมพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ต่าง ๆ ใน 9 อาณาจักรที่อยู่มานานนับหลายสิบปีแต่กับยังไม่สามารถทำอะไรเจ้าได้ แล้วคนอย่างข้ามันจะไปทำอะไรได้?.”
 
 
“และถ้าเจ้าคิดจะถามข้าว่าข้าเสียใจในการกระทำของข้าหรือไม่ ข้าสามารถบอกเจ้าได้เลยว่าข้าเสียใจ ข้าเสียใจจริง ๆ ข้าเสียใจที่ได้ขุ่นเคืองเจ้า…”
 
 
“ถ้าข้าสามารถกลับไปเลือกได้อีกครั้งแน่นอนว่าข้าจะดึงตัวเจ้าให้มาอยู่กับข้า ข้าจะประจบและยกยอเจ้า”
 
 
“แต่ไม่ว่ายังใงก็ตามเรื่องมันก็ได้เกิดขึ้นแล้วมีอะไรที่ข้าจะต้องเสียใจอีก? ข้าในตอนนี้ทำได้เพียงแค่อิจฉาเท่านั้น อิจฉาอย่างซ้ำ ๆ กับเจ้าสำนักมังกรฟ้าที่เขามีสายตาที่ดีกว่าข้าและเขายังฉลาดกว่าข้าเพราะเขาสามารถมองเห็นความสามรถของเจ้า”
 
 
“และในที่สุดตอนนี้เจ้าก็ได้มาอยู่ในด้านหน้าของข้า แม้ว่าระดับพลังวิญญาณของข้านั้นจะเหนือกว่าเจ้าแต่ความแข็งแรงของข้านั้นแน่นอนว่าอ่อนแอกว่าเจ้า”
 
 
“ไม่ว่าเจ้าต้องการที่จะฆ่าข้าหรือจับข้าไปทรมานยังใงก็แล้วแต่เจ้าข้าจะไม่พูดหรือกล่าวคำว่าจะล้างแค้นใด ๆ ออกมาอย่างเด็ดขาด เอาเลย! วันนี้ข้า หยาน หยางเทียน หากสามารถเลือกได้ล่ะก็ในชีวิตหน้าข้าขอไปเกิดเป็นลูกของเจ้า”
 
เมื่อเห็น ‘หยาน หยางเทียน’ กลายเป็นเช่นนี้’ชูเฟิง’ก็ได้ปิดตาของเขาและนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตอยู่ภายในใจของเขาและหลังจากที่เขาได้ลืมตาเขาก็ได้ยิ้มราวกับว่าเขาได้บรรลุแล้ว จากนั้นเขาก็ได้หันไปกล่าวกับ ‘หยาน หยางเทียน’
 

 
“เหมือนว่าเจ้าจะเห็นชะตากรรมของตัวเองอย่างชัดเจนแล้วซินะ แต่ไม่ต้องกังวลไปเพราะข้าจะไม่ฆ่าเจ้าหรือจับเจ้าไปทรมาน แต่ข้าจะขอเอาความแข็งแกร่งของเจ้าไปแทนเจ้าจะได้ไม่สามารถเป็นอันตรายกับผู้อื่นได้หรือรังแกผู้อ่อนแอได้อีกต่อไป”
 
‘ชูเฟิง’ยิ้มและกล่าวออกมาอย่างใจเย็นในมือของเขาได้ปรากฏมีดออกมาและมันก็ได้แทงเข้าไปในดันเถียนของ ‘หยาน หยางเทียน’
 

 
“อ้า ~~~~~~”
 
เลือดได้ไหลออกมาจากดันเถียนของเขา มันจึงทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะต้องร้องไห้ออกมาดัง ๆ และล้มลงไปที่พื้นอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขานั้นได้กลายเป็นซีดขาวราวกับคนตายร่างกายของเขานั้นได้ชักกระตุกอย่างไม่หยุดยั้งการที่’ชูเฟิง’ไม่ได้ฆ่า ‘หยาน หยางเทียน’ นั้นไม่ได้แปลว่าเขาใจอ่อนหรือเป็นเพราะเขาต้องการที่จะให้โอกาสการเริ่มต้นใหม่
 
มันเป็นเพียงแค่เขารู้สึกว่าเหมือนไม่ได้ฆ่าเขาหาก ‘หยาน หยางเทียน’ มีความแข็งแรงเหนือ’ชูเฟิง’หรือถ้าเขายังสามารถกลายเป็นภัยคุกคามกับ’ชูเฟิง’ได้อยู่ ‘ชูเฟิง’จะฆ่าเขาอย่างไม่ลังเลแน่นอนเพื่อกำจัดเชื้อโรคที่ขยายใหญ่ในวันข้างหน้า
 
แต่เมื่อหันหน้าไปทางคนที่ไม่สามารถเป็นภัยคุกคามกับเขาได้แล้วนั้น มันทำให้’ชูเฟิง’รู้สึกว่าไม่มีความหมายใด ๆที่จะฆ่าเขานอกจากนี้เจ้าสำนัก หลิงหยุน ที่ไล่ตามเขาไปทุกที่และใช้ทุกอย่างที่มีเพื่อฆ่าเขาแต่ก็ยังพ่ายแพ้
 
และในตอนนี้เขาก็ไม่สามารถเป็นภัยคุมคามได้อีกต่อไปบางทีการดำรงอยู่ของเขาอาจเป็นเครื่องมือที่คอยเตือน’ชูเฟิง’ให้รับรู้เอาไว้ว่าเขาได้ผ่านประสบการณ์ที่ยากลำบากมามากมายและเขาก็ยังคงรอดอยู่ได้จนมาถึงทุกวันนี้เพราะการที่เขาต้องสูญเสียสิ่งสำคัญไปมากมาย
 
มันจึงทำให้เขาต้องพัฒนาตัวเองไปอย่างรวดเร็ว เขาได้ก้าวข้ามผู้ที่จะเอาชีวิตของเขาไปแล้วมากมายหลายคนและเขาสาบานว่าจะไม่ลดละการพัฒนาของตัวเองอย่างเด็ดขาดเพราะไม่เช่นนั้นแล้วชีวิตของเขาจะต้องจบลงอย่างแน่นอนหลังจากที่ ‘ชูเฟิง’และ’จือหลิง’ ได้สิ้นสุดการสังหารหมู่
 
พวกเขาก็ได้นั่งราชรถแล้วพาคนงานทั้งหมดแยกย้ายออกไปหลังจากที่สอบถามหญิงสาวผู้ที่ได้พบกับชะตากรรมที่โหดร้ายในที่สุดก็รู้ว่าเธอนั้นเป็นพี่สาวของ ‘เอ้อหยา’ดังนั้นด้วยทักษะการก่อวิญญาณของ’ชูเฟิง’และ’จือหลิง’พวกเขาได้ช่วยฟื้นฟูแขนที่หักไปของเธอและได้ให้เม็ดยาที่ช่วยรักษาอาการบาดเจ็บและพวกเขายังได้รักษาจิตวิญญาณที่ได้รับบาดเจ็บของเธออย่างรวดเร็ว
 
เขาได้กำจัดความมืดมนในใจของเธอและทำให้เธอกลับมามีสุขภาพที่ดีอีกครั้งหลังจากนั้น’ชูเฟิง’และ’จือหลิง’ก็ได้นำเธอกลับไปยังหมู่บ้านและส่งเธอให้ครอบครัวของเธอ
 

 
“ถ้าไม่มีพลังวิญญาณแล้วจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังใง?”
 
อย่างไรก็ตาม’ชูเฟิง’ได้ฆ่าเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาและเหลือเขาไว้เพียงคนเดียว แถมยังขโมยพลังวิญญาณของเขาและนำเขามาทิ้งเอาไว้บนจุดสูงสุดของยอดเขาอีกใบหน้าของเขาไม่ได้มีความภาคภูมิใจเหมือนในอดีตอีกแล้ว
 
รูปร่างหน้าตาของเขาไม่ได้มีเค้าโครงของบุคคลที่เป็นเจ้าสำนักผู้ยิ่งใหญ่อีกแล้ว เขาไม่ได้มองตัวเองว่าเป็นกษัตริย์ผู้ปกครองพื้นที่แถบนี้อีกต่อไปแล้ว เขาในตอนนี้เป็นเพียงแค่คนชราที่ผ่านประสบการณ์ชีวิตมาอย่างมากมายแล้วเท่านั้น
 
*** หวืบ ***
 
ท้ายที่สุดเท้าของเขาได้ก้าวเดินตรงไปที่อากาศทันทีที่ก้าวออกไปเขาก็ตกลงสู่พื้นในทันทีเขาที่ไม่ได้มีพลังวิญญาณและอำนาจสวรรค์ร่างกายของเขานั้นเป็นเหมือนกับคนธรรมดาสามัญและอ่อนแอเขาได้ตกลงและกระแทกเข้ากับพื้นดินอย่างจังด้วยความสูงนับร้อยเมตรจากยอดเขา
 
เขาได้ถูกบดเละจนกลายเป็นเศษเนื้อในทันที เจ้าสำนักหลิงหยุน ผู้ที่แข็งแกร่งและเกรียงไกรที่สุดในอาณาจักรมังกรฟ้า เขาได้จบชีวิตลงและ
 
**ได้กลายเป็นโกโก้ครั้นให้กับพื้นหญ้า ณ สถานที่แห่งนี้เป็นที่เรียบร้อย**
 

 
“ชูเฟิงมันอาจพูดได้ว่าสิ่งที่เราทำไปในวันนี้มันไม่ใช่สิ่งที่ดีใช่ไหม?”
 
 
“ทุกอย่างในโลกนี้มันไม่มีอะไรเป็นสิ่งที่ดีและไม่ดีหรอก ตราบใดที่เจ้าเชื่อมั่นว่านั้นคือสิ่งที่ถูกนั้นแหละคือสิ่งที่ดี”
 
ด้านบนท้องฟ้าภายใต้เมฆสีขาวชูเฟิงได้ควบคุมมังกรเดินทางผ่านเก้าสวรรค์เดินทางในอากาศและมุ่งหน้าไปยังสถานที่พักของพวกเขา
 

 
“ชิ”
 
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของ’ชูเฟิง’ ‘จือหลิง’ ก็ได้เบะปากของนางแล้วหันหลังกลับไปยิ้มเล็กน้อยพร้อมกล่าวว่า
 

 
“คำพูดของเจ้ามันไม่ได้ช่วยให้ข้ารู้สึกดีเลย ทุกสิ่งล้วนมีสองด้านเสมอ เพื่อช่วยชีวิตผู้อื่นเราก็จำเป็นต้องฆ่าผู้อื่น แม้ว่าคนที่เราฆ่าไปนั้นมันจะเป็นคนไม่ดีและผู้คนที่ถูกเราช่วยเอาไว้จะมองว่าเราเป็นคนดี”
 
 
“แต่ในความเป็นจริงแล้วเรานั้นก็ไม่ได้เป็นคนดีเพราะครอบครัวของคนเลวนั้นอาจไม่ได้เป็นคนเลวซะทุกคนและการที่เราไปฆ่าคนในครอบครัวของเขานั้นเราก็จะถูกมองกลับมาว่าเป็นคนเลว”
 
 
“งั้นสรุปแล้วภรรยาข้าวันนี้เจ้ามีอารมณ์แบบไหน? มีความสุข?”
 
‘ชูเฟิง’ยิ้มถาม
 

 
“ใช่ข้ามีความสุขที่ได้เห็นคนในครอบครัว เอ้อหยา มีความสุขที่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันข้ามีความสุขจริง ๆ และบางทีชีวิตที่เรียบง่ายของคนธรรมดาสามัญอาจเป็นความสุขที่ได้หายากยิ่งสำหรับคนอย่างพวกเรา”
 
‘จือหลิง’ยิ้มและกล่าว
 

 
“มันเป็นสิ่งที่ดีถ้าเจ้ากำลังมีความสุข”
 
‘ชูเฟิง’ยังยิ้มอย่างใจเย็นนี่มันไม่ได้เป็นครั้งแรกที่’ชูเฟิง’ได้ช่วยผู้อื่นอย่างพี่สาวของ ‘เอ้อหยา’
 
‘ชูเฟิง’ไม่สามารถที่จะทนเห็นคนสามัญถูกกดขี่จากคนที่แข็งแกร่งได้ ฉะนั้นแล้วไม่ว่าเมื่อใดก็ตามที่เขาได้พบเห็นเขาจะเข้าต่อสู้และช่วยเหลือเพื่อความยุติธรรมแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังเป็นคนที่เคยรับการกดขี่โดยสำนักหลิงหยุน
 
แล้วในตอนนี้เขาก็ได้ถูกกดขี่และบีบบังคับโดยหกอำนาจขุมพลังขนาดใหญ่ แม้แต่ราชวงศ์เจียงก็ยังส่งคนมาเพื่อข่มเหงเขาเมือหันหน้าไปทางการถูกกดขี่ข่มเหงเช่นนี้’ชูเฟิง’ก็จะต่อกรด้วยทุกอย่างที่เขามี
 
เขาเป็นคนหนึ่งที่ได้ถูกกดขี่ข่มเหงและกายเป็นคนชั่วช้าหรือปีศาจต่อสายตาของผู้คนและกลุ่มสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่ในตอนนี้ที่กำลังข่มเหงเขานั้นได้กลายเป็นด้านที่ชอบธรรมของผู้คน
 
..
 #################################################################################################
 
เอาละในช่วงท้ายก็มาพบกับเราเหล่าพี่น้อง 3 หัวดอที่จะมาเผาชูเฟิงไปพร้อมกลับคุณ
 
1 : เห้อชีวิตประเองช่างน่าสงสารเสียนี่กระไร
 
2 : น่าสงสารน่าสงสาร
 
1 : บทที่ 438 ย่อหน้าที่ 22 บรรทัดที่ 1 บท ชูเฟิง : เหอะ หยาน หยางเทียน เจ้าไม่ต้องวิตกกังวลไปเพราะข้าจะไม่ฆ่าเจ้า
 
2 : บท หยาน หยางเทียน : เพราะอะไรทำใมเจ้าไม่ฆ่าข้า
 
1 : บท ชูเฟิง : เพราะกูไม่ได้อยากได้มึงเป็นลูกใงเล่า ชึบ แทงดันเถียนแม้ง!!!!
 
2 : 555555555 กูไม่อยากได้มึงเป็นลูกใงเล่า!!!!
 
1 : นี่คือเหตุผลที่แท้จริงของชูเฟิงที่ไม่ฆ่า หยาน หยางเทียน โดยตรง
 
2 : ว่าแต่สุดท้าย หยาน หยางเทียนมันก็ตายไม่ใช่หรอแล้วอย่างนี้มันจะไม่ได้เกิดเป็นลูกชูเฟิงใง
 
1 : ไม่มีทางหลอกน่าอย่าได้ดูถูกผู้เชื่อมต่อวิญญาณดิพวกนี้มันสามารถควบคุมวิญญาณคนตายได้นะเว้ย ถ้ามันจะมาเป็นลูกพี่เฟิงจริงพี่เฟิงกูจะต้องรู้ตัวก่อนอยู่แล้ว
 
2 : อ่อเป็นงั้นไป!! แต่ข้าว่าเป็นผู้มีพลังวิญญาณนี่ก็ดีเหมือนกันนะ!
 
1 : ดียังใงว่ะ 2 ??
 
2 : ก็ดีตรงที่แตกในและไม่ท้องใง!!! ดูอย่างซูรู่ดิ ณ เทือกเขาวิหคเพลิง ลองไปถามนางได้เลยว่าโดนแตกในไปกี่น้ำนี่ผ่านมา 200 บทแล้วนางยังไม่ท้องเลย
 
1 : เช็ดโด้อย่าบอกนะว่านางปลูกฝังทักษะลับรังไข่แข็งดั่งเหล็ก
 
2 : อันนั้นก็เกินไป 1
 
1 : หรือชูเฟิงจะ…..อสุจิไม่แข็งแรงโด้แล้วไม่ท้อง???
 
2 : ม่ายยยช่ายยย
 
1 : แล้วมันยังใงว่ะ 2
 
2 : >>>เข้าสู่โหมดวิชาการ<<<ก็หมายความว่าผู้มีพลังวิญญาณหรือผู้เชียวชาญทักษะยุทธ์เนี่ยบางทีอาจสามารถบังคับให้ตัวเองท้องก็ได้ไม่ท้องก็ได้ใงเออถ้าคนเรามีความสามารถแบบนี้นะรับรองเลยว่าปัญหาเรื่องหรือโรคอะไรต่าง ๆที่ติดต่อกันทางเพศสัมพันธ์นี่ลืมไปได้เลย ถ้าคนเรามีความสามารถแบบนี้แม้งคงสบายจริง ๆ แตกในได้แบบไม่ต้องกลัวท้องและไม่ต้องเปลื่อตังค่าถุงยาง
 
1 : อ่อสรุปแล้ว 2 นายจะสื่อว่าอยากแตกในแบบไม่ให้ท้อง และก็ไม่ต้องไปเปลืองตังซื้อยาคุมหรือถุงยางใช่ไหม??
 
2 : ……….3 ตอนหน้าจะมาแล้วนะ!!
 
1 : *0*
 
#################################################################################################
 
…..####เอาล่ะก็ขอจบสาระเร้าใจ : นายกระทิข้น ไว้เท่านี้ก่อนนะครับขอบคุณครับสำหรับผู้อ่านทุกท่าน####…..
 
ที่มา: