“ข้าจำได้แค่ว่า ผู้ก่อตั้ง หุบเขาเทพกระบี่ ถ่ายทอดพลังให้กับอดีตประมุข หลังจากนั้นข้าก็จำอะไรไม่ได้เลย.”
 
‘ชูเฟิง’พยายามรื้อฟื้นความจำเขา แต่ความจำเขานั้น จำได้ถึงแค่หลังจากอดีตประมุข ยกระดับพลังขึ้นเป็นระดับ 7 แล้วหลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
 

 
“ชูเฟิง ข้ารู้สึกว่านั่นมันเป็นสิ่งที่เจ้าต้องรู้ และบางทีเจ้าอาจจะต้องทำความเข้าใจกับพลังในตัวเจ้า.”
 
‘จื่อ หลิง’ พูด
 

 
“นั่นเป็นไปไม่ได้ เจ้าบอกว่า ข้า… พลังของข้านั้น ได้ทำลายหุบเขาเทพกระบี่ อย่างนั้นหรือ”
 
หลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมด ‘ชูเฟิง’ก็รู้สึกตกใจอย่างมาก
 

 
“ไม่ มันคือเรื่องจริง มันเป็นเจ้าที่ทำลายทุกอย่ากที่อยู่รอบๆรัศมี 1000 ไมล์จากหุบเขาเทพกระบี่.”
 
‘จื่อ หลิง’ พูด
 
*อึก*
 
ในตอนนั้น’ชูเฟิง’ก็ต้องกลืนน้ำลายลงไป เพราะรัศมีพันไมล์นั้น ไม่ใช้พื้นที่น้อยๆเลย ถ้าเขาใช้มังกรทะยานผ่านเก้าสวรรค์ที่รวดเร็วนั้นบินไป มันก็ได้แค่บิน แต่มันไม่สามารถทำลายสิ่งต่างๆได้
 
และถ้าเป็นอย่างที่’จื่อ หลิง’ บอก เขาได้ทำลายมันด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว ‘ชูเฟิง’นั้นไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าพลังนั้นจะน่ากลัวเพียงใด
 
แต่’ชูเฟิง’ก็เชื่อเรื่องที่’จื่อ หลิง’ พูดเพราะเธอบอกว่า มีสายฟ้าสีทองและสีฟ้านั้น ขดรอบๆตัวเขาอยู่ในตอนนั้นด้วย
 
และเหตุผลที่เขาตกใจนั่นก็เป็นเพราะว่า สายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ในร่างเขานั้นทรงพลังมาก เขารู้ว่าพลังของมันนั้นน่าเหลือเชื่อแต่เขาก็ไม่คิดว่ามันจะถึงขนาดนี้
 

 
“เอ้อ ชูเฟิง นอกจากนี้ ข้าคิดว่าเจ้าพวกนี้จะทำให้เจ้าทะลวงพลังไปได้นะ”
 
หลังจาก พูด ‘จื่อ หลิง’ก็ยื่นถุงจักรวาลให้’ชูเฟิง’
 

 
“จื่อ หลิง นี่ …”
 
หลังจาก ‘ชูเฟิง’ เปิดถุงจักรวาล เขาก็ต้องตกใจมาก เพราะในนั้นมีลูกแก้วแก่นแท้ 5 ล้านเม็ด
 

 
“ในวันนั้น ที่เจ้าทำลายหุบเขาเทพกระบี่ เจ้าก็ได้เปิดที่เก็บสมบัติลับขึ้น โดยไม่ได้ตั้งใจ.”
 
 
“หลังจากนั้น ข้ากับพี่ชายจาง ก็เอาสมบัตนั่นไปขายบางส่วนเพื่อนำทรัพยากรบ่มเพาะมาให้เจ้าใช้บ่มเพาะ ลูกแก้วแก่นแท้พวกนี้ อาจพูดได้ว่าแทบจะเป็นสมบัติทั้งหมดของหุบเขาเทพกระบี่.”
 
‘จื่อ หลิง’พูด
 

 
“แล้วศิษย์พี่ จางเล่า ข้าไม่สามารถให้มันคนเดียวทั้งหมดได้หรอกนะ”
 
‘ชูเฟิง’ พูด
 

 
“ศิษย์พี่จาง นั้นมี เทคนิคลับต้องห้ามอยู่ เขาเหมือนกับ ข้า ไม่ต้องการใช้ทรัพยากรมากมายอะไร และถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าพวกเราอาจจะต้องตายที่นั่น เขาจึงยกทรัพยากรพวกนี้ให้เจ้าทั้งหมด เพื่อให้เจ้าทะลวงเข้าไปในระดับแก่นแท้ระดับ 7 เพื่อช่วยซูรู่ กับ ซูเหม่ย.”
 
‘จื่อ หลิง’ พูด
 
เมื่อมองไปที่ ‘ซูรู่’ และ ‘ซูเหม่ย’ ที่ถูกผนึกไว้อยู่ข้างๆเขา ‘ชูเฟิง’ก็ไม่ลังเลหยิบถุงจักรวาลทันที เขาคิดว่ามันไม่น่าจะมีปัญหาด้วยจำนวนขนาดนี้เขาน่าจะทะลวงเข้าไปยัง ระดับ 7 แก่นแท้วิญญาณได้
 
หลังจากรับ ลูกแก้วแก่นแท้มา ‘ชูเฟิง’ก็ไม่ได้รีบบ่มเพาะมัน เขาไปหาคนในตระกูลของเขา และไปบอกให้พวกเขารู้ว่า’ชูเฟิง’นั้นสบายดี พวกเขาจะได้ไม่ต้องกังวล
 
หลังจากที่พวกเขาเห็น’ชูเฟิง’รุ้สึกตัวแล้ว พวกเขาก็รู้สึกเบาใจลง และ รู้สึกยินดีมาก
 
หลังจากเห็น’ชูเฟิง’ รู้สึกตัวแล้ว ‘จาง เทียนยี่’ ก็ออกไปจากสุสานพันกระดูก และไปหาเสบียง หลังจากเอากลับมา พวก ‘ชู เย่ว์’ และคนอื่นๆ ก็อาสาทำอาหารให้ และเมื่ออาหารพร้อมแล้ว ทุกคนก็มาร่วมทานด้วยกันอย่างมีความสุข
 
หลังจากทานอาหารเสร็จ จู่ๆ ความง่วงก็เพิ่มขึ้นมา ทำให้’จื่อ หลิง’นั้น หลับไปโดยอยู่ในอ้อมกอด’ชูเฟิง ‘
 
เมื่อมองไปที่’จื่อ หลิง’ที่อยู่ในอ้อมกอด ในใจ’ชูเฟิง’ก็เกิดความรู้สึกบางอย่าง 2 เดือนที่ผ่านมา เธอดูแลเขามาอย่างดี ‘จื่อ หลิง’ นั้นแทบไม่ได้รับไม่ได้นอน หากเธอไม่ได้มีกายศักดิ์สิทธิ์ เธอนั้นอาจจะไม่สามารถแบกรับมันไหว
 

 
“ชูเฟิง ในตอนนี้ เจ้าก็น่าจะรู้แล้วว่าสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ในตัวเจ้านั้นทรงพลังแค่ไหน ในวันนั้น แม้แต่ข้าก็กลัวเจ้าเช่นกัน พลังขนาดนั้น ไม่ควรถูกปล่อยออกมาด้วยพลังระดับเจ้า.”
 
ในตอนนั้น ‘ต้านต้าน’ ที่เงียบมาตลอดก็พูดขึ้น แม้แต่ช่วงที่’ชูเฟิง’ยังไม่รู้สึกตัว แต่’ต้านต้าน’ก็ยังเห็นภาพทั้งหมดในช่วงนั้นตลอดเวลา
 

 
“ต้านต้าน เจ้ารู้หรือเปล่าว่าข้าสามารถพลังของสายฟ้าศํกดิ์สิทธิ์มันปรากฏออกมาได้อย่างไร”
 
 
“มีทางใดบ้างที่จะทำให้ข้าเข้าใจในพลังของมัน”
 
‘ชูเฟิง’ หันไปถาม’ต้านต้าน ‘
 

 
“พูดตามตรง ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่จากที่ข้าเห็นตอนนั้น เจ้าแก่นั่นมันแตะต้องจื่อ หลิง ทำให้เจ้าโกรธและระเบิดเจตนาฆ่าฟันออกมา และในเวลานั้นพลังของสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ก็ถูกระเบิดออกมา.”
 
 
“ในเวลานั้น เจ้าได้พูดบางอย่าง แต่ข้าก็จำได้ว่าเจ้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย ข้าจึงคาดเดาไว้ 2 อย่างที่น่าจะเป็นไปได้.”
 
‘ต้านต้าน’ พูด
 

 
“มีอะไรบ้าง”
 
‘ชูเฟิง’ รีบถามกลับ
 

 
“อย่างแรก แม่นางจื่อ หลิงนั่น สำคัญกับเจ้ามาก และด้วยความสำคัญนั้นเจ้าจึงไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องเธอ มันเป็นเพราะเจ้าต้องการจะปกป้องเธอมันจึงทำงานโดยไม่รู้ตัว ประการแรกเป็นไปได้ว่าแม่นางจื่อหลิงคือตัวกระตุ้น”
 
 
“และอีกอย่างคือ สายฟ้าศํกดิ์สิทธิ์นั้นควบคุมเจ้า การแสดงออกของเจ้านั้นมีผลกระทบต่อพลังของมัน หรือไม่ก็เจ้าได้แสดงเจตนาด้วยความทะเยอทะยานที่สูงมาก “
 
‘ต้านต้าน’ พูด
 

 
“แล้วข้าควรจะทำอย่างไร”
 
‘ชูเฟิง’ ถาม
 

 
“หากเป็นอย่างที่ 2 เจ้าก็ทำได้แค่รอ สายฟ้าศักดิ์สิทธิ์นั้นมีความนึกคิดของมันเอง เหมือนกับทักษะเร้นลับ พลังของมันจะแสดงออกมาได้เมื่อเจ้าต้องการให้มันแสดง.”
 
 
“หากเป็นอย่างแรก มันก็ง่ายมาก แค่ให้แม่นางจื่อ หลิง ตกอยู่ในอันตราย ถ้าเจ้าโกรธจัดมันก็แสดงออกมาเอง แต่ทีข้าคิด เจ้านั้นรักนางมากจึงไม่ยอมให้เธอเสียงเพียงเพราะเรื่องแค่นี้ใช่หรือไม่”
 
‘ต้านต้าน’ พูดและยิ้ม เพราะเธอนั้นเข้าใจตัวตนของ’ชูเฟิง’ทั้งหมด
 

 
“แน่นอนว่าไม่ ข้าจะให้จื่อ หลิง ตกอยู่ในอันตรายเพราะข้าต้องการพลังได้อย่างไร”
 
‘ชูเฟิง’ปฎิเสธทันที
 

 
“อืม ไม่เลว นั่นแหละชูเฟิงที่ข้ารู้จัก ชายที่ไม่ยอมให้ผู้หญิงที่ตนรักต้องตกอยู๋ในอันตรายเพียงเพราะต้องการพลัง ถ้าเจ้ากล้าทำเยี่ยงนั้นล่ะก็ ข้าคงต้องประเมินเจ้าต่ำลงไปอีก.”
 
 
“นอกจากนี้ ข้าคิดว่ามันน่าจะเป็นประการที่ 2 มากกว่าอย่างแรก เพราะดูเหมือนว่ามันจะตัดสินใจด้วยตัวมันเองว่าพลังแค่ไหนที่เจ้านั้นจะรับไหว.”
 
 
“แน่นอนว่าเจ้าสามารถทำความเข้าใจเกี่ยวกับพวกมันได้ แต่ตอนนี้เจ้าคงทำได้เพียงแค่รู้ว่ามันคืออะไร หากเจ้าต้องการเข้าใจอย่างลึกซึ้ง เกี่ยวกับพวกมันก็คงต้องให้มันแสดงออกมาไม่ก็หาตัวช่วย.”
 
 
“กายศักดิ์สิทธิ์ของจื่อ หลิง นั้นเป็นชอยส์ที่ดีที่สุด ถ้าเจ้าได้มีอะไรกับเธอแล้ว ข้าคิดว่ามันต้องมีผลต่อสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์อย่างแน่นอน.”
 
 
“แต่มันจะสำเร็จหรือไม่ข้าก็ไม่รู้เพราะมันเป็นเพียงแค่การคาดเดา มันไม่สามารถรุ้ได้อย่างแน่นอน และถ้าเจ้าต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้น มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเจ้าล่ะนะ.”
 
‘ต้านต้าน’ อธิบายให้’ชูเฟิง’ฟัง
 

 
“ข้าจะต้องแข็งแกร่งขึ้น แต่มันต้องไม่ทำให้จื่อ หลิง ลำบาก และข้าจะไม่ยอมให้นางตกอยู่ในอันตรายอย่างแน่นอน.”
 
‘ชูเฟิง’ พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
 
..
 
แปลโดยท่าน#ฮาย
 
: จบภาคหุบเขาเทพกระบี่แหละ ต่อไปก็ใกล้จะมุ่งหน้าไปอาณาจักรจิตวิญญาณ
 
: ถูกต้อง ชูเฟิงต้องไปที่นิกายโลกวิญญาณก่อน จากนั้นก็มุ่งหน้าไปหอคอยอสูรฟ้า
 
: ทั้งหมดนี้ก็เพื่อไปหาพี่ลิงสินะ . . . .
 
ที่มา: