บทที่ 737 – หลาน ยี่ ผู้โง่เขลา
 
 
 
“ผู้อาวุโส หลาน ยี่ ท่านไว้ใจข้ารึ !! ถึงไม่กลัวว่าข้าจะวางยาในเนื้อย่างเช่นนี้ !?”
 
 
 
ชูเฟิง กล่าวด้วยน้ำเสียงเชิงล้อเล่น “ข้าไม่กลัว ข้ารู้สึกว่าเจ้าไม่เป็นอันตรายต่อข้า !!”
 
 
 
หลาน ยี่ กล่าวตอบด้วยรอยยิ้ม “ทำไมรึ !?”
 
 
 
ชูเฟิง กล่าวถาม “ความรู้สึก !!”
 
 
 
หลาน ยี่ กล่าว “ความรู้สึก !! สัญชาติญาณใช่หรือไม่ !?”
 
 
 
ชูเฟิง กล่าว “เอิ่ม…..”
 
 
 
หลาน ยี่ ลังเลเล็กน้อย”
 
 
 
ประมาณนั้น””แล้วถ้าข้าวางยาพิษในเนื้อย่างนี่ ท่านจะทำยังไง !?”
 
 
 
ชูเฟิง ยังคงกล่าวต่อไป “เจ้าคงจะได้วางยาพิษในเนื้อย่างจริงๆ ใช่ไหม !?”
 
 
 
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของ หลาน ยี่ ก็เปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย “ฮ่าๆ ไม่แน่นอน ผู้อาวุโส หลาน ยี่ ทางที่ดีท่านควรจะระวังมากกว่านี้ ถึงอย่างไรท่านก็เป็นถึงผู้เชื่อมต่อโลกวิญญาณ ท่านสามารถใช้อำนาจพลังวิญญาณในการตรวจสอบได้ตลอดเวลา ถ้าหากข้าเป็นท่าน ข้าจะตรวจสอบทุกๆอย่าง เพื่อหาความผิดปกติ ก่อนที่ข้าจะทานมันลงไป !!” “หากท่านถูกคนอื่นหลอก มันจะสายเกินไปที่ท่านจะเสียใจ !!”
 
 
 
ชูเฟิง กล่าวพลางยิ้มบางๆ “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ ข้าจะจำไว้”
 
 
 
แม้ว่า หลาน ยี่ จะไม่เข้าใจว่าทำไม ชูเฟิง ถึงได้กล่าวเช่นนี้ แต่นางก็เข้าใจถึงความปราถนาดีของ ชูเฟิง นางจึงไม่ได้ตำหนิเขาแต่อย่างใด “ท่านกำลังรอน้องสาวของท่านอยู่หรือ !?”
 
 
 
ชูเฟิง กล่าวถามอีกครั้ง “อืม…เมื่อวานข้าได้ออกไปตามหานาง แต่ก็ไม่มีประโยชน์ แม้แต่ยันที่ข้ามอบไว้ให้นางก็หายไป ข้ากลัวว่า…….”
 
 
 
เมื่อกล่าวมาถึงจุดนี้ หลาน ยี่ ก็แสดงความกังวลออกมา “ไม่ต้องกังวลไป นางกลับมาแล้ว และได้รับบาดเจ็บมาเล็กน้อย !!”
 
 
 
ชูเฟิง กล่าวด้วยรอยยิ้ม “เจ้ารู้ได้ยังไง !?”
 
 
 
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลาน ยี่ ก็รีบแผ่อำนาจพลังวิญญาณออกไปอย่างรวดเร็ว ภายในขอบเขตอำนาจพลังวิญญาณของนางกลับไม่พบ หลาน หยานจื่อ แม้แต่น้อย นางจึงสงสัยอย่างมาก 
 
 
 
ชูเฟิง ไม่ได้ตอบคำถามของนาง เขาเพียงยิ้มบางๆ ออกมา ก่อนที่จะกระโดดลงไป และวิ่งลับหายไปในป่านอกนครที่สาบสูญ “นี่มันอะไร !!”
 
 
 
เมื่อ ชูเฟิง จากไปได้ไม่นานนั้น แววตาของ หลาน ยี่ ก็เป็นประกาย เพราะในตอนนี้ หลาน หยานจื่อ ได้เข้ามาในอาณาเขตอำนาจพลังวิญญาณของนาง 
 
 
 
หลาน ยี่ รีบวิ่งเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว และนางก็ได้พบกับ หลาน หยานจื่อ ที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยจริงๆ “หยานจื่อ เกิดอะไรขึ้น !?”
 
 
 
หลาน ยี่ กล่าวถามด้วยความห่วงใย “พี่สาว ไม่มีอะไร !! ข้าเพียงแต่ถูกซุ่มโจมตีจากสัตว์ร้ายเท่านั้น !!”
 
 
 
หลาน หยานจื่อ ได้แต่งเรื่องขึ้นมาเพื่อหลอก หลาน ยี่ 
 
 
 
เมื่อเห็นว่า หลาน หยานจื่อ ไม่ได้รับบาดเจ็บหนัก หลาน ยี่ ก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก พร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสน ในขณะที่นางพึมพำออกมาว่า”
 
 
 
แปลก !! แม้แต่ข้ายังไม่สามารถตรวจสอบการมาของ หยานจื่อ ได้ แล้วเขาทำได้ยังไง !?”
 
 
 
หลังจากนั้น ในวันที่สี่ ชูเฟิง ได้พบรูปแบบเปล่งแสงถึงเจ็ดแห่งภายในป่า และในวันที่ห้า เขาก็สามารถปลดผนึกรูปแบบไปได้ถึงหกรูปแบบตามลำดับ 
 
 
 
ในตอนนี้ เขาขาดการค้นพบรูปแบบเปล่งแสงเพียงรูปแบบเดียวเท่านั้น เขาก็จะสามารถรวบรวมกุญแจได้ทั้งเจ็ดดอก เขาจะสามารถปลดผนึกรูปแบบเปล่งแสงรูปแบบสุดท้าย และสามารถปลดผนึกพื้นที่หลักของนครที่สาบสูญได้ 
 
 
 
ในขณะที่เขากำลังออกค้นหาอยู่ในป่านั้น เพื่อหลีกเลี่ยงจากอันตราย เขาได้แผ่อำนาจพลังวิญญาณออกมาอยู่ตลอดเวลา ในเวลานี้น จู่ๆ ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป เพราะเขาตรวจพบออร่าพลังของผู้คนถึงสามคนทและผู้คนเหล่านั้นก็คือ หลาน ยี่ , หลาน หยานจื่อ และ หวาง หลง “หึ !!”
 
 
 
ในเวลานั้น ชูเฟิง สบถขึ้นในใจ หากเขาพบเพียง หลาน ยี่ และ หลาน หยานจื่อ เพียงสองคน ก็ไม่ถือเป็นเรื่องแปลก เพราะพวกนางมักจะออกมาพร้อมกัน แต่ในตอนนี้ เขากับพบ หวาง หลง ที่หลบซ่อนอยู่ในบริเวณนั้น มันจึงสามารถบ่งบอกได้ถึงบางอย่าง 
 
 
 
นอกจากนี้ ชูเฟิง ยังพบว่าออร่าพลังของ หลาน ยี่ กำลังปั่นป่วน ซึ่งนั่นอาจจะหมายความว่านางอาจจะถูกวางยาพิษ “บ้าเอ๊ย !! ทำไมนางไม่ฟังข้า !!”
 
 
 
ชูเฟิง รู้สึกโกรธอย่างมาก เพราะเขาได้เคยบอกกับนางไว้แล้วว่าอย่าทานอะไรโดยไม่ตรวจสอบเสียก่อน แต่ตอนนี้ เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้ทำตามที่เขาบอกไว้ 
 
 
 
แม้ว่า ชูเฟิง จะรู้สึกโกรธ แต่เขาก็ไม่ลังเลแต่อย่างใด เขารีบวิ่งออกไปทาง หลาน ยี่ กับคนอื่นๆ ด้วยความรวดเร็วราวกับแสง 
 
 
 
แม้เขาจะกล่าวว่า”
 
 
 
ไม่ใช่เรื่องของเรา ไม่ต้องกังวล !!”
 
 
 
แต่ หลาน ยี่ ก็เป็นคนดีคนหนึ่ง และ ชูเฟิง ก็ไม่ชอบ หลาน หยานจื่อ และ หวาง หลง เมื่อ ชูเฟิง พบพวกเขาอีกครั้ง เขาจึงเข้าไปแทรกแทรงเรื่องนี้ 
 
 
 
บนทุ่งหญ้าห่างจากจุดที่ ชูเฟิง อยู่ออกไปพันเมตร หลาน ยี่ นอนหงายอยู่บนพื้น นางหลับตาแน่น ใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีแดง พร้อมกับริมฝีปากสีชมพู และจมูกของนางปล่อยลมหายใจอุ่นๆ ออกมา 
 
 
 
ในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่า หลาน ยี่ ได้ถูกวางยาพิษอย่างแน่นอน นางบิดร่างกายอันทรงเสนห์ของนางออกมา พร้อมกับส่งเสียงครางออกมาเป็นระยะๆ แต่ก็เห็นได้ว่านางกำลังพยายามต้านพิษที่ทำให้นางต้องทรมานอยู่ในตอนนี้ 
 
 
 
และในขณะนั้น ก็มีอีกสองคนที่ยืนอยู่ด้านข้างของนาง นั่นก็คือ หวาง หลง และ หลาน หยานจื่อ ใบหน้าของ หลาน หยานจื่อ เต็มไปด้วยความอับอาย แต่สิ่งที่เห็นได้ชัดเจนมากที่สุดก็คือ ความหวาดกลัว ที่ปรากฏอยู่ 
 
 
 
ในขณะเดียวกันนั้น ใบหน้าของ หวาง หลง กลับเต็มไปด้วยความสุข แววตาของเขาเบิกกว้างจนเกือบจะเท่าดวงตาของวัว อีกทั้งแววตาของเขายังมองดูน่าขนลุก พลางเขาใช้ลิ้นเลียริมฝีปากไปมา สามสิบปีที่หมาป่าอดกลั้นมันไว้ คอยเฝ้าฝันถึงแกะสาว กำลังจะมาถึง ความปราถนาที่เขาใฝ่หากำลังจะระเบิดออกมา และทำให้เขาสูญเสียความเป็นตัวเอง “หยานจื่อ เจ้าทำได้ดีมาก ออกไปไกลๆ ได้แล้ว ข้าไม่ต้องการให้ผู้ใดมารบกวนข้า !!”
 
 
 
หวาง หลง โบกมือไล่ หลาน หยานจื่อ เพราะสัญชาติญาณสัตว์ป่าของเขากำลังจะปะทุออกมา “พี่ หลง ท่านยังไม่ได้สร้างรูปแบบอำนาจพลังวิญญาณเลียนแบบอสูรโอสถตัณหา !!”
 
 
 
หลาน หยานจื่อ กล่าวเตือน “ออกไป !! เจ้าคิดว่าข้าต้องให้เจ้าเตือนข้ารึ !!”
 
 
 
หวาง หลง โกรธมาก เขาสะบัดมือของเขา พลันเกิดพายุพัดเอา หลาน หยานจื่อ กระเด็นออกไปไกลหลายเมตร ในเวลาเดียวกัน เขาก็สร้างรูปแบบอำนาจพลังวิญญาณขึ้นมาปกคลุมเขา และ หลาน ยี่ เอาไว้ แยกออกมาจาก หลาน หยานจื่อ “หึ !! อสูรโอสถตัณหา มันไม่มีจริง !! มีเพียงคนโง่เท่านั้นที่เชื่อ !!””งี่เง่า !! ความฝันของข้าคือร่างกายของ หลาน ยี่ ในตอนนี้ ข้ากำลังจะได้รับมัน ทำไมข้าจะต้องปิดบัง !!””ถ้านางรู้ความจริงแล้วยังไง !? ข้าต้องการให้นางรู้ ว่านางแปดเปื้อนด้วยมือของข้า หวาง หลง !!””ฮ่าๆ แม้ว่านางจะต่อต้านข้า แต่นางก็ไม่อาจทำอะไรข้า หวาง หลง ได้ หากนางบอกเรื่องนี้ออกไป ใครจะเชื่อนาง !!””ท้ายที่สุด นางจะต้องฆ่า หยานจื่อ !! แต่ก็ไม่เกี่ยวกับข้า !! เพราะถึงยังไง ข้าก็ได้ในสิ่งที่ข้าต้องการ ฮ่าๆๆๆๆๆ !!”
 
 
 
หลังจากที่เขาสร้างรูปแบบอำนาจพลังวิญญาณออกมาปิดกั้นตัวเองแล้วนั้น เขาก็หัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย และบ้าคลั่ง เขาถอดเสื้อผ้าของเขาออก พร้อมกับยื่มมือไปสัมผัสกับ หลาน ยี่ 
 
 
 
ในตอนแรกนั้น เขาเพียงลูบเบาๆ ไปที่ใบหน้าของ หลาน ยี่ แต่เมื่อสัมผัสอันอ่อนนุ่มส่งผ่านจากมือของเขาเข้ามานั้น ความปราถนาของเขาก็ระเบิดออก เขาตะโกนออกมาว่า”
 
 
 
ข้าทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยยยยย !!”
 
 
 
เขาคว้าไปที่กระโปรงของนาง พร้อมกับเกิดเสียง”
 
 
 
แคว้กกก !!”กระโปรงของนางถูกฉีกออกอย่างรวดเร็ว
 
 
 
ReaDMGA///////////////////////////////////////////////////C : ขอด่าทีเถอะ”
 
 
 
อีโง่!!!!!”
 
 
 
A : ใจเย็นๆพ่อ พี่เฟิงกำลังไปช่วยซั่มล่ะ
 
 
 
B : ไปช่วยเหลือ ซั่มป้ามืงสิ เห็นพี่เฟิงเป็นคนยังไง!!!
 
 
 
C : สารเลว คำดากไม่เจอหางเอาหมด!!!
 
 
 
A : ทัศนคติต่อพี่เฟิงของมืงแย่ชะมัด ถ้าพี่เฟิงใจดำคงไม่โดดไปช่วยเอาล่ะ
 
 
 
B : มืงอีกตัว!!!