บทที่ 641 – ภัยธรรมชาติ
 
 
 
หลังจากที่ตัดสินใจแล้ว หย่า จ่งหยุน นำ หย่า เฟย และผู้ติดตามจ้าวสงครามทั้ง 100 ตลอดจนถึงผู้เชี่ยวชาญที่ทำหน้าที่ป้องกันหมู่เกาะประหารในทะเลโลหิตนิรันดร์ เพื่อมุ่งหน้าไปยัง ที่พักของ แม่นาง ฉิวซุย 
 
 
 
แต่ หย่า จ่งหยุน และ หย่า เฟย ไม่ได้บอก เหล่าฝูงชนของหมู่เกาะประหาร ว่าทำไมถึงต้องตามล่า เถ่า ฉิวซุ่ย ซึ่งพวกเขาต้องปฏิตามเพราะพวกเขาอยู่ต่อหน้า ผู้นำของ เก้า นิรันดร์ ซึ่ง เขายังเป็นผู้เฒ่าที่แข็งแกร่งที่สุดเป็นอันดับ 2 ของหมู่เกาะประหาร [ T/N ที่คิดว่าแข็งแกร่งเป็นที่ 2 เพราะมีคนไม่กี่คนที่รู้ว่า ผู้นำรุ่นก่อนของหมู่เกาะประหารยังมีชีวิตอยู่ ] 
 
 
 
สำหรับใบหน้า หย่า เฟย ในตอนนั้น เต็มไปด้วยความพึงพอใจ เพราะนางโกรธ ฉิวซุ่ย ฟู่หยานเป็นอย่างมากที่โดนหยามหน้า แล้วนางก็ได้โอกาสแก้แค้นเร็วขนาดนี้ นางแทบจะทนรอไม่ไหวที่จะเห็นความกลัวของ ฉิวซุ่ย ฟู่หยาน 
 
 
 
* บูมมมมมมมมม * 
 
 
 
แต่เมื่อพวกเขาเริ่มเคลื่อนไหวและกำลังจะก้าวมาถึงเกาะลอย ที่เป็นที่พักของ ฉิวซุ่ย ฟู่หยาน ก็มีเสียงระเบิดดังกึกก้องบนท้องฟ้า 
 
 
 
เมื่อพวกเขาแหงนหน้ามองขึ้นไป ทุกคนก็ถึงกับหน้าถอดสี ใบหน้าของพวกเขาจมลงไปกับความตะลึง ดวงตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “อ๊าาาาาาา ~ ~ ~”
 
 
 
ตอนนั้น หลายคนที่มีจิตใจที่ไม่หนักแน่นเริ่มจะกรีดร้องออกมา จนเสียงดังระงม 
 
 
 
ในตอนนั้นเหนือสวรรค์ทั้งเก้า เกิดการแหวกออกอย่างไม่รู้จบ จากนั้นก็มีฝ่ามือขนาดมหึมาออกมาปกคลุมทั่วผืนฟ้าค่อยๆซัดลงมากจากด้านบน 
 
 
 
ฝ่ามือนั้นปรากฏขึ้นมาและก็หายไปอย่างต่อเนื่องราวกับสิ่งลวงตา สัญลักษณ์ที่อยู่รอบๆมัน ยากที่จะบอกว่าฝ่ามือนั้นคือสิ่งใด ยังไรก็ตามสิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้ คือ ความกลัวที่เกิดขึ้นในจิตใจของทุกๆคน ฝ่ามือนั้นเหมือนจะสามารถทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง 
 
 
 
* บึ้ม บึ้ม บึ้ม บึ้ม บึ้ม* 
 
 
 
ในทันทีที่ฝ่ามือขนาดมหึมาซัดลงมา ทุกคนเห็นชัดว่าแผ่นดินยุบลงไป ด้านนอกของโลก ดวงดาวได้ถูกมันทำลาย เนื่องจากดวงดาวถูกทำลาย ท้องฟ้าจึงเต็มไปลูกไฟอุกกาบาตที่ถล่มลงมา 
 
 
 
ขณะนั้นท้องฟ้าได้พังทลายย่อยยับ พวกเขาก็ไม่สามารถมองเห็นดวงตะวัน ดวงจันทร์ หรือ ดวงดาวได้ พวกเขามองเห็นแค่เพียงพื้นที่ด้านล่าง 
 
 
 
แต่ถึงแบบนั้น โลกก็ไม่ได้ตกลงสู่ความมืดมิดแต่อย่างใด กับเป็นแสงสว่างอย่างไม่มีที่สิ้นสุด 
 
 
 
เหตุผลที่เป็นเช่นนั้น เนื่องจากท้องฟ้าเต็มไปด้วยอุกกาบาต ที่มีอยู่นับไม่ถ้วน พวกเขาทุกคนบอกได้ว่าอย่างน้อยๆ ก็มีปริมาณเพียงพอที่จะ ทำลายทะเลตะวันออก 
 
 
 
มันเหมือนความบ้าคลั่งของดาวหางที่ทำให้โลกสว่าง แต่สีที่สว่างนั้นคือสีแดงเพลิงที่พัดพาความมืดมิด และเมื่อแสงสว่างสีแดงเพลิงปะทะกับทะเลสีแดงเลือด มันจึงทำให้ทะเลโลหิตนิรันดร์กลายเป็นลาวา 
 
 
 
ทะเลโลหิตนิรันดร์ที่สงบอยู่เสมอ บัดนี้มันไม่เป็นเหมือนดั่งปัจจบุน ตอนนี้ผิวน้ำมันเหมือนกับ ลาวา ที่ผุดขึ้นตลอดเวลา “หนี! ! ! ! ! ทุกคนหนีไป! ! ! โลกถึงการอวสานแล้ว”
 
 
 
เห็นแบบนั้น ทุกคนที่กำลังพากันตะลึง ไม่มีเวลาพอที่จะคิดเรื่องอื่น ปฏิกิริยาแรกของพวกเขาคือการวิ่งหนีเอาตัวรอด 
 
 
 
ขณะที่พวกเขาหนี ฝ่ามือขนาดมหึมาก็ค่อยๆลดลงมาครอบคลุมทั้งท้องฟ้า และตอนนี้ก็ยังมีอุกกาบาตที่ตกกระจายไปทั่วทุกภูมิภาคทะเลตะวันออก แล้วพวกเขาจะหนีไปไหนได้ ? “ท่านปู่ พวกเราจะทำยังไงกันดี”
 
 
 
หย่า เฟยในตอนนั้นได้ลืมการแก้แค้นไปโดยปริยาย นางที่มักจะหยิ่งยโส อวดดี ปัจจุบันกับมีสีหน้าที่ซีดเผือดราวกับไก่ต้ม นั้นเป็นเพราะความหวาดกลัว แม้แต่ร่างของนางยังสั่นเทาเบาๆ นางทำตัวเหมือนเด็ก ที่โดดเข้าไปยังอ้อมกอดของปู่ โดยไม่กล้าขยับไปไหน “เฟย เอ๋อ ไม่ต้องกลัว ตอนนี้ปู่อยู่กับเจ้า แม้ต่อให้ข้าแลกด้วยลมหายใจสุดท้าย ข้าจะต้องทำให้เจ้าปลอดภัย”
 
 
 
ขณะนั้น หย่า จงหยุน ใช้มือข้างหนึงกอดหย่า เฟย แน่น และในเวลาเดียวกันเขาก็ใช้มืออีกข้าง สร้างรูปแบบอำนาจพลังวิญญาณสีทองขึ้นมา 
 
 
 
รูปแบบอำนาจสีทอง ไม่ได้ปลกคลุมทั่วทุกพื้นที่ แต่เขาสร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องตัวเขาและหย่า เฟย ไม่ว่าคนอื่นๆจากหมู่เกาะประหารจะขอร้องเขายังไง เขาก็ไม่ยอมให้ใครเข้ามา 
 
 
 
เหตุผลที่เขาทำแบบนั้นเพราะว่าเขาไม่อยากใช้อำนาจพลังที่จะปกป้องตัวเองไปช่วยคนอื่น ในวินาทีนั้น เขาเพียงแค่ต้องการให้ตัวเองและหลานสาว มีชีวิตรอด
 
 
 
ถึงแม้ว่ารูปแบบอำนาจพลังของหย่า จงหยุน ไม่วางรูปแบบขนาดใหญ่ครอบคลุมพื้นที่ แต่มันก็ถูกสร้างขึ้นด้วยอำนาจพลังทั้งหมดของเขา แทบจะพูดได้ว่าเขาใช้ทุกอย่างที่เขามี เพราะในสถานการณ์แบบนี้ เขาไม่กล้าที่จะเก็บอะไรไว้
 
 
 
ด้วยพลังที่ขีดสุดของเขา ในที่สุดเขาก็สร้างหอคอยสีทองขนาดเล็ก สูงประมาณ 5 เมตรข ความกว้าง 2 เมตรขึ้นมา แม้ว่าหอคอยจะดูไม่ใหญ่มาก แต่มันก็เปี่ยมไปด้วยอำนาจพลังที่แข็งแกร่ง มันคือรูปแบบป้องกันที่ร้ายกาจของ หย่า จงหยุน 
 
 
 
* พุ่ง * 
 
 
 
แต่เมื่อวางรูปแบบเสร็จเรียบร้อย ก็มีเสียงอึกทึกเกิดขึ้นบนท้องฟ้าระยะไกลออกไป ในเวลาเดียวกัน โลกก็สั่นสะเทือน จนผิ้นผิวทะเลโลหิตนิรันดร์ที่เหมือนลาวาเกิดการปะทุ น้ำจำนวนมากพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า และในตอนนั้นทุกอย่างก็จมลงสู่ความอลม่าน 
 
 
 
* พุ่ง พุ่ง พุ่ง พุ่ง พุ่ง * 
 
 
 
หลังจากที่เสียงนั้นดังขึ้น ก็มีเสียงระเบิดดังอย่างต่อเนื่องไล่เข้ามาหา หย่า เฟย และ หย่า จงหยุน พวกเขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเป็นอุกกาบาตจากท้องฟ้ากำลังตกลงมาใกล้ๆ 
 
 
 
หลังจากที่เห็นเส้นแสงเปลวเพลิง จากด้านบนกำลังลงมากระแทกกับอากาศ มันก็เกิดการระเบิดกระจายออกเป็นคลื่นพลังที่แสนจะดุร้าย ทำให้ลมพัดออกไปโดยรอบในรูปทรงของวงกลม คลื่นพลังที่กระจายออกไม่มีท่าทีว่าจะเบาลง มันยังคงพัดผ่านทุกพื้นที่และทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะดูยังไง คลื่นระลอกนั้นมันก็สามารถฆ่าพวกเขาได้ “อ้า ~ ~ ~”
 
 
 
ในที่สุด อุกกาบาตก็ตกลงสู่ทะเลโลหิตนิรันดร์ ทันทีที่มันกระแทก น้ำก็เกิดการระเบิดขึ้นดั่งภูเขาไฟระเบิดจนลาวาทะลักออกมา 
 
 
 
และเมื่อคลื่นพลังกวาดผ่าน นอกจาก หย่า เฟย และ หย่า จงหยุน ที่อยู่ในรูปแบบอำนาจฯ ทุกคนล้วนแต่กลายเป็นเถ้าถ่าน พวกเขาตายอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่เหลือซาก 
 
 
 
แม้แต่รูปแบบอำนาจที่สร้างด้วยพลังที่มหาศาลเมื่อเจอกับคลื่นพลังที่ถาโถมมันก็เกิดรอยแตกร้าวเพราะทนไม่ไหว “มันเป็นไปได้ยังไง ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ ? หมู่เกาะประหารของข้าได้ก้าวสู่จุดสูงสุด ของทะเลตะวันออก และพวกเราก็อยู่กันอย่างสงบสุข องค์เทพ ทำไมท่านทำกับเราเช่นนี้ พวกเราทำอะไรผิด ท่านถึงได้ลงโทษเรา ?” 
 
 
 
หย่า จงหยุน แหงนมองด้านบนพร้อมกับตะโกน ขณะใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความสบสนจ้องมาไปที่ฝ่ามือขนาดมหึมา ที่กำลังอยู่บนอากาศปกคลุมท้องฟ้า 
 
 
 
ในตอนนั้น เขาที่มักจะมีท่าที ยโสโอหัง ไม่มีแม้แต่เสี้ยวของท่าทีแบบนั้น ขณะที่เขาเปลี่ยนไปราวกับคนละคน แม้เขาจะมีตำแหน่งสูงเป็นถึงผู้นำของ เก้านิรันดร์ ที่ทุกคนเคารพยำเกรงในทะเลตะวันออก เมื่อเขาต้องเผชิญหายนะที่แท้จริง เขากับดู ต่ำต้อยไร้พลัง เพราะเขารู้ดีว่า เขาไม่อาจต้านทานต่อพลังในระดับนี้ได้ “ท่านปู่ แย่แน่ๆ!!!”
 
 
 
ณ ตอนนั้น หย่า เฟย ที่ตกใจหวาดกลัว ก็ส่งเสียงร้องออกมา 
 
 
 
เมื่อเขาหันหัวขึ้นมองอีกครั้ง ใบหน้าของ หย่า จงหยุน ก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก เพราะอุกกาบาตที่มีขนาดใหญ่สุดและสามารถทำลายได้ทุกสิ่งอย่าง กำลังมุ่งหน้าตรงเข้ามายังทิศทางของเขา ความเร็วของมันรวดเร็วอย่างมาก และยังมีขนาดใหญ่ครอบคลุมพื้นที่ส่วนหนึ่งของทะเลโลหิตนิรันดร์ ซึ่งพวกเขาไม่อาจจะหลบเลี่ยงมันไปได้ 
 
 
 
* บูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม * 
 
 
 
ในที่สุด ก็มีการระเบิดดังสนั่นขึ้น ซึ่งในตอนนั้น หย่า จงหยุน และ หย่า เฟย รู้สึกว่าทุกอย่างมืดไปหมด ร่างกายพวกเขาค่อยๆหายไป และสูญสิ้นสติในที่สุด 
 
 
 
หลังจากที่เผชิญกับสิ่งที่ไม่รู้จัก และไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน หย่า เฟย ก็ค่อยๆลืมตาขึ้น แต่หลังจากที่นางตื่น นางก็พบว่าโลกที่นางเห็นเปลี่ยนแปลงไปโดยสิ้นเชิง 
 
 
 
ท้องฟ้าสีแดงเลือดเต็มไปด้วยรอยแตกแยก โลกทั้งใบกลายเป็นสีแดงและเต็มไปด้วยลาวา ระหว่างท้องนภาและผืนพิภพ ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของสิ่งมีชีวิตที่หลงเหลือ จะมีก็แต่ ความกลัวที่ไร้ขอบเขต “นี่หรือว่าข้าตายไปแล้ว ?”
 
 
 
นั้นคือสิ่งที่ หย่า เฟย ฉุกคิดขึ้นได้ หลังจากผ่านเหตุการณ์อันแสนเลวร้าย นางไม่คิดว่านางจะยังมีชีวิตรอด 
 
 
 
ReadMGA /////////////////////////////////////////////// A : ตายง่ายชิบหาย!!! 
 
 
 
B : นี้จะเป็นอวสานของทะเลภาคตะวันออกจริงๆหรือ ไม่ใช่หรอกเป็นแค่ภาพที่แสดงให้เห็นหายนะที่กำลังจะบังเกิด หาก ชูเฟิง เป็นอะไรไปต่างหาก 
 
 
 
C : ลูกเทวดาจริงๆ ใครเตะต้องไม่ได้!!! 
 
 
 
B : ไม่ใช่ ลูกเทวดา แต่เป็น บุตรของพระเจ้าต่างหากล่ะ พระเจ้าแห่งสงคราม พระเจ้าแห่งการต่อสู้ พระเจ้าแห่งการทำลายล้าง ซึ่งที่กล่าวมาล้วนแต่ไม่เป็นความจริงแต่อย่างใด 
 
 
 
A : แม่งเปรยมาซะกู เคลิ้มเลย!!! ที่ไหนได้บอกไม่เป็นความจริง