Chapter 1 Chapter One: Let’s Break Up “Let’s…break up
บทที่ 1 บทที่หนึ่ง: เลิกกันเถอะ "เราเลิกกันเถอะ
” XiaYao said, with his face pale as he sighs in relief
"XiaYao กล่าวด้วยใบหน้าของเขาซีดขณะที่เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก
 The coffee in his hand is steaming hot, fingertips slightly aglow
กาแฟอยู่ในมือของเขากำลังร้อนแรงปลายนิ้วหยาบเล็กน้อย
 Sitting across is ZhouDu who stares blankly at XiaYao, his tone unreadable as he asked, “What do you mean?” XiaYao held his head down, not answering
นั่งข้ามคือ ZhouDu ที่จ้องมองที่ XiaYao โทนเสียงไม่สามารถอ่านได้ขณะที่เขาถามว่า "คุณหมายถึงอะไร" XiaYao ก้มหน้าลงไม่ตอบ
 ZhouDu looked at him for a long time, and said in a somber voice, “I’m asking what do you mean?” XiaYao took a deep breath and gently said: “ZhouDu, I don’t like you anymore, let’s break up
"ฉันถามว่าคุณหมายถึงอะไร?" XiaYao หายใจเข้าลึก ๆ และพูดเบา ๆ ว่า "ZhouDu ฉันไม่ชอบคุณอีกต่อไปแล้วให้เลิกกันเถอะ" ZhouDu มองไปที่เขาเป็นเวลานาน
” “Don’t like me?” ZhouDu aggressively said with his eyes cold, “Why didn’t you say you don’t like me in third year when you forced me to be together with you? In university, when you pulled me to bed with you, why didn’t you say you don’t like me? You’ve been together with me for seven years, and now you’re telling me you don’t like me?” ZhouDu’s words were like a sharp knife, stabbing deep into XiaYao’s heart of hearts, slowly bringing out all the filth into broad daylight
"" อย่าชอบฉันหรอ? "ZhouDu กล่าวด้วยสายตาว่า" ทำไมคุณไม่พูดว่าคุณไม่ชอบฉันในปีที่สามเมื่อคุณบังคับให้ฉันอยู่ด้วยกัน? 
 That year, he did use underhanded methods to get ZhouDu to be together with him, but it’s been so many years now, he knows he was wrong, if one does not love you, it’s useless even if you force him to stay by your side
ปีที่ผ่านมาเขาใช้วิธีการที่ไม่สุภาพเพื่อให้ ZhouDu อยู่ด้วยกัน แต่มันก็เป็นเวลาหลายปีแล้วที่เขารู้ว่าเขาผิดถ้าไม่มีใครรักคุณก็ไม่มีประโยชน์แม้ว่าคุณจะบังคับให้เขาอยู่เคียงข้างคุณ
 He’s now realized his mistake, so he has to let go of ZhouDu
ตอนนี้เขาตระหนักถึงความผิดพลาดของเขาดังนั้นเขาจึงต้องปล่อยมือไปจาก ZhouDu
 After quietly listening to ZhouDu’s remarks, with his fingers slightly tightening around the coffee cup, XiaYao lowered his head and quietly repeated: “I want to break up with you
หลังจากฟังคำพูดของ ZhouDu อย่างเงียบ ๆ แล้วนิ้วของเขาค่อยๆกระชับรอบถ้วยกาแฟ XiaYao ก็ลดศีรษะลงและย้ำว่า "ฉันอยากจะเลิกกับคุณ
” “Want to split, then split!” ZhouDu rose from his chair all of a sudden and said, “You think I care about being together with you?” With his loud voice, it was beginning to gather eyes from the people around them
"คุณต้องการแยกออกแล้วแยกออก!" ZhouDu ลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างฉับพลันและพูดว่า "คุณคิดว่าฉันห่วงเรื่องการอยู่ด้วยกันกับคุณหรือ?" ด้วยเสียงอันดังของเขามันเป็นจุดเริ่มต้นที่จะรวบรวมสายตาจากคนรอบตัว
 “What’s there to see?!” ZhouDu yelled at the onlookers and then grabbed the coat, throwing it on his back, and went out
"มีอะไรให้ดูบ้าง?" ZhouDu ตะโกนใส่ผู้ชมและคว้าเสื้อโค้ทโยนมันลงบนหลังของเขาและเดินออกไป
 Once ZhouDu was gone, XiaYao abruptly bent down as he forcefully blinked away the moisture in his eyes caused by the vapour from his coffee
เมื่อ ZhouDu หายไป XiaYao ก้มลงอย่างกะทันหันขณะที่เขากำลังกระพริบตาอย่างรวดเร็วจากความชื้นในดวงตาซึ่งเกิดจากไอจากกาแฟของเขา
 What he didn’t expect was that ZhouDu hadn’t stepped out of the door yet but had turned back to stand by his side
สิ่งที่เขาไม่คาดหวังก็คือโจวอูไม่ได้ก้าวออกจากประตู แต่กลับหันมายืนข้างๆเขา
 XiaYao was somewhat surprised as he saw ZhouDu appear once again
XiaYao รู้สึกประหลาดใจบ้างที่เห็น ZhouDu ปรากฏตัวอีกครั้ง
 “Still sitting around for what? Let’s go home!” ZhouDu impatiently said to XiaYao
"ยังนั่งรอบเพื่ออะไร? 
 XiaYao’s eyelids slightly trembled: “I’ll…go back by myself in a bit
เปลือกตา XiaYao งงเล็กน้อย: "ฉันจะ ... กลับไปด้วยตัวเองในไม่ช้า
” “Go back by yourself?” ZhouDu’s tone lightly rose again, “How are you going to do that when it’s snowing so heavily outside and you’re living with me anyway
"กลับไปด้วยตัวเอง?" โทนของ ZhouDu ก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง "คุณจะทำอย่างไรเมื่อหิมะตกหนักมากและคุณก็อยู่กับฉันต่อไป
” This time, XiaYao slowly stood from his chair and with his head down, followed ZhouDu from behind
"คราวนี้ XiaYao ค่อยๆยืนพิงจากเก้าอี้และศีรษะลงตาม ZhouDu จากด้านหลัง
 Just as they’ve reach the door, ZhouDu stopped again and looked at the snow outside, frowning, he removed the scarf around his neck and wrapped it around XiaYao’s
ขณะที่พวกเขามาถึงประตู ZhouDu หยุดอีกครั้งและมองไปที่หิมะข้างนอกขมวดคิ้วเขาเอาผ้าพันคอรอบคอและห่อหุ้มรอบ XiaYao
 Not waiting for XiaYao to speak, he turned and opened the café’s glass door, and walked out into the profusely and disorderly drifting snow
ไม่ต้องรอ Xiaiyao ที่จะพูดเขาหันและเปิดประตูกระจกของคาเฟ่และเดินออกไปที่หิมะลอยล้นและลวง
 In such a narrow space, with the car heater on, the scarf full of ZhouDu’s scent slowly engulfed XiaYao’s nose
ในบริเวณที่แคบเช่นนี้รถย้อมติดกับผ้าพันคอเต็มไปด้วยกลิ่น ZhouDu ค่อย ๆ จมูกของ XiaYao
 He lowered his head and buried half his face into the scarf
เขาก้มหัวศีรษะและฝังใบหน้าของเขาไว้ในผ้าพันคอ
 The car ride was full of silence
นั่งรถเต็มไปด้วยความเงียบ
 When the car stopped at a crossing, waiting for the traffic light, ZhouDu asked: “How long?” “What?” “I’m asking you, separate for how long? I know, you’re just trying to be difficult right? Why? Is it because on Christmas a few days ago I didn’t hang out with you? I told you I had something going on that day; it really was overtime at the company
เมื่อรถหยุดลงที่ท่าเรือรอสัญญาณไฟจราจร ZhouDu ถามว่า "นานแค่ไหน?" "อะไรกัน?" "ฉันขอร้องคุณแยกกันนานเท่าไหร่? 
 I’ve got a holiday on New Year’s, at that time, let’s go out together—” “ZhouDu
ฉันมีวันหยุดในวันขึ้นปีใหม่ตอนนั้นเราไปกันด้วยกัน ... "" ZhouDu
” Xiao Yao interrupted him
"Xiao Yao ขัดจังหวะเขา
 “Do you……love me?” He turned his head and looked at ZhouDu, asking softly
"คุณ ...... รักฉันเหรอ?" เขาหันศีรษะและมองไปที่ ZhouDu ถามเบา ๆ
 ZhouDu’s ear tips suddenly turned red, and after a few coughs said: “Why do you say that?” Then just as quickly, he changed his reaction, mouth quirked after a side glance at XiaYao and while looking straight ahead said: “Really? Turns out that’s what you wanted to hear
หูของ ZhouDu เปลี่ยนไปเป็นสีแดงเล็กน้อยและหลังจากไอไม่กี่กล่าวว่า "ทำไมคุณถึงพูดอย่างนั้น?" จากนั้นก็รีบเปลี่ยนปฏิกิริยาของเขาปากแหย่ออกมาหลังจากที่มองไปข้างหน้า XiaYao และมองตรงไปข้างหน้ากล่าวว่า "จริงเหรอ? 
 How come you’re like a little girl when you’re all grown up, still talking about love all the time—” “Do you love me?” XiaYao interrupted him again
คุณเป็นเหมือนเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เมื่อคุณโตขึ้นยังคงพูดถึงความรักอยู่ตลอดเวลา ... "" คุณรักฉันเหรอ? "XiaYao ขัดจังหวะเขาอีกครั้ง
 “You, if you want to hear it, then I love you
"คุณถ้าคุณต้องการที่จะได้ยินมันแล้วฉันรักคุณ
” ZhouDu’s fingers on the steering wheel clenched
นิ้วมือ ZhouDu พวงมาลัยแน่น
 XiaYao hung down his head in despondency and softly said: “I see
XiaYao ห้อยหัวลงอย่างหดหู่ใจและพูดเบา ๆ ว่า "ฉันเห็น
” As the snow grew deeper, it seems as though the city would be lost
"เมื่อหิมะโตขึ้นลึกดูเหมือนกับว่าเมืองจะสูญหายไป
 XiaYao felt his chest tighten, so he opened the window slightly to allow a little cold air to come in
Xiaoyao รู้สึกกระชับหน้าอกของเขาดังนั้นเขาจึงเปิดหน้าต่างเล็กน้อยเพื่อให้มีอากาศหนาวเย็นเล็กน้อยเข้ามา
 “Aren’t you cold?” ZhouDu reached out and raised the heat several degrees in the car
"คุณไม่หนาวเหรอ?" ZhouDu เอื้อมมือออกไปและยกความร้อนขึ้นหลายองศาในรถ
 As XiaYao was ready to close the window, out of the corner of his eye he was frightened to see ZhouDu throw himself at him
ขณะที่ XiaYao พร้อมที่จะปิดหน้าต่างแล้วเขาก็กลัวที่จะเห็น ZhouDu โยนตัวเองที่เขา
 “Boom
“บูม
” A sound rang out; XiaYao did not have time to even feel the pain before he lost consciousness
"เสียงดังออกมา; 
 It was noisy, XiaYao felt breathless
มันมีเสียงดัง XiaYao รู้สึกหงุดหงิด
 It seems like he was lying on the table, and a lot of people were talking, except not one word could be heard clearly
ดูเหมือนว่าเขากำลังนอนอยู่บนโต๊ะและมีคนพูดกันอยู่มากมายยกเว้นคำพูดไม่ชัดเจน
 He used all his strength to open his eyes, but no one was around
เขาใช้กำลังทั้งหมดเพื่อเปิดตา แต่ไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ
 In the empty classroom, only the squeaking electric fan was heard as it whined and turned
ในห้องเรียนที่ว่างเปล่ามีคนได้ยินเสียงพัดลมเป่านกหวีดเท่านั้น
 XiaYao looked at the blackboard in front; the setting sun shining through the window decorated him in gold as it settled on him
XiaYao มองไปที่กระดานดำตรงหน้า 
 This is……the classroom?Why did he appear in the classroom? Isn’t he on the way with ZhouDu? XiaYao looked at his palm of his outreached hand, the wrist watch catching his attention
นี่เป็น ...... ชั้นเรียนทำไมเขามาปรากฏตัวในห้องเรียน? 
 He raised his arm up in front of him, and the time marked on the watch was— 17:30 (5:30PM)
เขายกแขนขึ้นข้างหน้าเขาและเวลาที่ทำเครื่องหมายไว้บนนาฬิกาคือ - 17:30 น. (17.30 น.)
 September 12, 2008
12 กันยายน 2551
 This date felt familiar to XiaYao
วันนี้รู้สึกคุ้นเคยกับ XiaYao
 He suddenly remembered, this year is his senior year of high school, and this day happens to be his 18th birthday
จำได้ว่าปีนี้เป็นปีสุดท้ายของการเรียนในโรงเรียนมัธยมและวันนี้เป็นวันเกิดปีที่ 18 ของเขา
 Birthday…… XiaYao had no time to question why he was back in high school, he hastily opened the desk, looking for a diary
วันเกิด ...... XiaYao ไม่มีเวลาซักถามว่าทำไมเขาถึงกลับมาที่โรงเรียนมัธยมเขารีบเปิดโต๊ะมองหาไดอารี่
 There was no grey diary in the desk
ไม่มีสมุดบันทึกสีเทาอยู่ที่โต๊ะ
 Then it should be in ZhouDu’s seat
จากนั้นก็ควรจะอยู่ในที่นั่งของ ZhouDu
 He remembers that on his birthday this year, he had placed that confession diary in ZhouDu’s seat
เขาจำได้ว่าในวันเกิดปีนี้เขาได้วางสมุดบันทึกสารภาพในห้องเก็บของ ZhouDu
 XiaYao hurriedly straightened up, and walked quickly to ZhouDu’s seat, then opened his drawer
XiaYao รีบขึ้นมาและเดินไปที่ที่นั่งของ ZhouDu แล้วเปิดลิ้นชักของเขา
 None
ไม่มี
 XiaYao with his waist bent looked around in ZhouDu’s seat several times and still couldn’t find that diary
XiaYao ก้มตัวเอวมองไปรอบ ๆ ที่นั่งของ ZhouDu หลายครั้งและยังไม่สามารถหาไดอารี่ได้
 “Hey! What are you doing?!” Someone at the door shouted
“เฮ้! 
 XiaYao panically lifted his head from ZhouDu’s seat, and saw WangHao standing at the classroom door
XiaYao เงยหน้าขึ้นมองศีรษะจากที่นั่ง ZhouDu และเห็น WangHao ยืนอยู่ที่ประตูห้องเรียน
 WangHao walked quickly to XiaYao’s side, grabbed his arm and pulled him from ZhouDu’s seat
วังเหว่ยเดินไปทาง XiaYao อย่างรวดเร็วคว้าแขนของเขาและดึงเขาออกจากที่นั่ง ZhouDu
 He looked up and down at XiaYao, face darkened and asked: “What are you doing, stealing something?” “I……” as XiaYao was ready to explain, following behind WangHao, were ZhangYang and ZhouDu as they entered the classroom
เขาเงยหน้าขึ้นและลงที่ XiaYao ใบหน้ามืดและถามว่า "คุณกำลังทำอะไรขโมยอะไรบางอย่าง?" "ฉัน ...... " ขณะที่ XiaYao พร้อมที่จะอธิบายตามวังเหว่ยคือ ZhangYang และ ZhouDu ขณะที่พวกเขาเดินเข้าไปในห้อง
 WangHao quickly pointed to XiaYao “He was just looking around in your drawer, check if anything is missing
วังเหว่ยชี้ไปที่ XiaYao "เขามองไปที่ลิ้นชักของคุณเพียงอย่างเดียวและตรวจดูว่ามีอะไรหายไปหรือไม่
” ZhouDu’s eyes instantly landed on XiaYao
ดวงตาของ ZhouDu หลุดจาก XiaYao
 “I wasn’t
"ฉันไม่ได้
” XiaYao hurriedly explained, “I was looking for something I lost
"XiaYao รีบอธิบายว่า" ฉันกำลังมองหาสิ่งที่ฉันสูญเสีย
” “Eh, what do you mean? What does that have to do with looking through ZhouDu’s drawer? Surely it doesn’t mean that ZhouDu stole your stuff? ZhangYang promptly pulled WangHao to one side, telling him not to speak anymore
"" เอ่อคุณหมายถึงอะไร? 
 ZhouDu significantly glanced at XiaYao, asking: “What have you lost
ZhouDu เหลือบไปที่ XiaYao อย่างมีนัยสำคัญถาม: "สิ่งที่คุณสูญเสีย
” “A book
" "หนังสือ
” “Ha
"Ha
” WangHao chuckled, “Who wants your book?” ZhouDu ignored WangHao and continued to look at XiaYao: “What book?” “A book…a notebook, grey cover, very old, with no signature on top
WangHao หัวเราะ "ใครต้องการหนังสือของคุณ?" ZhouDu ละเลย WangHao และยังคงมองไปที่ XiaYao: "หนังสืออะไร?" "หนังสือ ... สมุดบันทึกปกสีเทาเก่ามากโดยไม่มีลายเซ็นด้านบน
” XiaYao tensely pulled at his clothes, he remembered that that year ZhouDu had not seen the diary
"XiaYao ดึงเสื้อผ้าของเขาอย่างแน่นหนาเขาจำได้ว่าในปีนั้น ZhouDu ไม่ได้เห็นไดอารี่
 He had placed it in ZhouDu’s desk after school and it was found by his friend WangHao who later beat him up in the toilet
เขาวางมันไว้ในโต๊ะทำงานของ ZhouDu หลังเลิกเรียนและเพื่อนของเขา WangHao พบว่าภายหลังเขาเอาชนะเขาเข้าห้องน้ำ
 The matter was then left unsettled
เรื่องถูกทิ้งไว้ยังไม่เรียบร้อย
 Later on, he didn’t know how ZhouDu saw him get beaten up by WangHao, but instead of drinking his drink, he offered it to him, said that it was to apologize for WangHao
ต่อมาเมื่อเขาไม่ทราบว่าโจวดูเห็นเขาถูกโจมตีโดยวังเหยา แต่แทนที่จะดื่มเหล้าให้เขามอบให้เขาเขาบอกว่าขอโทษที่วังเหยา
 It was at that time that he actually made contact with ZhouDu
ตอนนั้นเองที่เขาได้ติดต่อกับ ZhouDu
 He had a crush on ZhouDu for two years, but could never find the courage to say a word, so when he used his whole life’s energy to write everything to ZhouDu in that diary and place it in his drawer, the target had not seemed to find it
เขาหลงใหล ZhouDu เป็นเวลาสองปี แต่ไม่สามารถหาคำกล้าได้กล้าเสียได้ดังนั้นเมื่อเขาใช้พลังชีวิตทั้งหมดของเขาเพื่อเขียนทุกสิ่งทุกอย่างให้ ZhouDu ในไดอารี่นั้นและวางไว้ในลิ้นชักของเขาเป้าหมายดูเหมือนจะไม่ได้ 
 “You, did you see it?” XiaYao’s voice slightly shook
"คุณเห็นไหมล่ะ?" เสียง XiaYao สั่นเล็กน้อย
 “No
“ไม่มี
” ZhouDu gently exhaled the word, and then asked, “Why do you think your notebook will be in my drawer?” XiaYao opens his mouth, not sure how to explain, should he maybe tell ZhouDu that he deliberately placed that book in his seat? ZhouDu took a look at him, seeing as he wasn’t going to reply, picked up one side of the bag and said to WangHao: “I’m going home
"ทำไมคุณคิดว่าโน้ตบุ๊คของคุณจะอยู่ในลิ้นชักของฉัน?" XiaYao เปิดปากไม่แน่ใจว่าจะอธิบายได้อย่างไรว่าเขาควรจะบอก ZhouDu ว่าเขาจงใจวางหนังสือไว้ในที่นั่งของเขาหรือไม่ 
” “Eh? Just going home? Not playing today?” “Not playing
"" เอ๊ะ? 
” The classroom became tranquil once again
"ห้องเรียนก็เงียบสงบอีกครั้ง
 After ZhouDu got back home, from his bag, he took out a notebook
หลังจาก ZhouDu ได้กลับบ้านจากกระเป๋าของเขาเขาเอาออกสมุดบันทึก
 Staring at the grey diary for a while, he placed it into his desk drawer
จ้องมองที่ไดอารี่สีเทาชั่วขณะหนึ่งเขาวางมันลงในลิ้นชักโต๊ะทำงานของเขา