Chapter 30 Chapter 30: Across Illogicality Translator: - -  Editor: - - Ye Chong shook his head understandably, “I don’t know! How the heck I’m supposed to know who you are at the very first glance of you both in my whole entire life?” “Then why do you attack us?” Number 2 questioned unbelievably
บทที่ 30 - บทที่ 30: ข้ามความไม่แน่นอนนักแปล: - - แก้ไข: - - นายปากชูคได้ส่ายหัวเข้าใจ "ฉันไม่รู้! 
 Ye Chong nonchalantly responded, “More like you guys did it first
"พวกคุณเหมือนพวกคุณมาก ๆ ก่อน
” “I…I was just thinking of removing your dangerous-looking… dagger!” Number 2’s pretty face was reddened with embarrassment
"" ฉัน ... ฉันแค่คิดจะเอาของที่ดูอันตราย ... กริช! "หน้าตาของเลข 2 สวยแดงด้วยความละอายใจ
 Ye Chong simply made an “oh” and thought through the situation impartially… Apparently the discussion of such a topic was not really a rational act for both sides at the moment
นายฉงเพิ่งทำ "โอ้" และคิดถึงสถานการณ์อย่างยุติธรรม ... เห็นได้ชัดว่าการอภิปรายของหัวข้อดังกล่าวไม่ได้เป็นการกระทำที่มีเหตุผลสำหรับทั้งสองฝ่ายในขณะนี้
 “Okay, listen
"เอาล่ะฟัง
 I can tell you all that I have not even the slightest interest in you guys
ฉันสามารถบอกคุณได้ทั้งหมดว่าฉันไม่ได้แม้แต่ความสนใจน้อยที่สุดในพวกคุณ
 But I hope for mere cooperation
แต่ฉันหวังว่าสำหรับความร่วมมือเพียง
 Or else, I wouldn’t mind taking your lives as part of punishment for your misbehavior!” It was a blatant intimidating threat uttered from Ye Chong’s mouth, yet the expression on his face was more natural than ever, a kind of tranquility and indifference that couldn’t be explained, as if what he did was as normal as one’s daily routine of eating and drinking
หรือมิฉะนั้นก็คงไม่คิดว่าชีวิตของคุณจะเป็นส่วนหนึ่งของการลงโทษสำหรับความประพฤติมิชอบของคุณ! "มันเป็นการข่มขู่คุกคามอย่างเห็นได้ชัดจากปากของยองปาก แต่การแสดงออกบนใบหน้าของเขาดูเป็นธรรมชาติมากขึ้นกว่าเดิมความเงียบสงบและไม่แยแส 
 Chill uncontrollably crept up their spines, like a sharp sword stuck ruthlessly right at their throats, while its eerie coldness permeated through the pores of their skins into every single cell of their bodies; Those words from Ye Chong, in that apathetic tone, were flooded with immense bloodthirstiness, overflowing the limits inevitably, like pouring more water into a full bucket of it, ready to be kicked as it spread everywhere
Chill คลั่งขึ้นเงี่ยงของพวกเขาเช่นดาบคมติดอยู่ที่โหดร้ายที่ลำคอของพวกเขาในขณะที่ความหนาวเย็นน่าขนลุกของมันแทรกซึมผ่านรูขุมขนของผิวหนังของพวกเขาลงในเซลล์เดียวทุกของร่างกายของพวกเขา; 
 “What kind of cooperation do you desire?” Number 2’s voice was trembling a little
"คุณต้องการความร่วมมือแบบไหน?" เสียงของเลข 2 สั่นเล็กน้อย
 Fear could be felt
กลัวจะรู้สึก
 The young man was also uneasy, as cold sweat streamed through his forehead
ชายหนุ่มก็ไม่สบายใจเพราะเหงื่อไหลผ่านหน้าผากของเขา
 Ye Chong was pleased, seeing how his warning somehow magically worked out
เยซองพอใจที่เห็นคำเตือนของเขาอย่างมหัศจรรย์
 But his facial expression remained unchanged, not even a bit
แต่การแสดงออกทางสีหน้าของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย
 It was still as uninterested as he ignored Number 2 and inquired on, “Are there any other survivors on this craft?” He stared at Number 2 with intense focus, eye to eye
เขายังไม่ใส่ใจอะไรกับเรื่องนี้ในขณะที่เขาไม่สนใจหมายเลข 2 และถามว่า "มีผู้รอดชีวิตคนอื่น ๆ ในงานนี้หรือไม่?" เขาจ้องไปที่เบอร์ 2 โดยมุ่งเน้นอย่างเข้มข้นตาต่อตา
 “No! The rest of us other than ourselves are dead!” She replied without much pause while shaking her head sincerely
“ไม่! 
 The sexy lips of her tiny mouth moved in crimson seduction, the captivating charm unavoidably wafted without notice
ริมฝีปากเซ็กซี่ของปากเล็ก ๆ ของเธอขยับตัวด้วยการยั่วยวนสีม่วงเข้มเสน่ห์ที่น่าหลงใหลหลุดลอดโดยไม่ต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า
 However Ye Chong wasn’t infatuated at all and carried on with his inquiry, “So now… what are the rough coordinates of this stranded spaceship?” “I dunno
อย่างไรก็ตามนายยองไม่ได้หลงใหลและดำเนินการกับการสอบถามของเขา "ดังนั้นตอนนี้ ... สิ่งที่เป็นพิกัดที่คร่าวๆของยานอวกาศที่ควั่นนี้หรือไม่" "ฉันไม่ได้
 You can only know that at the main control room!” She shook her head again
คุณสามารถรู้ได้เฉพาะที่ห้องควบคุมหลัก! "เธอส่ายหัวอีกครั้ง
 “Then we shall go there now!” He bolted up
"แล้วเราจะไปที่นั่นตอนนี้!" เขาก๊อปปี้ขึ้น
 Number 2 went on pleading, “Then could you pleaseeee untie us? We can’t show you the way with these on!” Her expressive eyes shot a pitiful sight at Ye Chong, with a scarlet red blush on her cheeks, which would make any man sympathize upon her at first sight
หมายเลข 2 เดินอ้อนวอน "คุณช่วยแก้ปัญหาให้เราได้ไหม? 
 Still, Ye Chong was never going to get the hint, while he was finding the random red patches on her face strange
ยังคง, Ye Chong ไม่เคยจะได้รับคำแนะนำในขณะที่เขากำลังมองหาแพทช์สีแดงแบบสุ่มบนใบหน้าของเธอแปลก
 Why the heck this lady’s face getting all red? Instead, the young master got the hint, as he was mesmerized by her looks
ทำไมเจ้าหญิงคนนี้ถึงได้สีแดงทั้งหมด? 
 His eyes locked on her and he seemed to have forgotten where he was
ดวงตาของเขาขึงขังเธอและเขาก็ดูเหมือนจะลืมไปว่าเขาอยู่ที่ไหน
 “Ohhhhhh! It’s okay
“ohhhhhh! 
 Save your trouble!” He planned to ignore her recommendation and just lift them one on each side, as they weighed close to nothing in his hands
ช่วยคุณแก้ปัญหาได้! "เขาวางแผนที่จะละเลยคำแนะนำของเธอและเพียงยกพวกเขาขึ้นมาอีกข้างหนึ่งขณะที่พวกเขาชั่งน้ำหนักใกล้เคียงกับอะไรที่อยู่ในมือของเขา
 The lifting shocked the boy in his day-dream and it was fortunate enough that he regained his senses quickly enough to force curse words back into his guts
ยกยกตกใจเด็กในฝันวันของเขาและมันก็โชคดีพอที่เขาฟื้นความรู้สึกของเขาได้อย่างรวดเร็วพอที่จะบังคับคำสาปแช่งกลับเข้าไปในความกล้าของเขา
 Imagine if he insensibly cursed this monster lifting him, he might be tossed right out of the ship on the spot
ลองจินตนาการดูว่าเขาสาปแช่งมอนสเตอร์ตัวนี้ให้เขายกตัวหรือไม่เขาอาจถูกโยนออกจากเรือได้ทันที
 Number 2 felt ashamed of herself, her charm failed her the very first time in her entire career! What a steady man! Ye Chong slowly grew and became more unpredictable in her thoughts, with terror mushrooming about this man
หมายเลข 2 รู้สึกละอายใจกับตัวเองเสน่ห์ของเธอทำให้เธอล้มเหลวเป็นครั้งแรกในอาชีพการงานทั้งหมด! 
 The sensation being lifted head down was causing discomfort, which was still fine for Number 2, since she had been sternly trained in her childhood
ความรู้สึกที่กำลังยกศีรษะลงทำให้รู้สึกไม่สบายซึ่งยังคงเป็นตัวเลขที่ 2 เพราะเธอได้รับการฝึกฝนอย่างเข้มงวดในวัยเด็กของเธอ
 For countless times she had been through various kinds of discomfort way more than this
นับไม่ถ้วนที่เธอได้ผ่านทางความรู้สึกไม่สบายหลายแบบมากกว่านี้
 It was more like suffering, while this was just a piece of cake! Rather, it was real anguish for the young man beside her, since he was born with a silver spoon in his mouth and was raised thoughtfully
มันเป็นเหมือนความทุกข์ทรมานขณะที่นี่เป็นแค่เค้ก! 
 He was frail and Ye Chong’s ropes were tight, constricting him with pain and discomfort, especially when Ye Chong was lifting him with gravity pulling his weight all the way down with ropes upon him
เขาเป็นคนที่อ่อนแอและเชือกของคุณเช็กแน่นคับแคบด้วยความเจ็บปวดและความรู้สึกไม่สบายโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนายชองกำลังยกเขาด้วยแรงโน้มถ่วงที่ดึงน้ำหนักของเขาไปตลอดทางด้วยเชือก
 That was more than painful, which would make anyone wail
นั่นเป็นความเจ็บปวดมากกว่าที่จะทำให้ทุกคนโอดครวญ
 “So, how do you get to the main control room?” Ye Chong didn’t seem to care
"แล้วคุณมาที่ห้องควบคุมหลักได้อย่างไร?" นายดูไม่ได้สนใจ
 She shot a glance at the young master and signalled him to hold on, “From this room, go through the green door then turn right, there would be a corridor about 20 meters long
เธอรีบมองไปที่นายหนุ่มและบอกให้เขาจับ "จากห้องนี้เดินผ่านประตูสีเขียวแล้วเลี้ยวขวาจะมีทางเดินยาวประมาณ 20 เมตร
 Enter the yellow door and that would be the main control room!” Number 2 was certain that she couldn’t do anything at the moment, so she only could state where the control room exactly was
ใส่ประตูสีเหลืองและนั่นจะเป็นห้องควบคุมหลัก! "หมายเลข 2 แน่ใจว่าเธอไม่สามารถทำอะไรได้ในขณะนี้ดังนั้นเธอจึงสามารถระบุได้ว่าห้องควบคุมตรงไหน
 He advanced one step forward and stopped, as he remembered Mu
เขาก้าวขึ้นไปข้างหน้าและหยุดลงหนึ่งก้าวขณะที่เขาจำได้ว่ามู
 What if Mu had rebooted himself and couldn’t find his old pal? He must be worried! Well then, let’s go for Mu first! The plan flashed in his thought and began spreading throughout his mind
เกิดอะไรขึ้นถ้า Mu ได้รีบูตตัวเองและไม่สามารถหาเพื่อนเก่าได้ 
 Let’s go for Mu first! He made up his mind and glanced at the “baggage” in his hands
ไปกันเถอะ! 
 There’s no way he could leave them alone
ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้พวกเขาอยู่คนเดียวได้
 I’ll just hand-carry, save the check-ins
ฉันจะพกพาเก็บเช็คอิน
 They aren’t that heavy anyway
พวกเขาไม่ได้ว่าหนักต่อไป
 So he carried them along and headed towards the stairs
เขาจึงพาพวกเขาไปและมุ่งหน้าไปที่บันได
 “Wait! The main control room isn’t here! This is the wrong direction!” Number 2 shouted
"รอ! 
 “I know
"ฉันรู้ว่า
” Ye Chong raised his shoulders casually
"นายจงรีบยกไหล่ขึ้น
 That shoulder-lift might be rather easy for him to do but it was uneasy for his “luggage”
ที่ยกไหล่อาจจะค่อนข้างง่ายสำหรับเขาที่จะทำ แต่ก็ไม่สบายใจสำหรับ "กระเป๋าเดินทางของเขา"
 Poor Number 2 and the boy, being raised up and down quickly by the shoulder-lifts caused them to feel the inertia like a rollercoaster ride, as blood rushed in fluctuations, in which they grew dizzy
แย่มากหมายเลข 2 และเด็กถูกยกขึ้นและลงอย่างรวดเร็วโดยยกไหล่ทำให้พวกเขารู้สึกเฉื่อยชาเช่นรถไฟเหาะตีลังกาเป็นเลือดวิ่งในความผันผวนในที่พวกเขาเติบโตวิงเวียน
 Guided by the fabric ropes tied back on his own, Ye Chong walked fast
นำโดยเชือกผูกผ้ากลับมาเอง Ye Chong เดินเร็ว
 They arrived at the safety gate along the corridor fairly quickly
พวกเขามาถึงประตูทางเข้าที่ปลอดภัยทางเดินค่อนข้างเร็ว
 The safety gate had been closed
ประตูตู้นิรภัยถูกปิดแล้ว
 Ye Chong recalled the door was open back when he was strolling through the place and so he asked, “Why is the door closed?” “This… The corridor after the gate was damaged, to prevent casualty from air pressure difference, the gate was shut!” Ye Chong walked quickly, too quickly on his way there
นายฉงชวนเล่าว่าประตูเปิดกลับเมื่อเดินผ่านสถานที่และถามเขาว่า "ประตูปิดทำไม?" "นี่ ... ทางเดินหลังประตูได้รับความเสียหายเพื่อป้องกันอุบัติเหตุจากความกดดันทางอากาศ 
 The poor two “bags” in his hands were shaken so violently that it left them in utter dizziness
กระเป๋า "มือสอง" ที่น่าสงสารในมือของเขาถูกเขย่าอย่างรุนแรงจนทิ้งมันไว้ในอาการวิงเวียนศีรษะ
 It took quite some time for Number 2 to recover just to explain to Ye Chong
ต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่งในการกู้คืนหมายเลข 2 เพื่ออธิบายให้นายเย
 “So how do we open it?” He asked
"แล้วเราจะเปิดมันได้อย่างไร?" เขาถาม
 “Do you want to kill us?! It’s vacuum on the outside! V-a-c-u-u-m!” She shrieked
"คุณต้องการที่จะฆ่าเราหรือไม่? 
 “Vacuum?” Ye Chong the fool asked on, “So what if it’s vacuum?” Number 2 nearly fainted after hearing such a stunning question from this man
"สูญญากาศ?" นายชองคนโง่ถามว่า "จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามันสูญญากาศ?" หมายเลข 2 เกือบจะเป็นลมหลังจากได้ยินคำถามที่น่าทึ่งจากชายคนนี้
 Gosh, in what times are we living in? How did he manage to ask a question of common sense that could be answered by a 3-year-old? Thinking of how the superior bodyguard of a great family of noblemen losing to a man like this, Number 2 actually thought of slitting open her own throat
โอ้สิ่งที่เรามีชีวิตอยู่? 
 The young man on the other hand was astounded at first, as he couldn’t help but snicker softly afterwards
ชายหนุ่มคนหนึ่งในทางกลับกันประหลาดใจตอนแรกเพราะเขาไม่สามารถช่วยอะไรได้ แต่หลังจากนั้นก็ยิ้มแย้มแจ่มใส
 “Hey! What’s wrong? What’s up with that?” Ye Chong couldn’t comprehend their reactions
“เฮ้! 
 They would never know how Ye Chong was raised throughout his age
พวกเขาไม่เคยจะรู้เลยว่าพวกคุณเติบโตขึ้นมาตลอดอายุของเขาอย่างไร
 He only got to make contact with the outside world after encountering Mu
เขาต้องติดต่อกับโลกภายนอกหลังจากเผชิญหน้ากับมู
 Even in the virtual world, he at most would stay in the NRS training field or speak to the elders at the Aurora in Gudista
แม้ในโลกเสมือนจริงเขาจะอยู่ในสนามฝึกซ้อม NRS มากที่สุดหรือพูดคุยกับผู้สูงอายุที่ Aurora in Gudista
 So he had zero knowledge about what everybody thought was common sense or elementary
ดังนั้นเขาไม่มีความรู้เกี่ยวกับสิ่งที่ทุกคนคิดว่าเป็นสามัญสำนึกหรือประถม
 Well, since their lives were still determined by this man, Number 2 dared not to mock anymore, and enlightened him, “In vacuum there is no air
ตั้งแต่ชีวิตของพวกเขายังคงกำหนดโดยคนนี้จำนวน 2 ไม่กล้าที่จะไม่หัวเราะเยาะอีกต่อไปและสอนเขาว่า "ในสูญญากาศไม่มีอากาศ
 Going into a vacuum without any form of protection would lead to either suffocation or a burst in your bloodstream, considering how there is also a different level of pressure in your own blood vessels
การสูญเสียสุญญากาศโดยปราศจากรูปแบบของการป้องกันใด ๆ จะนำไปสู่การหายใจไม่ออกหรือการระเบิดในกระแสเลือดของคุณโดยพิจารณาว่าระดับความดันในหลอดเลือดของคุณเองมีระดับแตกต่างกันอย่างไร
 When there is no air pressure outside, let’s say, in a vacuum, the pressure in your bloodstream would force out your blood and you will bleed to death within a few seconds
เมื่อไม่มีแรงดันอากาศด้านนอกสมมติว่าในสูญญากาศความดันในกระแสเลือดของคุณจะบังคับให้เลือดของคุณและคุณจะตกไปสู่ความตายภายในไม่กี่วินาที
 Yes, every part of your body would be bleeding internally
ใช่ทุกส่วนของร่างกายของคุณจะมีเลือดออกภายใน
 So you need to wear a suit whenever you enter a vacuum space!” “I am aware that you couldn’t live without oxygen
ดังนั้นคุณต้องสวมสูทเมื่อใดก็ตามที่คุณเข้าสู่พื้นที่สูญญากาศ! "" ฉันรู้ว่าคุณไม่สามารถอยู่ได้โดยปราศจากออกซิเจน
 But, keep the suit
แต่เก็บสูทไว้
 I don’t need it
ฉันไม่ต้องการมัน
 You see, I walked in from there just now, without any s-u-i-t and I’m still fine?” Ye Chong didn’t seem to care… once more
คุณเห็นฉันเดินเข้ามาจากที่นั่นโดยเด็ดขาดโดยไม่ต้องไปไหนและฉันก็ยังดีอยู่ดี? "นายปากช่องดูเหมือนจะไม่สนใจ ... อีกครั้ง
 No suit? No way! The corridor has a length of more than 50 meters at least! The gravity and the oxygen supply were solely recovered by the young master and myself! And we found this man who had entered the room way before that
ไม่มีสูท? 
 Could… could it be? Could it be there’s actually a human who could survive in vacuum without a suit and not be killed without having his bloodstream burst? Is this man still a human being? That robust body… that even the mutated lifeforms could feel inferior of! Number 2 and the young man looked at each other awkwardly, as her pupils reflected her drained face, the horror that laid bare in her eyes! Don’t tell me he’s actually born in a certain kind of barbaric village filled with beasts? I’ve heard of stories about how certain villages of beasts still retain cannibalism! Oh the fear
สามารถ ... มันอาจจะ? 
 Oh the fright
โอ้น่ากลัว
 There was no other emotion other than panic in their eyes! Their faces were completely pale
ไม่มีอารมณ์อื่นนอกเหนือจากความหวาดกลัวในสายตาของพวกเขา! 
 Dreadfully pale as they thought on
น่ากลัวซีดอย่างที่คิด
 Oh lord! If you heard us, please save us! Please hear our prayers!
โอ้พระผู้เป็นเจ้า!