Chapter 1 Chapter 1: Justice Xia Country, Zhongdu City
บทที่ 1 บทที่ 1: ความยุติธรรมประเทศ Xia, Zhongdu City
 In the late nights of December’s cold winter, the freezing wind endlessly swept through the streets, seemingly taking with it the last remaining warmth of mankind
ในช่วงปลายฤดูหนาวของเดือนธันวาคมฤดูหนาวลมหนาวพัดผ่านถนนอย่างไม่มีที่สิ้นสุดดูเหมือนว่าจะพาความอบอุ่นที่เหลืออยู่สุดท้ายของมนุษยชาติ
 “Clang!”, the fast food restaurant’s steel door was shut tight by Li Anping
"Clang!" ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดของประตูเหล็กถูกปิดโดย Li Anping
 The girl beside him rubbed her hands together, puffing out a breath of warm air, and said: “This weather is too cold, let’s hurry to the bus station
หญิงสาวคนหนึ่งข้างๆเขาถูมือด้วยกันหายใจออกจากอากาศอุ่นและพูดว่า "อากาศหนาวเกินไปให้รีบไปที่สถานีรถบัส
” The teenage girl’s name is Anna
"สาววัยรุ่นชื่อแอนนา
 She is a university student along with Li Anping who had just shut the steel doors, both of them work part-time at the fast food restaurant
เธอเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยและ Li Anping ที่เพิ่งปิดประตูเหล็กทั้งคู่ทำงานนอกเวลาที่ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ด
 Although dressed simply, the youthful essence of a teenage girl coupled with her elegant face, especially with a pair a long slim legs, made her very appealing
แม้ว่าจะแต่งแต้มด้วยความอ่อนเยาว์ของสาววัยรุ่นควบคู่ไปกับใบหน้าอันสง่างามของเธอโดยเฉพาะคู่ที่มีขาผอมยาวทำให้เธอน่าสนใจมาก
 Li Anping tugged at the steel door, after making sure that it was shut properly, shaked his head: “Sorry, I have something to attend to today, I’ll have to walk another path
หลี่แองเจิ้ลดึงประตูเหล็กหลังจากที่แน่ใจว่าถูกปิดอย่างถูกต้องและสั่นศีรษะ: "ขอโทษฉันมีบางอย่างที่ต้องไปร่วมงานวันนี้ฉันจะต้องเดินไปอีกเส้นทางหนึ่ง
” “Oh…” Anna lightly sighed: “In that case, I’ll leave first?” Seeing Li Anping’s delicate face, her tone was of slight disappointment, but Li Anping did not notice as he murmured to himself: “Alright, be careful when going home alone at this hour, if there’s anything feel free to call me
"" โอ้ ... "แอนดี้ถอนหายใจเบา ๆ :" ในกรณีนั้นฉันจะจากไปก่อน? "เมื่อเห็นใบหน้าที่บอบบางของ Li Anping เสียงของเธอเบื่อหน่ายเล็กน้อย แต่หลี่แอนเจิ้งไม่ได้สังเกตเห็นขณะที่เขาบ่นตัวเอง:" เอาล่ะ 
 I’ll leave first…” After saying that, Li Anping walked off without turning his head, only lightly waving his hand
ฉันจะจากไปก่อน ... "หลังจากบอกว่า Li Anping เดินออกไปโดยไม่ต้องหันศีรษะเบา ๆ เพียงแค่โบกมือ
 Anna stared at his shadow from behind, her face unknowingly turning slightly red, with a hint of hesitation on her face
แอนนามองไปที่เงาของเขาจากด้านหลังใบหน้าของเธอไม่รู้จะเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อยด้วยความลังเลใจบนใบหน้าของเธอ
 Seeing that Li Anping had walked far, his figure about to merge with the darkness of the night, she sucked in a deep breath, mustered her courage and shouted: “Hey, Li Anping, wait!!!” “What?” Li Anping turned his head back, a look of confusion as he looked in Anna’s direction
เมื่อเห็นว่าลี Anping เดินไปไกลร่างของเขาเกี่ยวกับการรวมกับความมืดของคืนเธอดูดลมหายใจลึก ๆ รวบรวมความกล้าหาญของเธอและตะโกนว่า "Hey, Li Anping รอ !!!" "อะไร?" หลี่ Anping 
 He felt that the girl was acting weird the entire day, almost as if she had something on her mind, and was not focusing when working either
เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นทำตัวแปลก ๆ ตลอดทั้งวันราวกับว่าเธอมีอะไรบางอย่างอยู่ในใจของเธอและไม่ได้มุ่งเน้นไปที่การทำงานอย่างใดอย่างหนึ่ง
 “I…” “You…” Seeing that Li Anping had looked back, Anna’s breath became slightly flustered and her mouth opened without a word coming out of it
"ฉัน ... " "คุณ ... " เมื่อเห็นว่าหลี่แอนเจิ้งมองย้อนกลับไปลมหายใจของแอนนาเริ่มงงเล็กน้อยและปากของเธอเปิดออกโดยไม่มีคำพูดออกมา
 All the things that she had prepared to say vanished as her mind turned blank, unable to recall anything
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอเตรียมพร้อมที่จะบอกว่าหายไปเมื่อจิตใจของเธอว่างเปล่าไม่สามารถจำอะไรได้
 Li Anping found this situation more and more peculiar
หลี่แอนเจิ้นพบสถานการณ์เช่นนี้มากขึ้นเรื่อย ๆ
 He walked towards Anna, while patting her forehead, frowned and said: “Why is your face so red, the weather is freezing, did you catch a cold?” As if she was about to suffocate
เขาเดินไปหาแอนนาขณะที่ตบหน้าผากของเธอขมวดคิ้วและพูดว่า "ใบหน้าของคุณแดงทำไมอากาศหนาวจัดคุณหนาวหรือ?" ราวกับว่าเธอกำลังจะหายใจไม่ออก
 Feeling Li Anping’s hand on her forehead, Anna’s face instantly became red as a tomato and she felt herself close to fainting
รู้สึกถึงมือของ Li Anping ที่หน้าผากของเธอใบหน้าของ Anna กลายเป็นสีแดงเหมือนมะเขือเทศและเธอรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะเป็นลม
 However, this time she managed to slowly mutter what she had wanted to say earlier
อย่างไรก็ตามคราวนี้เธอสามารถพูดได้ช้าๆว่าเธออยากจะพูดอะไรก่อนหน้านี้
 “A new underwater theme park is opening this weekend, would you be able to accompany me?” “Oh, sure
"สวนสนุกใต้น้ำใหม่กำลังเปิดวันหยุดสุดสัปดาห์นี้คุณจะสามารถมากับฉันได้หรือไม่?" "โอ้
” Feeling that her body temperature was normal, thus not having a cold, Li Anping felt at ease: “You do not have a cold, but the weather these few days is harsh so remember to wear more clothes and keep yourself warm
"รู้สึกว่าอุณหภูมิร่างกายของเธอเป็นปกติจึงไม่เย็น, Li Anping รู้สึกสบายใจ:" คุณไม่ได้มีอากาศหนาวเย็น แต่อากาศไม่กี่วันนี้เป็นที่รุนแรงดังนั้นอย่าลืมใส่เสื้อผ้ามากขึ้นและทำให้ตัวเองอบอุ่น
 I’ll see you again this weekend, bye
ฉันจะได้พบคุณอีกครั้งในสุดสัปดาห์นี้ลาก่อน
” Anna’s head was still throbbing, and by the time she calmed down, Li Anping was long gone
"หัวของแอนนายังคงสั่นและเมื่อถึงเวลาสงบแล้วลี่ Anping ก็หายตัวไปนานแล้ว
 What remained was the faint echo of the girl’s cheering in the streets
เสียงสะท้อนของผู้หญิงที่กำลังเชียร์อยู่ตามท้องถนนยังคงมีอยู่
 “Yeah!” Li Anping who had walked far away naturally did not hear the girl’s cheering, he looked around the street muttering: “I remember it was here, could he have left early today?”These few days, when passing by the streets near the fast food restaurant, Li Anping could always see an old man accompanied by a child selling goods on the street
"ใช่แล้ว!" หลี่แอนเจิ้งที่เดินจากที่ไกล ๆ ไม่ได้ยินเสียงเชียร์ของเด็กผู้หญิงเขามองไปที่ถนนที่กำลังพึมพำว่า "ฉันจำได้ว่านี่อยู่ที่นี่เขาจะออกจากบ้านในวันนี้หรือไม่?" ไม่กี่วันนี้เมื่อผ่านไปตามถนน 
 Zhongdu was getting colder these days, and because he saw on the internet that there were homeless people freezing to death on the streets today, he began to worry for the old man
ตอนนี้ Zhongdu กำลังหนาวเย็นและเพราะเขาเห็นในอินเทอร์เน็ตว่ามีคนไร้ที่อยู่อาศัยที่ตายไปตามถนนในวันนี้เขาเริ่มกังวลกับชายชรา
 Suddenly, Li Anping looked around and finally saw where the old man was
ทันใดนั้นหลี่ Anping มองไปรอบ ๆ จนในที่สุดก็เห็นชายชราคนนั้น
 He strolled to the stall, and asked with a smile: “The weather is so cold, you have not packed up yet?” The old man’s face was wrinkled, his hands had no gloves to protect him and was freezing like a beetroot
เขาเดินไปที่แผงลอยและถามด้วยรอยยิ้มว่า "อากาศหนาวจังคุณยังไม่ได้ห่อหุ้มไว้หรือ?" ใบหน้าของชายชราก็เหี่ยวย่นมือของเขาไม่มีถุงมือเพื่อปกป้องเขาและแช่แข็งเหมือนบีทรูท
 Seeing a customer, he enthusiastically said: “Not yet, see what you like and take it, its $2 per piece
เมื่อเห็นลูกค้าเขากระตือรือร้นกล่าวว่า "ยังไม่ได้ดูสิ่งที่คุณชอบและนำติดตัวไป $ 2 ต่อชิ้น
” Sitting in front of the old man was a four to five year old boy, the child was wrapped tight, having falled asleep with a look of fatigue on his face
"นั่งอยู่หน้าชายชราเป็นเด็กชายวัยสี่ถึงห้าขวบเด็กถูกห่อแน่นนอนหลับไปกับรูปลักษณ์ที่อ่อนล้าบนใบหน้าของเขา
 Seeing their plight, Li Anping’s face dimmed and did not say a word
เมื่อเห็นสภาพร่างกายของพวกเขาใบหน้าของลีอองกำลังจาง ๆ และไม่ได้พูดอะไรสักคำ
 Instead he looked at the goods on the ground, a few worn out second hand books, some depreciated earrings, bracelets and toys
เขามองไปที่สินค้าบนพื้นดินหนังสือเกี่ยวกับมือสองบางเล่มมีตุ้มหูและสร้อยข้อมือและของเล่นลดลง
 Truthfully speaking, there was probably no one in the entire Zhongdu who would offer to buy these things
พูดอย่างจริงจังอาจไม่มีใครใน Zhongdu ทั้งคนที่เสนอซื้อสิ่งเหล่านี้
 However, Li Anping looked with curiosity, as if he was very interested in these
อย่างไรก็ตามลี่ Anping มองด้วยความอยากรู้อยากเห็นราวกับว่าเขาสนใจเรื่องนี้มาก
 After a round of hagging, he bought everything with a hundred dollars
หลังจากรอบการข่มขืนเขาซื้อทุกอย่างด้วยเงินหนึ่งร้อยเหรียญ
 Before leaving, the old man said to Li Anping: “Young lad, you are a good person, I know you are buying these broken things out of pity for us, but my conscience cannot live with this
ก่อนออกเดินทางชายชรากล่าวกับหลี่แอ็ปปิ้นว่า "หนุ่มหนุ่มคุณเป็นคนดีฉันรู้ว่าคุณกำลังจะซื้อของที่เสียไปจากความสงสารเรา แต่มโนธรรมของฉันไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้
” Li Anping retorted: “What are you saying elder, I find these things quite interesting, and I plan to sell them at school
หลี่แอ็ปป็นโต้กลับมาว่า "คุณพูดอะไรกับพี่คนนึงผมพบว่าสิ่งเหล่านี้น่าสนใจมากและผมวางแผนที่จะขายพวกเขาที่โรงเรียน
” The old man shaked his head, stopped arguing and put a chain of prayer beads into Li Anping’s hands
"ชายชราสั่นศีรษะไม่ยอมถกเถียงและใส่ห่วงลูกปัดอธิษฐานในมือของหลี่แองเจิ้ล
 “I do not have anything good on me, these beads had been enchanted by a venerable monk, I’ll gift them to you
"ฉันไม่ได้มีอะไรที่ดีกับฉันลูกปัดเหล่านี้ได้รับเสน่ห์จากพระภิกษุสงฆ์ที่เคารพฉันจะให้ของขวัญแก่พวกคุณ
 I hope that Buddha will protect you, as the kind person you are
ฉันหวังว่าพระพุทธเจ้าจะปกป้องคุณเหมือนคนที่คุณเป็นแบบนั้น
” After a round of give and take, Li Anping could not refuse the old man’s kind gesture, so he wore the beads on his right wrist in front of the elderly
"หลังจากที่ได้รับและหยิบแล้วหลี่แอนเจิ้งไม่สามารถปฏิเสธท่าทางแบบของชายชราได้ดังนั้นเขาจึงใส่ลูกปัดที่ข้อมือขวาของเขาต่อหน้าผู้สูงอายุ
 He helped the old man pack up his store, and with a bracelet on his right wrist and a bag of goods on his left arm, he walked towards the nearby train station
เขาช่วยคนชราคนหนึ่งเก็บของที่เก็บของเขาและมีสร้อยข้อมือข้างขวาและกระเป๋าสินค้าไว้ที่แขนซ้ายเขาเดินไปยังสถานีรถไฟใกล้ ๆ
 Li Anping’s family was not affluent, as an orphan, although he was adopted from young, ever since he started school he had always been taking care of himself
ครอบครัวของ Li Anping ไม่ร่ำรวยในฐานะเด็กกำพร้าแม้ว่าเขาจะเป็นลูกบุญธรรมตั้งแต่ยังเด็ก แต่นับตั้งแต่ที่เขาเรียนหนังสือเขาก็ดูแลตัวเองอยู่เสมอ
 Today, the hundred dollars he spent was actually the income he earned from a long day of work, and this may result in him eating plain rice and vegetables for the next few days in the school canteen
วันนี้ร้อยเหรียญที่เขาใช้เป็นรายได้ที่เขาได้รับจากการทำงานที่ยาวนานและอาจทำให้เขากินข้าวและผักธรรมดาในอีกไม่กี่วันข้างหน้าในโรงอาหารของโรงเรียน
 This did not leave any regret in him, as there is always darkness lurking in the corner of the world, but there is light, justice and fairness as the same time, and this is what most people in the world pursued
เรื่องนี้ไม่ได้ทำให้เสียความเสียใจใด ๆ ในตัวเขาเนื่องจากยังมีความมืดที่ซ่อนอยู่ในมุมของโลก แต่มีแสงความยุติธรรมและเป็นธรรมเป็นเวลาเดียวกันและนี่คือสิ่งที่คนส่วนใหญ่ในโลกติดตาม
 The human heart had all sorts of greatness, and it is the most important thing in a person
หัวใจมนุษย์มีทุกสิ่งที่ยิ่งใหญ่และเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในคน
 The Li Anping at this time really thought so in his heart, and so did his actions
ในขณะนี้หลี่แอนเจิ้นคิดอย่างนั้นในหัวใจของเขาและการกระทำของเขาก็เช่นกัน
But what he did not notice, was that while his mind was filled with such thoughts, the prayer beads on his right arm emitted a strange light
แต่สิ่งที่เขาไม่ได้สังเกตก็คือว่าในขณะที่จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความคิดแบบนั้นลูกปัดอธิษฐานบนแขนขวาของเขาก็ปล่อยแสงแปลก ๆ
 When Li Anping got back to his district, it was already past midnight
เมื่อหลี่แอนคิงกลับมาที่ย่านของเขาแล้วก็ถึงเที่ยงคืนแล้ว
 This district was very far from the city area, the houses were very old and advertisement notices were everywhere
ย่านนี้อยู่ห่างจากเขตเมืองมากนักบ้านเก่ามากและมีประกาศโฆษณาอยู่ทุกแห่ง
 The few salons near his house still emitted a suggestive red glow
ร้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อยู่ใกล้บ้านของเขายังคงเปล่งประกายเรืองแสงสีแดง
 Zhongdu’s vibrant environment did not leave a trace here
สภาพแวดล้อมที่มีชีวิตชีวาของ Zhongdu ไม่ได้ทิ้งร่องรอยไว้ที่นี่
 In this district most of the inhabitant who were capable had already left, those that are still here were either foreign laborers desperate for the cheap rent or the elderly who could not bear to leave
ในย่านนี้ส่วนใหญ่ของชาวที่มีความสามารถได้ทิ้งไว้แล้วคนที่ยังคงอยู่ที่นี่เป็นแรงงานต่างชาติหมดหวังสำหรับค่าเช่าราคาถูกหรือผู้สูงอายุที่ไม่สามารถแบกออก
Compared to the high rise buildings in the city, the conditions here could be said to be very poor
เมื่อเทียบกับอาคารสูงในเมืองเงื่อนไขที่นี่อาจกล่าวได้ว่าน่าสงสารมาก
 But this is Li Anping’s home
แต่นี่คือบ้านของหลี่แอนค์
 When he was young, he was adopted and raised here by his grandma
เมื่อตอนที่ยังหนุ่มเขาได้รับการเลี้ยงดูและเลี้ยงดูโดยยายของเขา
 Up until college where he stayed at the hostel, he had always stayed together with his grandma
จนถึงวิทยาลัยที่เขาพักอยู่ที่หอพักเขาอยู่กับยายตลอดเวลา
 But she was getting old, and Li Anping was worried about leaving her alone at home, so he would often return twice a week to see and take care of her
แต่เธอก็อายุมากและหลี่ Anping กังวลเรื่องการทิ้งเธอไว้ตามลำพังที่บ้านดังนั้นเขามักจะกลับมาสัปดาห์ละสองครั้งเพื่อดูและดูแลเธอ
 The entire district, with little maintenance over the years, both due to inhabitants who could not be bothered and the departure of businesses, had street lamps which were mostly spoilt
ทั้งอำเภอที่มีการบำรุงรักษาน้อยกว่าปีทั้งเนื่องจากชาวที่ไม่สามารถใส่ใจและออกเดินทางของธุรกิจที่มีโคมไฟถนนที่ถูกส่วนใหญ่นิสัยเสีย
 In the darkness, the human eye can only see a blur shadow
ในความมืดดวงตามนุษย์สามารถเห็นเงาเบลอได้
 But as Li Anping’s footsteps remained quick, as he was so familiar with the place that he could move around blindfolded
แต่เนื่องจากเสียงฝีเท้าของหลี่แอนค์ยังคงเป็นไปอย่างรวดเร็วเนื่องจากเขาคุ้นเคยกับสถานที่ที่เขาสามารถเดินไปรอบ ๆ ได้
 No matter how poor the conditions were, this was still the place he grew up in, everything here is part of his childhood memories
ไม่ว่าเงื่อนไขเหล่านี้จะแย่เท่าไหร่ แต่ก็ยังเป็นสถานที่ที่เขาเติบโตขึ้นทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่เป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำในวัยเด็กของเขา
 At this time, muffled screaming could be heard from the bushes at the side
ในเวลานี้เสียงกรีดร้องอาจได้ยินจากพุ่มไม้ที่ด้านข้าง
 “Who?” Li Anping asked facing the direction of the sound
"ใคร?" หลี่ Anping ถามหันหน้าไปทางทิศทางของเสียง
 There was no response
ไม่มีการตอบสนอง
 Li Anping could barely see due to the darkness of the surrounding, and as there was silence from the bushes his ears could only catch the sound of the cold wind blowing
หลี่ Anping แทบไม่สามารถมองเห็นได้เนื่องจากความมืดของบริเวณโดยรอบและในขณะที่มีความเงียบจากพุ่มไม้หูของเขาสามารถจับเสียงลมหนาวพัดมาได้เท่านั้น
 It was almost as if what he heard earlier was an illusion
ราวกับว่าสิ่งที่เขาได้ยินมาก่อนหน้านี้เป็นภาพลวงตา
 Just as Li Anping frowned, wondering if he had overworked himself recently, another screaming sound was heard
เช่นเดียวกับหลี่ Anping ขมวดคิ้วและสงสัยว่าเขาเคยทำงานมากเกินไปหรือไม่เมื่อเร็ว ๆ นี้ได้ยินเสียงกรีดร้องอีก
 “Save me!!!” This time, he could tell it was a woman’s shouting for help
"ช่วยฉันได้!" คราวนี้เขาสามารถบอกได้ว่าเป็นตะโกนของผู้หญิงคนหนึ่งเพื่อขอความช่วยเหลือ
 Li Anping rushed towards her without thinking
หลี่ Anping รีบวิ่งไปหาเธอโดยไม่คิด
 The woman’s shouting was halted halfway by someone
การตะโกนของผู้หญิงถูกระงับโดยใครสักคน
 Li Anping could only make out the direction of the sound and go towards that direction
Li Anping สามารถทำให้ทิศทางของเสียงและทิศทางไปสู่ทิศทางนั้นได้
 Few steps later, the sight of a man and woman sprawling on the ground appeared before him
ไม่กี่ขั้นตอนต่อมาภาพของชายหญิงที่เหยียดยาวอยู่บนพื้นดินปรากฏตัวต่อหน้าเขา
 The man’s back was facing Li Anping, and was on top of the woman
ด้านหลังของชายคนนั้นหันหน้าเข้าหาหลี่แอนดิงและอยู่ด้านบนของผู้หญิง
 One hand was covering her mouth while the other was exploring her body, as if he wanted to remove her clothing one by one
มือข้างหนึ่งปิดปากปากขณะที่อีกฝ่ายกำลังสำรวจร่างของเธอราวกับว่าเขาต้องการที่จะถอดเสื้อผ้าออกทีละคน
 He did not sense that Li Anping had already walked right behind him
เขาไม่ได้รู้สึกว่าลี่ Anping เดินอยู่ข้างหลังเขาแล้ว
 The woman’s face could not be seen clearly, but he could barely hear crying that was muffled by a man’s hand
ใบหน้าของผู้หญิงไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน แต่เขาแทบจะไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ที่โดนมือของชายคนนั้นกลัดกลุ้ม
 It was rape
ถูกข่มขืน
 Seeing this, Li Anping grew furious as he rushed up and pushed the man away, and started to hurl punches
เห็นได้ชัดว่าหลี่ Anping โกรธมากขณะที่รีบวิ่งขึ้นและผลักดันให้ชายคนนั้นออกไปและเริ่มหัดตี
 The man did not notice Li Anping behind him so when he was ambushed he got stunned, only flailing his arms in the air to block the punches
ชายคนนั้นไม่ได้สังเกตเห็นหลี่ Anping อยู่ข้างหลังเขาดังนั้นเมื่อเขาถูกซุ่มโจมตีเขาก็ตะลึงเพียงแค่โบกี้แขนของเขาในอากาศเพื่อสกัดกั้นการเจาะ
 Despite this, he did not forget to scold: “Stop, stop hitting me! F*ck, stop it or I’ll make sure you die!!” The man was obviously weak physically, his limbs were weak and although he was strong enough to bully girls, against Li Anping who had to constantly scuffle with ruffians in the commoner’s district, he was no opponent
แม้นี้เขาก็ไม่ลืมที่จะตำหนิ: "หยุด, หยุดตีฉัน! 
 Bam! Li Anping’s fist flew towards the man’s face, and another leg sweep flipped him onto the ground
ปัง! 
 Hearing the man’s words, Li Anping got even more infuriated, and almost could not resist giving the man another round of beating
ได้ยินคำพูดของชายคนนั้นหลี่ Anping รู้สึกโกรธมากขึ้นและเกือบจะไม่สามารถต้านทานการให้คนอื่นเต้นได้อีก
 “Of course I’m beating you, I saw you raping her with my own two eyes, get ready to go to jail
"แน่นอนฉันตีคุณฉันเห็นคุณข่มขืนเธอด้วยตาสองข้างของฉันเองพร้อมที่จะไปเข้าคุก
” The man stopped up from the ground, seeing Li Anping, he was utterly angered
"ชายคนนั้นยืนขึ้นจากพื้นดินและเห็นลีอองป้าเขาโกรธอย่างเต็มที่
 “Where the **** did this guy come from? Do you know who I am? It just takes me one word to kill your entire family
"**** ชายคนนี้มาจากไหน? 
” “Bastard, you better watch out! I’ll make sure you beg me like a dog when I screw with you!!” “Hmph
"" ไอ้คุณดีกว่าระวัง! 
” Li Anping looked at the man with contempt, and another kick flew out, sending the man sprawling on the ground, after seeing that the guy was lying there like a corpse, he walked towards the woman
"หลี่ Anping มองชายคนนั้นด้วยความชิงชังและนักเตะคนอื่นก็บินออกไปส่งคนที่กำลังนอนเหยียดยาวอยู่บนพื้นหลังจากที่เห็นว่าชายคนนั้นนอนอยู่ที่นั่นเหมือนศพเขาเดินตรงไปหาผู้หญิงคนนั้น
 “Miss, are you alright?” The woman who was getting raped could only cry out sorrowly
"นางสาวคุณสบายดีไหม?" ผู้หญิงที่ถูกข่มขืนก็จะร้องไห้ออกมาเสียใจ
 Seeing that her clothes were in tatters, but her underwear and such were still intact, it was obvious the man had not gotten his way yet
เห็นว่าเสื้อผ้าของเธออยู่ในผ้าขี้ริ้ว แต่ชุดชั้นในและของเธอยังคงเหมือนเดิมมันก็เห็นได้ชัดว่าคนที่ยังไม่ได้รับทางของเขายัง
 He sighed in relief and asked: “I’ll send you to the hospital? To check if there’s any injury on you
เขาถอนหายใจด้วยความโล่งใจและถามว่า "ฉันจะส่งคุณไปโรงพยาบาลหรือ? 
” Seeing that the woman was still not responding, Li Anping sighed and helped her up
"เมื่อเห็นผู้หญิงคนนี้ยังตอบไม่ได้หลี่ Anping ถอนหายใจและช่วยเธอ
 She did not resist, and allowed him to aid her in standing up
เธอไม่ได้ต่อต้านและอนุญาตให้เขาช่วยเธอยืนขึ้น
 Although the lights were dim, at such a close range, Li Anping could already see her features, a standard beauty
แม้ว่าแสงสว่างจาง ๆ ในช่วงปิดฉากดังกล่าว Li Anping ก็สามารถเห็นลักษณะเด่นของเธอได้แล้ว
 It was no wonder that she was a target
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอเป็นเป้าหมาย
 Dragging the woman along, Li Anping was about the leave with her when the man on the ground limped his way towards the outside and provoked: “You watch out!!!” Seeing that Li Anping was going to chase him, he timidly ran away even more quickly
ลากผู้หญิงไปพร้อมกับหลี่ Anping กำลังลากับเธอเมื่อชายคนหนึ่งบนพื้นเดินไปทางด้านนอกและกระตุ้น: "คุณระวัง!" เห็นว่าหลี่ Anping กำลังจะตามล่าเขาเขาวิ่งหนีอย่างฉับพลัน 
 “This guy!!!” Li Anping was about to chase him but suddenly he had a thought and asked the girl: “Do you know him?” “Yeah
"ผู้ชายคนนี้ !!!" หลี่ Anping กำลังจะไล่ตามเขา แต่ทันใดนั้นเขาก็คิดและถามหญิงสาวคนนี้ว่า "คุณรู้จักเขาใช่หรือเปล่า?" "ใช่
” Unexpectedly, she replied
"กะทันหันเธอตอบ
 Li Anping was overjoyed and proceeded to ask: “My name is Li Anping, Tian Cheng University’s student, you are?” “Wei Shi Shi
หลี่ Anping รู้สึกดีใจมากและถามว่า "ชื่อของฉันคือหลี่แอนเจิ้งนักศึกษาของ Tian Cheng University" "Wei Shi Shi
” Her voice was soft, like a frightened deer
"เสียงของเธอนุ่มเหมือนกวางที่น่ากลัว
 During the conversation, they had already walked out to the streets, and the guy who had escaped was nowhere to be seen
ในระหว่างการสนทนาพวกเขาได้เดินออกไปตามถนนแล้วคนที่หนีรอดไปก็ไม่สามารถมองเห็นได้
 Just as he bent down to pick up a plastic bottle that had been discarded earlier, a wave of bright light and loud sirens came from behind them
ขณะที่เขาก้มลงไปหยิบขวดพลาสติกที่ถูกทิ้งไว้ก่อนหน้านี้คลื่นแสงและเสียงไซเรนดังมาจากข้างหลัง
 When he turned back, he could see a white race car rushing towards him
เมื่อเขาหันกลับมาเขาก็มองเห็นรถแข่งสีขาววิ่งเข้าหาเขา
 Li Anping only managed to push Wei Shi Shi to the side before his world went dark, losing his consciousness
Li Anping สามารถผลักดัน Wei Shi Shi ไปด้านข้างได้ก่อนที่โลกของเขาจะมืดลงและสูญเสียจิตสำนึกของเขา