Chapter 20 Chapter 20 Honor The vice-captain was wrong about one thing; the gun was not Pang Jing Dong’s, but it belonged to Jing Ling Ling initially
บทที่ 20 บทที่ 20 เกียรติยศรองกัปตันผิดเกี่ยวกับเรื่องหนึ่ง 
 “Never know you are good at something!” said Pang Jing Dong to Jing Ling Ling laughingly
"ไม่เคยรู้เลยว่าคุณเก่งในเรื่องอะไร!" ปางจิงดงเล่าให้หลินหลิงหลิงหัวเราะ
 “You must be experiencing a shock after the crash! Most people would have a slow reaction after such encounter!” Jing Ling Ling did not take hold of the chance to brag about her skill
"คุณต้องประสบกับความตกใจหลังจากความผิดพลาด! 
 Instead, she asked worryingly, “Are you ok?”Although Pang Jing Dong’s face was calm throughout the terrifying self-treatment process as if he was playing a game, his forehead covered in sweat and his occasionally trembling body were both hinting at Jing Ling Ling how much pain he was enduring
แต่เธอถามอย่างกังวลว่า "คุณสบายดีหรือไม่?" แม้ว่าใบหน้าของปางจิงดงก็สงบตลอดกระบวนการบำบัดด้วยตนเองที่น่าสะพรึงกลัวราวกับว่าเขากำลังเล่นเกมหน้าผากของเขาปกคลุมไปด้วยเหงื่อและร่างกายที่สั่นสะเทือนเป็นครั้งคราว 
 “I’m fine!” Pang Jing Dong answered as if nothing just happened
"ฉันสบายดี!" ปางกวนดงตอบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
 “Such a manly guy!” Looking at the man who she initially assumed to be a savage criminal, a sudden thought came up to her mind
"ชายหนุ่มคนหนึ่งคนนี้" มองไปที่ชายที่เธอคิดว่าเป็นคนชั่วร้ายที่โหดร้ายความคิดอย่างกะทันหันเกิดขึ้นในใจเธอ
 “What should we do now?” asked Jing Ling Ling
"เราควรทำอะไรตอนนี้?" Jing Ling Ling ถาม
 It was common sense to assume Jing Ling Ling was asking the question to the vice-captain, as Pang Jing Dong being dragged into the situation was just a mere coincidence; he was not directly related to the incident
เป็นเรื่องปกติที่จะถือว่า Jing Ling Ling กำลังถามคำถามกับรองกัปตันเนื่องจากปางจิงดงถูกลากเข้าสู่สถานการณ์นั้นเป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้น 
 Furthermore, Pang Jing Dong was not under anyone’s order at the scene
นอกจากนี้ปางจิ่งตงยังไม่อยู่ภายใต้คำสั่งของทุกคนในที่เกิดเหตุ
 This was exactly what the vice-captain thought, who answered, “We should think of a way to break through the enemy, then…” The vice-captain stopped talking in a sudden when he realized a gun was sticking to the back of his head
นี่คือสิ่งที่รองกัปตันคิดว่า "เราควรจะคิดหาวิธีที่จะทำลายศัตรูได้แล้ว ... " รองกัปตันหยุดพูดอย่างกะทันหันเมื่อเขารู้ว่าปืนติดอยู่ด้านหลังของเขา 
 “What are you thinking?” asked Jing Ling Ling shockingly when she saw Pang Jing Dong pressing the gun at the vice-captain’s head
"คุณกำลังคิดอะไร?" ถามหลิงลิงหลิงหงุดหงิดเมื่อเธอเห็นปางจิงดิงกดปืนที่หัวของกัปตันรอง
 Pang Jing Dong did not answer Jing Ling Ling’s question
Pang Jing Dong ไม่ได้ตอบคำถามของ Jing Ling Ling
 Instead, he commanded the vice-captain, “Take it out!” “Take what out?” The vice-captain appeared to be calm, but from his rapid-blinking eyes, Pang Jing Dong could tell his heartbeat was increasing
"เอามันออก!" "เอาอะไรออก?" รองกัปตันดูเหมือนจะสงบ แต่จากดวงตากระพริบอย่างรวดเร็วของเขา Pang Jing Dong สามารถบอกได้ว่าหัวใจของเขาเพิ่มขึ้น
 “How would I know what the thing is! A GPS? A signal transmitter? A stalking device? The thing that is exposing our location to the enemy!” “Pang Jing Dong, what is this bullshit? Vice-captain had worked many years in our team
"ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่ามันคืออะไร! 
 He had received several awards from the government and our department
เขาได้รับรางวัลหลายรางวัลจากรัฐบาลและแผนกของเรา
 How is it possible that he is teaming up with the criminals?” said Jing Ling Ling as she pointed her gun at Pang Jing Dong and warned him, “Put your weapon down, or I’ll show no mercy!” The room fell into a dead silence
เป็นไปได้ไหมที่เขากำลังใกล้ชิดกับอาชญากร? "Jing Ling Ling กล่าวขณะที่เธอชี้ปืนของเธอที่ Pang Jing Dong และเตือนเขาว่า" เอาอาวุธของคุณลงหรือฉันจะไม่แสดงความเมตตา! "ห้องตกลงไป 
 Even though it was only ten plus seconds, the three felt like it had been three years
ถึงแม้จะเป็นเวลาเพียงสิบบวกวินาที แต่ทั้ง 3 คนก็รู้สึกเหมือนว่าสามปีแล้ว
 The prisoner instantly knew what was going on
นักโทษทันทีรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
 He realized that whatever action these three guys took would determine his fate
เขาตระหนักว่าการกระทำทั้งสามคนนี้จะเป็นตัวกำหนดชะตากรรมของเขา
 However, he could not do anything
อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถทำอะไรได้
 He desperately wanted to slam hard at Pang Jing Dong, but his face was suffering extreme pain, and he felt like there was a one-ton boulder pressing down on his chest at where Pang Jing Dong’s kick landed
เขาต้องการที่จะสาละวนยากที่ปางจิงดง แต่ใบหน้าของเขากำลังทุกข์ทรมานมากและเขารู้สึกราวกับมีก้อนหินก้อนเดียวที่กดลงบนหน้าอกของเขาที่จุดเริ่มต้นของปางจางดง
 Whenever he tried to move, he would feel the blood flowing weirdly in his body, causing him to feel like vomiting blood
เมื่อใดก็ตามที่เขาพยายามจะขยับตัวเขาก็จะรู้สึกว่าเลือดไหลเวียนอยู่ในร่างทำให้เขารู้สึกเหมือนอาเจียนเป็นเลือด
 “Who the hell is this guy?” The prisoner’s heart was filled with hatred
"คนที่แต่งตัวประหลาดคนนี้คือใคร?" หัวใจของนักโทษเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
 Pang Jing Dong glanced at the prisoner and let out a cold laugh as he read his mind, “Trying to run? Now you know why I was beating the f**k out of you?” The silence between the three came to an end when the vice-captain lowered his gun and let out a sigh before saying in a dull tone, “Ling Ling, I’m sorry
ปางจิ่งตองเหลือบไปที่นักโทษและปล่อยให้หัวเราะเย็น ๆ ในขณะที่เขาอ่านใจของเขาว่า "พยายามที่จะวิ่ง? 
 I’ve let you down
ฉันทำให้คุณผิดหวัง
 I’ve let your father down!” “You!” Jing Ling Ling could not believe what she had just heard
ฉันได้ปล่อยให้พ่อของคุณลง! "" คุณ! "Jing Ling Ling ไม่อาจเชื่อในสิ่งที่เธอเพิ่งได้ยิน
 She lowered her gun
เธอลดปืนลง
 The vice-captain took a phone out from his pocket and threw it onto the ground before telling Pang Jing Dong, “Use that to call the police and ask for reinforcement!” Pang Jing Dong picked up the phone while asking, “You were telling the enemy our location using text messages, am I right?” “How could you do this? Do you still call yourself a police officer?  Aren’t you ashamed of wearing your uniform?” Jing Ling Ling raised her pistol in rage, except this time it was pointing at the vice-captain
รองกัปตันเอาโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าของเขาและโยนมันลงบนพื้นดินก่อนที่จะบอก Pang Jing Dong "ใช้ที่จะเรียกตำรวจและขอเสริม!" Pang Jing Dong หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาในขณะที่ถามว่า "คุณบอก 
 “I had no choice!” The vice-captain squeezed a smile and talked with a slow pace, “They kidnapped my son yesterday, forcing me to help them, or else…” “Now is the chance to redeem yourself…” “No! I can no longer face anyone after what I’ve done!” The vice-captain interrupted Jing Ling Ling, and with a firm expression, he continued, “My useless son is at my house, please save him! Ling Ling, I beg you to save my son!” After finishing the sentence, the vice-captain rushed outside with his gun
"ฉันไม่มีทางเลือก!" รองกัปตันบีบยิ้มและพูดคุยด้วยฝีเท้าช้า "พวกเขาลักพาตัวลูกชายของฉันเมื่อวานบังคับให้ฉันช่วยพวกเขาหรืออื่น ๆ ... " "ตอนนี้เป็นโอกาสที่จะไถ่ตัวเอง ... " "ไม่ใช่ 
 The vice-captain’s action did not make the situation better
การกระทำของกัปตันรองไม่ได้ทำให้สถานการณ์ดีขึ้น
 After a few gunshots, his body dropped heavily onto the ground
หลังจากที่มีการยิงไม่กี่ศพร่างกายของเขาตกลงไปบนพื้น
 “Come back! Come back!” Jing Ling Ling tried to stop him, but it was too late
"กลับมา! 
 She stared blankly at the corpse, tears running down her face as she mumbled, “Why… Why? Why did you do this?” “He did it to end his life!” said Pang Jing Dong, who heaved a sigh
เธอจ้องมองที่ศพอย่างไม่เต็มใจน้ำตาไหลลงมาที่ใบหน้าของเธอขณะที่เธอพึมพำ "ทำไม ... ทำไม? 
 “Why? Can’t he admit his fault and redeem himself?” Jing Ling Ling looked at Pang Jing Dong with teary eyes
"ทำไม? 
 “But he had lost his honor as a cop!” He paused his sentence for a brief moment before continuing, “As a result, this was his way of admitting his wrong-doing
"แต่เขาเสียเกียรติยศเป็นตำรวจ!" เขาหยุดประโยคในช่วงเวลาสั้น ๆ ก่อนที่จะดำเนินการต่อ "เป็นผลให้วิธีการของเขายอมรับผิดทำของเขา.
” Jing Ling Ling stood up and attempted to rush out, but was pulled back by Pang Jing Dong, “What are you doing?” “I want to save him
"Jing Ling Ling ยืนขึ้นและพยายามที่จะวิ่งออกไป แต่ถูกดึงกลับโดย Pang Jing Dong" คุณทำอะไร? "" ฉันต้องการช่วยเขา
 Maybe, he’s not dead yet!” “Don’t be silly
บางทีเขายังไม่ตาย! "" อย่าโง่เง่า
 A shot to the head and another one to the heart
ยิงไปที่ศีรษะและอีกหัวใจหนึ่ง
 No one could have survived that
ไม่มีใครสามารถมีชีวิตรอดได้
” Pang Jing Dong saw what had happened
ปางจิงดงเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น
 The bullet penetrated the vice-captains brain, splattering a mix of blood and white brain liquid everywhere
ลูกกระสุนเจาะสมองรองผู้บัญชาการทหาร, กระจายเลือดและน้ำยาสมองสีขาวออกไปทุกหนทุกแห่ง
 The sight was eye-catching under the sunlight
สายตาสะดุดตาภายใต้แสงแดด
 Jing Ling Ling stared blankly at the dead body which was turning stiff slowly, without saying a word
ลิงลิงหลิงจ้องมองที่ศพผู้ตายอย่างกะทันหันโดยไม่พูดอะไรสักคำ
 “Stop thinking about it!” Pang Jing Dong threw the vice-captain’s phone to Jing Ling Ling, “Call for backups now!” Jing Ling Ling immediately dialed the number and asked for assistance
"หยุดคิดถึงเรื่องนี้!" ปางจิงตงได้โยนโทรศัพท์ของกัปตันรองให้กับ Jing Ling Ling "เรียกร้องให้มีการสำรองข้อมูลทันที!" Jing Ling Ling รีบโทรมาที่หมายเลขและขอความช่วยเหลือ
 Upon receiving the phone call, almost every available cop was told to rush to the scene at once
เมื่อได้รับโทรศัพท์เกือบทุกตำรวจได้รับคำสั่งให้รีบวิ่งไปที่เกิดเหตุพร้อมกัน
 For Jing Ling Ling, it felt long lasting just to wait for the arrival of the reinforcement
สำหรับ Jing Ling Ling มันก็นานแค่รอให้ถึงการเสริมกำลัง
 In comparison, Pang Jing Dong was enjoying himself
ในการเปรียบเทียบปางจิงดงกำลังสนุกกับตัวเอง
 Meanwhile, the criminals launched two other attacks at them but were both defeated by Pang Jing Dong
ในขณะเดียวกันอาชญากรได้โจมตีอีกสองครั้ง แต่ทั้งคู่ต่างก็พ่ายแพ้โดยปางจิงดง
 Although Pang Jing Dong was running low on ammo, he never missed a shot, killing three men with three bullets, not giving any chance to waste the bullets
แม้ว่าปางจิ้งด้งกำลังวิ่งกระสุนอยู่ต่ำ แต่เขาไม่เคยพลาดยิงฆ่าสามคนด้วยกระสุนสามกระสุนไม่ให้โอกาสเสียกระสุน
 After that, the criminals tried to threaten them again, but the psychological tactic was completely useless against Pang Jing Dong, who even started to sing, “Dear beloved, spread your legs…” Jing Ling Ling was terrified by the threats from the criminals outside while being confused by Pang Jing Dong’s singing
หลังจากนั้นอาชญากรพยายามที่จะข่มขู่พวกเขาอีกครั้ง แต่ยุทธวิธีทางจิตวิทยาก็ไม่มีประโยชน์อะไรกับปางกวนดงซึ่งเริ่มแม้แต่ร้องเพลง "รักที่รักกางขาของคุณ ... " Jing Ling Ling กลัวการคุกคามจากอาชญากรภายนอก 
 She asked with a troubled look, “What… What are you singing?” “If we’re on a battlefield, what I’m doing would expose our location! However, it would be a disgrace to myself if I don’t humiliate this bunch of idiots!”  
เธอถามด้วยท่าทางที่ทุกข์ลำบากว่า "อะไรกันนะ ... คุณร้องเพลงอะไร?" "ถ้าเราอยู่ในสนามรบสิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่จะทำให้เราเห็นตำแหน่ง!