Chapter 4 Chapter 4  The Inquiry Lou Shui town was not far from the Lou Shen River Mountain
บทที่ 4 บทที่ 4 การสืบสวนเมือง Lou Shui อยู่ไม่ไกลจากภูเขา Lou Shen River
 Two people were holding Zhang Jing and walked for half an hour before they arrived at Luo Shui Town’s most dynamic street, Yongning Street
คนสองคนจับ Zhang Jing และเดินต่อไปครึ่งชั่วโมงก่อนที่พวกเขาจะมาถึงถนน Yongning Street ที่เต็มไปด้วยพลังมากที่สุดของเมือง Luo Shui
 The street was spacious and shops  were everywhere, compared with the general small town, here was very lively
ถนนกว้างและร้านค้าได้ทุกที่เมื่อเทียบกับเมืองเล็ก ๆ ทั่วไปที่นี่มีชีวิตชีวามาก
  Jin Yan Hen lead them in front of a big hospital gate to a famous place called Qian Cao, meaning thousand grass,
Jin Yan Hen นำพวกเขาในด้านหน้าของประตูโรงพยาบาลขนาดใหญ่ไปยังสถานที่ที่มีชื่อเสียงที่เรียกว่า Qian Cao, ความหมายพันหญ้า,
 The hospital entrance hall was very big, on the top beam two cursive black characters was written in large scripts, “Thousand Grass” , the  large characters were written wildly in candid manner and very eye-catching
ห้องโถงทางเข้าของโรงพยาบาลมีขนาดใหญ่มากบนตัวอักษรดำด้านบนสองตัวอักษรที่เขียนด้วยลายมือเขียนด้วยอักษรขนาดใหญ่ "พันหญ้า" ตัวอักษรขนาดใหญ่ถูกเขียนขึ้นอย่างดุเดือดและสะดุดตา
  Not each type of medicine can be found in the mountain, Lou Chen for Su Meng’s injured foot, went also to buy the medicine
ไม่ใช่ยาแต่ละชนิดที่สามารถพบได้ในภูเขาลูเฉินสำหรับเท้าที่ได้รับบาดเจ็บของซูเม้งก็ไปซื้อยา
 In the past, she just bought it in small Chinese medicine shop near Shen Shan Mountain; it was also her first time to come to this medical hall located in the small town center
ในอดีตเธอเพิ่งซื้อมาในร้านขายยาจีนขนาดเล็กที่อยู่ใกล้เทือกเขา Shen Shan; 
 Inside the hospital,  there were many physicians, three doctors for each patient sits open in a front of a big wooden table, they  examine and the diagnose the ailment that need to be treated
ภายในโรงพยาบาลมีแพทย์หลายคนแพทย์สามคนสำหรับผู้ป่วยแต่ละคนนั่งอยู่หน้าโต๊ะไม้ใหญ่พวกเขาตรวจสอบและวินิจฉัยโรคที่ต้องได้รับการรักษา
 On the other side of the great hall was  medicine-cabinets, two pharmacists were busy taking prescriptions and were busy collecting the medicines
อีกด้านหนึ่งของห้องโถงใหญ่คือตู้ยาเภสัชกรสองคนกำลังยุ่งอยู่กับการรับยาและไม่ค่อยเก็บยา
 After she scrutinizing the place, she notice nobody here was idle
หลังจากที่เธอตรวจสอบสถานที่นี้แล้วเธอก็สังเกตเห็นว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่ได้
 The three people just entered the threshold, Jin Yan Hen shouted, “Fang Ru Hui, come out quickly, someone fainted
สามคนเพิ่งเข้าเกณฑ์, Jin Yan Hen ตะโกน "Fang Ru Hui, ออกมาอย่างรวดเร็วมีคนจาง ๆ
” Jin Yan Hen’s voice was not small, people waiting and those that were being examined looked but he did not concern himself with being the center of attention
"เสียงของ Jin Yan Hen ไม่เล็กคนรอคอยและคนที่ถูกตรวจสอบดู แต่เขาไม่สนใจตัวเองด้วยการเป็นศูนย์กลางของความสนใจ
 Nearby a medicine-chest, a curtain was lifted from the inside, a young man who looked younger than Jin Yan Hen, had pretty appearance, the eyes were limpid and had a mild temperament and his body carried a faint medicine scent
ชายหนุ่มที่ดูอ่อนเยาว์กว่า Jin Yan Hen มีหน้าตาที่สวยตามีความว่องไวและมีอารมณ์อ่อน ๆ และร่างกายของเขามีกลิ่นยาที่จาง ๆ
 Fang Ru Hui glanced at Zhang Jing, did not ask any questions and answered, “Bring the person inside the room
ฝางรุฮุยมองไปที่จางจิงไม่ถามคำถามใด ๆ และตอบว่า "นำคนที่อยู่ในห้อง
” Jin Yan Hen nodded and holds Zhang Jing to walk, Fang Ru Hui has swept his eyes sideways, frowning slightly, “How did you get in such state?” Clothes were dirty; besides being dirty it was dusty
"จินยันเฮ้นพยักหน้าและกุม Zhang Jing ไว้เดิน Fang Ru Hui กวาดตามองไปทางด้านข้างขมวดคิ้ว" คุณเข้ามาในสภาพแบบนี้ได้อย่างไร? "เสื้อผ้าสกปรก 
 Jin Yan Hen grinned like a dog; his smiling face was somewhat unexpectedly self-satisfied and proud
จินยันยิ้มยิ้มเหมือนสุนัข; 
 Fang Ru Hui looked blankly, wondered what is there that of value to be happy about?! Lou Chen followed the two inside the room silently, the channel or passage, it had four rooms respectively, did not have the door but divided by a curtain made with dark blue cloth
ฝางรูฮุยมองแบบไม่เต็มใจสงสัยว่ามีคุณค่าอะไรที่จะมีความสุขได้?! 
 Jin Yan Hen was holding Zhang Jing into the right side of the room, the room was not big and it has one bed and two chairs
Jin Yan Hen จับ Zhang Jing ไว้ทางด้านขวาของห้องห้องไม่ใหญ่และมีเตียงเดียวและเก้าอี้สองตัว
 Jin Yan Hen just opened the curtain calmly and laid Zhang Jing on the bed
Jin Yan Hen เพิ่งเปิดผ้าม่านอย่างเงียบ ๆ และวาง Zhang Jing ไว้บนเตียง
 Fang Ru Hui then immediately stepped forward to take her pulse
ฝางรุฮุยจึงรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับชีพจรของเธอ
  The time for him to take her pulse was similar with that of Lou Chen, after he withdrew his hand he had his diagnosis, “She is congenitally deficient, physically weak,  has anemia and related weakness, she possibly received something that distressed her and could not withstand it and she fainted
เวลาที่เขาจะใช้ชีพจรของเธอก็เหมือนกับ Lou Chen หลังจากที่เขาดึงมือเขาออกจากการวินิจฉัยว่า "เธอเป็นคนอ่อนแอทางร่างกายอ่อนแอทางร่างกายมีภาวะโลหิตจางและความอ่อนแอที่เกี่ยวข้องเธออาจได้รับสิ่งที่ทำให้เธอมีความสุขและสามารถทำได้ 
” Jin Yan Hen sat on the wooden chair casually and urged, “You administer to her quickly, whatever the outcome, make her wake up first
"จินยันหม่อมนั่งลงบนเก้าอี้ไม้อย่างไม่เป็นทางการและเรียกร้องว่า" คุณจัดการกับเธออย่างรวดเร็วไม่ว่าผลใดจะทำให้เธอตื่นขึ้นมาได้อย่างไร
” He also did not forget to pull another chair and attentively facing Lou Chen he said gallantly, “You also sit down and have a rest, we walked for so long and you must be tired
"เขายังไม่ลืมที่จะดึงเก้าอี้คนอื่นและหันไปมอง Lou Chen อย่างเฉลียวฉลาดเขากล่าวอย่างกล้าหาญว่า" คุณนั่งลงและพักผ่อนผมเดินมานานแล้วและคุณต้องเหนื่อย
”Jin, the constable flatters and tried to please in every possible way, but what a pity because he had not obtained even single side glance from the beautiful woman
"จินนายพลตำรวจยุยงและพยายามทำให้ทุกอย่างเป็นไปได้ แต่เป็นเรื่องที่น่าเสียดายเพราะเขาไม่ได้มองจากผู้หญิงคนเดียว
 After he had determined the situation of patient, Fang Ru Hui was not as anxious like before
หลังจากที่เขาได้กำหนดสถานการณ์ผู้ป่วยแล้ว Fang Ru Hui ก็ไม่ค่อยกังวลเหมือนเดิม
 He pulled out a bag leisurely, put out several acupuncture needles while saying, “Well she will wake up in a while, this illness has no cure and but she will wake up gradually
เขาหยิบถุงใส่สบายใส่เข็มฝังเข็มหลายตัวในขณะที่พูดว่า "ดีแล้วเธอจะตื่นขึ้นมาสักพักอาการเจ็บป่วยนี้ไม่สามารถรักษาได้ แต่เธอก็จะตื่นขึ้นมาเรื่อย ๆ
” ” There, she will wake up soon
"" ที่นั่นเธอจะตื่นขึ้นมาเร็ว ๆ นี้
” Probably, about after one stick of an incense, Fang Ru Hui tidied up the acupuncture needles, sets out and about to leave when a cold delightful sound resonate inside the room suddenly, “I wish to have a liang ( liang is a measure weight  China= 50 grams) of  each, two herbs of raw materials for medicine, root of Chuan Xiong  (rhizome of Ligusticum wallichii ) and white mustard seed
อาจจะเกี่ยวกับหลังจากหนึ่งติดของธูป, ฝาง Ru Hui จัดระเบียบขึ้นเข็มฝังเข็ม, ชุดออกและเกี่ยวกับการออกไปเมื่อเสียงที่น่ารื่นรมย์เย็นสะท้อนภายในห้องอย่างกระทันหัน "ฉันต้องการที่จะมี liang (liang เป็นน้ำหนักวัด. 
” 
”
 Fang Ru Hui looked up suddenly and caught her eye, he momentarily appeared and acted silly, he knew that today Jin Yan Hen came together with a girl, but his attention was always concentrated on the patient, naturally  he did not pay attention to other people
ฝางรุฮุยเงยหน้าขึ้นมองอย่างฉับพลันและสะดุดตาเขาชั่วครู่โผล่ขึ้นมาและทำโง่เขลาเขารู้ว่าวันนี้จินเฮนมาร่วมกับเด็กหญิงคนหนึ่ง แต่ความสนใจของเขามักจะจดจ่ออยู่กับผู้ป่วยอย่างเป็นธรรมชาติเขาไม่ให้ความสนใจกับคนอื่น
 This girl … …he doesn’t really know how to describe her, spoken words was not enough
เด็กผู้หญิงคนนี้ ... เขาไม่ค่อยรู้วิธีอธิบายเธอคำพูดไม่เพียงพอ
  He has not seen someone in a green sweater dress to be so elusively refined, even that indifferent facial expression seems just right
เขาไม่ได้เห็นใครบางคนในชุดเครื่องแต่งกายสีเขียวที่จะประณีตกลั่นแกล้งแม้การแสดงออกทางสีหน้าไม่แยแสดูเหมือนขวา.
 “Hey, hey!”Jin Yan Hen with exaggeration coughed two times, cleared his throat and said, “Fang Ru Hui , are you a lecherous man, how could someone stare at a girl  so intently like this!” Fang Ru Hui recovered his composure and his facial expression showed some awkwardness
"Hey, hey!" ไก่ Jin Yan กับการพูดเกินจริงไอสองครั้งล้างลำคอของเขาและกล่าวว่า "ฝาง Ru Hui คุณเป็นคนที่มีเหตุผลว่าใครบางคนสามารถมองไปที่ผู้หญิงคนหนึ่งอย่างตั้งใจเช่นนี้!" Fang Ru Hui กู้คืนของเขา 
 He smiled at Lou Chen apologetically but he did not respond to Jin Yan Hen’s observation because he believed that this kid also looked lecherous the first time he saw the girl! Fang Ru Hui restored his mildness, lifts the curtain and said to Lou Chen, “Please, come along with me
เขายิ้มให้กับ Lou Chen ด้วยความเสียใจ แต่เขาไม่ได้ตอบสนองต่อการสังเกตของ Jin Yan Hen เพราะเขาเชื่อว่าเด็กคนนี้ยังดูเป็นคนผิวเผินในครั้งแรกที่เขาเห็นหญิงสาวคนนั้น! 
” Lou Chen left the room with Fang Ru Hui, turned right at the end of the hall and then entered a big room; it was about 3- ten feet square
"ลูเฉินออกจากห้องกับฝางรูฮุยหันไปทางท้ายห้องโถงแล้วเดินเข้าไปในห้องใหญ่ 
 In the room, four sides of the wall were medicine-cupboards, right in the  center of the room stood a black wooden square table, topped with paper and pen and hanging above it was a small-scale for  weighing
ในห้องสี่ด้านของผนังเป็นตู้ยาอยู่ตรงกลางห้องมีโต๊ะไม้สีดำประดับด้วยกระดาษและปากกาและแขวนอยู่เหนือมันเป็นเครื่องชั่งน้ำหนักขนาดเล็ก
 Before Fang Ru Hui arrived at the cupboard, he asked, “How much roots and white mustard seed the girl wants?” “Respectively 3 and 2 will be sufficient
ก่อนที่ฝางรูฮุยจะมาถึงตู้เขาถามว่า "รากและเมล็ดมัสตาร์ดสีขาวที่ผู้หญิงต้องการมากแค่ไหน?" "ตามลำดับ 3 และ 2 จะเพียงพอ
”Lou Chen looked up in one medicine drawer and said, “You have pretty complete drugs in here
"Lou Chen เงยหน้าขึ้นมองลิ้นชักด้านยาและพูดว่า" คุณมียาเสพติดที่สวยสมบูรณ์แบบอยู่ที่นี่
”  Raw materials for medicine in small hospitals in Qiong Yue Capital City also were also complete and precious, but for a hospital pharmacy in a small town could achieve this, this was not really that simple
"วัตถุดิบสำหรับยาในโรงพยาบาลขนาดเล็กใน Qiong Yue Capital City ก็สมบูรณ์และมีค่า แต่สำหรับร้านขายยาในโรงพยาบาลในเมืองเล็ก ๆ สามารถบรรลุนี้ไม่ได้จริงๆที่เรียบง่าย
 Fang Ru Hui showed a faint smile, the good-naturedly explained, “For generations my family practices medicine, this hospital in Luo Shui Town was opened more than 200 years ago
ฝางรุฮุยแสดงรอยยิ้มอันอ่อนล้าอธิบายได้ดีว่า "หลายชั่วอายุคนครอบครัวของฉันปฏิบัติตามแพทย์โรงพยาบาลแห่งนี้ในเมือง Luo Shui ถูกเปิดขึ้นเมื่อกว่า 200 ปีที่แล้ว
 Shen Shan Mountain had many raw materials for medicine and in addition to that Luo Shui Town was bustling town whereas the trading between apothecary ** were also many, therefore the collection raw material for medicine was easy
Shen Shan Mountain มีวัตถุดิบหลายอย่างสำหรับการแพทย์และนอกเหนือจากนั้นเมือง Luo Shui Town เป็นเมืองที่คึกคักขณะที่การค้าขายระหว่างเภสัชกร ** มีจำนวนมากดังนั้นการรวบรวมวัตถุดิบเพื่อการแพทย์เป็นเรื่องง่าย
” (**apothecary a person who prepared and sell medicines and drugs) Fang Ru Hui puts out the two measure of ingredients that Lou Chen needs and said with a smile, “Is  this girl also skilled in medicine?” Lou Chen was  busy looking at the medicine cupboards on the walls and curious to what kind of medicine were they
"(** เภสัชกรคนเตรียมและขายยาและยาเสพติด) Fang Ru Hui ทำให้ออกทั้งสองวัดส่วนผสมที่ Lou Chen ต้องการและกล่าวด้วยรอยยิ้ม" เป็นสาวนี้มีฝีมือในการแพทย์หรือไม่ "Lou Chen กำลังยุ่งมองหา 
 She heard Fang Ru Hui, the  “Umm,”  considered to be her response
เธอได้ยิน Fang Ru Hui "Umm" ซึ่งถือเป็นคำตอบของเธอ
 Fang Ru Hui scooped up the medicine using his hand
ฝางรูฮุยคว้ายาด้วยมือ
  At this time, his expected her to answer “know something” or “have a little knowledge” and so on in a modest language? This girl’s “umm”,  he does not know where to lead the conversation next
ในเวลานี้เขาคาดว่าเธอจะตอบว่า "รู้อะไร" หรือ "มีความรู้น้อย" และอื่น ๆ ในภาษาเจียมเนื้อเจียมตัว? 
 He does not know, but being with this girl at the same room made him feel tensed, always made him feel this inexplicable anxiety, Fang Ru Hui cleared his throat and said with a smile in a low voice, “That woman should be awake now, if the girl is worried, she can go back to have a look, after the raw material for medicine are wrap securely, will take it to you
เขาไม่ทราบ แต่การได้อยู่กับเด็กผู้หญิงคนนี้ในห้องเดียวกันทำให้เขารู้สึกเหนื่อยล้าทำให้เขารู้สึกถึงความวิตกกังวลนี้ลึกลับ Fang Ru Hui เคลียร์คอของเขาและพูดด้วยรอยยิ้มด้วยเสียงต่ำว่า "ผู้หญิงคนนั้นควรจะตื่นตอนนี้ 
” Lou Chen nodded, turned and left the pharmacy
"Lou Chen พยักหน้าหันหลังออกจากร้านขายยา
 Fang Ru Hui weighed the raw material for medicine and prepared to exit
ฝาง Ru Hui ชั่งน้ำหนักวัตถุดิบสำหรับยาและเตรียมที่จะออก
 He discovered that on the table was a small half copper coin, which almost exactly the price of the two raw ingredients, Fang Ru Hui took the copper coin, hefting it in his hand, that girl’s medical skill fundamentals he does not know if it it is good or not, but understanding the price of raw material for medicine was actually not bad
เขาค้นพบว่าบนโต๊ะเป็นเหรียญทองแดงขนาดเล็กครึ่งหนึ่งซึ่งเกือบจะเท่ากับราคาของวัตถุดิบทั้งสองวัตถุดิบ Fang Ru Hui หยิบเหรียญทองแดงเอาไว้ในมือของเขาทักษะพื้นฐานด้านการแพทย์ของเด็กผู้หญิงที่เขาไม่ทราบว่าเป็นอย่างไร 
 “So, you and Wang Si are childhood sweethearts, you two were lovers then? ” Lou Chen approached the room and only separated by the curtain when he hears the voice of Jin Yan Hen slightly poking fun, Lou Chen’s eye corner slightly raised and stopped her footsteps
"คุณและวังศรีเป็นคู่รักวัยเด็กคุณสองคนเป็นคู่รักกันเหรอ? 
 Earlier Mu Yan and Jin Yan Hen glanced at each other with meaningful look
ก่อนหน้านี้ย่านย่าแยนและจินหยวนเหม่อมองหน้ากันอย่างมีความหมาย
 Lou Chen did not missed it, therefore she deliberately gave him the opportunity to have a dialog with Zhang Jing alone and obviously Jin Yan Hen has not wasted such opportunity
ลูเฉินไม่ได้พลาดเพราะฉะนั้นเธอจงใจให้โอกาสเขาได้มีโอกาสโต้ตอบกับจางจินคนเดียวและเห็นได้ชัดว่าจินเหลียนไก่ไม่ได้เสียโอกาสเช่นนี้
 In a relatively comfortable environment, he was casually asking questions in an easy manner, the effect was absolutely different from rigorous method of inquiry
ในสภาพแวดล้อมที่ค่อนข้างสะดวกสบายเขาก็ถามคำถามโดยลำพังในลักษณะง่ายๆผลก็แตกต่างจากวิธีการสอบสวนอย่างเข้มงวด
 Sure enough, Zhang Jing’s gentle voice narrate slowly, ” It was childhood thing, I and Brother Wang grew up together, naturally had the feelings, but in my childhood l grew up as a sickly child, Aunt and  Uncle Wang has no liking for me
"มันเป็นเรื่องของวัยเด็กฉันและบราเดอร์วังเติบโตขึ้นมาด้วยกันตามลำพังมีความรู้สึก แต่ในช่วงวัยเด็กฉันเติบโตขึ้นมาในฐานะลูกที่ป่วยลูกป้าและลุงวังไม่ชอบฉันเลย
 Afterward they gave Brother Wang  a bride, Sister Hua’s father was the personal bodyguard in distant bodyguard office, she practiced martial arts with her father, very healthy, the her disposition was also good and the Wang’s elder liked her very much
หลังจากนั้นพวกเขาให้บราเดอร์วังเป็นเจ้าสาวพ่อของซิสเตอร์ฮังเป็นผู้คุ้มกันส่วนบุคคลในสำนักงานคุ้มกันที่ห่างไกลเธอฝึกฝนศิลปะการต่อสู้กับพ่อของเธอสุขภาพดีการจัดการของเธอก็เป็นเรื่องที่ดีและพี่สาวของวังชอบเธอมาก
 But Sister Hua’s has a huge jealousy against me and does not like us to meet
แต่น้องสาวของหัวหินมีความหึงหวงมากกับฉันและไม่ชอบให้เราได้พบ
 Afterwards, I also got married, for several years; two of us do not have any interaction for more than ten years
หลังจากนั้นฉันก็แต่งงานกันมาหลายปีแล้ว 
 Six months ago, my husband had an accident and passed away
เมื่อหกเดือนที่แล้วสามีของฉันเสียชีวิตและเสียชีวิต
 After Brother Wang knew about it, he would  often gave financial aid in secret
หลังจากนายวังรู้เรื่องนี้เขามักให้ความช่วยเหลือทางการเงินเป็นความลับ
  I feared that Sister Hua  would know about it and get angry, unless it is absolutely essential, I am not willing to meet with Brother Wang
ฉันกลัวว่าพี่สาวหัวจะรู้เรื่องนี้และโกรธเว้นเสียแต่ว่ามันสำคัญอย่างยิ่งฉันไม่อยากพบกับบราเดอร์วัง
  Zhang  Jung took a deep breathe, sound a bit choked up
จางจังได้หายใจลึก ๆ เสียงแหบตัว
 Jin Yan Hen chuckled and said, “That person, Wang Si, is really good
จินยันเหวี่ยงหัวเราะและพูดว่า "คนนั้นวังศรีเป็นคนดีจริงๆ
 When was the last time he give you financial aid to you?” “Three days ago in the evening
เมื่อไหร่ที่เขาให้ความช่วยเหลือทางการเงินแก่คุณเป็นครั้งสุดท้าย? "" สามวันก่อนตอนเย็น
” “What hour?”Jin Yan Hen voice was slightly more anxious than before, certainly, of course he was listening carefully
"" ชั่วโมงอะไร? "เสียงของ Jin Yan Hen กังวลมากขึ้นกว่าเดิมแน่นอนว่าเขากำลังฟังอย่างระมัดระวัง
 Zhang Jing has pondered for a moment and  replied saying, “Probably at around youshi ( 5 to 7 p
Zhang Jing ได้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบว่า "อาจจะอยู่รอบ ๆ youshi (5 ถึง 7 p
m
ม.
)
)
”  “When did he leave?” “We spoke for a little bit, roughly after the quarter of a time and then separated
"" เขาออกเมื่อไหร่? "" เราพูดกันนิดหน่อยประมาณครู่หนึ่งแล้วค่อยแยกออกจากกัน
” Fang Ru Hui carrying two packages of medicines and came back
"Fang Ru Hui แบกยาสองชุดและกลับมา
  He saw that simple and beautiful person was standing behind the curtain, listening to the room as they speak
เขาเห็นว่าคนที่เรียบง่ายและสวยงามยืนอยู่หลังม่านฟังห้องที่พวกเขาพูด
 After seeing him, she was embarrassed and just nodded gently
หลังจากที่ได้เห็นเขาเธอรู้สึกอายและพยักหน้าเบา ๆ
 Fang Ru Hui  felt that he really should had not even appeared, he spoiled the artistic  illusion of  beautiful woman listening secretly in refined and elegant manner
ฝาง Ru Hui รู้สึกว่าเขาควรจะไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นเขานิสัยเสียภาพลวงตาทางศิลปะของหญิงสาวสวยที่ฟังอย่างลับๆและสง่างาม
   For the first time, Fang Ru Hui did not know if he should enter or should he drawback, or how about accompany her eavesdropping for a while?
เป็นครั้งแรกที่ฝางรูฮุ่ยไม่รู้ว่าเขาควรจะเข้ามาหรือควรจะเสียเปรียบหรือทำอย่างไรกับการแอบฟังดูสักครั้ง?