Chapter 10 Chapter 10 The Mysterious Person When the group were about to walk out of a small enclosure, Fang Ru Hui who had been quietly standing at the side suddenly said, “On that day when the hospital was about to close, there was this person
ตอนที่กลุ่มกำลังจะเดินออกจากคอกเล็ก ๆ ฝางรูฮุยผู้ยืนนิ่ง ๆ อยู่ข้างๆเขาก็กล่าวว่า "ในวันนั้นเมื่อโรงพยาบาลใกล้จะถึงแล้วก็มีคนคนนี้
” Mu Yuan, asked immediately, “Who is it?” Fang Ru Hui tried to recall the event that day and answered saying,” It was a woman
"หมี่หยวนถามทันทีว่า" ใครกันนะ? "ฝางรุฮุยพยายามระลึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้นและตอบว่า" มันเป็นผู้หญิง
 She is less than 30 years old and she was wounded at dangerous position, it was between the web of her thumb and forefinger of her palm
เธออายุต่ำกว่า 30 ปีและเธอได้รับบาดเจ็บที่ตำแหน่งอันตรายอยู่ระหว่างเว็บของนิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ของเธอปาล์ม
 The wound was very deep
แผลลึกมาก
 According to her she was  careless and accidentally cut her hand using the sickle of the family
ตามที่เธอเธอเป็นประมาทและบังเอิญตัดมือของเธอโดยใช้เคียวของครอบครัว
 However, the sickle is curved and  the wound is not consistent with a cut from a sickle
แต่เคียวจะโค้งและแผลไม่สอดคล้องกับการตัดจากเคียว
” A women? Mu Yuan frowned unaware
" ผู้หญิง? 
 He had not expected that a murderer can be a woman
เขาไม่ได้คาดหวังว่าฆาตกรจะเป็นผู้หญิงได้
 However, currently they do not have other suspects, but then again her wound and story has some discrepancies, this woman was also very suspicious
อย่างไรก็ตามในปัจจุบันพวกเขาไม่ได้มีผู้ต้องสงสัยคนอื่น ๆ แต่อีกครั้งบาดแผลและเรื่องราวของเธอมีความคลาดเคลื่อนบางอย่างผู้หญิงคนนี้ก็น่าสงสัยมาก
 MuYuan asked for more details and pelted him with questions, “What time specifically this happened? The appearance of female do you still remember? On that day, what was she wearing? What kind were they and her appearance? How does she looked like? If you see her again, can you still  recognize her?” Fang Ru Hui nodded, recalling the details from his memories one by one, “It is about 7 to 9 p
MuYuan ถามรายละเอียดเพิ่มเติมและ pelted เขาด้วยคำถาม "สิ่งที่เวลานี้เฉพาะที่เกิดขึ้น? 
m
ม.
 She was wearing a very ordinary dark purple dress, her sleeves, front blouse and skirt has big blood stains
เธอสวมชุดสีม่วงเข้มสีม่วงเข้มแขนเสื้อด้านหน้าและกระโปรงมีคราบเลือดใหญ่
 There was nothing special about her stature, very ordinary
ไม่มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับความสูงของเธอเป็นเรื่องธรรมดามาก
 She has a slim build and about five feet high
เธอมีรูปร่างผอมและสูงประมาณห้าฟุต
 If I could see her again, I should be able to recognize her
ถ้าฉันเห็นเธออีกครั้งฉันควรจะรู้จักเธอได้
” “Did anyone accompanied her?” Fang Ru Hui with definite answer said, “No, she was by herself
"" มีใครมาพร้อมกับเธอบ้างหรือเปล่า? "ฝางรุฮุยด้วยคำตอบที่ชัดเจนกล่าวว่า" ไม่เป็นเธอเอง
 There was no one accompanying her
ไม่มีใครมากับเธอ
 After the wound was dressed properly, I examined her again only to see that her face was very pale and she looked weak
หลังจากที่บาดแผลแต่งตัวอย่างถูกต้องฉันตรวจสอบเธออีกครั้งเท่านั้นที่จะเห็นว่าใบหน้าของเธอเป็นสีซีดและเธอก็ดูอ่อนแอ
 I offered her to remain to rest for a while 
ฉันเสนอให้เธอพักอยู่พักหนึ่ง
 She could stay in one of the rooms but she refused
เธออาจอยู่ในห้องหนึ่ง แต่เธอปฏิเสธ
 She did not stay and left immediately
เธอไม่ได้อยู่และออกทันที
” Mu Yuan took down the details of Fang Ru Hui statement one by one as he narrated them
"หมี่หยวนหยิบรายละเอียดของคำพูดของฝางรุฮุยลงทีละคำ
 When they were about to leave, suddenly there was a great commotion outside the hospital
เมื่อพวกเขากำลังจะออกไปทันใดนั้นก็มีความสับสนวุ่นวายที่ยิ่งใหญ่นอกโรงพยาบาล
 A voice of a man was screaming with panic and urgency, “ Is the doctor in? Ask him to come out quickly! Save somebody!” “Oh, my God! A bloody mess!” “This is just so terrible
เสียงของชายคนหนึ่งกำลังกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนกและความเร่งด่วน "เป็นหมอ? 
” The crowed could not help but to express their shock for what they were witnessing
"ผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องไม่สามารถช่วยได้ แต่ต้องแสดงความตกใจต่อสิ่งที่พวกเขากำลังเป็นพยาน
 One can hear their whispers one after another and even so, there was also a woman’s voice crying out of fear
หนึ่งสามารถได้ยินเสียงกระซิบของพวกเขาหนึ่งต่อจากกันและแม้กระทั่งยังมีผู้หญิงเสียงร้องไห้ออกมาจากความกลัว
 Fang Ru Hui was the first one to react
ฝางรุฮุยเป็นคนแรกที่ตอบโต้
 He was almost running towards the hospital hall
เขาเกือบจะวิ่งไปที่โรงพยาบาล
 The three doctors also hastily followed after him
หมอสามคนรีบตามเขาไปด้วย
 As constables, hearing the word ‘blood’ were very sensitive
เมื่อตำรวจได้ยินคำว่า "เลือด" ก็อ่อนไหวมาก
 They looked at each other and immediately decided to keep up with what was happening
พวกเขามองไปที่แต่ละอื่น ๆ และตัดสินใจทันทีเพื่อให้ทันกับสิ่งที่เกิดขึ้น
 Lou Chen was standing at the door hall in between the room while Fang Ru Hui walked in and lifted the curtain and he noticed outside the hall there was a gathering of people
Lou Chen กำลังยืนอยู่ที่ประตูห้องโถงระหว่างห้องขณะที่ Fang Ru Hui เดินเข้ามาและยกม่านขึ้นและเขาสังเกตเห็นนอกห้องโถงมีการชุมนุมของคน
 There a man was kneeling down on the ground and a big pool of blood on his side
มีชายคนหนึ่งคุกเข่าลงบนพื้นดินและมีกองเลือดอยู่ข้างๆเขา
 Even inside the pharmacy, the smell of seeping blood permeated
แม้ภายในร้านขายยากลิ่นของการไหลเวียนของเลือดแทรกซึม
 Lou Chen was not ready to come out yet , however she noticed the man kneeling before was now standing in the middle of the crowd
ลูเฉินยังไม่พร้อมที่จะออกไปอย่างไรก็ตามเธอสังเกตเห็นคนที่คุกเข่าลงก่อนตอนนี้ยืนอยู่กลางฝูงชน
 He was wearing a beige commoner clothes whose shoulder and back was full of blood stain and the color of the blood… … it gave her concern
เขาสวมเสื้อผ้าสีเบจกับไหล่และด้านหลังเต็มไปด้วยคราบเลือดและสีเลือด ... ... มันทำให้เธอกังวล
 Lou Chen thought for a moment before she went out
ลูเฉินคิดสักพักก่อนที่เธอจะออกไป
 Fang Ru Hui exited the hospital towards the hall and waited for the people to step back
ฝางรุฮุยออกจากโรงพยาบาลไปทางห้องโถงและรอให้คนถอยหลัง
 Several people in the hallway also rushed to follow behind
หลายคนในห้องโถงยังวิ่งไปตามหลัง
 Outside the hall there was a man whose body was stained with blood said hurriedly, “Doctor Fang, this person on my back, I found him in a lying in a small alley
นอกห้องโถงมีชายคนหนึ่งซึ่งร่างของเขาเปื้อนเลือดกล่าวอย่างรีบด่วนว่า "หมอฟางคนนี้อยู่ด้านหลังของฉันฉันพบว่าเขานอนอยู่ในซอยเล็ก ๆ
 He was covered in blood and took him quickly on my back and brought him here! Quickly give him a look and see if he could be saved?” Fang Ru Hui half squatting down prepared to lift the man’s bloodstained clothing
เขาถูกปกคลุมด้วยเลือดและเอาเขาอย่างรวดเร็วบนหลังของฉันและนำเขามาที่นี่! 
 He could visibly see that he was wounded on his chest
เขาเห็นได้ชัดว่าเขาได้รับบาดเจ็บที่หน้าอกของเขา
 When he was about to touch the wounded man, he felt someone suddenly seized his shoulder, he looked up and saw Jin Yan Hen with serious warning expression between his heavy voice he said in whisper, “ Be careful the man is poisoned
เมื่อเขากำลังจะสัมผัสชายที่บาดเจ็บเขารู้สึกว่ามีใครบางคนจับไหล่ของเขาอย่างฉับพลันเขาเงยหน้าขึ้นและเห็นจินเฮนด้วยการแสดงออกอย่างรุนแรงระหว่างเสียงหนักของเขาเขากล่าวด้วยเสียงกระซิบว่า "จงระวังคนที่ถูกวางยาพิษ
” “Poisoned?” Those that stand far off will not be able to hear, but the man who brought the wounded man standing near Fang Ru Hui heard it clearly
"" เป็นพิษหรือ "คนที่ยืนห่าง ๆ จะไม่สามารถได้ยินได้ แต่ชายผู้พาคนที่บาดเจ็บมายืนอยู่ใกล้ฝางรูฮุยได้ยินอย่างชัดเจน
 His face suddenly turned pale, frowned and asked, ” I carried him all the way to come here, his blood was all over my body
ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีซีดจางและถามว่า "ฉันพาเขาไปตลอดทางมาที่นี่เลือดของเขาอยู่ทั่วร่างกาย
 In this case, will I be poisoned too? Doctor, please take a look at me too
ในกรณีนี้ฉันจะวางยาพิษด้วยหรือไม่? 
” After the request of the man who carried the wounded man, the nearby spectator was also frightened and hurriedly retreat several steps
"หลังจากคำร้องขอของชายผู้บรรทุกคนบาดเจ็บผู้ชมในบริเวณใกล้เคียงก็ตกใจและรีบหนีไปหลายขั้นตอน
 Everyone carefully stared at the man now laid down on ground
ทุกคนจ้องที่ชายคนนี้วางลงบนพื้น
  He was wearing a Chinese style black dress and they could not see clearly how many wounds he had, but his grayish ghastly complexion was still scary for them to behold
เขาสวมชุดสีดำสไตล์จีนและพวกเขาไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามีบาดแผลกี่มากน้อย แต่ผิวผอมน่าเกลียดน่ากลัวของเขายังคงน่ากลัวสำหรับพวกเขาที่เห็น
 The panicked-stricken crowd could only talk in whispers
ฝูงชนที่ตื่นตระหนกเพียงแค่พูดด้วยเสียงกระซิบ
 Fang Ru Hui’s expression turned into slight dread, although his family for generations practices medicine, but seing the common people in this small town, some mostly come for examination of disease and flesh wounds
การแสดงออกของฝางรูฮุยกลายเป็นความหวาดกลัวเล็กน้อยแม้ว่าครอบครัวของเขาจะได้ปฏิบัติตามอายุรเวท แต่มองคนทั่วไปในเมืองเล็ก ๆ นี้ส่วนใหญ่มาเพื่อตรวจโรคและบาดแผลของเนื้อ
 When it comes to internal injuries, he was not an expert in this field, let alone poison
เมื่อพูดถึงการบาดเจ็บภายในเขาไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญในสาขานี้
 Similarly, the old doctors in the hospital also did not have much experience in this field of endeavor
ในทำนองเดียวกันแพทย์เก่าในโรงพยาบาลยังไม่ได้มีประสบการณ์มากในด้านของความพยายามนี้
 Even though, Fang Ru Hui worries but he did not show them on his face
แม้ว่า Fang Ru Hui จะกังวล แต่เขาไม่ได้แสดงให้พวกเขาเห็นหน้า
 For now he can only give the people some assurance and said, “According to the common sense, so long as on you do not have the wound, even if his blood is poisonous , you will not be affected
ตอนนี้เขาสามารถให้ความเชื่อมั่นแก่ผู้คนได้และกล่าวว่า "ตามปกติแล้วตราบเท่าที่คุณยังไม่มีแผลแม้ว่าเลือดของเขาจะมีพิษคุณจะไม่ได้รับผลกระทบ
” Thousand Grass Hospital in this small town was famous and everybody also trusts Fang Ru Hui very much
"พันโรงพยาบาลหญ้าในเมืองเล็ก ๆ นี้มีชื่อเสียงและทุกคนก็เชื่อถือฝาง Ru Hui มาก
 When the crowd heard him said that, they felt relieved and calmed down
เมื่อฝูงชนได้ยินเขาบอกว่าพวกเขารู้สึกโล่งใจและสงบลง
 Fang Ru Hui took a deep breath, ready to squat again to first check the man’s injury when someone suddenly yelped! “Be careful!” The incident happened in a flash
ฝางรุฮุ่ยหายใจเข้าลึก ๆ พร้อมที่จะหมอบอีกครั้งเพื่อตรวจดูอาการบาดเจ็บของชายคนแรกเมื่อมีคนโห่ร้อง! 
 Fang Ru Hui’s hand has not reached the man’s shirt when the man who looked like dead suddenly opened his eyes, sat ferociously and the hand that was full of blood tried to grasps Fang Ru Hui on the neck
มือของฝางรูฮุยไม่ถึงเสื้อตัวผู้เมื่อผู้ชายที่ดูราวกับคนตายก็เปิดตาของเขานั่งอย่างดุเดือดและมือที่เต็มไปด้วยเลือดพยายามจะจับฝางรูฮุยไว้ที่คอ
 It was good that the man behind him reacted swift enough
เป็นเรื่องดีที่คนที่อยู่ข้างหลังเขาทำปฏิกิริยาได้เร็วพอ
 Jin Yan Hen who was standing behind him swept him to move backwards
จินเหลียงผู้ยืนอยู่ข้างหลังเขากวาดเขาให้เดินหน้าถอยหลัง
  Also at this time, a blue figure quickly arrived beside the poisoned man, lifted her hand to strike the man on his neck’s vital points
นอกจากนี้ในเวลานี้ร่างสีฟ้าก็มาถึงชายที่ถูกวางยาอย่างรวดเร็วแล้วยกมือขึ้นเพื่อตีคนที่จุดสำคัญของคอ
 She quickly put the unruly poisoned man in control
เธอรีบวางคนที่ถูกวางยาพิษไว้ในการควบคุม
 By the time Mu Yuan catches up, there was a sound of something being pounded or falling to the ground
ตอนที่มูยวนจับตัวขึ้นมีเสียงบางอย่างโขลกหรือล้มลงกับพื้น
 
thud
เสียงตกดังโครมหรือเปรี้ยง
 The poisoned man hit the ground and now lay motionless
คนที่โดนยาพิษกระทบพื้นดินและตอนนี้นอนนิ่ง
 Jin Yan Hen’s gazed constantly focused behind him, glancing at Lou Chen  making sure that she was okay before turning his head to asked Fang Ru Hui, ” Are you all right?” Fang Ru Hui sighed heavily and shook his head
จินยันเห็งมองจ้องมองไปที่เบื้องหลังลูเซียมองไปที่ลูเฉินเพื่อให้แน่ใจว่าเธอสบายดีก่อนที่จะหันศีรษะไปถามฝางรูฮุยว่า "คุณรู้สึกดีมั้ย?" ฝางรุฮุยถอนหายใจหนักและส่ายหัว
 When he looked once gain towards the man’s direction, the man was already lying on the ground
เมื่อเขามองไปทางชายคนหนึ่งแล้วชายคนนั้นก็นอนอยู่บนพื้น
  To his amazement, Lou Chen was already squatting beside the man and neatly pulled out his shirt
เพื่อความประหลาดใจของเขา Lou Chen ได้หมอบอยู่ข้างชายคนนั้นและดึงเสื้อออกมาอย่างเรียบร้อย
 The man’s tears were flowing freely
น้ำตาของชายหนุ่มกำลังไหลอย่างอิสระ
 The man’s chest was very big
หน้าอกของชายคนนั้นใหญ่มาก
 He had numerous wounds, both small old wounds and new wounds
เขามีบาดแผลมากมายทั้งแผลเล็ก ๆ และบาดแผลใหม่ ๆ
 The most fatal  strike was that knife on his left shoulder just under his rib, it was deep and long
การประท้วงที่ร้ายแรงที่สุดคือมีดบนไหล่ซ้ายของเขาใต้ซี่โครงของเขามันลึกและยาว
 What was worse right now was the blood coming out of  the wound from his limb
สิ่งที่แย่กว่านี้คือเลือดไหลออกมาจากแผลจากแขนขาของเขา
  The dark blood coming was accompanied by small pus
เลือดมดแดงมาพร้อมกับหนองเล็ก ๆ
 Fang Ru Hui saw that Lou Chen quickly choose several acupuncture points on the man which obviously made the blood flow slow and he also saw her took the man’s wrist to check his heart’s pulse
ฝางรุฮุยเห็นว่าลูเฉินได้เลือกจุดฝังเข็มหลาย ๆ แบบที่ชายคนหนึ่งซึ่งเห็นได้ชัดว่าเลือดไหลช้าและเขาก็เห็นเธอเอาข้อมือของชายคนนั้นมาตรวจหัวใจของชีพจร
 Fang Ru Hui asked in her in a low voice, “How is it? Can he be saved?” After the moment, Lou Chen released the man’s wrist hand and stood up, chuckled and said, ” He is in a luck
ฝางรุฮุยถามเธอด้วยเสียงต่ำว่า "เป็นไงบ้าง? 
” All people were bewildered and wondering what she meant
"ทุกคนสับสนและสงสัยว่าเธอหมายถึงอะไร
 They looked at each other in blank dismay for none could give them the answer
พวกเขามองกันและกันด้วยความตกใจเพราะไม่มีใครสามารถให้คำตอบได้
  Jin Yan Hen for a time cannot also understand what she meant
ไก่ Jin Yan ไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เธอหมายถึงได้
 Lou Chen looked at  Fang Ru Hui with smile, the tone restored its coldness as in the past, ” He could be saved, but I saw your hesitation and in your mind already gave up
ลูเฉินมองไปที่ฝางรุฮุยด้วยรอยยิ้มโทนที่เรียกคืนความหนาวเย็นเช่นเดียวกับในอดีต "เขาอาจได้รับการช่วยชีวิต แต่ฉันเห็นความลังเลใจของคุณและในใจของคุณได้ให้ขึ้น
” “Provide help with your heart and mind” those were instructions from Fang Jia Zu, his grandfather
"ให้ความช่วยเหลือด้วยหัวใจและความคิดของคุณ" นั่นคือคำแนะนำจากฝางเจียซูปู่ของเขา
 He taught and admonished him since young
พระองค์ทรงสั่งสอนและตักเตือนเขาตั้งแต่เด็ก
 Fang Ru Hui naturally does not have anything that he could not bear however he quickly nodded and said hastily, ” Saving his life was most important
Fang Ru Hui ธรรมชาติไม่ได้มีอะไรที่เขาไม่สามารถแบกได้ แต่เขาพยักหน้าอย่างรวดเร็วและรีบกล่าวว่า "การช่วยชีวิตของเขาสำคัญที่สุด
 Tell me, how he can be save? “Ma Mi grass, Wei Huai leaf, Daqing (Isatis tinctoria) leaf and Weeping Forsythia boil them in clean water to clean the wound
บอกฉันว่าเขาจะช่วยอะไรได้บ้าง? 
  The Chinese violet and Patrinia scabiosaefolia grass, pound them together, add the Rongshan snow ginseng and Ji Wei root to the decoction and give it twice a day orally
สีม่วงจีนและหญ้า Patrania scabiosaefolia ปอนด์พวกเขาเข้าด้วยกันเพิ่มโสมหิมะ Rongshan และราก Ji Wei เพื่อต้มและให้มันวันละสองครั้งปากเปล่า
 If he could endure for three days and more, the poison can be cured
ถ้าเขาทนได้สามวันหรือมากกว่านั้นพิษอาจหายได้
 “ Lou Chen said it very easily without a hint of straining
"ลูเฉินกล่าวได้อย่างง่ายดายโดยปราศจากคำแนะนำในการรัดเข็มขัด
 Whereas, the doctor was now in dilemma, he was not so sure if there these complete ingredients in the pharmacy
ในขณะที่แพทย์อยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเขาไม่แน่ใจว่ามีส่วนผสมที่สมบูรณ์เหล่านี้ในร้านขายยา
  ” We have all these in the pharmacy except Rongshan snow ginseng with Ji Wei root, where can we find them?” Lou Chen slightly raised her eyebrows, “Since, I said that he was lucky
"เรามีสิ่งเหล่านี้อยู่ในร้านขายยายกเว้นโสมหิมะ Rongshan กับราก Ji Wei ที่เราสามารถหาได้หรือไม่" ลูเฉินยกหัวคิ้วของเธอขึ้นเล็กน้อย "ตั้งแต่ฉันกล่าวว่าเขาโชคดี
 Naturally it is in your Chinese pharmacy 
ธรรมชาติอยู่ในร้านขายยาจีนของคุณ
 You have all these medicines
คุณมียาเหล่านี้ทั้งหมด
” Fang Ru Hui was silent  for a moment and relaxed his agitation, “Decoction of Roshan snow ginseng roots and Ji Wei root, we really have them?” Now, it was clear to him why Miss Lou Chen said earlier that this person was lucky, in the formula of counter poison drugs he needed to decoct Roshan snow ginseng and Ji Wei, these were snow mountain ginseng and herbs that was very rare to find
"ฝาง Ru Hui เงียบสักครู่และผ่อนคลายความกระวนกระวายใจของเขา" ยาต้มราก Roshan โสมหิมะและราก Ji Wei เราจริงๆมีพวกเขา? "ตอนนี้ก็เป็นที่ชัดเจนกับเขาว่าทำไมนางสาวลูเฉินกล่าวก่อนหน้านี้ว่าคนนี้เป็นโชคดี 
 The medicines in the pharmacy of Thousand Grass Hospital to be complete were only by chance
ยาในร้านขายยาของ Thousand Grass Hospital จะสมบูรณ์เพียงอย่างเดียวเท่านั้น
 He heard his father said before that Roshan snow ginseng only grow in North Qi Roshan at the peak of the mountain
เขาได้ยินเสียงพ่อของเขาพูดก่อนที่โสมหิมะ Roshan จะเติบโตเฉพาะใน North Qi Roshan ที่จุดสูงสุดของเทือกเขา
 It only comes out few days in a several years in this small state, that’s was why this it was considered very precious
มันออกมาเพียงไม่กี่วันในช่วงหลายปีที่ผ่านมาในรัฐเล็ก ๆ นี่คือเหตุผลว่าทำไมมันจึงถือว่ามีค่ามาก
 Twenty years ago, there was this beggar that he saved
เมื่อยี่สิบปีก่อนมีคนขอทานคนนี้มาช่วยชีวิต
 If not for that the beggar would have died in his injury
ถ้าไม่ใช่ว่าคนขอทานจะเสียชีวิตจากอาการบาดเจ็บของเขา
 After father cured his wound, he wanted him to stay and become a hospital helper, so he does not need to beg again and wander on the streets
หลังจากพ่อหายขาดแผลของเขาเขาต้องการให้เขาอยู่และกลายเป็นผู้ช่วยของโรงพยาบาลดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องขอร้องอีกครั้งและเดินบนถนน
 But the beggar refused however before leaving he left my father a small cloth
แต่ก่อนที่พ่อทิ้งเขาจะทิ้งพ่อทิ้งผ้าเล็ก ๆ
 Inside the small clothed wrapped a Roshan snow ginseng root
ภายในห่อด้วยผ้าขนาดเล็กห่อรากโสมหิมะโสม
 Though this was just a small piece, it will be difficult for him to trade
แม้ว่าจะเป็นเพียงชิ้นเล็ก ๆ แต่ก็ยากที่จะค้าขาย
 His father often use the story of this herbal root to warn him to have a charitable disposition, think and feel only with good thoughts and  blessings will follow
พ่อของเขามักจะใช้เรื่องราวของรากสมุนไพรนี้เพื่อเตือนให้เขามีการจำหน่ายการกุศลคิดและรู้สึกเฉพาะกับความคิดที่ดีและพรจะทำตาม
  This legendendary herb can solve hundred of illnesses and comparable to hundreds of drugs
สมุนไพรที่เป็นตำนานแห่งนี้สามารถแก้โรคได้นับร้อยและเทียบเคียงได้กับยาหลายร้อยชนิด
 Unfortunately, Lou Shui Town was just a small town and they only look into minor illnesses and actually there was no need for this holy ancient detoxification herb
น่าเสียดายที่ Lou Shui Town เป็นเพียงเมืองเล็ก ๆ และพวกเขาดูเป็นโรครองลงมาและไม่มีความจำเป็นที่จะต้องล้างพิษนี้ด้วยสมุนไพรโบราณ
 The medicine was to save others and if it can save others life now, he naturally does not have anything not to give up
ยาคือการช่วยผู้อื่นและหากสามารถช่วยชีวิตคนอื่นได้ตอนนี้เขาก็ไม่มีอะไรที่จะไม่ยอมแพ้
 Fang Ru Hui hesitated for a moment then said, “Ji Wei root in Chinese medicine shop not ……” She did not wait for Fang Ru Hui  to finished and Lou Chen said in a whisper, “East side of  pharmacy the medicine-chest, count on the third row from bottom to top, from left to right it is the second row
ฝาง Ru Hui ลังเลในขณะนั้นกล่าวว่า "ราก Ji Wei ในร้านขายยาจีนไม่ ...... " เธอไม่ได้รอให้ฝาง Ru Hui เสร็จสิ้นและ Lou Chen กล่าวด้วยกระซิบ "ด้านตะวันออกของร้านขายยายาทรวงอก, 
”
”
 Fang Ru Hui gawked at her
ฝาง Ru Hui gawked ที่เธอ
 After he recovered, he nodded towards his side for medicine boy  to go, who was standing behind him
หลังจากที่เขาฟื้นตัวเขาก็พยักหน้าไปทางด้านข้างของเขาเพื่อหายาให้ผู้ที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา
 The boy ran towards the big pharmacy hall immediately
เด็กชายวิ่งไปที่ห้องโถงใหญ่ร้านขายยาทันที
 Before long, came back running again with some paper wrapping  on his hand
ไม่นานหลังจากนั้นก็กลับมาวิ่งอีกครั้งพร้อมกับกระดาษห่ออยู่บนมือ
 He stretched his hands in front of Fang Ru Hui while handing him the medicine, laughing joyfully, “Young master, we really have it
เขายื่นมือขึ้นหน้าฝางรุฮุยขณะที่มอบยาให้เขาหัวเราะอย่างสนุกสนาน "นายหนุ่มเรามีมันจริงๆ
” Fang Ru Hui looked surprised
"ฝางรูฮุยดูแปลกใจ
 The paper-insulated bag wrapped 5 to 6 pieces of something that looked like common tree root from a deadwood
ถุงห่อหุ้มด้วยกระดาษห่อ 5 ถึง 6 ชิ้นของสิ่งที่ดูเหมือนรากต้นไม้ทั่วไปจากไม้ระแนง
 He thought that this was also one of the medicine that his father collected
เขาคิดว่านี่เป็นหนึ่งในยาที่พ่อของเขารวบรวม
 At that time his father said that this was root constantly fights and clean the body poison inside however if not used properly it was also not good, instead of saving it will kill
ในเวลานั้นพ่อของเขาบอกว่านี่คือรากอย่างต่อเนื่องต่อสู้และทำความสะอาดพิษของร่างกายภายใน แต่ถ้าไม่ได้ใช้อย่างถูกต้องก็ยังไม่ดีแทนที่จะประหยัดมันจะฆ่า
 Therefore, he has not thought of using it
ดังนั้นเขาไม่ได้คิดที่จะใช้มัน
 Many years that passed by, he had forgotten ……  But wait, the question was now, how did Lou Chen knew that the pharmacy has the raw material for medicine that he himself does not remember? She was also very accurate and aware in which medicine-chest?! Fang Ru Hui somewhat rudely step forward  and pursued to ask her, “How do you know?” He was really curious
หลายปีที่ผ่านมาเขาลืมไปแล้ว ... แต่เดี๋ยวนี้คำถามคือตอนนี้ Lou Chen รู้ได้อย่างไรว่าร้านขายยามีวัตถุดิบสำหรับยาที่เขาจำไม่ได้? 
 Lou Chen answered lightly, “You brought me in that day in the pharmacy and let me look around
ลูเฉินตอบอย่างเบา ๆ ว่า "คุณพาฉันไปที่ร้านขายยาในวันนั้นและปล่อยให้ฉันมองไปรอบ ๆ
” The people in hospital understood completely and they begin to laugh
"คนในโรงพยาบาลเข้าใจอย่างสมบูรณ์และพวกเขาก็เริ่มหัวเราะ
 She previously visited the pharmacy, no wonder she knew
ก่อนหน้านี้เธอเคยไปร้านขายยาไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอรู้
 The people finally relaxed except for Fang Ru Hui and Jin Yan Hen
คนในที่สุดผ่อนคลายยกเว้นฝาง Ru Hui และไก่ Jin Yan
 They were actually startled in their hearts especially Fang Ru Hui, nobody knew it clearer than him
พวกเขาตกใจจริงๆในหัวใจของพวกเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งฝาง Ru Hui ไม่มีใครรู้ว่ามันชัดเจนกว่าเขา
 Actually on that day Lou Chen followed her in the pharmacy for a brief moment
จริงในวันนั้น Lou Chen ตามเธอไปที่ร้านขายยาในช่วงเวลาสั้น ๆ
 It was less than half column of incense (15 minute) and she has not done anything but looked around
มันเป็นน้อยกว่ากึ่งกลางของธูป (15 นาที) และเธอไม่ได้ทำอะไร แต่มองไปรอบ ๆ
 He cannot believe in such a short period, she had completely mastered the place
เขาไม่สามารถเชื่อในช่วงเวลาสั้น ๆ เช่นนี้ได้
 The average person, ( T/N: Now Lou Chen will no longer look average to you), the average person let alone those who  carried medicine boxes with labels in each were still reluctant, but she ……unexpectedly she did not write them down but still remembered it so clearly! Fang Ru Hui stared at Lou Chen like a deadened fool
คนทั่วไป (Lou Chen) จะมองไม่เห็นคุณโดยเฉลี่ยคนธรรมดาเพียงอย่างเดียวคนที่ถือกล่องยาที่มีป้ายชื่อในแต่ละคนก็ยังไม่เต็มใจ แต่เธอก็ไม่ได้เขียนจดหมายลง 
 Jin Yan Hen patted his shoulder and said loudly, ” If you do not arrange for someone to decoct the medicinal herbs and processed his wounds, he will be dead
จินเหลียนก้มไหล่ของเขาไว้และพูดอย่างดังว่า "ถ้าคุณไม่จัดให้มีคนหยิบยกสมุนไพรและดำเนินการกับบาดแผลของเขาเขาจะตาย
” Fang Ru Hui recovered from his reverie and quickly arranged for men to carry him inside the treatment room
"Fang Ru Hui ฟื้นตัวจากความมึนงงของเขาและรีบจัดการให้ผู้ชายนำเขาเข้าไปในห้องบำบัด
 Lou Chen already turned and walked towards the backyard when Fang Ru Hui was still in daze
ลูเฉินหันไปทางด้านหลังแล้วเมื่อฝางรูฮุยกำลังตกใจ
 The three doctors started to examine the poisoned man, they encircled him in the hall and the crowd also to quickly dispersed outside, went back to their line to see a doctor
สามหมอเริ่มตรวจดูคนที่เป็นพิษล้อมรอบเขาไว้ในห้องโถงและฝูงชนก็รีบแยกย้ายกันไปข้างนอกเดินกลับไปหาหมอ
 Mu Yuan was staring at the ground, examining the dried up blood and said as a matter of fact,“ That man does not look like that he is from Lou Shui town
หมี่หยวนกำลังจ้องมองที่พื้นตรวจสอบเลือดที่แห้งและกล่าวว่าเป็นเรื่องของความเป็นจริง "คนที่ไม่ได้ดูเหมือนว่าเขามาจากเมือง Lou Shui.
 It looked like he was chased down to be murdered
ดูเหมือนว่าเขาถูกไล่ล่าที่ถูกฆาตกรรม
 His identity is certainly not simple
ตัวตนของเขาไม่ง่ายนัก
” Jin Yan Hen crossed his arms in his chest in front, restored a careless appearance like before, said with a smile, “He is not simple
"จินหยันเฮ็กกอดอกกอดอกอยู่หน้าอกเรียกคืนรูปลักษณ์ที่ไม่ใส่ใจเช่นก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม" เขาไม่ใช่เรื่องง่าย
 He did not die
เขาไม่ตาย
 None of this things mattered to us
ไม่มีสิ่งใดที่สำคัญสำหรับเรา
”  “What about her?”  Mu Yuan pointed towards the direction of Lou Chen before pouting
"" แล้วล่ะ? "มู่หยวนชี้ไปทางทิศทางของลูเฉินก่อนที่จะโผงผาง
 “Her?”Jin Yan Hen smiled happily, “In the contrary, I actually wished to have connection or involvement with her
"เธอ" จินยันยิ้มยิ้มอย่างมีความสุข "ในทางกลับกันฉันอยากจะมีส่วนเกี่ยวข้องหรือเกี่ยวข้องกับเธอ
” Mu Yuan eyes glared at him and scolded him in a low voice, “You are not afraid to provoke a trouble
"หมี่หยวนตาจ้องมองที่เขาและโห่ร้องเขาด้วยเสียงต่ำ" คุณไม่กลัวที่จะทำให้เกิดปัญหา
” Jin Yan Hen gently shook his index finger, said with a smile, “The word trouble is bad, but trouble such for her I am still willing to provoke
"จินยันเฮ้ค่อยๆส่ายนิ้วชี้ของเขาพูดด้วยรอยยิ้ม" ปัญหาคำพูดไม่ดี แต่ปัญหาเช่นนี้สำหรับเธอฉันก็ยังยินดีที่จะยั่วยุ
” “Ah Hen, do you want to provoke trouble?” A woman’s voice behind them resounded
"" อ่าเฮ้คุณอยากจะสร้างความเดือดร้อนหรือ? "เสียงผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังพวกเขาดังขึ้น
  Jin Yan Hen’s whole body turned stiff and signaled fiercely with his eyes to Mu Yuan
ร่างทั้งตัวของ Henin Hen หันแข็งและส่งสัญญาณอย่างดุเดือดด้วยสายตาของเขาไปยัง Mu Yuan
 Mu Yuan looked like he wanted to help but he could not and quietly moved to the side two steps
Mu Yuan ดูเหมือนว่าเขาต้องการที่จะช่วย แต่เขาไม่สามารถและเงียบย้ายไปด้านข้างสองขั้นตอน