Chapter 38 Descending Down the Mountain   The 6th penalty
บทที่ 38 ลงมาจากภูเขาลงโทษที่ 6
 He chose smell
เขาเลือกกลิ่น
 Like taste, smell didn’t work like not smelling anything
ชอบรสชาติกลิ่นไม่ทำงานเหมือนไม่ได้กลิ่นอะไร
 A human could throw up with just the smell
มนุษย์สามารถโยนขึ้นด้วยกลิ่นเพียง
 Sungmin knew that
ซองมินรู้อย่างนั้น
 Because of the terrible smell that he felt during the first day, he threw up many times
เพราะกลิ่นที่น่ากลัวที่เขารู้สึกในวันแรกเขาก็โยนขึ้นมาหลายครั้ง
 It was harder getting used to the bad smell than the taste
มันยากที่จะใช้กลิ่นเหม็นกว่ารสชาติ
 Because of both, food was especially terrible
เนื่องจากทั้งสองอย่างนี้อาหารแย่มาก
 But he ate
แต่เขากิน
 He swallowed the blech, closed his eyes, and tried to ignore the taste and smell of the food
เขากลืนน้ำตาปิดตาและพยายามละเลยรสชาติและกลิ่นของอาหาร
 [Did you have to take smell?] Sogo asked
[คุณต้องเอากลิ่น?] Sogo ถาม
 She looked terrible
เธอดูน่ากลัว
 She was also had 6 penalties
เธอยังมี 6 บทลงโทษ
 The first time he met Sogo, she had penalties of speech, telepathy, and her left arm
ครั้งแรกที่เขาได้พบกับ Sogo เธอมีบทลงโทษการพูดเรื่องกระแสจิตและแขนซ้ายของเธอ
 She had gotten 3 more since then
เธอได้รับ 3 เพิ่มเติมตั้งแต่นั้น
 She couldn’t use her left eye, and she was hearing things in her ear
เธอไม่สามารถใช้ตาซ้ายของเธอและเธอก็ได้ยินสิ่งที่อยู่ในหูของเธอ
 And taste
และรสชาติ
 Sogo knew the harshness of food now
Sogo รู้ความรุนแรงของอาหารตอนนี้
 It was inevitable that she would be disheveled
เป็นเรื่องหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เธอจะไม่สบายใจ
 Sungmin bitterly smiled and answered
ซองมิขมวดคิ้วยิ้มและตอบ
 [Better if it’s harsher
[ดีกว่าถ้ามันรุนแรงขึ้น
] Sogo didn’t ask anymore
] Sogo ไม่ได้ถามอีกต่อไป
 She knew that harsher sufferings had more meaning
เธอรู้ว่าความทุกข์ยากที่รุนแรงขึ้นมีความหมายมากขึ้น
 But humans
แต่มนุษย์
 They knew the answer sometimes but didn’t take it
พวกเขารู้ว่าคำตอบบางครั้ง แต่ไม่ได้ใช้มัน
 They know that it’s too painful
พวกเขารู้ว่ามันเจ็บปวดเกินไป
 Yes, that was humans
ใช่นั่นคือมนุษย์
 Even if it’s the answer, if harsh pain comes with it, they would avoid the correct answer
แม้ว่าจะเป็นคำตอบถ้าอาการปวดรุนแรงมาพร้อมกับมันพวกเขาจะหลีกเลี่ยงคำตอบที่ถูกต้อง
 Sogo was like that
Sogo เป็นแบบนั้น
 She picked up voice and telepathy first
เธอได้รับเสียงและกระแสจิตก่อน
 That wasn’t too harsh
ที่ไม่รุนแรงเกินไป
 She didn’t talk too much, and she would write if she needed to
เธอไม่ได้พูดมากเกินไปและเธอจะเขียนถ้าเธอต้องการ
 It was uncomfortable when she couldn’t use her left arm, but it wasn’t too bad
รู้สึกอึดอัดเมื่อไม่สามารถใช้แขนซ้ายได้ แต่ก็ไม่เลวร้ายนัก
 It was the same for her left eye
มันเหมือนกับตาซ้ายของเธอ
 But taste and hearing were different
แต่รสชาติและการได้ยินแตกต่างกัน
 How bad it was having your senses away from you… Sogo was understanding it now
รู้สึกแย่มากที่มีความรู้สึกของคุณห่างจากคุณ ... Sogo เข้าใจเรื่องนี้แล้ว
 She was regretting it much
เธอเสียใจมาก
 To take something else
ใช้สิ่งอื่น
 That regret
ที่เสียใจ
 To be honest, she didn’t need to take such harsh sufferings
ต้องซื่อสัตย์ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอย่างรุนแรง
 She had talent
เธอมีพรสวรรค์
 Even though it was nothing compared to Plam because he was the avatar of Mush, but Sogo was considered a genius as well
แม้ว่าจะไม่มีอะไรเทียบกับ Plam เพราะเขาเป็นอวตารของ Mush แต่ Sogo ถือว่าเป็นอัจฉริยะด้วย
 But not Sungmin
แต่ไม่ใช่ Sungmin
 Since he wasn’t, he had to take such sufferings
ตั้งแต่เขาไม่ได้เขาก็ต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้
 There was the difference
มีความแตกต่างกัน
 Sogo was unable to pass the despair that Plam gave
Sogo ไม่สามารถผ่านความสิ้นหวังที่ Plam ให้
 Sungmin took the despair and made his path, while Sogo attempted to avoid it
ซองมิเอาความสิ้นหวังและทำเส้นทางของเขาในขณะที่ Sogo พยายามที่จะหลีกเลี่ยงมัน
 It was strange
มันแปลก
 Sungmin who wasn’t talented was able to fight through the despair, while the genius Sogo avoided the despair
ซองมินที่ไม่ได้มีพรสวรรค์ก็สามารถต่อสู้ผ่านความหมดหวังได้ในขณะที่ Sogo ที่เป็นอัจฉริยะก็หลีกเลี่ยงความสิ้นหวัง
 [I have something to tell you
[ฉันมีอะไรจะบอกคุณ
 Sungmin couldn’t tell Sogo about Plam’s existence
Sungmin ไม่สามารถบอก Sogo เกี่ยวกับการดำรงอยู่ของ Plam
 Because of what Mush said
เพราะสิ่งที่ Mush กล่าว
 Sogo… did she pass Plam
Sogo ... เธอไม่ผ่าน Plam
 Sungmin was curious but couldn’t ask to her
ซองมินอยากรู้ แต่ไม่สามารถถามเธอได้
 [Yes?] [I think I’m going to leave this mountain
[ฉันคิดว่าฉันกำลังจะจากภูเขานี้
] Sogo answered
] Sogo ตอบ
 He… was slightly surprised, but wasn’t panicked
เขา ... แปลกใจเล็กน้อย แต่ไม่ตื่นตระหนก
 It was already 2 years since she came in this mountain
มันเป็นเวลา 2 ปีแล้วที่เธอมาที่ภูเขาแห่งนี้
 It didn’t seem that long, but seeing the penalties and the talent of Sogo, she would have gotten what she wanted in the 2 years
ดูเหมือนว่าจะไม่นานแล้ว แต่เมื่อเห็นบทลงโทษและความสามารถของ Sogo เธอก็จะได้รับสิ่งที่เธอต้องการในช่วง 2 ปี
 [I see
[ฉันเห็น
] Sungmin breathed and wrote down
ซองมินก็สูดดมและเขียนลงไป
 She was leaving
เธอกำลังจะจากไป
 If that was true, Sungmin would be the longest lasting trainee here
ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงซองมินจะเป็นครูฝึกที่ยาวนานที่สุดที่นี่
 [I feel a bit bad about leaving you and Plam here alone in the mountain… or do you want to leave with me?] [No, I want to stay
[ฉันรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับการออกจากคุณและพ่นที่นี่คนเดียวในภูเขา ... หรือคุณต้องการที่จะออกกับฉันหรือไม่] [ไม่ฉันต้องการที่จะอยู่
] Sungmin answered
] ซองมินตอบ
 He knew now because of her answer
เขารู้ตอนนี้เพราะคำตอบของเธอ
 She didn’t know Plam’s existence
เธอไม่รู้ถึงการมีอยู่ของ Plam
 [
[
 I see
ฉันเห็น
] Sogo nodded
] Sogo พยักหน้า
 She didn’t offer anymore
เธอไม่ได้เสนออีกต่อไป
 Also, Sungmin didn’t try to stop here
ซองมินไม่ได้พยายามที่จะหยุดที่นี่
 Seeing Sogo’s personality, if he asked her to stay, she would definitely stay for him
เห็นบุคลิกภาพของ Sogo ถ้าเขาขอให้เธอพักอยู่เธอก็จะอยู่กับเขาอย่างแน่นอน
 He knew that, so he didn’t asked
เขารู้ว่าดังนั้นเขาจึงไม่ได้ถาม
 Sogo had things to do herself
Sogo มีสิ่งที่ต้องทำเอง
 [Right now?] [Yes
[ตอนนี้?] [ใช่
[ Sogo nodded
[Sogo พยักหน้า
 Sungmin stayed silence and asked
Sungmin เงียบและถาม
 [Can we meet again
เราสามารถพบกันได้อีกหรือไม่
] [Probably
] [อาจเป็นได้
 I’ll be wandering after I leave this mountain
ฉันจะหลงหลังจากออกจากภูเขานี้
but we’ll be able to meet
แต่เราจะสามารถพบได้
 Defeinietly
Defeinietly
] Sogo answered
] Sogo ตอบ
 No, he will defeintly be able to meet her
ไม่เขาจะแพ้ให้ได้พบเธอ
 Sungmin will go for her in 7 years
Sungmin จะไปหาเธอภายใน 7 ปี
 [How long are you going to stay here?] [I don’t know
[คุณจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน?] [ฉันไม่รู้
] Sungmin answered
] ซองมินตอบ
 He wanted to stay here for 2 years
เขาต้องการอยู่ที่นี่เป็นเวลา 2 ปี
 After that, he was going to go to Behengeru to become a mercenary
หลังจากนั้นเขากำลังจะไปที่ Behengeru เพื่อเป็นทหารรับจ้าง
 But he didn’t know anymore
แต่เขาไม่รู้จักอีกต่อไป
 There was nothing that he needed to do when he went to Behengeru
ไม่มีอะไรที่เขาต้องทำเมื่อไปถึง Behengeru
 The only thing that he could do was to get a spot like his previous life
สิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้คือการได้รับจุดเช่นเดียวกับชีวิตก่อนหน้าของเขา
 But he wasn’t content yet
แต่เขายังไม่พอใจ
 He didn’t get to the point that he wanted to
เขาไม่ได้ไปถึงจุดที่เขาต้องการ
 He wasn’t sure that he would be able to reach the end of martial arts even by staying, but he wanted to at least fulfill his goal that he had in mind [
เขาไม่แน่ใจว่าเขาจะสามารถไปถึงจุดสิ้นสุดของศิลปะการต่อสู้ได้โดยการเข้าพัก แต่เขาต้องการอย่างน้อยบรรลุเป้าหมายของเขาที่เขามีในใจ [
Don’t overextend yourself
อย่าให้ตัวเองมากเกินไป
] She hesitated and wrote that down
] เธอลังเลและเขียนว่าลง
 Sogo didn’t feel right about this
Sogo ไม่รู้สึกถูกต้องเกี่ยวกับเรื่องนี้
 They were all the same
พวกเขาทั้งหมดเหมือนกัน
 No Classes
ไม่มีชั้นเรียน
 Martial artists
ศิลปินนักรบ
 Magicians
นักมายากล
 Everyone was summoned here
ทุกคนถูกเรียกตัวที่นี่
 They lost their family and friends
พวกเขาสูญเสียครอบครัวและเพื่อนของพวกเขา
 Pupil
นักเรียน
 Sogo looked at her pupil
Sogo มองไปที่ลูกศิษย์ของเธอ
 It’s been a year since they’ve met
เป็นเวลานับตั้งแต่ที่พวกเขาได้พบกัน
 The young student grew a lot in a year
เด็กนักเรียนโตขึ้นมากในหนึ่งปี
 Even with the taste penalty, Sungmin didn’t shy away from eating
แม้กระทั่งกับการปรับรสชาติคุณก็ไม่อายที่จะกิน
 It was to grow his body
มันคือการเติบโตร่างกายของเขา
 It worked pretty well, and he was close to Sogo’s height now
มันทำงานได้ดีและเขาอยู่ใกล้กับความสูงของ Sogo ตอนนี้
 Sungmin did look a way older than his age
ซองมินมองทางอายุมากกว่า
 Yet, there was a bit of youth still hidden in his face
ยังมีหนุ่ม ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ในใบหน้าของเขา
 Sogo felt a bitter feeling as she sighed
โซโม่รู้สึกรู้สึกขมขณะที่เธอถอนหายใจ
 She wanted to help more
เธอต้องการช่วยเพิ่มเติม
 Give advice
ให้คำแนะนำ
 It wasn’t that she didn’t give advice and help Sungmin
ไม่ใช่ว่าเธอไม่ได้ให้คำแนะนำและช่วย Sungmin
 She just wanted to help more
เธอต้องการช่วยเพิ่มเติม
 [I’m fine
[ฉันสบายดี
] Sungmin wrote
] Sungmin เขียน
 [If it weren’t for your help, I wouldn’t have been able to survive in this mountain for a few months
ถ้าไม่ใช่เพราะความช่วยเหลือของคุณฉันคงไม่สามารถอยู่รอดได้ในภูเขานี้สักสองสามเดือน
 It was because of you that I’m here now
เป็นเพราะคุณว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่นี่
] Sungmin never felt this feeling
] Sungmin ไม่เคยรู้สึกถึงความรู้สึกนี้
 Like he felt gratitude towards Wijihoyun, he felt gratitude to Sogo
เขารู้สึกขอบคุณกับโซจิ
 [Thank you
[ขอขอบคุณ
] Sungmin wrote
] Sungmin เขียน
 Sogo came closer to Sungmin
โซโก้เข้ามาใกล้ซองมิน
 She used her right arm to pull Sungmin in
เธอใช้แขนขวาเพื่อดึง Sungmin เข้ามา
 Sungmin was surprised and attempted to move away, but Sogo didn’t let him go
ซองมินรู้สึกประหลาดใจและพยายามที่จะย้ายออกไป แต่ Sogo ไม่ปล่อยให้เขาไป
 For a while… she stayed like that with Sungmin in her arms
สักครู่ ... เธออยู่กับ Sungmin ในอ้อมแขนของเธอ
 Her right arm was sliding down Sungmin’s back
แขนขวาของเธอเลื่อนลงหลัง Sungmin
 Sungmin felt the warmth of her hand, her hair, and her body
Sungmin รู้สึกถึงความอบอุ่นจากมือผมและร่างกายของเธอ
 His face was burning hot
ใบหน้าของเขาร้อนแรง
 Sogo let Sungmin go
โซโลปล่อยให้ซองมินไป
 She wrote down on the ground
เธอเขียนลงบนพื้น
 [You’ll be able to do well
[คุณจะทำได้ดี
 You… are one of the hardest person that I’ve met
คุณ ... เป็นหนึ่งในคนที่ยากที่สุดที่ฉันได้พบ
] [What does it mean by hard?] [Doesn’t break
] [หมายความว่าอะไรโดยยาก?] [ไม่ทำลาย
] Sogo answered
] Sogo ตอบ
 [You never gave up
คุณไม่เคยยอมแพ้
 You despaired at Plam, but you never gave up
คุณหมดหวังที่ Plam แต่คุณไม่เคยยอมแพ้
 I… think that’s incredibly
ฉันคิดว่ามันไม่น่าเชื่อ
 Not giving up, working hard
ไม่เลิกทำงานหนัก
 You’re amazing
คุณน่าทึ่ง
[ [It’s not that much
มันไม่มากหรอก
] Sungmin answered
] ซองมินตอบ
 Hard
ยาก
 Doesn’t break
ไม่แตกหัก
 That… wasn’t true
ว่า ... ไม่เป็นความจริง
 Sungmin was already broken many times
ซองมินเสียแล้วหลายครั้ง
 He just survived it
เขาเพิ่งรอดมาได้
 [I’m not hard
[ฉันไม่ยาก
 I’ve already been broken
ฉันเสียแล้ว
 Even now
แม้กระทั่งตอนนี้
 And in the future as well
และในอนาคตอีกด้วย
] [It’s fine if you aren’t
มันดีถ้าคุณยังไม่
 It doesn’t matter if you’ve been broken many times
ไม่สำคัญว่าคุณจะถูกหักหลายครั้งหรือไม่
 What’s important is not falling hopeless
สิ่งที่สำคัญไม่ตกต่ำ
 You’re… amazing
คุณน่าทึ่ง
] Sogo shook her head and wrote
] Sogo ส่ายหัวและเขียน
 [I don’t believe in God
[ฉันไม่เชื่อในพระเจ้า
] That seemed like a paradox
] ที่ดูเหมือนเป็นความขัดแย้ง
 This was the Mountain of Mush
นี่คือภูเขาแห่งหุบเขา
 A place where a God of suffering exists
สถานที่ที่มีพระเจ้าแห่งความทุกข์อยู่
 To train here without believing in God
ฝึกที่นี่โดยไม่ต้องเชื่อพระเจ้า
 [But I want to pray to them
[แต่ฉันอยากจะอธิษฐานกับพวกเขา
 To have you fulfill your goal
เพื่อให้คุณบรรลุเป้าหมายได้
 To not have you completely break
เพื่อไม่ให้คุณสมบูรณ์ทำลาย
] Sogo wrote that and put down her branch
] Sogo เขียนและวางสาขาของเธอไว้
 Sungmin wanted to say more, but she put down the branch
ซองมินอยากจะพูดมากขึ้น แต่เธอก็วางสาขา
 Sungmin wanted to say more, but seeing that she put down her branch, he stopped
ซองมินอยากจะพูดมากขึ้น แต่เมื่อเห็นว่าเธอใส่สาขาของเธอเขาก็หยุดลง
 It was until here
จนถึงตอนนี้
 Sogo looked calm
Sogo ดูสงบ
 If they continued, they would only have attachments
ถ้าพวกเขายังคงดำเนินต่อไปพวกเขาก็จะมีสิ่งที่แนบเท่านั้น
 “Then
“แล้ว
” Sogo’s mouth opened
ปาก Sogo เปิดออก
 The penalties had ended
บทลงโทษสิ้นสุดลงแล้ว
 Her left eye opened, and her left arm started to move
ตาซ้ายของเธอเปิดออกและแขนซ้ายของเธอเริ่มขยับ
 Sogo breathed deeply
โซโหหายใจลึก ๆ
 And in a low voice, “I hope we meet again someday
และด้วยเสียงต่ำ "ฉันหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกสักวัน
” She said farewell
"เธอกล่าวอำลา
 She left
เธอทิ้งไว้
 From a time, Sungmin ate with Sogo
จากช่วงเวลาที่ซองมินกินกับโซโก้
 She was always there when Sungmin was training
เธออยู่ที่นั่นเสมอเมื่อซองมินกำลังฝึกอยู่
 She looked at his martial arts and gave him plenty of advice
เธอมองไปที่ศิลปะการต่อสู้ของเขาและให้คำแนะนำแก่เขามากมาย
 She was a kind person
เธอเป็นคนใจดี
 If Wijihoyun’s teachings were harsh, Sogo’s were nice
ถ้าคำสอนของ Wijihoyun เลวร้าย Sogo ก็ดี
 He didn’t mean to compare them, but the teachings of both were different and gave him much left
เขาไม่ได้หมายถึงการเปรียบเทียบ แต่คำสอนของทั้งสองต่างกันและทำให้เขาเหลือเกิน
 That Sogo had left
ที่ Sogo ทิ้งไว้
 Like Wijihoyun did
เหมือนวิจิฮินได้
 Sungmin walked the mountain alone
ซองมินเดินตามภูเขาเพียงลำพัง
 Lonely… was what he felt
เหงา ... คือสิ่งที่เขารู้สึก
 It was a while since he felt this way
มันเป็นช่วงเวลาที่เขารู้สึกแบบนี้
 He had felt loneliness when Wijihoyun left
เขารู้สึกเหงาเมื่อ Wijihoyun ทิ้ง
 But there were people there for him
แต่มีคนมาหาเขา
 Hans was there, Jack was there, Lula was there
ฮันส์อยู่ที่นั่นแจ็คอยู่ที่นั่นลูลาอยู่ที่นั่น
 But not anymore
แต่ไม่ได้อีกต่อไป
 There was no one here
ไม่มีใครอยู่ที่นี่
 There would be other trainees, but he had no intention of meeting them
จะมีผู้เข้ารับการฝึกอบรมรายอื่น ๆ แต่เขาก็ไม่มีเจตนาที่จะพบพวกเขา
 Bejun and Scarlet had already left months ago
Bejun และ Scarlet ได้ทิ้งไว้เมื่อหลายเดือนก่อน
 Sogo left today
โซโหออกจากวันนี้
 Sungmin wanted the company of people
ซองมินต้องการคนของ บริษัท
 People cannot live alone
คนไม่สามารถอยู่คนเดียวได้
 Don’t forget morals
อย่าลืมศีลธรรม
 Don’t forget favors
อย่าลืมโปรดปราน
 He had heard that before
เขาเคยได้ยินมาก่อน
 He had heard it… from Hans
เขาเคยได้ยินมาจากฮันส์
 People can’t live alone
คนไม่สามารถอยู่คนเดียวได้
 He couldn't understand that when he first heard it from Sogo, but not anymore
เขาไม่เข้าใจว่าครั้งแรกที่เขาได้ยินเรื่องนี้จาก Sogo แต่ก็ไม่ได้อีกต่อไป
 He wouldn’t have survived if he was alone
เขาจะไม่รอดถ้าเขาอยู่คนเดียว
 ‘Ah
‘อา
’ Sungmin stopped his footsteps
ซองมินหยุดยั้งเสียงฝีเท้าของเขา
 A thought came into his mind
ความคิดเข้ามาในจิตใจของเขา
 It was already night
คืนนี้แล้ว
 His body was heavy, his ears heard noise, and his nose had terrible odors
ร่างกายของเขาหนักหูของเขาได้ยินเสียงและจมูกของเขามีกลิ่นร้าย ๆ
 Yes
ใช่
 It was the same old ‘me’ But something was different
เป็น 'ฉัน' เก่าเหมือนกัน แต่มีบางอย่างที่แตกต่างออกไป
 His mind changed
จิตใจของเขาเปลี่ยนไป
 A wall that he kept up wa being broken
กำแพงที่เขาเก็บขึ้นวาถูกหัก
 His mind brightened
ความคิดของเขาสว่างขึ้น
 It was a short but long lasting feeling of freedom
มันเป็นความรู้สึกที่ยาวนาน แต่ยาวนานของเสรีภาพ
 Sungmin breathed heavily
ซองมินหายใจเข้าอย่างแรง
 In that moment, there was no smell, no weight, no noise
ในขณะนั้นไม่มีกลิ่นไม่มีน้ำหนักไม่มีเสียงดัง
 The world would change if ‘I’ change
โลกจะเปลี่ยนถ้า 'ฉัน' เปลี่ยนแปลง
 Sungmin laughed in the world of loneliness and solitude
ซองมินหัวเราะในโลกแห่งความโดดเดี่ยวและความสันโดษ