Chapter 10“CHAPTER 10: FREE FOOD”    “Go get mixed in the crowd and sneak into the hotel when there are so many people right now
บทที่ 10 "บทที่ 10: อาหารฟรี" "ไปผสมกับฝูงชนและแอบเข้าไปในโรงแรมเมื่อมีคนจำนวนมากในขณะนี้
 We won’t find a table to sit if we’re late
เราจะไม่พบตารางที่จะนั่งถ้าเรามาสาย
” Liu Biao saw a few men come in, wearing a suit but still looked like a gangster
"Liu Biao เห็นผู้ชายสองสามคนเข้ามาสวมชุดสูท แต่ก็ยังดูเหมือนนักเลง
 He suddenly realized that Zhang Yang looked different so he immediately pulled him to the side
ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักว่า Zhang Yang ดูแตกต่างออกไปดังนั้นเขาจึงดึงเขาไปทางด้านข้างทันที
  “Whose men are you?” Just then, more than a dozen strong looking men in a black suit arrived at the doorway
"ผู้ชายของคุณคือใคร?" ตอนนั้นมีผู้ชายโฉบเฉี่ยวดูโฉบเฉี่ยวมากกว่าหนึ่งโหลมาที่ประตูบ้าน
 The suit they wore was nothing like the one that Liu Biao was wearing
ชุดสูทที่พวกเขาสวมคืออะไรเหมือนที่หลิวบัวกำลังสวมอยู่
 You could tell that the suit must have cost at least several thousands of Yuan just by looking at the fabric
คุณสามารถบอกได้ว่าชุดสูทต้องมีค่าใช้จ่ายอย่างน้อยหลายพันหยวนเพียงแค่มองจากผ้า
 “I am … I am Liu Biao …
"ฉัน ... ฉันคือนายหลิว ...
”Liu Biao stuttered
Liu Biao stuttered
 “I asked whose underling are you?” A man in the suit said with a cold face
"ฉันถามลูกน้องที่คุณเป็นใคร?" ชายคนหนึ่งในชุดสูทพูดด้วยใบหน้าที่หนาวเย็น
 “I am … Xiao … … no… … I … … He, he … I know him…
"ฉัน ... Xiao ... ... ไม่ ... ... ฉัน ... ... เขาเขา ... ฉันรู้จักเขา ...
” Liu Biao stammered as he caught a sight of a middle aged man wearing a white suit coming over, and he didn’t know the reason why but he felt like if he found a savior
Liu Biao ตะโกนใส่ในขณะที่เขามองเห็นชายวัยกลางคนสวมชุดสูทสีขาวมาและเขาก็ไม่รู้เหตุผล แต่เขารู้สึกราวกับว่าเขาพบผู้ช่วยชีวิต
 “Do you know the seventh brother?” The black suited man’s face looked discolored with astonishment but his eyes still had a trace of suspicion looking at Liu Biao’s suit and filthy Zhang Yang
"คุณรู้จักพี่ชายที่เจ็ดหรือไม่?" ใบหน้าของคนผิวดำดูแปลกตา แต่ดวงตาของเขายังคงมีร่องรอยของการสงสัยในชุดสูทของ Liu Biao และ Zhang Yang ที่สกปรก
 At that time Zhang yang was wishing to find a slight chance to get out from that situation
ในเวลานั้นจางหยางต้องการจะหาโอกาสเล็กน้อยในการออกจากสถานการณ์ดังกล่าว
 All along he believed that Liu Biao usually come here to eat and pay with the red envelope, and he just realized that people actually didn’t recognize him
ตลอดมาเขาเชื่อว่าหลิวบัวมักมาที่นี่เพื่อกินและจ่ายเงินด้วยซองสีแดงและเขาเพิ่งรู้ว่าคนอื่นไม่รู้จักเขา
 “Yes, that’s right! I know him
"ถูกต้องเลย! 
” Liu Biao babbled
หลิวบัวบก
 Just at that moment the middle aged man in the white suit slowly walked over surrounded with more than ten bodyguards
ในเวลานั้นชายวัยกลางคนในชุดสูทสีขาวเดินช้า ๆ ล้อมรอบไปด้วยผู้คุ้มกันมากกว่าสิบคน
 At the first impression, the middle aged man had a well maintained skin, so good looking that people couldn’t tell if he was in his thirties or forties just by looking at his face
ที่ความประทับใจแรกชายวัยกลางคนมีผิวที่บำรุงรักษาไว้อย่างดีเพื่อให้ดูดีที่คนไม่สามารถบอกได้ว่าเขาอยู่ในวัยสามสิบหรือสี่สิบของเขาเพียงแค่มองไปที่ใบหน้าของเขา
 He appeared a little thin and frail for someone in his age
เขาดูอ่อนแอและอ่อนแอสำหรับคนที่อายุมาก
 “Seventh Brother!” A dozen of people wearing black suit standing at the door, shouted in unison, bowed their head, with face full of respect
"บราเดอร์ที่เจ็ด!" โหลคนสวมชุดสูทสีดำยืนอยู่ที่ประตูตะโกนพร้อมเพศก้มศีรษะด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเคารพ
 “Well, what’s wrong?” said the middle aged man, the seventh brother, with a gentle smile on his face but his whole body revealed a kind of superior momentum
"มีอะไรผิดพลาด?" ชายวัยกลางคนชายที่เจ็ดกล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าของเขา แต่ร่างกายของเขาเผยให้เห็นถึงแรงผลักดันที่เหนือกว่า
Although his facial expression was calm, Zhang Yang felt a tremendous amount of spiritual pressure
แม้ว่าการแสดงออกทางสีหน้าของเขาก็สงบ Zhang Yang รู้สึกว่ามีแรงกดดันทางจิตมากมาย
” “Do you know me?” The gentle eyes of the middle aged man suddenly became cold, his pupil dilated as he looked at Liu Biao
"" คุณรู้จักฉันหน่อยหรือ? "ดวงตาอ่อนโยนของชายวัยกลางคนก็จืดชืดลูกศิษย์ของเขาขยายตัวขณะที่มอง Liu Biao
 The atmosphere became cold at an instant
บรรยากาศก็เย็นลงในทันที
 The depressed sensation made Zhang Yang feel suffocated in general, all the fine hairs of his body standing erect and his fingers tightly closed together
ความรู้สึกหดหู่ทำให้ Zhang Yang รู้สึกหดหายโดยทั่วไปทุกขนที่ดีของร่างกายยืนตรงและนิ้วมือของเขาแน่นสนิทกัน
 The middle aged man emitted a dangerous aura so that his entire presence felt like a stretched bow
ชายชราวัยกลางคนส่งเสียงมีกลิ่นอายที่เป็นอันตรายเพื่อให้การแสดงตนทั้งตัวของเขารู้สึกเหมือนโบว์ยืด
 (Literally comparing with weapons, stretched bow: don’t know when the arrow gets released) “I … uh I… I saw you at the ‘Duck King’
(ตัวอักษรเทียบกับอาวุธ, เหยียดยืด: ไม่ทราบว่าเมื่อลูกศรได้รับการปล่อยตัว) "ฉัน ... uh ฉัน ... ฉันเห็นคุณที่ 'เป็ดคิง'
” Liu Biao said with a long face
Liu Biao กล่าวด้วยใบหน้าอันยาวนาน
 He had never imagined that it would be incredibly hard to sneak into, just to see his idol, yet he’d be easily killed if he dare to do anything suspicious
เขาไม่เคยคิดเลยว่ามันน่าจะยากเหลือเกินที่จะแอบเข้าไปในห้องเพื่อดูไอดอลของเขา แต่เขาก็จะถูกฆ่าถ้าเขากล้าทำอะไรที่น่าสงสัย
 “That's it! you merely just saw me?” The middle aged man started laughing and the heavy atmosphere suddenly disappeared
"แค่นั้นแหละ! 
 Zhang Yang also felt a sigh of relief
Zhang Yang ก็รู้สึกโล่งใจ
 This middle aged man had an overwhelming pressure ten times more than that of five trained men, therefore, he did not like even the slightest bit of this sensation
ชายวัยกลางคนนี้มีแรงกดดันมากกว่าสิบครั้งมากกว่าผู้ชายที่ผ่านการฝึกอบรมมา 5 คนดังนั้นเขาจึงไม่ชอบแม้แต่ความรู้สึกนี้เล็กน้อย
 “Yes, … Let me go in, Boss is my idol, I came to take a look at him, you see, I have a red envelope … … I’m not a freeloader …” Liu Biao quivered and pulled out a small petty red envelope from the pocket in his pants, he was also caught up in the momentum of this middle aged man
"ใช่ฉันขอไปเถอะเจ้านายเป็นไอดอลของฉันฉันมาดูเขาดูสิฉันมีซองจดหมายสีแดง ... ฉันไม่ได้เป็นช่าง freeloader ... " หลิวบัวยุบและดึงออกมาเล็ก ๆ น้อย ๆ 
  …… The scene caught everyone’s attention for a moment
...... ฉากนี้ดึงดูดความสนใจของทุกคนไว้สักครู่
 All eyes were gazed upon the middle aged man
ดวงตาทั้งสองข้างจ้องไปที่ชายวัยกลางคน
“Hahaha … cough cough  
"ไอฮาระ ... ไอแก้ไอ
 … …” The middle aged man who was closely staring Liu Biao burst into laughter coughing constantly, which made his white cheeks look red
... ... "ชายวัยกลางคนที่เฝ้ามอง Liu Biao อย่างใกล้ชิดได้หัวเราะเสียงหัวเราะอย่างต่อเนื่องซึ่งทำให้แก้มขาวของเขาดูแดง
 “May I go in …?” Liu Biao had a pathetic look in his face which made Zhang Yang want to puke
"ฉันขอเข้า ... ?" Liu Biao มีหน้าตาที่ดูน่าสงสารซึ่งทำให้ Zhang Yang ต้องการที่จะอับปาง
 He couldn’t ever think that he’d actually see Liu Biao in such embarrassing expression
เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะได้เห็น Liu Biao ในการแสดงออกที่น่าอายเช่นนี้
“Cough …” The middle aged man was laughing in tears
"ไอ ... " คนวัยกลางคนกำลังหัวเราะด้วยน้ำตา
 He took out a white handkerchief out of his pocket and gently wiped his face
เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวออกจากกระเป๋าแล้วค่อยๆเช็ดหน้า
 “Oh, it’s been a long time since I was this happy
"โอ้เป็นเวลานานแล้วที่ฉันมีความสุขมาก
 Everybody calls me the seventh brother, and some calls me small seven
ทุกคนเรียกฉันว่าพี่ชายที่เจ็ดและบางคนเรียกฉันว่าเด็กเล็ก ๆ ที่เจ็ด
 What’s your name …? “Liu Biao, and this is Zhang Yang” Liu Biao suddenly felt relaxed and overjoyed
คุณชื่ออะไร …? 
 “Well, Zhang Yang, I’ll remember
"อืม, Zhang Yang, ฉันจะจำได้
” The middle aged man looked at Zhang yang in profound way
"ชายวัยกลางคนมอง Zhang Yang อย่างลึกซึ้ง
 “Thank You, seventh brother
"ขอบคุณ, พี่ชายที่เจ็ด
” Zhang Yang felt as if that man’s eyes were piercing through him
"Zhang Yang รู้สึกราวกับว่าดวงตาของชายคนนั้นทะลุผ่านเขา
 “Go in together, hehe!” The seventh brother patted Liu Biao’s thick and broad shoulder gently with a big smile
"ไปด้วยกันเฮ้!" พี่ชายคนที่เจ็ดโบกมือไหล่หนาและบ่ากว้างเบา ๆ ด้วยรอยยิ้มอันใหญ่
 “You are pretty good, have courage and your friend’s not bad too
"คุณสวยดีมีความกล้าหาญและเพื่อนของคุณไม่เลวเกินไป
 Have fun and next time you can mention my name to enter these kind of parties
ขอให้สนุกและครั้งต่อไปที่คุณสามารถพูดถึงชื่อของฉันเพื่อเข้าร่วมงานปาร์ตี้ประเภทนี้ได้
” “Yes, Thank you seventh brother!” “Liu Biao bowed his head as he watched the seventh brother walk to the second floor
"" ได้, ขอบคุณพี่ชายคนที่เจ็ด! "" หลิวบัวยิ้มศีรษะขณะที่มองพี่ชายที่เจ็ดเดินไปที่ชั้นสอง
 Until now he wasn’t able to figure out what kind of person he was, but he did once saw him at c City’s most famous snack bar “Duck King”
จนถึงขณะนี้เขาไม่สามารถคิดได้ว่าเป็นคนแบบไหน แต่เขาเคยเห็นเขาที่บาร์ขนมขบเคี้ยวที่มีชื่อเสียงที่สุดของเมืองคิง "เป็ดคิง"
 When Zhang Yang entered to the hall of the grand hotel, the entire ji Yuan hotel was already divided into several grades
เมื่อ Zhang Yang เข้าสู่ห้องโถงใหญ่ของโรงแรมโรงแรม ji Yuan ทั้งหมดถูกแบ่งออกเป็นหลายระดับแล้ว
 They were now in the first floor
พวกเขาอยู่ในชั้นแรก
 The second floor was also guarded by more than a dozen men in suit, and on the other hand the middle aged man was already led to the elevator that ought to go to the third floor
ชั้นสองก็เฝ้ายามโดยมีผู้ชายมากกว่าหนึ่งโหลและในทางกลับกันชายวัยกลางคนก็พาไปลิฟต์ซึ่งควรจะไปที่ชั้นสาม
 “Zhang Yang , come here …”Liu Biao watched as the seventh brother disappeared in the elevator, and immediately hold Zhang Yang’s hand and pulled him to a corner
"Zhang Yang, มาที่นี่ ... " Liu Biao เฝ้าดูขณะที่พี่ชายคนที่เจ็ดหายตัวไปในลิฟต์และจับมือของ Zhang Yang ทันทีและดึงเขาไปที่มุม
“ Yep?” “Did you see that?” Liu Biao pointed to a few tables in front of the screen, a lot of people were standing beside the table and they seemed pretty busy
"Yep?" "คุณเห็นหรือไม่?" Liu Biao ชี้ไปที่โต๊ะข้างหน้าจอคนจำนวนมากยืนอยู่ข้างโต๊ะและดูเหมือนยุ่งมาก
 “Of course, remember the red envelope, you do have the red envelope, don’t you?” “Yes, ah, yes …, but I only have one, so I have an idea to split the red envelopes into two thus we both could have each
"แน่นอนจำซองจดหมายสีแดงที่คุณมีซองจดหมายสีแดงไม่ได้หรือไม่" "ใช่ ah, ใช่ ... แต่ฉันมีเพียงหนึ่งดังนั้นฉันมีความคิดที่จะแยกซองจดหมายสีแดงเป็นสองดังนั้นเรา 
” Liu Biao said with a mischievous laughter
Liu Biao กล่าวด้วยเสียงหัวเราะซน
 “Oh, that’s a good idea
"โอ้เป็นความคิดที่ดี
” Zhang Yang agreed because it would seem that he was there for free food if he doesn’t have any red envelope
"Zhang Yang เห็นด้วยเพราะดูเหมือนว่าเขาอยู่ที่นั่นเพื่อรับอาหารฟรีถ้าเขาไม่มีซองจดหมายสีแดง
 Therefore, dividing the red envelope into two was naturally a good plan
ดังนั้นการแบ่งซองจดหมายสีแดงออกเป็นสองแบบจึงเป็นแผนงานที่ดี
 “Okay, it’s decided then
"เอาล่ะก็ตัดสินใจแล้ว
” Without delay, Liu Biao opened the red envelope which had two hundred yuan inside, gave a hundred to Zhang Yang and closed the envelope
"โดยไม่ชักช้า Liu Biao เปิดซองสีแดงซึ่งมีเหรียญภายในสองร้อยหยวนให้ Zhang Yang หนึ่งร้อยใบและปิดซองจดหมาย