Chapter 27 CHAPTER 27: CRAZY  After the thing with Xiao Yiran, Zhang Yang did not feel like talking, he just nodded and sat down
บทที่ 27 CHAPTER 27: CRAZY หลังจากเหตุการณ์กับ Xiao Yiran Zhang Yang ไม่รู้สึกเหมือนกำลังพูดเขาก็พยักหน้าและนั่งลง
 After that he was immediately indulged in the book and then he felt as if the world is not that important, what’s important were those words, those fragments of memories and the boundless knowledge of ocean
หลังจากนั้นเขาก็หลงระเริงไปกับหนังสือเล่มนี้แล้วรู้สึกราวกับว่าโลกไม่สำคัญมากสิ่งสำคัญคือคำพูดเหล่านั้นเศษความทรงจำและความรู้ที่ไม่มีที่สิ้นสุดของมหาสมุทร
 a minute…
นาที…
 An hour…Two hours… ……
หนึ่งชั่วโมง ... สองชั่วโมง ... ......
 Zhang Yang simply lost track of time, exchanging one book with the other
Zhang Yang เพิ่งสูญเสียการติดตามเวลาการแลกเปลี่ยนหนังสือเล่มหนึ่งกับอีกเล่มหนึ่ง
 Not only had he forgotten about all of his troubles, but also his tongue that was bitten
ไม่เพียง แต่เขาลืมเกี่ยวกับปัญหาทั้งหมดของเขา แต่ยังลิ้นของเขาที่ถูกกัด
 He was seeking for the knowledge that led to the secret of the rise of mankind
เขากำลังแสวงหาความรู้ที่นำไปสู่ความลับของการเพิ่มขึ้นของมวลมนุษยชาติ
 His own thoughts and those other memories were unceasingly merging with one another
ความคิดของตัวเองและความทรงจำอื่น ๆ เหล่านี้ก็ผสานเข้ากับคนอื่นอย่างไม่หยุดหย่อน
 At present, Zhang Yang was not limited to only one kind of book, as long as there was something to read, he would pick it up to see as if his head had been possessed by a mysterious force which was controlling him to do the crazy learning
ปัจจุบัน Zhang Yang ไม่ได้ จำกัด อยู่แค่หนังสือเพียงเล่มเดียวตราบเท่าที่มีบางอย่างที่ต้องอ่านเขาก็จะหยิบมันขึ้นมาเพื่อดูราวกับว่าหัวของเขาถูกครอบครองโดยกองกำลังลึกลับซึ่งกำลังควบคุมเขาให้ทำบ้า 
 Zhang Yang had a very wonderful feeling
Zhang Yang มีความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมมาก
 It seemed that a lot of books somewhat contained fascinating things but he could not tell it specifically, especially when reading  some old ancient books, there was a kind of impulse that Zhang Yang felt, an explicable impulse as if those words contained a hidden ancient secret in general
ดูเหมือนหนังสือหลายเล่มมีสิ่งที่น่าสนใจบางอย่าง แต่เขาไม่สามารถบอกได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออ่านหนังสือโบราณบางเล่มมีแรงกระตุ้นที่ Zhang Yang รู้สึกว่าเป็นแรงกระตุ้นที่ประจักษ์ได้ยากว่าคำพูดเหล่านั้นมีความลับโบราณที่ซ่อนอยู่ 
  Unconsciously, Zhang Yang’s reading aim changed its direction to some ancient literature Du Xue looked at Zhang Yang constantly standing up and sit down again and again, and blankly forgot to read the book herself
โดยไม่รู้ตัวเป้าหมายการอ่านหนังสือของ Zhang Yang เปลี่ยนทิศทางไปเป็นวรรณคดีโบราณบางอย่าง Du Xue มอง Zhang Yang ตลอดเวลายืนขึ้นและนั่งลงเรื่อย ๆ และลืมอ่านหนังสือด้วยตัวเอง
 She simply could not understand why Zhang Yang was reading repeatedly in such a manner
เธอไม่เข้าใจว่าทำไม Zhang Yang อ่านซ้ำ ๆ ในลักษณะดังกล่าว
 He’d picked up a lot of books and exchanged it in no less than twenty minutes, even to the extent that some books were switched after only a few minutes of reading
เขาหยิบหนังสือขึ้นมามากมายและแลกกับหนังสือเล่มนี้ไม่น้อยกว่ายี่สิบนาทีถึงแม้ว่าจะมีการเปลี่ยนหนังสือบางเล่มหลังจากอ่านหนังสือเพียงไม่กี่นาทีก็ตาม
 Of course, this was not reason why Du Xue was surprised, she was rather amazed to see Zhang Yang with that kind of concentration and investment
แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เหตุผลที่ Du Xue รู้สึกประหลาดใจเธอประหลาดใจมากที่ได้เห็น Zhang Yang ด้วยความเข้มข้นและการลงทุนแบบนั้น
 Du Xue was convinced that Zhang Yang was definitely a true passionate reader, only a person who is earnest about reading would have such  single mindedly devoting and engrossed expression … A few hours later, Du Xue  got a phone call and had to leave but Zhang Yang did not notice her departure as if his whole body was possessed and immersed amidst the vast sea of literature unable to extricate himself
Du Xue เชื่อว่า Zhang Yang เป็นผู้อ่านที่หลงใหลในความจริงอย่างแท้จริงเฉพาะคนที่ตั้งใจจะอ่านหนังสือก็จะมีส่วนร่วมในการอุทิศตนและทุ่มเทความคิด ... ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา Du Xue ได้โทรศัพท์และต้องออกไป แต่ Zhang Yang 
When human beings’ mental state undergoes an extreme concentration, the passage of time seems to be several times faster than usual
เมื่อสภาพจิตใจของมนุษย์มนุษย์ได้รับความสนใจอย่างมากเวลาผ่านไปดูเหมือนจะเร็วกว่าปกติหลายเท่า
 Du Xue had been gone for few hours and the crowd inside the library grew smaller and smaller, bartered with wave by another wave and only Zhang Yang was left sitting there unceasingly getting up to take a book as he had even forgotten about hunger … “Zhang Yang, Are you still here?” A delicate voice interrupted Zhang Yang’s thoughts
Du Xue ไปไม่กี่ชั่วโมงและฝูงชนภายในห้องสมุดก็เล็กและเล็กลงโดยได้รับคลื่นวิทยุจากคลื่นอื่นและเฉพาะ Zhang Yang เท่านั้นที่ถูกทิ้งให้นั่งอยู่ที่นั่นอย่างไม่หยุดยั้งในการขึ้นหนังสือเล่มหนึ่งในขณะที่เขาลืมเรื่องความหิว ... "Zhang 
 “Uh Huh …” Zhang Yang raised his head buried in the book
"อืม ... " Zhang Yang ยกศีรษะของเขาไว้ในหนังสือ
 “Have you had your dinner yet?”“Ah, dinner … what?” Suddenly, a burst of extreme exhaustion and hunger invaded his brain
"คุณกินข้าวเย็นแล้วหรือยัง?" "อ่า, อาหารเย็น ... อะไรเหรอ?" ทันใดนั้นความเหนื่อยล้าและความหิวกระหน่ำสุด ๆ ก็บุกเข้ามาในสมองของเขา
 Zhang Yang just remembered that he had actually forgotten to eat and immediately the writings and the memories of intellect, everything were tossed aside
Zhang Yang เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าเขาลืมกินแล้วและงานเขียนและความทรงจำของสติปัญญาทุกอย่างก็ถูกโยนทิ้งไป
 “Here you are
"อยู่นี่ไง
” Du Xue handed a red plastic bag to Zhang Yang
"ดูซูส่งถุงพลาสติกสีแดงให้กับ Zhang Yang
 Looking at the pair of white delicate hands above the sweet scattered fragrance of the cake, for a while Zhang Yang could not refrain from remembering Xiao Yiran’s soft hands
มองไปที่คู่ของมือที่ละเอียดอ่อนสีขาวดังกล่าวข้างต้นกลิ่นหอมกระจายกระปรี้กระเปร่าของเค้กในขณะที่ Zhang Yang ไม่สามารถละเว้นจากการจดจำมืออ่อนของ Xiao Yiran
 “It’s late, I’ll go out to eat myself
"มันช้าฉันจะออกไปกินเอง
” Zhang Yang sighed and stood up, put the book back on the bookshelf and stepped out from the library
"Zhang Yang ถอนหายใจและลุกขึ้นยืนวางหนังสือไว้บนชั้นวางหนังสือและเดินออกจากห้องสมุด
 He did not want to spend a minute with any other woman as he feared the evil mind inside his brain would again take control of his body
เขาไม่อยากเสียเวลากับผู้หญิงคนอื่น ๆ เพราะกลัวว่าความชั่วร้ายภายในสมองจะควบคุมร่างกายของเขาได้อีกครั้ง
 “Stop!”Zhang Yang was walking to the door when suddenly a cold and detached voice yelled
"หยุด!" จางยางเดินไปที่ประตูเมื่อเสียงหวาดเกร็งและเยือกเย็นโห่ร้อง
 “Ah …” Zhang Yang forcibly stopped his footsteps, turned around and was astounded to look at the old maid leaning over the desk to arrange some books
"อ่า ... " Zhang Yang บังคับให้หยุดยั้งเสียงฝีเท้าของเขาหันกลับไปและประหลาดใจที่ได้มองไปที่แม่บ้านตัวเก่าที่เอนกายลงบนโต๊ะเพื่อจัดหนังสือ
“There’s some bread and water, you take it and it’s not to be taken as a precedent (#idiom: not to be repeated)
"มีขนมปังและน้ำบ้างคุณเอาไปและมันก็ไม่ได้เป็นแบบอย่าง (#idiom: ไม่ต้องทำซ้ำ)
 The old maid didn’t lift her head as she pointed to a small cupboard next to the desk
แม่บ้านไม่ยกศีรษะขณะที่เธอชี้ไปที่ตู้เล็ก ๆ ข้างโต๊ะ
 Zhang Yang was originally surprised, but in his heart he suddenly felt a warmth, a kind of extremely familiar feeling spread through his blood vessels
Zhang Yang รู้สึกประหลาดใจครั้งแรก แต่ในใจเขาก็รู้สึกอุ่น ๆ ความรู้สึกที่คุ้นเคยแพร่หลายไปทั่วหลอดเลือดของเขา
 When the bookstore owner realized that he hadn’t eaten anything, he said this sentence and this women also used the same sentence with the same expression full of cold and unconcern but Zhang Yang clearly understood that only those who is really paying attention to a person, or who cares about the person’s time will be concerned about the other party not having a meal
เมื่อเจ้าของร้านหนังสือรู้ว่าเขาไม่ได้กินอะไรเขาพูดประโยคนี้และผู้หญิงคนนี้ก็ใช้ประโยคเดียวกันกับการแสดงออกที่เต็มไปด้วยความหนาวเย็นและไม่เป็นที่สนใจ แต่ Zhang Yang เข้าใจอย่างชัดเจนว่าเฉพาะผู้ที่ให้ความสนใจกับคนจริงๆเท่านั้น 
 “Thank You
"ขอขอบคุณ
” Zhang Yang hesitated a little to pick up the bread and water while walking out, and yet from the beginning to the end the old maid did not speak a word
"Zhang Yang ลังเลเล็กน้อยที่จะรับขนมปังและน้ำในขณะที่เดินออกไปและยังตั้งแต่ต้นจนจบแม่บ้านเก่าไม่ได้พูดคำ
 Looking at Zhang Yang disappear from the doorway, Du Xue holding the food in her hands, with eyes full of tears turned around
มองไปที่ Zhang Yang หายไปจากทางเข้าประตู Du Xue ถืออาหารอยู่ในมือของเธอด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาหันไปรอบ ๆ
 She had specially come to give Zhang Yang the cake but to one’s surprise Zhang Yang did not spare her sensibilities even to a slightest degree and would rather eat the old maid’s bread than to eat what she’d brought
เธอได้มาเป็นพิเศษเพื่อให้เค้ก Zhang Yang แต่คนแปลกใจคนหนึ่งของ Zhang Yang ไม่ค่อยรู้สึกอ่อนไหวแม้แต่น้อยและอยากกินขนมปังของแม่บ้านเก่ามากกว่ากินอะไรที่เธอนำมา
 …
...
 Looking at Du Xue, an old man sighed and walked from behind the old maid’s desk, he was the retired Harvard professor
มองไปที่ Du Xue ชายชราคนหนึ่งถอนหายใจและเดินจากด้านหลังโต๊ะทำงานของแม่บ้านเขาเป็นศาสตราจารย์ Harvard ที่เกษียณ
 He came almost every day in the library waiting for Zhang Yang, but he was disappointed that Zhang Yang seemed to have lost interest in mathematical calculations, and the books that he read today did not consist of a single Math book at all
เขามาเกือบทุกวันในห้องสมุดรอ Zhang Yang แต่เขารู้สึกผิดหวังที่ Zhang Yang ดูเหมือนจะสูญเสียความสนใจในการคำนวณทางคณิตศาสตร์และหนังสือที่เขาอ่านในวันนี้ไม่ได้รวมถึงหนังสือคณิตศาสตร์เล่มใดเล่มหนึ่งเลย
 “Why don’t you tell him to not to scribble on the books?” “There’s no need, I’m free anyway
"ทำไมคุณถึงไม่ยอมบอกไม่ให้เขียนลวก ๆ ในหนังสือ?" "ไม่จำเป็นหรอกฉันก็เป็นอิสระอยู่ดี
” The old maid was still very busy, if Zhang Yang was to see this then he would be extremely surprised, because, the old maid’s desk was piled up with books and periodicals that he read and also on the above, a number of notes and annotations that he unconsciously made with a pen
"สาวแก่เก่ายังคงยุ่งมากถ้า Zhang Yang คือการดูนี้แล้วเขาจะต้องประหลาดใจมากเพราะโต๊ะทำงานของแม่บ้านเก่าถูกซ้อนขึ้นกับหนังสือและวารสารที่เขาอ่านและยังด้านบนจำนวนบันทึกและ 
 Now, the old maid was in the process of conscientious use of chemical pharmaceuticals to remove those handwritings with extremely careful devotion
ตอนนี้สาวใช้กำลังอยู่ในระหว่างการใช้สารเคมีอย่างจริงจังเพื่อเอาสิ่งเหล่านี้ออกมาด้วยความรอบคอบอย่างระมัดระวัง
 “He is a genius!” said the old professor
"เขาเป็นอัจฉริยะ!" อาจารย์เก่ากล่าว
 “Yes, he is a genius, so I cannot disturb him to read
"ใช่เขาเป็นอัจฉริยะดังนั้นฉันจึงไม่สามารถรบกวนเขาได้อ่าน
” The old maid carefully put a book aside
"แม่บ้านเก่าเก็บหนังสือไว้อย่างระมัดระวัง
 It seemed that her workload today was still very large, because looking at the number of the books accumulated, she hadn’t even finished the half of it
ดูเหมือนว่าภาระงานของเธอในวันนี้ยังคงมีขนาดใหญ่มากเพราะมองจากจำนวนหนังสือที่สะสมไว้เธอยังไม่จบครึ่งหนึ่งเลย
” “Well ……
"" ดี ......
, are you going to stay in this library forever?”The old professor hesitated to ask
คุณจะอยู่ในห้องสมุดนี้ตลอดไปหรือไม่? "อาจารย์เก่าลังเลที่จะถาม
 “If he doesn’t come, I’ll stay here forever
"ถ้าเขาไม่มาฉันจะอยู่ที่นี่ตลอดไป
”  The old maid’s voice was so gentle that if Zhang Yang were to see, he would be really surprised
"เสียงของแม่บ้านเก่าอ่อนโยนมากจนถ้า Zhang Yang ดูเขาจะรู้สึกประหลาดใจจริงๆ
 The face which usually looked cold and detached actually looked flushed as if a young girl was embarrassed to yearn for love in spring time
ใบหน้าที่มักจะดูเย็นและไม่ติดขัดดูแดงราวกับเด็กสาวคนหนึ่งอายที่จะโหยหาความรักในฤดูใบไม้ผลิ
 “Ah 
“อา
” The old professor sighed and left
"ศาสตราจารย์เก่าถอนหายใจและทิ้งไว้
 “I’m sorry!” Watching the old professor’s stoop and hoary figure disappear in the doorway, the old maid murmured with a look of apology
"ฉันขอโทษ!" การเฝ้าดูรูปเก่าแก่และขี้เกียจของศาสตราจารย์เก่าหายไปในประตูทางเข้าแม่บ้านคนโตบ่นว่าด้วยคำขอโทษ