Chapter 44: Two Choices Jiang Liushi ran back and forth more than ten times
บทที่ 44: สองทางเลือก Jiang Liushi วิ่งไปมาแล้วมากกว่าสิบครั้ง
 Probably, because he had eaten some mutant meat, he did not feel tired at all
น่าจะเป็นเพราะว่าเขากินเนื้อสัตว์ที่กลายพันธุ์แล้วเขาไม่รู้สึกเหนื่อยเลย
 It was fairly easy for him to carry those goods
มันค่อนข้างง่ายสำหรับเขาที่จะพกสินค้าเหล่านั้น
 Soon, the whole MCV had been filled up
เร็ว ๆ นี้ทั้ง MCV ได้รับการเติมเต็ม
 Seeing there was no place to put, Jiang Liushi simply put the rest of the sacks on the roof
มองไม่เห็นที่ที่จะวาง Jiang Liushi เพียงแค่ใส่กระสอบลงบนหลังคา
 In that way, his MCV looked even more dilapidated with a roof filled with sacks
ด้วยวิธีนี้ MCV ของเขาดูทรุดโทรมมากยิ่งขึ้นด้วยหลังคาที่เต็มไปด้วยกระสอบ
 It was like migrant workers driving into the city
เหมือนกับคนงานที่อพยพเข้ามาในเมือง
Finally, all the appropriate places had been used to store the food
ในที่สุดสถานที่ที่เหมาะสมทั้งหมดถูกใช้เพื่อเก็บอาหาร
 However, there were still some goods
อย่างไรก็ตามยังมีสินค้าอยู่บ้าง
 Jiang Liushi could only select some high-calorie small-scale food to carry, such as chocolate and so on
Jiang Liushi สามารถเลือกอาหารขนาดเล็กบางส่วนที่มีแคลอรี่สูงเช่นช็อกโกแลตและอื่น ๆ
Looking at the storage room then he went out
มองไปที่ห้องเก็บของแล้วเขาก็ออกไป
 Seeing Jiang Liushi empty-handed, those women involuntarily looked toward the storage room’s direction
เมื่อเห็น Jiang Liushi มือเปล่าพวกผู้หญิงเหล่านี้มองไปทางห้องเก็บของโดยไม่ได้ตั้งใจ
"Were all the goods taken away?" Holding her clothes, Xiao Rou asked
"สินค้าถูกนำไปทั้งหมดหรือไม่?" 
When Yu was alive, they wouldn’t dare to get close to the storage room
เมื่อยูยังมีชีวิตอยู่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้ห้องเก็บของ
 Even the motorcycle members were not allowed to get close
แม้สมาชิกรถจักรยานยนต์ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปใกล้
 Only Yu’s most trusted had the opportunity to enter
เฉพาะคนที่น่าเชื่อถือที่สุดของยูได้มีโอกาสเข้ามา
So they did not know how many supplies had been stored
ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ทราบว่ามีการจัดเก็บอุปกรณ์ไว้กี่ชิ้น
 But noticing Jiang Liushi’s actions, they believed that he should have taken all the supplies away
แต่สังเกตเห็นการกระทำของ Jiang Liushi พวกเขาเชื่อว่าเขาควรจะนำเสบียงทั้งหมดออกไป
Without food, they didn’t know how to survive…Coming out from the storage room, Jiang Liushi searched the living room and Yu's bedroom for any useful things
ออกจากห้องเก็บของ Jiang Liushi ได้ค้นหาห้องนั่งเล่นและห้องนอนของ Yu เพื่อหาสิ่งที่มีประโยชน์
 As he didn’t find anything, he went straight toward the door
ขณะที่เขาไม่พบอะไรเขาเดินตรงไปที่ประตู
Meanwhile, Xiao Rou bit her lower lip, and bravely called Jiang Liushi, "Please, please wait!"Jiang Liushi turned and stared at Xiao Rou
ขณะเดียวกันเสี่ยวรูบริมฝีปากล่างและกล้าหาญเรียกเจียงหลุยส์ว่า "ช่วยกรุณารอสักหน่อยเถอะ!" เจียงหลี่ชีหันมาและจ้องมองที่เสี่ยวรู
 However, Xiao Rou just looked at Jiang Liushi but did not really know what to say
อย่างไรก็ตาม Xiao Rou มองไปที่ Jiang Liushi แต่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
 They knew that there was no reason for Jiang Liushi to leave any food, but that meant they would starve to death without any food
พวกเขารู้ว่าไม่มีเหตุผลที่ Jiang Liushi จะทิ้งอาหารไว้ แต่นั่นหมายความว่าพวกเขาจะอดตายโดยไม่มีอาหาร
 They didn’t blame him, what he did was perfectly logical and reasonable
พวกเขาไม่ได้ตำหนิเขาสิ่งที่เขาทำคือเหตุผลและสมเหตุสมผล
"I
"ผม
we
เรา
" Seeing Xiao Rou hesitating, Jiang Liushi lost his patience
"เมื่อเห็นว่า Xiao Rou ลังเล Jiang Liushi เสียความอดทนของเขา
He left and went downstairs, and after a while he turned back
เขาทิ้งและไปที่ชั้นล่างและหลังจากนั้นไม่นานเขาก็หันกลับ
 Suddenly, all their hopes had been shattered to pieces
ทันใดนั้นความหวังทั้งหมดของพวกเขาก็แตกเป็นเสี่ยง ๆ
 Some women were thinking of following him
ผู้หญิงบางคนกำลังคิดที่จะติดตามเขา
 Generally speaking, Jiang Liushi was young and handsome
โดยทั่วไปแล้ว Jiang Liushi ยังเด็กและหล่อเหลา
 Most of the women would like to follow him for a meal
ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบที่จะตามเขาไปทานอาหาร
But…They didn’t know what to say, they could tell that Jiang Liushi was not interested in them
แต่ ... พวกเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรพวกเขาสามารถบอกได้ว่า Jiang Liushi ไม่สนใจพวกเขา
 They were in an awkward position and they had no ability to change his mind
พวกเขาอยู่ในตำแหน่งที่น่าอึดอัดใจและพวกเขาก็ไม่มีความสามารถในการเปลี่ยนความคิดของเขา
 At this time, Jiang Liushi said, "If you want, I can help you join some other survivors, but you should know that everybody needs to collect food
ในเวลานี้เจียงหลุยส์กล่าวว่า "ถ้าคุณต้องการผมสามารถช่วยคุณเข้าร่วมผู้รอดชีวิตคนอื่น ๆ ได้ แต่คุณควรรู้ว่าทุกคนต้องเก็บอาหาร
 I will let them come here later, so you have time to decide what to do
ฉันจะปล่อยให้พวกเขามาที่นี่ในภายหลังเพื่อให้คุณมีเวลาตัดสินใจว่าจะทำอย่างไร
 Of course, you can also choose to leave, taking some of the remaining supplies away
แน่นอนคุณยังสามารถเลือกที่จะออกไปใช้อุปกรณ์บางอย่างที่เหลืออยู่ได้
"He felt that it was a pity for the supplies to be wasted
"เขารู้สึกว่ามันเป็นสงสารเสบียงที่จะสูญเสีย
 Even if those women continued living there, they shouldn’t keep all of them
แม้ว่าผู้หญิงเหล่านั้นจะยังคงอาศัยอยู่ที่นั่นต่อไปพวกเขาไม่ควรเก็บรักษาไว้ทั้งหมด
 There was also Wen Xiaotian sister’s team which anxiously needed them too
นอกจากนี้ยังมีทีมน้องสาวของ Wen Xiaotian ซึ่งต้องการให้พวกเขาด้วยเช่นกัน
 Of course, if those women did not want to join Wen’s team, he wouldn’t force them; they were the ones that had to decide
แน่นอนว่าถ้าผู้หญิงเหล่านั้นไม่ต้องการเข้าร่วมทีมของ Wen เขาก็จะไม่บังคับให้พวกเขา 
After listening Jiang Liushi’s words, they suddenly looked at each other
หลังจากฟังคำพูดของ Jiang Liushi พวกเขาก็มองกันและกัน
 They felt incredible
พวกเขารู้สึกไม่น่าเชื่อ
 Without even asking him, he had actually taken the initiative to leave them some food
เขาไม่เคยขอร้องให้เขากินอาหารจริงๆ
 "What do you choose?" Jiang Liushi asked
"สิ่งที่คุณเลือก?" 
Seeing Jiang Liushi impatiently asking, Xiao Rou talked with the others, then she looked at Jiang Liushi and firmly said, "We are willing to join the other survivors, and we will try our best not to become a burden
เมื่อเห็น Jiang Liushi ไม่เต็มใจถาม Xiao Rou ได้พูดคุยกับคนอื่น ๆ แล้วเธอก็มองไปที่ Jiang Liushi และพูดอย่างแน่นแฟ้นว่า "เรายินดีที่จะร่วมกับผู้รอดชีวิตคนอื่น ๆ และเราจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อไม่ให้กลายเป็นภาระ
"Compared to being ravaged, Xiao Rou was actually more willing to be self-reliant
"เมื่อเทียบกับความหายนะ Xiao Rou ก็เต็มใจที่จะพึ่งตนเองได้
 Even though they didn’t have the ability to survive alone, Jiang Liushi still gave them a chance, so they were very grateful
แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถอยู่รอดได้ แต่ลำพัง Jiang Liushi ยังคงให้โอกาสพวกเขาจึงรู้สึกขอบคุณมาก
"Well then, you have to wait here," Jiang Liushi said
"เจ้หลี่หลี่กล่าวว่า" งั้นคุณต้องรอที่นี่
 The building’s location was very good, and Jiang Liushi believed it was suitable for Wen Xiaotian to use it as their camp
ที่ตั้งของอาคารนั้นดีมากและ Jiang Liushi เชื่อว่าเหมาะสำหรับ Wen Xiaotian เพื่อใช้เป็นค่ายของพวกเขา
 At the same time, he did not worry about those women running away with the supplies
ในเวลาเดียวกันเขาไม่ได้กังวลกับผู้หญิงเหล่านั้นที่วิ่งหนีไปพร้อมกับเสบียง
 Seeing Jiang Liushi about to leave, Xiao Rou suddenly called out, "Please wait![What happened again?] Jiang Liushi was really dizzy
เจียง Liushi กำลังจะออกไป, Xiao Rou ก็โทรออกมาทันที, "Please wait! [เกิดอะไรขึ้นอีก?] Jiang Liushi รู้สึกเวียนหัวจริงๆ
He turned around and saw that her eyes were red, and she said with tears: "Thank you
เขาหันกลับไปและเห็นว่าตาของเธอแดงและเธอพูดด้วยน้ำตาว่า "ขอบคุณ
""Uh
"" เอ่อ
You are welcome
ยินดี
" Jiang Liushi thought that he hadn’t really done anything
Jiang Liushi คิดว่าเขาไม่ได้ทำอะไรจริงๆ
 After doomsday, Jiang Liushi didn’t have any delusions that he was a good person, but he wouldn’t do anything wicked and immoral
หลังจากวันโลกาวินาศ Jiang Liushi ไม่ได้มีภาพลวงตาว่าเขาเป็นคนดี แต่เขาจะไม่ทำอะไรที่ชั่วร้ายและผิดศีลธรรม
 What he did were all for the sake of surviving and in order to successfully arrive at Nanjing City
สิ่งที่เขาทำคือเพื่อความอยู่รอดและเพื่อที่จะประสบความสำเร็จในเมืองหนานจิง
At Wen’s home, Wen Xiaotian, Wen Lu, and the other survivors, were all by the windows waiting for Jiang Liushi’s return
ที่บ้านของ Wen, Wen Xiaotian, Wen Lu และผู้รอดชีวิตคนอื่น ๆ ทุกคนต่างรอคอยการกลับมาของ Jiang Liushi
 Although Jiang Liushi had told them not to worry, they were standing there restlessly; they felt as if they were sitting on a bed of nails
แม้ว่าเจียงหลี่หลี่บอกพวกเขาว่าไม่ต้องห่วงพวกเขายืนอยู่ที่นั่นอย่างไม่หยุดนิ่ง 
 They knew that even if they hid in other places, once Jiang Liushi was defeated, they would be sliced into little bits by Yu
พวกเขารู้ว่าแม้ว่าพวกเขาจะซ่อนตัวอยู่ในที่อื่น ๆ เมื่อ Jiang Liushi พ่ายแพ้พวกเขาจะหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ โดย Yu
They were ordinary people, so it was extremely difficult for them to run away
พวกเขาเป็นคนธรรมดาดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะหนีออกไป
 There was no gasoline, and no food, even if they escaped, they would be caught or starve to death
ไม่มีน้ำมันและไม่มีอาหารแม้ว่าพวกเขาจะหลบหนีไปพวกเขาจะถูกจับได้หรืออดตาย
As a result, they were wishing for a miracle to happen
เป็นผลให้พวกเขาต้องการมหัศจรรย์ที่จะเกิดขึ้น
That old man moved to the yard picking up the knocked rice pot
ชายชราคนนั้นย้ายไปที่ลานเก็บกระถางเคาะ
 The rice had been half cooked, but more than half had been dumped on the ground
ข้าวได้ครึ่งหนึ่งสุก แต่กว่าครึ่งถูกทิ้งลงบนพื้น
 The rest of the survivors were silently watching the old man re-cooking the rice, and then taking back the supplies from the motorcycle members’ corpses…
ส่วนที่เหลือรอดชีวิตเงียบ ๆ มองชายชราคนหนึ่งกำลังทำข้าวอีกครั้งและจากนั้นก็นำเสบียงจากศพของสมาชิกรถจักรยานยนต์ ...