Chapter 8 FRS: Chapter 8 – Unknown Murderer (8) Translator: Momoe Pom TLC: Puissansa Editor:  Isabelle Quality Check: Kittsune First Published on Ainushi
บทที่ 8 FRS: บทที่ 8 - ฆาตกรที่ไม่รู้จัก (8) นักแปล: Momoe Pom TLC: Puissansa Editor: Isabelle การตรวจสอบคุณภาพ: Kittsune ตีพิมพ์ครั้งแรกใน Ainushi
        Hua HuaiXiu stood agape as he listened
Hua HuaiXiu ยืนกรานที่เขาฟัง
 If Guan Xing’s words were in fact the truth, then it could be said that Bu LouLian intentionally tried to kill Shi JiZhong and Zhu LiaoDa
ถ้าคำพูดของ Guan Xing เป็นจริงแล้วอาจกล่าวได้ว่า Bu LouLian พยายามฆ่า Shi JiZhong และ Zhu LiaoDa โดยเจตนา
 What kind of grudge could they have between them that would lead to a master wanting to kill his own disciple despite their decades of master-disciple relationship? He could not imagine
พวกเขามีความแค้นใจอะไรระหว่างพวกเขาที่จะนำไปสู่ต้นแบบที่ต้องการจะฆ่าศิษย์ของตัวเองแม้จะมีความสัมพันธ์กับมาสเตอร์ - 
 Although his father was enraged by his escape from the marriage arrangement, he would never drive him towards death
แม้ว่าพ่อของเขากำลังโกรธด้วยการหลบหนีจากการจัดงานแต่งงานเขาจะไม่ขับไล่เขาไปสู่ความตาย
 Fan JiJing was obviously stunned by the truth
Fan JiJing เห็นได้ชัดว่าตกตะลึงด้วยความจริง
 He cried out “eldest shixiong” feebly a few times, but said nothing after
เขาร้องไห้ออกมาว่า "shixiong คนโต" ไม่กี่ครั้ง แต่ไม่ได้พูดอะไรหลังจากนั้น
 Guan Xing was not surprised by how far he had lost himself
กวนซิงไม่รู้สึกแปลกใจว่าเขาสูญเสียตัวเองไปไกลแค่ไหน
 He had experienced the exact same phase before
เขาเคยมีประสบการณ์มาก่อนแล้ว
 Since Hua HuaiXiu was an outsider in this case, he collected himself quickly from the initial astonishment and seized the occasion to ask, “Do you know the reason?” Shi JiZhong pivoted his head in silence
เนื่องจาก Hua HuaiXiu เป็นคนนอกในกรณีนี้เขารวบรวมตัวเองได้อย่างรวดเร็วจากความประหลาดใจครั้งแรกและคว้าโอกาสที่จะถามว่า "คุณรู้หรือไม่ว่าทำไม?" ชิจิซุงหันศีรษะไปด้วยความเงียบ
 He raised his hand as if he was going to wipe the corner of his eyes
เขายกมือขึ้นราวกับกำลังจะเช็ดมุมของเขา
 Guan Xing slightly turned his body to block Fan JiJing and Hua HuaiXiu’s line of sight for him
กวนอิงพลิกร่างของเขาเพื่อปิดกั้นสายตาของแฟนจีจิ่งและหัวห้วยซิวให้เขา
 A moment later, Shi JiZhong turned back his head, revealing a face that looked a bit dry: “I have asked myself and can answer with a clear conscious that I have always treated Master as my blood-related elder ever since I was young without a single thought of disrespect
อีกสักครู่ต่อมาชิจีซุงหันหลังศีรษะเผยให้เห็นใบหน้าที่ดูแห้งสนิท: "ฉันถามตัวเองและสามารถตอบได้ด้วยสติที่ชัดเจนว่าฉันได้รับปริญญาโทเป็นพี่ชายที่เกี่ยวกับเลือดนับตั้งแต่ฉันยังเยาว์ 
 I too have no idea why Master would treat me like this
ฉันก็ไม่มีความคิดที่ว่าทำไมอาจารย์จะปฏิบัติกับฉันแบบนี้
” Fan JiJing instantly thought of something: “Does second shixiong know about this?” Shi JiZhong’s face froze
Fan JiJing คิดทันทีว่า: "Shixiong ครั้งที่สองรู้เรื่องนี้หรือไม่?" ใบหน้าของ Shi JiZhong แข็งตัว
 Guan Xing answered with a poker face: “I have reminded him implicitly, but he didn’t take it to heart
กวนซิงตอบด้วยใบหน้าของโป๊กเกอร์: "ฉันได้เตือนเขาโดยปริยาย แต่เขาไม่ได้เอามันไปหัวใจ
” At first, Hua HuaiXiu only felt everyone in the Jiuhua Sect was indifferent; but now, it was just bizarre
"ตอนแรก Hua HuaiXiu รู้สึกเฉพาะทุกคนในนิกาย Jiuhua ไม่แยแส; 
 Master tried to harm his disciples in all possible ways, and shixiong looked cold-heartedly at shidi’s life and death as well
นายพยายามที่จะทำร้ายลูกศิษย์ของพวกเขาในทุกวิถีทางที่เป็นไปได้และ shixiong ดูเย็นชาที่ชีวิตและความตายของ shidi เช่นกัน
 The only normal person was Fan JiJing, yet Hua HuaiXiu suddenly felt that a person like him was actually the oddity in a sect like this, as he was incompatible with the entire Jiuhua Sect
คนปกติเพียงคนเดียวคือ Fan JiJing แต่ Hua HuaiXiu ก็รู้สึกว่าคนที่ชอบเขาเป็นคนแปลกหน้าในนิกายเช่นนี้ในขณะที่เขาไม่เข้ากันกับทั้ง Jiuhua Sect
 After hearing Guan Xing’s words, Fan JiJing became anxious as expected: “I’ll go tell second shixiong
หลังจากได้ยินคำพูดของ Guan Xing Fan JiJing ก็กังวลอย่างคาดหวังว่า "ฉันจะไปบอก shixiong ครั้งที่สอง
” Guan Xing’s lips moved a bit, but he was able to hold back in the end
ริมฝีปากของกวนอิงขยับขึ้นเล็กน้อย แต่เขาก็สามารถขยับตัวได้ในที่สุด
 Hua HuaiXiu kept an eye on him and asked, “How can you prove that you only stayed in the garden and didn’t go to other places?” “I can’t
Hua HuaiXiu คอยดูเขาและถามว่า "ทำอย่างไรที่คุณจะพิสูจน์ได้ว่าคุณอยู่ในสวนและไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหน?" "ฉันไม่สามารถ
” Guan Xing answered honestly
"กวนซิงตอบอย่างตรงไปตรงมา
 “Just like how you had no way to verify whether we were really chatting in our rooms or not
"เช่นเดียวกับที่คุณไม่มีทางยืนยันได้ว่าเรากำลังคุยกันในห้องของเราหรือไม่
” Normally, Hua HuaiXiu would admire his honesty, but at the moment, no matter how he looked, he could only see provocation from his expression
"โดยปกติ Hua HuaiXiu จะชื่นชมความซื่อสัตย์สุจริตของเขา แต่ในขณะนี้ไม่ว่าเขาจะมองเขาแค่ไหนเขาก็สามารถเห็นการยั่วยุจากการแสดงออกเท่านั้น
 As the story Suspecting Others of Stealing the Axe [1] states, when you suspect someone, you would find every move of theirs shady regardless of their deeds
ในฐานะที่เป็นเรื่องที่สงสัยว่าคนอื่นขโมยแกนขวาน [1] กล่าวว่าเมื่อคุณสงสัยว่ามีใครบางคนคุณจะพบว่าการเคลื่อนไหวของพวกเขาทุกครั้งที่ร่มรื่นโดยไม่คำนึงถึงการกระทำของพวกเขา
 Shi JiZhong suddenly spit out a sentence: “We did not kill Bu LouLian
Shi JiZhong พ่นประโยคออกมาว่า "เราไม่ได้ฆ่า Bu LouLian
” The way he referred to Bu LouLian by name directly instead of calling him Master like before revealed the amount of hatred that had already accumulated inside him
"วิธีที่เขาเรียก Bu LouLian ตามชื่อโดยตรงแทนการเรียกเขาว่าโทเหมือนก่อนเปิดเผยจำนวนของความเกลียดชังที่ได้สะสมไว้แล้วภายในเขา
 Originally, he had at least worn a disguise, but since the disguise was torn, the emotions buried deep inside his heart were now exposed to the light
ในขั้นต้นเขาได้สวมใส่อย่างน้อยที่สุดปลอมตัว แต่เนื่องจากการปกปิดถูกฉีกขาดอารมณ์ที่ฝังลึกอยู่ในหัวใจของเขาได้สัมผัสกับแสง
 Fan JiJing said in a low voice, “Perhaps Master had his own difficulties
Fan JiJing กล่าวด้วยเสียงต่ำว่า "บางทีโทนี่มีปัญหาของตัวเอง
” Shi JiZhong stared at him, as if trying to find the tiniest bit of insincerity on his face
"ชิจิซุงจ้องมองเขาราวกับพยายามหาสิ่งที่ไม่จริงจังที่สุดบนใบหน้าของเขา
 However, after staring for a long time, what he saw was only the determination hidden under Fan JiJing’s bewildered expression, as if his respect to his master was already rooted in his heart so deeply that nothing could ever shake it
อย่างไรก็ตามหลังจากที่จ้องมองมาเป็นเวลานานสิ่งที่เขาเห็นก็คือความมุ่งมั่นที่ซ่อนอยู่ภายใต้การแสดงออกที่งงงวยของ Fan JiJing ราวกับว่าเขาเคารพในเจ้านายของเขาได้ฝังรากลึกอยู่ในหัวใจของเขาจนไม่มีอะไรที่จะสามารถเขย่าได้
 Guan Xing said, “A man dies the way a lamp goes out
กวนซิงกล่าวว่า "ชายคนหนึ่งเสียชีวิตจากหลอดไฟดับลง
 Whatever he has done while he was alive, there’s no need to go after it now
สิ่งที่เขาได้ทำในขณะที่เขายังมีชีวิตอยู่ไม่จำเป็นต้องไปหลังจากที่ตอนนี้ไม่มี
” “But there’s a need to find out who the murderer is,” said Hua HuaiXiu
"" แต่มีความจำเป็นที่จะต้องรู้ว่าใครเป็นฆาตกร "หัวห้วยซิวกล่าว
 Guan Xing looked at him with eyes as cold as ice
Guan Xing มองเขาด้วยสายตาที่เย็นราวกับน้ำแข็ง
 The fairness and elegance of Hua HuaiXiu’s countenance hardly had an equal in this world, but Guan Xing looked at him in a way that was no different from looking at a piece of wood
ความเป็นธรรมและความสง่างามของสีหน้าของ Hua HuaiXiu แทบจะไม่มีความเท่าเทียมในโลกนี้ แต่กวนอิงมองไปที่เขาในแบบที่ไม่ต่างจากการมองไปที่แผ่นไม้
 Fan JiJing couldn’t stand it anymore
Fan JiJing ไม่สามารถยืนได้อีกต่อไป
 He took a step forward and pulled Hua HuaiXiu back one step
เขาก้าวไปข้างหน้าและดึงหัวหินกลับไปหนึ่งก้าว
 Then he said, “Eldest shixiong, I hope you really live up to what you just said
จากนั้นเขาก็กล่าวว่า "Eldest shixiong ฉันหวังว่าคุณจะมีชีวิตอยู่กับสิ่งที่คุณพูด
” The cold light in his eyes vanished
"แสงเย็นในดวงตาของเขาหายไป
 Guan Xing glanced at him indifferently and said, “Although I am not the murderer, I admire the one who is
กวนซิงเหลือบมองเขาอย่างไม่แยแสและพูดว่า "ถึงแม้ว่าผมไม่ใช่ฆาตกร แต่ผมก็ชื่นชมคนที่เป็น
” Fan JiJing’s face stiffened, but Guan Xing turned around and walked towards the garden
ใบหน้าของ Fan JiJing ค่อยๆแข็งขึ้น แต่กวนอิงหันกลับและเดินไปที่สวน
 Shi JiZhong followed him, but after a few steps, he turned back his head: “I don’t know who is the murderer, but I think he must have had his own difficulties
ชิจิซุงเดินตามเขาไป แต่หลังจากนั้นไม่กี่ก้าวเขาก็หันกลับหัวว่า "ฉันไม่รู้ว่าใครเป็นฆาตกร แต่ฉันคิดว่าเขาต้องมีปัญหาของตัวเอง
” After the two of them left, Hua HuaiXiu and Fan JiJing stood where they were, both in a daze
"หลังจากที่ทั้งคู่ออกไป Hua HuaiXiu และ Fan JiJing ก็ยืนอยู่ตรงกลางที่พวกเขาทั้งสองอยู่ด้วยความงุนงง
 Hua HuaiXiu was staring at Fan JiJing’s hand which was holding his arm, while Fan JiJing was staring in the direction the two of them had headed off to
Hua HuaiXiu กำลังจ้องมองที่มือของ Fan JiJing ซึ่งกำลังกอดแขนไว้ขณะที่ Fan JiJing กำลังจ้องมองไปในทิศทางที่ทั้งสองกำลังมุ่งหน้าไป
 A long time passed
เวลาผ่านไปนานแล้ว
 Fan JiJing couldn’t help but to put down his hand, perhaps because he was tired, but Hua HuaiXiu caught it right away
แฟนจีจิ่งไม่สามารถช่วยยกมือลงได้บางทีอาจเป็นเพราะเขารู้สึกเบื่อ แต่ Hua HuaiXiu จับได้ทันที
 “Cousin?” Fan JiJing looked at the overlapping hands with a puzzled expression
"ลูกพี่ลูกน้อง?" Fan JiJing มองไปที่ทับซ้อนกันด้วยท่าทางที่งงงวย
 Hua HuaiXiu gave a few dry coughs, raised Fan JiJing’s hand, then asked, “When was the last time you cut your nails?” Fan JiJing didn’t catch his words for a moment
Hua HuaiXiu ให้อาการไอแห้งเล็กน้อยยกมือของแฟนจิงขึ้นแล้วถามว่า "เมื่อไหร่ที่คุณตัดเล็บของคุณครั้งสุดท้าย?" Fan JiJing ไม่เข้าใจคำพูดของเขาสักครู่
 He blinked a total of seven or eight times before he could answer
เขากระพริบตาทั้งหมดเจ็ดหรือแปดครั้งก่อนที่เขาจะตอบ
 “Three days ago
"สามวันก่อน
” “No wonder they are so long
"" ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันนานนัก
” Hua HuaiXiu lied right to his face, then set his hand free and changed the subject
"Hua HuaiXiu เลียขวาไปที่ใบหน้าของเขาแล้วตั้งมือของเขาได้ฟรีและเปลี่ยนเรื่อง
 “What were you thinking just now?” Fan JiJing let out a faint sigh and said, “I was thinking maybe I shouldn’t find the murderer
"ตอนนี้คุณคิดอะไรน่ะ?" Fan JiJing ถอนหายใจเบา ๆ และพูดว่า "ฉันคิดว่าฉันไม่ควรหาฆาตกร
” Hua HuaiXiu raised his eyebrows: “Because of what your eldest shixiong and fifth shidi said?” Fan JiJing replied, “Maybe that person really had his own difficulties
Hua HuaiXiu ยกคิ้วขึ้น: "เพราะสิ่งที่พี่คนโตของคุณและ Shidi ที่ห้ากล่าวว่าอย่างไร" Fan JiJing ตอบว่า "บางทีคนนั้นอาจจะมีปัญหาของตัวเองจริงๆ
” “What kind of person do you think your master is?” asked Hua HuaiXiu
"นายคิดว่าเจ้านายของคุณเป็นแบบไหน?" หัวห้วยไต๋ถาม
 He was expecting a speech from Fan JiJing blabbering on how kindly his master had treated him, but after a long wait, he only found himself greeted by a face full of stress
เขาคาดหวังว่าสุนทรพจน์จากแฟนจีจุนจะพูดถึงความรักของเจ้านายของเขาที่ปฏิบัติต่อเขา แต่หลังจากที่รอนานเขาก็พบว่าตัวเองถูกต้อนรับด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเครียด
 “Wavering now?” Hua HuaiXiu sounded happy
"ลังเลเดี๋ยวนี้?" Hua HuaiXiu ฟังมีความสุข
 Fan JiJing slowly raised his head
Fan JiJing ค่อยๆยกหัวขึ้น
 His furrowed eyebrows smoothed out little by little
คิ้วขมวดคิ้วของเขาเรียบขึ้นทีละนิด
 “By the end of the day, my thoughts are still just mine
"ในตอนท้ายของวันความคิดของฉันยังคงเป็นของฉันอยู่
” Hua HuaiXiu sighed
"หัวห้วยซังถอนหายใจ
 He still couldn’t think out of the box
เขายังไม่คิดออกจากกล่อง
 “Not to mention, murder is never the right solution
"ไม่พูดถึงการฆาตกรรมไม่เคยเป็นทางออกที่ถูกต้อง
” “Bu LouLian was the leader of a sect
"" บุลูเลียนเป็นผู้นำของนิกาย
” Hua HuaiXiu said, “Just like your shidi, even though he clearly knew that the martial arts your master taught him was questionable, he could only be angry and not voice it out
Hua HuaiXiu กล่าวว่า "เช่นเดียวกับ shidi ของคุณแม้ว่าเขาจะรู้อย่างชัดเจนว่าศิลปะการต่อสู้ที่อาจารย์สอนให้เขาเป็นที่น่าสงสัย แต่เขาก็จะโกรธและไม่พูดออกมา
 Not only was he unable to reveal the truth, but he also needed to constantly look out for your master’s next move
ไม่เพียง แต่เขาไม่สามารถเปิดเผยความจริงได้เท่านั้น แต่เขายังต้องการที่จะมองหาการย้ายครั้งต่อไปของนายต่อไป
 If he is the murderer, isn’t this also an act of self-defense?” Fan JiJing said, “But why would Master try to kill him?” “Actually, there is something
ถ้าเขาเป็นฆาตกรนี่ไม่ใช่การกระทำในการป้องกันตัวเองหรือ? "Fan JiJing กล่าวว่า" แต่ทำไมอาจารย์ถึงพยายามฆ่าเขา? "" จริงแล้วมีบางอย่าง
 I don’t know if I should tell you or not
ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะบอกคุณหรือไม่
” Hua HuaiXiu said slowly
หัวห้วยซิวกล่าวอย่างช้าๆ
 Fan JiJing looked at him with stars in his eyes
แฟนจีจิ่งมองเขาด้วยดวงตา
 “I’m afraid you are going to be mad again if I say it
"ฉันเกรงว่าคุณจะโกรธอีกครั้งถ้าฉันพูด
” Fan JiJing’s eyes slightly dimmed: “Are you going to speak ill of Master again?” Hearing him using the word “again”, Hua HuaiXiu propped his head on his elbow and started to count how many ill remarks he had given so far
"ดวงตาของแฟน ๆ จิงจางลงเล็กน้อย" คุณจะพูดเรื่องโทของโทอีกครั้งเหรอ? "ได้ยินเขาใช้คำว่า" อีกครั้ง "หัวหอกซึ่ยก้มศีรษะที่ข้อศอกและเริ่มนับจำนวนคำพูดที่ไม่ดีเท่าที่เขาให้ไว้
 “If it’s helpful to the case…” Fan JiJing struggled, “then say it implicitly
"ถ้าเป็นประโยชน์กับคดีนี้ ... " Fan JiJing ต่อสู้ "แล้วพูดโดยปริยาย
” Hua HuaiXiu wondered what the appropriate degree of implicit would be as he spoke slowly, “I’m just thinking that if it’s a dispute between two people, then one of them could be at fault or both of them could be at fault
Hua HuaiXiu สงสัยว่าระดับที่เหมาะสมของนัยจะเป็นเขาพูดช้าๆ "ฉันแค่คิดว่าถ้ามันเป็นข้อพิพาทระหว่างคนสองคนหนึ่งของพวกเขาอาจเป็นความผิดหรือทั้งสองคนอาจเป็นความผิด
 But if different people have different disputes with the same person, then it’s most likely that person’s fault
แต่ถ้าคนที่แตกต่างกันมีข้อพิพาทที่แตกต่างกันกับบุคคลเดียวกันนั้นอาจเป็นไปได้มากที่ความผิดของบุคคลนั้น
” Listening to him winding back and forth, Fan JiJing was completely befuddled by his words: “What is Cousin trying to say?” “Maybe your master is…” Remembering how Fan JiJing had demanded him to say it implicitly, Hua HuaiXiu finally came up with something a while later: “Not very well  liked
"การฟังเขาคดเคี้ยวไปมา Fan JiJing รู้สึกทึ่งกับคำพูดของเขาว่า" Cousin คืออะไรที่พยายามจะพูด? "" บางทีนายของคุณคือ ... "จำได้ว่า Fan JiJing ได้เรียกร้องให้เขาพูดอย่างนั้นโดยไม่ตั้งใจหัวหินหว่า 
” Fan JiJing was speechless
Fan JiJing พูดไม่ออก
 Hua HuaiXiu continued, “At least we now know that out of the five disciples of his, except you, the rest all have motives to kill him
Hua HuaiXiu กล่าวต่อว่า "อย่างน้อยตอนนี้เรารู้ว่าจากห้าสาวกของเขายกเว้นคุณส่วนที่เหลือทั้งหมดมีแรงจูงใจที่จะฆ่าเขา
 The two shishu of yours kept saying that they wanted to find the murderer in front of everyone
ทั้งสองคนของ shishu ยังบอกด้วยว่าต้องการหาฆาตกรต่อหน้าทุกคน
 However, from what I observed in their demeanors, instead of doing your master justice wholeheartedly, they were more like…” “More like what?” Hua HuaiXiu muttered, “More like fishermen
อย่างไรก็ตามจากสิ่งที่ฉันสังเกตเห็นในการกระทำของพวกเขาแทนที่จะทำนายความยุติธรรมของคุณด้วยความเต็มใจพวกเขาเป็นเหมือน ... "" เหมือนอะไร? "Hua HuaiXiu พึมพำ" เหมือนชาวประมง.
” “Fishermen?” “When the snipe and the clam grapple, it is the fisherman who profits
"" ชาวประมง? "" เมื่อนกปากซ่อมและหอยต่อสู้เป็นชาวประมงที่มีกำไร
” Hua HuaiXiu said, “Now that the snipe has already eaten the clam, all the fisherman wants to do is catch that snipe when the chance arrives
Hua HuaiXiu กล่าวว่า "ตอนที่นกปากซ่อมได้กินหอยแล้วชาวประมงทุกคนก็อยากจะทำคือจับปลาชนิดหนึ่งเมื่อโอกาสมาถึง
” “Shishu, they…” Fan JiJing wanted to make an argument but felt like there was nothing he could start with
"Shishu พวกเขา ... " Fan JiJing ต้องการโต้แย้ง แต่รู้สึกว่าไม่มีอะไรที่เขาสามารถเริ่มต้นได้
 Hua HuaiXiu thought for a moment, then suddenly said, “By the way, I remember you once said that you had three shishu
Hua HuaiXiu คิดสักครู่แล้วก็กล่าวว่า "โดยวิธีการที่ผมจำได้ว่าคุณเคยบอกว่าคุณมีสาม shishu
 Where’s the other one?” “The other one is Bian Shishu
ของอื่นอยู่ที่ไหน? "" อีกคนหนึ่งคือเบียนชิชิ
 He has been in seclusion since I was young and pays no heed to worldly matters now,” Fan JiJing explained while frowning
เขาอยู่ในความโดดเดี่ยวตั้งแต่ตอนที่ยังเยาว์วัยและไม่ต้องห่วงเรื่องโลกาภิวัฒน์เลย "Fan JiJing อธิบายขณะขมวดคิ้ว
 “Do you know why?” Hua HuaiXiu suddenly had an indescribable feeling, as if everything happened in the Jiuhua Sect was somewhat related to Bu LouLian who was already dead
"คุณรู้ไหมว่าทำไม?" Hua HuaiXiu ก็มีความรู้สึกที่คลาดเคลื่อนได้ราวกับว่าทุกอย่างเกิดขึ้นในนิกาย Jiuhua ค่อนข้างเกี่ยวข้องกับ Bu LouLian ที่ตายไปแล้ว
 When he was alive, these things were like seeds buried underground, and after he died, they finally started to sprout and appear under the sun
เมื่อเขายังมีชีวิตอยู่สิ่งเหล่านี้เหมือนกับเมล็ดฝังอยู่ใต้ดินและหลังจากที่เขาตายพวกเขาก็เริ่มงอกและปรากฏตัวภายใต้ดวงอาทิตย์
 Fan JiJing said, “Master said that Bian Shishu has a natural disposition of never striving against anything, therefore he doesn’t like to walk about in the sect
Fan JiJing กล่าวว่า "Master กล่าวว่า Bian Shishu มีท่าทีตามธรรมชาติที่ไม่เคยพยายามต่อสู้อะไรดังนั้นเขาจึงไม่ชอบที่จะเดินไปในนิกาย
” “What is worthy enough to strive for in your sect?” Hua HuaiXiu felt there was more to it than what Bu LouLian had said
"" มีค่าอะไรพอที่จะต่อสู้ในนิกายของคุณได้? "หัวห้วยซิวรู้สึกว่ามีอะไรมากกว่าที่บุลเลียนกล่าว
 When Fan JiJing first heard Bu LouLian say that sentence, he never thought much of it, but now after Hua HuaiXiu had brought it up in such a way, he felt that it was a bit strange as well
เมื่อ Fan JiJing ได้ยินครั้งแรก Bu LouLian กล่าวประโยคนั้นเขาไม่เคยคิดมากอะไรมากนัก แต่ตอนนี้หลังจาก Hua HuaiXiu ได้นำมาในลักษณะนี้เขารู้สึกว่ามันแปลกดีเหมือนกัน
 Hua HuaiXiu shook his head: “I feel like we haven’t found the real end of the thread yet
Hua HuaiXiu ส่ายหัว: "ฉันรู้สึกเหมือนเรายังไม่ได้พบปลายที่แท้จริงของด้ายยัง
” “The real end of the thread?” “For example…” He paused for a moment before continuing: “How many murderers are there?” Fan JiJing froze
"" ปลายที่แท้จริงของด้าย? "" ยกตัวอย่างเช่น ... "เขาหยุดชั่วคราวสักครู่ก่อนที่จะดำเนินการต่อไป:" มีฆาตกรกี่คนอยู่ที่ไหน? "Fan JiJing แช่แข็ง
 “Or maybe…” A mountain-keeper disciple of the Jiuhua Sect hurried over and said, “Fan Shixiong
"หรือบางที ... " ศิษย์ผู้ดูแลภูเขาของนิกาย Jiuhua รีบไปและพูดว่า "Fan Shixiong
 Hua Gongzi
Hua Gongzi
” Fan JiJing was a bit over-anxious recently
"Fan JiJing รู้สึกไม่สบายใจเมื่อเร็ว ๆ นี้
 He asked nervously, “What’s the matter?” The keeper disciple said, “There is a young miss outside looking for Hua Gongzi
เขาถามอย่างกระวนกระวายว่า "อะไรกันล่ะ?" ศิษย์ผู้รักษาประตูกล่าวว่า "มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังมองหา Hua Gongzi อยู่ข้างนอก
” “A young miss?” Hua HuaiXiu’s fine eyebrows furrowed into a knot
"" หนุ่มพลาด? "หัวคิ้วที่ดีของ Hua HuaiXiu ขลิบเป็นปม
 Fan JiJing asked, “What’s the young miss’ family name?” The keeper disciple replied, “Lü
Fan JiJing ถามว่า "ครอบครัวหนุ่มชื่อ 'คืออะไร?" ลูกศิษย์ผู้รักษาประตูตอบว่า "Lü
”   Translation Notes The phrase means suspecting others without sound evidence, implying that prejudice can become an obstacle that blocks one’s perception from the objective truth
วลีหมายถึงการสงสัยว่าผู้อื่นไม่มีหลักฐานเสียงหมายความว่าอคติสามารถกลายเป็นอุปสรรคที่ขัดขวางการรับรู้ของผู้คนจากความจริงวัตถุประสงค์
 It is derived from a story
มันมาจากเรื่องราว
 One day, a person lost his axe
อยู่มาวันหนึ่งคนหนึ่งหายไปขวาน
 He suspected the neighbor’s kid had stolen it, so he began to observe the kid
เขาสงสัยว่าเด็กของเพื่อนบ้านได้ขโมยมันไปเขาจึงเริ่มสังเกตดูเด็ก ๆ
 The way the kid walked was suspicious; the way the kid looked was suspicious; the way the kid spoke was suspicious
ทางเดินเด็กก็น่าสงสัย; 
 In a way, the kid’s every move looked suspicious to him
ในทางที่เด็กทุกย้ายดูน่าสงสัยกับเขา
 Not long after, he found his axe inside a pit
ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็พบขวานของเขาอยู่ในหลุม
 The truth was he had forgotten it there himself
ความจริงก็คือเขาลืมมันไปที่นั่น
 From that day on, he didn’t suspect the kid anymore
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นไปเขาไม่ได้สงสัยว่าเด็กอีกต่อไป