Chapter 16 “Wang Lu’s starting to take action!” “Is that true!? Quickly, go call everyone!” On the day that the pageboy had left with his companions, Wang Lu had finally come out of his seclusion
บทที่ 16 "วังลูเริ่มดำเนินการ!" "จริงใช่มั้ย!? 
 Walking out of the doors, many people started to crowd around him and observe
เดินออกจากประตูคนจำนวนมากเริ่มที่จะฝูงชนรอบตัวเขาและสังเกต
 “Oh, so he’s that Wang Lu
"โอ้เขาวังลู
 He doesn’t seem all that amazing
เขาไม่ได้ดูเหมือนทั้งหมดที่น่าตื่นตาตื่นใจ
 Hearing all about him, I thought he would look like some sort of evil demon
ได้ยินทุกอย่างเกี่ยวกับเขาฉันคิดว่าเขาคงจะเป็นเหมือนปีศาจร้ายคนหนึ่ง
” “Tch, don’t judge a book by its cover- this guy was the first person to walk out of the Cloud Wave Map
"" Tch อย่าตัดสินหนังสือด้วยหน้าปกของเขาคนนี้เป็นคนแรกที่เดินออกจาก Cloud Wave Map
” “Maybe he was just really lucky; he hasn’t even done anything in the Garden of Peaches yet
"" บางทีเขาอาจจะโชคดีจริงๆ 
” “Hasn’t done anything yet? The first person to walk out, Hai Yun Fan, was only able to do so because of his instructions
"" ยังไม่ได้ทำอะไรเลย? 
” “Cheh, just because he got out of here quickly, that says nothing about his overall completion status
"Cheh เพราะเขาออกจากที่นี่อย่างรวดเร็วซึ่งไม่ได้พูดถึงสถานะความสำเร็จโดยรวมของเขา
 He pretty much wasted the Village Chief’s A Rank Quest
เขาสูญเสียหมู่บ้าน Village Quest Quest เป็นอย่างมาก
 Now, almost all of the quests in the village have been taken
ขณะนี้เกือบทั้งหมดของเควสในหมู่บ้านถูกนำมาใช้
 So what if he’s been planning all this time?” “Who knows… everyone’s here to see what he’s going to do now
แล้วถ้าเขาวางแผนกันมาตลอดเวลา? "" ใครจะรู้ ... ทุกคนมาที่นี่เพื่อดูว่าเขากำลังจะทำอะไรอยู่ตอนนี้
” Wang Lu’s actions did not disappoint everyone
การกระทำของคุณวังลูไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง
 He first went to help Auntie Huang, who lived on the east side of the village, carry the water from the well to her house
ครั้งแรกที่เขาไปช่วยป้าหวงซึ่งอาศัยอยู่ทางด้านตะวันออกของหมู่บ้านนำน้ำจากบ่อน้ำมาที่บ้านของเธอ
 “Ehhhh, the hell’s he doing!? Auntie Huang’s quest has already been completed; she can’t possibly take another adoptive son
"เอ่อ, นรกที่เขาทำ!? 
 What’s he carrying water for!?” The person who had completed Auntie Huang’s quest was also feeling confused
เขากำลังแบกน้ำไว้เพื่ออะไร!? "คนที่ทำภารกิจของป้าหวงก็รู้สึกสับสน
 This quest was only a D Rank Quest, and was one of the most worthless ones in the village
ภารกิจนี้เป็นเพียง D Rank Quest และเป็นหนึ่งในคนไร้ค่าที่สุดในหมู่บ้าน
 Who would have thought that this was where Wang Lu started
ใครจะคิดว่านี่คือที่ที่วังลูเริ่มต้น
   Wang Lu ignored everyone around him, and continued to carry water
วังลูละทิ้งทุกคนรอบตัวและยังคงพกน้ำ
 Because he had a fairly good body, it didn’t take long for him to fill up Auntie Huang’s water tank
เพราะเขามีร่างกายที่ดีพอสมควรเขาจึงไม่ต้องใช้เวลาเติมน้ำถังน้ำของป้าหวง
 “Ah, young man, thank-” Before Auntie Huang could even finish her sentence, Wang Lu cut her off, “I want to go to your son’s school
"อา, ชายหนุ่ม, ขอบคุณ -" ก่อนที่คุณป้า Huang จะจบประโยคได้วังลูก็ตัดเธอออก "ฉันอยากไปโรงเรียนของลูกชาย
” Auntie Huang was shocked for a moment, then nodded her head
ป้าหวงก็ตกใจครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า
   Afterwards, Wang Lu immediately headed next door
หลังจากนั้นวังลูได้มุ่งหน้าไปที่ประตูถัดไป
 Next door lived Auntie Huang’s son, Scholar Huang [TLN: ‘Scholar’ was his title]
ประตูถัดไปอาศัยลูกชายของป้าหวงพ่อ Scholar Huang [TLN: 'Scholar' เป็นชื่อของเขา]
 His quest was worth much more than Auntie Huang’s
ภารกิจของเขามีคุณค่ามากกว่าป้าหวง
 At the beginning, it was only a D Rank Quest, but after progressing, one would be able to meet an Old Sage in the village, beginning an A Rank Quest
ในตอนแรกมันเป็นเพียง Quest Rank D แต่หลังจากที่ก้าวหน้าหนึ่งจะสามารถพบกับ Old Sage ในหมู่บ้านเริ่ม Quest A Quest
 This was the quest that the little pageboy, Wang Zhong, had completed
นี่คือภารกิจที่เจ้าชายน้อยวังจงได้ทำเสร็จแล้ว
 After the little pageboy had completed his quest and left, he had never shown interest in anyone else
หลังจากที่ pageboy เล็ก ๆ ได้เสร็จสิ้นการสืบเสาะและทิ้งเขาไม่เคยแสดงความสนใจในคนอื่น
 None of the other challengers even bothered talking to this Scholar anymore
ไม่มีผู้ท้าทายคนอื่น ๆ แม้แต่ใส่ใจพูดคุยกับ Scholar นี้อีกต่อไป
 Upon seeing Wang Lu stride into the school, all of the challengers were all wondering what he was going to do
เมื่อเห็นวังลูก้าวเข้ามาในโรงเรียนทุกคนกำลังสงสัยว่าเขากำลังจะทำอะไรอยู่
 “Could it be that this Scholar has a hidden quest?” “Probably not, otherwise it would mean that every villager has a hidden quest
"อาจเป็นได้ว่า Scholar นี้มีภารกิจซ่อนเร้น?" "คงไม่เป็นอย่างนั้นมิฉะนั้นก็หมายความว่าชาวบ้านทุกคนมีภารกิจที่ซ่อนอยู่
 I doubt Wang Lu stayed in seclusion all that time just to complete hidden quests
ฉันสงสัยวังลูอยู่ในความสันโดษตลอดเวลาเพียงเพื่อให้เควสที่ซ่อนอยู่
”   They saw Wang Lu walk in, and before Scholar Huang even had the chance to say something, he shoved a piece of paper into his hands
"พวกเขาเห็นวังลูเดินเข้ามาและก่อนที่ Scholar Huang จะมีโอกาสพูดอะไรบางอย่างเขาก็เอากระดาษแผ่นหนึ่งใส่มือ
 “Teacher, this is today’s homework
"ครูนี่คือการบ้านในวันนี้
” Everyone outside was thoroughly confused
"ทุกคนภายนอกได้สับสนอย่างทั่วถึง
 Wang Lu had not been accepted as a pupil, nor had he paid his study fees
วังลูไม่ได้รับการยอมรับในฐานะลูกศิษย์และไม่เคยจ่ายค่าเล่าเรียน
 According to principle, he should be chased out! And yet, he had swaggered in, claiming to have finished his homework?! What homework? However, Scholar Huang was teaching poems today, so it must have been a poem on the piece of paper
ตามหลักการเขาควรจะไล่ออก! 
   Scholar Huang began to read through the poem, then gasped
Scholar Huang เริ่มอ่านบทกวีแล้วก็อ้าปากค้าง
 “This poem was written by you?!” “Who else?” Wang Lu smiled, “The waters from the Yellow River descend from the sky, yet who has ever seen it return from the sea… haven’t you heard anything like this before?” [TLN: The meaning in the two verses is meant to show the brevity of life; the water flowing from the Yellow River to the sea (and supposedly never coming back) is a metaphor for how fast time flows, as well as how you can never ‘regain’ time
วังลูยิ้มว่า "น้ำจากแม่น้ำสายสีเหลืองลงมาจากฟากฟ้า แต่ใครเคยเห็นมันกลับมาจากทะเล ... ยังไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้มาก่อน 
 The joke here is that Wang Lu actually plagiarised this poem from the great Chinese poet Li Bai (李白), and passed it off as his own]
เรื่องตลกที่นี่คือวังลูแปลว่าบทกวีนี้จากกวีชาวจีนที่ยิ่งใหญ่ Li Bai (李白) และส่งมันออกไปเป็นของตัวเอง]
 “There are deeply sincere emotions imbued in this poem, and is deeply moving
"มีความรู้สึกจริงใจลึกซึ้งตื้นตันใจในบทกวีนี้และมีการเคลื่อนไหวอย่างลึกซึ้ง
 You, an eleven or twelve-year-old child, how can you experience such feelings?” “I suppose I’m just gifted, or I’m some sort of God of Literature that descended here or something
คุณเป็นเด็กอายุสิบเอ็ดหรือสิบสองปีคุณรู้สึกยังไงบ้าง? "" ฉันคิดว่าฉันมีพรสวรรค์หรือฉันเป็นพระเจ้าของวรรณกรรมที่ลงมาที่นี่หรือบางอย่าง
” Wang Lu chuckled
วังลูหัวเราะๆ
 He looked at Scholar Huang as if he was a dog from the village
เขามองไปที่ Scholar Huang ราวกับว่าเขาเป็นสุนัขจากหมู่บ้าน
 Scholar Huang gave a sigh of appreciation
Scholar Huang ถอนหายใจด้วยความชื่นชม
 “It’s a pity that I’ve already taken a Closing Disciple, otherwise I would definitely want you as a disciple
"น่าเสียดายที่ฉันได้เอา Closing Disciple มาแล้วมิฉะนั้นฉันก็อยากให้คุณเป็นศิษย์
” [TLN: Closing Disciple= final disciple that a master accepts]
"[TLN: ปิดศิษย์ = ศิษย์สุดท้ายที่นายยอมรับ]
 Wang Lu continued to chuckle, completely oblivious to Scholar Huang’s disappointment, asked,  “Can I ask a favour of you?” Scholar Huang looked at him seriously
วังลูยังคงหัวเราะหดหู่ใจไม่สนใจเรื่องความผิดหวังของ Scholar Huang ถามว่า "ฉันขอความโปรดปรานจากคุณได้หรือ?" Scholar Huang มองเขาอย่างจริงจัง
 “Anything
“สิ่งใด
” “I want your sweat towel,” Wang Lu pointed at the towel on the table that Scholar Wang used to wipe his sweat
"ฉันต้องการผ้าเช็ดตัวของคุณ" วังลูชี้ไปที่ผ้าเช็ดตัวบนโต๊ะว่า Scholar Wang ใช้เช็ดเหงื่อ
 Scholar Huang looked extremely shocked
Scholar Huang รู้สึกตกใจมาก
 “You want that??” “Mhmm,” Wang Lu took the towel, and simply left
"คุณต้องการอะไรเหรอ?" "อืมม" วังลูเอาผ้าเช็ดตัวทิ้งไว้
 Scholar Huang was evidently no ordinary person either – a short moment after their exchange, he began to start teaching again, as if nothing had just happened
Scholar Huang เห็นได้ชัดว่าไม่มีคนธรรมดาสักครู่หนึ่งหลังจากการแลกเปลี่ยนของพวกเขาเขาเริ่มเริ่มสอนอีกครั้งราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
 However, the crowd outside didn’t find this exchange too strange
อย่างไรก็ตามฝูงชนข้างนอกไม่ได้พบว่าการแลกเปลี่ยนครั้งนี้แปลกเกินไป
 After all, this is how all the villagers of the Garden of Peaches were like
เพราะเหตุนี้ทุกคนในสวนของ Peaches จึงชอบ
 Apart from when a quest was actually in progression and in direct relation to them, they made decisions that seemed incredibly stupid to the outsiders
นอกเหนือจากเมื่อการสืบเสาะเป็นจริงในขบวนและในความสัมพันธ์โดยตรงกับพวกเขาพวกเขาตัดสินใจที่ดูเหมือนคนโง่อย่างไม่น่าเชื่อกับบุคคลภายนอก
 The strange one was Wang Lu
คนแปลกหน้าคือวังลู
 He strode out with the towel, and started heading towards somewhere else
เขาเดินออกไปกับผ้าเช็ดตัวและเริ่มมุ่งหน้าไปยังที่อื่น
 What was he thinking? Scholar Huang wasn’t some sort of beautiful maiden – his towel was both sweaty and stinky
เขาคิดอะไร? 
 What was he going to use it for?   The crowd continued to follow Wang Lu
เขาจะใช้อะไรเพื่อ? 
 Upon reaching a house, a few of them began to exclaim, “Little Fong! It’s Little Fong’s house!”   The village girl Little Fong was somewhat of a legendary being
เมื่อมาถึงบ้านพวกเขาสองสามคนเริ่มร้องไห้ว่า "Little Fong! 
 She was like a small mountain, and could eat twenty steamed buns and ten plates of beef in one sitting
เธอเป็นเหมือนภูเขาขนาดเล็กและสามารถกินขนมปังนึ่งยี่สิบแผ่นและเนื้อวัวสิบตัวในหนึ่งนั่ง
 Outside her house were gigantic rocks that she would flip and throw around for fun
ข้างนอกบ้านของเธอมีหินมหึมาที่เธอจะพลิกและโยนไปรอบ ๆ เพื่อความสนุกสนาน
 Anywhere else, she could have become some sort of valiant hero
ทุกที่อื่นเธออาจได้กลายเป็นวีรบุรุษกล้าหาญบางอย่าง
 However, in the Garden of Peaches she was the ‘village girl Little Fong’, whose one desire was true love
อย่างไรก็ตามใน Garden of Peaches เธอเป็น 'หมู่บ้านสาวน้อย Fong' ซึ่งหนึ่งปรารถนาคือความรักที่แท้จริง
 Everything related to her quest was about love, and the only way to finish the quest was to be completely devoted and faithful to her
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับการสืบเสาะของเธอเกี่ยวกับความรักและวิธีเดียวที่จะเสร็จสิ้นภารกิจนี้ก็คือการอุทิศและซื่อสัตย์ต่อเธออย่างสมบูรณ์
 Many of the challengers had described this quest as a legendary A Rank Quest
ผู้ท้าชิงหลายคนได้อธิบายถึงภารกิจนี้ว่าเป็นเควสอันดับหนึ่งในตำนาน
 One princeling had tried his hand at this quest, but had lost everything when he had failed it
เจ้าฟ้าชายคนหนึ่งคนหนึ่งได้ลองใช้มือของเขาในภารกิจนี้ แต่ได้สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างเมื่อเขาล้มเหลว
 Who would have thought that Wang Lu would have come here… It was a pity- if that princeling hadn’t messed up this quest so badly, perhaps Wang Lu really might have been able to complete it… although just thinking about it made people want to vomit
ใครจะคิดว่าวังลูจะมาที่นี่ ... มันน่าเสียดายถ้าเจ้าหญิงไม่ได้ทำภารกิจนี้แย่มากบางทีวังลูก็น่าจะสามารถทำมันให้สำเร็จได้ ... ถึงแม้จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ทำให้ผู้คนต้องการ 
 Nevertheless, Wang Lu had no chance in completing this quest
อย่างไรก็ตามวังลูไม่สามารถทำภารกิจนี้ได้
 Wang Lu knocked on the door and said, “Little Fong, I’ve got Scholar Huang’s sweat towel
Wang Lu เคาะประตูและพูดว่า "Little Fong ฉันมีผ้าเช็ดตัวเหงื่อของ Scholar Huang
”   Just as he finished speaking, the door opened
"เมื่อเขาพูดเสร็จแล้วประตูก็เปิดออก
 Little Fong, holding a greasy leg of ham, quickly replied, “What did you just say?” Wang Lu smiled
ลุงฟุงจับขาแฮมไว้ตอบว่า "คุณพูดอะไรแค่ไหน?" วังลูยิ้ม
 “I’ve got Scholar Huang’s sweat towel that hasn’t been washed yet
"ฉันมีผ้าเช็ดตัวเหงื่อของ Scholar Huang ที่ยังไม่ได้ล้าง
 I’ll trade it for your special recipe’s Steamed Pork with Rice
ฉันจะค้ามันสำหรับสูตรพิเศษของคุณหมูนึ่งกับข้าว
” “You want my special Steamed Pork with Rice? … Fine, give me the towel
"คุณต้องการเนื้อหมูนึ่งพิเศษของฉันกับข้าวไหม? 
”   As she grabbed the towel, one could see the ripples forming across her fat arm
"ขณะที่เธอคว้าผ้าเช็ดตัวหนึ่งสามารถมองเห็นระลอกที่เกิดขึ้นทั่วแขนไขมันของเธอ
 Who knew if it was because of how excited she was, or just how much fat there was on her arm
ใครจะรู้ได้ว่าเป็นเพราะเธอรู้สึกตื่นเต้นแค่ไหนหรือมีไขมันเพียงเท่าใดบนแขนของเธอ
 Wang Lu did not resist, and let her take the towel
Wang Lu ไม่ได้ต่อต้านและปล่อยให้เธอเอาผ้าเช็ดตัว
 Then, Little Fong, under the gaze of the crowd, raised the towel to her nose and took in a deep breath, as if it were some sort of aromatic scent
จากนั้น Little Fong อยู่ภายใต้การจ้องมองของฝูงชนยกผ้าเช็ดตัวไว้ที่จมูกของเธอและหายใจลึก ๆ ราวกับว่ามันเป็นกลิ่นหอมบางอย่าง
 At this moment, one of the challengers, who almost looked like a beggar, emanating an aura of defeat suddenly exclaimed, “That’s right, Little Fong has a crush on Scholar Huang!” Everyone looked over, and saw the princeling that had been beaten half to death for being unfaithful to Little Fong
ในขณะนี้ผู้ท้าชิงคนใดคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นคนขอทานเกือบจะเปล่งประกายพรสวรรค์แห่งความพ่ายแพ้ก็พลางกล่าวว่า "ถูกต้อง Little Fong หลงใหล Scholar Huang!" ทุกคนมองผ่านไปและเห็นเจ้าชายที่เคยโดน 
 Little Fong seemed to be in a rush to do something to this towel, her two eyes shone with a strange glow, and charged indoors
Little Fong ดูเหมือนจะเร่งรีบทำอะไรกับผ้าเช็ดตัวดวงตาสองข้างของเธอส่องประกายแปลก ๆ
 In her haste, she even threw the leg of ham onto the ground
เธอรีบโยนขาของแฮมลงบนพื้น
   In the end, this village girl was still a person of her word
ในที่สุดสาวในหมู่บ้านนี้ก็ยังคงเป็นคนของคำพูดของเธอ
 After a few minutes, with a cheerful smile, she carried a large jar out and handed it to Wang Lu
หลังจากนั้นไม่กี่นาทีด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริงเธอถือขวดขนาดใหญ่ออกมาและส่งมอบให้กับวังลู
 “The goods were authentic, thanks!” Wang Lu received the jar gratefully
"สินค้าเป็นของแท้ขอบคุณ!" วังลูได้รับเหยือกด้วยความกตัญญู
 Although it was sealed, the aroma still wafted out from jar, causing everyone’s stomachs to rumble
ถึงแม้จะปิดผนึกไว้กลิ่นหอมก็ยังคงโผล่ออกมาจากโถปั่น
   If there was anything about Little Fong, it would be her legendary skill in cooking
ถ้ามีอะไรเกี่ยวกับ Little Fong ก็คงจะเป็นความสามารถในการปรุงอาหารของเธอในตำนาน
 “Thanks
“ขอขอบคุณ
” Little Fong patted her chest, “No need to thank me
"Little Fong ตบหน้าอกของเธอ" ไม่ต้องขอบคุณฉัน
 Next time you have something like this, you must bring it to me
ครั้งต่อไปที่คุณมีบางอย่างเช่นนี้คุณต้องนำมาให้ฉัน
 I’ve also got my special recipe ham – it’s yours once you bring something good again!” Wang Lu smiled
ฉันยังมีแฮมสูตรพิเศษของฉัน - มันเป็นของคุณเมื่อคุณนำสิ่งที่ดีอีกครั้ง "วังลูยิ้ม
 “Sure, in that case, I’ll even get Scholar Huang’s underwear for you
"แน่นอนว่าในกรณีนี้ฉันจะได้รับชุดชั้นในของ Scholar Huang สำหรับคุณ
” Little Fong’s nostrils flared
"จมูกของลิตเติ้ลฟงโผล่ขึ้นมา
 “Ah, ah! If you can really give me his underwear, I’ll even give you my body!” “No thanks
"อา! 
” Wang Lu declined, and walked off, struggling to carry the large jar
วังลูได้ปฏิเสธและเดินออกไปดิ้นไปยังหีบใหญ่
 After walking for a short while, Wang Lu reached yet another person’s house
หลังจากเดินไปชั่วระยะหนึ่งวังลูก็มาถึงบ้านของอีกคนหนึ่ง
   It was the same thing again and again
มันเป็นสิ่งเดียวกันอีกครั้งและอีกครั้ง
 Wang Lu traded some of the Steamed Pork with Rice for some fine silk, then used the fine silk to trade for some cosmetics
วังลูได้แลกหมูนึ่งกับข้าวผัดละเอียดแล้วก็ใช้ผ้าไหมเพื่อแลกกับเครื่องสำอางบางชนิด
 He then traded the cosmetics for desserts… in some of the transactions he made a profit; in others he made a loss
จากนั้นเขาก็แลกเครื่องสำอางค์สำหรับขนมหวาน ... ในบางรายการทำกำไรได้ 
 However, Wang Lu did not care at all
อย่างไรก็ตามวังลูไม่สนใจเลย
 Like a puppet, he repeated the same action over and over again: knocking on the door, handing over what he had in his hands, receiving something else in his hands
เหมือนหุ่นเชิดเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าการกระทำเดียวกันซ้ำแล้วซ้ำอีก: เคาะประตูมอบสิ่งที่เขามีอยู่ในมือของเขาได้รับสิ่งอื่นในมือของเขา
 However, what he gained from each transaction was not simply the physical goods in his hands, but also the gratitude of each person
อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขาได้รับจากการทำธุรกรรมแต่ละครั้งไม่ใช่แค่สินค้าทางกายภาพในมือของเขาเท่านั้น แต่ยังเป็นความกตัญญูของแต่ละคนด้วย
 In just one day Wang Lu had continuously walked throughout the entire village, knocking on around one hundred and twenty doors, and receiving the gratitude of around one hundred and twenty people
ในวันเดียววังลูได้เดินตลอดทั้งหมู่บ้านอย่างต่อเนื่องเคาะประตูประมาณหนึ่งร้อยยี่สิบและได้รับความกตัญญูประมาณหนึ่งร้อยยี่สิบคน
 In the end, he took a box of food from the Garden of Peaches Inn back to where he was staying
ในที่สุดเขาก็หยิบกล่องอาหารจาก Garden of Peaches Inn กลับไปยังที่ที่เขาพักอยู่
   During the entire day, ten or so people had stopped progressing in their own quests just to follow Wang Lu around to see what he would do
ตลอดทั้งวันสิบหรือมากกว่านั้นคนก็หยุดความคืบหน้าในภารกิจของตัวเองเพียงเพื่อทำตาม Wang Lu รอบเพื่อดูสิ่งที่เขาจะทำ
 In the morning, there were still many people who were confused about what Wang Lu was doing
ในตอนเช้ายังคงมีคนจำนวนมากที่สับสนเกี่ยวกับสิ่งที่ Wang Lu กำลังทำอยู่
 However, by noon, even the least intelligent of them had worked out what was happening
อย่างไรก็ตามในตอนเที่ยงแม้แต่คนที่ฉลาดที่สุดในหมู่พวกเขาก็เคยทำงานออกมาว่าเกิดอะไรขึ้น
 After living in the Garden of Peaches for a month, everyone knew that this discovery of ‘favourability’ was made by Wang Lu, and made known to everyone by Hai Yun Fan
หลังจากที่อาศัยอยู่ในสวนของพีชเป็นเวลาหนึ่งเดือนทุกคนรู้ดีว่าการค้นพบนี้เป็นเรื่องที่น่าสนใจของวังลูและทำให้ทุกคนรู้จักโดย Hai Yun Fan
 Every villager had levels of favourability, and this favourability was also the challenger’s completion status of the quest! Wang Lu’s actions would be seen as ridiculous by a businessman, but it could only be described as one word by the challengers
ชาวบ้านทุกคนมีระดับของความน่าสนใจและความชอบนี้ยังเป็นสถานะที่ท้าทายของผู้ท้าชิง! 
 Brilliant
สุกใส
   The only goal for the challengers in the Garden of Peaches was to increase the villagers’ favourability towards them
เป้าหมายเดียวสำหรับผู้ท้าชิงในสวนพีชก็เพื่อเพิ่มความน่าสนใจของชาวบ้านต่อพวกเขา
 Wang Lu had gathered an incredible amount of favourability in just one day
วังลูได้รวบรวมความน่าสนใจไม่น่าเชื่อในเวลาเพียงวันเดียว
 Apart from the words that he absolutely had to say, he had not said much, and some conversations he had with villagers even defied logic, and yet everything had progressed smoothly and successfully
นอกเหนือจากคำพูดที่เขาพูดอย่างแท้จริงแล้วเขายังไม่พูดมากนักและการสนทนาบางเรื่องกับชาวบ้านก็ท้าทายตรรกะ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็ได้ก้าวหน้าไปอย่างราบรื่นและประสบความสำเร็จ
 There was only one explanation
มีเพียงคำอธิบายเดียวเท่านั้น
 Wang Lu had grasped the essence behind this trial, and had used the simplest and most efficient method to gain the most amount of favourability
วังลูได้จับสาระสำคัญไว้เบื้องหลังการทดลองนี้และใช้วิธีการที่ง่ายและมีประสิทธิภาพมากที่สุดเพื่อให้ได้ผลตอบแทนที่คุ้มค่าที่สุด
 What was even more impressive was that he had completed a one hundred and twenty chain of tasks in a single go
สิ่งที่น่าประทับใจก็คือการที่เขาได้เสร็จสิ้นการทำงานครบหนึ่งร้อยยี่สิบห่วงในครั้งเดียว
   One day, one hundred and twenty people
วันหนึ่งร้อยยี่สิบคน
 Every single person was incredibly grateful towards Wang Lu
ทุกๆคนคงจะขอบคุณ Wang Lu
 If their quests had not been started or completed yet, there was not a single person who did not believe that Wang Lu would have been able to trigger all one hundred and twenty of them
หากเควสของพวกเขายังไม่เริ่มต้นหรือเสร็จสมบูรณ์ยังไม่มีใครที่ไม่เชื่อว่าวังลูจะสามารถกระตุ้นให้พวกเขาทั้งหมดหนึ่งร้อยยี่สิบคน
 Although he did not receive much favourability from each individual, but altogether, it was a monstrous amount
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้รับความชอบจากแต่ละบุคคล แต่ก็เป็นเรื่องที่มหันต์
 At the moment, the most quests that had been undertaken by a single person was ten, and that challenger had been busy to death
ในขณะที่เควสที่ได้รับการดำเนินการโดยบุคคลเพียงคนเดียวคือสิบคนและผู้ท้าชิงคนนั้นก็ยุ่งกับความตาย
 However, what about Wang Lu? In just one go, he had gone through all one hundred and twenty people
อย่างไรก็ตามสิ่งที่เกี่ยวกับ Wang Lu? 
 The spectating crowd found that in the route he had taken, he had not walked even a single unnecessary step! What was even more monstrous was that he could repeat this method of gaining favourability unlimited times
กลุ่มผู้ชมพบว่าในเส้นทางที่เขาพาเขาไม่ได้เดินแม้แต่ก้าวเดียวที่ไม่จำเป็น! 
 For most people, just washing their hands one hundred and twenty times in a single day would drive them crazy… so what about completing one hundred and twenty tasks? Only Wang Lu would be able to accomplish such a feat
สำหรับคนส่วนใหญ่เพียงแค่ล้างมือหนึ่งร้อยยี่สิบครั้งในหนึ่งวันจะทำให้พวกเขาบ้า ... ดังนั้นสิ่งที่เกี่ยวกับการกรอกหนึ่งร้อยยี่สิบงาน? 
   “…However, what’s the point?” A challenger used a mocking tone to cover the jealousy in his heart
"... อย่างไรก็ตามประเด็นคืออะไร?" ผู้ท้าชิงใช้เสียงเยาะเย้ยเพื่อปกปิดความหึงหวงในใจ
   “If he started doing this one month ago, then he would have a massive advantage over everyone else, and no one would even be able to get a quest, and would be forever stuck here
"ถ้าเขาเริ่มทำแบบนี้เมื่อ 1 เดือนที่แล้วเขาก็จะมีข้อดีมากกว่าคนอื่น ๆ และไม่มีใครสามารถแม้แต่จะได้รับภารกิจและจะติดอยู่ที่นี่ตลอดไป
 However, he’s the one stuck here now! So what if he can get a bit of favourability from one hundred and twenty people? There’s no one else to give him quests now!” Although the statement was quite harsh, it reflected what many people were thinking
อย่างไรก็ตามเขาเป็นคนที่ติดอยู่ที่นี่ตอนนี้! 
 Wang Lu, this is pretty brilliant and all, but don’t you think this is a bit stupid? Of course, Wang Lu didn’t think so at all
วังลูนี่เป็นสิ่งที่สวยงามมากและทั้งหมด แต่คุณไม่คิดว่านี่เป็นเรื่องโง่หรือ? 
 The morning after, when Wang Lu left his residence, there were many youths who came to taunt him
เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อวังลูออกจากบ้านพักของเขามีเยาวชนหลายคนมาสบถาน
 “Ah, Wang Lu, you’ve gained so much favourability, it’s just a pity…” Before he could even finish his sentence, Wang Lu cut him off
"อ้าววังลูคุณมีความสนใจมากแค่ไหนก็น่าเสียดาย ... " ก่อนที่เขาจะจบประโยควังลูก็ตัดเขาออก
   “I know what you want to say… but to be honest, I didn’t think you would all be this stupid
"ฉันรู้ว่าคุณต้องการจะพูดอะไร ... แต่ความซื่อสัตย์ฉันไม่คิดว่าคุณจะโง่ทั้งหมดนี้
 Did you think those one hundred and twenty people were all the people in the village?” This caused the youths to become shocked, and they started to count
คุณคิดหรือไม่ว่าคนกลุ่มหนึ่งร้อยยี่สิบคนเป็นคนในหมู่บ้าน? "นี่เป็นเหตุให้เยาวชนต้องตกใจและเริ่มนับ
   “I… I don’t think we missed anyone
"ฉัน ... ฉันไม่คิดว่าเราพลาดใคร
” One youth hesitantly said, “Unless you count the baby in Auntie Zhang’s belly, there should only be one hundred and twenty people in total
"เยาวชนคนหนึ่งลังเลกล่าวว่า" ถ้าคุณไม่นับทารกในท้องป้าเจ๋งคุณควรมีเพียงหนึ่งร้อยยี่สิบคนเท่านั้น
” Another person wondered out loud, “What if the village’s dogs and pigs all had quests too?” Wang Lu once again cut them off
"คนอื่นสงสัยว่า" ถ้าสุนัขและสุกรของหมู่บ้านมีภารกิจด้วยละ? "วังลูอีกครั้งตัดออก
 “Are you retards all inbreeds with genetic problems?”   Although they couldn’t quite understand some of the words Wang Lu was saying, they could still tell that he was badmouthing them
"คุณกำลังหน่วงลูกผสมทั้งหมดที่มีปัญหาเกี่ยวกับพันธุกรรมหรือไม่" แม้ว่าพวกเขาจะเข้าใจคำพูดของวังลูไม่มากนัก แต่พวกเขาก็ยังสามารถบอกได้ว่ากำลังทำร้ายพวกเขา
 A few of them turned red with anger
ไม่กี่คนเปลี่ยนสีแดงด้วยความโกรธ
 “What did you say?” While shouting, a few of them charged towards him
"คุณพูดอะไร?" ในขณะที่ตะโกนมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เรียกเก็บเงินจากเขา
 Wang Lu lifted his face up, looking down on them as if they were wild dogs
วังลูยกหน้าเงยหน้าขึ้นดูราวกับว่าพวกเขาเป็นสุนัขป่า
 However, just before the fists of the Young Masters reached him, a black shadow descended from the sky
อย่างไรก็ตามก่อนที่กำมือของ Young Masters จะมาถึงเขาเงาดำก็ลงมาจากฟากฟ้า
 “Adadadadada!!”  
“Adadadadada !!”