Chapter 5 Chapter 5: Levin’s Letter (3) When I woke up in the morning, it felt like everything had been a dream, a manifestation of some suppressed desire
บทที่ 5 บทที่ 5: จดหมายของเลวิน (3) เมื่อฉันตื่นขึ้นในตอนเช้ารู้สึกว่าทุกอย่างเป็นความฝันเป็นสำแดงความปรารถนาที่ถูกปราบปรามบางอย่าง
 I tended to have frequent dreams but was equally skeptical of their meaning
ฉันมักจะมีความฝันบ่อยครั้ง แต่ก็ไม่ค่อยกังขาความหมายของพวกเขา
 Nevertheless, when I remembered to check behind my bed board, I found a dirty towel balled up there
อย่างไรก็ตามเมื่อฉันจำได้ว่าต้องตรวจสอบหลังแผ่นห้องนอนของฉันฉันพบผ้าขนหนูสกปรกขึ้นที่นั่น
 In the end I had no choice but to believe that last night’s events had actually happened
ในที่สุดฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชื่อว่าเหตุการณ์ในคืนสุดท้ายเกิดขึ้นจริง
 After that, I started exploring the area behind the cottage more often
หลังจากนั้นฉันเริ่มสำรวจพื้นที่หลังกระท่อมบ่อยขึ้น
 As opposed to just looking out through my window, I felt that going outside would raise my chances of bumping into Ricardo
ในทางตรงข้ามกับการมองออกไปทางหน้าต่างฉันรู้สึกว่าการที่จะออกไปข้างนอกจะทำให้ฉันมีโอกาสที่จะกระแทกเข้ากับริคาร์โด้
 I–like many other sickly children–loved to read, so I put down a chair by the lakeside and immersed myself in a book
ฉันชอบเด็กที่ป่วยเป็นโรคอื่น ๆ อีกหลายคนที่ชอบอ่านหนังสือดังนั้นฉันจึงวางเก้าอี้ที่ริมทะเลสาบและแช่ตัวฉันไว้ในหนังสือ
 Sensing the Nanny’s imminent protests, I quieted her by explaining how a little time outside would help my condition
เมื่อรู้สึกถึงการประท้วงที่ใกล้เข้ามาของพี่เลี้ยงฉันได้ทำให้เธอสงบลงโดยการอธิบายว่าจะช่วยให้สภาพของฉันอยู่ครู่หน่อยได้อย่างไร
 Still, she mumbled under her breath to herself about how moving around too much was bad for my health
ยังคงเธอพึมพำใต้ลมหายใจของเธอกับตัวเองเกี่ยวกับวิธีการย้ายรอบมากเกินไปไม่ดีต่อสุขภาพของฉัน
 Contrary to my expectations, it wasn’t easy to have another encounter with Ricardo, but in exchange I discovered a cat roaming around outside
ตรงกันข้ามกับความคาดหวังของฉันมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้เจอกับริคาร์โด้ แต่ในการแลกเปลี่ยนฉันได้ค้นพบแมวสัญจรรอบนอก
 He was a beautiful male with a fine coat of white fur, and while he did seem quite aged, he exhibited a grace that seemed untouched by the years
เขาเป็นผู้ชายที่สวยงามด้วยขนสีขาวละเอียดอ่อนและในขณะที่เขาดูเหมือนอายุมากเขาแสดงพระคุณที่ดูเหมือนมิได้ถูกแตะต้องในหลายปี
 He was extremely well-kempt for a stray cat, so in retrospect perhaps he was living at someone’s house
เขาชอบแมวที่หลงทางอย่างมากเพราะฉะนั้นในการหวนรำลึกถึงบางทีเขาอาจจะอยู่บ้านของใครบางคน
 I chose the name Edgar for him
ฉันเลือกชื่อเอ็ดการ์สำหรับเขา
 Edgar was very proud and never let me pet him, but sometimes when I was quietly reading a book he would tiptoe over and nap at my feet
เอ็ดการ์รู้สึกภาคภูมิใจมากและไม่เคยปล่อยให้ฉันเลี้ยงสัตว์ แต่บางครั้งเมื่อฉันอ่านหนังสืออย่างเงียบ ๆ เขาก็จะเหยียบย่ำและหลับนอนที่เท้าของฉัน
 That was the type of cat he was, and I found his capricious nature quite agreeable
นั่นคือประเภทของแมวที่เขาเป็นและฉันได้พบว่าธรรมชาติของเขาเป็นตัวเป็นตนค่อนข้างพอใจ
 One day as I was flipping through pages of a book in the shade of a tree, I caught sight of an angry Nigel leaving the cottage
อยู่มาวันหนึ่งขณะที่ฉันกำลังพลิกหน้าหนังสือในที่ร่มของต้นไม้ฉันได้เห็นภาพของไนเจลโกรธออกจากกระท่อม
 He was badly bruised and seemed extremely irritated
เขาไม่ค่อยมีรอยช้ำและดูหงุดหงิดมาก
 Face sullen, he walked up to me and sat down on the ground, his back facing me
Face sullen เขาเดินขึ้นไปหาฉันและนั่งลงบนพื้นดิน, หลังของเขาหันหน้าไปทางฉัน
 His pants had become wet from the dew-laden ferns
กางเกงของเขาเปียกชุ่มจากเฟิร์นน้ำค้าง
 I watched him with concern, but since he kept quiet I decided to speak up
ฉันเฝ้าดูเขาด้วยความห่วงใย แต่ตั้งแต่เขาเงียบฉันก็ตัดสินใจที่จะพูดขึ้น
 “What happened?“ Unsurprisingly, Nigel didn’t respond and completely ignored me
"เกิดอะไรขึ้น?" ไม่น่าแปลกใจไนเจลไม่ตอบสนองและละเลยฉันอย่างสิ้นเชิง
 From the angle he was sitting at I could see his left sunburned cheek, now red and puffy
จากมุมที่เขานั่งอยู่ที่ฉันได้เห็นใบหน้าของเขาที่ถูกแดดเผาซ้ายตอนนี้สีแดงและอ้วน
 I thought he might be crying
ฉันคิดว่าเขาอาจจะร้องไห้
 “Hey, Nigel…” Just then Edgar, who had been resting curled up at my feet, got up leisurely and headed in Nigel’s direction
"Hey, ไนเจล ... " เพียงแค่นั้นเอ็ดการ์ที่ได้รับการพักผ่อนหย่อนตัวที่เท้าของฉันลุกขึ้นอย่างสบายและมุ่งหน้าไปในทิศทางของไนเจล
 I guess something over there had piqued his interest
ฉันเดาว่ามีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาสนใจ
 When Nigel saw the cat, he slowly rose to his feet and then forcefully kicked the cat’s white, fluffy underside
เมื่อไนเจลเห็นแมวเขาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนที่เท้าของเขาและจากนั้นก็เตะไก่ของสีขาวอ่อนนุ่มด้านล่าง
 Edgar yelped and rolled away, and at the same time I jumped from the chair to my feet
เอ็ดการ์เอ่ยขึ้นและรีดออกไปและในเวลาเดียวกันฉันก็กระโดดจากเก้าอี้ไปที่เท้าของฉัน
 “What are you doing!?” “Shut up!” I finally caught a glimpse of Nigel’s face from the front and saw that, in fact, he hadn’t been crying
"คุณทำอะไร!" "ปิด!" ในที่สุดฉันก็เหลือบมองใบหน้าของไนเจลจากด้านหน้าและเห็นว่าในความเป็นจริงเขาไม่ได้ร้องไห้
 He groaned and stomped on the ferns below
เขาร้องครางและตอมบนเฟิร์นด้านล่าง
 “He’s actually not that bad of a cat…” I said
"เขาไม่เลวร้ายอะไรกับแมว ... " ฉันพูด
 That instant, I caught a glimpse of hatred burning within his eyes and momentarily held my breath
ในทันใดนั้นฉันได้เห็นความเกลียดชังของการเผาไหม้ภายในดวงตาของเขาและระงับลมหายใจของฉันชั่วครู่
 Realizing he was being watched, Nigel suddenly looked down, averting my gaze
ตระหนักว่าเขากำลังเฝ้าดูอยู่ไนเจลก็มองลงไปโดยไม่ให้มองข้าม
 His bangs cast shadows onto his face, obscuring my view of his eyes
เส้นผมของเขาโยนเงาลงบนใบหน้าของเขาบดบังมุมมองของดวงตาของฉัน
 The words he whispered softly after that, pierced my heart more than any insult ever could
คำพูดที่เขากระซิบเบา ๆ หลังจากนั้นเจาะใจฉันมากกว่าการดูถูกใด ๆ ที่เคยทำได้
 “He’s just going to die anyway
"เขากำลังจะตายอยู่ดี
 Stupid old cat…” With those words, he wandered off somewhere
แมวโง่ ... "ด้วยคำพูดเหล่านั้นเขาเดินออกไปที่ไหนสักแห่ง
 Of course, Edgar had also long escaped, which left me all alone at Roadford Lake
แน่นอนว่าเอ็ดการ์รอดมาได้นานแล้วซึ่งทิ้งฉันไว้ที่ทะเลสาบ Roadford ทั้งหมด
 Edgar did eventually return, but there was something different about him
เอ็ดการ์กลับมาในที่สุด แต่มีบางอย่างที่แตกต่างไปจากเขา
 He seemed nervous, more cautious than before, and even the way he walked was a bit odd
เขาดูกังวลมากขึ้นกว่าเดิมและแม้กระทั่งวิธีที่เขาเดินก็ดูแปลก ๆ
 The sense of freedom and grace that I had so adored in him was no more
ความรู้สึกของอิสรภาพและพระคุณที่ฉันได้ให้ความสำคัญในตัวเขาก็ไม่มีมาก
 I grew terribly depressed and became absorbed in my thoughts again
ผมหดหู่และรู้สึกหดหู่ใจในความคิดของผมอีกครั้ง
 Nigel’s words still rang in my ears
คำพูดของไนเจลยังคงดังก้องอยู่ในหู
 That night, I had another terrible asthma attack and had to be seen by a doctor
คืนนั้นฉันมีอาการหอบหืดอีกครั้งและต้องไปพบแพทย์
   It was an evening one week later when I finally saw Ricardo again
มันเป็นช่วงเย็นอีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมาเมื่อฉันเห็น Ricardo อีกครั้ง
 We stood together wordlessly on the lake’s tiny pier
เรายืนอยู่ด้วยกันอย่างไร้ตำหนิที่ท่าเรือเล็ก ๆ ของทะเลสาบ
 The thick autumn air of Roadford had a chill to it and seemed to gradually permeate our bones, even in our winter clothing
อากาศในฤดูใบไม้ร่วงที่หนาแน่นของ Roadford ทำให้รู้สึกหนาวสั่นและดูเหมือนจะค่อยๆแทรกซึมเข้าไปในกระดูกของเราแม้ในเสื้อผ้าฤดูหนาวของเรา
 “No questions today?” Ricardo said
"วันนี้ไม่มีคำถามอะไร" ริคาร์โด้กล่าว
 “I’ll let you ask one more
"ฉันจะให้คุณถามอีก
” “Just because I ask one doesn’t mean you’ll answer me
"" เพราะฉันถามไม่ได้หมายความว่าคุณจะตอบฉัน
” He went quiet as if caught off guard by my remark, then exhaled, gently lifting up the corners of his mouth into a smile
"เขาเดินเงียบ ๆ ราวกับจับตัวออกมาจากคำพูดของฉันแล้วหายใจออกค่อย ๆ ยกมุมปากของเขาเข้าไปในรอยยิ้ม
 “Ricardo, you told me you knew all there was to know
"ริคาร์โด้คุณบอกฉันว่าคุณรู้ทั้งหมดที่มีให้รู้
” This time I smiled, albeit cautiously
"คราวนี้ฉันยิ้มแม้ว่าจะระมัดระวัง
 “What does it mean to die?” Hearing that, Ricardo blinked slowly
"มันหมายความว่าอะไรที่จะตาย?" ได้ยินว่า Ricardo กระพริบตาอย่างช้าๆ
 Moonlight illuminated his fair-skinned face, long eyelashes casting soft shadows
แสงจันทร์ส่องลงบนใบหน้าที่เรียบเนียนและขนตายาวหล่อเงางาม
 “What does it really mean to live? What do we live for? We’re all just going to die anyway
"จริงๆแล้วมันหมายความว่าจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร? 
 I spend my days with this good-for-nothing body, reading books–days that may end at any time
ฉันใช้ชีวิตของฉันไปกับร่างกายที่ดีต่อร่างกายนี้อ่านหนังสือวันที่อาจสิ้นสุดในเวลาใดก็ได้
 Why do I do this?” Despite my barrage of questions, he did not complain this time
ฉันจะทำเช่นนี้ได้อย่างไร "แม้จะมีคำถามมากมาย แต่เขาไม่บ่นในเวลานี้
 Perhaps he realized that what I posed as questions, was just me thinking out loud
บางทีเขาอาจตระหนักว่าสิ่งที่ฉันโพสต์เป็นคำถามเป็นเพียงฉันคิดออกมาดัง ๆ
 After a long period of silence, he spoke a few words
หลังจากช่วงเวลาแห่งความเงียบเป็นเวลานานเขาพูดคำสองสามคำ
 “Does that sadden you?” I shook my head
"คุณรู้สึกเศร้าหรือเปล่า?" ฉันส่ายหัว
 “No, I’m not sad
"ไม่ฉันไม่เศร้า
 I think I’m…lonely
ฉันคิดว่าฉัน ... เหงา
 Because I…” I gazed into Ricardo’s amber eyes
เพราะฉัน ... "ฉันจ้องเข้าไปในดวงตาสีเหลืองของริคาร์โด้
 They were bright and filled with a tremendous stillness
พวกเขาสดใสและเต็มไปด้วยความเงียบสงบอันยิ่งใหญ่
 “How can I rid myself of this terrible loneliness? If you know all there is to know, Ricardo, then tell me
"ฉันจะกำจัดความเหงาอันน่าสยดสยองนี้ได้อย่างไร? 
” Ricardo, face void of expression, said nothing for a long time
"ริคาร์โด้หน้าใสไร้สีหน้าไม่พูดอะไรมานานแล้ว
 His expressionless form called to mind a plaster sculpture
รูปแบบที่ไม่มีตัวตนของเขาถูกเรียกว่าให้ระลึกถึงประติมากรรมปูนปลาสเตอร์
 I grasped his arm
ฉันคว้าแขนของเขา
 I could feel warmth gradually seeping through his thin Chesterfield coat
ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นค่อยๆไหลผ่านเสื้อโค้ทเชสเตอร์ฟิลด์บาง ๆ ของเขา
 He too was human, flesh and blood
เขาเป็นมนุษย์เนื้อและเลือด
 A smile emerged on his face
รอยยิ้มโผล่ขึ้นมาบนใบหน้าของเขา
 I gazed even deeper into those eyes and understood that the answer I sought was not forthcoming, for the depths of his eyes hid a loneliness more profound than my own
ฉันจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาเหล่านั้นและเข้าใจว่าคำตอบที่ฉันหาไม่ได้เป็นเพราะความลึกซึ้งของดวงตาของเขาซ่อนความเหงาที่ลึกซึ้งกว่าของฉันเอง
 But the thing that rendered me mute, at a complete loss for words, was his excruciatingly lonesome smile
แต่สิ่งที่ทำให้ฉันเงียบเสียงและสูญเสียคำพูดทั้งหมดเป็นรอยยิ้มที่เหงาอย่างเลือดเย็นของเขา