Chapter 4 Chapter 4
บทที่ 4 บทที่ 4
Girl One year passed
สาวหนึ่งปีผ่านไป
It became time for Yu-ye to enroll in Elementary school
มันกลายเป็นเวลาสำหรับ Yu-ye ที่จะลงทะเบียนเรียนในโรงเรียนประถมศึกษา
The only problem was his age
ปัญหาเดียวคืออายุของเขา
His birth year was miswritten as a year later than the year he was born
ปีเกิดของเขาถูกเขียนผิดเป็นปีหลังจากปีที่เขาเกิด
On paper, he was still a 7-year-old
บนกระดาษเขายังคงเป็น 7 ปี
Unfortunately, he had to wait for another year
แต่น่าเสียดายที่เขาต้องรออีกปีหนึ่ง
Although he had a year left, to Grandma, the year seemed short
ถึงแม้ว่าเขาจะมีเวลาเหลืออีก 1 ปีคุณยายปีนี้ดูเหมือนจะสั้น
She was suddenly thrown the responsibility of taking care of a young boy, therefore she was frantically searching for the necessities to enroll Yu-ye into school
เธอก็ถูกโยนความรับผิดชอบในการดูแลเด็กชายคนหนึ่งดังนั้นเธอจึงกำลังมองหาสิ่งที่จำเป็นในการสมัครเข้าเรียนในโรงเรียน
Then, sometime during the year; a family moved in right next door
จากนั้นในช่วงระหว่างปี
The family consisted of a father and his two daughters
ครอบครัวประกอบด้วยพ่อและลูกสาวสองคนของเขา
Yu-ye’s days now consisted of watching TV alone in his house without his busy Grandmother
Yu-ye วันนี้ประกอบด้วยการดูทีวีเพียงอย่างเดียวในบ้านของเขาโดยไม่ต้องยายยุ่งของเขา
Yu-ye always practiced the breathing technique Handcart Grandpa passed on to him
Yu-ye เคยฝึกเทคนิคการหายใจ Handcart Grandpa ได้ส่งให้เขา
At first, it was hard to force a change on the way he breathed
ตอนแรกมันยากที่จะบังคับให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในแบบที่เขาสูดลมหายใจ
But as Yu-ye patiently and regularly practiced, he felt that the weird breathing technique was getting easier
แต่เมื่อ Yu-ye อดทนและได้รับการฝึกฝนเป็นประจำเขารู้สึกว่าเทคนิคการหายใจแปลก ๆ เริ่มง่ายขึ้น
When focusing on mastering the breathing technique, he heard the loud noises of the family moving in next door
เมื่อเน้นการเรียนรู้เทคนิคการหายใจเขาได้ยินเสียงดังของครอบครัวที่เดินเข้าประตูถัดไป
Curious, he bolted outside to look
อยากรู้อยากเห็นเขาปิดด้านนอกเพื่อมอง
There were two men
มีชายสองคน
One that looked like the father of the two girls and another that looked like the father’s friend
หนึ่งที่ดูเหมือนพ่อของเด็กหญิงสองคนและอีกคนหนึ่งที่ดูเหมือนเพื่อนของพ่อ
They were busy trying to quickly move the family’s belongings inside their new home as the father’s two daughters, one high school girl and one middle school girl, blankly stared at them
พวกเขายุ่งอยู่กับการพยายามย้ายของใช้ในครัวเรือนของครอบครัวออกจากบ้านหลังใหม่ของพวกเขาในฐานะลูกสาวสองคนของพ่อสาวมัธยมปลายและเด็กหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งที่จ้องมองพวกเขาอย่างไม่เต็มใจ
The middle schooler seemed like she wanted to help move some of the mountainous luggage as she paced back and forth in front of it
เด็กนักเรียนมัธยมดูเหมือนจะต้องการช่วยย้ายกระเป๋าเดินทางบางส่วนของภูเขาขณะที่เดินไปมาข้างหน้า
She was soon stopped by her father who had scolded her, and told her to leave it alone and step aside
ในไม่ช้าเธอก็หยุดอยู่กับพ่อของเธอที่ได้ตำหนิเธอและบอกให้ทิ้งไว้เพียงลำพัง
She moved over with a pout on her face
เธอขยับไปพร้อมกับหน้ามืด
On the other hand, the high schooler looked as if she was in the midst of puberty
ในทางตรงกันข้ามผู้สูงวัยดูราวกับว่าเธอกำลังอยู่ในช่วงวัยแรกรุ่น
She stood in the corner with a horrible frown, glaring at the whole process
เธอลุกขึ้นยืนที่มุมห้องด้วยความขมวดคิ้วอันน่าสยดสยองและจ้องมองกระบวนการทั้งหมด
She almost looked resentful in embarrassment, hinting at the well-to-do life that they must have had before they moved to the Moon Village
เธอเกือบจะดูไม่พอใจในความอับอายนัย hinting ที่ดีที่ต้องทำชีวิตที่พวกเขาต้องมีก่อนที่พวกเขาย้ายไปที่ดวงจันทร์วิลเลจ
Yu-ye thought it was fascinating to see how drastically different the two girls reacted, even though they were sisters
Yu-ye คิดว่ามันน่าสนใจมากที่ได้เห็นว่าหญิงสาวทั้งสองต่างกันอย่างมากถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นน้องสาว
Then, the middle school girl who was bored of shuffling the dirt beneath her feet, caught on to Yu-ye’s curious face
จากนั้นเด็กหญิงวัยกลางคนที่เบื่อหน่ายสกปรกใต้เท้าของเธอติดกับใบหน้าที่อยากรู้อยากเห็นของ Yu-ye
She scurried over and asked: “Hey! Do you live next door?” Yu-ye stared quietly, then nodded
เธอรีบวิ่งไปถามว่า "เฮ้!
“Wow, Really? From now on, I live right here too
"ว้าวจริงหรือ?
Hope we can get along!” The middle school girl who snatched Yu-ye’s hand, Yunyoung, excitedly shook his hand
หวังว่าเราจะไปได้! "เด็กหญิงวัยกลางคนที่คว้ามือของ Yu-ye, Yunyoung ตื่นเต้นเร้าใจจับมือ
“I… I hope we could get along too
"ฉัน ... ฉันหวังว่าเราจะได้รับเกินไป
” Yu-ye was surprised to meet such a person
"ยู - คุณรู้สึกประหลาดใจที่ได้เจอคนคนนั้น
He had gotten scared from the unexpected handshake, but he still shook it calmly
เขารู้สึกหวาดกลัวจากการจับมือที่ไม่คาดคิด แต่เขาก็ยังรู้สึกสับสน
To him, the Moon Village was filled with seniors tired of life, and sick with the toll it took on them
เขามูนวิลเลจเต็มไปด้วยผู้อาวุโสที่เบื่อหน่ายชีวิตและป่วยด้วยจำนวนที่ตนต้องเสียไป
But seeing a young girl full of life amazed him
แต่เมื่อเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเต็มไปด้วยความสยดสยอง
He felt the world he knew suddenly filled with wonder
เขารู้สึกโลกที่เขารู้ทันทีที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ
Seeing Yu-ye’s reaction, Yunyoung’s eyes filled with a glint of hope
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของ Yu-ye ตาของ Yunyoung เต็มไปด้วยความหวัง
“You are so adorable! Do you have a sister by any chance?” “No…I don’t…” “Aw well, then why don’t you be my brother? Wouldn’t that be great?” “Okay…” Yunyoung, happy of his response, pulled him along down the hill
"คุณน่ารักมาก!
She wanted to ask him to show her around the town since she was a newcomer here, but unfortunately, the Moon Village hardly had anything to see
เธออยากจะขอให้เขาพาเธอไปรอบ ๆ เมืองตั้งแต่เธอมาใหม่ที่นี่ แต่น่าเสียดายที่มูนวิลเลจแทบไม่มีอะไรให้ดู
That didn’t stop Yunyoung from smiling
นั่นไม่ได้ทำให้ยูยองไม่ยิ้ม
Yu-ye also became pleased as he showed her a slight grin
ยูยอนก็รู้สึกยินดีเมื่อเห็นยิ้มเล็กน้อย
He finally came to understand that happiness became double when shared with another
ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าความสุขนั้นกลายเป็นสองเท่าเมื่อแชร์กับคนอื่น
Unlike Yunyoung that came across as warm hearted and friendly, her sister kept her distance and was always unhappy
ไม่เหมือน Yunyoung ที่เจอด้วยความอบอุ่นและเป็นกันเองน้องสาวของเธอเก็บระยะห่างและไม่มีความสุขเสมอ
It was soon easy to understand why her sister was dark and miserable
ในไม่ช้ามันก็ง่ายที่จะเข้าใจว่าทำไมน้องสาวของเธอมืดและน่าสังเวช
Although only a day had passed since their family settled in, the father constantly complained about their situation
ถึงแม้ว่าจะมีเพียงหนึ่งวันที่ผ่านมาเนื่องจากครอบครัวของพวกเขาเข้านั่งอยู่พ่อก็บ่นเกี่ยวกับสถานการณ์ของพวกเขา
In a matter of hours, all the adults in Moon Village were told of their story
ในไม่กี่ชั่วโมงผู้ใหญ่ทุกคนในหมู่บ้านมูนก็ได้รับการเล่าเรื่องของพวกเขา
Their story was sad as well as typical
เรื่องราวของพวกเขาเป็นเรื่องที่น่าเศร้าและเป็นเรื่องปกติ
The family’s financial state worsened as the father’s business began to sink
สถานะทางการเงินของครอบครัวแย่ลงเนื่องจากธุรกิจของพ่อเริ่มจมลง
However, the loan he signed for a friend came back as a big boomerang, stripping the family of what little money they had left
อย่างไรก็ตามเงินกู้ยืมที่เขาเซ็นสัญญาให้เพื่อนกลับมาเป็นบูมเมอแรงขนาดใหญ่ทำให้ครอบครัวของพวกเขาต้องเสียเงินเพียงเล็กน้อย
Even taking their house
แม้กระทั่งการพาบ้านของพวกเขา
The friend never paid them back
เพื่อนไม่เคยจ่ายเงินให้พวกเขากลับมา
Yunyoung’s mother, sick of the extreme poverty the family was going through, left a single divorce paper and fled the house
แม่ของ Yunyoung ป่วยด้วยความยากจนที่ครอบครัวต้องผ่านทิ้งกระดาษหย่าร้างตัวเดียวและหนีออกจากบ้าน
With no living expenses left to spend, the three moved to the Moon Village
ไม่มีค่าใช้จ่ายใด ๆ เหลืออีกต่อไปทั้งสามก็ย้ายไปอยู่ที่หมู่บ้านดวงจันทร์
Yu-ye, despite his young age, could understand their story perfectly
ยู - ยูแม้อายุยังน้อยอาจเข้าใจเรื่องราวได้อย่างสมบูรณ์แบบ
If he didn’t understand anything else, at least he knew how scary signing a loan was
ถ้าเขาไม่เข้าใจอะไรอื่นอย่างน้อยเขาก็รู้ว่าการเซ็นสัญญาน่ากลัวมากแค่ไหน
It was one of the top 3 reasons why people moved into the Moon Village
นี่เป็นหนึ่งใน 3 เหตุผลที่ทำให้คนย้ายเข้ามาอยู่ที่หมู่บ้านมูน
And it was always because they signed a loan for their close friend or relative
และมันก็เป็นเพราะพวกเขาลงนามในเงินกู้สำหรับเพื่อนสนิทหรือญาติของพวกเขา
For this reason, Yu-ye learned at an early age that signing a loan for another person was never safe
ด้วยเหตุนี้เองยูยอนได้เรียนรู้ตั้งแต่อายุยังน้อยซึ่งการลงนามกู้ยืมเงินกับบุคคลอื่นไม่ปลอดภัย
But even though he understood that, he still told his Grandmother that if it was for her, he would sign a loan for her when he grew older
แต่แม้ว่าเขาจะเข้าใจว่าเขายังคงบอกย่าว่าถ้าเป็นสำหรับเธอเขาจะเซ็นสัญญากู้ยืมเงินกับเธอเมื่อโตขึ้น
This was one of the rare times his Grandmother seemed genuinely happy with Yu-ye
นี่เป็นหนึ่งในครั้งที่คุณยายของเขาดูเหมือนจะมีความสุขกับ Yu-ye จริงๆ
About 6 months had passed since Yunyoung’s family moved in
ประมาณ 6 เดือนที่ผ่านมาครอบครัวของ Yunyoung เดินเข้ามา
Around this time, Yu-ye’s Grandmother started to take small labor jobs with other seniors in town
คราวนี้ยายของยายเริ่มหางานทำกินขนาดเล็กกับผู้สูงอายุคนอื่น ๆ ในเมือง
It didn’t seem as though she was preparing the money for Yu-ye’s school or even their living expenses as she never worried about money after they had moved to Moon Village
ดูเหมือนว่าเธอเตรียมเงินให้กับโรงเรียนของ Yu-ye หรือแม้กระทั่งค่าครองชีพที่เธอไม่เคยกังวลเกี่ยวกับเงินหลังจากที่ย้ายมาอยู่ที่หมู่บ้านมูน
However, it did seem like his Grandmother was afraid of becoming the odd one out of her group of friends
อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าคุณยายของเขากลัวที่จะกลายเป็นคนแปลกหน้าออกจากกลุ่มเพื่อนของเธอ
Because his Grandmother had started a small job, Yu-ye was now left alone all afternoon
เพราะคุณย่าของเขาเริ่มงานเล็ก ๆ Yu-ye ตอนนี้อยู่คนเดียวตลอดทั้งบ่าย
The environment he was put into could affect Yu-ye negatively, but Grandmother did not worry too much as he was the result of her daughter’s mistake
สภาพแวดล้อมที่เขาถูกใส่ลงไปอาจส่งผลกระทบต่อ Yu-ye ในเชิงลบ แต่ย่าไม่ต้องกังวลมากเกินไปเนื่องจากเขาเป็นผลมาจากความผิดพลาดของลูกสาว
To Yu-ye’s relief, Yunyoung came over often to keep him company
ยูยองเข้ามาหาเขาบ่อยๆ
At first, she maybe came once a week, but as soon as they got used to each other, she came by every day to play with him
ตอนแรกเธออาจมาสัปดาห์ละครั้ง แต่ทันทีที่พวกเขาได้ใช้กันและกันเธอก็มาตามทุกวันเพื่อเล่นกับเขา
Their playdate wasn’t Yu-ye’s usual way to play: getting dirty with dirt and soil, but it was a calm one
บทละครของพวกเขาไม่ใช่วิธีการเล่นปกติของ Yu-ye: สกปรกกับสิ่งสกปรกและดิน แต่มันก็สงบ
They would sit down to have a little chat or lay down together in front of the TV, passing the time
พวกเขานั่งลงเพื่อคุยกันเล็กน้อยหรือนอนลงพร้อมกันที่หน้าทีวีเวลาผ่านไป
A few more months has passed as they became closer
อีกสองสามเดือนผ่านไปเมื่อใกล้เข้ามา
Yunyoung started to come over right after her school sessions, staying till the evening when Yu-ye’s Grandmother would come back
Yunyoung เริ่มเข้ามาหลังจากเรียนที่โรงเรียนอยู่จนถึงเย็นเมื่อคุณยายของ Yu-ye จะกลับมา
Any usual middle schooler would have spent most of their time playing with those of the same age group, but it seemed like Yunyoung didn’t have many friends, as she stayed home with Yu-ye most of the time
เด็กนักเรียนชั้นมัธยมปกติคนใดจะใช้เวลาส่วนใหญ่เล่นกับกลุ่มอายุเดียวกัน แต่ดูเหมือนว่า Yunyoung ไม่มีเพื่อนมากมายขณะที่เธออยู่บ้านกับ Yu-ye มากที่สุด
Becoming bored of watching TV every day, Yunyoung decided to teach Yu-ye some basics
รู้สึกเบื่อที่จะเฝ้าดูทีวีทุกวัน Yunyoung ตัดสินใจที่จะสอน Yu-ye พื้นฐานบางอย่าง
“Okay
“โอเค
now look closely
ตอนนี้ดูใกล้ชิด
This is called adding
นี้เรียกว่าการเพิ่ม
” Yu-ye cupped his cheeks with both of his hands, then gave out a little “Mmm…” or a “Hmm…” and then after a while, finally replied, “…Okay
"ยู - นายแก้มแก้มด้วยมือทั้งสองข้างจากนั้นก็ให้" มม ... "หรือ" อืม ... "และหลังจากนั้นสักพัก
” Unsatisfied with his unsure tone, Yunyoung fixed her eyes on Yu-ye, sternly looking straight into his face and asked again
"ไม่พอใจกับเสียงไม่แน่ใจของเขา Yunyoung มองไปที่ Yu-ye อย่างโหดเหี้ยมมองตรงเข้าไปในใบหน้าของเขาและถามอีกครั้ง
“Really?” “Um…” Troubled with her question, Yu-ye furrowed his brows in thought
"จริงเหรอ?" "อืม ... " มีปัญหากับคำถามของเธอ Yu - you browrowed คิ้วของเขาในความคิด
Yunyoung, charmed with his cute response, then asked where he learned to behave so adorably while pinching his cheeks
ยูยองหลงใหลในการตอบสนองที่น่ารักของเขาแล้วถามว่าเขาเรียนรู้ที่จะประพฤติอย่างประณีตในขณะที่กำลังจับแก้ม
Yu-ye, seeing Yunyoung delighted by his response, happily replied that he once saw people on TV behave the same way
Yu-ye, เห็น Yunyoung พอใจกับการตอบสนองของเขา, ตอบอย่างมีความสุขว่าเขาเคยเห็นคนในทีวีทำเช่นเดียวกัน
“But in the end, you don’t understand, right?” “Yea…” “Aha! I knew it
"แต่ท้ายที่สุดคุณก็ไม่เข้าใจใช่มั้ย?" "ใช่ ... " "อ่า!
Oh, wait
โอ้รอ
Why don’t I show you?” Yunyoung was kind, patient and even provided Yu-ye with the maternal affection he needed
ทำไมฉันจะไม่แสดงให้คุณฟัง? "Yunyoung เป็นคนใจดีอดทนและแม้กระทั่งให้ Yu-ye กับความรักของมารดาที่เขาต้องการ
Yu-ye was extremely slow to understand, but Yunyoung felt satisfied and proud of teaching him what he lacked
Yu-ye เข้าใจช้ามาก แต่ Yunyoung รู้สึกพอใจและภาคภูมิใจที่ได้สอนเขาในสิ่งที่เขาขาด
She doubted that Yu-ye would remember her after he grew up
เธอสงสัยว่าคุณคงจำได้เมื่อเธอโตขึ้น
She thought of her own childhood
เธอคิดถึงวัยเด็กของตัวเอง
She thought of her father’s friends that came to visit occasionally
เธอนึกถึงเพื่อน ๆ ของพ่อที่มาเยี่ยมเยียนเป็นครั้งคราว
They told her numerous times that they couldn’t think of how many times they used to take her on a piggyback ride when she was younger, but Yunyoung could never remember
พวกเขาบอกกับเธอหลายครั้งว่าพวกเขาไม่สามารถนึกถึงกี่ครั้งที่พวกเขาเคยพาเธอไปขี่ม้าเมื่อตอนที่เธออายุน้อยกว่า แต่ Yunyoung ก็จำไม่ได้
And likewise, this kid isn’t going to be any different towards her
และเช่นเดียวกันเด็กคนนี้ก็จะไม่ต่างกับเธอ
Still, she liked teaching Yu-ye
ถึงกระนั้นเธอชอบสอนยู - ยู
Before, Yunyoung approached Yu-ye in hopes to use him like how her sister used her
ก่อนหน้านี้ Yunyoung ได้เข้าหา Yu-ye ด้วยความหวังที่จะใช้เขาเช่นเดียวกับที่น้องสาวของเธอใช้เธอ
Like a servant
เหมือนคนรับใช้
But, her heart wasn’t as stubborn as she thought it was
แต่หัวใจเธอไม่ได้ดื้อรั้นเท่าที่เธอคิด
She could never bring herself to use him
เธอไม่สามารถพาตัวเองไปใช้เขาได้
Instead, if she didn’t see him for a day, she was worried sick about him
แต่ถ้าเธอไม่ได้เห็นเขาเป็นเวลา 1 วันเธอก็รู้สึกเป็นห่วงเกี่ยวกับเขา
She told Yu-ye to wait a bit and came back with a handful of small rocks
เธอบอก Yu-ye เพื่อรอสักครู่และกลับมาพร้อมกำมือหินเล็ก ๆ
She tossed them on the floor and started teaching him the basics
เธอโยนมันลงบนพื้นและเริ่มต้นสอนเรื่องพื้นฐาน
Yu-ye looked like a smart kid from the outside, but once they started, he was a clean, untouched blank sheet
Yu-ye เหมือนเด็กที่สมาร์ทจากภายนอก แต่เมื่อพวกเขาเริ่มต้นแล้วเขาก็เป็นแผ่นเปล่าที่ไม่มีใครแตะต้อง
It took her two whole days just to teach him addition
เธอต้องใช้เวลาสองวันเพื่อสอนให้เขาเพิ่มเติม
4 days had passed since she started teaching Yu-ye
4 วันหลังจากที่เธอเริ่มสอน Yu-ye
To her surprise, Yunyoung was enjoying her time teaching him
ทำให้เธอประหลาดใจ Yunyoung รู้สึกสนุกกับการเรียนการสอนของเขา
After addition, the pace began to pick up
หลังจากนั้นก้าวเริ่มฟื้นตัว
Yu-ye already understood subtraction without help, then he managed to master division and multiplication by the end of the day
Yu-ye เข้าใจแล้วลบออกโดยไม่ได้รับความช่วยเหลือจากนั้นเขาก็สามารถจัดการแบ่งและการคูณในตอนท้ายของวันได้
She had also taught him the special chant she had learned back in Elementary school, to remember the multiplication table from one to twelve
เธอยังได้สอนเขาพิเศษบทสวดที่เธอได้เรียนรู้กลับมาในโรงเรียนประถมเพื่อจำตารางการคูณตั้งแต่หนึ่งถึงสิบสอง
He memorized up to the ninth table
เขาจำได้ถึงตารางที่เก้า
She truly taught him with passion and care, but suddenly thought of an odd question
เธอสอนเขาอย่างจริงจังด้วยความรักและความห่วงใย แต่ก็คิดถึงคำถามแปลก ๆ
Could a child who had never gone to school really understand basic arithmetic so perfectly? For a while, Yunyoung reminisced back to her elementary days
เด็กคนหนึ่งที่ไม่เคยไปโรงเรียนจะเข้าใจพื้นฐานทางคณิตศาสตร์ได้อย่างไร?
But, she soon gave up
แต่ในไม่ช้าเธอก็ยอมแพ้
It was too long ago that she forgot
นานมาแล้วที่เธอลืม
Yunyoung was a girl who always ranked average in school no matter how hard she tried
Yunyoung เป็นเด็กผู้หญิงที่อยู่ในโรงเรียนเสมอไปไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน
Seeing Yu-ye’s talent at learning math, made her grow a little jealous
การได้เห็นความสามารถของ Yu-ye ในการเรียนคณิตศาสตร์ทำให้เธอเติบโตขึ้นนิดหน่อย
She pushed away the arithmetic book that Yu-ye had mastered, then picked up a storybook she had rented from an Elementary school library
เธอผลักดันหนังสือเลขคณิตที่ Yu-ye ได้เข้าใจแล้วหยิบหนังสือนิยายที่เธอเช่ามาจากห้องสมุดโรงเรียนประถมศึกษา
“Starting today, we’ll try reading
"วันนี้เราจะพยายามอ่าน
” There was a reason why Yunyoung brought a storybook out of all other school subjects
"มีเหตุผลที่ Yunyoung นำนิทานมาจากวิชาอื่น ๆ ทั้งหมดในโรงเรียน
She herself was horrible in the language arts department
เธอเองก็น่ากลัวในแผนกศิลปะภาษา
Strangely, she was the girl that always failed in language arts when her peers all seemed to think that it was one of the easiest subjects
แปลกที่เธอเป็นสาวที่ล้มเหลวเสมอในศิลปะภาษาเมื่อเพื่อนของเธอทั้งหมดดูเหมือนจะคิดว่ามันเป็นหนึ่งในวิชาที่ง่ายที่สุด
Therefore, she was more determined to make Yu-ye walk a different path than she had come
เพราะฉะนั้นเธอตั้งใจแน่วแน่ที่จะทำให้ยูอิคเดินไปได้ไกลกว่าที่เธอเคยมา
She promised herself to read him many books
เธอสัญญาว่าจะอ่านหนังสือหลายเล่มให้เขา
When she opened the book in front of Yu-ye, he stared at the book worried and in dislike
เมื่อเธอเปิดหนังสือเล่มนี้ไว้หน้า Yu-ye เขาจ้องมองหนังสือที่กังวลและไม่ชอบ
Yunyoung brushed it off and flipped to the first page
Yunyoung แปรงออกและพลิกไปที่หน้าแรก
“Okay
“โอเค
Try reading this sentence
ลองอ่านประโยคนี้
” Yu-ye broke out in a cold sweat as he stuttered the first few syllables
"Yu-ye โพล่งออกมาในเหงื่อเย็นขณะที่เขากอดพยางค์แรก ๆ ไว้
“Th…e…P
“Th ... E ... P
rin
ริน
cess…?” Once again Yu-ye cupped his face with both of his palms and shook his head
งั้น ... ? "อีกครั้งยูยองเค้กหน้าด้วยฝ่ามือทั้งสองและส่ายหน้า
Yunyoung sighed
Yunyoung ถอนหายใจ
As she had thought, his Grandmother had never taught poor Yu-ye a single letter
ตามที่เธอคิดไว้ยายของเขาไม่เคยสอนหนังสือ Yu-ye ที่เป็นตัวอักษรเพียงตัวเดียว
In all honesty, Yunyoung came to Yu-ye’s house often because she liked the idea of a younger brother, but also because she unconsciously sensed his Grandmother’s neglect towards Yu-ye
ด้วยความซื่อสัตย์สุจริต Yunyoung มาที่บ้านของ Yu-ye เพราะเธอชอบความคิดของน้องชาย แต่ก็เพราะเธอไม่รู้ตัวว่าคุณยายของเขาละเลยต่อ Yu-ye
If she was to see the two of them walking down the street, they looked like complete strangers and not a family
ถ้าเธอเห็นทั้งสองเดินไปตามถนนพวกเขาดูเหมือนคนแปลกหน้าสมบูรณ์แบบและไม่ใช่ครอบครัว
“Didn’t granny teach you to read Korean?” “…No…” Yu-ye replied in low spirit
"ยายไม่สอนให้คุณอ่านภาษาเกาหลีหรอกหรือ?" "... ไม่ ... " Yu-ye ตอบด้วยน้ำเสียงต่ำ
Most children naturally have a special talent, especially when they are at a young age
เด็กส่วนใหญ่มีพรสวรรค์พิเศษโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาอยู่ในวัยหนุ่มสาว
It was different from the wits adults used
มันแตกต่างจากปัญญาที่ผู้ใหญ่ใช้
It was embedded as an instinct
มันถูกฝังเป็นสัญชาตญาณ
This was because the children themselves knew that those people were the types of people that gave them the physical and mental comfort
เป็นเพราะเด็ก ๆ รู้ว่าคนเหล่านี้เป็นคนประเภทที่ให้ความสบายกายและจิตใจ
Similarly, Yu-ye didn’t want to disappoint Yunyoung
ในทำนองเดียวกัน Yu-ye ไม่อยากทำให้ Yunyoung ผิดหวัง
That was the reason why he spent the last couple of nights forcing himself to wrestle with arithmetic whenever she went home
นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาใช้เวลาสองคืนสุดท้ายที่บังคับให้ตัวเองต่อสู้กับเลขคณิตเมื่อใดก็ตามที่เธอกลับบ้าน
But, that kind of effort started to reach its limit
แต่ความพยายามชนิดนี้เริ่มมีขีด จำกัด
Noticing his state, Yunyoung smiled even wider and spoke with encouragement
Yunyoung ยิ้มกว้างขึ้นและพูดด้วยกำลังใจ
“Aw, that’s too bad
"แย่จัง
I guess I’ll have to teach you everything, right?” “Right!” Finally, Yu-ye’s face brightened and he responded with a sunny smile
ฉันเดาว่าฉันจะต้องสอนทุกสิ่งทุกอย่างใช่มั้ย? "" ถูก! "ในที่สุดใบหน้าของ Yu-ye สดใสขึ้นและเขาก็ตอบด้วยรอยยิ้มอันสดใส
Yunyoung pulled Yu-ye in for a tight hug after hearing his adorable response
Yunyoung ดึง Yu-ye เข้าหากอดหลังได้ยินคำตอบที่น่ารักของเขา
Such affection and consideration Yunyoung gave to Yu-ye touched him deep in his heart, filling it with an overwhelming amount of happiness
ความเสน่หาและการพิจารณา Yunyoung ให้แก่ Yu-you ทำให้เขารู้สึกลึก ๆ และเติมเต็มความสุข
When Yu-ye grows up to make some of the most important decisions in his life, maybe the love Yunyoung gave him will help him find the right direction
เมื่อ Yu-ye เติบโตขึ้นมาเพื่อทำการตัดสินใจที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขาบางทีความรักที่ Yunyoung ให้กับเขาจะช่วยให้เขาหาทิศทางที่ถูกต้อง
Yunyoung expected Yu-ye to forget the times she had spent with him entirely when he grows older, but Yu-ye’s memories were far greater than her expectations
Yunyoung คาดหวัง Yu-ye ให้ลืมช่วงเวลาที่เธอใช้ไปกับเขาอย่างสิ้นเชิงเมื่อโตขึ้น แต่ความทรงจำของ Yu-ye อยู่ไกลเกินความคาดหมายของเธอ
The townspeople always thought Yu-ye as a peculiar and somewhat underdeveloped as he spent most of his days busy playing alone
ชาวกรุงมักคิดว่า Yu-ye เป็นคนแปลกหน้าและค่อนข้างด้อยพัฒนาในขณะที่เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ในการเล่นคนเดียว
However, that was just his exterior
แต่นั่นเป็นเพียงภายนอกของเขา
Yu-ye’s intelligence, memorization and other learning skills were far above any child his age
สติปัญญาความทรงจำและทักษะการเรียนรู้ของ Yu-ye เหนือกว่าเด็กวัยใด
It wasn’t trained
มันไม่ได้รับการฝึกฝน
It was talent
มันเป็นพรสวรรค์
When Yunyoung taught Yu-ye arithmetic and reading, he couldn’t understand quickly because he had never been in the position to learn them
เมื่อ Yunyoung สอนเลขคณิตและการอ่านของ Yu-yee เขาไม่สามารถเข้าใจได้อย่างรวดเร็วเพราะเขาไม่เคยได้รับการศึกษา
He had been living a simple life; just sitting alone in his house all day without a book or a person to bother teaching him
เขาใช้ชีวิตที่เรียบง่าย
However, when he started getting used to the few days he spent learning arithmetic, he had shown a tremendous amount of growth in just a couple of days
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเริ่มเข้ามาใช้เวลาสองสามวันเขาใช้เวลาเรียนเลขคณิตเขาแสดงให้เห็นถึงการเติบโตอย่างมากในเวลาเพียงไม่กี่วัน
Learning Korean was the same
การเรียนรู้ภาษาเกาหลีก็เหมือนกัน
When Yunyoung put him to it, he absorbed the whole alphabet and the syllable system in a matter of hours
เมื่อ Yunyoung ใส่เขาลงไปเขาก็ดูดกลืนทั้งตัวอักษรและพยางค์ของพยางค์ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง
Yu-ye never thought little of Yunyoung’s existence
Yu-เจ้าไม่เคยคิดว่าเล็ก ๆ น้อย ๆ ของการดำรงอยู่ของ Yunyoung
At first, he was just glad of the company, but when they developed a bond, something increased in his heart
ตอนแรกเขารู้สึกดีใจกับ บริษัท แต่เมื่อพวกเขาพัฒนาพันธบัตรแล้วสิ่งที่เพิ่มขึ้นในใจของเขา
It was a fire
มันเป็นไฟ
Using her affection and care as its fuel, the small candlelight that was in Yu-ye soon turned into a blazing forest
การใช้ความเสน่หาและความห่วงใยเป็นเชื้อเพลิงแสงเทียนเล็ก ๆ ที่อยู่ในตัวยูยะเร็ว ๆ นี้กลายเป็นป่าที่สว่างไสว
Because of this, Yu-ye remembered her existence entirely
ด้วยเหตุนี้คุณยู - จำได้ว่าเธอดำรงอยู่ทั้งหมด
The way she looked from head to toe, what clothes she wore, what hairpin she had yesterday and what conversation they shared, and even her calming, sweet scent when she would bring him closer for a warm, comforting hug
วิธีที่เธอมองจากหัวจรดเท้าเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่สิ่งที่เธอใส่เมื่อวานนี้และการสนทนาที่พวกเธอแชร์กันและแม้แต่กลิ่นที่เงียบสงบและหวานของเธอเมื่อเธอจะพาเขาเข้ามาใกล้กอดอบอุ่นและปลอบโยน
All of it
ทั้งหมดของมัน
The things Yu-ye remembered did not stop with Yunyoung
สิ่งที่คุณจำได้ไม่ได้หยุดยั้งกับ Yunyoung
Yu-ye always took any story seriously, keeping it in his heart
Yu-ye มักจะเอาเรื่องอย่างจริงจังเอาไว้ในใจ
Although the adults usually used professional terms and difficult vocabulary, making it difficult for him to fully understand, he always made sure to memorize it completely
แม้ว่าผู้ใหญ่มักใช้คำศัพท์และคำศัพท์ที่ยากลำบากทำให้เขาเข้าใจได้ยากเขามักจะจดจำมันอย่างสมบูรณ์
This trait of his wasn’t always a good thing
ลักษณะของเขาไม่ได้เป็นสิ่งที่ดีเสมอไป
He was even able to remember that day when his Mother left, and when she claimed she was going to go earn some money for the family
เขายังสามารถจำวันนั้นได้เมื่อแม่ทิ้งไว้และเมื่อเธออ้างว่าเธอกำลังจะไปหารายได้ให้กับครอบครัว
He knew she was never coming back, and he never expected her to
เขารู้ว่าเธอไม่เคยกลับมาและเขาไม่เคยคาดหวังให้เธอ
Piece by piece, with the TV and Grandmother’s whining complaints, Yu-ye solved the puzzle of his family
ทีละชิ้นด้วยทีวีและการร้องทุกข์จากคุณยาย Yu-ye ได้แก้ปริศนาของครอบครัวของเขา
Yu-ye always watched the morning drama shows with his Grandmother whilst eating breakfast
Yu-ye เคยเฝ้าดูละครตอนเช้ากับยายอยู่ตลอดเวลาขณะรับประทานอาหารเช้า
The shows were made to prioritize and increase the percent of viewers in the morning, and therefore always dealt with the most dramatic stories including violence, cheating, and divorce
การแสดงถูกจัดทำขึ้นเพื่อจัดลำดับความสำคัญและเพิ่มเปอร์เซ็นต์ของผู้ชมในตอนเช้าและด้วยเหตุนี้จึงต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องราวที่น่าทึ่งที่สุดเช่นความรุนแรงการโกงและการหย่าร้าง
Ironically though, what may have been a truly horrific experience to some was only considered as a common source for profit in the TV
แดกดันแม้ว่าสิ่งที่อาจได้รับประสบการณ์ที่น่ากลัวอย่างแท้จริงบางส่วนได้รับการพิจารณาเฉพาะเป็นแหล่งทั่วไปสำหรับกำไรในทีวี
Nothing surprising
ไม่มีอะไรที่น่าแปลกใจ
Yu-ye’s story of his household was the same
เรื่องราว Yu-ye ของครอบครัวของเขาเหมือนกัน
A man cold heartedly leaving a woman who was impregnated with his child was nothing but ordinary and common
ผู้ชายคนหนึ่งที่ใจเย็น ๆ ที่ปล่อยให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่ดื่มด่ำกับลูก ๆ ของเขาก็ไม่ใช่อะไรที่ธรรมดาและธรรมดา
The basics of the story in Yu-ye’s life and the one shown on TV was the same old news
เรื่องราวพื้นฐานของเรื่องราวในชีวิตของ Yu-ye และเรื่องที่แสดงในทีวีเป็นข่าวเก่าเหมือนกัน
At first, a man and a woman start a loving relationship
ตอนแรกผู้ชายและผู้หญิงเริ่มมีความสัมพันธ์ที่น่ารัก
The two promise each other their hands in marriage
ทั้งสองสัญญากันและกันในการแต่งงาน
However, because of the guy’s side of the family preventing him from the marriage, he decides to leave
อย่างไรก็ตามเนื่องจากด้านผู้ชายของครอบครัวป้องกันเขาจากการแต่งงานเขาตัดสินใจที่จะออกไป
She belatedly realizes she is pregnant with his child, informs him, but is left alone
เธอรู้ตัวดีว่าเธอกำลังตั้งครรภ์กับลูกของเขาแจ้งให้เขาทราบ แต่ถูกทิ้งไว้ตามลำพัง
A few years later, they happen to meet each other again with the help of cruel fate
ไม่กี่ปีต่อมาพวกเขาได้พบกันอีกครั้งด้วยความช่วยเหลือจากชะตากรรมที่โหดร้าย
Yu-ye was always baffled in the scene where the man’s parents refused his marriage, but because all other dramas seemed to show the same kind of situation, Yu-ye forced himself to believe that that’s how the world worked
Yu-ye เป็นคนงงงวยเสมอไปในฉากที่พ่อแม่ของชายคนนั้นปฏิเสธการแต่งงานของเขา แต่เนื่องจากละครเรื่องอื่น ๆ ทั้งหมดดูเหมือนจะแสดงให้เห็นถึงสถานการณ์แบบเดียวกัน Yu-ye บังคับตัวเองให้เชื่อว่านั่นคือวิธีที่โลกกำลังทำงานอยู่
The only thing different between Yu-ye’s life and the drama was that Yu-ye’s Mother gave up and left him, running away from her responsibilities
สิ่งเดียวที่แตกต่างระหว่างชีวิต Yu-ye และละครเรื่องนี้คือการที่คุณ Yu-ye's Mother ละทิ้งและทิ้งเขาไว้
Maybe this was the difference between reality and TV
บางทีนี่อาจเป็นความแตกต่างระหว่างความเป็นจริงกับทีวี
No matter how well a drama was written and produced, reality was always more dramatic than a drama
ไม่ว่าบทละครจะมีการเขียนบทและผลิตอะไรก็ตาม แต่ความเป็นจริงก็ยิ่งน่าทึ่งมากกว่าละคร
This thought was confirmed with Yu-ye’s Grandmother
ความคิดนี้ได้รับการยืนยันกับคุณยาย Yu-ye
At the start of the drama show, she always spits out, “That bastard! Where is the harbinger of death when you need him? He is better off dead!” Then as the episodes progressed, the insults got rougher
ในตอนเริ่มต้นของการแสดงละครเธอมักจะถ่มน้ำลายออกมาว่า "ไอ้คนนั้น!
“That man deserves to be dismembered with his remains strewn on the floor for everyone to see!” Towards the end of the series as the drama finishes with a happy ending, she always sighed, “Oh, you poor girl……Where are you and how are you doing…” Every time a similar drama was seen, Grandmother showed a regular pattern in her emotions
"ชายคนนั้นสมควรที่จะถูกตัดขาดจากซากศพของเขาที่ยังคงอยู่บนพื้นเพื่อให้ทุกคนได้เห็น!" ในตอนท้ายของซีรี่ส์ละครเรื่องนี้จบลงด้วยการจบลงอย่างมีความสุขเธอก็ถอนหายใจเสมอว่า "โอ้คุณน่ารักจัง ...... คุณอยู่ที่ไหน
As Yu-ye sat uncomfortably, cautious of her expressions, he could conclude his own story
ขณะที่ยูยองนั่งอึดอัดและระมัดระวังในการแสดงออกของเธอเขาสามารถสรุปเรื่องราวของตัวเองได้
‘Those stories are like mine
เรื่องราวเหล่านั้นเป็นของฉัน
’ However, even when he knew his Mother had abandoned him, he was never resentful
'แม้กระนั้นก็ตามเมื่อรู้ว่ามารดาเคยละทิ้งเขาไว้เขาก็ไม่เคยไม่พอใจ
He still remembered most of her character
เขายังจำตัวละครได้มากที่สุด
The little round face, the pattern that she spoke, her silhouette as she cooked in the kitchen, and other little things
หน้ากลมเล็ก ๆ รูปแบบที่เธอพูดเงาของเธอขณะที่เธอปรุงสุกในห้องครัวและของเล็ก ๆ น้อย ๆ
Those thoughts always made him lonely, but not hateful
ความคิดเหล่านั้นทำให้เขาเหงาอยู่เสมอ แต่ไม่ใช่ความเกลียดชัง
Additionally, the mothers on TV always lived feeling sorry for their children
นอกจากนี้คุณแม่ในทีวีมักรู้สึกเสียใจต่อลูก ๆ
At the same time, they lived in misery
ในเวลาเดียวกันพวกเขาอาศัยอยู่ในความทุกข์ยาก
Torn from the fact that they were abandoned by their men
ขาดจากข้อเท็จจริงที่ว่าพวกเขาถูกทิ้งโดยคนของพวกเขา
Yu-ye thought, ‘Would Mother be miserable like them as well?’ and if she was, he felt that he didn’t need to hurt her too if she was already in pain
Yu-ye คิดว่า 'แม่จะน่าสังเวชเหมือนพวกเขาด้วยเหรอ?' ถ้าเธอเป็นเช่นนั้นเขาก็รู้สึกว่าเขาไม่จำเป็นต้องทำร้ายเธอถ้าเธอเจ็บปวดอยู่แล้ว
Yu-ye was in front of his Grandmother who was starting to tear up
Yu-ye อยู่ข้างหน้ายายของเขาที่กำลังเริ่มฉีกขาด
He tried to think back to the warm embrace of his own Mother
เขาพยายามที่จะคิดย้อนกลับไปยังกอดอบอุ่นของแม่ของเขาเอง
Yu-ye had a perfect memory, but no matter how hard he tried to remember his Mother’s arms, it wasn’t in his memories
Yu-ye มีความทรงจำที่สมบูรณ์แบบ แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามจดจำแขนของมารดาแค่ไหน แต่ก็ไม่ได้อยู่ในความทรงจำของเขา
The only embrace he could ever come close to was that of Yunyoung’s
อ้อมกอดเดียวที่เขาเคยได้เข้ามาใกล้เคียงกับของ Yunyoung
Yu-ye thought of her soft, warm embrace of the girl all afternoon
คุณคิดว่าเธออบอุ่นและอบอุ่นจากช่วงบ่าย
Yunyoung and Yu-ye always spent the afternoons together
Yunyoung และ Yu-ye ใช้เวลาช่วงบ่ายอยู่เสมอ
Her father had recently been hired to a new job
พ่อของเธอเพิ่งได้รับการว่าจ้างให้ทำงานใหม่
Although he became a low-paying security guard, in this economic crisis, those jobs were hard to come by as any other job
ถึงแม้ว่าเขาจะกลายเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยที่เสียเงินต่ำในภาวะวิกฤตเศรษฐกิจครั้งนี้งานเหล่านั้นก็ยากที่จะมาด้วยงานอื่น ๆ
He seemed a lot happier, but the time he came home was problematic
ดูเหมือนเขาจะมีความสุขมากกว่า แต่ถึงเวลาที่เขากลับบ้านก็มีปัญหา
He usually ended work later than 11PM, and if he had to stay as the night guard, he came home after 3AM the next day
เขามักจะจบการทำงานหลังจากเวลา 11.00 น. และถ้าเขาต้องอยู่ยามกลางคืนเขากลับมาบ้านหลัง 3 โมงเช้าในวันรุ่งขึ้น
Her father spent most of his time outdoors so naturally the house chores became those of Yunyoung’s responsibility
พ่อของเธอใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กลางแจ้งดังนั้นธรรมชาติของงานบ้านจึงกลายเป็นความรับผิดชอบของ Yunyoung
She had a high school sister but she was lost in herself, entering a dark time in her life
เธอมีน้องสาวของโรงเรียนมัธยม แต่เธอก็หายตัวเองเข้าสู่ช่วงเวลาแห่งความมืดในชีวิตของเธอ
She hung out with the bad boys from school every day and came back just before her father did
เธอออกไปเที่ยวกับเด็กชายที่ไม่ดีจากโรงเรียนทุกวันและกลับมาก่อนที่พ่อของเธอทำ
The chores were a little overbearing for a middle schooler, but Yunyoung still managed to get everything done
สิ่งที่เหลือเกินเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับ schooler ระดับกลาง แต่ Yunyoung ยังคงสามารถทำทุกสิ่งทุกอย่างได้
When school was done, she came straight home, prepared the rice, then finished the laundry while it cooked
เมื่อโรงเรียนเสร็จแล้วเธอก็กลับบ้านเตรียมข้าวเสร็จแล้วซักผ้าในขณะที่ปรุงสุก
Then she managed to make some simple side dishes, threw away the trash, and stopped by the bank to pay for utility fees or taxes
จากนั้นเธอก็สามารถทำอาหารจานเรียบ ๆ ได้โยนทิ้งขยะและหยุดโดยธนาคารเพื่อจ่ายค่าสาธารณูปโภคหรือภาษี
When she finally finished her chores at home, she dragged her exhausted body over to Yu-ye’s
เมื่อในที่สุดเธอก็เสร็จสิ้นการทำงานที่บ้านของเธอเธอลากร่างที่เหนื่อยล้าไปยัง Yu-ye's
While making Yu-ye study, she tried to finish her homework
ในขณะที่ทำการศึกษา Yu-ye เธอพยายามจะทำการบ้านต่อ
However, because she was not used to doing the house chores on her own, she almost always fell asleep
อย่างไรก็ตามเนื่องจากเธอไม่ได้ใช้ในการทำบ้านด้วยตัวเธอเองเธอเกือบจะหลับไปเกือบตลอดเวลา
Watching Yunyoung fall asleep, Yu-ye also felt his eyelids getting heavy and then used Yunyoung’s arm as a pillow to take a nap right next to her
มองดู Yunyoung หลับ Yu-ye ยังรู้สึกว่าเปลือกตาของเขาหนักขึ้นและใช้แขนของ Yunyoung เป็นหมอนที่จะหลับนอนอยู่ข้างๆเธอ
When both fell asleep, Yunyoung’s sleeping habit of hugging nearby objects kept Yu-ye warm
เมื่อทั้งคู่หลับไปการนอนหลับของ Yunyoung กับการกอดวัตถุที่อยู่ใกล้ ๆ ทำให้ Yu-ye warm
They slept with Yunyoung cuddling Yu-ye until Grandmother came and it was time to go home
พวกเขานอนหลับกับยูยองที่กำลังกอด Yu-ye จนย่ามาและถึงเวลาแล้วที่จะกลับบ้าน
Grandmother, stuck in her traditional thoughts, saw Yunyoung as an eyesore but didn’t care enough to say anything
ยายที่ติดอยู่ในความคิดแบบดั้งเดิมของเธอเห็น Yunyoung เป็นตา แต่ไม่ได้ดูแลพอที่จะพูดอะไร
Her other thought was a little bit worried for Yu-ye as he stayed home all day, but Yunyoung always came to babysit Yu-ye
ความคิดอื่น ๆ ของเธอรู้สึกกังวลเล็กน้อยกับคุณยุ้ยขณะที่เขาอยู่บ้านตลอดทั้งวัน แต่ Yunyoung มักจะมาดูแลเด็ก Yu-ye
Thankfully
ขอบคุณ
Yunyoung and Yu-ye slept in an embrace even in the hottest day of the summer
Yunyoung และ Yu-ye นอนหลับในอ้อมกอดแม้กระทั่งในวันที่ร้อนที่สุดของฤดูร้อน
Thanks to the Moon Village’s high altitude, they slept while cool breezes swept the porch and a nearby bug repellent would scare off the mosquitos
ขอบคุณที่ระดับความสูงของหมู่บ้านมูนวิลเลจพวกเขานอนหลับขณะที่ลมเย็นพัดกวาดระเบียงและข้อบกพร่องในบริเวณใกล้เคียงจะทำให้เครื่องบินตกใจ
Yunyoung’s petite, soft features sleeping in a uniform next to a tinier Yu-ye who smiled as he slept, was enough for anyone to feel at peace in relaxation
Yunyoung มีสมาธิอ่อน ๆ ที่หลับอยู่ในเครื่องแบบที่อยู่ข้างๆนาย Yu-ye ที่ยิ้มขณะนอนหลับก็เพียงพอแล้วสำหรับทุกคนที่รู้สึกสงบในการพักผ่อน
For some, like Yunyoung’s sister, it was something to be jealous of
สำหรับบางคนเช่นพี่สาวของยุนยองก็เป็นเรื่องที่ต้องอิจฉา
When unlucky, on the off chance she came home early, she would kick Yunyoung awake in jealousy
เมื่อโชคร้ายเมื่อโอกาสปิดเธอกลับมาที่บ้านเธอจะเตะ Yunyoung ตื่นตัวในความหึงหวง
“Oh, that bastard! He should be punished by the heavens!” Looking at his Grandmother absorbed in the daily TV drama, Yu-ye continued to think of Yunyoung’s warm embrace
"โอ้ไอ้คนนั้น!
The peacefulness he had felt in her arms was as if he had finally come home from a long journey
ความสงบที่เขารู้สึกว่าอยู่ในอ้อมแขนราวกับว่าเขาได้เดินทางกลับจากการเดินทางที่ยาวนาน
Her embrace was far more accepting, loving, and understanding than that of a faint memory of his Mother’s touch
อ้อมกอดของเธอได้รับการยอมรับมากขึ้นความรักและความเข้าใจมากกว่าความทรงจำที่อ่อนล้าของการสัมผัสของแม่ของเขา