Chapter 5 Chapter 5
บทที่ 5 บทที่ 5
 Voices   The days have passed and the scent of winter has already started to fill the chilly mid-November air
เสียงวันที่ผ่านไปและกลิ่นของฤดูหนาวได้เริ่มทยอยอากาศหนาวเย็นกลางเดือนพฤศจิกายน
 A few days ago, the first snow of the year fell
ไม่กี่วันที่ผ่านมาหิมะแรกของปีลดลง
   Although the season had changed, Yu-ye and Yunyoung’s days haven’t
ถึงแม้ว่าฤดูกาลจะเปลี่ยนไปแล้ว แต่ Yu-ye และ Yunyoung ก็ยังไม่ได้
 After school, Yunyoung would still go over to play with Yu-ye for a little while until they both drop to the floor, sleepily hugging each other, as if they had fainted
หลังจากที่โรงเรียน Yunyoung ยังคงไปเล่นกับ Yu-ye สักครู่หนึ่งจนกว่าพวกเขาทั้งสองจะล้มลงกับพื้นโดยนอนซุบซิบกันและกันราวกับว่าพวกเขาเป็นลม
 They would always wake up around 8 and Yunyoung would go back home to prepare dinner for her family, while Yu-ye stayed on the floor, lazily shuffling around until he finally had enough strength to sit upright and watch TV
พวกเขามักจะตื่นขึ้นมาราว ๆ 8 ขวบและยูนหยางก็จะกลับบ้านเพื่อเตรียมอาหารค่ำให้กับครอบครัวของเธอขณะที่ยูยายอยู่บนพื้นลอบสับไปจนในที่สุดเขาก็มีกำลังพอที่จะนั่งตรงและดูทีวี
   That day was different though
วันนั้นต่างกันแน่
 Yunyoung and Yu-ye were, as always, the only ones in the house
Yunyoung และ Yu-ye เป็นคนเดียวในบ้านเสมอ
 Already pitch-black outside, they still had a good 3 hours left before Yu-ye’s Grandmother and Yunyoung’s family would come home
ตอนนี้มีสีดำสนิทอยู่ภายนอกพวกเขายังมีเวลาเหลืออยู่ 3 ชั่วโมงก่อนที่ยายของ Yu-ye และครอบครัวของ Yunyoung จะกลับบ้าน
   Yu-ye was sleeping like a baby, deep in Yunyoung’s arms while using her left arm as a pillow like the other days
Yu-ye นอนเหมือนเด็กทารกลึกลงไปในแขนของ Yunyoung ขณะที่ใช้แขนซ้ายเป็นหมอนเหมือนวันอื่น
 He suddenly jerked up, sat down and checked his surroundings
เขาจู่ ๆ ก็ลุกขึ้นนั่งลงและตรวจสอบสภาพแวดล้อมของเขา
 He acted like a cat who had just heard a dog barking in its sleep, woken up in fear and surprise
เขาทำตัวเหมือนแมวที่เพิ่งได้ยินเสียงหมาเห่าในยามหลับนอนตื่นขึ้นด้วยความหวาดกลัวและแปลกใจ
   Yu-ye tried to open his half-asleep eyes as he listened closely in silence
Yu-ye พยายามที่จะเปิดดวงตาครึ่งหลับของเขาขณะที่เขาฟังอย่างใกล้ชิดในความเงียบ
 Yunyoung, who woke up from his unusual actions, looked up at Yu-ye with her eyes full of confusion
Yunyoung ที่ตื่นขึ้นมาจากการกระทำที่ไม่ธรรมดาของเขามองมาที่ Yu-ye ด้วยสายตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน
 “What’s wrong, Yu-ye? What’s with the sudden…” “Oh, sis, I heard someone call my name…so…” “What? Who? Who called your name?” “Sis, you didn’t hear it?” “I was sleeping so I couldn’t hear anything
"มีอะไรเกิดขึ้น, ยู - เจ้า? 
” “That’s weird…I could have sworn I heard it clearly…” Yu-ye tilted his head in confusion, then headed towards the front gate and looked out into the road in front of his house
"" มันแปลก ... ฉันจะสาบานว่าฉันได้ยินมันอย่างชัดเจน ... "Yu-ye เอียงศีรษะของเขาด้วยความสับสนแล้วมุ่งหน้าไปทางประตูหน้าและมองออกไปที่ถนนด้านหน้าบ้านของเขา
 He even checked the restroom, in case Grandmother had come back, but nobody was there
เขาได้ตรวจสอบห้องสุขาในกรณีที่คุณย่าได้กลับมา แต่ไม่มีใครอยู่ที่นั่น
 Yunyoung also thought maybe her father or her sister might have come home early, and looked around as well
Yunyoung คิดว่าบางทีพ่อหรือน้องสาวของเธออาจจะกลับบ้านเร็ว ๆ นี้และมองไปรอบ ๆ ด้วย
 But, they were home alone
แต่พวกเขาอยู่บ้านคนเดียว
 “Ugh…” After looking with Yu-ye for a while, Yunyoung felt her hair stand up on the back of her neck
"อืม ... " หลังจากมองดู Yu-ye มาพักหนึ่ง Yunyoung รู้สึกว่าผมของเธอยืนอยู่ที่ด้านหลังของลำคอของเธอ
 If he had heard something, but nothing was to be seen, wouldn’t that be a ghost? Yunyoung always liked to think of herself as a logical girl who never believed in such ‘occult’ related ideas
ถ้าเขาได้ยินบางสิ่งบางอย่าง แต่ไม่มีอะไรที่จะได้เห็นมันจะไม่เป็นผี? 
 She clenched her muscles from the chills she was getting, and managed to flick Yu-ye’s head
เธอกอดกล้ามเนื้อของเธอจากอาการหนาวสั่นที่เธอได้รับและสามารถสะบัดหัว Yu-ye ได้
 “Nobody’s there! What’s up with you? You were sleeping so well…” “No, I really thought someone was calling me…” “Go back and get some more sleep
"ไม่มีใครอยู่ที่นั่น! 
” Yunyoung held Yu-ye’s hand as he struggled to formulate his thoughts into words
Yunyoung จับมือ Yu-ye ขณะที่เขาพยายามสร้างความคิดของเขาให้เป็นคำพูด
 She quickly pulled him into the room to shake herself out of the fear
เธอรีบดึงเขาเข้าไปในห้องเพื่อหลบตัวเองออกจากความกลัว
 Yu-ye had never lied to Yunyoung
คุณไม่เคยโกหกยูยอง
 Not once
ไม่ใช่ครั้งเดียว
 But that still didn’t mean Yu-ye’s words were true
แต่นั่นก็ยังไม่ได้หมายความว่าคำพูดของ Yu-ye เป็นความจริง
 Lying and mishearing were two different things
การโกหกและการทำโทษเป็นสิ่งที่แตกต่างกันสองอย่าง
 ‘But isn’t mishearing a voice a bigger problem?’ Yunyoung thought as she stared at Yu-ye who managed to fall asleep with her arm as a pillow once again
'แต่ไม่ใช่เรื่องที่ทำให้เกิดปัญหากับเสียง?' Yunyoung คิดขณะที่เธอจ้องมอง Yu-ye ที่หลับไปด้วยแขนของเธอเหมือนหมอนอีกครั้ง
 Troubled, she couldn’t help but to wrinkle her forehead
ทุกข์ทรมานเธอไม่สามารถช่วย แต่ย่นหน้าผากของเธอได้
Both answers to the situation ended in a new problem
คำตอบทั้งสองสถานการณ์สิ้นสุดลงในปัญหาใหม่
 Was this one of the ‘thoughts a mother would have while raising her child?’ Despite Yunyoung’s age, she tried to think responsibly
นี่เป็นหนึ่งใน 'ความคิดที่แม่จะมีในระหว่างที่เลี้ยงลูก?' แม้อายุของ Yunyoung เธอก็พยายามคิดอย่างมีความรับผิดชอบ
 But soon after, she couldn’t help but to fall asleep next to Yu-ye
แต่ไม่นานหลังจากนั้นเธอก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ แต่ต้องหลับไปกับ Yu-ye
 She hated racking her brain with things she couldn’t understand
เธอเกลียดการข่มขู่สมองด้วยสิ่งที่เธอไม่เข้าใจ
  p> Yunyoung thought the voice must have been a figment of Yu-ye’s imagination, but it continued to torture her
p> Yunyoung คิดว่าเสียงต้องเป็นข้ออ้างของจินตนาการของ Yu-ye แต่มันก็ยังทรมานเธอ
 Just as she thought Yu-ye fell into deep sleep, he bolted up to claim that he heard a voice
เช่นเดียวกับที่เธอคิดว่า Yu-ye นอนหลับสนิทเขาก็ปิดตัวขึ้นเพื่ออ้างว่าเขาได้ยินเสียง
 Who is there to blame? The worries snowballed bigger and bigger
ใครจะตำหนิ? 
 The documentary Yunyoung had watched a couple days ago explained the lives and experiences of those who were gifted by the Gods to become what is called a Mudang (shaman)
สารคดี Yunyoung ได้เฝ้ามองเมื่อสองวันที่แล้วได้อธิบายถึงชีวิตและประสบการณ์ของบรรดาผู้ที่มีพรสวรรค์จากพระเจ้าให้กลายเป็นสิ่งที่เรียกว่า Mudang (หมอผี)
  Mudangs were destined with the fate to witness the images of the dead, their wraths, and their messages to the living whether they liked it or not
Mudangs ถูกกำหนดชะตากรรมเพื่อเป็นพยานถึงภาพลักษณ์ของคนตายความกริ้วโกรธและข้อความของพวกเขาต่อชีวิตไม่ว่าจะชอบหรือไม่ก็ตาม
 Was Yu-ye a chosen Mudang? ‘No… … Since he is a guy, would that make him a Baksu Mudang (male shaman)?   Either way, it meant that something otherworldly was going to take over Yu-ye
คุณเป็นคนเลือกมั้ง? 
 To a delicate and petite middle-schooler like Yunyoung, it was a prediction worthy of devastation
สำหรับเด็กวัยกลางคนที่ละเอียดอ่อนและละเอียดอ่อนอย่าง Yunyoung นี่เป็นคำทำนายที่คุ้มค่าแก่การทำลายล้าง
 If she could have avoided it she would have already ran
ถ้าเธอสามารถหลีกเลี่ยงได้เธอก็วิ่งไปแล้ว
 But this was her most treasured and loved younger brother
แต่นี่เป็นพี่ชายที่รักและรักมากที่สุดของเธอ
 Therefore, she decided to have courage, and face things head on
ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะมีความกล้าหาญและเผชิญหน้ากับสิ่งต่างๆ
   From that day, Yunyoung started to watch Yu-ye closely
ตั้งแต่วันนั้น Yunyoung ก็เริ่มมาดู Yu-ye อย่างใกล้ชิด
 Throughout her observations, she was rather anxious and nervous than relieved
ตลอดการสังเกตของเธอเธอค่อนข้างกระวนกระวายใจและรู้สึกกระปรี้กระเายกว่าโล่งใจ
 Nothing was normal about him
ไม่มีอะไรเป็นปกติเกี่ยวกับเขา
 She wondered how she couldn’t see till now
เธอสงสัยว่าตอนนี้เธอมองไม่เห็นอะไร
 When she tried, it was truly astounding
เมื่อเธอพยายามก็น่าประหลาดใจอย่างแท้จริง
 First, although he was young, he was never scared of anything
แม้ว่าเขาจะอายุน้อยกว่า แต่เขาก็ไม่เคยกลัวอะไรเลย
 Thunder, ghosts, the darkness…the things other children feared couldn’t get a reaction out of Yu-ye
Thunder, Ghosts, Darkness ... สิ่งที่เด็กคนอื่น ๆ กลัวไม่สามารถรับปฏิกิริยาจาก Yu-ye ได้
 When she asked, he replied that he didn’t like the rain but loved the sound of thunder
เมื่อถามว่าเขาตอบว่าเขาไม่ชอบฝน แต่ชอบเสียงฟ้าร้อง
 Something about listening to it made him happier?   This situation alone was enough to see that he was fearless
บางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับการฟังมันทำให้เขามีความสุขมากขึ้น? 
 The voices that he seemed to hear scared Yunyoung rather than the boy himself
เสียงที่เขาดูเหมือนจะได้ยินก็ยิ่งกลัว Yunyoung มากกว่าเด็กชายตัวเอง
 He wasn’t startled or uncomfortable
เขาไม่ได้ตกใจหรืออึดอัด
 He showed enough understanding and acceptance of it to reassure Yunyoung from trembling in anxiousness
เขาแสดงความเข้าใจและยอมรับได้มากพอสมควรเพื่อให้มั่นใจว่า Yunyoung ตัวสั่นจากความวิตกกังวล
   Furthermore, how smart was he? It hasn’t been long since Yunyoung started teaching Yu-ye, but it seemed her knowledge wasn’t enough to teach him anymore
ยิ่งกว่านั้นเขาฉลาดแค่ไหน? 
  Recently, she threw him a high school math workbook that her sister bought
เมื่อเร็ว ๆ นี้เธอได้โยนสมุดงานคณิตศาสตร์ระดับมัธยมศึกษาที่น้องสาวซื้อมา
 Her knowledge had long since reached its limit
ความรู้ของเธอยาวนานถึงขีด จำกัด แล้ว
 “Ugh… Maybe its normal for a genius to hear voices…?” The more she looked, the more frustrated she became
"อืม ... บางทีปกติสำหรับอัจฉริยะที่จะได้ยินเสียง ... ?" ยิ่งเธอมองที่ผิดหวังมากขึ้นเธอกลายเป็น
 She wanted to stop watching the kid who surpassed her in almost everything
เธอต้องการหยุดดูเด็กที่ทะลุตัวเธอเกือบทุกอย่าง
 Although she sidetracked, Yunyoung continued to observe Yu-ye when he heard the voices
ถึงแม้ว่าเธอจะหันเหไปก็ตาม Yunyoung ยังคงสังเกตเห็น Yu-ye เมื่อได้ยินเสียง
 After observing, she realized that the voices had a set period before appearing again
หลังจากสังเกตแล้วเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าเสียงมีระยะเวลาตั้งไว้ก่อนที่จะปรากฏตัวอีกครั้ง
 The voices came once a week, always at the same time, and in the form of a woman’s voice
เสียงมาสัปดาห์ละครั้งเสมอในเวลาเดียวกันและในรูปแบบของเสียงผู้หญิง
 Yunyoung searched the house from corner to corner in case there really was a woman nearby, but at the time the voices were heard, no woman of any kind was ever spotted
Yunyoung ค้นหาบ้านจากมุมหนึ่งไปอีกมุมหนึ่งในกรณีที่มีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ใกล้ ๆ แต่ในเวลาที่ได้ยินเสียงผู้หญิงคนไหนไม่เคยพบเห็น
   Yunyoung needed to confirm if the voices were from another source, misheard and misinterpreted by Yu-ye as she expected, or a real human voice
Yunyoung จำเป็นต้องยืนยันว่าเสียงนั้นมาจากแหล่งอื่น ๆ ที่ได้ยินหรือตีความผิดโดย Yu-ye ตามที่เธอคาดไว้หรือเป็นเสียงมนุษย์จริงๆ
 The way to confirm was simple
วิธีการยืนยันก็ง่าย
 She needed to stay awake until Yu-ye woke up saying ‘I heard the voice’
เธอต้องตื่นตัวจนกว่า Yu-ye ตื่นขึ้นมาบอกว่า 'ฉันได้ยินเสียง'
 If she could hear it too, it would mean that the voice wasn’t Yu-ye’s imagination
ถ้าเธอได้ยินเสียงมันก็หมายความว่าเสียงไม่ได้เป็นจินตนาการของ Yu-ye
   But to her embarrassment, her plans to stay awake always went to dust
แต่ด้วยความละอายของเธอแผนการของเธอที่จะตื่นขึ้นมาก็เป็นไปอย่างต่อเนื่อง
 Every day she fell asleep while trying to keep an eye on Yu-ye, but only to be woken up by Yu-ye’s grandmother shaking her from the depths of her sleep
ทุกๆวันเธอหลับไปในขณะที่พยายามเฝ้าดูคุณอยู่ แต่เพียงเพื่อที่จะตื่นขึ้นมาโดยคุณยายที่เขย่าตัวเธอจากความลึกของการนอนหลับของเธอ
 Finally, when Yunyoung admitted to herself the obvious fact that she ‘had a hard time staying up because she was tired and sleepy’, she started to prepare for the worst
ในที่สุดเมื่อ Yunyoung ยอมรับความจริงที่เห็นได้ชัดว่าเธอ 'มีช่วงเวลาที่ยากลำบากขึ้นเพราะเธอเหนื่อยและง่วงนอน' เธอเริ่มเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับสิ่งเลวร้ายที่สุด
 To stay away from sleeping later, Yunyoung slept through the school recess, lunchtime and even during the class
เพื่อหลีกเลี่ยงการนอนหลับในภายหลัง Yunyoung หลับไปในโรงเรียนตอนกลางวันและแม้ในชั้นเรียน
 Yunyoung was yelled at by her teachers in every hour in different classes
Yunyoung ตะโกนใส่ครูของเธอทุกชั่วโมงในชั้นเรียนที่ต่างกัน
 Thus, she could obtain the trained, foolproof mental state where she could stay awake without sleeping for a long time
ดังนั้นเธอจึงสามารถได้รับการฝึกอบรมสภาพทางจิตที่ไม่สามารถจะเข้าใจผิดได้ซึ่งเธอสามารถตื่นตัวได้โดยไม่ต้องนอนเป็นเวลานาน
 In case the environment mattered, Yunyoung still acted the same towards Yu-ye, pulling him closer and lending her arm as a pillow as always
ในกรณีที่สภาพแวดล้อมมีความสำคัญ Yunyoung ก็ยังคงทำแบบเดียวกันกับ Yu-ye, ดึงเขาเข้ามาใกล้และให้ยืมแขนของเธอเหมือนหมอนเสมอ
 With Yu-ye tight in her arms, Yunyoung focused all her senses to her ears
ยูยองจับความรู้สึกของเธอไว้ที่หูของเธอ
 She started to wonder how much time had passed
เธอเริ่มแปลกใจเวลาที่ผ่านไป
 It had been a while since she froze in place, waiting in silence
เป็นเวลานานแล้วที่เธอยืนนิ่งรออยู่ในความเงียบ
 She couldn’t tell the time because she focused all her muscles on staying still, causing them to become stiffened and uncomfortable
เธอไม่สามารถบอกเวลาเพราะเธอเน้นกล้ามเนื้อทั้งหมดของเธอในการเข้าพักยังคงทำให้พวกเขากลายเป็นแข็งและอึดอัด
 Sound she heard, if any, were mere everyday sounds
เสียงที่เธอได้ยินถ้าเป็นเพียงเสียงในชีวิตประจำวัน
 The heater running next door, the faint bark of a dog, a man, probably Mr
เครื่องทำความร้อนที่วิ่งถัดไปมีเปลือกหมองของหมาตัวผู้อาจเป็นนาย
 Lee as always, shouting in a slur, heavily drunk……Nothing out of the norm
ลีเช่นเคยตะโกนใส่คนอนาถาเมาอย่างหนัก ... ไม่มีอะไรออกมาจากบรรทัดฐาน
 Then Yu-ye jolted as he let out a little “Ah!” He had been sleeping like a corpse until he suddenly jumped up as his eyes flew open, frantically searching for the source of the noise
จากนั้นยูยองก็ตื่นตระหนกขณะที่ปล่อยให้ "Ah!" เขานอนหลับราวกับซากศพจนกระพือปีกรีบกระโดดขึ้นขณะที่ดวงตาของเขาบินกระพือปีกและกำลังมองหาแหล่งที่มาของเสียง
 Then, when his eyes met Yunyoung’s wide, startled eyes, he gave an awkward smile
จากนั้นเมื่อดวงตาของเขาได้พบกับดวงตาที่งงงวยของ Yunyoung เขาก็ให้รอยยิ้มที่น่าอึดอัดใจ
 Yunyoung’s ears couldn’t catch the woman’s voice
หูของ Yunyoung ไม่สามารถจับเสียงของผู้หญิงได้
 “Did you hear the voice again?” “Yea… I thought I heard it loud and clear…… I guess I just heard it wrong again
"คุณได้ยินเสียงอีกครั้งหรือไม่?" "ใช่แล้ว ... ฉันคิดว่าฉันได้ยินเสียงดังและชัดเจน ... ฉันเดาว่าฉันได้ยินผิดอีกครั้ง
” Yu-ye scratched his head as if he were to say sorry
Yu-ye เกาศีรษะราวกับว่าเขากำลังจะขอโทษ
 “Okay then
"เอาล่ะ
 You should sleep more
คุณควรนอนมากขึ้น
 I’ll lend you my arm as a pillow
ฉันจะให้คุณยืมแขนของฉันเป็นหมอน
” “O
"O
okay” Yu-ye managed to look around once more even as his eyes were drooping shut
เอาล่ะ "Yu-ye สามารถมองไปรอบ ๆ อีกครั้งแม้ในขณะที่ดวงตาของเขาหลบตา
 Then, like a drugged chicken, he dropped into Yunyoung’s arms, deep in sleep
จากนั้นเหมือนไก่ที่ถูกยาเขาก็หล่นลงไปในแขนของ Yunyoung นอนหลับสนิท
 As Yunyoung kept her gaze at Yu-ye, she was worried sick
ขณะที่ยูยงจางคอยจ้องมองยูยองอยู่เธอรู้สึกเป็นห่วงเป็นอย่างมาก
 ‘It must be his imagination hallucinating the voice
"มันต้องเป็นจินตนาการของเขาที่ทำให้เกิดเสียงหัวเราะ
 Should I bring him to the hospital?’   Her heart was already at the hospital with Yu-ye, but a realistic problem faced the two
ฉันควรพาเขาไปที่โรงพยาบาลหรือไม่? "หัวใจของเธออยู่ที่โรงพยาบาลกับ Yu-ye แต่ปัญหาที่เกิดขึ้นจริงต้องเผชิญกับทั้งสองคน
 Their money wasn’t short by a couple cents or even a couple dollars
เงินของพวกเขาไม่สั้นโดยเซนต์สองสามหรือแม้แต่คู่ดอลลาร์
 They had no money at all
พวกเขาไม่มีเงินเลย
 Yunyoung’s allowance per day was two dollars
ค่าเผื่อ Yunyoung ต่อวันอยู่ที่ 2 ดอลลาร์
 The bus costs $1
รถบัสราคา $ 1
80 which would leave the two with only 20 cents to spare
80 ซึ่งจะปล่อยให้ทั้งสองมีเพียง 20 เซนต์เพื่อสำรอง
 Even if she was to save up for a week, it would only amount to a dollar at best
แม้ว่าเธอจะต้องประหยัดเงินได้เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ แต่ก็จะมีค่าเท่ากับเงินดอลลาร์ที่ดีที่สุดเท่านั้น
 If she had anything to trust, it was her red piggy bank she had been raising for a couple years, but sadly, it had long been slaughtered by her older sister
ถ้าเธอมีอะไรน่าไว้ใจก็คือธนาคารลูกหมูสีแดงที่เธอเลี้ยงดูมาสองปี แต่อย่างเศร้ามันได้รับการสังหารจากพี่สาว
   Yunyoung told Yu-ye’s grandmother about his hallucinations, telling her she needed to take him to the hospital
Yunyoung บอกยาย Yu-ye เกี่ยวกับภาพหลอนของเขาบอกเธอว่าเธอจำเป็นต้องพาเขาไปที่โรงพยาบาล
 To her disappointment, the grandmother’s reactions were meek
ถึงความผิดหวังของเธอปฏิกิริยาของย่าก็อ่อนโยน
 She replied that he went to the hospital when he was little, and the doctor said he was fine, therefore, he didn’t need to go again
เธอตอบว่าเขาไปโรงพยาบาลเมื่อตอนที่เขายังเด็กอยู่และหมอบอกว่าเขาสบายดีเขาไม่ต้องไปอีก
 Her logic didn’t make any sense to Yunyoung
ตรรกะของเธอไม่ได้ทำให้รู้สึกถึง Yunyoung
 Yu-ye said she was her blood-related grandmother
Yu-ye กล่าวว่าเธอเป็นย่าที่เกี่ยวข้องกับเลือดของเธอ
 But how is it that she didn’t seem to have an ounce of consideration or love for her only grandson? Did it have to do with Yu-ye’s parents who never seemed to be around? Yunyoung was curious but wasn’t stupid or inconsiderate enough to ask Yu-ye directly
แต่มันเป็นอย่างไรที่เธอไม่ได้ดูเหมือนจะมีออนซ์ของการพิจารณาหรือความรักสำหรับหลานชายคนเดียวของเธอ? 
   At last, Yunyoung hurried over to her school nurse in desperation
ในที่สุด Yunyoung รีบไปหาพยาบาลในโรงเรียนด้วยความสิ้นหวัง
 She explained that her 8-year-old younger brother hears hallucinated voices regularly, but she didn’t have enough money to bring him to a hospital to have a check-up
เธออธิบายว่าน้องชายวัย 8 ปีของเธอฟังเสียงหัวเราะบ่อย ๆ แต่เธอไม่มีเงินเพียงพอที่จะพาเขาไปที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจสุขภาพ
 The school nurse replied that some children who are raised in an unstable household in their youth show such symptoms and behavior
พยาบาลของโรงเรียนตอบว่าเด็กบางคนที่เลี้ยงดูในครอบครัวที่ไม่มั่นคงในวัยเยาว์แสดงอาการและพฤติกรรมดังกล่าว
 After hearing the nurse, Yunyoung thought of the neglectful attitude of Yu-ye’s grandmother
หลังจากได้ยินนางพยาบาล Yunyoung คิดถึงทัศนคติที่ไม่ดีของคุณย่าของ Yu-ye
 Surely that kind of no interest would bring a child all sorts of problems
แน่นอนว่าไม่มีความสนใจอะไรที่จะนำมาซึ่งปัญหาทุกประเภทของเด็ก ๆ
   The school nurse told Yunyoung that unless the voices are being heard in shorter intervals than before, the symptoms will fade away with time
พยาบาลของโรงเรียนบอก Yunyoung ว่าถ้าเสียงไม่ได้ยินในช่วงเวลาที่สั้นกว่าก่อนอาการจะเลือนหายไปกับเวลา
 Relieved to hear that it would be healed naturally, Yunyoung came home pleased
โล่งใจที่ได้ยินว่ามันจะได้รับการเยียวยาตามธรรมชาติ Yunyoung กลับมาพอใจ
 Yunyoung thought if his grandmother wasn’t going to change, at least she would make sure to make Yu-ye’s mind at peace
Yunyoung คิดว่าถ้ายายของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปอย่างน้อยที่สุดเธอก็จะทำให้ใจของ Yu-ye สงบ
 To be honest, other options really did not exist
ความจริงแล้วตัวเลือกอื่น ๆ ไม่มีอยู่จริง
   A few more days have passed again, and Yu-ye woke up from the voices
อีกสักสองสามวันที่ผ่านมาอีกและยู - คุณตื่นขึ้นมาจากเสียง
 Yunyoung, who was waiting for Yu-ye to get up from the voices, grabbed Yu-ye’s waist then threw him on the stack of soft linens she had laid out prior to napping
Yunyoung กำลังรอให้ Yu-ye ลุกขึ้นจากเสียงคว้าเอวของ Yu-ye จากนั้นโยนมันลงบนกองผ้านุ่ม ๆ ที่เธอวางไว้ก่อนนอน
 She hoped that the shock would make him forget about the voices as she held him in her arms to sleep
เธอหวังว่าการช็อตจะทำให้เขาลืมเสียงขณะที่เธอกอดเขาไว้ในอ้อมแขนให้นอนหลับ
 Yu-ye, who flailed about in surprise slowly stopped and fell back asleep
Yu-ye, คนที่ขลุกอยู่กับความประหลาดใจอย่างช้าๆก็หยุดและหลับไป
 The faint, sweet scent of Yunyoung brought peace to his heart
กลิ่นอ่อน ๆ ของ Yunyoung นำความสงบมาสู่หัวใจของเขา
 Yunyoung, looking at Yu-ye with her eyes half asleep, felt relieved at his response
Yunyoung มองไปที่ Yu-ye ด้วยสายตาหลับสนิทรู้สึกโล่งใจที่คำตอบของเขา
 Only then, she fell asleep next to him
เพียงแค่นั้นเธอก็หลับไปข้างๆเขา
 After that day, Yu-ye almost never said he heard voices again
หลังจากวันนั้นยูยอนเกือบจะไม่เคยพูดว่าเขาได้ยินเสียงอีกครั้ง