Chapter 39 Book 1: Winds Begin to Blow in Tai Yuan Chapter 39 – A Shocking Arrow   Have you, been well? That silent greeting, was like colossal thunder sounding in the depths of her heart
บทที่ 39 เล่ม 1: ลมเริ่มพัดในไท้หยวนบทที่ 39 - ลูกศรตกตะลึง 
 Meng Fuyao had fantasized many times about the reunion of her and Yuan Zhaoxu
Meng Fuyao เคยจินตนาการหลายครั้งเกี่ยวกับการชุมนุมของเธอและ Yuan Zhaoxu
 Perhaps in some kind of festival setting, perhaps at some aristocrat’s banquet, perhaps in his own country – but she had never thought, she would meet him again on the night of Tai Yuan’s palace coup; and when meeting again, he would even be standing by the side of her enemy, and her blade, would be pointing at his heart
บางทีบางทีอาจจะอยู่ในงานเลี้ยงเทศกาลบางอย่างบางทีอาจเป็นงานเลี้ยงของขุนนางบางคนอาจจะอยู่ในประเทศของตัวเอง แต่เธอไม่เคยคิดว่าจะได้พบเขาอีกครั้งในคืนรัฐประหารในวังไทยวน 
 Being pointed at his heart by her blade, he still maintained his usual faint smile, and even earnestly greeted her
ถูกชี้ไปที่หัวใจด้วยใบพัดของเธอเขายังคงยิ้มอ่อนเปียกไว้เป็นประจำและแม้แต่ทักทายเธออย่างจริงจัง
 Meng Fuyao was in front of the horse, her body dropping down
เม้งฟู่เจู่อยู่หน้าม้าร่างของเธอหล่นลงไป
 Her blade was still glowing, yet her heart had already mysteriously softened
ใบของเธอยังคงเร่าร้อน แต่หัวใจของเธอก็อ่อนลงอย่างลึกลับแล้ว
 Especially when she had read the meaning of his lips
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธออ่านความหมายของริมฝีปาก
 Especially when Yuan Zhaoxu’s robes suddenly shifted, and peeked out a snowy large head
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อชุดของ Yuan Zhaoxu เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันและมองออกหัวขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยหิมะ
 That large head swiveled its black eyes, and seeing the blade light, it swiftly pulled out a strand of hair, holding it horizontally to block
ศีรษะขนาดใหญ่ที่หมุนดวงตาสีดำและมองเห็นแสงใบพัดให้ดึงเส้นผมออกอย่างรวดเร็วจับมันไว้ในแนวนอนเพื่อป้องกัน
 Did it believe that the hairs on its butt were the legendary swords Ganjiang and Moye?[1] Meng Fuyao had a sudden urge to smile, but before her smile could appear there also came the urge to cry
เชื่อไหมว่าขนบนก้นมีดาบตำนาน Ganjiang และ Moye? [1] Meng Fuyao มีการกระตุ้นอย่างฉับพลันเพื่อยิ้ม แต่ก่อนที่รอยยิ้มของเธอจะปรากฏขึ้นที่นั่นก็มากระตุ้นให้ร้องไห้
 In the end, she didn’t smile, and didn’t cry
ในที่สุดเธอก็ไม่ยิ้มและไม่ร้องไห้
 Her energy was exhausted, and she directly fell down
พลังงานของเธอหมดและเธอล้มลง
 With this fall her heart silently cried not good
กับฤดูใบไม้ร่วงนี้หัวใจของเธอเงียบ ๆ ร้องไห้ไม่ดี
 In any case, Yuan Zhaoxu was right now the helper of Qi Xunyi
ไม่ว่ากรณีใด ๆ Yuan Zhaoxu เป็นผู้ช่วยเหลือของ Qi Xunyi
 She had failed to steal the horse to clear the gates, so Yun Hen would definitely refuse to escape by himself
เธอล้มเหลวที่จะขโมยม้าเพื่อล้างประตูดังนั้นยุนฮะแน่นอนจะปฏิเสธที่จะหลบหนีด้วยตัวเอง
 It was her that brought harm to him yet again
มันเป็นของเธอที่ทำให้เกิดอันตรายต่อเขาอีกครั้ง
 She fell, falling into a warm chest
เธอล้มลงและล้มลงในอกที่อบอุ่น
 The skin revealed above his collar was as smooth as his satin robes, containing a curious faint fragrance
ผิวที่เผยให้เห็นเหนือคอของเขาเรียบเนียนราวกับผ้าซาตินที่มีกลิ่นหอมจาง ๆ
 The skin on the back of her neck slightly rubbed on his chest, and she felt her whole body catch on fire in that instant
ผิวบริเวณด้านหลังของลำคอเล็กน้อยถูบนหน้าอกของเขาและเธอรู้สึกว่าทั้งร่างของเธอติดไฟในทันที
 Those flames rushed across her body, yet she didn’t feel burning pain, only feeling warm and drowsy, as if she had soaked into toasty hot spring
เปลวไฟลุกลามไปทั่วร่างของเธอ แต่เธอก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดที่ถูกเผาไหม้เพียงรู้สึกอบอุ่นและง่วงราวกับว่าเธอได้แช่ลงในน้ำพุร้อนร้อน
 From her fingers to her toes, everything relaxed
จากนิ้วมือของเธอไปจนถึงเท้าของเธอทุกอย่างผ่อนคลาย
 This one night’s continuous thrilling dangers, rushing and toiling around, were all in this moment gathered, soothed, and brushed away like wisps of cloud and gentle wind by the warmth
คืนนี้อันตรายอย่างต่อเนื่องน่าตื่นเต้นวิ่งและ toiling รอบเป็นทั้งหมดในขณะนี้รวบรวม, soothed และแปรงไปเช่น wisps ของเมฆและลมอ่อนโยนโดยความอบอุ่น
 The breath of the man behind her was warm and enthralling, as if it was a beautiful dream that would make one lose themselves; or as if a fresh breeze drifting from the state of Xuanyuan where the four seasons were like spring; or as if a pool of rippling fragrant jade water in Tai Yuan’s most beautiful lotus pond, soft, enchanting, ever-present
ลมหายใจของชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังเธออบอุ่นและทำให้เป็นที่รักราวกับว่ามันเป็นความฝันที่สวยงามที่จะทำให้ตัวเองสูญเสียตัวเอง; 
 His lips were very close to her, so close that with the movements of the horse’s back, they would brush past the tips of her ears time and time again, creating a heart-penetrating itch
ริมฝีปากของเขาอยู่ใกล้เธอมากจนใกล้เคียงกับการเคลื่อนไหวของหลังม้าพวกเขาจะแปรงปลายหูของเธอตลอดเวลาและอีกครั้งทำให้เกิดอาการคันที่เจาะเข้าไปในหัวใจ
 The scorching hot breath floated past her cheeks, soft and moist just like sensitive kisses
ลมหายใจร้อนแผดจ้าไหลผ่านแก้มของเธอนุ่มชุ่มชื่นเช่นเดียวกับจูบอันละเอียดอ่อน
 Meng Fuyao stiffened her back, not daring to move, yet her whole body began to soften cun by cun, softening into cotton, into mist, into a web, horizontally silk and vertically silk
Meng Fuyao แข็งตัวหลังของเธอไม่กล้าที่จะย้าย แต่ร่างกายของเธอเริ่มที่จะทำให้ cun นุ่มนวลโดย cun, อ่อนลงในฝ้ายลงในหมอกลงในเว็บผ้าแนวนอนและผ้าแนวตั้ง
 This instant was like a flash of starlight, yet this instant was also like an everlasting thousand years
ช่วงเวลานี้เหมือนกับแสงดาวฤกษ์ แต่คราวนี้ก็เหมือนพันปีที่นิรันดร์
 In her trance she heard that person’s voice softly sound by her ear, containing a faint humor
ในความมึนงงเธอได้ยินเสียงคนนั้นเสียงเบา ๆ ข้างหูของเธอซึ่งมีอารมณ์ขันจาง ๆ
 Listening to this kind of laugh, she felt that four seasons of flowers all bloomed in one moment
ฟังเสียงหัวเราะแบบนี้เธอรู้สึกว่าทั้งสี่ฤดูกาลของดอกไม้บานทั้งหมดในช่วงเวลาหนึ่ง
 “I really want to kiss you …” Meng Fuyao trembled, dazedly wondering if this person’s voice was laced with poison? The simplest words said by him, was as if every word had attached golden hooks, rising and falling while hooking onto the listener’s heart
"ฉันอยากจะจูบคุณจริงๆ ... " เม้งฟู่เจว่ายงุนงงสงสัยว่าเสียงของคนคนนี้มีพิษหรือไม่? 
 She rubbed her face
เธอถูใบหน้าของเธอ
 It seemed to be on fire
มันดูเหมือนจะเป็นไฟ
 That voice paused
เสียงนั้นหยุดชั่วคราว
 When it rose up again, it already contained a vague sense of regret
เมื่อมันลุกขึ้นอีกครั้งมันก็มีความรู้สึกคลุมเครือ
 “Unfortunately … we can’t right now
"น่าเสียดายที่เราไม่สามารถทำได้ในตอนนี้
” The words had just fell, when behind her came emptiness
"คำพูดเพิ่งพังทลายลง
 That warm spring suddenly vanished, causing her heart to feel as if it had become empty as well
ฤดูใบไม้ผลิที่อบอุ่นก็หายไปทำให้หัวใจเธอรู้สึกราวกับว่ามันว่างเปล่าเช่นกัน
 She quickly turned her head, and saw that wide-robed, long-sleeved man soar backwards in retreat, conceding the horse beneath her
เธอรีบหันศีรษะของเธอและเห็นว่าชายเสื้อแขนยาวกระโจนเข้าหาถอยหลังเข้าของและยอมให้ม้าอยู่ข้างใต้เธอ
 He landed on the ground
เขาลงไปที่พื้น
 With a turn of his body that was like floating clouds and sweeping wind, in his hands had already appeared a bow
กับการเปิดของร่างกายของเขาที่เป็นเหมือนเมฆลอยและลมกวาดในมือของเขาได้ปรากฏตัวขึ้นแล้วโบว์
 A vermilion bowstring, dark black arrow feathers, and an iron arrowhead that dimly flashed with light
กระโปรงสีม่วงเข้มและหัวเหล็กที่สลัวประกายแสง
 As he lightly smiled, his fingers flew and he dexterously nocked the arrow while pulling the bow
ขณะที่เขายิ้มอย่างนุ่มนวลนิ้วมือของเขาบินและเขาหย่อนลูกศรอย่างกะทัดรัดขณะดึงคันธนู
 The bow turned into the shape of a full moon under the gaze of the completely shocked Yan Lie, in the astonishment of the angrily running Qi Xunyi who had been thrown off the horse, in the midst of the footsteps of the chasing soldiers that traveled from the stretch of heavy darkness behind his body
ธนูกลายเป็นรูปพระจันทร์เต็มดวงภายใต้การจ้องมองของ Yan Lie ที่น่าตกใจอย่างสิ้นเชิงด้วยความประหลาดใจจากการที่ Qi Xunyi โกรธที่ถูกไล่ออกจากสนามม้าท่ามกลางเสียงฝีเท้าของทหารไล่ล่าที่เดินทางมาจาก 
 It aimed towards, Meng Fuyao
มุ่งเป้าไปที่ Meng Fuyao
 …… That arrow was bone-chilling cold
...... ลูกศรที่เย็นเยือกหนาว
 Never had it been as cold as it was right now
ไม่เคยมีอากาศหนาวจัดเหมือนตอนนี้
 On top of the horse Meng Fuyao turned her head, numbly staring at that arrow that was tightly fixed on her like the eyes of a hawk, as well as, that graceful, dignified man who was pulling the bow and arrow
มองไปที่ลูกศรที่ติดแน่นกับเธอเหมือนดวงตาของเหยี่ยวรวมถึงชายที่สง่างามและสง่างามที่กำลังดึงคันธนูและลูกศรอยู่ด้านบนของม้า Meng Fuyao หันหัวของเธอ
 In that moment the air suddenly stilled, so quiet that the sputters of the torches and the breathing noises stifled from nervousness could be heard
ในช่วงเวลานั้นอากาศก็สงบนิ่งสงบเงียบจนเกิดเสียงกระเพื่อมของไฟฉายและเสียงหายใจที่หงุดหงิดจากความกระวนกระวายใจ
 Firelight shown on the girl who was twisting her body and looking back
ไฟฉายปรากฏบนหญิงสาวที่บิดตัวและมองย้อนกลับไป
 Her face was calm, yet her eyes were pristinely brilliant like the unmelting snow on top of distant mountains
ใบหน้าของเธอสงบนิ่ง แต่ดวงตาของเธอดูสดใสเหมือนหิมะที่ไม่ละลายน้ำบนยอดเขาที่ไกล
 Inside that gaze was slowly surfacing surprise, hesitation, shock, confusion … thousands of words, all of them wanting to say the worries in her heart that could not be said out loud
ภายในจ้องมองที่เกิดขึ้นอย่างช้าๆทำให้เกิดความประหลาดใจความลังเลความตกใจความสับสนวุ่นวายคำพูดนับพัน ๆ คำทุกคนต้องการจะพูดถึงความกังวลใจที่ไม่สามารถพูดออกมาได้
 This kind of complicated gaze that was inexpressible through words, was like a heavy hammer that impacted the depths of the many people’s hearts
สายตาที่ซับซ้อนซึ่งมองไม่เห็นด้วยคำพูดนั้นเป็นเหมือนค้อนทุบที่กระทบต่อความลึกของหัวใจของคนจำนวนมาก
 For a time, everyone had forgotten to move
เป็นเวลาที่ทุกคนลืมที่จะย้าย
 Only the man whom that gaze was directed towards was still faintly smiling without a change in expression, the hand that held the bow steady like a mountain
เฉพาะผู้ชายที่จ้องมองก็มุ่งไปยังยิ้มเบา ๆ โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกมือที่ถือคันธนูคงที่เหมือนภูเขา
 The bowstring was pulled too tightly, and let out deep creaking groans from under his palm, sounding as if it contained a profound sigh
สายรัดถูกดึงแน่นเกินไปและปล่อยให้เสียงพึมพัมครึ้มจากใต้ฝ่ามือของเขาฟังราวกับว่ามันมีการถอนหายใจที่ลึกซึ้ง
 His finger shifted back cun by cun
นิ้วของเขาขยับหลัง cun โดย cun
 The arrow on the bowstring, was unavoidably fired! “Xiu!”   Translator Note: Hey guys, school has started so future updates will be slower than in the summer
ลูกธนูบนลูกธนูยิงไม่ได้! 
 I’m aiming for a chapter every two days, we will see how it goes
ฉันกำลังเล็งบททุกสองวันเราจะดูว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร
 Book 1 is almost over though, only 6 more chapters to go!
หนังสือเล่มที่ 1 เกือบจะหมดไปแล้วเหลืออีกแค่ 6 บทเท่านั้น!