Chapter 2 GrandS Chapter 2 Chapter 2 Gold medalist Lee Young Suk #2 TL: Xceed02/ ED: Obelisk     The yell that Young Suk produced was comparable to the roar of a lion
บทที่ 2 GrandS บทที่ 2 บทที่ 2 ผู้ชนะเลิศเหรียญทอง Lee Young Suk # 2 TL: Xceed02 / ED: Obelisk เสียงตะโกนที่ Young Suk ผลิตได้เปรียบได้กับเสียงคำรามของสิงโต
 Everyone was so surprised that they held they froze up like scared rabbits
ทุกคนรู้สึกประหลาดใจมากที่พวกเขาทำให้พวกเขาแข็งตัวเหมือนกระต่ายกลัว
 The player that was about to hit his leg with the racket froze too
ผู้เล่นที่กำลังจะตีขาของเขาด้วยไม้ที่แช่แข็งเกินไป
 The madness in his disappeared suddenly
ความบ้าคลั่งในตัวเขาหายไปอย่างกระทันหัน
 On the other hand in Young Suk’s eye the flame of anger too place
ในทางกลับกันในดวงตาของ Young Suk เปลวเพลิงแห่งความโกรธมากเกินไป
 With Young Suk in the center, the mood in the court became gloomy
อารมณ์อ่อนเยาว์อยู่ในใจกับหนุ่มซุค
 “Tae Su you imbecile what were you trying to do!! Come here!!” Being called out by his senior Tae Su put the racket on his lap and pulled himself toward Young Suk
"แทยังซูคุณนึกไม่ดีว่าคุณกำลังพยายามทำอะไร !! 
 The way he was able to control his movement with only one hand showed that he indeed has the skill of a national team player
วิธีการที่เขาสามารถควบคุมการเคลื่อนไหวของเขาด้วยมือเดียวแสดงให้เห็นว่าเขามีทักษะของทีมชาติอย่างแท้จริง
 However, Young Suk’s eye was focused only on Tae Su’s arm
อย่างไรก็ตามดวงตาของ Young Suk ได้เน้นที่แขนของแทยังเท่านั้น
 It was thin while strong and you could see the muscle moving
มันบางขณะแข็งแรงและคุณจะเห็นกล้ามเนื้อเคลื่อนที่
 The wrist slightly bent inward, the index and ring finger bend strangely
ข้อมืองอเล็กน้อยด้านในดัชนีและนิ้วก้อยงอแปลก
 The cramp caused all this to happen
อาการตะคริวเกิดขึ้นทั้งหมดนี้เกิดขึ้น
 This was something that wouldn’t happen to normal people
นี่คือสิ่งที่จะไม่เกิดขึ้นกับคนปกติ
The pain should be incredible but Tae Su just gritted his teeth and kept quiet
ความเจ็บปวดน่าจะเหลือเชื่อ แต่แทยองก็กรูกันฟันและเงียบ ๆ
Snap
ตะครุบ
Young Suk smacked Tae Su who had come in front of him
Young Suk แทคเทสแทซึ่งเข้ามาข้างหน้าเขา
The strength behind the smack was so great that Tae Su’s wheel chair spun around
ความแรงที่อยู่เบื้องหลังการตีก็ยิ่งใหญ่มากจนล้อเลื่อนของนางซุนหมุนไปรอบ ๆ
While Young Suk was looking at Tae Su’s back he secretly let out a sigh
ขณะที่ Young Suk มองไปที่ด้านหลังของ Tae Su เขาแอบถอนหายใจ
The look of aching in Young Suk’s eye when seen by the others was enough to cause them to feel sadness pulling at their heartstring
รูปลักษณ์ของความเจ็บปวดในดวงตาของ Young Suk เมื่อเห็นคนอื่นก็เพียงพอที่จะทำให้พวกเขารู้สึกเศร้าที่ดึงออกมาจากหัวใจของพวกเขา
Young Suk quickly dispersed the look of anxiousness in his face and slowly massaged Tae Su’s shoulder
หนุ่มซุครีบกระวนกระวายใจจากรูปลักษณ์ของความกังวลบนใบหน้าของเขาและค่อยๆสับนวดไหล่ของแทซู
 Even though there was a lot of strength in Young Suk’s hand he massaged the muscle delicately and precisely
ถึงแม้จะมีพลังมากในมือของ Young Suk เขาก็นวดกล้ามเนื้ออย่างประณีตและแม่นยำ
 Contrary to the gentle touch of Young Suk’s hand the voice that came out full of his spirit and was as deep as an abyss
ตรงกันข้ามกับความอ่อนโยนของมือ Young Suk เสียงที่ออกมาเต็มไปด้วยจิตวิญญาณของเขาและได้ลึกเท่าที่ลึกลับ
 Tae Su suddenly had chills run down his spine
แทเทซก็มีอาการหนาวสั่นวิ่งลงกระดูกสันหลังของเขา
 “Why are you blaming your leg
"ทำไมคุณตำหนิที่ขาของคุณ
” “I’m sorry
" "ฉันขอโทษ
” Said Tae Su with his head hanging down
"Tae Su กล่าวกับศีรษะของเขาที่ห้อยลงมา
He was scolding him but at the same time, he wasn’t
เขาตำหนิเขา แต่ในเวลาเดียวกันเขาไม่ได้
 Tae Su was fully aware of this as he was being massaged
แทซองรู้เรื่องนี้อย่างเต็มที่
 It was as if he was consoling and encouraging him
ราวกับว่าเขาปลอบโยนและให้กำลังใจเขา
 Most of the veteran players knew that behind Young Suk’s bright career there was a lot of pain
ส่วนใหญ่ของผู้เล่นเก๋ารู้ว่าหลังอาชีพสดใสของ Young Suk มีอาการปวดมาก
 It was something that they went through to
มันเป็นสิ่งที่พวกเขาเดินผ่านไป
What Young Suk maybe was the cause
Young Suk อาจเป็นสาเหตุ
 Tears and blood started to drip through the racket string
น้ำตาและเลือดเริ่มไหลผ่านสายไม้
 He was so angry that he bit his lip till it bled
เขาโกรธมากจนเขากอดริมฝีปากจนเลือดออก
Young Suk face started to wrinkle from the emotion he couldn’t see it but he could feel though Tae Su;s body
ใบหน้าของหนุ่มซุยเริ่มขรุขระจากอารมณ์ที่เขาไม่สามารถมองเห็น แต่เขาก็รู้สึกได้ถึงแม้ว่าร่างกายของแทยอง
 He knew because he knew the anger and sorrow that it hurt Young Suk more
เขารู้เพราะเขารู้ถึงความโกรธและความเศร้าโศกที่มันเจ็บ Young Suk มากขึ้น
 “What are you when you’re on the court?” “… An athlete” “Correct, you aren’t a handicapped but an athlete and an athlete must always work to overcome their shortcomings
"คุณเป็นอะไรเมื่อคุณอยู่ในศาล?" "... นักกีฬา" "ถูกต้องคุณไม่พิการ แต่นักกีฬาและนักกีฬาต้องทำงานเพื่อเอาชนะข้อบกพร่องของพวกเขาเสมอ
 You can’t blame anything else
คุณไม่สามารถตำหนิอะไรก็ได้
 Don’t make yourself miserable
อย่าทำให้ตัวเองน่าสังเวช
” “…Yes
"" ... ใช่
” For through period of time Young Suk quietly massaged Tae Su
"สำหรับช่วงเวลาที่ผ่านมา Young Suk ได้ทุบตีแทชู่อย่างเงียบ ๆ
 He started from the back to the neck, arm, and to the fingers
เขาเริ่มจากด้านหลังถึงคอแขนและนิ้วมือ
How much time had passed, Tae Su tried to open his mouth
เวลาที่ผ่านไปแทยอนพยายามจะเปิดปาก
 “Did the cramp untie?” “Yes
"ตะคริวแก้หรือไม่?" "ใช่
” “Then go back and rest today, and shower properly
"" แล้วกลับไปพักผ่อนวันนี้และอาบน้ำอย่างถูกต้อง
” Young Suk patted Tae Su’s back a few time and pushed Tae Su’s hand to spin him back
"Young Suk ตบหลัง Tae Su มาสักสองสามครั้งและผลักมือของ Tae Su ให้หมุนเขากลับมา
 What to say the mood was an unpleasant and depressing mood
สิ่งที่จะบอกว่าอารมณ์เป็นอารมณ์ที่ไม่พึงประสงค์และตกต่ำ
 * * * Beep! Beep!The sound was quite like the morning, like every day Young Suk was watching the wheelchair being carried by the holder
* * * เสียงเตือน! 
 To Young Suk this time stretched forever
ถึง Young Suk คราวนี้ก็ยืดออกไปเรื่อย ๆ
 Now that he was no longer an athlete Young Suk contemplated if he should smoke while the wheelchair was being put into the trunk, but he was too afraid for despising himself to try
ตอนนี้เขาไม่ได้เป็นนักกีฬาอีกต่อไป Young Suk ใคร่ครวญว่าเขาควรจะสูบขณะที่รถเข็นถูกใส่เข้าไปในลำตัว แต่เขาก็กลัวที่จะดูถูกตัวเองมากเกินไป
 He just couldn’t try anything that would be harmful to himself
เขาไม่สามารถลองอะไรที่จะเป็นอันตรายต่อตัวเองได้
 Nowadays there were cars that people with a wheelchair could drive and Young Suk was contemplating if he should but that
ปัจจุบันมีรถที่คนที่มีรถเข็นคนพิการสามารถขับรถได้และ Young Suk กำลังพิจารณาว่าเขาควรจะทำเช่นไร
 “Phew
"วุ้ย
” The breath he blew out left a track in the air
"ลมหายใจที่เขาพ่นออกมาทิ้งไว้ในอากาศ
 The weather was getting colder
อากาศก็เย็นลง
Young Suk closed and locked the door while he was in the wheelchair
Young Suk ปิดและล็อคประตูขณะที่เขาอยู่ในรถเข็น
 While he was putting the keys into his pocket and turning around
ขณะที่เขาวางกุญแจไว้ในกระเป๋าเสื้อและหันไปรอบ ๆ
 [Swish] A very cold while uneasy sound was heard on top of his head
[Swish] อากาศหนาวมากในขณะที่ได้ยินเสียงไม่สบายใจที่ศีรษะ
Suddenly all the hair on his back stood on edge and his concentration spiked
ทันใดผมทุกคนบนหลังของเขายืนอยู่บนขอบและความเข้มข้นของเขาได้ถูกแทง
Huh? As soon as he thought that he raised his hand above his head by pure reflex
ฮะ? 
 Thud! Something heavy hit his hand and made a sickening sound
thud! 
 “It broke……!” His left hand hurriedly spun his wheel while his right arm hung loosely by his side
"มันหัก ...... !" มือซ้ายของเขารีบหมุนวงล้อขณะที่แขนขวาของเขาห้อยอยู่ข้างๆเขา
 He never looked up while running
เขาไม่เคยมองขึ้นขณะวิ่ง
 His thoughts were as white as paper but his body moved mechanically away
ความคิดของเขาสีขาวเหมือนกระดาษ แต่ร่างกายของเขาก็เคลื่อนที่ไปโดยเครื่องจักรกล
 Swish! “Damn!” The curled up Young Suk tried to raise his broken arm
หวด! 
 Unfortunately, his broken arm didn’t respond
แต่แขนหักของเขาไม่ตอบสนอง
So Young Suk tried to quickly raise his intact arm…
ดังนั้น Young Suk พยายามยกแขนทั้งสองข้างขึ้นอย่างรวดเร็ว ...
But that arm also stopped functioning and dropped to his side
แต่แขนยังหยุดทำงานและลดลงไปอีกข้างหนึ่ง
Because of the cold weather and the sudden movement his arm was cramped
เนื่องจากสภาพอากาศหนาวเย็นและการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันแขนของเขาแคบ
Young Suk stilled tried his best to escape by moving his hip and fall
หนุ่มซุกพยายามที่จะหลบหนีโดยเลื่อนสะโพกและฤดูใบไม้ร่วง
 He tried to roll away from this danger
เขาพยายามที่จะหลุดออกจากอันตรายนี้
 Thud! Young Suk lost his consciousness suddenly
thud! 
 It wasn’t that he had the air knocked out of him but something hit him in the back of the head
มันไม่ใช่ว่าเขามีอากาศที่เคาะออกมาจากเขา แต่บางสิ่งตีเขาที่ด้านหลังของศีรษะ
 His consciousness started to blur and fade, in the midst of Young Suk hyperventilating in the corner of his eye he saw some red dust
จิตสำนึกของเขาเริ่มจางหายไปและจางหายไปท่ามกลางการกระวนกระวายใจของ Young Suk ในมุมหนึ่งของดวงตาเขาเห็นฝุ่นสีแดงบางส่วน
 “Red…
“แดง ...
Brick? Who……” He wanted to flip over and look at the attacker but his talented body would not move an inch
อิฐ? 
 neither the cramp and broken arm or his head hurt
ทั้งตะคริวและแขนหักหรือศีรษะไม่เจ็บ
 Right now he felt that the arm that won him two world championship could lift and turn his body around
ตอนนี้เขารู้สึกว่าแขนที่ชนะเขาสองแชมป์โลกสามารถยกและหันไปรอบ ๆ ร่างกายของเขา
 Anger, embarrassment, and other emotions went through his head
ความโกรธความลำบากใจและอารมณ์อื่น ๆ เดินผ่านหัวของเขา
 He felt like he was in a small hallway and heard the sound of small footsteps mixed with the shout of joy
เขารู้สึกราวกับว่าเขาอยู่ในห้องโถงเล็ก ๆ และได้ยินเสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ผสมกับเสียงตะโกนแห่งความปิติยินดี
 “Hee Hee…
"ฮิฮิ…
” It sounded like the voice of little devils from hell
"มันฟังดูเหมือนเสียงปีศาจตัวเล็ก ๆ จากนรก
 it disguised it’s evil with false innocence and started to eat at his consciousness
มันปลอมตัวมันชั่วร้ายด้วยความไร้เดียงสาปลอมและเริ่มที่จะกินอาหารที่จิตสำนึกของเขา
 “Kids……?” He wanted to chase and rip them to shred but his body felt so warm and comfortable he was too powerless
"เด็ก ...... ?" เขาต้องการที่จะไล่ตามและฉีกพวกเขาเพื่อฉีก แต่ร่างกายของเขารู้สึกอบอุ่นและสบายใจเขาก็ไม่มีอำนาจมากเกินไป
 Young Suk instinctive thought of death
Young Suk สัญชาตญาณแห่งความตาย
 Right then all the regrets and the sadness in his chest started to melt away
แล้วความเสียใจและความเศร้าในอกของเขาเริ่มละลายไป
 It felt like the red liquids were slowly building up
มันรู้สึกเหมือนของเหลวสีแดงกำลังค่อยๆสร้างขึ้น
 The blood from the side must have flown to the front
เลือดจากด้านข้างต้องบินไปด้านหน้า
 The red brick came into sight
อิฐแดงเข้ามาเห็น
 It really was a beautiful red
มันเป็นสีแดงสวยจริงๆ
 * * * “………!” Faintly a sound was being heard
* * * "......... !" ได้ยินเสียงเบา
 “…ver……
“... เวอร์ชั่น ......
!” Young Suk’s vision that was only gray started to wash by white and…
! "วิสัยทัศน์ของ Young Suk ที่มีเพียงสีเทาเริ่มล้างด้วยสีขาวและ ...
 “Server!!!!” Yong-Suk was surprised
"เซิร์ฟเวอร์ !!!!" Yong-Suk รู้สึกประหลาดใจ
 Suddenly his view of the ground was turning red
ทันใดนั้นมุมมองของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
 Buzz- “Huh? Why am I hearing that sound??” That buzzer only sounds when a player does not serve in time
Buzz- "หือ? 
Young Suk was startled by that sound
Young Suk ตกใจกับเสียงนั้น
 [Wisper Wisper] Young Suk finally started to focus after hearing the whispers from the crowd
[Wisper Wisper] Young Suk เริ่มโฟกัสหลังจากได้ยินเสียงกระซิบจากฝูงชน
Finally, the red ground fully came into view
ในที่สุดพื้นสีแดงก็เข้ามาอย่างเต็มที่
The athlete on the other side was hazily coming into view and when he turned his head toward the 2 O’clock direction there was the umpire
นักกีฬาอีกฝ่ายหนึ่งเข้ามาในมุมมองอย่างนุ่มนวลและเมื่อเขาหันศีรษะไปทาง 2 นาฬิกาก็มีผู้ตัดสิน
It was court
มันเป็นศาล
 Not only that it wasn’t those asphalt court covered with sand it was a really well-maintained clay court
ไม่เพียง แต่ที่ไม่ใช่ศาลแอสฟัลท์ที่ปกคลุมไปด้วยทรายก็เป็นศาลดินที่ได้รับการบำรุงรักษาเป็นอย่างดี
 “Huh?” Young Suk did not understand the situation he was in
"หือ?" Young Suk ไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เขาเข้ามา
 “Serve? What’s the score??” Young Suk out of habit looked up the umpire
“เสิร์ฟ? 
 Since there was no electric board, the umpire’s face full of tiredness was dripping of sweat was visible
เนื่องจากไม่มีกระดานไฟฟ้าใบหน้าของผู้ตัดสินเต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าได้เห็นได้
 “Well… it is indeed hot
"อืม ... มันร้อนจริงๆ
” Young Suk just acted like always out of habit
"Young Suk ทำตัวเหมือนเคยนิสัย
Right when he tried to wipe the sweat off his forehead…
ถูกต้องเมื่อเขาพยายามเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขา ...
 “……!?” Young Suk out of shock just stared blankly at his hand
"...... !?" Young Suk ตกใจเพียงแค่มองไปที่มือเปล่า
 It was small
มันมีขนาดเล็ก
 It was too small it was like a kid’s hand
มันเล็กเกินไปมันเหมือนกับมือเด็ก
 He closed his eye and looked again but the hand was still small
เขาปิดตาและมองอีกครั้ง แต่มือยังเล็กอยู่
Now that he looked his feet were small too
ตอนนี้เขามองเท้าของเขาก็เล็กเกินไป
 The court felt too big and the net was too high
ศาลรู้สึกว่าใหญ่เกินไปและตาข่ายสูงเกินไป
 “Wait…feet?” Young Suk doubted his eye
"รอสักหน่อย ... ฟุต?" Young Suk สงสัยตาของเขา
 His feet being there was unfamiliar
เท้าของเขาอยู่ที่นั่นไม่คุ้นเคย
 No, his field of view was unfamiliar
ไม่ได้มุมมองของเขาไม่คุ้นเคย
 “I…
"ผม…
 I’m standing right now??” Thud
ฉันกำลังยืนอยู่ตอนนี้หรือไม่? "ทุด
As soon as Young Suk registered that he was standing he fell to his butt
ทันทีที่ Young Suk ลงทะเบียนว่าเขากำลังยืนอยู่เขาก็ตกลงไปที่ก้นของเขา
 The perplexed Young Suk started to panic since he could not understand what situation he was in
หนุ่มซุ๊คเริ่มตื่นตระหนกเพราะไม่เข้าใจว่าเขาอยู่ที่ไหน
 He started to hyperventilate and his cold sweat started to prickle his whole body like a snake wrapped around him
เขาเริ่มตื่นเต้นและเหงื่อเย็นเริ่มขยี้ร่างกายของเขาเหมือนงูที่พันรอบตัวเขา
 Slowly he started to lose his consciousness
ค่อยๆเขาเริ่มสูญเสียสติของเขา
the audiences were so surprised they started to speak up noisily and there were some screams too
ผู้ชมประหลาดใจมากพวกเขาเริ่มพูดขึ้นอย่างเสียงดังและมีเสียงกรีดร้องเหมือนกัน
 As Young Suk’s consciousness started to fog up he saw three familiar faces running toward him
เมื่อสติของ Young Suk เริ่มมีหมอกขึ้นเขาก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยสามตัววิ่งเข้าหาเขา
 “Who…were they?”
"พวกเขาเป็นใคร?"