Chapter 2 Watchmen Chapter 2: Epitaph All of Jiu Jie’s memories of that winter were grizzly, as if that day the earth had been covered in a boundless snow – cold, bitingly cold
บทที่ 2 Watchmen บทที่ 2: จารึกความทรงจำทั้งหมดของความทรงจำของ Jiu Jie ในฤดูหนาวนั้นเป็นสีเทาราวกับว่าวันนั้นโลกถูกปกคลุมด้วยหิมะที่ปกคลุมไปด้วยหิมะหนาวและหนาวจัด
 And of that disjointed grizzly recollection of his, there were many things he could not remember
และจากความทรงจำที่หยาบโลนของเขามีหลายสิ่งที่เขาจำไม่ได้
 He forgot how he reported to the police, forgot what they had done afterwards, forgot that the that time they had questioned him; he even forgot about himself, what he was doing
เขาลืมไปว่าเขารายงานตัวต่อตำรวจลืมสิ่งที่พวกเขาได้ทำไปเสียแล้วลืมไปว่าเวลาที่พวกเขาสอบสวนเขา 
 It seemed as if his soul had bored out, and he were but a spectator, an onlooker from a detached point of view, watching everything that happened
มันดูราวกับว่าวิญญาณของเขาเบื่อออกมาและเขาก็เป็นเพียงผู้ชมผู้ชมจากมุมมองที่ไม่ติดขัดดูทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น
 But the one thing Jiu Jie did remember was the incompetence of the police
แต่สิ่งที่ Jiu Jie จำได้คือความไร้ความสามารถของตำรวจ
 They had not given him an exact cause of death
พวกเขาไม่ได้ให้เหตุผลที่แท้จริงของความตาย
 The morning of Jiu Ming Shan’s death, his body had no signs of injury and no signs of poisoning; there was no indication of a heart attack, the kind attributed to a sudden illnesses, and furthermore, to hit the nail on the head, the doors and windows in the room were intact, and there were no signs of an intruder
เช้าของการตายของ Jiu Ming Shan ร่างกายของเขาไม่มีอาการบาดเจ็บและไม่มีอาการเป็นพิษ 
 The death of Jiu Ming Shan was a mystery to all
ความตายของ Jiu Ming Shan เป็นเรื่องลึกลับสำหรับทุกคน
 However, regarding his father’s cause of death, Jiu Jie had this wildest idea; he vaguely felt his father was killed in a dream
อย่างไรก็ตามเรื่องสาเหตุของการตายของพ่อ Jiu Jie มีความคิดที่ป่าเถื่อนนี้; 
 Of course he did not tell anyone, no one would believe it
แน่นอนว่าเขาไม่ได้บอกใครเลยไม่มีใครจะเชื่อได้
 Yet, he didn’t expect, to one’s surprise, was that there was a man who had this same absurd notion
แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะแปลกใจก็คือมีชายคนหนึ่งที่มีความคิดที่ไร้สาระเช่นนี้
 It was a middle-aged man who suddenly appeared the day of his father’s funeral
มันเป็นชายวัยกลางคนที่จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นในวันที่ศพของบิดาของเขา
 Jiu Jie still remembered that day
Jiu Jie ยังจำได้ในวันนั้น
 It was cold; snow fell that morning; and he was under a canopy, looking down at the portrait of his deceased father, lost in thought
มันหนาว; 
 When the man caught his eye, Jie Jie was stunned
เมื่อชายคนหนึ่งจับตาเขา Jie Jie ก็ตะลึง
 It was the man he had seen in his dream that night
มันเป็นคนที่เขาได้เห็นในความฝันของเขาในคืนนั้น
 The man came up before his father’s portrait, took of his fur hat, and burnt an incense
ชายคนนั้นลุกขึ้นไปหน้ารูปของบิดาสวมหมวกขนสัตว์และเผาเครื่องหอม
 He leaned over to pray, murmuring a few words
เขาโน้มตัวไปอธิษฐานคำพูดเล็ก ๆ น้อย ๆ
 His voice was awfully soft, so even though he was long-winded, Jiu Jie couldn’t catch a single word clearly
เสียงของเขานุ่มเหลือเกินดังนั้นแม้ว่าเขาจะยืดยาว Jiu Jie ไม่สามารถจับคำพูดได้อย่างชัดเจน
 After, he approached Jiu Jie and asked, “Are you Jiu Jie? I am Luo Yi De, your father’s friend
หลังจากนั้นเขาได้เข้าหา Jiu Jie และถามว่า "คุณเป็น Jiu Jie หรือไม่? 
 He should have mentioned me?” The man’s voice was quite steady, but also swift
เขาควรจะได้กล่าวถึงฉันหรือไม่ "เสียงของผู้ชายค่อนข้างคงที่ แต่ก็รวดเร็ว
  Although he spoke right in front of him, the man’s voice made it seem as if he were far away
แม้ว่าเขาจะพูดตรงหน้าเขาเสียงของผู้ชายทำให้มันดูราวกับว่าเขาอยู่ห่างไกล
 Jiu Jie, of course, knew the name Luo Yi De
Jiu Jie แน่นอนว่าชื่อ Luo Yi De
 His father’s letter clearly mentioned that he should follow this person
จดหมายของบิดากล่าวไว้อย่างชัดเจนว่าเขาควรจะปฏิบัติตามบุคคลนี้
 He looked up at the middle-aged man
เขาเงยหน้าขึ้นมองชายวัยกลางคน
 Luo Yi De was tall and straight, he had a square face with a clean beard, only but his hair loss was grave; perhaps he had just taken off his hat as the top of his head was slowly steaming
Luo Yi De สูงและตรงเขามีใบหน้าที่เป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้ามีเคราที่สะอาด แต่เพียงอย่างเดียว แต่การสูญเสียเส้นผมของเขาก็ร้ายแรง 
 His Mediterranean hairstyle and manly face made him look like an early version of the French star, Zinedine Zidane
ทรงผมแบบเมดิเตอเรเนียนและหน้าผาของเขาทำให้เขาดูเหมือนกับนักแสดงชาวฝรั่งเศสรุ่นแรก Zinedine Zidane
 In the end, in regards to the question, Jiu Jie merely gave an apathetic not, ‘Mmm’
ในท้ายที่สุดในเรื่องที่เกี่ยวกับคำถาม Jiu Jie เพียงแค่ให้ความไม่แยแสไม่ 'Mmm'
 “What did your father say about me?” Luo Yi De asked again
"คุณพ่อของคุณพูดอะไรเกี่ยวกับฉันบ้าง?" Luo Yi De ถามอีกครั้ง
 “He said go with you
"เขากล่าวว่าไปกับคุณ
” Jiu Jie said simply
Jiu Jie กล่าวง่ายๆ
 “I see…” Luo Yi De turned to look at the portrait under the canopy and said, “We’ll first send your father off, and then after we’ll talk
"ฉันเห็น ... " Luo Yi De หันไปมองรูปใต้หลังคาและพูดว่า "ก่อนอื่นเราจะส่งพ่อของคุณออกไปและหลังจากที่เราจะพูด
” He then glanced at Jiu Jie and muttered in a slightly audible voice, “There is hatred in his heart
จากนั้นเขาก็เหลือบไปที่ Jiu Jie และพึมพำด้วยเสียงที่ดังเล็กน้อย "มีความเกลียดชังอยู่ในหัวใจของเขา
 No, it’s more than that
ไม่มากไปกว่านั้น
1 Jiu Ming Shan’s ashes were buried in the suburbs of Shen City’s Dragon Mountain’s Public Cemetery
1 เถ้าของ Jiu Ming Shan ถูกฝังอยู่ในเขตชานเมืองของสุสานสาธารณะ Dragon Mountain ของ Shen City
 After period of time, friends and relatives gradually began to depart
หลังจากช่วงเวลาเพื่อนและญาติ ๆ ก็ค่อยๆเลือนหายไป
 The only one to remain was Jiu Jie; he had been silent all this while and to accompany him was Luo Yi De
คนเดียวที่ยังหลงเหลืออยู่คือ Jiu Jie; 
 At this time, the snow stopped falling, the mountains and rivers covered in silver, but the sky was gloomy and the clouds were dense, the atmosphere both solemn and oppressive
ในเวลานี้หิมะหยุดตกภูเขาและแม่น้ำปกคลุมไปด้วยเงิน แต่ท้องฟ้ามืดมนและเมฆหนาแน่นบรรยากาศทั้งเคร่งขรึมและกดขี่
 “Uncle Luo, we’ve met before, haven’t we?” Jiu Jie broke the silence and asked
"ลุงลู่เราเคยเจอกันมาก่อนใช่ไหมล่ะ?" Jiu Jie หยุดความเงียบและถาม
 “Mmm, when you were one year’s old, that year I came and met you
"อืมมเมื่อคุณมีอายุหนึ่งขวบปีนั้นฉันมาและได้พบคุณ
 At that time your mother was still around
ในเวลานั้นแม่ของคุณยังอยู่รอบ ๆ
 Old Jiu truly was blessed, to be able to get married and have a beautiful wife and son
เก่า Jiu แท้จริงได้รับพรเพื่อให้สามารถแต่งงานและมีภรรยาที่สวยงามและลูกชาย
 Don’t know how many were envious, only it’s a pity
ไม่ทราบว่ามีกี่คนอิจฉา แต่น่าเสียดาย
 A beautiful woman was born under such an unlucky star, it could truly permit a man to lament
หญิงสาวสวยคนหนึ่งเกิดมาภายใต้ดาวที่โชคร้ายเช่นนี้อาจทำให้ชายคนหนึ่งเสียใจได้
”  Luo Yi De said
"Luo Yi De กล่าว
 “I didn’t mean that
"ฉันไม่ได้หมายความว่า
” “Then what did you mean?” Jiu Jie stared closely at Luo Yi Di
"" แล้วคุณหมายถึงอะไร? "Jiu Jie จ้องที่ Luo Yi Di อย่างใกล้ชิด
 “That night, that dream, you were there!” The two men’s gazes both seemed as sharp as two double-edged, steel swords slamming into each other, sparks flying
"ในคืนนั้นความฝันที่คุณอยู่ที่นั่น!" ชายสองคนมองทั้งสองคนดูราวกับดาบสองคมสองข้างเหล็กดาบกระแทกกันและกันประกายไฟบิน
 Luo Yi De was the first to shift his gaze, and he forced out a smile
Luo Yi De เป็นคนแรกที่เปลี่ยนสายตาของเขาและเขาก็ยิ้มออกมา
 “Yes, we met each other in the dream
"ใช่เราเจอกันในฝัน
 I entered your dream
ฉันป้อนความฝันของคุณ
” Jiu Jie reacted keenly, immediately catching the meaning of what Luo Yi De said and asked, “You can enter someone else’s dreams?” Luo Yi De nodded
"Jiu Jie ทำปฏิกิริยาอย่างกระตือรือร้นทันทีที่เข้าใจความหมายของสิ่งที่ Luo Yi De กล่าวและถามว่า" คุณสามารถป้อนความฝันของคนอื่นได้หรือไม่? "Luo Yi De พยักหน้า
 Jiu Jie was shocked, to think, what the man said was impossible, but as he looked at Luo Yi De, the man also didn’t appear to be lying
Jiu Jie ตกใจเมื่อคิดว่าชายคนนั้นพูดอะไรไม่ได้ แต่ในขณะที่เขามองไปที่ Luo Yi De คนนั้นก็ไม่ได้โกหก
 “Who the hell are you?” Jiu Jiu asked warily
"คุณเป็นใครนรก?" Jiu Jiu ถามอย่างระมัดระวัง
 “My official identity is the Director of Division Seven of the NSB
"ความเป็นตัวตนของฉันคือผู้อำนวยการกอง NSB ของ NSB
” “And unofficially?” “Of course, I’m a Watchman
"" และเป็นทางการ? "" แน่นอนฉันเป็นคนเฝ้าบ้าน
” “A Watchman? What is a Watchman?” Jiu Jie asked, puzzled
"" Watchman? 
 “It’s a long story, but you can simply interpret Watchmen as Guardians of Dreams
"มันเป็นเรื่องยาว แต่คุณสามารถแปลความหมาย Watchmen เป็น Guardians of Dreams ได้
 As for the details, you will get to know them, in time
สำหรับรายละเอียดคุณจะได้รู้ว่าพวกเขาในเวลา
” The more Jiu Jie listened, the more surprised he was, but deep inside he was more concerned about something else
"ยิ่ง Jiu Jie ฟังมากเท่าไรก็ยิ่งทำให้เขาประหลาดใจมากขึ้นเท่านั้น แต่ลึกลงไปอีกเขาก็กังวลมากขึ้น
 It became difficult to suppress the question any longer, and he asked, “My father was killed in that dream, right?” The idea of that was absurd, but Luo Yi De looked calm, and that weather-beaten face did not show a sign of a stir when the man heard it
"พ่อของฉันถูกสังหารในความฝันแบบนั้นใช่มั้ย?" ความคิดเรื่องนี้เป็นเรื่องเหลวไหล แต่ลูอิเจี๋ยดูสงบและหน้าตาที่โดนอากาศไม่ได้แสดงให้เห็น 
 Luo Yi De hesitated a moment, but then nodded slowly
Luo Yi De ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วพยักหน้าช้าๆ
 Jiu Jie suddenly turned red in the face, and he yelled, “What is all of this? Who did it? My dad, how the hell did he die? You must know something
Jiu Jie ก็หันหน้าแดงและเขาก็ตะโกนว่า "อะไรคือทั้งหมดนี้? 
 Tell me!” Luo Yi De sighed, and said softly, “Child, you should be concerned but not about how he died
บอกฉันหน่อยสิ! "หลิวยี่เดอถอนหายใจและพูดเบา ๆ ว่า" ลูกคุณควรห่วง แต่ไม่ใช่เรื่องที่เขาเสียชีวิต
” “The F**k! Fart! Jiu Jie bellowed in rage
"" F ** k! 
 “He was my dad! The night before, all was fine
"เขาเป็นพ่อของฉัน! 
 Now he’s been buried under dubious circumstances
ตอนนี้เขาถูกฝังอยู่ในสถานการณ์พิรุธ
 2 Do you know how I feel? I shouldn’t care how he died? Then what should I care about?! Being cursed at by such a young teenager, Luo Yi De did not flinch and said, “You should care about how he was living
คุณรู้ไหมว่าฉันรู้สึกยังไง 
” As soon as Jiu Jie heard that, he stared blankly; the words he was going to say seemed get stuck in his throught, and his face turned so red he looked like a boiled shrimp
"ทันทีที่ Jiu Jie ได้ยินมาว่าเขาจ้องมองอย่างไร้สี 
 “Did truly you know your father?” Luo Yi De asked
"คุณรู้จักพ่อของคุณจริงหรือ?" ถาม Luo Yi De
 Jiu Jie wanted to say something, but the words at his lips found it impossible to come out; he searched for the memory of his father, and suddenly realized something
Jiu Jie ต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่คำพูดที่ริมฝีปากของเขาทำให้ไม่สามารถออกมาได้ 
 The impression he had of his father was that he was always quite busy
ความประทับใจที่เขาได้รับจากพ่อคือการที่เขายุ่งอยู่เสมอ
 During the day, he had classes at school, and at night, he would be cooped up in his study
ในระหว่างวันเขาเรียนที่โรงเรียนและในเวลากลางคืนเขาจะเข้าร่วมในการศึกษาของเขา
 Everyday, the man was occupied
ทุกวันคนถูกครอบครอง
 What his father was distressed about, what he liked, what he hated, he did not know
สิ่งที่พ่อของเขามีความสุขเกี่ยวกับสิ่งที่เขาชอบสิ่งที่เขาเกลียดเขาไม่ทราบ
 Jiu Jie was appalled to discover that all this time that he was with his father, that he did not really know him! Luo Yi De did not pay attention pay attention to Jiu Jie’s blank expression
Jiu Jie ตกใจที่พบว่าตลอดเวลาที่เขาอยู่กับพ่อของเขาว่าเขาไม่ได้รู้จักเขาจริงๆ! 
 He turned to the tombstone, waving to Jiu Jie and asked, “Have you ever seen your father’s epitaph?” In accordance to his wishes, it was by my hand that that it was engraved
เขาหันไปที่หลุมฝังศพโบกมือให้ Jiu Jie และถามว่า "คุณเคยเห็นจารึกของคุณพ่อหรือไม่?" ตามความประสงค์ของเขามันเป็นของฉันด้วยมือของฉันว่ามันถูกแกะสลักไว้
 Jiu Jie turned to the gravestone, and precisely as Luo Yi De said, he had not really taken a careful look at the epitaph on his father’s grave
Jiu Jie หันไปที่หลุมฝังศพและแม่นยำเป็น Luo Yi De กล่าวว่าเขาไม่ได้จริงๆดูระมัดระวังที่จารึกบนหลุมฝังศพของพ่อของเขา
 The gravestone was made of a yellow hillrock, and on the back, crafted with skill were a few lines in small print: “When I was young and frivolous, I believed I had an extraordinary power that far exceeded the average man, and so I dreamed of changing the world
หลุมฝังศพทำมาจากเนินเขาสีเหลืองและด้านหลังมีฝีมือไม่กี่บรรทัดด้วยกระดาษพิมพ์เล็ก ๆ : "เมื่อตอนที่ฉันยังเด็กและไม่สำคัญฉันเชื่อว่าฉันมีอำนาจพิเศษที่เกินกว่าค่าเฉลี่ยของมนุษย์ 
 “When I was an adult, I realized I couldn’t change the world, so I shortened my sight and decided to change my country
"ตอนที่ฉันเป็นผู้ใหญ่ฉันตระหนักว่าฉันไม่สามารถเปลี่ยนโลกได้ดังนั้นฉันจึงลดสายตาของฉันและตัดสินใจที่จะเปลี่ยนประเทศของฉัน
 “When I was near the end of my days, I found I could not change my country, and so my last wish was to change my family, but that was not possible
"เมื่อฉันใกล้ถึงจุดสิ้นสุดของวันฉันพบว่าฉันไม่สามารถเปลี่ยนประเทศได้ดังนั้นความปรารถนาครั้งสุดท้ายของฉันคือการเปลี่ยนครอบครัว แต่ไม่สามารถทำได้
 Property of © Fantasy-Books
ทรัพย์สินของ© Fantasy-Books
live; outside of it, it is stolen
มีชีวิต; 
 “When I was at the very end of my life, I suddenly realized that if I had only changed myself at first, and acted as an example, I might have changed my family, and with help and encouragement from them, I might have done something for the country
"ตอนที่ฉันอยู่ในช่วงท้ายสุดของชีวิตฉันก็ตระหนักว่าถ้าตอนแรกเปลี่ยนตัวเองและทำตัวเป็นตัวอย่างฉันอาจเปลี่ยนครอบครัวและด้วยความช่วยเหลือและกำลังใจจากพวกเขาฉันอาจจะทำ 
 And who knows? I might have even changed the world
และใครจะรู้? 
” A very brief few lines, ones he looked at for a long time
"ไม่กี่บรรทัดสั้นมากคนที่เขามองมาเป็นเวลานาน
 It was not so much as an epitaph, but rather a doctrine of life – a soul’s introspection
ไม่ใช่แค่เรื่องจารึก แต่เป็นหลักคำสอนของชีวิต - วิปัสสนาจิตวิญญาณ
   He was agitated
เขาตื่นเต้นมาก
 All this time, he found himself living with his father for more than a decade without actually the man
ตลอดเวลานี้เขาพบว่าตัวเองอาศัยอยู่กับพ่อของเขามานานกว่า 10 ปีโดยที่ไม่ได้เป็นผู้ชาย
 It’s not how he died you should care about, but how he lived
ไม่ใช่วิธีการที่เขาตายคุณควรใส่ใจ แต่เขามีชีวิตอยู่อย่างไร
 Ji Jie understood the meaning of what Luo Yi De meant; he wanted him to put aside his hatred, and pursue his own life
Ji Jie เข้าใจความหมายของสิ่งที่ Luo Yi De หมายถึง; 
 “Child, what do you think after reading this?” Luo Yi De asked
"เด็กคุณคิดว่าอะไรหลังจากที่ได้อ่านเรื่องนี้?" ลูอิยีเดอถาม
 Jiu Jie’s eyes never left the gravestone
ตาของ Jiu Jie ไม่เคยออกจากหลุมฝังศพ
 He was silent, not knowing how to answer
เขาเงียบ ๆ ไม่รู้จะตอบอย่างไร
 He only felt that the image of his tall and imposing father became even bigger, and now also, a trace of mystery
เขารู้สึกเพียงว่าภาพลักษณ์ของพ่อผู้สูงวัยและยิ่งใหญ่ของเขาก็ยิ่งใหญ่ขึ้นและตอนนี้ก็ยังเป็นเรื่องลึกลับ
 Luo Yi De watched as Jiu Jie stood alone in the cold wind, lonely and stubborn, just as the boy’s father had been when he was young
Luo Yi De เฝ้าดูขณะที่ Jiu Jie ยืนอยู่คนเดียวในสายลมหนาวเหงาและปากแข็งเช่นเดียวกับที่พ่อของเด็กชายเคยอยู่ตอนที่เขายังเด็ก
 In his line of sight, a vague image of a young, first-year university student overlapped the boy in front of him, and the two silhouettes gradually seemed the same
ในสายตาของเขาภาพลักษณ์ที่คลุมเครือของเด็กนักเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่งที่ซ้อนทับกันอยู่กับเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่หน้าเขาและทั้งสองภาพก็ดูเหมือนกันเหมือนเดิม
 It was as if another young Jiu Ming Shan stood before him
ราวกับว่าหนุ่มสาวคนอื่น ๆ Jiu Ming Shan ยืนอยู่ตรงหน้าเขา
 He felt moved; he sighed and said, “Child, your father was an extraordinary man
เขารู้สึกขยับ; 
 When I was young, I was pretentious
ตอนที่ฉันยังเด็กฉันก็เก๊ก
 The world was like a herd of sheep3
โลกก็เหมือนฝูงแกะ 3
 Your father was an exception though
พ่อของคุณเป็นข้อยกเว้น
 We rarely saw eye to eye, but he was one of the few people I admired in this world
เราไม่ค่อยเห็นตา แต่เขาก็เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ฉันชื่นชมในโลกนี้
 His death, I’m sorry
ความตายของเขาฉันขอโทษ
 I know you have hate in your heart, but you should not cling to vengeance
ฉันรู้ว่าคุณเกลียดในหัวใจของคุณ แต่คุณไม่ควรยึดติดกับการแก้แค้น
 You should find your way as your father did
คุณควรหาทางของคุณในฐานะพ่อของคุณ
 “I’ll find a way…” He clenched his fists
"ฉันจะหาทาง ... " เขากอดหมัดของเขา
 Remembering a life with his father, he felt a formidable power surging within him, and in a flash, it bubbled up all over, head to toe; the power seemed to surge through his veins, and they felt as if their were going to burst into flames, like the eruption of a volcano, enough to destroy the heaven and the earth
จำได้ว่ามีชีวิตอยู่กับพ่อของเขาเขารู้สึกพลังที่น่าสะพรึงกลัวพลุ่งพล่านอยู่ข้างในตัวเขาและกระพริบเป็นประกายขึ้นทั่วศีรษะจรดปลายเท้า 
 Jiu Jie’s eyes became red, and through his clenched jaw, he spat, “…but before that, I will have my vengeance
ตา Jiu Jie กลายเป็นสีแดงและผ่านกรามที่ขึงขังของเขาเขาถ่มน้ำลาย ... "แต่ก่อนหน้านั้นฉันจะแก้แค้น
”
”