Chapter 1 Jiu Jie was unable to forget what had happened that winter; it was a turning point in his life, the source of an endless series of nightmares
บทที่ 1 Jiu Jie ไม่สามารถลืมสิ่งที่เกิดขึ้นในฤดูหนาว 
 Jiu Jie grew up in Shěn City, the capital of the northern province
Jiu Jie เติบโตขึ้นมาในเมืองShěnซึ่งเป็นเมืองหลวงของจังหวัดทางภาคเหนือ
 Every year, the winter was awfully cold, and this one was no different
ทุกๆปีฤดูหนาวก็หนาวมากและก็ไม่แตกต่างกัน
 His mother had died when he was very young, leaving him and his father to depend on just one another
มารดาของเขาเสียชีวิตตั้งแต่ยังเด็กมากทำให้พ่อกับพ่อต้องพึ่งพาคนอื่น
 His father never remarried, the man hadn’t even had the slightest idea to
พ่อของเขาไม่เคยแต่งงานใหม่ผู้ชายไม่เคยแม้แต่จะมีความคิดที่น้อยที่สุด
 One day, after their evening meal, as Jiu Jie was alone in his room doing homework, a light knock came twice upon his door
อยู่มาวันหนึ่งหลังจากมื้อเย็นของพวกเขาขณะที่ Jiu Jie อยู่คนเดียวในห้องของเขาทำการบ้านเคาะไฟมาสองครั้งที่ประตูของเขา
 Afterwards, it was slowly pushed open, and Jiu Jie’s father leaned in
หลังจากนั้นก็ค่อยๆผลักดันให้เปิดขึ้นและพ่อของ Jiu Jie ก็เข้ามา
 Whenever Jiu Jie was doing his homework, his father would never disturb him, so he knew this time it must have been something important
เมื่อไหร่ที่ Jiu Jie กำลังทำการบ้านพ่อของเขาจะไม่รบกวนเขาดังนั้นเขารู้ว่าครั้งนี้มันต้องเป็นเรื่องสำคัญ
 “I didn’t disturb you, did I?” his father asked
"ฉันไม่ได้รบกวนคุณฉัน?" พ่อของเขาถาม
 Jiu Jie’s father’s name was Jiu Ming Shan; he was a professor of psychology at a university
พ่อของ Jiu Jie ชื่อ Jiu Ming Shan; 
 The man had the elegance of a scholar, and held poise and composure from the depths of his heart
ชายคนนี้มีความสง่างามของนักวิชาการและทรงตั้งความสงบและความสงบจากส่วนลึกของหัวใจ
 Although Jiu Jie was at that age where any boy would often be rebellious, towards his father, he was always respectful
แม้ว่า Jiu Jie อยู่ในวัยที่เด็ก ๆ มักจะเป็นคนกบฏต่อบิดาของเขา แต่เขาก็เคารพนับถือเสมอ
 “You haven’t,” Jie Jiu smiled and then asked, “Is something the matter?” “Yeah, we should talk
"คุณไม่ได้" Jie Jiu ยิ้มและถามว่า "เป็นเรื่องหรือไม่?" "ใช่เราควรพูดคุย
” He came in slowly, and sat down at the edge of the bed
"เขาเดินเข้ามาอย่างช้าๆและนั่งลงที่ขอบเตียง
 Jiu Jie turned his chair to his father, but from his father’s expression, he had a premonition that this was something big
Jiu Jie หันเก้าอี้ไปหาพ่อของเขา แต่จากการแสดงออกของพ่อของเขาเขามีลางสังหรณ์ว่านี่เป็นเรื่องใหญ่
 “Son, I must tell you something very important, so you have to listen carefully
"ลูกชายฉันต้องบอกคุณบางอย่างที่สำคัญมากดังนั้นคุณต้องฟังอย่างระมัดระวัง
” Jiu Jie’s face was solemn as he spoke
ใบหน้า Jiu Jie ดูเคร่งขรึมอย่างที่เขาพูด
 As if the other’s mood was contagious, Jiu Jie’s smile vanished, and although he was suspicious of what this was about, he nodded nonetheless
ราวกับว่าอารมณ์ของคนอื่นเป็นโรคติดต่อยิ้มของ Jiu Jie ก็หายไปและแม้ว่าเขาจะสงสัยว่านี่เป็นเรื่องอะไรเขาก็พยักหน้า
 Jiu Jie’s father nibbled on his lip, and muttered something to himself for a moment; trying to phrase things the right way, he slowly began, “Son…I…alas…” His father gave a deep sigh, his face full of guilt and helplessness
พ่อ Jiu Jie ของ nibbled บนริมฝีปากของเขาและพึมพำอะไรบางอย่างเพื่อตัวเองสักครู่; 
 His hesitation startled Jiu Jie utterly
ความลังเลใจของเขาทำให้ Jiu Jie ตกใจ
 Unsure of what was going on with his father, all he could do was stare blankly at him
ไม่แน่ใจเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับพ่อของเขาสิ่งที่เขาทำได้ก็จ้องมองเขาอย่างไม่เต็มใจ
 “Enough, forget,” Jiu Jie’s father seemed down, but with determination, he pulled out a white envelope from his bosom and brought it before Jiu Jie and said, “See this envelope?” “Uh, yeah, what’s going on?” Jiu Jie asked in a daze
"พอลืม" พ่อของ Jiu Jie ดูเหมือนลง แต่ด้วยความมุ่งมั่นเขาดึงซองจดหมายสีขาวออกจากอกของเขาและนำมันมาก่อน Jiu Jie และพูดว่า "ดูซองนี้หรือเปล่า?" "เอ่อใช่แล้วเกิดอะไรขึ้น?" 
 “I will place this envelope at my bedside; if by tomorrow morning, it is still there, open it immediately
"ฉันจะวางซองจดหมายไว้ที่ข้างเตียงของฉัน 
 Everything I have to say is inside here, understand? “I understand, but…” Jiu Jie scratched his head and asked, “Why can’t I see it now?” Why do I have to wait until tomorrow morning?” “Don’t question so much, you’ll naturally know when the moment comes
ทุกอย่างที่ฉันต้องพูดคือที่นี่เข้าใจไหม? 
” said his father as he stood up and patted his son’s shoulder; he continued, “Well, there is nothing else, you should continue with what you were doing, I will go
พ่อของเขากล่าวในขณะที่เขาลุกขึ้นยืนและตบลูกชายของเขา; 
” Jiu Jie was baffled, completely unclear on his father’s sudden visit
"Jiu Jie งุนงงงงงันไม่ชัดเจนในการเยี่ยมชมอย่างกะทันหันของพ่อของเขา
 Jiu Ming Shan went to the door, glanced back at Jiu Jie, and his eyes were filled with regret and reluctance to depart in that moment, leaving Jiu Jie stunned
Jiu Ming Shan เดินไปที่ประตูมองย้อนกลับไปที่ Jiu Jie และสายตาของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจและความไม่เต็มใจที่จะออกเดินทางในขณะนั้นทิ้ง Jiu Jie ตกตะลึง
 Afterwards, his father slowly turned back, the room door closing softly behind him
หลังจากนั้นพ่อของเขาค่อยๆหันกลับประตูห้องปิดเบา ๆ ข้างหลังเขา
 When his father left, Jiu Jie felt apprehensive
เมื่อพ่อของเขาทิ้ง Jiu Jie รู้สึกวิตก
 Jiu Ming Shan would never deliberately mystify himself, and yet, just now, he was like that, so surely something had happened
Jiu Ming Shan ไม่เคยตั้งใจจะทำให้ตัวเองเข้าใจผิดและตอนนี้เขาก็เป็นเช่นนั้นดังนั้นบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น
 What? Was it something that he could not bring himself to say? The idea of it left Jiu Jie restless
อะไร? 
 After this, Jiu Jie’s mind was entirely filled of his father and that envelope; with his thoughts in turmoil, he was no longer in the mood to do homework, and left to wash up early and go to bed
หลังจากนั้นความคิดของ Jiu Jie เต็มไปด้วยพ่อและซองจดหมาย; 
 That night, Jiu Jie could not sleep well
คืนนั้น Jiu Jie นอนไม่หลับได้ดี
 He had a dream, and this dream was quite clear, distinct even, that years from now the scene would remain as vivid as ever
เขามีความฝันและความฝันนี้ค่อนข้างชัดเจนแม้ในปีต่อ ๆ ไปฉากนี้จะยังคงสดใสเหมือนเดิม
 It was a boundless prairie; there were white clouds, and it was sunny
มันเป็นทุ่งหญ้าไม่มีที่สิ้นสุด; 
 Jiu Jie conspicuously gazed out to discover his father standing in the distance, his back to him
Jiu Jie ตระหง่านมองออกไปพบพ่อของเขาที่ยืนอยู่ห่าง ๆ เขากลับมาหาเขา
 He ran to his father, but as he was just two steps away, suddenly, a giant tee grew before his father’s feet, grew at a rate visible to the naked eye, and in the blink of an eye, it had already reached clouds, it’s branches expansive, as if to cover the entire sky
เขาวิ่งไปหาพ่อของเขา แต่ในขณะที่เขาเดินห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าวทันใดนั้นทียักษ์โตขึ้นก่อนที่พ่อของเขาเติบโตขึ้นในอัตราที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าและในพริบตามันมีเมฆแล้ว 
 Under the tree’s shade, the world suddenly grew dark, a churning storm, and the sun gave no more of its light
ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้โลกจู่ ๆ ก็มืดมืดพายุและดวงอาทิตย์ไม่ให้แสงสว่างมากขึ้น
 And at this moment, his father was on the other side; and from underground, an immense and dark insect-like creature, nearly ten meters long, slowly drilled out
และในขณะนี้บิดาของเขาอยู่อีกด้านหนึ่ง 
 The main part of it’s body was thick and solid, and every segment had two black claws, as if this creature were some matchlessly large centipede
ส่วนหลักของร่างกายมีความหนาและแข็งและทุกส่วนมีกรงเล็บสีดำราวกับว่าสัตว์ตัวนี้เป็นตะขาบขนาดใหญ่ที่ไม่เหมือนใคร
 The black insect wrapped itself ‘round Father Jiu tightly, and opened its bloody mouth wide open as a sacrificial bowl, and roared
แมลงสีดำห่อตัวเองรอบพ่อ Jiu แน่นและเปิดปากเลือดของมันกว้างเปิดเป็นชามบูชายัญและคำราม
 Jiu Jie was terrified by the scene; he called out to his father, but no matter how he shouted, his father turned a deaf ear to him, kept his back to him
Jiu Jie กลัวฉาก; 
 In this new found darkness, the large insect threw it’s head back, roared, and then swallowed the man whole
ในความมืดที่พบใหม่นี้แมลงขนาดใหญ่โยนมันกลับหัวคำรามและจากนั้นกลืนกินคนทั้งหมด
 As he saw this, Jiu Jie sat on the ground, stupefied! The black insect had swallowed Jiu Jie’s father, and then it turned and writhed, and launched itself towards Jiu Jie; and in a blink of an eye, it had reached him
ขณะที่เขาเห็นสิ่งนี้ Jiu Jie นั่งอยู่บนพื้นดิน, มึนงง! 
 It raised itself before Jiu Jie, and from its giant, open maw, filled with saw-like teeth, a thick, pungent wind slammed into his face; the breath rustling Jiu Jie’s hair and beard and his outer robe fluttered
มันยกตัวขึ้นก่อนที่ Jiu Jie และจากยักษ์ของเขาเปิด maw เต็มไปด้วยฟันเหมือนเห็น, หนาลมฉุนกระแทกลงบนใบหน้าของเขา; 
 Jiu Jie, for a split second, was completely gripped by fear; his innermost being, filled with dread and despair began to bubble out, and it seemed drive his very being into an endless abyss
Jiu Jie เป็นเวลาสองวินาทีเต็มไปด้วยความกลัว 
 Suddenly, when it became a matter of life or death, an individual with a well-built physique appeared unexpectedly at his side; a middle-aged man
ทันใดนั้นเมื่อมันกลายเป็นเรื่องของชีวิตหรือความตายบุคคลที่มีร่างกายที่ดีสร้างปรากฏอย่างไม่คาดคิดที่ด้านข้างของเขา; 
 That man held up, with both hands, a mere red bottle, high over his head
ผู้ชายคนนั้นชูขึ้นด้วยมือทั้งสองข้างขวดสีแดงเพียงตัวเดียวสูงกว่าศีรษะของเขา
 The moment the black insect pounced at Jiu Jie, the red bottle suddenly emitted a golden light; that golden light flew in the air and exploded, changing into a matchessly large, blazing sun; the burning sunshine drove away the boundless darkness, and that enormous tree, under the irradiation, collapsed at a rate faster than when it grew
ขณะที่แมลงสีดำเฆี่ยนตีที่ Jiu Jie ขวดสีแดงก็ปล่อยแสงสีทอง; 
 The vicious, black insect hissed in pain under the golden light, and drilled into the grownd, vanishing before him in a flash
แมลงสีดำโหดร้ายด้วยความเจ็บปวดภายใต้แสงสีทองและเจาะลงไปในน้ำพุที่หายไปก่อนหน้าเขาในทันที
 Suddenly, when Jiu Jie came back to his senses, the grassland had restored to it’s original peaceful appearance; the only difference was that his father was gone
ทันใดนั้นเมื่อ Jiu Jie กลับมาสู่ความรู้สึกของเขาทุ่งหญ้าก็กลับมาสู่สภาพเดิมที่สงบ 
 Jiu Jie was shaken and in doubt; he turned to look at his side at the middle-aged man, and asked, “Who are you? Just what was that?” “Someone wants you dead; I just saved you
Jiu Jie สั่นสะเทือนและสงสัย 
” The man said, insipidly
"ชายคนนั้นพูดอย่างจืดชืด
 “What about my father?” Jiu Jie asked hastily
"แล้วคุณพ่อของฉันล่ะ?" Jiu Jie รีบถาม
 The man slowly shook his head, and with reluctance he said, “Sorry, I can only save one
ชายคนนั้นค่อยๆส่ายหัวและด้วยความไม่เต็มใจเขาพูดว่า "ขอโทษนะที่ฉันสามารถช่วยคนได้
” When Jiu Jie heard this, it was as if his entire body was like ice, and he stared blankly
"เมื่อ Jiu Jie ได้ยินเรื่องนี้มันเหมือนกับว่าร่างกายของเขาเหมือนน้ำแข็งและเขาก็จ้องมองไป
 The northern winter night was long, and by six o’clock in the morning, the earth was still murky
คืนฤดูหนาวทางภาคเหนือเป็นเวลานานและในเวลาหกโมงเช้าดินยังคงมืดมิด
 Jiu Jie awoke from the dream; it was 6:30 AM; the sky was still dark, the bedroom still dark
Jiu Jie ตื่นขึ้นมาจากความฝัน; 
 He set to compose himself; the things in the dream seemed so lifelike that that intensity and despair he felt from beginning to end had swept over him, and he was almost convinced that it was all truly real
เขาตั้งเป้าหมายไว้; 
 “It was just a dream,” he said to himself with a lingering fear
"มันเป็นแค่ความฝัน" เขาพูดกับตัวเองด้วยความหวาดกลัว
 In a few, he’d have to go to school; Jiu Jie felt sleepy, but he still got up from the bed
ในไม่กี่ปีเขาต้องไปโรงเรียน 
 Only, what happened in the dream seemed to haunt his thoughts, as if it were an ethereal darkness that was impossible to get rid of
เฉพาะสิ่งที่เกิดขึ้นในความฝันดูเหมือนจะหลอกหลอนความคิดของเขาราวกับว่ามันเป็นความมืดที่มืดมิดที่เป็นไปไม่ได้ที่จะกำจัด
 He arrived at his father’s bedroom door, and lightly pushed it open; stealthily, he popped his head in, his heart couldn’t help but “bum bum” palpitate
เขามาถึงประตูห้องนอนของพ่อของเขาและผลักดันเบา ๆ ให้มันเปิดออก 
 The sky had yet to brighten the bedroom, and the lamp was closed; Jiu Jie had to wait till he adapted to the dim lighting, gradually being able to see what was inside
ท้องฟ้ายังไม่สดใสห้องนอนและโคมไฟก็ปิด; 
 His father laid there in bed, sleeping very heavily – motionless, as usual
พ่อของเขาวางอยู่บนเตียงนอนหลับอย่างหนัก - นิ่งตามปกติ
 Jiu Jie let loose a breath, and muttered to himself, “In the end, a dream is only a dream
Jiu Jie ปล่อยลมหายใจออกและพึมพำกับตัวเองว่า "ในตอนท้ายความฝันเป็นเพียงความฝัน
 How could I take it so seriously? One can really be so foolish!” He was just about to leave when from the corner of his eyes, he vaguely got a glimpse of the bedside table, and on top laid a single white envelope
ฉันจะเอาจริงเอาจังได้อย่างไร? 
 As he moved, he suddenly remembered what his father had said to him last night, and an intense curiosity drove him to tiptoe up to the bedside table and gently pick up the envelope
ขณะที่เขาขยับตัวเขาก็นึกขึ้นได้ว่าพ่อของเขาพูดอะไรกับเขาเมื่อคืนที่ผ่านมาและความอยากรู้อยากเห็นที่รุนแรงได้พาเขาขึ้นไปที่โต๊ะข้างเตียงแล้วหยิบซองจดหมายขึ้นมา
 The envelope was light and very thin; Jiu jie opened it and unfurled the sheet of paper
ซองจดหมายมีน้ำหนักเบาและบาง; 
 Because the lighting was dim, the contents of the letter was barely visible
เนื่องจากแสงสลัวเนื้อหาของจดหมายแทบมองไม่เห็น
 Property of © Fantasy-Books
ทรัพย์สินของ© Fantasy-Books
live; outside of it, it is stolen
มีชีวิต; 
 Jiu Jie left the room, came to the living room, and turned on the light
Jiu Jie ออกจากห้องเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นและเปิดไฟ
 He read carefully: “Son, if you’re reading this letter, then I have lost
เขาอ่านอย่างระมัดระวัง: "ลูกถ้าคุณกำลังอ่านจดหมายฉบับนี้ฉันก็หายไป
 Don’t be sad; everyone dies at some point
อย่าเศร้า; 
 I am unafraid to die because I can now see your mother again, however the road you travel is still a long one
ฉันไม่กลัวที่จะตายเพราะตอนนี้ฉันสามารถเห็นแม่ของคุณได้อีกครั้ง แต่ถนนที่คุณเดินทางยังคงยาวอยู่
 You have to be strong and keep on living! “Don’t ask why
คุณต้องแข็งแรงและรักษาชีวิตอยู่! 
 You are still young, and a lot of things I do not tell you to protect you
คุณยังเด็กอยู่และสิ่งต่างๆมากมายที่ฉันไม่ได้บอกให้คุณปกป้องคุณ
 When you grow up, you will understand someday
เมื่อโตขึ้นคุณจะเข้าใจสักวันหนึ่ง
 “In the next few days, there will be an individual that calls himself Luo Yi De; he’s a middle-aged man who will come to find you
"ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าจะมีบุคคลที่เรียกตัวเองว่า Luo Yi De; 
 Follow him, and he will arrange everything for you
ตามเขาไปและเขาจะจัดเตรียมทุกสิ่งทุกอย่างให้กับคุณ
 “My dear son, not being able to accompany you as you go through life is my biggest regret
"ลูกที่รักของฉันไม่สามารถมากับคุณในขณะที่คุณเดินผ่านชีวิตเป็นความเสียใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉัน
 “Perhaps you will be sad, puzzled, unwilling, or just angry; but there is something you should never doubt, and that is that I will always love you! “Please, forgive me
"บางทีคุณอาจจะเศร้างงงวยไม่เต็มใจหรือโกรธเพียง; 
” The letter Jiu Jie’s left was not long, only a few, short words, and yet, it left Jiu Jie shaken to the core
"จดหมาย Jiu Jie ซ้ายไม่นานเพียงไม่กี่คำสั้น ๆ และยังเหลือ Jiu Jie สั่นไปหลัก
 His entire body felt naked and cold, the blood drained from his body
ร่างกายของเขารู้สึกเปลือยเปล่าและเย็นเลือดไหลออกจากร่างกายของเขา
 Both of Jiu Jie’s hands seemed to be glued to the letter; he looked it over and over, from beginning to end, and he could not believe what his eyes were seeing
ทั้งสองมือของ Jiu Jie ดูเหมือนจะติดกาวเข้ากับตัวอักษร 
 He slapped himself
เขาตบตัวเอง
 “Smack!” His cheek was left with a burning sensation
"Smack!" แก้มของเขาถูกทิ้งไว้ด้วยความรู้สึกแสบร้อน
 It’s not a dream? Jiu Jie threw away the paper, and dazedly entered his father’s bedroom
มันไม่ใช่ความฝัน? 
 The winter nights of Shen City were very long; it was only now that the sun barely appeared over the horizon, but the faint light of dawn could not penetrate the thick curtains, leaving the room dim
คืนฤดูหนาวของ Shen City นั้นยาวนานมาก 
 Jiu Jie trembled as he walked to his father’s bedside, he slowly stretched out his trembling hand
Jiu Jie ตัวสั่นขณะที่เดินไปที่ข้างเตียงของพ่อเขาค่อยๆเหยียดมือที่สั่นสะเทือนออกไป
 He placed it on his father’s wrist, his heart feeling like it was in his mouth
เขาวางมันลงบนข้อมือของพ่อหัวใจของเขารู้สึกราวกับว่ามันอยู่ในปากของเขา
 At that moment, for Jiu Jie, time seemed to still – the world became a void
ในขณะนั้นสำหรับ Jiu Jie เวลาดูเหมือนจะยังคง - โลกกลายเป็นโมฆะ
 It can’t be true
ไม่เป็นความจริง
 This is a joke
นี่เป็นเรื่องตลก
 F****K! What came next, Jiu Jie would never forget
F **** K! 
 He did not feel a pulse as he held his father’s cold wrist
เขาไม่ได้รู้สึกว่าเป็นชีพจรขณะที่เขาถือกำไลข้อมือของบิดา
 Jiu Jie’s mind went blank, and he instantly lost consciousness
ความคิดของ Jiu Jie ว่างเปล่าและเขาก็รู้สึกเสียสติทันที
 He could still remember the feel of that ice-cold wrist, and that endless loss
เขายังคงจำความรู้สึกของข้อมือที่หนาวเย็นและการสูญเสียที่ไม่มีที่สิ้นสุด