Chapter 4 The year 2016; the beginning of October
บทที่ 4 ปี พ.ศ. 2560 
 In an apartment, south of T city was a single person
ในอพาร์ทเม้นทางตอนใต้ของเมืองทีเป็นคนเดียว
 Wu Ma was an engineer for a particular chemical factory in the city
Wu Ma เป็นวิศวกรของโรงงานเคมีแห่งหนึ่งในเมือง
 For the past few days, he hadn’t been sleeping well due to an endless stream of nightmares
ในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมาเขาไม่ได้หลับสบายเพราะฝันร้ายไม่รู้จบ
 Tonight, he was lying on the bed, unable to sleep
คืนนี้เขานอนอยู่บนเตียงนอนไม่หลับ
 After an unknown length of time, he finally managed to fall into a muddleheaded one, but it was a light sleep
หลังจากช่วงเวลาที่ไม่รู้จักแล้วในที่สุดเขาก็ตกลงไปในที่ลื่นไหล แต่ก็เป็นการนอนหลับที่เบา
 The room was humid and dark
ห้องมืดและมืด
 In the pitch-black corner between two walls, a caterpillar slowly crawled out from the darkness
ในมุมมืดระหว่างสองกำแพงหนอนผีเสื้อค่อยคลานออกมาจากความมืด
 It was very bright and colourful; its whole body seemed to be covered in velvet thorns
มันสดใสและมีสีสันมาก 
 Its body wriggled, slowly crawling towards the bedside
ร่างกายคึกคักค่อยๆคลานไปข้างเตียง
 Using the bed sheet that had fallen onto the floor, it crawled up onto the bed and reached Wu Ma’s ear
ใช้แผ่นเตียงที่ตกลงมาบนพื้นมันคลานขึ้นไปบนเตียงแล้วมาถึงหูของ Wu Ma
 Afterwards, it crawled in! Wu Ma seemed to have felt something as he dreamt
หลังจากนั้นก็รวบรวมข้อมูลเข้า! 
 His eyebrows wrinkled and his face twisted as if he was experiencing extreme pain
คิ้วของเขาเหี่ยวย่นและใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวราวกับว่าเขากำลังประสบกับความเจ็บปวดสุดขีด
 Slowly, velvet thorns started to grow on his skin, his body began to bloat, and his head swelled
ค่อยๆหนามกำมะหยี่เริ่มงอกบนผิวของเขาร่างกายของเขาเริ่มบวมและหัวของเขาพอง
 The man became a gigantic caterpillar! “AH!” Wu Ma suddenly sat up, his head full of cold sweat, panting harshly
คนกลายเป็นหนอนขนาดยักษ์! 
 A nightmare, it was another nightmare
ฝันร้ายมันเป็นฝันร้ายอีกอย่างหนึ่ง
 These days, Wu Ma had been tortured till exhaustion by these dreams
วันนี้วูมาถูกทรมานจนความเหน็ดเหนื่อยจากความฝันเหล่านี้
 He sat dazedly upon the bed inside a dimly lit bedroom
เขานั่งอย่างมิดชิดบนเตียงภายในห้องนอนที่มีแสงจ้า
 Waking up in the middle of the night, and facing the surrounding pitch-black world alone, there will always be the feeling of disappointment at being abandoned by the world
ตื่นขึ้นมาตอนกลางดึกและหันหน้าสู่โลกมืดดำโดยรอบเพียงอย่างเดียวจะมีความรู้สึกผิดหวังที่ถูกทอดทิ้งจากทั่วโลก
 Wu Ma picked up his phone and checked the time
วูมารับโทรศัพท์และตรวจสอบเวลา
 It had just reached five am
มันเพิ่งถึงห้าโมงเย็น
 Dawn would arrive later in the north so, at the moment, the sky was still very dark outside the window
รุ่งอรุณจะมาถึงภายหลังในภาคเหนือดังนั้นในขณะที่ท้องฟ้ายังคงมืดมากนอกหน้าต่าง
 Every day he would leave for work early in the morning, but at the same time he couldn’t sleep well
ทุกวันเขาจะออกไปทำงานในตอนเช้า แต่ในเวลาเดียวกันเขาไม่สามารถนอนหลับได้ดี
 He might as well just not sleep
เขาอาจจะไม่นอนก็ได้
 He went to the toilet and turned on the light
เขาเดินเข้าไปในห้องน้ำและเปิดไฟ
 In the mirror, his reflection was pale and haggard
ในกระจกการสะท้อนของเขาซีดและขี้เซา
 Deep, black bags hung from his eyes
ลึกถุงสีดำห้อยลงมาจากดวงตาของเขา
 Living alone in a foreign land, with no relatives or friends, and spending the majority of his time at work or travelling to and from his workplace, what followed him was only loneliness and solitude
อาศัยอยู่ตามลำพังในต่างประเทศไม่มีญาติหรือเพื่อนและใช้เวลาส่วนใหญ่ในที่ทำงานหรือเดินทางไปและกลับจากที่ทำงานของเขาสิ่งที่ตามมาก็คือความโดดเดี่ยวและความสันโดษเท่านั้น
 Wu Ma desolately stared at the mirror as he brushed his teeth with a dejected expression
วูมะหันหน้าจ้องไปที่กระจกขณะที่แปรงฟันด้วยความรู้สึกเศร้า
 His mind was dazed, a mix as if he was thinking of something but also as if his mind was empty
ความคิดของเขามึนงงราวกับว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่าง แต่ก็เหมือนกับว่าจิตใจของเขาว่างเปล่า
 Right at this time, he caught the vague silhouette of a person flashing by in the mirror
ในเวลานี้เขาจับภาพเงาที่คลุมเครือของคนที่กระพริบโดยในกระจก
 This sudden, unexpected occurrence surprised him until he got goosebumps all over his body
เหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นนี้ทำให้เขาประหลาดใจจนกว่าเขาจะมีอาการขนลุกทั่วร่างกาย
 He quickly turned his head
เขารีบหันศีรษะ
 The mirror was facing the dark living room outside the door
กระจกหันหน้าเข้าหาห้องนั่งเล่นที่มืดข้างนอกประตู
 Other than the dim light, there was nothing
นอกเหนือจากแสงสลัวมีอะไร
 “These past few days my sleep hasn’t been restful
"ช่วงไม่กี่วันนี้การนอนหลับของฉันยังไม่สงบ
 Maybe I was just hallucinating
บางทีฉันอาจจะเป็นแค่อาการประสาทหลอน
” After calming down and thinking about it, Wu Ma comforted himself with these words
"หลังจากที่สงบลงและคิดถึงเรื่องนี้ Wu Ma ปลอบใจตัวเองด้วยคำพูดเหล่านี้
 He faced the sink and spat out the toothpaste
เขาเผชิญหน้ากับอ่างล้างจานและถ่มน้ำลายยาสีฟัน
 However, he just saw red — completely red
อย่างไรก็ตามเขาเพิ่งเห็นสีแดง - แดงสนิท
 Were his gums bleeding? Wu Ma opened his mouth and looked at the mirror and realised that a tooth was loose
เหงือกของเขามีเลือดออกหรือไม่? 
 He used a finger to test it, and at that, it fell out
เขาใช้นิ้วเพื่อทดสอบและเมื่อนั้นก็หลุดออกไป
 He held the fallen tooth in his palm and stared blankly at it, not understanding why this perfectly fine tooth would just fall out without any warning
เขาก้มฟันไว้ในฝ่ามือของเขาและจ้องมองที่มันไม่เข้าใจว่าทำไมฟันที่สมบูรณ์แบบนี้จะหลุดออกไปโดยไม่มีคำเตือนใด ๆ
 Blood was pouring from the wound; his throbbing mouth now filled with a bloody taste
โลหิตไหลออกจากบาดแผล 
 He held up a cup of water and poured some of it into his mouth, holding it there
เขากอดถ้วยน้ำและเทมันลงในปากของเขาถือไว้ที่นั่น
 He gargled and spat
เขากลืนน้ำลายและถ่มน้ำลาย
 Only, when he looked down to at the sink, he drealised that the water he spat out was full of his teeth
เมื่อเขามองลงไปที่อ่างล้างจานเขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าน้ำที่เขาคุดคู้เต็มไปด้วยฟัน
 Wu Ma paled with fright and quickly looked in the mirror
Wu Ma เบียดเสียดกับความกลัวและมองไปที่กระจก
 All his teeth had actually fallen out! At this time, he suddenly felt his chest and abdomen moving until it reached up to his throat
ฟันของเขาร่วงลงมาจริงๆ! 
 “Wah!” He vomited, but within the vomit, there was a caterpillar still wriggling around! “Ah!” Wu Ma shouted and jolted awake; he was on the train to work
"วา!" เขาอาเจียน แต่ภายในอาเจียนมีหนอนผีเสื้อยังคงสั่นคลอนอยู่รอบ ๆ ! 
 His mind immediately glazed over
จิตใจของเขาลุกขึ้นทันที
 His brain had crashed like a computer; it was like a vast and empty space
สมองของเขาพังทลายเหมือนคอมพิวเตอร์; 
 Was it another nightmare? Wu Ma decided to concentrate
มันเป็นฝันร้ายอีกหรือ? 
 He took a few deep breaths and glanced around
เขาหายใจเข้าลึก ๆ และเหลือบไปรอบ ๆ
 The train compartment was full to the brim
ช่องรถไฟเต็มไปถึงขอบ
 But compared to the crowd during the morning rush, it was already considered spacious
แต่เมื่อเทียบกับกลุ่มคนในช่วงเช้าตรู่ก็ถือว่ากว้างขวางแล้ว
 He leaned against the wall and let out a breath
เขาพิงผนังและหายใจออก
 So he had actually fallen asleep on the way to work
ดังนั้นเขาจึงได้หลับไปกับการทำงานจริงๆ
 These past few days he hadn’t been getting enough sleep
ในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมาเขาไม่ได้นอนหลับเพียงพอ
 It was exhausting
มันเหนื่อยมาก
 He looked up at the light indicating the stations
เขาเงยหน้าขึ้นมองแสงที่ระบุสถานี
 Luckily he didn’t sleep for too long and miss his stop
โชคดีที่เขานอนไม่หลับนานเกินไปและพลาดการหยุดพักของเขา
 It was very quiet on the train
มันเงียบมากในรถไฟ
 Almost everyone on it was on the phone, with the passenger’s faces creating a sea of indifference
เกือบทุกคนที่อยู่บนโทรศัพท์ด้วยใบหน้าของผู้โดยสารสร้างทะเลไม่แยแส
 Regarding these people in the train, Wu Ma had long stopped caring
เกี่ยวกับคนเหล่านี้ในรถไฟวูมานานก็เลิกสนใจ
 T City was a big city, and the people in big cities were usually frigid
T City เป็นเมืองใหญ่และคนในเมืองใหญ่มักจะหนาวจัด
 It was as if they only cared about themselves and not the rest of the world, unwilling to interact with others
ราวกับว่าพวกเขาดูแลเกี่ยวกับตัวเองและไม่ใช่ส่วนที่เหลือของโลกซึ่งไม่ต้องการโต้ตอบกับคนอื่น
 When they were about to reach his stop, the young lady standing beside Wu Ma suddenly fell without warning
เมื่อพวกเขากำลังจะถึงจุดจบของเขาหญิงสาวผู้ยืนอยู่ข้าง Wu Ma ก็ลดลงโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
 “Pu Tong!” The lady had fallen onto the side of Wu Ma’s leg
"ปู่ตอง!" ผู้หญิงคนนั้นล้มลงไปที่ด้านข้างของขาของวูมะ
 Wu Ma was shocked and quickly went to check on her
Wu Ma ตกใจและรีบไปตรวจสอบเธอ
 He saw the young lady’s face was pale, her eyes screwed shut; and she seemed to be unconscious
เขาเห็นใบหน้าของหญิงสาวที่อ่อนตัวตาของเธอขันปิด; 
 Wu Ma looked to the people nearby for help, but everyone ignored him
Wu Ma มองไปที่คนที่อยู่ใกล้ ๆ เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ทุกคนก็ไม่สนใจเขา
 The surrounding people, like before, were minding their own business and playing on their phones
คนรอบข้างเหมือนก่อนหน้านี้กำลังสนใจธุรกิจของตัวเองและเล่นบนโทรศัพท์ของพวกเขา
 Their faces were indifferent as if they hadn’t seen anything
ใบหน้าของพวกเขาไม่แยแสเหมือนกับว่าพวกเขาไม่ได้เห็นอะไร
 “Forget it, let’s not count on these apathetic people
"ลืมไปเถอะอย่ายอมนับไม่ได้ที่คนไม่แยแสเหล่านี้
 I can deal with this myself
ฉันสามารถจัดการกับตัวเองนี้ได้
” Wu Ma thought resentfully
Wu Ma คิดอย่างขุ่นเคือง
 He painstakingly helped the young lady up, preparing to get off the train at the next stop
เขาพยายามอย่างระมัดระวังช่วยหญิงสาวขึ้นเตรียมที่จะออกจากรถไฟที่ป้ายถัดไป
 However, when the train was nearing the station, it didn’t slow down
อย่างไรก็ตามเมื่อรถไฟใกล้สถานีก็ไม่ช้าลง
 Instead, it flew by without pause
แต่มันบินโดยไม่หยุดชะงัก
 Wu Ma was dumbfounded for a moment before he pounded on the train doors, shouting, “Stop the train ah! Stop the train! Why is the train not stopping!” But no matter how he shouted, nothing happened
วูมะกำลังตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะโขลกประตูรถไฟตะโกนว่า "หยุดรถไฟ ah! 
 The train continued to speed through a tunnel
รถไฟยังคงเดินผ่านอุโมงค์
 The people in the train kept their heads down and focused on their phones, ignoring their surroundings
คนที่อยู่ในรถไฟเก็บศีรษะไว้และจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์โดยไม่สนใจสภาพแวดล้อม
 Wu Ma looked at those indifferent people and couldn’t take it anymore
Wu Ma มองคนที่ไม่แยแสเหล่านั้นและไม่สามารถใช้มันได้อีกต่อไป
 He was angry as he said, “Did none of you see that the train didn’t stop? Stop playing with your phones!” Following his outburst, the bodies of all the people in the train started to shake
เขาโกรธมากขณะที่พูด "ไม่มีใครเห็นรถไฟขบวนหยุด? 
 Their phones fell from their numb fingers
โทรศัพท์ของพวกเขาตกลงมาจากนิ้วมือที่มึนงง
 The sound “Pi Pa” fell incessantly onto his ears
เสียง "Pi Pa" ตกลงไปบนหูของเขาอย่างไม่หยุดหย่อน
 The apathetic crowd one after the other slowly turned their heads
ฝูงชนไม่แยแสหนึ่งหลังจากที่อื่น ๆ ค่อยๆหันหัวของพวกเขา
 Their lifeless eyes were all concentrating on Wu Ma’s body
ดวงตาที่ไร้ชีวิตของพวกเขากำลังจดจ่ออยู่กับร่างของวูมะ
 At this time, even if Wu Ma were a bit slow on the uptake, he would still be able to tell that the situation was not right
ในเวลานี้แม้ว่า Wu Ma ช้ากว่าการดูดซึมเล็กน้อย แต่เขาก็ยังสามารถบอกได้ว่าสถานการณ์ไม่ถูกต้อง
 Instead, it made him feel shocked that this was not the end
แต่มันทำให้เขารู้สึกตกใจว่านี่ไม่ใช่จุดจบ
 He realised that the faces of those around him were starting to turn blurry, and their features were becoming duller
เขาตระหนักว่าใบหน้าของคนรอบตัวเขากำลังเริ่มเบลอและคุณสมบัติของพวกเขาเริ่มเป็นบ้า
 In the end, their facial features had all vanished, leaving behind just the bare skin
ในที่สุดใบหน้าของพวกเขาได้หายไปทั้งหมดทิ้งไว้เบื้องหลังผิวเปลือยเปล่า
 Everything was gone! The unforeseen event thoroughly scared Wu Ma witless
ทุกอย่างหายไปแล้ว! 
 His two hands held up the unconscious lady, and his two legs started to tremble uncontrollably
มือทั้งสองข้างของเขาจับตัวผู้หญิงที่ไม่ได้สติและขาทั้งสองข้างของเขาก็เริ่มสั่นสะเทือน
 At this moment, The faceless people in the train started to draw closer towards Wu Ma
ในตอนนี้คนที่ไม่ได้อยู่ในรถไฟเริ่มดึง Wu Ma เข้าไปใกล้
 Their stiff movements were just like those of a group of terrifying zombies
การเคลื่อนไหวแข็งของพวกเขาเหมือนกับกลุ่มซอมบี้ที่น่าสะพรึงกลัว
 “What do you want! Don’t come here!” Wu Ma shouted in fright, but his voice was utterly unable to stop the faceless people from coming closer
"คุณต้องการอะไร! 
 Since the train had initially been very crowded, the crowd had trapped Wu Ma in the centre of it with no escape
ตั้งแต่รถไฟขบวนแรกเริ่มหนาแน่นมากฝูงชนได้ติด Wu Ma อยู่ตรงกลางโดยไม่มีการหลบหนี
 An unbidden sense of fear and powerlessness suddenly rose, clutching tightly onto Wu Ma’s heart
ความรู้สึกกลัวและความไร้อำนาจที่ไม่ได้รับอนุญาตก็ลุกขึ้นอย่างฉับพลัน
 At this very moment, his whole person had immediately sunk into despair
ขณะนี้บุคคลทั้งปวงของเขาจมลงในความสิ้นหวังทันที
 It was just as Wu Ma was about to give up when suddenly, a young man suddenly appeared from the crowd
มันก็เหมือนกับที่ Wu Ma กำลังจะยอมแพ้ทันทีทันใดชายหนุ่มคนหนึ่งก็โผล่ออกมาจากกลุ่ม
 One hand, grabbing his hand as the young man said, “Quickly run, what are you still standing there foolishly for!” Wu Ma frenetically lifted his head and sized the young man up
มือข้างหนึ่งจับมือของเขาขณะที่ชายหนุ่มพูดว่า "รีบวิ่งแล้วคุณยังคงยืนอยู่ตรงไหนโง่เขลางั้นเหรอ" Wu Ma ยกศีรษะขึ้นและยกขึ้นชายหนุ่มขึ้น
 He noticed that the young man was in his early twenties, with fair skin but most importantly, he was different from the faceless people; he had bright, distinct facial features
เขาสังเกตเห็นว่าชายหนุ่มนั้นอายุยี่สิบต้น ๆ มีผิวที่สวย แต่ที่สำคัญที่สุดคือเขาแตกต่างจากคนที่ไม่มีใบหน้า 
 As if he was grabbing a life buoy, Wu Ma spared no effort to lift the unconscious lady and followed the young man to charge forwards
ราวกับว่าเขากำลังคว้าทุ่นชีวิตไว้ Wu Ma ไม่ได้พยายามที่จะยกจิตสำนึกที่ไม่ได้สติและเดินตามชายหนุ่มคนนั้นเพื่อเรียกเก็บเงินล่วงหน้า
 The suddenly appearing young man’s strength was considerably high
ความแรงของชายหนุ่มที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างฉับพลันสูงมาก
 He opened up a road as his hands punched and legs kicked
เขาเปิดถนนขณะที่มือของเขาชกและเตะขา
 He seemed like a battleship chopping and beheading its way through waves, forcibly creating a pathway through the crowd of people
เขาดูเหมือนเรือรบสับและตัดหัวทางผ่านคลื่นทำให้เกิดการสร้างทางเดินผ่านกลุ่มคน
 Wu Ma didn’t dare to slow down and followed closely behind as he yelled, “The train isn’t stopping, and these creatures are everywhere
Wu Ma ไม่กล้าที่จะชะลอตัวลงและทำตามอย่างใกล้ชิดในขณะที่เขาตะโกนว่า "รถไฟไม่หยุดและสิ่งมีชีวิตเหล่านี้มีอยู่ทั่วไป
 Where can we escape to?” The young man didn’t stop nor did he turn his head as he replied, “We will head to the train operator’s room and shake them off
เราจะหนีไปได้ที่ไหน? "ชายหนุ่มไม่หยุดและไม่หันศีรษะขณะที่เขาตอบว่า" เราจะมุ่งหน้าไปยังห้องของผู้ให้บริการรถไฟและจับพวกเขาออก
 Then we’ll talk
แล้วเราจะพูดคุย
” Luckily, they were already near the front of the train
"โชคดีที่พวกเขาอยู่ใกล้รถไฟแล้ว
 Wu Ma and the youth charged straight forwards and managed to make it to the train operator’s room after much difficulty
Wu Ma และเยาวชนต้องหาทางตรงไปข้างหน้าและพยายามทำให้มันไปยังห้องของผู้ให้บริการรถไฟหลังจากความยากลำบากมาก
 The youth in front of him quickly turned the doorknob, managing to open the door separating the train operator’s room and the rest of the train cars
เยาวชนที่หน้าเขารีบหันหัวหมุนไปเปิดประตูแยกห้องโดยสารของรถไฟและส่วนที่เหลือของรถรถไฟ
 He rushed in, shouting at Wu Ma, “Hurry up and come in!” Wu Ma frantically rushed in with the unconscious woman
เขารีบวิ่งเข้าไปตะโกนใส่ Wu Ma "รีบขึ้นมาแล้ว!" Wu Ma รีบวิ่งไปกับผู้หญิงที่ไม่ได้สติ
 At the same time, the young man shut the door and locked the door in one swift movement
ในขณะเดียวกันชายหนุ่มก็ปิดประตูและล็อคประตูด้วยการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว
 Wu Ma was tired out so much that sweat had covered his whole head
Wu Ma เหนื่อยล้าจนเหงื่อล้นศีรษะ
 It wasn’t easy to have a break in this situation, so he put the lady down and sat his butt on the ground, breathing heavily
มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้หยุดพักในสถานการณ์นี้ดังนั้นเขาจึงวางผู้หญิงลงและนั่งก้นของเขาบนพื้นดินหายใจหนัก
 Through the glass window of the door, they could see the faceless people congregating outside the door, their movements stiff and mechanical as they pounded on it
ผ่านหน้าต่างกระจกของประตูพวกเขาได้เห็นคน faceless ชุมนุมอยู่นอกประตูการเคลื่อนไหวของพวกเขาแข็งและเครื่องกลขณะที่พวกเขาโขลกบนมัน
 Wu Ma still had some lingering fear
Wu Ma ยังมีความหวาดกลัวอยู่เรื่อย ๆ
 He wiped the sweat from his forehead and said to the youth, “Thank you for saving me
เขาเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขาและพูดกับเด็กหนุ่มว่า "ขอบคุณที่ช่วยฉัน
” The young man smiled calmly, “You don’t need to thank me, I didn’t actually deliberately save you
"ชายหนุ่มยิ้มอย่างใจเย็น" คุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉันฉันไม่ได้ตั้งใจจงช่วยชีวิตคุณ
 It’s just that you were on the way of my escape route, so I brought you along
เป็นเพียงแค่ว่าคุณกำลังอยู่ระหว่างทางหนีของฉันดังนั้นฉันจึงพาคุณไป
” After meeting with such an unforeseen misfortune, Wu Ma was stunned
"หลังจากที่ได้พบกับความโชคร้ายที่คาดไม่ถึง Wu Ma รู้สึกตะลึง
 “What exactly is happening?” The youth shrugged, appearing relaxed while Wu Ma was obviously frantic
"เกิดอะไรขึ้น?" เยาวชนยักไหล่และรู้สึกผ่อนคลายขณะที่ Wu Ma คลุ้มคลั่งอย่างเห็นได้ชัด
 He pointed at the control room and said, “I also don’t know what’s happening
เขาชี้ไปที่ห้องควบคุมและพูดว่า "ฉันยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
 We should go take a look first and figure out why the train is not stopping
เราควรไปดูก่อนและคิดออกว่าทำไมรถไฟไม่หยุด
” Wu Ma nodded and stood up, following the young man as the latter slowly walked through the narrow passage
Wu Ma พยักหน้าและยืนขึ้นตามชายหนุ่มคนหนึ่งขณะที่หลังค่อยๆเดินผ่านทางเดินแคบ ๆ
 He leaned forward and entered the head of the train; the control room
เขาพิงไปข้างหน้าและเข้าสู่หัวรถไฟ 
 When Wu Ma saw precisely the person who was sitting at the control panel, he was immediately frightened and shouted, “Motherf-” and fell to the ground, his whole face filled with terror
เมื่อวูมะได้เห็นคนที่นั่งอยู่ที่แผงควบคุมเขาก็ตกใจและตะโกนว่า "แม่" และล้มลงกับพื้นใบหน้าเต็มไปด้วยความสยดสยอง
 It turned out that the train captain was a gigantic caterpillar wearing the uniform of a train worker! Wu Ma felt that he was about to break down
มันกลายเป็นว่ากัปตันรถไฟเป็นตัวหนอนขนาดยักษ์สวมเครื่องแบบของคนงานรถไฟ! 
 He was frightened to the point that he nearly peed his pants
เขากลัวจนเกือบจะขลิบกางเกงของเขา
 However, the youth beside him was unfazed
อย่างไรก็ตามเยาวชนที่อยู่ข้างๆเขาไม่สะทกสะท้าน
 He lazily leaned against the doorway, laughing while he asked, “What? Are you scared of caterpillars? Or do you just hate them?” Wu Ma was paralysed on the floor and cried out involuntarily, “Of course! Who’s not scared of caterpillars?! If you don’t hate it, can it be that you like it? But this isn’t the point
เขาเลียๆพิงประตูห้องหัวเราะขณะที่ถามว่า "อะไรล่ะ? 
 The important thing is that the driver is a monster, can’t you see that?! Hurry up and think of a solution!” The youth held out a hand and laughed
สิ่งที่สำคัญคือคนขับรถเป็นสัตว์ประหลาดคุณไม่เห็นหรือ 
 “Regarding this matter, I have no power
"เกี่ยวกับเรื่องนี้ฉันไม่มีอำนาจ
 Besides, you yourself should be able to solve this
นอกจากนี้คุณเองควรจะสามารถแก้ปัญหานี้ได้
Why do you need to ask for help?” When Wu Ma heard this, he stared blankly and asked, dumbly, “Me? I can solve it myself?” The youth smiled
ทำไมคุณต้องขอความช่วยเหลือ? "เมื่อ Wu Ma ได้ยินเช่นนี้เขาก็จ้องมองที่ว่างเปล่าและถามอย่างโง่เขลา" ฉัน? 
 “Of course, this is your dream
"นี่เป็นความฝันของคุณ
” Wu Ma was struck dumb
Wu Ma ถูกลวง
 My… dream? It can’t be, I’m dreaming? My nightmare is still ongoing? The youth said to the currently dumbfounded Wu Ma, “Think about it
ความฝันของฉัน? 
 How did you get on board this train? Can you recall?” Wu Ma followed the young man’s words and carefully thought about it
คุณได้ขึ้นรถไฟขบวนนี้อย่างไร? 
 He realised that he really couldn’t remember how he got on board the train
เขารู้ว่าเขาจำไม่ได้จริงๆว่าเขานั่งลงบนรถไฟอย่างไร
 “Dreams are always like this,” the youth said
"ความฝันอยู่เสมอเช่นนี้" เยาวชนกล่าว
 “They will always suddenly teleport you to a place without any beginning or continuation
"พวกเขามักจะพาคุณไปยังที่ต่างๆโดยไม่ต้องเริ่มต้นหรือต่อเนื่อง
 If you can’t remember how you got here, then you are definitely in a dream
ถ้าคุณจำไม่ได้ว่าคุณมาที่นี่ได้อย่างไรคุณก็อยู่ในฝัน
” Wu Ma nodded
Wu Ma พยักหน้า
 He felt that what the youth said made a lot of sense and he believed the younger man completely
เขารู้สึกว่าเยาวชนบอกว่ารู้สึกดีมากและเขาเชื่อว่าชายหนุ่มนั้นสมบูรณ์
 He used the wall to pull himself up
เขาใช้กำแพงเพื่อดึงตัวเองขึ้น
 He wasn’t scared anymore
เขาไม่กลัวอีกต่อไป
 If this is my dream, if I really am inside my own nightmare, then why should I be scared of a bug?! Wu Ma took off the safety hammer hung on the wall and muttered to himself, “yes, this is definitely a dream
ถ้าเป็นความฝันของฉันถ้าฉันอยู่ในฝันร้ายของตัวเองแล้วทำไมฉันควรจะกลัวข้อบกพร่องหรือไม่? 
 Everything in front of me isn’t real
ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ข้างฉันไม่ใช่ของจริง
 Everything’s a dream
ทุกอย่างเป็นความฝัน
” He grasped the hammer tightly, mustered up his courage and shouted, “Monster, die!” After saying this, he abruptly charged forwards, hefted the hammer and fiercely smashed it against the caterpillar at the control panel
"เขาจับค้อนอย่างแน่นหนารวบรวมความกล้าหาญของเขาและตะโกนว่า" มอนสเตอร์ตาย! "หลังจากพูดแบบนี้แล้วเขาก็ถูกเรียกเก็บเงินไปข้างหน้าโดยใช้เครื่องค้อนและทุบอย่างแรงกับหนอนผีเสื้อที่แผงควบคุม
 Wu Ma didn’t hold back and smashed again
Wu Ma ไม่ได้ก้มหน้าอีกแล้ว
 Without any martial arts ability, the caterpillar-like monster had already fallen onto the floor
หากไม่มีความสามารถด้านศิลปะการต่อสู้ใด ๆ มอนสเตอร์ที่มีหนอนเหมือนเดิมล่มสลายลงบนพื้น
 Sticky, dark green liquid had splashed all over his body
ของเหลวสีเขียวเข้มเปรอะเปื้อนทั่วร่างกายของเขา
 He dazedly watched the extremely disgusting scene in front of him, actively repressing the rolling in his stomach, and turned around to ask the youth, “Since I killed it, I should wake up right?” The youth shook his head and raised a finger to point at him
เขาเฝ้าดูฉากที่น่าขยะแขยงอย่างสุดซึ้งหน้าเขาอย่างแข็งขันปราบปรามกลิ้งในกระเพาะอาหารของเขาและหันไปถามเยาวชนว่า "ตั้งแต่ฉันฆ่ามันฉันควรจะตื่นขึ้นมาใช่มั้ย?" เยาวชนส่ายหัวและยกนิ้วขึ้น 
 “No, this is not enough, see for yourself
"ไม่นี่ไม่พอดูตัวเอง
” Wu Ma took two steps towards the direction the youth at pointed at and glanced around
Wu Ma เดินสองก้าวไปทางทิศทางที่เยาวชนชี้ไปและเหลือบมองไปรอบ ๆ
 Outside the door, the group of faceless people had each become one large caterpillar
นอกประตูกลุ่มคนที่ไม่มีตัวตนได้กลายเป็นหนอนผีเสื้อขนาดใหญ่หนึ่งตัว
 They all congested together, which was both disgusting and horrifying
พวกเขาทั้งหมดแออัดกันซึ่งทั้งน่าขยะแขยงและน่ากลัว
 Wu Ma’s eyes turned red, his face turning fierce and said, “After I kill all these monsters, will I be able to wake up?” The youth shrugged, and drawled, “Who knows? This is your dream
ดวงตาของวูมะหันไปเรื่อย ๆ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างดุร้ายและพูดว่า "หลังจากที่ฉันฆ่ามอนสเตอร์ทั้งหมดแล้วฉันจะสามารถตื่นขึ้นมาได้หรือไม่?" เด็กหนุ่มยักไหล่และลากไปว่า "ใครจะรู้? 
 Everything is as you will it
ทุกอย่างเป็นไปตามที่คุณต้องการ
” Wu Ma was expressionless and fiercely forced out a few words between his gritted teeth, “These monsters should die, every one of them should die!” Saying this, he crossed the passageway, opened the door and, as if he went crazy, charged outside
"Wu Ma ไม่รู้สึกตัวและบังคับให้คำพูดไม่กี่คำระหว่างฟันที่ถักของเขาว่า" มอนสเตอร์เหล่านี้ควรจะตายทุกคนควรจะตาย! "พูดอย่างนี้เขาเดินข้ามทางเดินเปิดประตูและราวกับว่าเขาบ้า 
 The young man watched Wu Ma, who had become like Asura, and sighed
ชายหนุ่มมอง Wu Ma ซึ่งกลายเป็นเหมือน Asura และถอนหายใจ
 Then, he lowered his head to glance at the unconscious lady on the ground and thought deeply
จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะเพื่อมองไปที่ผู้หญิงที่ไม่ได้สติบนพื้นดินและคิดลึก ๆ
 Thick, dark green liquid was flying everywhere; and even Wu Ma himself couldn’t recall how many caterpillars he had killed
หนาและของเหลวสีเขียวเข้มบินอยู่ทั่วไป 
 He could only just focus on turning and smashing
เขาทำได้เพียงแค่มุ่งเน้นไปที่การพลิกผัน
 His brain was a sea of white, his body moving just like a machine, crazily revolving
สมองของเขาเป็นทะเลสีขาวร่างกายของเขาเคลื่อนไหวเหมือนเครื่องจักรโคจรหมุนเวียนอย่างบ้าคลั่ง
 An unknown amount of time passed, and all the caterpillars on the train had been killed by him
ช่วงเวลาที่ผ่านมาไม่ทราบและหนอนผีเสื้อทุกตัวบนรถไฟได้ถูกฆ่าโดยเขา
 The train had also stopped in the middle of nowhere, but the doors remained shut
รถไฟยังหยุดอยู่กลางไม่มีที่ไหนเลย แต่ประตูยังคงปิดอยู่
 Wu Ma’s staggered across the extremely disgusting train car and headed to the front of the train
วูมะเดินวนไปบนรถรถไฟที่น่าขยะแขยงและมุ่งหน้าไปยังรถไฟ
 He stood outside the door to the captain’s room, asking the calm young man behind the door, “I’ve killed all the monsters, why am I not awake?” The youth still lazily leaned against the doorway and pointed at the unconscious lady, saying, “No, there’s still one left
เขายืนอยู่นอกประตูห้องของกัปตันขอให้ชายหนุ่มที่สงบอยู่เบื้องหลังประตู "ฉันได้ฆ่ามอนสเตอร์ทั้งหมดทำไมฉันไม่ตื่น?" เยาวชนยังคงเฉื่อยชาพิงประตูและชี้ไปที่ผู้หญิงที่ไม่ได้สติ, 
” Wu Ma’s gaze slid downwards
Wu Ma จ้องมองลงไป
 Just now, that lady who had been painstakingly saved by him, now had densely packed velvet thorns growing from her skin
ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นที่ได้รับความช่วยเหลืออย่างระมัดระวังจากเขาตอนนี้มีหนามกำมะหยี่หนาแน่นขึ้นจากผิวของเธอ
 Her body was becoming more and more bloated
ร่างกายของเธอเริ่มบวมขึ้นเรื่อย ๆ
 At a speed where the naked eye could see, she was becoming a giant caterpillar
ด้วยความเร็วที่ตาเปล่ามองเห็นเธอกลายเป็นหนอนผีเสื้อขนาดยักษ์
 “Kuang Da!” sounded
"Kuang Da!" ฟังแล้ว
 The hammer in Wu Ma’s hand dropped to the ground, his whole body had gone soft, and he fell to the floor
ค้อนในมือ Wu Ma ลดลงกับพื้นร่างกายของเขาได้หายไปและเขาล้มลงกับพื้น
 The youth smilingly asked, “There’s still one left, do you want to kill it?” Wu Ma shook his head and tears actually started to stream down his face
เด็กหนุ่มยิ้มถามว่า "ยังมีเหลืออีกไหมที่คุณต้องการจะฆ่ามัน" Wu Ma ส่ายหน้าและน้ำตาเริ่มไหลลงมา
 At this moment, that lady who had become a caterpillar actually spat out a silken thread
ในขณะนี้ผู้หญิงคนนั้นที่กลายเป็นหนอนผีเสื้อที่ถักออกเป็นด้ายไหม
 She firmly wound the silk around herself, quickly becoming a massive cocoon
เธออย่างแน่นหนาแผลผ้าไหมรอบตัวเองได้อย่างรวดเร็วกลายเป็นรังใหญ่
 The youth’s eyebrows ticked up, as he involuntarily gave out a sound of surprise
คิ้วของเยาวชนขลิบขึ้นขณะที่เขาไม่ได้ตั้งใจทำให้เสียงประหลาดใจ
 After that, the giant cocoon suddenly had a small crack
หลังจากนั้นรังไหมขนาดเล็กก็มีรอยแตกเล็ก ๆ
 From within flew out a colourful, beautiful butterfly
จากภายในบินออกผีเสื้อสีสันสวยงาม
 That butterfly flashed its wings, and flew to Wu Ma’s face, lightly falling beautifully and strangely
ผีเสื้อตัวนี้พรวดปีกของมันและบินไปที่ใบหน้า Wu Ma ตกเบา ๆ และแปลกประหลาด
 “So that’s it
"นั่นแหล่ะ
 So it was like that
ดังนั้นมันเป็นเช่นนั้น
” The youth murmured
เด็กหนุ่มบ่น
 Following that, he used force to hit the train walls, looking up and shouting into the void, “Uncle Luo! I’m done, you can let me go back
หลังจากนั้นเขาใช้กำลังตีกำแพงรถไฟมองขึ้นและตะโกนเข้าไปในช่องว่าง "ลุง Luo! 
” The youth’s shout had only just ended when, a “sou” sounded, and the man abruptly vanished into thin air
"เสียงตะโกนของเยาวชนเพิ่งสิ้นสุดลงเมื่อ" ซู "ฟังและชายคนนั้นก็หายตัวไปในอากาศบาง