บทที่ 756 – ชูเฟิงผู้กราดเกรี้ยว
 
 
 
“หุบปากไปเดี๋ยวนี้ ! อย่างเจ้านี่นะคิดจะเทียบกับชูเฟิง? เจ้ายังห่างชั้นกับชูเฟิงหลายขุม จำใส่หัวไว้””ไม่เพียงเท่านั้น ถ้าจะให้พูดชัดๆ เขาแข็งแกร่งกว่าทุกคนที่นี่ อย่างเจ้านะไม่เหมาะแม้แต่จะเป็นมนุษย์ด้วยซ้ำ”
 
 
 
เมื่อนางได้ยิน ฉิน ยู่ พูดถึงชูเฟิงเช่นนั้นซู เหม่ยก็โกรธโดยไม่สนใจอะไร นางด่าทอ ฉิน ยู่ 
 
 
 
ซู เหม่ยไม่เพียงแต่ปกป้องคนที่นางรัก แต่นางยังด่าทอเขาอย่างรุนแรง มันจึงทำให้ฉิน ยู่ รู้สึกโกรธอย่างมาก 
 
 
 
แต่เมื่อเขาเห็นผิวขาวๆที่เริ่มแดงกร่ำของซู เหม่ย เขาจึงระงับความโกรธเอาไว้ แล้วแกล้งหัวเราะ จากนั้นก็ถามไปอย่างไม่อายว่า”
 
 
 
ด่าทอข้าเหรอ! งั้นก็เอาให้เต็มที่เลย มันดูเหมือนว่าเจ้าชอบเขาจริงๆ แล้วยังไงล่ะ ?””ยังไงตอนนี้เจ้าก็ต้องตกเป็นของข้า แม้หัวใจเจ้าจะอยู่กับเขา แต่ตัวของเจ้าเป็นของข้า””เป็นอย่างไง น้อยเหม่ย ? ตอนนี้ เจ้ากำลังรู้สึกร้อน และต้องการข้าแล้วใช่ไม๊ ?”” ตอนนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องฝืนอดกลั้น เด๋วพี่ฉิน ยู๋ คนนี้ จะสนองเจ้าเอง””เจ้าต้องการร่างกายข้างั้นหรอ? ฝันไปเถอะ!!!” พูดเสร็จ จากนั้นนางลุกขึ้นแล้วเอาฝ่ามือขึ้นมาบนหน้าผาก เพราะถ้าหากนางจะต้องสูญเสียพรหมจรรย์ให้ฉิน ยู๋ สู้นางเลือกความตายซะยังดีกว่า 
 
 
 
* เพรี๊ยะ! * ก่อนที่ ซู เหม่ย จะใช้ฝ่ามือปลิดชีพตัวเอง ฉิน ยู่ ได้สบัดแขนเสื้อใช้มือฟาดไปที่ใบหน้า เพื่อหยุดไม่ให้ ซูเหม่ย ฆ่าตัวตาย ความแรงของมันนั้นทำให้นางลอยบนไปบนอากาศ 
 
 
 
บนใบหน้าของซู เหม่ย มีรอยแดงจากฝ่ามือนั้น แล้วยังมีรอยเลือดที่มุมปากของเธอ “ฮึ่มมม เจ้าอยากตายงั้นเหรอ? อย่าแม้แต่จะคิด แต่ข้าจะไม่บังคับเจ้า เพราะหลังจากที่ยาเริ่มออกฤทธิ์ เจ้าจะมาขอร้องข้าเอง ฮ่าๆ ๆ”
 
 
 
ฉิน ยู่ ดึงเก้าอี้มานั่ง อย่างที่เขาพูด เขาจ้องไปที่ ซูเหม่ยและรอให้ยาในตัวนางออกฤทธิ์ 
 
 
 
*บูมมม* ขณะนั้นเอง ประตูก็แตกเป็นเสี่ยงๆ พร้อมกับมีร่างคน ลอยเข้ามาในห้องที่เขาอยู่ “นี่เจ้า?!”
 
 
 
ฉิน ยู่ ถึงกับต้องอึ้งเพราะว่าคนที่มานั้นคือ ชูเฟิง “ชูเฟิง!!!”
 
 
 
น้ำตาของซูเหม่ย หลั่งไหลลงจากดวงตา ทันที่ที่นางเห็นชูเฟิงนางรีบโผเข้ากอดเขาเอาไว้ “น้องเหม่ย ข้าขอโทษ ที่ข้ามาช้าไป ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าต้องเจ็บตัวอีก”
 
 
 
ชู เฟิง อุ้ม ซู เหม่ย ไปที่เตียง เมื่อเขาเห็นรอยแดงบนใบหน้า และรอยเลือดที่มุมปากของนาง มันทำให้เขาคับแค้นเป็นอย่างมาก “ไม่!!! นอกจากเจ้า ข้าจะไม่ยอมชายใดมาแตะต้องข้า แม้ข้าต้องตาย” ซู เหม่ย พูด “น้องเหม่ย เจ้าพักเถอะ ปล่อยที่เหลือให้เป็นหน้าที่ของข้า”
 
 
 
ชู เฟิง พูด พร้อมกับเช็ดเลือดที่มุมปากของซู เหม่ยอย่างช้าๆจากนั้น เข้าจ้องไปที่ฉิน ยู่ ที่กำลังเปลือย 
 
 
 
ขณะนั้นใบหน้าของชู เฟิง เปลี่ยนมาเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ ราวกับว่าเขากลายเป็นคนละคน 
 
 
 
ไม่มีใครรู้ ว่าสิ่งใดจะระเบิดออกมาจากร่างกายเขา แม้แต่คนที่กล้าหาญยังต้องหวาดกลัว 
 
 
 
ฉิน ยู่ ไม่ทันสังเกตความผิดปกติที่กำลังเกิดขึ้น เพราะเขาใช้พลังของเชื่อมต่อโลกวิญญาณเพื่อเป็นเกราะปกป้องตนเองแล้วเขามองไปที่ซู เหม่ย ยิ้ม แล้วพูดขึ้นว่า”
 
 
 
ข้าไม่คิดจริงๆ ว่าชูเฟิงจะมา ดีล่ะ ข้าจะได้ทำตามที่ข้าได้พูดกับเจ้าไว้””ข้าจะให้มันคุกเข่า และดูเจ้ากับข้ามีความสุขกัน เพราะมันที่ไร้พลังจะมีปัญญาทำอะไรข้าได้ ฮ่า ๆๆๆ !””มือไหนที่เจ้าทำร้ายเหม่ยน้อย ?!!!”
 
 
 
ชู เฟิง ไม่ได้สนใจที่ฉิน ยู่พูด “จะสำคัญอะไร ว่าข้าใช้มือไหน? ข้าไม่เพียงแต่จะตีนาง แต่ข้าจะขึ้นไปอยู่บนตัวนาง และย่ำยีนางต่อหน้าเจ้า”
 
 
 
ฉิน ยู่ พูดอย่างอวดดี 
 
 
 
**** เปรี้ยงง! **** ขณะนั้นเอง ตาของชู เฟิง มองขึ้น พร้อมกับพลังโกรธแค้นออกมาจากร่างกายเขา 
 
 
 
นั้นคือสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ทั้งสาม มันหมุนอยู่รอบๆตัวชูเฟิง ผมและเสื้อผ้าของเขาปลิวไสวตามแรงสายฟ้า ขณะที่เกิดเสียงปะทุขึ้นตลอดเวลา 
 
 
 
แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือ ตาของชู เฟิง ดูไม่เหมือนมนุษย์ ตาคู่นั้นเหมือนกับปีศาจร้ายที่ไร้หัวใจ ตอนนั้นเขาได้ปลดปล่อยพลังของสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ทั้ง 3 
 
 
 
กลิ่นไอความโกรธแผ่กระจายไปทั่วทั้งห้อง แม้แต่ฉิน ยู่ ที่คิดจะให้ชู เฟิงได้รู้สึกเจ็บปวด เปลี่ยนกลับกลายมาเป็นหน้าที่ซีดเผือด 
 
 
 
เขาได้เห็นพลังความแข็งแกร่งที่มาจากร่างกายของชู เฟิง แม้แต่เขาเองที่ว่าแข็งแกร่งแล้วยังไม่สามารถเทียบกับพลังแข็งแกร่งนี้ได้ 
 
 
 
ในทันใดนั้นเอง เขาก็เห็นภาพลวงตา เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาดูคล้ายกับปีศาจร้ายอย่างมาก “เจ้า. . .เจ้าเป็นตัวอะไรกันแน่?” ฉิน ยู่ ชี้ไปที่ชู เฟิง แล้วถามไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เขาไม่เคยเห็นดวงตาของใครที่ดูดุร้ายอย่างชูเฟิงมาก่อน “มือข้างนี้ใช่ไม๊?!!”
 
 
 
ทันใดนั้นเอง ชู เฟิงเคลื่อนตัวอย่างเร็วมาที่ฉิน ยู่ ก่อนที่เขาจะมีโอกาสได้ตอบโต้ ชู เฟิง จับไปที่ข้อมือของฉิน ยู่ 
 
 
 
** เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ ** ทันที่ที่เขาจับข้อมือของฉิน ยู่ สามสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ก็ระเบิดออกจากตัวเขา กลายเป็นเส้นแสงคล้ายงูจำนวนนับพัน พุ่งเข้าสู่ฝ่ามือของฉิน ยู่ “อ้ากกกกก” แขนของเขาบิดเบี้ยวไม่เป็นรูปเป็นร่าง เสียงร้องนั้นเกินกว่าคำว่าความเจ็บปวด 
 
 
 
หลังจากที่สายฟ้าศักดิ์เข้าไปสู่ร่างกายเขา มันเริ่มฉีกเนื้อ ทำลายเส้นเอ็น และบดขยี้กระดูกของเขา 
 
 
 
มองตามฝ่ามือของฉิน ยู่ ที่กำลังถูกฉีกทีนิดนิด ทีละนิด ตอนนั้นแขนของเขาก็เริ่มถูกเผาไหม้ เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน 
 
 
 
ความเจ็บปวดราวกับมีแมลงนับหมื่นนับแสนตัวกัดกินอยู่ข้างใน ดั่งมีดแหลมคมค่อยๆตัดเนื้อออกทีละชิ้น เจ็บจนขนาดที่ว่าทำให้เขาปรารถนาที่จะตาย มากกว่าต้องอยู่ทุกข์ทรมานเช่นนี้ “เจ้าปีศาจ ปล่อยข้าไปเดี๋ยวนี้นะ”
 
 
 
เขาร้องออกใสด้วยความตื่นตระหนก เพราะเขารู้สึกว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นปีศาจร้ายที่ไม่มีแม้อารมณ์ความรู้สึก ชูเฟิง ทรมานฉิน ยู่ มากขึ้น มากขึ้น และไม่ให้เขาสามารถหนีไปได้ 
 
 
 
** ฉึบ ** ในที่สุด ฉิน ยู่ ก็หลุดออกมาจากเงื่อมมือของชู เฟิงได้ ก่อนที่เขาจะวิ่งหนีไป เขารู้สึกเหมือนกล้ามเนื้อหลุดออกไปจากไหล่ของเขา 
 
 
 
เมื่อเขามองกลับมาที่ชู เฟิง เขาไม่เห็นแม้แต่รอยเลือดบนพื้น ในตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัว 
 
 
 
เขาตกใจมากเมื่อเขาเห็นชูเฟิง ยังคงจับที่ข้อมือของเขา แต่แขนนั้นไม่ได้อยู่ที่ร่างกายของเขา แต่มันกับไปอยู่ในมือของ ชูเฟิง 
 
 
 
เมื่อเขามองที่ไหล่ของตัวเอง เขาก็พบกับเลือดที่ไหลพุ่งออกมา นั้นหมายความว่าเขาไม่ได้หลุดออกมาจากชูเฟิง แต่เป็นแขนเขาที่หลุดติดชูเฟิงไป 
 
 
 
ReaDMGA //////////////////////// A : เอ้ย นี้มันแค่น้ำจิ้มนะเว้ย 
 
 
 
B : ใช้ ถ้ามีมะม่วงด้วยก็จะแจ๋วเลย!!! 
 
 
 
C : เล่นกันไปเถอะ พวกมืงสองตัว