บทที่ 1002 – สมองมีปัญหา
 
 
 
“วานรเฒ่า เจ้าคงคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่มากเลยสินะ เป็นแค่สัตว์มหึมาแท้ๆ แต่ตระกูล ชู กับมอบตำแหน่งสูงให้เจ้ายิ่งกว่า คนในตระกูลของ ข้า””ตอนนั้น แค่พี่ชายข้าพูดจาไม่เคารพ เจ้าถึงกับตบหน้าเขา 3000 ครั้งต่อหน้าคนในตระกูล มันมีผลกระทบกับเขามาก เขารู้สึกว่าตัวเองไม่เหลือศักดิ์ศรี จึงทำลายการเพาะปลูก และ ทิ้งอนาคตทั้งหมด “เจ้าคงไม่คิดว่า เจ้าที่มาจาก เผ่านักรบวานร จะต้องมีวันนี้ วันที่เจ้าต้องมาคุกเข่าต่อหน้าข้า” ชู คงท่ง กล่าวด้วยความเย็นชา ที่แฝงไปด้วยการเยาะเย้ย “ชู คงท่ง หากเป็นเมื่อยี่สิบปีก่อน เจ้าจะกล้าพูดจากับข้าแบบนี้ไม๊ ?!”
 
 
 
วานรเฒ่าตะโกน ในเวลาเดียวกัน ขนใบบนร่างเขาก็ตั้งขึ้น พร้อมกับมีพลังที่ไร้ที่สิ้นสุดกระจายออกมา จากนั้นวานรเฒ่าก็ยืนขึ้นท่ามกลางแสงสีทอง “คุกเข่าไปซะ!!!”
 
 
 
อย่างไรก็ตาม เมื่อวานรเฒ่ายืนขึ้น ชู คงท่ง ก็เพิ่มความแข็งแกร่งให้กับพลังสีทองจากเดิมหลายเท่า จนบังคับให้วานรเฒ่าคุกเข่าลงกับพื้นอีกครั้ง “หืม . . .”
 
 
 
หลังจากทำงืมงำ ชู คงท่ง ก็กล่าวต่อ”
 
 
 
หากเป็นเมื่อยี่สิบปีก่อน ? แน่นอนว่าข้าย่อมไม่กล้าที่จะพูดกับเจ้าแบบนั้น แต่นั้นมันก็แค่เมื่อก่อน””วานรเฒ่า หากเจ้าจะโทษ ก็ต้องโทษตัวเจ้าเอง ที่เลือกรับใช้คนผิด เจ้าคงไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้และทนรับความเจ็บปวดอย่างที่เป็น “ข้ารู้ที่เจ้าเป็นคนยโส เพราะเจ้ามาจากเผ่านักรบวานร ที่มีสายเลือดพิเศษอันแข็งแกร่งเต็มเปี่ยม ดังนั้น เจ้าคงคิดว่า แม้แต่ ตระกูลชู ยังต้องมอบอาณาเขตต้องห้ามให้เจ้า””ตอนนี้เจ้ารู้แล้วสินะ ว่าเจ้าคิดผิด ? ลองก้มมองดูตัวเจ้าสิ ร่างกายที่อ่อนแอนี้ก็บ่งบอกทุกอย่างแล้ว สถานที่แห่งนี้ ไม่เพียงแต่จะสามารถผนึกเจ้าไว้กับตระกูล ชู มันยังค่อยๆกลืนพลังวิญญาณเจ้า””ชู คงท่ง เจ้าเศษสวะ หากเจ้าต้องการแก้แค้นให้พี่ชาย ก็รีบฆ่าข้าเลย ทำไมต้องพล่ามนั้นพล่ามนี้ ?!”
 
 
 
วานรเฒ่า เย้ยหยัน “หึๆ ฆ่าหรอ ?! มันก็สบายเกินไปสำหรับเจ้านะสิ! คิดสิใครกันที่เป็นนายและใครที่เป็นบ่าว แล้วสมควรที่เจ้าจะมายโสกับคนตระกูล ชู งั้นหรอ หากเจ้าต้องการตายก็ต้องเป็นหลังจากข้าได้เห็นที่ความฝันของเจ้าถูกทำลาย””ข้าต้องการให้เจ้ามีชีวิตอยู่ ข้าต้องการให้เจ้าออกไปจากที่นี่ โดยที่เจ้ากลายเป็นขยะที่ไร้การเพาะปลูก!!! เจ้าจะต้องชดใช้ในสิ่งที่เจ้าเคยทำไว้””ตอนนี้ ข้าจะทรมานเจ้า ข้ารู้ว่าในสุสานมีการเคลื่อนไหว ข้ารู้ว่าเจ้าต้องซ่อนคนไว้ เจ้าไม่สามารถออกจากที่นี่ไปได้ ดังนั้นเจ้าจึงต้องการให้คนภายนอกมาช่วย ใช่หรือไม่ ?!””ข้าบอกเจ้าไว้เลย ว่าตราบใดที่ข้ายังอยู่ เจ้าอย่าได้แม่แต่จะคิดลูกไม้! รออยู่ที่นี่และยอมรับการลงโทษ สำหรับความผิดของเจ้าซะ!!!”ชู คงท่ง แสยะยิ้ม พร้อมกับปลดปล่อยแสงสีทองออกมาจากร่าง 
 
 
 
มันกลายเป็น จอบ เสียม ตรงเข้ามาถึงหน้าสุสาน ที่ฝัง ชูเฟิง และกำลังเตรียมที่จะทำลายโลงศพ 
 
 
 
เมื่อเห็น เครื่องไม้เครื่องมือ ลอยเหนือด้านบน ชูเฟิง กับไม่มีท่าทีหวาดกลัว ทำซ้ำใบหน้าของเขายังเต็มไปด้วยความโกรธที่สุดแสนจะบรรยาย 
 
 
 
ชูเฟิง ได้ยินทุกอย่างที่ ชู คงท่ง พูดกับ วานรเฒ่า แม้มันจะเป็นเพียงคำพูดไม่กี่คำ แต่ชูเฟิงก็พอเดาออก คนที่ชื่อว่า ชู คงท่ง เป็นคนของตระกููล ชู นอกจากนี้ เขายังไม่ค่อยพอใจ วานรเฒ่า และ บิดาของ ชูเฟิง 
 
 
 
ตอนแรก ชู คงท่ง ไม่แข็งแกร่งเพียงพอที่จะทำอะไรพวกเขา จึงไม่กล้าลงมือ แต่ตอนนี้เขาเหมือนจะมีพลังมากขึ้น ซึ่งเขาเหนือกว่าแต่ก่อนหลายขุม ดังนั้น ชู คงท่ง ที่น่ารังเกียจ จึงใช้โอกาสนี้จัดการ วานรเฒ่าและบิดาของชูเฟิง 
 
 
 
แม้ว่า ชูเฟิงจะไม่อยากตาย ด้วยสถานการณ์ตอนนี้ ชูเฟิง ก็ไม่อาจทนให้เกียรติของบิดาถูกเหยียบย่ำ ดังนั้น ขณะที่พลังกำลังนั้นจะถึงพื้น ชูเฟิง ก็ลุกขึ้นยืน และต้องการที่จะออกจากโลงศพ ถึงแม้ว่ารู้ว่านั้นหมายถึงความตาย เขาก็ต้องการที่จะอัดหน้า ชู คงท่ง 
 
 
 
* ฟู่ววว * แต่ขณะที่ ชูเฟิง กำลังจะลุกขึ้นยืน รูปแบบของโลงศพก็เสร็จสมบูรณ์ จากนั้นมันก็ถูกเปิดการใช้งาน 
 
 
 
ตอนนั้น ชูเฟิง เห็นว่าวิสัยทัศน์รอบๆมันกำลังหมุนวน ในไม่ช้าเขาก็หมดสติไป 
 
 
 
* บูมมมมม * 
 
 
 
จากนั้น จอบ เสียม ที่เกิดจากพลังสีทอง ก็พุ่งลงมาพร้อมๆกัน มันมีพลังทำลายขนาดที่ทำให้ศิลาลึกลับที่ใช้สร้างโลง ถึงกับแตกละเอียด 
 
 
 
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่มันถูกทำลาย ชูเฟิง ก็ไม่ได้อยู่ด้านในแล้ว ในทำนองเดียวกันก็ไม่มีรูปแบบหลงเหลือ มีเพียงแต่โครงกระดูกของเด็กที่ถูกวางไว้ภายในโลงศพขนาดใหญ่ 
 
 
 
โครงกระดูกถูกปกคลุมด้วยชุดที่พิเศษ มันส่องแสงสีทองอร่าม แต่โครงกระดูกนั้นไม่ได้เป็นสีขาว แต่เป็นสีเหลือง เห็นได้ชัดว่าเจ้าของร่างนั้นได้ตายไปนานแล้ว “อะไรกัน?! ข้ารู้สึกว่ามันต้องมีบางอย่างอยู่สิ!”
 
 
 
หลังจากที่เห็นโลงศพที่ว่างเปล่า ที่มีเพียงโครงกระดูกของทารก ชู คงท่ง ถึงกับอึ้งเมื่อเห็นแบบนั้น “ชู คงท่ง ไอ้เดรัจฉาน! เจ้ากล้าทำลายสุสานและกระดูกของนายน้อย แม้แต่ดวงจิตเจ้าก็ยังไม่เว้น เจ้ายังเป็นมนุษย์อยู่ไม๊ ?! ข้าจะฆ่าเจ้า!!!”
 
 
 
วานรเฒ่าคำราม ดังสนั่น จนทุกอย่างรอบๆสั่นสะเทือน 
 
 
 
คราวนี้ ชู คงท่ง ไม่ตอบโต้ แต่เขาตอบกลับด้วยความลังเล”
 
 
 
มันก็แค่สุสาน ยังไงกระดูกมันก็เป็นแค่กระดูก ข้านั้นทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย และข้าก็รู้สึกว่าภายในโลงมันเคลื่อนไหว ข้าจึงจำเป็นจะต้องตรวจสอบมัน เพราะยังไงแล้วที่แห่งนี้ก็คืออาณาเขตต้องห้ามของตระกูล ชู ข้าจึงไม่อนุญาติให้คนนอกลุกล้ำได้”
 
 
 
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากไม่มีอะไรผิดปกติอยุ่ภายใน ข้าจะปล่อยเจ้าทั้งสองไป “วันหน้า เจ้าจะต้องปกป้องที่แห่งนี้ให้ดีๆ และอย่าได้แม้แต่จะคิดตุกติก ไม่งั้นแม้ต่อให้ข้ายกโทษให้เจ้า แต่พวกเขาจะไม่”
 
 
 
หลังจากที่พูด ชู คงท่ง ก็ใช้แสงสีทองกดดันวานรเฒ่า ในเวลาเดียวกัน รัศมีรอบๆตัวเขาก็แปลกไป ชั้นมิติปรากฏขึ้น เขาวางแผนที่จะจากไป 
 
 
 
* ปุ้งงงง * แต่ในตอนนั้น จู่ๆก็มีอำนาจพลังที่ลึกลับตกลงมาจากเบื้องบน ปกคลุมร่างกายของ ชู คงท่ง “อ้าาาา . . .”
 
 
 
พลังที่มองไม่เห็นนี้ น่ากลัวอย่างมาก มันทำลายทุกอย่าง มันเปี่ยมไปด้วยพลานุภาพที่เหนือร้น เมื่อพลังมหาศาลนั้นพุ่งลงมา แม้แต่ ชู คงท่ง ก็ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด ชักดิ้นชักงอกับพื้น โดยไม่สามารถขยับไปไหนได้ “อ้า . . .”
 
 
 
นำซ้ำ พลังที่มองไม่เห็นนี้ ก็เพิ่มความแข็งแกร่งขึ้น แกร่งขึ้น เป็นสาเหตุทำให้ ชู คงท่ง ร้องออกมาดังยิ่งขึ้น มันเป็นประกายสายฟ้า ที่กำราบ แสงสีทองบนร่างกายของเขา จนมันค่อยๆลี่ลง ลี่ลง และค่อยๆเลือนหายไป ราวกับว่าร่างกายของเขาจะดับสลาย 
 
 
 
* บูมมมมม * 
 
 
 
เมื่อเขาถูกกดดันจากพลังที่มองไม่เห็น เสียงระเบิดก็ดังขึ้น แสงบนร่างของ ชู คงท่งก็พลันหายไปอย่างสมบูรณ์ และทันทีที่มันหายไป ใบหน้าของ ชู คงท่ง ก็เผยออกมาให้เห็น 
 
 
 
เขาไม่ใช่ ขุนพลชุดทอง ที่สูง 12 เมตร แต่เป็นชายวัยกลางคน ที่สวมเสื้อผ้าหรูหรา นำซ้ำความยาวของชุดยังไม่ถึงครึ่งเมตร 
 
 
 
ชู คงท่ง ไม่ใช่แค่ตัวเตี้ย แต่เขายังน่าเกลียด ที่สำคัญใบหน้าของเขาในตอนนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เหงื่อจำนวนมากหลั่งไหล่ลงมาอาบใบหน้า ยั่งกับฟ้ารั่ว “เจ้าไม่เพียงแต่จะรังแกคนของข้า แต่เจ้ายังบังอาจทำลาย สุสานลูกชายข้า แล้วเจ้ายังคิดจะไปไหน””ชู คงท่ง สมองเจ้าคงมีปัญหาที่กล้าเรื่องเช่นนี้ ?”
 
 
 
สักครู่ก็มีเสียงที่เงียบสงบ ราวกับสายลมที่อ่อนโยน ดังออกมาจากส่วนลึกของอาณาเขต 
 
 
 
ReaDMGA ////////////////////////////////////////
 
 
 
A : พ่อพี่เฟิงมาแล้ววววววว!!!! 
 
 
 
B : มาแล้วววววว 
 
 
 
C : จบแล้วววววว