บทที่ 867 – ชูเฟิงลงมือ
 
 
 
“ชูเฟิง เค้าคือชูเฟิง!!!”
 
 
 
หลังจากที่ทุกคนเห็นคนคนนั้น พวกเขาก็ตกใจกันอย่างมาก 
 
 
 
คนที่มีชื่อเสียงที่สุด กำลังยืนอยู่จุดสูงสุดของพระราชวัง จนทำให้พวกเขาต่างพากันลุกพวดพราด ราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูขนาดใหญ่ เหล่าสาวกต่างพากันโดดขึ้นไปบนอากาศล้อมพระราชวังอย่างรวดเร็ว 
 
 
 
ในปัจจุบันชื่อของเขาติดบัญชีดำ นำซ้ำทุกคนในที่นี่ยังเป็นส่วนหนึ่งของหมู่เกาะประหาร และยังเป็นศัตรูกับผู้เฒ่าเก้านิ้วแห่งพรรคมารทลายราตรี ดังนั้นพวกเขาจึงรู้ดีว่า ชูเฟิง นั้นเป็นคนที่อันตรายแค่ไหน 
 
 
 
ในตอนนั้น คนที่ดูตกใจมากที่สุดคงเป็นใครไปไม่ได้นอกซะจาก ประมุขนิกายดาบศิลา เขาเป็นเพียงคนเดียวในที่แห่งนี้ที่ได้ประจักษ์ถึงความร้ายกาจของชูเฟิง 
 
 
 
เขารู้ดีว่าสิ่งที่เขาต้องเผชิญไม่ใช่แค่ความแข็งแกร่งที่น่าเหลือเชื่อ แต่เขายังต้องเผชิญกับความเหี้ยมโหดและไร้ปราณีของชูเฟิงอีกด้วย เขาไม่มีวันลืมภาพที่ ชูเฟิง และ ต้านต้าน ทรมานเขาในรูปแบบน้ำแข็งสังหารได้ลง 
 
 
 
หาก นิรันดร์ที่ 3 ไม่มาที่นั้นตอนนั้น ใครจะรู้ว่าเขาจะต้องพบเจอกับความเจ็บปวดแบบไหนอีก 
 
 
 
ดังนั้นเมื่อเขาพบเจอกับชูเฟิงอีกครั้ง เขาจึงรู้สึกหวาดกลัวจนฝังลึกลงไปภายในจิตใจ ซึมซับถึงกระดูก 
 
 
 
แต่ไม่ว่าเขาจะหวาดกลัวแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถแสดงมันออกมาได้ เพราะเขาคิดว่า เขามีคนของนิรันดร์ที่ 3 คอยปกป้อง ดังนั้นเขาจึงบรรเทาความหวาดกลัวลงไปได้บ้าง 
 
 
 
จากนั้น ประมุขนิกายดาบศิลาก็จ้องมองเขาอย่างเย็นชา พร้อมกับกล่าวอย่างห้าวหาญ”
 
 
 
ชูเฟิง สมองเจ้าคงพิการไปแล้วสินะ!!! ข้าอุส่าพึ่งไว้ชีวิตเจ้าไปแท้ๆ แต่กลับมาสร้างปัญหาในนิกายดาบศิลาของข้า เจ้าคงคิดว่าข้าไม่มีปัญญาฆ่าเจ้าสินะ ?!””ฮ่าๆ ช่างเป็นเรื่องที่น่าขันยิ่งนัก ไว้ชีวิตข้างั้นหรอ ? เจ้านี้มันไร้ยางอายสิ้นดี” “เจ้าลืมไปแล้วหรอ ว่าข้าทรมานเจ้าในรูปแบบน้ำแข็งสังหารยังไงบ้าง ?!!!”
 
 
 
ชูเฟิง หัวเราะเสียงดัง และเสียงหัวเราะของเขาก็เต็มไปด้วยการเยาะเย้ย “อะไร ?! ทรมารในรูปแบบน้ำแข็งสังหาร ?! มันเกิดอะไรขึ้นที่นั้นกันแน่ ?!”
 
 
 
ฝูงชนผงะถอยเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น พวกเขาจ้องมองไปยังประมุขนิกายดาบศิลาด้วยสายตาที่คาดหวังคำตอบและกล่าวว่า”
 
 
 
ประมุข ฉือ ที่ ชูเฟิง พูดมันหมายความว่ายังไง ?!””อย่าไปฟังคำพูดเจ้าสวะนั้น ข้านี้หรอจะถูกมันทรมาน ?!”ใบหน้าของประมุขนิกายดาบศิลาตอนนั้นบิดเบี้ยวไปอย่างมากเมื่อได้ยินคำถามของผู้คน แต่เขาก็ยังพยายามที่จะปฏิเสธคำพูดของ ชูเฟิง เนื่องจากเขาไม่อาจยอมรับได้ว่าเขาจริงๆแล้วเกือบถูกฆ่าโดย ชูเฟิง โดยที่ถูกเขาทรมาณในรูปแบบน้ำแข็งสังหาร 
 
 
 
เขาคิดจะปกครองผู้คนที่นี่ หากเขายอมรับมัน เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ? แล้วศักดิ์ศรีความเป็นคนเขาจะเหลืออะไร ดังนั้นต่อให้เขาตาย เขาก็ไม่คิดที่จะพูดความจริง “อย่าไปฟังเขา! ตอนนั้นข้าเห็นมากับตาว่าในตอนนั้น ชูเฟิง ถูกประมุข ฉือ ตามล่า ขณะที่เขาวิ่งหนีหางจุกตูด ข้าไม่นึกเลยว่าเขาจะกล้ามาปรากฏตัวที่นี้แล้วอ้างว่า เขาได้ทรมาณ ประมุข ฉือ ในรูปแบบน้ำแข็งสังหาร” “คนคนนี้ต้องการที่จะฉีกหน้าประมุข ฉือ ดังนั้นท่านไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเมตตาเขา วันนี้ประมุขฉือท่านจะต้องสั่งสอนให้มันรู้ ว่าอย่ามาซ่าแถวนี้!!!”
 
 
 
จู่ๆก็มีใครบางคนตะโกนออกมา “ใช่แล้ว เขากล่าวถูกต้อง!!! เจ้าชูเฟิงคนนี้ฆ่า หกผู้เฒ่า นั้นนับเป็นความผิดมหันต์ ประมุขฉือท่านไม่จำเป็นจะต้องไว้หน้าเขา วันนี้ท่านจะต้องฆ่าเขาเพื่อแก้แค้นให้กับหกผู้เฒ่า อาวุโสของท่าน!”
 
 
 
ในตอนนั้นคนอื่นๆก็เริ่มพูดขึ้น “ฆ่ามัน! ฆ่ามัน! ฆ่ามัน!” 
 
 
 
ความทรงจำในตอนที่หกผู้เฒ่าถูกฆ่าตาย ทำให้เหล่าอาวุโสคนอื่นๆและสาวกจากนิกายดาบศิลาต่างพากันโกรธแค้นชูเฟิงอย่างมาก ในเวลานั้นเสียงตะโกนต่างระเบิดขึ้นดั่งเสียงคำรามของฟ้าดังกึกก้องทั่วทั้งนิกายดาบศิลา 
 
 
 
‘ ไอพวกฉิบหาย … ‘ 
 
 
 
ในวินาทีนั้น ประมุขนิกายดาบศิลาถึงกับขมวดคิ้วแน่น พร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นระรัว ราวกับจะทะลักออกมาข้างนอก เขารู้ดีว่าเขาไม่มีปัญญาเอาชนะ ชูเฟิงได้ “เอ๋ๆ เป็นอะไรไป ?! หรือว่าเรื่องที่เกิดในรูปแบบน้ำแข็งสังหารยังทำให้เจ้ากลัว ?!””หรือว่าบางที เจ้าจะไม่อยากสู้กับข้า เพราะกลัวทุกคนที่นี่จับได้ว่าเรื่องที่เจ้าพูดมาเป็นเรื่องโกหก ?!”
 
 
 
ในขณะนั้น ชูเฟิง คงก็ยิ้มอย่างเย็นชาพร้อมกับกล่าวด้วยคำเยาะเย้ย “พูดจาไร้สาระ!!! เจ้าคิดว่าข้ากลัวเจ้างั้นหรอ ?!”
 
 
 
แม้ว่าเขาจะกลัวชูเฟิง แต่เขาก็รู้สึกโกรธไม่น้อย เพราะชูเฟิงนั้นทำให้เขาขายหน้าต่อหน้าอาวุโสและสาวกจำนวนมาก นำซ้ำยังต่อหน้าของยอดฝีมือของที่ราบแห่งความหนาวเย็นอีกด้วย 
 
 
 
ถ้าเขาไม่โต้ตอบกลับไปนั้นหมายความว่าเค้ายอมรับคำพูดของ ชูเฟิง มันจะทำให้เขาไม่มีหน้า เขาอำนาจของเขาก็ยังพังทลาย 
 
 
 
ด้วยความที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไง จึงได้แต่ทิ้งสายตาไปที่ ไต้เท้า หยาน ที่ยืนอยู่ด้านหลังเขา 
 
 
 
ดูเหมือนทางด้านนั้นเองก็พอจะเข้าใจสิ่งที่เขากังวลดังนั้น ไต้เท้า หยานจึงยิ้มพร้อมกับส่งข้อความทางจิตมา”
 
 
 
ไปเถอะ เจ้าอยู่กับข้าที่นี่ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้เขามีโอกาสฉีกหน้าเจ้า” 
 
 
 
หลังจากที่ ไต้เท้าหยานพูด ประมุขนิกายดาบศิลา ก็พลันรู้สึกโล่งใจ แม้ว่า ชูเฟิง จะแข็งแกร่งนำซ้ำยังมียอดยุทธภัณฑ์ราชวงค์ แต่เขาก็รู้ว่าชูเฟิงคงไม่มีปัญญาเอาชนะ ผู้เชี่ยวชาญ ระดับ 8 จ้าวแห่งสงครามได้ หากไต้เท้าหยานลงมือ รับรองเลยว่าชูเฟิงต้องตายอย่างแน่นอน 
 
 
 
ด้วยการสนับสนุนของไต้เท้าหยาน ประมุขนิกายดาบศิลาก็ไร้ซึ่งความกลัวเหมือนกับก่อนหน้านี้ 
 
 
 
ไม่ใช่เท่านั้นเขายังกล่าวอีกว่า”
 
 
 
ชูเฟิง เหตุผลที่เจ้าโอหังได้แบบนี้ คงเป็นเพราะยอดยุทธภัณฑ์ราชวงค์สินะ หากเจ้าไม่มีมันเจ้ายังจะทำอะไรได้ ?”” อย่าพูดมากท่านั้นท่านี้ จริงๆแล้วเจ้ากลัวว่าข้าจะใช้ยอดยุทธภัณฑ์ราชวงค์ใช่ไม๊ล่ะ ก็ได้ข้าจะสนองความต้องการของเจ้า ข้าจะไม่ใช้ยอดยุทธภัณฑ์ราชวงค์””ข้ามานี้โดยที่ไม่จำเป็นต้องพึ่งยอดยุทธภัณฑ์ราชวงค์ แค่มือเปล่าๆข้าก็สามารถถลกหนังเลาะกระดูกเจ้าได้แล้ว”
 
 
 
ชูเฟิงกล่าวอย่างมั่นใจ “คำพูดของเจ้าช่างอวดดียิ่งนัก! วันนี้ข้าจะแสดงให้เห็นถึงความห่างชั้นระหว่างเรา”
 
 
 
ประมุขนิกายดาบศิลามีความมั่นใจมากขึ้นเมื่อได้ยินว่า ชูเฟิงจะไม่ใช้พลังของยอดยุทธภัณฑ์ราชวงค์ ตอนนั้นเขารีบโดดขึ้นไปในอากาศและไม่นานเขาก็เปิดฝ่ามือ วาดผ่านขณะที่รวบรวมพลังอัดแน่นเอาไว้เพื่อให้พลังทำลายของมันรุนแรงยิ่งขึ้น พริบตาที่เขาสะบัดมือ ฝ่ามือขนาดใหญ่จำนวนมากก็กระแทกลงใส่ ชูเฟิง ราวกับฝนดาวตก 
 
 
 
มันเป็นทักษะต่อสู้ระดับ 8 ที่มีอำนาจการทำลายในตัวน่ากลัวไม่น้อย ที่เขากล้าได้แบบนี้หนึ่งเป็นเพราะเขารู้ว่า ชูเฟิง ไม่ได้ใช้ยอดยุทธภัณฑ์ราชวงค์ แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ไม่กล้าที่จะประมาท ในการโจมตีแรกเขาก็ต้องการที่จะปลิดชีวิตของ ชูเฟิง 
 
 
 
แต่ขณะที่เขาเต็มไปด้วยความขาดหวัง ชูเฟิงเองก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหน ขณะที่การโจมตีอันรุนแรงถาโถมเข้าใส่ไปที่เขา “ชูเฟิง มันคิดจะทำอะไร ? เขาทำไมถึงไม่หลบการโจมตี หรือว่าเขารนหาที่ตาย ?”
 
 
 
การกระทำของชูเฟิง ทำให้ผู้คนต่างพากันสับสนอย่างมาก ทุกๆสายตาจับจ้องไปที่เขา โดยไม่ละออกไปไหน 
 
 
 
* บูม บูม บูม บูม บูม * 
 
 
 
ท่ามกลางความสับสน การโจมตีของประมุขนิกายก็เข้าจู่โจมใส่เป้าหมาย ทันทีที่มันโดน คลื่นระเบิดก็พลันกระจายออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด จนพระราชวังที่ชูเฟิงยืนอยู่ ถล่มลงมา จนพื้นดินสั่นทะเทือนเลื่อนลั่น 
 
 
 
เห็นการพังทลายของพระราชวังที่เกิดขึ้นเพราะพลังโจมตีที่น่ากลัว การแสดงออกของทุกๆคนก็ดูมีความสุขอย่างมาก เพราะการโจมตีของประมุขนิกายนั้นแสนจะรุนแรง มีน้อยคนมากที่จะทนรับการโจมตีนั้นได้ 
 
 
 
แล้วทักษะการต่อสู้ที่ร้ายกาจแบบนั้น โดนร่างกายของ ชูเฟิง ไปเต็มๆ ไม่ต้องคิดให้เปลืองสมองทุกคนก็รู้ว่า ชูเฟิงจะต้องตายอย่างแน่นอน 
 
 
 
* * * * * ฟู่วววววว * * * * * 
 
 
 
แต่ในขณะนั้น จู่ๆก็มีพายุพัดออกมารอบๆ พร้อมกับสร้างคลื่นพลังที่น่าพรึงพลัน ในเวลาเดียวกัน ชูเฟิง ก้ปรากฏขึ้นต่อสายตา ของผู้คนนับไม่ถ้วน “สวรรค์ . . . .นี้มันเป็นไปได้ยังไง ?!”
 
 
 
หลังจากที่พวกเขาเห็นชูเฟิง ทุกคนต่างตกอยู่ในความตะลึง มีคำคำเดียวที่ปรากฏขึ้นทั่วใบหน้าของพวกเขานั้นคือคำว่า ประหลาดใจ บางคนที่ขี้ขลาด ต่างพากันถอยกรูออกไปด้วยความหวาดกลัว 
 
 
 
แม้แต่ ไต้เท้า หยาน จากหมู่เกาะประหาร ก็ยังท่าทางการแสดงออกที่เปลี่ยนไป เหมือนกับว่า ไม่อยากจะเชื่อ 
 
 
 
เพราะว่าที่ที่ชูเฟิงยืนอยู่ มันเป็นตำแหน่งที่ตั้งเดิมของพระราชวัง ตอนนี้กลายเป็นหลุมขนาดใหญ่และลึกมาก แต่ชูเฟิงกับยืนอยู่ตรงนั้นโดยที่มือไขว้หลัง 
 
 
 
ไม่ใช่แค่เสื้อผ้าของเขาที่ไม่เสียหาย แต่อาการบาดเจ็บยังไม่มีเลยสักนิด ขนาดใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันก็ยังคงปรากฏอยู่เช่นเดิม 
 
 
 
ReaDMGA ////////////////////////////////////////
 
 
 
A : อ้าววันนี้ยังไม่มีใครตายเว้ย!!! 
 
 
 
B : คงจะเป็นพรุ่งนี้สินะ รับรองตายกันเป็นเบือ!!!