บทที่ 967 – ลอบโจมตี
 
 
 
*ตูม*
 
 
 
เสาแห่งเพลิงที่ถูกสร้างขึ้น โดยเจียง ฉีซาชั้น กลายเป็นง้าวพุ่งเข้าใส่ จื่อ หลิง และคนอื่นๆ จากพรรคมารทะลายราตรีด้วยความเร็วที่ น่าเหลือเชื่อ แต่เป้าหมายนั้นไม่ใช่จื่อหลิง แต่เป็น ทันไท่ เซว่ ที่หมดสติอยู่”แย่แล้ว!”
 
 
 
เมื่อเห็นการโจมตีนั้น ผู้คนที่หนีอยู่ต่างหน้าถอดสี พวกเขานั้นไม่สามารถหลบการโจมตีนี้ได้
 
 
 
พลังของง้าวนี้นั้นรุนแรงมาก แน่นอนว่ามันไม่ใช่ยุทธภัณฑ์ระดับราชวงศ์ธรรมดา แต่มันนั้นอาจเทียบเท่าได้กับดาบผนึกมารของ ชูเฟิง เลยก็ได้ หาก ทันไท เซว่ ไม่สามารถหลบได้นั้น นางจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย
 
 
 
*วูบ *
 
 
 
อย่างไรก็ตาม ท่ามกลางความสิ้นหวังนั้น มีคลื่นสีดำพุ่งผ่านท้องฟ้า มาปะทะกับง้าวนั่น
 
 
 
*ตูม ตูม ตูม—*
 
 
 
ในตอนนั้น พวกมันก็ปะทะกัน เปลวเพลิงพุ่งขึ้นสูงบนท้องฟ้า และ กระจายออกไปทั่ว การโจมตีจากง้าวนั้น ไม่สามารถทำอะไรจื่อหลิง หรือคนอื่นๆได้ แม้พวกมันจะกระจายไปทั่ว
 
 
 
เจ้าคมดาบสีดำนั้นเป็นเพียงคลื่นพลังเท่านั้น แต่มันราวกับมีความนึกคิดและต้องการจะปกป้องจื่อหลิง และคนอื่นๆ
 
 
 
เจียง ฉีซาขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเห็นภาพที่ไม่น่าพอใจ เจารู้ว่าชูเฟิงนั้นเป็นคลื่นคมดาบนี้ออกมาเพื่อหยุด การโจมตีของเขา เขาจึงมองไปที่ชูเฟิง
 
 
 
ในตอนนั้น เขาก็พบว่าแม้ชูเฟิง จะสู้กับ มู่หรง หมิงเทียนอยู่ แต่ชูเฟิง นั้นก็สามารถมองมายังเขาได้ นอกจากนี้ สายตาของชูเฟิงนั้นทำให้เขาไม่พอใจ เพราะมันเป็นสายตาที่ดูถูกเขา เจียง ฉีซาอย่างมาก “ดูเหมือนว่าข้าจะประมาทเจ้าเกินไป”
 
 
 
แม้ว่าเจียง ฉีซา จะยิ้ม แต่สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ
 
 
 
ในสายตาของเขา ชูเฟิงก็เป็นเช่นเดียวกับคนอื่นๆในภูมิภาคทะเลตะวันออก เขานั้นเป็นขยะ ขยะที่ไม่สมควรได้รับการฝึกฝน แต่ตอนนี้ เจ้าขยะนั่นได้มาดูถูกเขา อัจฉริยะของ แดนศักดิ์สิทธิ์ มันทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก
 
 
 
*วูบ*
 
 
 
ทันใดนั้น ก็เกิดพายุขึ้น เจียง ฉีซาได้เริ่มโจมตีแล้ว ด้วยง้าวสีแดงนั่น เขายื่นมือเข้าช่วย มู่หรง หมิงเทียน และโจมตีชูเฟิง “เจ้ามาได้เวลาพอดี.”
 
 
 
แต่แม้ว่า เจียง ฉีซา จะเข้าร่วมสู้ด้วย ชูเฟิงก็ยังคงใจเย็น ดาบผนึกมารของเขา ยังฟาดฟันทุกสิ่ง และไม่มีอะไรต่อต้านเขาได้ แม้กระทั่ง มู่หรง หมิงเทียงก็ไม่ใช่ยอดยุทธภัณฑ์ของเขาป้องกัน ส่วนเจียง ฉีซานั้น แม้จะใช้ง้าวสีแดงนั่น แต่ทุกครั้งเขาก็ถูกบีบให้ถอยออกไป ชุเฟิง นั้นแม้จะสู้กับทั้ง 2 เขาก็ครองความได้เปรียบไว้”นี่มันน่าเหลือเชื่อยิ่งนัก ชูเฟิงสามารถสู้กับทั้ง 2 คนและยังเอาชนะได้อีก แม้แต่เจียง ฉีซานั่น ก็ยังไม่สามารถเทียบกับชูเฟิงได้!””สวรรค์ นี่ไม่ได้หมายความว่า ชูเฟิงนั้น แข็งแกร่งกว่า เจียง ฉีซาอย่างนั้นหรือ เขานั้นเป็นปีศาจจริงๆ.”
 
 
 
ถ้า สำหรับมู่หรง หมิงเทียน อาจยังพอเข้าใจได้ แต่นี่รวมไปถึงเจียง ฉีซา นี่มันช่างน่าเหลือเชื่อยิ่งนัก”ข้าไม่เชื่อว่าข้าจะแพ้ขยะเช่นเจ้า !”
 
 
 
ท่าทาง ของเจียง ฉีซา ต้องเปลี่ยนไป เมื่อได้ยินเสียงพูดรอบๆเขา รอยยิ้มของเขานั้นได้หายไปแล้ว และแทนด้วย ใบหน้าที่บิดเบี้ยวอย่างชัดเจน
 
 
 
หลังจากถูกชูเฟิง บีบให้ถอยหลังไป เจียง ฉีซานั้น ก็ไม่ได้หลับหูหลับตาสู้ เขาพลิกฝ่ามือ และยกขึ้นไปบนท้องฟ้า”ทักษะต้องห้ามระดับบาดาล อักขระผนึกวิญญาณ !”
 
 
 
อักขระนับไม่ถ้วนพุ่งออกจากฝ่ามือของเขา มันนั้นถูกสร้างโดยพลังระดับราชันย์สงคราม และเต็มไปด้วยพลังที่น่าเกรงขาม มันไม่ใช่ทักษะธรรมดา แต่มันเป็นทักษะต้องห้ามระดับบาดาล
 
 
 
พลังของ เจียง ฉีซานั้น น่าตกใจยิ่งนัก พลังของเขารวมกับ ง้าวสีแดงนั่น แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญระดับ 7 ราชันย์สงครามก็ไม่อาจต่อกรได้
 
 
 
และในตอนนี้น เขาก็ได้ใช้ทักษะต้องห้ามออกมา มันจึงน่าเกรงขามอย่างมาก
 
 
 
เมื่อการโจมตีนั้นแสดงออกมา ท้องฟ้านั้นก็ไร้สีทันที พระอาทิตย์และดวงจันทร์นั้น ราวกับสูญเสีย แสงไป มีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่เห็นทุกอย่าง”วิชา พยัคฆ์ขาว สังหาร”
 
 
 
แต่เมื่อเจียง ฉีซาใช้ทักษะต้องห้ามออกมา ชูเฟิงก็ยกมือขึ้นใช้ทักษะเร้นลับของเขาทันที
 
 
 
*โฮกกก—*
 
 
 
โลกนั้นราวกับถูกทำให้สั่นสะเทือนจากเสียงคำราม ที่ออกมาจากชูเฟิง ในตอนนั้น พยัคฆ์ขาวก็ได้ปรากฏและพุ่งออกมาจากฝ่ามือของเขา
 
 
 
มันไม่ใช่อะไรที่จะถูกหยุดได้ง่ายๆ มันเปิดปากของมัน และส่งเสียงคำรามรั่น เมื่อกรงเล็บของมันนั้นเคลื่อนไหว ก็ราวกับสามารถทำลายได้ทุกสิ่งอย่าง
 
 
 
เมื่ออยู่ต่อหน้าพยัคฆ์ขาวนี่ ทักษะต้องห้ามของเจียง ฉีซา ก็ไร้ประโยชน์ไป นอกจากนี้ มันถูกทำลายอย่างง่ายดาย หลังจากทำลายทักษะของเจียง ฉีซาแล้วมันก็ไม่ได้หายไป แต่มันพุ่งเข้าไปหา เจียง ฉีซาพร้อมเขี้ยวของมัน”เป็นไปไม่ได้ ทักษะเร้นลับ มันสามารถใช้ทักษะเร้นลับ ที่ทรงพลังพอที่จะเอาชนะ ทักษะต้องห้ามของข้าได้งั้นหรือ”
 
 
 
เจียง ฉีซา ตกใจมาก เขารู้ว่าทักษะนี้นั้นไม่ใช่ทักษะทั่วไป แต่เป็นทักษะเร้นลับ
 
 
 
พลังของมันนั้นขึ้นอยู่กับพลังของเจ้านายของมัน ยิ่งนายของมันแข็งแกร่ง ทักษะเร้นลับนี่ก็จะแข็งแกร่งด้วย ถ้านายของมันอ่อนแอ ทักษะเร้นลับ ก็จะอ่อนแอเช่นกัน
 
 
 
เจียง ฉีซานั้นตกใจมาก เพราะเขารู้ว่า ทักษะเร้นลับนั้นมีพลังที่ขึ้นอยู่กับเจ้านาย นั่นหมายความว่า คความสามารถของชูเฟิง นั้นแข็งแกร่งพอที่จะสามารถดึงพลังของทักษะเร้นลับออกมาได้”ข้าไม่เชื่อว่า ข้าจะแพ้ให้กับขยะเช่นเจ้า”
 
 
 
เจียง ฉีซากัดฟันแน่น และใช้ทักษะต้องห้ามอันอื่นทันที มันคือทักษะ”
 
 
 
สัตว์วิญญาณทลายสรรพสิ่ง”
 
 
 
*โฮก—* ในตอนนั้น พลังที่น่าเกรงขามถูกปล่อยขึ้นมา พร้อมกับเสียงคำรามที่เต็มไปด้วยความเกรี้ยวโกรธ ในท้ายที่สุดแล้ว มันก็ได้กลายเป็น เสือสีดำ
 
 
 
มันยาวกว่า 100 เมตร และใหญ่กว่า พยัคฆ์ขาวหลายเท่า นอกจากนี้ พลังของมันก็ไม่ได้ด้อยกว่าทักษะเร้นลับ
 
 
 
*ตูม* เสือขาวและดำนั้น มันราวกับมีสติปัญญา มันไม่ได้ปะทะกันโดยตรง แต่มันสู้กันราวกับ มีชีวิต
 
 
 
เมื่อ เสือทั้ง 2 นั้นสู้กัน ชูเฟิง และ เจียง ฉีซาต่างก็หลับตา พวกเขานั้นดูเหมือนจะส่งพลังให้กับ ทักษะของตน เพื่อควบคุมมันอยู่”ฮึ่ม โอกาสนี้แหละ”
 
 
 
มู่หรง หมิงเทียน แสยะยิ้ม เมื่อชูเฟิง ปะทะกับ เจียง ฉีซา ในตอนนั้นเขาก็สะบัดยอดยุทธภัณฑ์ในมือของเขาใส่ชูเฟิง ในตอนนั้น พลังของดาบที่มีพลังรุนแรงอย่างมาก พุ่งเข้าใส่ชูเฟิง 
 
 
 
นี่คือท่า signature ของหมู่เกาะประหาร เพลงดาบลวงตา ( T/Nอารมณ์มันได้ ขอเรียกแบบนี้นะครับ)
 
 
 
มู่หรง หมิงเทียน นั้นถือโอกาสที่ชูเฟิงกำลังสู้กับ เจียง ฉีซา ลอบโจมตีในทันที
 
 
 
ReaDMGA////////////////////////////////////////