บทที่ 1087 – จะให้ทำอะไร
 
 
 
“ชูเฟิง เจ้านี่มันจริงๆ . . .”
 
 
 
ได้ยินคำพูดเหล่านั่น ฉีคง ไจ้ชิง หลังจากที่อึ้งไปชั่วขณะ ก็กล่าวขึ้น “แม้ว่าวิหารหมู่ดาวนักล่าจะทำให้ หุบเขาไม้ครามใต้ของเรากดดัน นั่นก็แค่ผิวเผิน ข้ารู้สึกว่าจริงๆแล้วพวกเขานั่นต้องการกำจัดพวกเรา เพียงแต่ตอนนี้พวกเขายังไม่มีเหตุผลพอ และยังไม่ถึงเวลาที่จะลงมือ “แม้อำนาจหุบเขาไม้ครามใต้ของเราจะลดลง แต่เราก็ยังเป็นสาขาย่อยของหุบเขาไม้คราม หากพวกเขาคิดจะลงมือกับเรา พวกเขาจำเป็นจะต้องมีข้ออ้างที่เพียงพอ” “แล้วบัดนี้ หยวน ชิง สาวกของวิหารหมู่ดาวนักล่าก็สามารถกระตุ้นเข็มนิรันดร์ฯ ดังนั่นไม่ต้องพูดเรื่องที่ หยวน ชิง จะได้รับสถานะพิเศษหลังจากที่เข้าสู่หุบเขาไม้คราม แต่วิหารหมู่ดาวนักล่าจะต้องวางอำนาจบาตรใหญ่แน่นอน ข้าเกรงว่าถึงตอนนั่น วิหารหมู่ดาวนักล่า จะกำจัดหุบเขาไม้ครามใต้ของเรา””แต่สิ่งที่ข้ากังวลที่สุด ก็คือ เรื่องที่เจ้านั่นมีความแค้นกับ หยวน ชิง ที่เป็นอัจฉริยะที่โดดเด่น หลังจากที่พวกเจ้าทั้งสอง เข้าสู่หุบเขาไม้คราม ข้ากลัวว่าเจ้าจะต้องพบเจอกับหายนะ” “ในตอนนี้ เขาที่สามารถกระตุ้นเข็มนิรันดร์บรรพกาล เขาจะต้องได้รับการดูแลเป็นอย่างดี เมื่อเข้าสู่หุบเขาไม้คราม ดังนั่น สิ่งที่ข้ากังวลคือ สิ่งที่หยวน ชิงคิดจะทำกับเจ้า”
 
 
 
พูดถึงจุดนี้ ฉีคง ไจ้ชิง ก็ถอนหายใจ โดยไม่ปิดบังสิ่งที่กังวลไว้ เขาแสดงสีหน้าที่เศร้าหมอง และเป็นกังวลเรื่อง ชูเฟิง เอามากๆ “หากเป็นเรื่องนั่น อาวุโส ฉีคง ไจ้ชิง โปรดวางใจ”
 
 
 
ชูเฟิงกล่าว “วางใจได้ ?! ชูเฟิง หรือว่าเจ้า . . . . ?!”
 
 
 
ฉีคง ไจ้ชิง ยังคงสับสน ที่ชูเฟิงพูด “เข็มนิรันดร์บรรพกาลแห่งนี้ ไม่ได้ถูกกระตุ้นโดยหยวนชิง แต่เป็นข้า”
 
 
 
ชูเฟิง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เรียบเนียน ดูเป็นธรรมชาติด้วยท่าทางที่สงบ “ห่ะ ?! ชูเฟิงเจ้าว่ายังไง ?! ไหนพูดอีกครั้งสิ ?!”
 
 
 
เมื่อได้ยินพูดนั่น สีหน้าของ ฉีคง ไจ้ชิง ก็เปลี่ยนแปลงเป็นอย่างมาก เขารีบจับบนไหล่ ชูเฟิง ด้วยความตื่นตระหนก ท่าทางของเขาในตอนนี้ดูผิดจากนิสัยปกติของเขา 
 
 
 
ส่วน ชูเฟิง ก็ดูเหมือนจะคิดไว้แล้ว ว่า ฉีคง ไจ้ชิง จะต้องมีปฏิกิริยาเช่นนี้ ดังนั่น เขาจึงพูดช้าๆว่า”
 
 
 
เป็นข้าเอง ที่กระตุ้นการทำงานของเข็มนิรันดร์บรรพกาล” “สวรรค์ นี่เรื่องจริงใช่ไม๊?! ฮ่า ฮ่า ฮ่า ดี ดี ดี นี้เป็นเรื่องดีจริงๆ ยอดมาก ข้านึกแล้วว่าสาวกวิหารหมู่ดาวนักล่าอย่าง หยวน ชิง มีหรือจะเทียบ สาวก หุบเขาไม้คราม อย่าง ชูเฟิง ได้ !”
 
 
 
ในช่วงเวลานั้น ฉีคง ไจ้ชิง มีความสุขเกินบรรยาย เขาตื่นเต้นจนร่างกายที่ชราๆของเขาสั่นสะท้าน 
 
 
 
เขาไม่เคยนึกสงสัยในคำพูดของ ชูเฟิง เนื่องจากเขาเชื่อใจชูเฟิงอย่างมาก นับตั่งแต่ที่ ชูเฟิง ได้บอกว่า เขาเป็นคนกระตุ้นเข็มนิรันดร์ ต่อให้คนทั้งโลกไม่เชื่อคำพูดเขา แต่เขาก็ยังเชื่อมั่น เพราะชูเฟิงเป็นความหวังเดียวของหุบเขาไม้ครามใต้ “ชูเฟิง เข็มนิรันดร์บรรพกาลถูกเจ้ากระตุ้นการทำงาน แล้วทำไมเจ้าถึงไม่เปิดเผยเรื่องนี้ จะปล่อยให้ หยวนชิง มันได้รับความดีความชอบไปงั้นหรอ ?!”
 
 
 
หลังจากที่เขายินดี ฉีคง ไจ้ชิง ก็ถามต่อ 
 
 
 
หนึ่งต้องรู้ว่า การกระตุ้นเข็มนิรันดร์บรรพกาลได้ จะได้รับประโยชน์จากมันอย่างท่วมท้น อย่างเช่น การได้รับความเคารพนับถือจากเผ่าพันธุ์มนุษย์ นอกจากนี้ยังจะได้ รับการเอาใจใส่จากหุบเขาไม้ครามในเรื่องการเพาะปลูก ซึ่งความดีความชอบทั้งหมดนี้ควรเป็นของ ชูเฟิง แต่ทำไมเขาถึงปล่อยให้ หยวน ชิง ได้ไป นี้คือสิ่งที่ค้างคาใจ ฉีคง ไจ้ชิง “อาวุโส ฉีคง มันถือเป็นความซวยของเขา”
 
 
 
เห็นเช่นนั่น ชูเฟิง ก็ไม่คิดจะปิดบังมันเอาไว้อีกต่อไป เขาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในส่วนลึกของสระนิรันดร์บรรพกาลทั้งหมดให้ ฉีคง ไจ้ชิง ฟัง 
 
 
 
โดยเฉพาะเรื่องที่ภูติบรรพกาลสังหาร ฉิน กวง แล้วคิดจะสังหารเขา แต่กลับถูกเขาสังหารแทน 
 
 
 
เหตุผลที่เขาไม่ยอมเปิดเผยตัวว่า เขาเป็นคนที่กระตุ้นเข็มนิรันดร์บรรพกาล นั่นเป็นเพราะว่าเขากลัวภูติบรรพกาลจะมาชำระแค้นเรื่องที่เขาทำไว้ เนื่องจากพวกภูติบรรพกาล มีความแข็งแกร่งอย่างมาก หากเหล่าภูติต้องการที่จะปลิดชีวิตเขาจริงๆ ไม่ต้องพูดถึง ฉีคง ไจ้ชิง ต่อให้เป็น หุบเขาไม้ครามเอง ก็ไม่อาจออกตัวปกป้องเขาได้ “หากเป็นอย่างที่เจ้าว่ามา นี้ก็หมายความว่า หายนะกำลังคืบคานเข้าหา หยวน ชิง และ ไอเจ้านั่นคงมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน สินะ ?!” 
 
 
 
หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่ ชูเฟิง เล่ามา ฉีคง ไจ้ชิง ก็ชื่นชมเขาอย่างมาก ขนาดเขาที่เป็นถึงอาจารย์ใหญ่ของหุบเขาไม้ครามใต้ ที่มีสถานะสูงส่ง ยังคิดไม่ออกว่า ทำไม ชูเฟิงถึงปล่อยให้ หยวนชิง ได้หน้า แท้จริงแล้ว พวกภูติคิดจะสังหารผู้ที่ทำสำเร็จนี้เอง และเขาก็รู้สึกว่า การกระทำของ หยวน ชิง มันช่างไร้ยางอายยิ่งนัก “เรียนท่านตามตรง ข้าเองก็ไม่มั่นใจว่าพวกภูติจะลงมือสังหาร หยวน ชิง หรือไม่ แต่ข้ามีเหตุผลที่ไม่อาจให้ใครรู้ว่าข้าเป็นคนกระตุ้นมัน เพราะข้าเกรงว่าหายนะที่แท้จริงมันจะบังเกิด” “แต่ข้าไม่เคยคิดเลยว่า สถานที่รวบรวมสัตว์ประหลาดเอาไว้ ผู้คนจะคิดว่า หยวน ชิง เป็นผู้ที่สามารถกระตุ้นเข็มนิรันดร์ได้” “บอกตามตรง ข้าเองก็โกรธมากที่ หยวน ชิง มันสวมรอย แต่เมื่อข้าคิดอีกแง่มุมนึง มันก็ถือเป็นโอกาสที่จะใช้ หยวน ชิง เป็นเครื่องมือ ในการตรวจสอบว่า ภูติบรรพกาล จะลงมือ ทำอะไรมนุษย์ที่สามารถกระตุ้นเข็มนิรันดร์ได้” “ถ้าหากพวกเขาลงมือฆ่าหยวนชิง ข้าก็จะทำไม่รู้ไม่ชี้ หากพวกเขาปล่อยเรื่องนี้ไป ข้าเองก็คงไม่คิดจะปล่อยให้ หยวน ชิง มันได้รับประโยชน์ง่ายๆ สักวัน ข้าจะต้องทำให้มันอาเจียน ความดีความชอบที่ได้รับจากข้า ออกมาให้หมด” ชูเฟิง กล่าว “ชูเฟิง เจ้าหมายถึงอะไร ?!”
 
 
 
ฉีคง ไจ้ชิง ดูเหมือนจะคิดอะไรได้สักอย่าง “หากภูติบรรพกาล ไม่ทำอะไร หยวน ชิง ข้าจะดูแลเขาเป็นการส่วนตัว””คนที่กระตุ้นเข็มนิรันดร์บรรพกาลของที่นี้ได้ คือข้า และนี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ หยวน ชิง จะสามารถสวมรอยได้””เนื่องจาก เข็มนิรันดร์บรรพกาลของหุบเขาไม้ครามไม่ได้มีที่เดียว ?! ตราบใดที่ข้าสามารถกระตุ้นเข็มได้ ขณะที่ หยวน ชิง ไม่สามารถทำได้ ความจริงก็จะเปิดเผยออกมา” “ถึงตอนนั่นข้าเชื่อว่า ไม่เพียงแต่ หยวน ชิง จะต้องอับอายในความหน้าด้าน แต่วิหารหมู่ดาวนักล่าจะต้องติดร่างแหไปด้วย แต่ข้ากลัวว่า จะอดไม่ได้ที่จะฆ่าเขา หากเจอกันที่หุบเขาไม้คราม แต่ถึงต่อให้เขาตาย ข้าก็เชื่อว่าจะไม่มีใครใส่ใจ”
 
 
 
ชูเฟิงกล่าว “เยี่ยม เยี่ยมจริงๆ หยวน ชิง ที่ฉกฉวยประโยชน์ไว้เป็นของตน แต่คงไม่รู้ตัวว่า ตอนนี้เขากลายเป็นเครื่องมือของเจ้า และตอนนี้ทุกอย่างตกอยู่ในอยู่ในเงื่อมมือเจ้า เจ้าช่างร้ายกาจยิ่่งนัก” 
 
 
 
หลังจากทีได้ยิน ชูเฟิง กล่าว ฉีคง ไจ้ชิง ก็ดูมีความสุขสุดๆ อาจารย์ใหญ่ของหุบเขาไม้ครามใต้ ที่เป็นคนฉลาด รอบคอบ แต่ไม่นึกเลยว่า ชูเฟิง ที่มีอายุน้อย จะวางแผนล่วงหน้า ในการใช้ประโยชน์จากผู้อื่น ได้อย่างแยบยน 
 
 
 
ฉีคง ไจ้ชิง รู้สึกปราบปลื้มอย่างมากในความโชคดีของเขา ที่ได้พบกับสาวกเช่น ชูเฟิง นั่นนับเป็นวาสนาของหุบเขาไม้ครามใต้อย่างมาก “อย่างไรก็ตาม แน่นอนว่ามันต้องใช้เวลาสังเกตุการณ์สักพัก อันดับแรก ข้าต้องเข้าไปในหุบเขาไม้ครามเสียก่อน” “ข้ารู้ว่าตอนนี้ไม่อาจจะหนีความอับอายที่ได้รับจาก หยวน ชิง แต่ไม่เป็นไร ข้านั่นคาดการณ์เอาไว้แล้ว ต่อให้มันรังแกข้า ในสถานการณ์เช่นนี้ข้าไม่อาจจะตอบโต้ได้ แต่สักวัน ข้าจะให้มันได้รับความอับอายกลับคืนไปเป็นร้อยเท่า พันเท่า”
 
 
 
เมื่อพูดถึงจุดนี้ สายตาของชูเฟิง ก็ดูเยือกเย็น น่ากลัวเป็นอย่างมาก “แม้แต่กระทั้งตอนนี้ เจ้าก็กำลังสังเกตุปฏิกิริยาของภูติบรรพกาล แต่จากนี้จะไม่มีใครที่สามารถรังแกเจ้าได้ ตราบใดที่เจ้าทำสิ่งนั่นสำเร็จ “ฉีคง ไจ้ชิง กล่าว “อาวุโส ฉีคง ถึงกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ?!”
 
 
 
ชูเฟิง ถามด้วยท่าทาง งงๆ “รอข้าที่นี่”
 
 
 
ฉีคง ไจ้ชิง ไม่ได้ตอบ ชูเฟิง เพียงแต่ยิ้มให้แล้วหันหน้าไปพูดกับ อาวุโส กงซุน 
 
 
 
หลังจากได้ยิน ฉีคง ไจ้ชิง กล่าว อาวุโส กงซุน , หวาง เว่ย และคนอื่นๆที่เหลือ ก็คารวะ ฉีคง ไจ้ชิง แล้วมุ่งหน้าขึ้นเรือรบ เพื่อกลับไปยัง หุบเขาไม้ครามใต้ 
 
 
 
ในช่วงเวลานี้ มีเพียง ชูเฟิง และ ฉีคง ไจ้ชิง ที่อยู่บนเรือรบอีกลำ ที่ขับเคลื่อน โดย ฉีคง ไจ้ชิง นอกจากนี้มันยังรวดเร็วอย่างมาก ที่หน้าแปลกก็คือทิศทางของเรือรบที่มุ่งหน้าไป มันเป็นทางเหนือ ที่อยู่คนละฝั่งของหุบเขาไม้ครามทางใต้ “อาวุโส ฉีคง เราจะไปไหนกัน ?!”
 
 
 
ชูเฟิง รู้สึกมึนงงกับกระทำของ ฉีคง ไจ้ชิง จึงไม่สามารถควบคุมความอยากรู้ ได้แต่เอ่ยปากถาม “เราจะไปที่ไหนไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือ สิ่งที่ข้าต้องการให้เจ้าทำ” ฉีคง ไจ้ชิง กล่าว “อะไรงั้นหรอ ?!”
 
 
 
ชูเฟิง “สิ่งที่ไม่มีใครสามารถทำได้ นอกจากเจ้า!”
 
 
 
ฉีคง ไจ้ชิง ตอบ 
 
 
 
ReaDMGA ////////////////////////////////////////
 
 
 
A : ฉีคง ไจ้ชิง จะเอาไรให้พี่เฟิง ?! 
 
 
 
B : ของดีๆ รับลองแจ่มแมว!!! 
 
 
 
C : พาไปเอาเมีย งานนี้ มันส์!!! 
 
 
 
A : จริงดิ!!! พี่เฟิงจะมีเมียเพิ่มงั้นหรอ ?!