บทที่ 1101 – สายตาลึกลับ
 
 
 
หลังจากที่นำโครงกระดูกของอาจารย์ของประมุขนิกายสวรรค์คนปัจจุบันมาไว้บนชั้นเก้าแล้วนั้น ชูเฟิง ก็ก้าวเข้าสู่ชั้นที่เก้าอย่างเต็มตัว 
 
 
 
แรงกดดันบนชั้นที่เก้านั้นรุนแรงมากกว่าชั้นที่ผ่านมาอย่างชัดเจน และมันเกือบเทียบได้กับแรงกดดันในส่วนลึกของสระนิรันดร์บรรพกาล 
 
 
 
อย่างไรก็ตาม แรงกดดันนี้ก็ไม่ใช่ปัญสำหรับ ชูเฟิง ที่สามารถต้านแรงกดดันในส่วนลึกของสระนิรันดร์บรรพกาลได้อย่างแน่นอน 
 
 
 
อย่างไรก็ตาม ขณะที่ ชูเฟิง กำลังจะก้าวเข้าสู่ชั้นที่สิบนั้น เขาก็พบประตูบานหนึ่งตั้งอยู่ที่ทางเข้าสู่ชั้นที่สิบ 
 
 
 
จากประสบการณ์ของ ชูเฟิง นั้น เขารู้ทันทีว่าพื้นที่ภายในประตูนั้น จะต้องเป็นรูปแบบอำนาจพลังวิญญาณพิเศษ และในกรณีนี้ ที่ประตูบานนี้ถูกตั้งอยู่ก่อนเข้าสู่ชั้นที่สิบ นี่ย่อมหมายความว่าพื้นที่ต่อไปนั้นเป็นชั้นสุดท้ายของเจดีย์ป่าครามใต้อย่างแน่นอน “การผ่านเจดีย์นี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ไม่แปลกใจ ว่าทำไมถึงไม่มีผู้ใดสามารถผ่านไปได้กว่าพันปีแล้ว !!”
 
 
 
เมื่อมาถึงจุดนี้นั้น ชูเฟิง ย่อมไม่มีทางเลือก หากเขาต้องการเข้าสู่ชั้นสุดท้าย 
 
 
 
ดังนั้น เขาจึงก้าวสู่ประตูบานนั้นไปอย่างไม่ลังเล 
 
 
 
***** บูมมมมมม ***** 
 
 
 
หลังจากก้าวผ่านประตูบานนั้นมา วิสัยทัศน์ทั้งหมดของ ชูเฟิง พลันเปลี่ยนเป็นมืดมิด ในเวลานั้นเขารู้สึกราวกับว่ามีคลื่นพลังระเบิดขึ้น พร้อมกับไหลผ่านประสาทเขาทั้งหมดไปอย่างรวดเร็ว “ความรู้สึกที่น่าขยะแขยงนี่มัน……”
 
 
 
ชูเฟิง สัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงพลังที่น่าขยะแขยงของชั้นนี้ มันไม่ได้มีไว้เพื่อทดสอบความอดทน แต่มันกลับส่งผลโดยตรงถึงความรู้สึกของเขา 
 
 
 
ในขณะนั้น ประสาทสัมผัสทั้งห้าของ ชูเฟิง ถูกปิดกั้นในทันที มันทำให้เขารู้สึกอึดอัดอย่างมาก หากไม่มีหัวใจที่เข้มแข็งแล้วนั้น มันย่อมเป็นเรื่องยากที่จะสามารถผ่านมันไปได้ 
 
 
 
ผลกระทบเช่นนี้มันมากพอที่จะทำลายคนๆ หนึ่งให้กลายเป็นบ้าได้อย่างง่ายดาย แม้แต่ ชูเฟิง เองก็ยังเกือบเสียท่า 
 
 
 
นั่นเป็นเพราะว่า ชูเฟิง พบว่าหากเขาหยุดอยู่กับที่นั้น เขาสามารถอดทนต่อมันได้ แต่หากเขาก้าวไปข้างหน้า ผลกระทบทั้งหมดจะยิ่งรุนแรงขึ้น และหากว่าเขาถอยหลังกลับ เขาจะไม่ได้รับผลกระทบใดๆ แม้แต่น้อย 
 
 
 
อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้ ชูเฟิง ไม่สามารถถอยหลังกลับไปได้ เพราะถึงอย่างไร มันก็ไม่เพียงแค่เกียรติยศของเขา แต่มันรวมถึงหุบเขาไม้ครามตอนใต้อีกด้วย 
 
 
 
ดังนั้น ชูเฟิง จึงทำได้เพียงอดทน และก้าวต่อไปข้างหน้าอย่างมั่นคง แม้ว่ามันจะอันตรายถึงชีวิตของเขาก็ตาม แต่เขาก็มีความเชื่อมั่นต่อบางอย่าง 
 
 
 
สุดท้ายนั้น วิสัยทัศน์รอบตัวของเขาก็เปลี่ยนแปลงไปอีกครั้ง ก่อนที่สติของเขาจะถึงจุดที่ยากจะควบคุม ประตูบบานหนึ่งก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขาอีกครั้ง 
 
 
 
และเมื่อ ชูเฟิง หันกลับไปมองนั้น เขาก็พบว่าตลอดเส้นทางที่เขาเดินผ่ามานั้น เป็นเพียงห้องโถงยาวเท่านั้น 
 
 
 
ผนังของห้องโถงนั้นถูกแกะสลักไว้ด้วยสัญลักษณ์แปลกๆ ทั้งสี่ด้าน อีกทั้ง ชูเฟิง ยังสัมผัสได้ถึงออร่าพลังที่คุ้นเคยในห้องโถงนี้ มันเป็นออร่าพลังของ ไป่ รู่วเฉิน “นางโกหก !! นางบอกว่านางเข้ามาถึงเพียงชั้นที่หก แต่นางมาถึงชั้นที่เก้าแน่นอน และแม้แต่นางยังได้เดินผ่านห้องโถงนี้ด้วยซ้ำ !!””แต่ทำไมนางต้องโกหก !?”
 
 
 
ในเวลานั้น ชูเฟิง ได้หยุดคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่ง เขารู้ว่า ไป่ รู่วเฉิน นั้นได้เดินบนโถงยาวนี้ แต่นางไม่สามารถผ่านการทดสอบได้ เพราะ ชูเฟิง สัมผัสได้ถึงออร่าของนางในโถงยาวเพียงหนึ่งในสามของเส้นทางเท่านั้น 
 
 
 
เมื่อคิดถึงเช่นนี้ ชูเฟิง ก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เพราะการทดสอบนี้ยากมาก แต่เขาก็สามารถผ่านมันมาได้ 
 
 
 
หลังจากนั้น ชูเฟิง ก็ก้าวเข้าไปในประตูอีกครั้ง วิสัยทัศน์ทั้งหมดของเขาก็เปลี่ยนแปลงไปอีกครั้ง มันราวกับเป็นชั้นที่หนึ่งของเจดีย์ป่าครามใต้ 
 
 
 
แต่หากเทียบกันแล้วนั้น บนชั้นที่สิบนี้มีพื้นที่น้อยกว่าบนชั้นที่เก้าอย่างมาก 
 
 
 
แต่นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญ เพราะในพื้นที่แคบของชั้นนี้ กลับมีบางอย่างที่สำคัญตั้งอยู่บนเส้นทางนี้ 
 
 
 
มันคือรูปปั้นของชายชราผู้หนึ่ง อีกทั้งลักษณะของเขายังพิเศษอย่างมาก ทั้งนี้รูปปั้นของชายชราผู้นี้ยังถูกห่อหุ้มเอาไว้ด้วยออร่าแปลกๆ ซึ่งด้วยลักษณะเช่นนี้ สามารถบอกได้ทันทีว่าชายชราผู้นี้คือผู้เชี่ยวชาญที่แข็งแกร่งอย่างมาก 
 
 
 
ส่วนสำคัญนั้น ในมือของรูปปั้นชายชราผู้นี้ได้ถือดาบเอาไว้เล่มหนึ่ง 
 
 
 
และดาบเล่มนี้ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของรูปปั้นแต่อย่างใด หากมองดีๆ แล้วนั้น มันคือกุญแจรูปแบบอำนาจพลังวิญญาณ “กุญแจรูปแบบอำนาจพลังวิญญาณ !!”
 
 
 
นี่เป็นสิ่งเดียวที่ ชูเฟิง คิดออกในตอนนี้ 
 
 
 
หลังจากนั้น ชูเฟิง ก็ตรวจสอบพื้นที่โดยรอบของชั้นที่สิบนี้ และเขาก็ไม่พบสิ่งใดอีกนอกจากรูปปั้น และกุญแจรูปแบบอำนาจพลังวิญญาณ 
 
 
 
ในเวลานั้น ชูเฟิง มั่นใจว่านี่คือรูปปั้นของผู้ก่อตั้งหุบเขาไม้ครามใต้ ไป่หลี่ ซวนคง อย่างแน่นอน 
 
 
 
และกุญแจรูปแบบอำนาจพลังวิญญาณที่อยู่ในมือของเขาจะต้องเป็นมรดกที่เขาทิ้งเอาไว้ให้เช่นกัน “ข้าน้อย ชูเฟิง คาราวะท่านบรรพบุรุษ !!”
 
 
 
เมื่อคิดเช่นนั้น ชูเฟิง ก็ประสนมือขึ้นมาคาราวะรูปปั้นในทันที 
 
 
 
เพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็นศิษย์ของหุบเขาไม้ครามใต้ และ ไป่หลี่ ซวนหยวน ก็เป็นบรรพบุรุษของหุบเขาไม้ครามใต้ ดังนั้น แม้ว่าจะเป็นเพียงรูปปั้น ชูเฟิง ก็ไม่อาจเพิกเฉยต่อการทำความเคารพได้ 
 
 
 
หลังจากนั้น ชูเฟิง ก็ก้าวเข้าไป เขาพยายามที่จะดึงกุญแจรูปแบบอำนาจพลังวิญญาณออกมา “อ่า….”
 
 
 
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ขณะที่ ชูเฟิง สัมผัสกับกุญแจรูปแบบอำนาจพลังวิญญาณนั้น พลังงานจากกุญแจได้ไหลผ่านฝ่ามือของเขาอย่างรวดเร็ว และไหลกลับเข้าสู่กุญแจรูปแบบอำนาจพลังวิญญาณในทันที 
 
 
 
ส่วนสำคัญที่สุดนั้น หลังจากที่มันไหลกลับไปนั้น มันได้นำเอาออร่าพลังของ ชูเฟิง กลับไปด้วย ในเวลานี้นั้น ชูเฟิง ได้ถูกเชื่อมต่อกับกุญแจรูปแบบอำนาจพลังวิญญาณ “เลือกเจ้านายได้โดยทันทีเลยหรือนี่ !?”
 
 
 
แม้ว่า ชูเฟิง จะคิดว่ากุญแจรูปแบบอำนาจพลังวิญยาณนี้จะพิเศษอย่างมาก แต่เขาก็ไม่คิดว่ามันจะสามารถเลือกเจ้านายของมันเองได้เช่นนี้ 
 
 
 
แต่ ชูเฟิง ยังไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้ทั้งหมด เพราะมรดกชิ้นนี้อยู่ภายใต้การดูแลของนิกายสวรรค์ แต่มันกลับเลือกเขาเป็นเจ้านาย นี่จึงหมายความว่ามันจะมีบางอย่างแอบแฝงอยู่เบื้องหลังก็เป็นได้ 
 
 
 
อย่างไรก็ตาม ไป่หลี่ ซวนคง ที่ทำทุกอย่างไว้เช่นนี้ ย่อมมีเหตุผลของเขา ดังนั้น ชูเฟิง จึงไม่คิดอะไรมากอีกต่อไป เขาหยิบกุญแจอำนาจพลังวิญญาณขึ้นมา และก้าวตรงไปที่ประตูทางออกในทันที “ความรู้สึกนี้ !?”
 
 
 
ในขณะที่ ชูเฟิง กำลังก้าวไปยังประตูทางออกนั้น เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกจ้องมองอยู่ เขาจึงหันกลับไปมองที่รูปปั้น ไป่หลี่ ซวนคง ในทันที 
 
 
 
เพราะเขามั่นใจว่ามีบางคนกำลังจ้องมองเขาอยู่ และความรู้สึกนั้นก็ถูกส่งออกมาจากรูปปั้นของ ไป่หลี่ ซวนคง อย่างชัดเจน 
 
 
 
อย่างไรก็ตาม รูปปั้นนั้นคงสงบนิ่ง และไร้การเคลื่อนไหวใดๆ ทั้งหมด แต่ด้วยความแคลงใจนั้น ชูเฟิง ได้ใช้พลังของเนตรสวรรค์ในการตรวจสอบอย่างละเอียด แต่เขาก็ไม่พบความผิดปกติแม้แต่น้อย “หรือว่าข้าจะคิดผิด !?”
 
 
 
ชูเฟิง มีความมั่นใจอย่างมากต่อความรู้สึกของเขา แต่หลังจากที่เขาตรวจสอบแล้วนั้น และเขาก็ไม่พบความผิดปกติแต่อย่างใด เขาจึงทำได้เพียงยอมรับมันเท่านั้น “ท่านบรรพบุรุษ ศิษย์ผู้นี้ขอตัวลา !!”
 
 
 
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่จะจากไปนั้น ชูเฟิง ได้คาราวะรุปปั้นของ ไป่หลี่ ซวนคง อีกครั้ง ก่อนที่เขาจะออกไปจากที่นี่ 
 
 
 
ในเวลานี้ ชูเฟิง ไม่ได้รู้สึกถูกจ้องมองอีกต่อไป แต่หัวใจของเจาก็ไม่อาจสงบได้ เพราะความรู้สึกที่เกิดขึ้นในก่อนหน้านี้มันชัดเจนอย่างมาก 
 
 
 
และความรู้สึกที่เขาถูกจ้องมองนั้น มันเป็นการจ้องมองมาจากสายตาของมนุษย์อย่างชัดเจน 
 
 
 
ReaDMGA ////////////////////////////////////////
 
 
 
A : บ้าเอ้ย ผีหลอก!!! 
 
 
 
B : หรือว่าจะยังไม่ตาย แค่สต๊าฟตัวเองให้หยุุดหายใจ ชั่วคราว!!! 
 
 
 
C : ทำได้ด้วยหรอ ?! 
 
 
 
B : ถอดดวงจิต รักษาร่างไว้ด้วยพลังจากอะไรสักอย่าง แล้วใช้คนที่มีความสามารถด้านอำนาจพลังวิญญาณ ย้ายดวงจิต กลับเข้าไปที่ร่าง ขนาดพี่ลิง ยังทำให้ ผู้ก่อตั้งมังกรฟ้า ฟื้นขึ้นได้เลย ขนาดผ่านไปนานเป็นพันๆปี 
 
 
 
C : ดวงจิตยังจะอยู่อีกหรอ แต่ต่อให้อยู่มันก็คงมอบแหล่งพลังวิญญาณให้ชูเฟิง!! 
 
 
 
A : ได้แบบนั่นก็เยี่ยมเลย!