บทที่ 1008 – เป้าหมายของชูเฟิง
 
 
 
รอยยิ้มของชายชรานั้นกว้างขึ้นกว้างขึ้น เขายิ้มจนใหญ่ราวกับพวงองุ่น. 
 
 
 
หลังจากยิ้มได้สักพักเขาก็ยืนขึ้นและเดินไปที่ประตูวิหาร เขาสะบัดแขนของเขา ประตูก็เปิดขึ้น หลังจากเห็นชายชราผู้คนที่อยู่ข้างนอกก็คารวะด้วยเสียงดังลั่น”
 
 
 
ขอคารวะท่านประมุข””ฮ่าฮ่าฮ่า ดูเหมือนสวรรค์จะอวยพรให้ ป่าครามใต้พฤกษาของเราแล้ว”
 
 
 
ชายชราหัวเราะขึ้น “ท่านประมุข มีอะไรหรือท่านถึงได้มีความสุขเช่นนี้”
 
 
 
ในตอนนั้นเหล่าผู้อาวุโสก็สับสนกับท่าทางของชายชรา เขารู้เพียงว่าต้องมีเรื่องดีดีแน่นอน เขาจึงยิ้มขึ้น “ทุกคน ข้าขอถามพวกเจ้าสักอย่าง เรื่องการรับศิษย์ของพวกเรา”ชายชราที่ทุกคนเรียกว่า ท่านประมุขพูดขึ้น “ท่านประมุขเหตุผลที่ป่าครามใต้พฤกษาของพวกเรานั้นตั้งอยู่ที่นี่และรับศิษย์นั้นจะเลือกจากคนที่มีความสามารถเพื่อส่งไปยังหุบเขาไม้คราม”
 
 
 
ผู้อาวุโสพูดขึ้นพร้อมกัน. “พวกเราป่าครามใต้พฤกษานั้นตอนนี้มีศิษย์และผู้อาวุโสทั้งหมด 100,001,316คน อย่างไรก็ตามสำหรับศิษย์ที่มีความสามารถโดดเด่นเหนือทั่วไปนั้น พวกเรามีน้อยมาก อย่างไรก็ตามเรื่องนี้นั้นทำให้พวกเราถูกหัวเราะโดย 3 ป่าไม้ครามที่เหลือ”
 
 
 
ประมุขพูดขึ้น 
 
 
 
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเหล่าผู้คนก็ก้มหน้าลงด้วยความเงียบ ความอับอายปรากฏบนใบหน้าเหล่าผู้อาวุโส “แม้มันยากที่เราจะยอมรับได้ แต่เมื่อคิดถึงเหตุผลแล้ว พวกเขาก็สมควรที่จะสามารถหัวเราะเยาะได้ เพราะทั้ง 3 ป่าที่เหลือนั้น มีอัจฉริยะมากมาย.””อย่างไรก็ตามวันนี้วันที่พวกเราจะได้หัวเราะใกล้จะได้มาถึงแล้ว”ในตอนนี้ประมุข ก็ยิ้มแล้วพูดขึ้น “ท่านประมุขท่านหมายความว่าอย่างไร”
 
 
 
เมื่อได้ยินเช่นนั้นดวงตาหลายคนก็มีประกาย ราวกับได้พบแสงสว่างในเงามืด “ในอดีต ผู้อาวุโสของพวกเรานั้นได้สร้างรูปแบบไว้ที่ทางออกของเส้นทางแห่งสวรรค์ เพื่อวันหนึ่งคนที่จะมาจากภูมิภาคทะเลตะวันออกจะมาที่นี่ แม้ว่าที่แห่งนั้นจะไม่ได้แข็งแกร่งเท่า แดนสงครามศักดิ์สิทธิ์.””และหลายปีมานี้ พวกเราได้รับศิษย์จำนวนมากจากเส้นทางแห่งสวรรค์นั้น แต่ไม่มีใครที่มีคุณสมบัติพอที่จะเรียกได้ว่าผู้มีความสามารถที่สูงส่ง””อย่างไรก็ตามสวรรค์นั้นไม่เคยทำให้ผู้มีความหวังผิดหวัง วันนี้หลังจากรอคอยมายาวนาน ข้าก็ได้พบผู้มีความสามารถสูงส่งแล้ว”
 
 
 
“ผู้มีความสามารถที่สูงส่ง.”
 
 
 
เมื่อได้ยินเช่นนั้นผู้คนเริ่มสับสน และหันไปมองชายชราทั้งหมด 
 
 
 
ต่อหน้าสายตาทุกคนนั้นชายชรายังคงนิ่งเช่นเดิม “หม่าเฉียง เจ้ากลับมาแล้วหรือ”
 
 
 
เมื่อเห็นผู้อาวุโสคนหนึ่ง ท่าทางของประมุขก็เปลี่ยนไป เขารู้สึกว่าเรื่องนี้มันไม่ง่ายเสียแล้ว “รายงานท่านประมุข ข้าน้อยได้กลับมาหลายวันแล้ว หลังจากที่ท่านให้ไปทาบทามคนที่ผ่านการทดสอบ”
 
 
 
ชายที่ชื่อว่า หม่า เฉียง พูดขึ้นด้วยความกลัว “มีคนอื่นไปเขียนบางอย่างที่นั่นอย่างนั้นหรือ”
 
 
 
ประมุขถามขึ้นด้วยความสงสัย “นั่น รายงานท่านประมุข ความจริงแล้วไม่มีใครปรากฏขึ้นในหลายวันนี้ ข้าน้อยรู้สึกว่าต้องมีปัญหาบางอย่างแน่นอน และนั่นทำให้ไม่มีใครปรากฏขึ้น ข้าน้อยจึงนำทุกคนกลับมาก่อน”
 
 
 
ท่าทางของ หม่า เฉียงแสดงออกถึงความกังวล “เจ้าสารเลวl!”
 
 
 
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ประมุขก็โกรธจัด เขาชี้ไปที่หม่า เฉียง แล้วพูดขึ้นว่า”
 
 
 
ในตอนนี้มีคนปรากฏขึ้นที่ทางออกของเส้นทางแห่งสวรรค์ เด็กคนนั้นมีพลังต่อสู้ที่แข็งแกร่งมาก ถ้าพวกเราได้ตัวเขามา พวกเขาจะสามารถนำชื่อเสียงของป่าครามใต้พฤกษาคืนมาได้หลังจากไปที่ หุบเขาไม้คราม อย่างไรก็ตามเจ้ากับทิ้งหน้าที่ ทำให้เราเสียโอกาสที่จะได้เด็กคนนั้นมาช่วยกู้ชื่อเสียงให้พวกเรา.””ท่านประมุขโปรดอภัย ท่านประมุขโปรดอภัย มันไม่ใช่ว่าพวกเราทิ้งหน้าที่ แต่ว่าปีนี้ เส้นทางแห่งสวรรค์นั้นแปลกจริงๆ มันหลังจากปรากฏขึ้นหลายวัน กลับไม่มีคนที่ออกมาเลยเป็นเวลานาน ข้าน้อยนั้นจึงคิดว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติขึ้นแน่นอนถึงไม่มีใครออกมา จึงได้นำทุกคนกลับมาก่อน.”
 
 
 
ในตอนนั้น หม่า เฉียง และคนอื่นๆ นั้นรู้ว่าตนพลาดไปแล้ว จึงคุกเข่าขอโทษด้วยความรู้สึกผิดและความกลัว “บัดซบ ช่างบัดซบจริงๆ”
 
 
 
ประมุขนั้นพูดขึ้นด้วยความโกรธ แต่เขาไม่ได้ทำอะไรหม่า เฉียง เพียงแต่ยกนิ้วมือขึ้นแล้ววาดบนอากาศในที่สุด เขาก็วาดเป็นกรอบรูป 
 
 
 
หลังจากวาดกรอบรูปเสร็จ เขาก็เริ่มวาดรูปคนลงในนั้นหลังจากเขาวาดเสร็จ เขาก็ส่งรูปนี้ให้ทุกคนในที่นั้นดู “หาชายคนนี้แล้วพามาหาข้าภายใน 10 วัน แล้วชวนเขาเข้าร่วมกับเรา นอกจากนี้อย่าได้ตำหนิข้า หากข้าลงมือเกินเหตุ”
 
 
 
หลังจากเขาพูดจบเขาก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้า และตรงออกจากที่แห่งนั้น 
 
 
 
ในตอนนั้นผู้คนต่างขมวดคิ้วเล็กน้อง พวกเขามองไปที่กรอบรูปที่ถูกทิ้งไว้ และคนในกรอบรูปนั้นคือชูเฟิง 
 
 
 
ชูเฟิงไม่รู้อะไรทั้งสิ้นในที่แห่งนี้ เพราะเขากำลังเดินทางไปยังที่ที่เรียกว่า เมืองไหมทองอรุณ 
 
 
 
ด้วยการเดินทางของเขานั้นผ่านภูเขามากมาย และภายในนั้นมีสัตว์มหึมามากมายนอกจากนี้ ยังมีผู้คนมากมายนักที่รวมตัวกันในภูเขานั้นๆ 
 
 
 
ผู้คนเหล่านี้นั้นมาจากที่ที่มีอำนาจระดับหนึ่ง วิธีฆ่าของพวกเขานั้นรุนแรงนัก พวกเขาไม่เพียงล่าสัตว์มหึมา แต่ยังทรมานพวกมันอีกด้วย 
 
 
 
ปกติแล้ว ชูเฟิงนั้นคิดจะเข้าไปถาม แต่ชูเฟิงไม่รู้ว่าจะได้คำตอบหรือไม่ ชูเฟิงรู้ว่าคนกลุ่มนี้นั้นเป็นคนมีปัญหา 
 
 
 
จากประสบการณ์ของเขา ถ้าเขานั้นพบกลุ่มคนนี้นั้นโดยปกติแล้ว เขาก็ต้องไปยัวยุสักหน่อย 
 
 
 
แม้ว่าคนกลุ่มนี้แล้วสำหรับเขาจะเป็นมด 
 
 
 
แต่เขานั้นเพิ่งมาที่แห่งนี้ จึงไม่อยากสร้างปัญหาโดยไม่จำเป็น ดังนั้นเขาจึงยอมแพ้ที่จะถามเรื่องบางอย่างและเดินทางต่อ 
 
 
 
โชคดีนักที่ชูเฟิง พบเมืองไหมทองอรุณหลังจากเดินทางต่อจากนั้นไม่ตาย 
 
 
 
หลังจากมาถึงที่แห่งนี้นั้นชูเฟิงก็ตรงไปยังโรงฝากตระกูลจ้าวทันที นั่นเป็นเพราะเขามีคำถามที่ต้องการคำตอบอยู่ 
 
 
 
ตามจริงแล้วชูเฟิงนั้นมีแผนหลังจากเข้ามายังดินแดนสงครามศักดิ์สิทธิ์ 
 
 
 
เขานั้นต้องการไปยังป่าไผ่ใบไม้ร่วง (T/N ขอใช้ชื่อนี้ละกัน ป่าใบไผ่ร่วง ป่าไผ่ใบร่วง ป่าไผ่ใบไผ่ร่วงมันแปลกๆ) เพื่อค้นหาคนที่มีนามว่า หง เฉียง 
 
 
 
นั่นเป็นเพราะเมื่อชูเฟิง ได้ผลึกฟินิกน้ำแข็งจากภูมิภาคทะเลตะวันออก เขาก็ได้รับข้อมูลบางอย่างมาจากหง เฉียง ซึ่งนั่นทำให้ชูเฟิงคิดว่าถ้าเขามายังที่แห่งนี้เขาต้องมุ่งหน้าไปพบชายคนนี้สักครั้ง 
 
 
 
อย่างไรก็ตามจากที่ดูแล้ว หง เฉียงนั้นได้ทิ้งจิตสำนึกไว้นานแล้ว และจากที่เขาได้คุยดูนั้น ชูเฟิงก็พบว่า หง เฉียงไม่ใช่คนธรรมดา ดังนั้นชูเฟิงก็หวังว่าบางทีหง เฉียงอาจจะช่วยได้ เขาจึงหวังให้ หง เฉียง ชี้แนะเขาหน่อย 
 
 
 
หลังจากได้เห็น วานรเฒ่า และ ชู กงท่ง และได้รู้เรื่องพ่อของเขา ชูเฟิงก็ต้องการแข็งแกร่งขึ้นๆ จึงหวังจะได้รับการสนับสนุนจากหง เฉียง 
 
 
 
เขานั้นต้องการแข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็ว และ กู้ชื่อเสียงให้กับพ่อของเขา และทำให้คนที่ทำให้พ่อของเขาต้องเสื่อมเสียต้องเสียใจที่ทำเช่นนั้น 
 
 
 
นอกจากนี้ ยังมีบางอย่างที่ชูเฟิงนั้นต้องการอีก อย่างเช่น เรื่องเกี่ยวกับตระกูลของเขา และแม่ของเขาว่าแม่ของเขานั้นเป็นใครกันและเป็นอย่างไรบ้าง 
 
 
 
นี่คือเรื่องที่ชูเฟิงอยากรู้ มันเป็นดั่งมีดที่ไร้รูปที่คอยแทงหัวใจชูเฟิงอยู่ตลอดมานานแล้ว เขานั้นกังวลเรื่องพวกนี้มาตลอด จนทำให้กินไม่ได้นอนไม่หลับแบบปกติ. 
 
 
 
ReaDMGA ////////////////////////////////////////