บทที่ 1106 – รูปแบบพื้นที่
 
 
 
แม่วางเขาจะรู้วางนางมีแผน แต่มีหรือ ชูเฟิงจะกลัว 
 
 
 
ดังนั้นชูเฟิงจึง ยิ้มแล้วพูดว่า”
 
 
 
เจ้าต้องการอะไรอย่างนั้นหรือ””ประตู อยู่ข้างหน้า เจ้าไปและไปเปิดซะ หลังจากเปิดมันแล้วเจ้าก็นำไป เจ้าทำได้หรือไม่”
 
 
 
นางชี้ไป ด้านหน้าประตู 
 
 
 
เมื่อเขาหันไปมองก็พบประตูบานยักษ์อยู่ด้านหน้า นั่นไม่ใช่ประตูวิญญาณ แต่เป็นประตูไม้ธรรมดาๆ อย่างไรก็ตาม มันไม่สามารถใช้พลังวิญญาณตรวจสอบได้ว่าอะไรอยู่เบื้องหลัง 
 
 
 
ชูเฟิง นั้นบ่นในใจ แม่สาวคนนี้นั้น ไม่ใช่คนที่จะคุยด้วยง่ายๆจริงๆ นางกลัวว่าจะมีอันตรายอยู่หลังประตูจึงใช้ชูเฟิงเป็นโล่ และชูเฟิงนั้นเป็นบุรุษ ย่อมต้องปกป้องสตรี แม้ไป่ รู่วเฉินไม่ขอ เขาก็ต้องทำเช่นนั้น “มา มา มา ให้ข้าดูหน่อยว่ามีอะไรอยู่”
 
 
 
ชูเฟิงพูด แล้วเดินเข้าไป สักพักร่างของเขาก็ไปปรากฏหน้าประตูไม้ เมื่อชูเฟิงปรากฏขึ้น ก็มีเสียงดังปั้ง และประตูไม้ก็เปิดออก 
 
 
 
ในตอนนั้น เมื่อประตูไม้เปิดขึ้น แสงก็ลุกโชนออกมาจากประตู และแสงนั้นก็ค่อยๆหายไป ชูเฟิงและไป่ รู่วเฉิน พบว่าหลังประตูนั้นเป็นพื้นที่กว้าง สีขาวขนาดใหญ่ 
 
 
 
มันเป็นพื้นที่กว้าง จนไม่เห็นอีกด้าน และดูเหมือนจะไม่มีอันตรายใดๆ แต่บนพื้นนั้นมีหีบวางไว้อยู่ 
 
 
 
มันเป็นหีบไม้ โบราณ ที่มีอายุมากจนนับไม่ไหว แม้ไม้จะไม่ย่อยสลาย แต่มันก็โทรมมาก แต่ถึงกระนั้นมันก็ดึงดูดอย่างมาก “ถ้าที่ข้าเดาถูกต้อง สิ่งที่ผู้อาวุโสโอวหยางทิ้งไว้ ต้องอยุ่ในหีบ.””แม่นาง ไป่ ข้ารู้สึกว่ามันไม่ง่ายแล้ว รอข้าที่นี่ก่อน เดี๋ยวข้าจะมารับเจ้า”
 
 
 
ชูเฟิงพูดขึ้นพร้อมเดินไป “วูบ.”
 
 
 
อย่างไรก็ตาม ขณะที่ชูเฟิงกำลังเดินนั้น ไป รู่วเฉิน ก็บินตามเขามา “แม่นาง ไป่ เจ้า”
 
 
 
เมื่อเห็นว่า ไป รู่วเฉินเดินตามเขามา ชูเฟิงก็ประหลาดใจมาก “ไม่ได้ ข้ารู้ว่าเจ้าจะฮุบสิ่งที่ถูกทิ้งไว้คนเดียว”
 
 
 
ไป่ รู่วเฉิน พูดขึ้น “เจ้านี้มันหัวรั้นจริงๆ.” ชูเฟิง ยิ้มแล้วพูดขึ้น เขากลัวนางจะได้รับอันตราย แต่นางกลับไม่เชื่อใจเขา 
 
 
 
อย่างไรก้ตาม ชูเฟิง ก็ยังถามว่า”
 
 
 
เป็นเจ้าไม่ใช่หรือ ที่จะให้ข้านำและข้าก็ได้นำมาแล้ว แม่นางไป่ท่านยังไม่เล่าให้ข้าฟังเลย ท่านจะกลับคำอย่างนั้นหรือ””ข้า นั้นเข้าไปถึงชั้น 9 ส่วนเหตุผลที่ข้าบอกไปถึงชั้น 6 นั้น ข้าไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับซากศพเหล่านั้น.”
 
 
 
ไป รู่วเฉิน พูดขึ้น “จริงหรือ!!!”
 
 
 
ชูเฟิงถาม “จะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่เจ้า”
 
 
 
ไป รู่วเฉิน ไม่อธิบาย นางเดินต่อไปยังหีบไม้นั่น ความเร็วของนางนั้นเร็วมาก นางนั้นต้องการเข้าไปยังหีบไม้และเปิดมัน “วูบ วูบ วูบ”
 
 
 
แต่ในตอนนั้นหลังจากไป รู่วเฉิน เคลื่อนตัว พื้นที่ว่างด้านล่างหีบไม้ ก็เกิดการเปลี่ยนแปลง หลังจากนั้นก็มีร่างหลายสิบร่างปรากฏขึ้นด้านหน้าหีบไม้ 
 
 
 
พวกนั้นเป็นแสงทีมีรูปร่างคล้ายมนุษย์ และยังมีพลังแข็งแกร่งอีกด้วย ในนั้นมี 56 ร่างที่พลังระดับ 5 ราชันย์สงคราม และยังถืออาวุธที่ คล้ายกับยุทธภัณฑ์ระดับราชวงศ์ 
 
 
 
ที่สำคัญที่สุด เมื่อพวกมันปรากฏขึ้นมา มันก็โจมตี ไป รู่วเฉิน ทันที 
 
 
 
นอกจากนี้ การโจมตีของพวกมันนั้นไม่ธรรมดา มันไม่ได้โจมตีมั่ว แต่ยังประสานงานการอย่างดี มันล้อมไป่ รู่วเฉินไว้ราวกับค่ายกลขนาดยักษ์ นอกจากนี้ พวกมันยังเร็วมาก อีกด้วย 
 
 
 
พวกมันนั้นราวกับเป็นเครื่องจักรสังหารที่ มีพลังสูงมาก พวกมันนั้นอยู่ในระดับ 5 ราชันย์สงคราม ถ้าพวกมันมีแค่ 1 หรือ 2 ตัวก็คงจะดี แต่พวกมันกลับมีถึง 56 ตัวดังนั้น ไป่ รู่วเฉิน จึงรีบหยิบ แส้มังกรขึ้นมาเพื่อสู้กับมัน “แม่นาง ไป่ ให้ข้าช่วยไหม”
 
 
 
ในตอนนุ้น ชูเฟิงก็ยิ้มแล้วพูดขึ้น เขาไม่ได้รีบยื่นมือเข้าไปยุ่งกับการต่อสู้ “ใครจะไปสนเจ้ากัน”
 
 
 
ในตอนนั้น ไป รู่วเฉิน ก็ยังคงดื้อ แม่นางไม่ขอชูเฟิง แต่นางนั้นก็มองเขาด้วยความโกรธ ชูเฟิงเข้าใจดีว่าลึกๆ นางนั้นก็อยากให้เขาช่วยเช่นกัน 
 
 
 
แม่ว่านางนั้น จะสามารถเอาชนะร่างแสงพวกนี้ได้ แต่นางนั้นก็ไม่อยากจะใช้พลังมากมายเพื่อปะทะกับพวกมัน “แม่นาง เจ้าไม่รู้วิธีการขอร้องคนอย่างนั้นหรือ อย่างไรก็ตามด้วยคำขอร้องจากพ่อของเจ้า ข้าจะช่วยก็แล้วกัน”
 
 
 
ชูเฟิงหยิบดาบผนึกมาร แล้วเข้าสู่สนามรบทันที 
 
 
 
ตั้งแต่แรก ชูเฟิงนั้นไม่ได้มีแผนจะยืนดูเฉยๆ อยู่แล้วเหตุผลที่เขาถามก็เพราะ เขาอยากจะแกล้งผู้หญิงหัวรั้นก็เท่านั้น 
 
 
 
อย่างไรก็ตาม ด้วยอายุของนางนั้นเป็นยังเยาว์และน่าแกล้งนั้น ชูเฟิงจะเสียใจมากถ้าเขาไม่ได้แหย่นาง 
 
 
 
อย่างไรก็ตาม ทุกคนนนั้นแต่งต่างกันออกไป โดยเฉพาะนิสัยนั้นมันไม่ใช่เรื่องที่จะบังคับให้เปลี่ยนได้ ดังนั้นชูเฟิงจึงเลิกแหย่นาง และเข้าไปช่วยนาง และเมื่อชูเฟิงเข้าไปยังสนามรบ เขาก็เหมือนเทพสังหาร ที่ฆ่าล้างทุกสิ่งที่ขวางหน้าเขา 
 
 
 
ในตอนนั้น ความกดดันของไป รู่วเฉิน ก็ลดลงไป แม้ทั้ง 2 จะฆ่าโดยไม่พูดไม่จาก อาจพูดได้ว่าทั้ง 2 นั้นไม่ได้ร่วมมือกัน ทั้ง 2 เพียงแค่เข่นฆ่าศัตรูตรงหน้าเท่านั้น 
 
 
 
หลังจาก ฆ่าศัตรูตรงหน้าหมด ไป รู่วเฉิน ก็ถามขึ้น”
 
 
 
ทำไมเจ้าถึงพูดเรื่องพ่อข้ากัน ใครเป็นพ่อของข้า””อ้าว ประมุขโจว์ไม่ใช่พ่อของเจ้าอย่างนั้นหรือ”
 
 
 
ชูเฟิง ตอบ “ฟังให้ดี เขาไม่ใช่พ่อข้า ถ้าเจ้ากล้าพูดเรื่องความสัมพันธ์ของข้า มั่วซั่ว อย่าได้โทษข้าถ้าข้าจะทำอะไรเจ้า”
 
 
 
ไป รู่วเฉินนั้นรู้สึกหงุดหงิดมาก เมื่อได้ยินเช่นนั้น 
 
 
 
ในตอนนั้น ชูเฟิงสะดุ้ง แม้เขาจะรู้ว่า ไป รู่วเฉิน นั้นไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของประมุขโจว แต่เมื่อ แม่ของไป รู่วเฉินได้แต่งงานกับ ประมุขโจว แล้วธรรมดานางก็ต้องเรียกเขาว่า พ่อ 
 
 
 
อย่างไรก็ตาม ไม่เพียงนางจะไม่เรียกเขาว่าพ่อ นางยังปฏิเสธความสัมพันธ์อย่างไม่ใยดี นอกจากนี้ ทัศนคติของนางที่มีต่อเรื่องนี้นั้นเลวร้ายมาก ทำให้ชูเฟิง รู้สึกสงสัยอยู่ในใจ.”
 
 
 
ไป รู่วเฉินคนนี้ช่างเย็นชายิ่งนัก.”
 
 
 
ReaDMGA