บทที่ 1107 – รอดเพียงคนเดียว
 
 
 
หลังจากนางหันกลับมามองค้อนใส่ ชูเฟิง ด้วยสายตาทีเต็มไปด้วยจิตสังหาร ไป๋ รู่วเฉิน ก็ค่อยเดินเข้าไปหา หีบไม้ อีกครั้ง 
 
 
 
อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้นสีหน้าของ ชูเฟิง ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างกระทันหัน พร้อมกับตะโกนเสียงดัง”
 
 
 
แม่นางไป๋ ถอยไป!!!””ห่ะ ?!!”
 
 
 
ไป๋ รู่วเฉิน สับสนการท่าทางของ ชูเฟิง ที่เปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน นางมองไปรอบๆด้วยสีหน้าที่ไร้จุดหมาย 
 
 
 
เห็น ไป๋ รู่วเฉิน ไม่คิดจะถอย ชูเฟิง จึงติดสินใจใช้มือของเขา คว้าเอาข้อมือของนางและลากนางวิ่งออกไปยังทิศทางประตูทางเข้าที่พวกเขาเข้ามา “เจ้าจะทำอะไร ?! ปล่อยข้านะ!!!”
 
 
 
การกระทำของ ชูเฟิง ทำให้ ไป๋ รู่วเฉิน ดิ้นสะบัดอย่างรุนแรง “รีบตามข้ามา!!! เราต้องรีบออกจากที่นี่ ที่นี่มันอันตรายมาก!!!”เห็นปฏิกิริยาของนาง ชูเฟิง จึงตะโกนเสียงดังใส่ ไป๋ รู่วเฉิน เพราะเขารู้สึกได้ว่า มีพลังที่น่ากลัว แอบซ่อนอยู่บริเวณพวกเขา 
 
 
 
ถูก ชูเฟิง ตะคอกใส่แบบนั่น ไป๋ รู่วเฉิน ก็ถึงกับตัวสั่น นางเลิกต่อต้านและเชื่อฟังเขา นางยอมให้ ชูเฟิง พานางออกไป “บรู้ววว~~~~~”
 
 
 
ในขณะที่ทั้งสองกำลังจะมาถึงทางออก ก็มีแสงโอบล้อมพวกเขาไล่มาจากด้านหลัง และ ปิดทางเข้า – ออก ทั้งหมด “เกิดอะไรขึ้น ?!”
 
 
 
เห็นแบบนั่น ไป๋ รุ่วเฉิน ก็ยิ่งตกใจ ในตอนนี้นางรู้แล้วว่า ใครถูก ใครผิด “บ้าเอ้ย นี่เราช้าไปก้าวหนึ่ง!!!”
 
 
 
ในตอนนั่น ชูเฟิง ก็ขมวดคิ้วแน่น พร้อมกับหันไปรอบๆ ทิ้งสายตามองลึกเข้าไปในที่ที่พวกเขาหนีออกมา “นั่นมัน ?!”
 
 
 
เห็นการกระทำของ ชูเฟิง ไป๋ รู่วเฉิน ก็รีบหันตามไปมอง เมื่อนางจ้องเข้าไปยังส่วนลึกที่จากมา สีหน้าของนางก็เริ่มซีด 
 
 
 
เพราะในเวลานั่น พื้นที่รอบๆที่วางหีบไม้ เกิดเป็นภาพน้ำวน และก็มีบางอย่างโผล่มาจากพื้น เริ่มขยายตัวใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น 
 
 
 
มันมีรูปร่างคล้ายมนุษย์ยักษ์เปล่งแสง ไม่เห็นใบหน้า บนตัวมันสวมชุดเกราะเบา มือถือดาบแสงขนาดยักษ์ ร่างกายที่มีขนาดใหญ่ของมันมีความสูงหลายร้อยเมตร เมื่อมันยืนอยู่ต่อหน้าของ ชูเฟิง และ ไป๋ รู่วเฉิน มันดูราวกับภูเขามหึมา ส่วนพวกเขาเป็นแค่มดตัวเล็กๆ 
 
 
 
ที่สำคัญที่สุด เมื่อยักษ์แสงตัวนั่นปรากฏ พวกเขาก็สัมผัสได้ถึงแรงกดดันทีมหาศาล ปกคลุมพื้นที่ทั้งหมด อำนาจแรงดันของมันอย่าว่าแต่จะต่อต้าน ขนาด ชูเฟิง และ ไป๋ รู่วเฉิน ยังไม่สามารถขยับได้แม้แต่ก้าวเดียว ตอนนั่น พวกเขายืนนิ่ง ราวก้อนหิน นอกจากพูดแล้ว ทั้งสองคนไม่สามารถทำอะไรได้ 
 
 
 
ยักษ์แสงขนาดใหญ่นี้มีอำนาจในขั้น กึ่งจักรพรรดิ ที่สามารถกำราบ ชูเฟิง และ ไป๋ รู่วเฉิน ได้อย่างง่ายดาย “ว๊ากกกกก~~~~~~~~~”
 
 
 
ยักษ์แสงขนาดมหึมา ร้องคำราม หลังจากนั่นมันก็ยกดาบยักษ์ในมือฟาดลงพื้นสร้างคลื่นลมมหาศาลพัดผ่าน ในตอนนั่น พื้นที่รอบๆที่เคยมีแสงริบหรี่พลันมืดมิด ราวกับ อยู่ในห้วงนรก ในขณะที่ ชูเฟิง และ ไป๋ รู่วเฉิน เปรียบได้แค่ฝุ่นควัน 
 
 
 
อย่างไรก็ตาม ขณะที่ ชูเฟิง และ ไป๋ รู่วเฉิน กำลังตกใจ ยักษ์แสงขนาดมหึมา ก็พูดออกมาด้วยเสียงที่ดังสนั่น ราวกับเสียงฟ้าคำรามว่า”
 
 
 
เจ้าสองคน มีเพียงผู้เดียวเท่านั่นที่จะรอดชีวิต ใครก็ตามที่เป็นผู้รอด ก็จะได้รับทักษะ ” “ข้าจะถึงสาม หากไม่รีบตัดสินใจ เจ้าทั้งสองจะต้องตาย” 
 
 
 
เมื่อได้ยินคำเหล่านั่น ทั้ง ชูเฟิง และ ไป๋ รู่วเฉิน ต่างมีสีหน้าเปลี่ยนไป เพราะ ไม่รู้ว่าไอยักษ์นั่นมันต้องการจะทำอะไร ? 
 
 
 
ยักษ์แสงนี้ ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาสองคนจะสามารถเอาชนะได้ มันเพียงต้องการให้ ชูเฟิง หรือ ไป๋ รู่วเฉิน ตัดสินใจเลือก ซึ่งนี้ัมันไม่ใช่เรื่องจะตัดสินใจได้ง่ายๆ มันคิดจะให้พวกเขาทั้งสอง ฆ่ากันเอง เพื่อรักษาชีวิตของตน โดยการเสียสละชีวิตของอีกคน “หนึ่ง!!!”
 
 
 
ในตอนนั่น ตัวเลขก็เริ่มนับขึ้น ชูเฟิง กับ ไป๋ รู่วเฉิน ยังไม่เวลาได้ทันคิด เลยด้วยซ้ำ ยิ่งกว่านั่นเสียงของมันยังดังสนั่น “หยุดนะ! ! ! พวกเราเป็นลูกหลานของท่านอาวุโส โอวหยาง และ ท่านอาวุโส ไป๋หลี่ พวกเรามาที่นี่เพื่อรับสิ่งตกทอดของบรรพบุรุษเรา เจ้ายังคิดจะฆ่าเรางั้นหรอ!!!”
 
 
 
ชูเฟิงกล่าว เพื่อทดสอบและจะดูปฏิกิริยาของยักษ์แสงมหึมา “สอง!!!”
 
 
 
แต่ใครจะนึกว่ายักษ์แสงมหึมาจะไม่ท่าทีตอบสนองใดๆกลับมา เหมือนกับไม่สนใจสิ่งที่ ชูเฟิง อธิบาย มันเริ่มนับ สอง โดยไม่แม้แต่จะลังเล “แม่นางไป๋ แย่แล้ว มันไม่เข้าใจคำพูดของเรา เห็นทีว่า เราทั้งสองจะต้องตายอยู่ที่นี่”
 
 
 
ชูเฟิง มองหน้า ไป๋ รู่วเฉิน “ใครบอกว่าข้าคิดจะตายอยู่กับเจ้าที่นี่”
 
 
 
อย่างไรก็ตามใครจะไปนึกว่า นางจะตอบกลับ ชูเฟิง มาแบบนั่น ในตอนนั่น สายตาของนางเหลือบมามองที่ ชูเฟิง ด้วยแววตาที่เย็นชา เหมือนไร้หัวใจ ราวกับสิ่งที่ ชูเฟิง พูดไม่สามารถสื่อถึงนางได้ “เจ้าคงไม่อยากให้ข้าตายใช่ไม๊ล่ะ ข้าเกรงว่ามันจะสายไปแล้ว มันกำลังจะนับถึง สาม ฮ่าๆๆ!!!”
 
 
 
ชูเฟิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่อยู่เบื้องหน้าความตายเขาก็ไม่หวาดกลัว อย่างน้อยๆ ในตอนนี้เขาก็ไม่กลัว 
 
 
 
อย่างไรก็ตาม ชูเฟิง ก็ต้องประหลาดใจ เมื่อยักษ์แสงมหึมามันนับ ‘ สาาา. . . ‘ ออกมาเสียงดัง เสียงที่ดังว่า ‘ สาม ‘ ราวกับว่ามัน จงใจ พยายามกระตุ้น ให้ ไป๋ รู่วเฉิน บอกว่าต้องการให้ ชูเฟิง ตาย 
 
 
 
ในช่วงวินาทีนั้น ชูเฟิง ก็สังสัยว่ามันดูมีบางอย่างผิดปกติกับยักษ์แสงมหึมา หลังจากดูๆแล้วมันก็เป็นแค่สิ่งที่เกิดขึ้นจากวางรูปแบบตราประทับ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่มี จะมีความคิดความอ่าน สำหรับสิ่งที่มันกล่าวออกมาก่อนหน้านี้ อาจเป็นสิ่งที่ถูกกำหนดไว้โดยบรรพบุรุษของพวกเขา 
 
 
 
อย่างไรก็ตาม เมื่อ ชูเฟิงมองจ้องที่ไปยักษ์แสงมหึมา หมอกสีดำก็พุ่งเข้ามาในหัว ยิ่งเขามองมันเขาก็ยิ่งคับข้องใจ นั่นเป็นเพราะยักษ์แสงนั่นดูไม่ใช่ง่ายๆที่จะจัดการ จริงๆแล้วมันมองจ้องไปที่ ไป๋ รู่วหยวน นอกจากนี้มันยังดูเหมือนว่า กำลังรอคอยให้ ไป๋ รู่วหยวน บอกว่าต้องการให้ ชูเฟิงตาย “ไอบ้าเอ้ย!!! เจ้านั่นมันชั่วช้าเลวทราม เจ้ามันหน้าด้านไร้ยางอาย เจ้าอยากให้ข้าตาย โดยจงใจให้ไป๋ รู่วหยวนพูดคำนั่นออกมาสินะ!!!”
 
 
 
ชูเฟิง ไม่อาจควบคุมตัวเองได้ จึงตะโกนด่าออกไปเสียงดัง 
 
 
 
จริงๆแล้ว ไม่เพียงแต่ ชูเฟิง จะทำสำเร็จ แม้แต่ ไป๋ รู่วเฉิน ยังถึงกับพูดไม่ออก โดยท้ายสุด นางก็ไม่ได้พูดคำที่มันต้องการให้นางพูด ว่าต้องการให้ ชูเฟิง ตาย “สาม!!!”
 
 
 
ในตอนที่ยักษ์แสงกล่าวออกมา มันก็ปล่อยจิตสังหารที่รุนแรงออกมา ในเวลาเดียวกัน มันก็เริ่มขยับดาบยักษ์ในมือของมัน 
 
 
 
ทันที่ที่ดาบยักษ์ฟันลงมา แสงก็พลันสว่างเจิดจ้า พร้อมกับ จิตสังหารที่กำลังบดขยี้ลงไปที่ร่างของ ชูเฟิง และ ไป๋ รู่วเฉิน 
 
 
 
ในเวลานั่น ชูเฟิง รู้สึกว่าภายในหัวของเขานั่นว่างเปล่า หลังจากนั่น จู่ๆก็มีบางอย่างพรั่งพรูเข้ามาในหัว จริงๆมันก็คือข้อมูลแผนที่ แผนที่ของหุบเขาไม้คราม 
 
 
 
แผ่นที่นี้ชัดเจนเลยว่า มันเป็นสถานที่บ่งบอกจุดที่ซ่อนของบางอย่างเอาไว้ อย่างไรก็ตามมันไม่ได้บอกว่าคือสิ่งใด กระนั่น ชูเฟิงก็พอรู้ว่ามันต้องเป็นของล้ำค่าที่น่าตื่นตาตื่นใจ หรือนั่นก็คือ สมบัติ 
 
 
 
ชูเฟิง จดจำแผนที่อย่างรอบคอบ ฝังเอาไว้ในจิตใจของเขา ยิ่งเขาตรวจสอบมันมากขึ้น ความสุขเขาก็เพิ่มยิ่งขึ้น เพราะแผนที่นี้ สามารถทำให้เขา เข้าออกหุบเขาไม้คราม ได้อย่างอิสระ และมันยังนำทางเขาไปสู่สมบัติ ที่เป็นการเก็บเกี่ยวที่คาดไม่ถึง ส่วนที่เหลือในแผนที่ ก็เหลือแค่สิ่งที่บ่องบอกว่าบรรพบุรุษของพวกเขา ทิ้งแผนที่นี้ไว้ให้พวกเขา 
 
 
 
ReaDMGA ////////////////////////////////////////